လောကကြီးတောင် မေ့သွားစေတဲ့ အရသာမျိုး
“မောင်တော်တော့ကွာ။နို့ချည်းပဲဖိစို့မနေနဲ့” ခင်မကပြောရင်းကုတင်ဘေးရှိအရက်ခွက်ကိုယူကာ”နဲနဲသောက်ကြည့်ကွာ” “အာမႀကိဳက္ဘူး။ခါးတယ္” “နဲနဲပါဆို။ရော့ဒါဝီစကီ” “မေသာက္ခ်င္ဘူးကြာ” “မဟုတ်ဘူးမောင်ရဲ့။အရက်သောက်ပြီးလုပ်ရင်အကြာကြီးလုပ်နိုင်တယ်တဲ့” ခင်မအတင်းတိုက်သဖြင့်မောင်တစ်ခွက်သောက်ကာခင်မကိုတစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ပြီးစိမ် ပြေနပြေသမလေရာခင်မအတော်လေးပျော့ကျသွားရှာသည်၊ “ခင်မသုံးချီတောင်ပြီးတယ်။မောင်ရော” “ဒီတစ်ချီပဲ။လီးကိုပူနေတာပဲ။အရက်ကတော်တော်စွမ်းသားပဲ” “နောင်ကိုမောင်သောက်ပြီးမှလုပ်နော်။မောင့်အကြိုက်ခင်ကုန်းပေးမယ်လေ” “ခင်မပင်ပန်းမှာပေါ့” “အမယ်လေး။ခံမယ့်သူကခံနိုင်ပါတယ်ဆိုတာတောင်သူကမူနေသေးတယ်” “မောင်။ဒီအခွေကြည့်ရအောင်” “ဘာအေခြလဲခင္မ” “လိင်ပညာပေးလို့ပြောတာပဲ” ဟုပြောရင်းအောက်စက်ထဲသို့အခွေကိုထိုးသွင်းကာစက်ကိုဖွင့်လိုက်သည်၊ဗီဒီယိုကြည့်နေရင်းခင်မ ကမောင့်လီးကိုလက်တစ်ဖက်နှင့်ဆုတ်ကိုင်ရင်းမောင့်ပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်သည်၊မောင့် လီးကြီးကိုသူမ.စောက်ဖုတ်ကြီးနှင့်နှဲ့သည်၊မောင့်လက်ထဲမှအရက်ခွက်ကိုလည်းငှဲ့ထည့်ပေး သည်၊သည်ကားသည်အောလ်တော့မဟုတ်၊ရွံရှာဖွယ်လီးနှင့်စောက်ပတ်ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဝင်ထွက်ပုံကိုတော့မပြချေ၊ဖြူဖွေးသောအချိုးအဆစ်ကျနသည့်ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို လူထွားကြီးတစ်ယောက်ကနည်းအမျိုးမျိုးဖြင့်မုဒိမ်းကျင့်သောကားဖြစ်သည်၊သရုပ်ဆောင် ဂျပန်မလေး.တွန့်တက်ကော့လန်သွားပုံမှာအသက်ပါလှသည်၊မောင့်စိတ်ထဲတွင်လှိုင်နှင့်ခပ် ဆင်ဆင်တူသောကောင်မလေး.ခါးကိုအထက်သို့ဆွဲမောက်လိုက်သောအခါခေါင်းနှင့်ကျော ပြင်လေးသာမြေမှာကျန်ခဲ့သည်၊စောက်ဖုတ်လေးကပြူးမောက်ဝင်းလက်နေသည်၊ဝင်ပုံကို မပြသော်လည်းလူထွားကြီးကခါးသေးသေးလေးကိုဆွဲကာဆောင့်လိုးနေပုံကလူမဆန်ချေ၊ “ခဏေနအုံး။ဆီးသြားအုံးမယ္” ခင်မကမောင့်လီးတန်ကြီးပေါ်မှဆင်းကာအောက်ထပ်သို့ဆင်းသည်၊မောင့်လီးတန်ကြီး ကမတ်ကျန်ခဲ့သည်၊မောင်ကအရက်ကိုသာဆက်ကာသောက်နေသည်၊တီဗွီကိုပီပီသသမတွေ့ တော့၊သည်မှာလှိုင်ဝင်လာသည်၊မောင့်လီးတန်ကြီးကိုကြည့်ရင်းမောင့်အနားသို့လှိုင်ရောက် လာသည်၊ဗီဒီယိုအခွေမှအားကနဲအားကနဲအော်နေသောဂျပန်လေး.