ဘာလုပ်ရမှာလဲ မမစုရ…. ရှင်းရှင်း ပြောစမ်းပါ”

”နေမင်း….တော်ပြီလေကွာ….” “အာ…ဟာ….ဒါ ငါ ရေချိန် မကိုက်…..မကိုက်သေးဘူး…..မင်း…မင်း လဲ ထပ်ချကွာ ထွန်းနောင် ဟေ့ကောင်” “ငါ ….တော်ပြီ…. ဒီအနေလောက်ပဲ ကောင်းတယ်… မင်းလဲ ဒီဟာကုန်ရင် တော်တော့ကွာ….” ရေချိန်မကိုက်သေးဘူး ဆိုသော နေမင်းတစ်ယောက် စကားက လေသံတွေ မဆက်မိတော့ပဲ ခေါင်းကလဲ ငိုက်စိုက်ဖြစ်နေပြီ။ နေမင်းကို ကြည့်ရင်း ထွန်းနောင် စိတ်ပျက်မိသည်။ နေမင်းနှင့် ထွန်းနောင်တို့က တစ်မြို့တည်းသား ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်ကြသည်။ ဆယ်တန်းအောင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် ဇာတိ ရွှေဘိုမြို့မှ အတူထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ရန်ကုန်တွင် အဆောင်နေ၍ ရရာအလုပ်ကို ကြိုးစားလုပ်ရင်း နှစ်ယောက်စလုံး ဘွဲ့တစ်ခုစီ ရခဲ့ကြသည်။ အဲဒီနောက် ရန်ကုန်မှာပင် ဆက်၍ နေထိုင်ခဲ့ကြပြီး စီးပွားရေးကို ကြိုးစားလုပ်ကိုင်ခဲ့ကြသည်။ နောက်ပိုင်း နေမင်းက ကြည်မြင့်တိုင် ငါးဈေးတွင် ငါးဒိုင်ပိုင်ရှင်တစ်ဦး ဖြစ်လာခဲ့ပြီး ခိုင်မွန်ဆိုသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် ထွန်းနောင်က တက္ကစီကား ၄စီးပိုင်နေပေပြီ။ နေမင်း အိမ်ထောင်ကျပြီး ၆လမျှ အတူနေခဲ့ကြပြီး နောက်မှ ထွန်းနောင်က သူပိုင်ကားများကို ရောင်း၍ ရွှေဘိုသို့ ပြန်သွားခဲ့ရာ ရွှေဘိုတွင် အိမ်ထောင်ကျကာ ပဲနှင့်စပါး အရောင်းအဝယ်လုပ်ငန်းကို လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ကွဲကွာသွားခဲ့သည်မှာ ၃ နှစ်နီးပါး ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ပြီးခဲ့သည့်လက နေမင်းတို့ လင်မယားထံမှ စာတစ်စောင် ရောက်လာခဲ့သည်။ အတိုချုပ်ပြောရရင် နေမင်း ကျန်းမာရေး မကောင်းသဖြင့် သူတို့လုပ်ငန်းကို ခဏ လာရောက် ဦးစီး လုပ်ကိုင်ပေးရန် ဖြစ်သည်။ ထွန်နောင် ရွှေဘိုတွင် လုပ်နေသော လုပ်ငန်းက ထွန်းနောင်၏ ဇနီးကလည်း ကျွမ်းကျင်ပြီး ဖြစ်သည့်အပြင် ဝိုင်းကူလုပ်ပေးနေသည့် ဆွေမျိုးအသိုင်းအဝိုင်းတွေကလည်း ရှိနေသည့်အတွက် မုံရွာက သူ့လုပ်ငန်းကို မိန်းမဖြစ်သူနဲ့ ထားခဲ့ပြီး ရန်ကုန်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ နေမင်းလုပ်နေသည့် ငါးဒိုင်လုပ်ငန်းဆိုတာက ယောကျ်ားတစ်ယောက် ဦးစီးဦးဆောင် မရှိ၍ မဖြစ်။ ခိုင်မွန်ကလည်း ခုမှ ၂၅နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ နေမင်းနှင့် အသက်၇ နှစ်တောင် ကွာသည်။ နေမင်းနှင့် ထွန်းနောင်တို့က သက်တူရွယ်တူဖြစ်ပြီး ခုဆို အသက် ၃၂ နှစ်တောင် ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အမှန်တော့ နေမင်း မကျန်းမာသည် ဆိုခြင်းမှာ တခြားမဟုတ်။

အရက်က နေမင်းကို နိုင်သွားပြီး အလုပ်ကောင်းကောင်း မလုပ်နိုင်တော့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခင် သူတို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် အတူနေစဉ်က တခါတရံမှသာ အရက်သောက်ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခု ထွန်းနောင် မုံရွာပြန်သွားပြီး သုံးနှစ်အကြာ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တော့ နေမင်းတစ်ယောက် အရက်၏ ကျေးကျွန်တစ်ယောက် လုံးလုံးလျားလျား ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရတော့ ထွန်းနောင် အံ့သြမိသည်။ “ကဲ…. နေမင်း….ပြန်ကြရအောင်” “အော်….အေး” “လာ….ငါတွဲမယ်” “မင်းကလည်း ကွာ…..မလုပ်စမ်းပါနဲ့….ငါ့ဖာသာ ….လျှောက်နိုင်ပါသေးတယ်” လူက ခြေလှမ်းမမှန်ချင်ပေမယ့် သူများတွဲတာကိုတော့ နေမင်းက လက်သင့်မခံ။ သူ့ဖာသာ လျှောက်သည်။ ကားပေါ်ရောက်တော့ ထွန်းနောင်က ယာဉ်မောင်နေရာ ဝင်ထိုင်၍ ဟိုင်းလတ်ကားလေးကို မောင်းခဲ့သည်။ နေမင်းတို့ နေတာက အလုံဆင်မင်း ဈေးအနီးတွင် ဖြစ်ပြီး ကမ်းနားလမ်းရှိ တောင်ထိပ်ပန်းပွင့် စားသောက်ဆိုင်နှင့်ဆို သိပ်အလှမ်းမဝေး။ မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် ဟိုင်းလတ်ကား နက်ပြာရောင်လေးက အိမ်ရှေ့သို့ ထိုးရပ်လိုက်သည်။ ကားရပ်လိုက်သည်နှင့် အိမ်ရှေ့တံခါးပေါက်မှ ပြေးဆင်းလာသူက ခိုင်မွန်ဖြစ်သည်။ သူမ၏ ယောက်ျား နေမင်းကို တွဲ၍ အိမ်ပေါ်သို့ ဆွဲတင်သွားသည်။ ထွန်းနောင်က ကားကို အိမ်နှင့်တွဲလျှက် အဖီဆွဲထားသော ကားဂိုဒေါင်ထဲသို့ သွင်းလိုက်ပြီး ကားရုံတံခါးကို ပိတ်ကာ အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းတွင် ထိုင်၍ စာအုပ်တွေ တစ်ထပ်ကြီးနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသော ခိုင်မွန်၏ အစ်မ အထက်တန်းပြဆရာမ အပျိုကြီး မမစုကို တွေ့လိုက်ရသည်။ “ပြန်လာပြီလား….မောင်ထွန်းနောင်“ “ဟုတ်ကဲ့” ထွန်းနောင် နှုတ်ခမ်းတွန့်ရင်း မဖြေချင် ဖြေချင် ဖြေလိုက်သည်။ အမှန်တော့ မမစု ဆိုသူ မစုလှိုင်၏ အသက်က ၃၇နှစ်လောက်သာ ရှိသေးကြောင်း သူသိထားသည်။ သူ့ထက် ၅နှစ်လောက်သာ ကြီးသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့ကိုတွေ့တိုင်း စကားမရှိ စကားရှာ ပြောတတ်သည့်အပြင် သူ့နာမယ်ရှေ့က မောင် ထည့်ပြီး ကျောင်းသားလေး တစ်ယောက်လို ပြောဆိုဆက်ဆံတာကို ထွန်းနောင် မကြိုက်ပေ။ ထွန်းနောင် ကားသော့နှင့် ကားရုံသော့တို့ကို နံရံတွင် ချိတ်နေကျအတိုင်း ချိတ်ထားခဲ့ပြီး သူ့အိပ်ခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။