အသံကလည်းတစ်ကိုယ် လုံးကိုပူထူလာစေသည်၊လှိုင့်သွေးသားတွေဆူဝေသောင်းကျန်းလာသည်၊လှိုင့်လက်ကလေး ကတောင်နေသောလီးကြီးကိုမရဲတရဲကိုင်သည်၊ထို့နောက်ပူနွေးလုံးကျစ်နေသောမောင့်လီး ထိပ်နီနီရဲရဲကြီးကိုစိုဝင်းပြောင်လက်နေသောနှုတ်ခမ်းလေးများဖြင့်ထိရုံလေးခေါင်းကိုခါယမ်း ကာပွတ်ပေးနေရာလီးတန်ကြီးမှာနှုတ်ခမ်းနီလေးများပေကျံကာဆတ်ဆတ်ခါသွားလေသည်၊ မောင်ကရီဝေသောမျက်လုံးအစုံကိုအတင်းဖြဲကြည့်ပြီးလှိုင့်ခေါင်းလေးကိုလက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဍှပ်ကာလီးတန်ကြီးကိုအထက်သို့ကော့ကော့ပြီးလှိုင့်ပါးစပ်အတွင်းသို့လိုးသွင်း.၊လှိုင်က မောင်ပြုသမျှငြိမ်နေရင်းလျှာလေးဖြင့်လီးထိပ်ကိုအုပ်ကာစုပ်ယူပေးလိုက်သောအခါမောင့် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ခါသွားသည်၊မောင်ကမတ်တပ်ရပ်လိုက်ကာလှိုင့်ပုခုံးလေးနှစ်ဘက်ကိုဆွဲယူ ှုဆိုဖာနောက်မှီသို့ထောက်စေပြီးဖင်ကြီးကိုကုန်းထားလိုက်စေသည်၊လှိုင်ကမိန်းမောနေကာ မောင်ကိုင်တွယ်ပြုပြင်ပေးသည့်အတိုင်းပုံစံတကျလေးကုန်းပေးထားလိုက်.၊နုနုထွတ်ထွတ် စောက်ဖုတ်လေးကဖင်ကြားအောက်မှပင့်ထွက်ပြူးဝင်းလာသည်၊မောင်ကလက်ဖြင့်စောက် ဖုတ်ကြီးကိုဗိုက်အောက်မှစပြီးဖင်ကြားအတိုင်းကျောပြင်လေးတစ်လျှောက်ရွရွလေးပွတ်ပေး လိုက်သောအခါလှိုင့်အူတွေအသဲတွေအလိပ်လိုက်တိုးခွေ့လိပ်တက်ယားယံသွားသည်၊လှိုင့် နှုတ်ဖျားမှမပီမသငြီးသံလေးပင်ထွက်လာသည်၊ “အ အဟ ဟင့် ဟင့် အဟင့်” ခါးသေးသေးလေးခွက်ဝင်အောင်ကော့ပေးထားသောလှိုင့်ဖင်ကြီးများမှာလုံးဝန်းကာ တင်းပြောင်နေပြီးစောက်ဖုတ်ကြီးမှာမက်မောစရာ။လိုးချင်စရာဖြစ်နေသည်၊မောင်ကနောက် သို့အုံလိုက်ကြီးထွက်နေသောစောက်ဖုတ်ကြီး.အဝတွင်လီးတန်ကြီးကိုတေ့ကာအသာအယာ တွန်းဖိနှစ်သွင်းလိုက်သည်၊လီးကြီးကကွေးသွားပြီးအထဲသို့မဝင်သေးပေ၊မောင်ကဖင်ကို အသာလှုပ်ကာနောက်တစ်ကြိမ်ထိုးသွင်းလိုက်မှတဗြစ်ဗြစ်မြည်ကာစောက်ဖုတ်လေးအတွင်း […]
အလှသွေး ကြွယ်ကြွယ် ညီမလေး ငယ်ငယ်
ဝါကျင့်ကျင့်ညအိပ်မီးရောင်အောက်မှာ ဆံပင်ရှည်ရှည်ပျော့ပျော့လေးတွေ အုပ်မိုးနေတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးကအရက်ရှိန် နဲ့ နီရဲနေတယ်။ မျက်လုံးညိုညိုလဲ့လဲ့ကြီးတွေက အရည်လဲ့ပြီး ရီဝေနေတယ်။ရှေ့မှာချထားတဲ့ ငါးကင်ခပ်ကြီးကြီးတစ်ကောင်ရဲ့ တစ်ဝက်ကျော်ကျော်ဟာလည်း နှုတ်ခမ်းပါးပါးရဲရဲလေးတွေကြားမှာ အစအနပျောက်သွားပြီ။ ခုတင်ခြေရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကျနော်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်နေရင်း ဘာစကားမှမပြောဘဲ ခေါင်းငုံ့ထားပြီး အစားစားလိုက် ဘာမှမရောဘဲ ရေခဲနဲ့ on the rock စပ်ထားတဲ့ ဘလက်လေဘယ်ကို ဒီတိုင်း သောက်လိုက် လုပ်နေတယ်။ ခါတိုင်းဆို ပေးသောက်ပေမယ့် အမြဲတမ်း လစ်မစ်ထားပြီး သူ့ဖို့သတ်မှတ်ပေးထားတာကုန်ရင် ရပ်ခိုင်းတာပဲ။ အဲဒီမျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ မော့ကြည့်ပြီး ထပ်ထည့်ပေးစေချင်တဲ့ပုံပြရင် မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ခေါင်းရမ်းပြလိုက်တာနဲ့ ဇက်လေးပုသွားပြီး ထပ်မတောင်းရဲတော့ဘူး။ ဒီညတော့ ထပ်တောင်းဖို့မပြောနဲ့ သူ့ဖန်ခွက်ထဲမှာ အရက်ကျန်သေးလား ကုန်သွားပြီလားဆိုတာတောင် သိပုံမပေါ်ပါဘူး။ ခွက်ကိုတောင်မကြည့်ဘဲ ကောက်ကောက်မော့နေတာ။ ကျနော်လည်း သူသောက်ပါစေလေ ဆိုပြီး […]
ဒီလို လူမရှိတဲ့ အိမ်မျိုး တွေ့ရင်တော့ ဆက်ဆက် အကြောင်းကြားလိုက်ပေါ့ရှင်
ကျုပ်က အိမ်ခြံမြေအကျိုးဆောင်လုပ်ငန်း လုပ်ပါတယ်။ အိမ်ပွဲစား ပေါ့လေ။ ကိုယ့်ဝါသနာနဲ့ ကိုက်ညီတဲ့အလုပ် ဆိုတော့လည်း ဒီအလုပ်ကို လုပ်ရတာ ပျော်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ပတ်မှာ နာရီ ၄၀ လောက် တစ်အိမ်ပြီးတစ်အိမ် ဖိနပ်ပေါက်အောင်သွားပြီး အာပေါက်အောင် ပြောရ ဆိုရတာတော့ သိပ်မသက်သာလှပါဘူး။ စနေ၊ တနင်္ဂနွေလို ပိတ်ရက်မျိုးဆို ပိုဆိုးတာပေါ့။ ဒါကြောင့် ဒီအလုပ်ကို ထီးဖြူ ဖိနပ်ပါး အလုပ်လို့ လူတွေ ပြောကြတာကိုး။ အိမ်ရောင်းချင်တဲ့ သူတွေက ကျုပ်ကို နေ့လည် ၁၂ နာရီ လောက်ကနေ ညနေ ၄ နာရီအထိ အချိန်အတွင်းမှာ ဝယ်မယ့်သူတွေကို လာပြစေချင်ကြတာ။ တစ်နေ့လုံးနီးပါး ဆိုပါတော့ဗျာ။ ဝယ်မယ့်သူလေး တစ်ယောက် နှစ်ယောက်လောက် လာကြည့်မယ့်အရေးကို ကျုပ်က တစ်နေကုန် ကျောတောင့်အောင် […]