ပြီးတော့ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ကာ အောက်ထပ်သို့ ရေချိုး ဆင်းခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် မမစု ကို မတွေ့ရတော့ပေ။ သူမ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားပြီ ထင်သည်။ နေမင်းလည်း အိပ်ပျော်သွားပြီ ထင်သည်။ သူတို့ လင်မယား အိပ်ခန်းရှေ့မှ ဖြတ်၍အလျှောက် အသံက တိတ်နေသည်။ ရေချိုးပြီး အပေါ်ထပ်သို့ တက်ကာ အဝတ်အစားလဲပြီး ညစာ ထမင်းစားရန်အတွက် ထွန်းနောင် အောက်ထပ်သို့ ပြန်၍ ဆင်းလာခဲ့သည်။ နေမင်းကတော့ ညစာ မစားတာကြာပြီ။ ထွန်းနောင် ဆိုင်မှာ စားခဲ့လျှင် ရပေမယ့် သူ့သက်တမ်းတစ်လျှောက် နှစ်ပေါင်းများစွာ ဆိုင်ထမင်း ဆိုင်ဟင်းများကိုသာ စားခဲ့ရသည် ဖြစ်၍ အိမ်ထမင်းဟင်းကို ထွန်းနောင် ပိုခုံမင်သည်မို့ ဆိုင်မှာ မစားခဲ့ခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ ထွန်းနောင် ထမင်းစားခန်းသို့ လျှောက်လာရင်း တစ်အိမ်လုံးတွင် မည်သူ့ကိုမှ မတွေ့ရပဲ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ သူ့အတွက် ထမင်းပွဲကတော့ စားပွဲပေါ်တွင် အဆင်သင့် ရှိနေမည်ကို သိပြီးသား ဖြစ်သည်။ သူထမင်းစားခန်းထဲသို့ လှမ်းအဝင်လိုက်တွင် ထမင်းစားပွဲဘေး၌ ရပ်နေသော ခိုင်မွန်ကို သူတွေ့လိုက်ရသည်။ ခိုင်မွန်က သူဝင်လာရာဖက်သို့ သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်ပြီး တစ်ချက် ပြုံးပြလိုက်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ဖက်သို့ ပြန်လှည့်သွားသည်။ သူ့ကို ကျောပေးရပ်နေသော ခိုင်မွန်၏ နောက်ပိုင်းအလှသည် ဇနီးသည်နှင့် တစ်လကျော်မျှ ကင်းကွာနေရကာ ယမကာ မှီဝဲထားသော ထွန်းနောင်၏ သွေးသားများကို တစ်မျိုးတစ်မည်ပင် သွက်လက်စွာ ထကြွသွားစေသည်။ ထွန်းနောင်သည် ခိုင်မွန်၏ နောက်ဖက်နား အရောက်မှ ခြေအစုံကို ရပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ ကျောကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ ကျောလည်သာသာလောက် ရှိသော ဆံနွယ်တွေကို ဦးခေါင်း၏ နောက်ဖက်အရင်းမှ စုစည်း၍ ဆံညှပ်ဖြင့် စုညှပ်ထားပြီး ဆံပင်များကို သူမ၏ ရှေ့ဖက်သို့ ပုခုံးပေါ်မှ ကျော်ကာ ဆွဲ၍ ချထားသည်။ ဖွေး၍ နုနေသော လည်ပင်းဂုတ်သားလေးများသည် ဟိုတစ်စ သည်တစ်စ ကျ၍နေသော ဆံနွယ်စလေးများနှင့် မချင့်မရဲ ဖြစ်စေအောင်ပင် လှပလို့နေသည်။ ဝတ်ထားသော ပန်းနုရောင် ဘလောက်စ် လက်ပြတ်အင်္ကျီလေး၏ တစ်ဖက်တစ်ချက်တွင် ထွက်ပေါ်နေသော ပုခုံးသားနုနုလေးနှစ်ဖက်က ဝင်းဝါကာ ပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းလေး ဖြစ်နေသည်။ ပုခုံးစွန်းမှသည် အိအိဖောင်းဖောင်းလေး ဖြစ်ကာ သွယ်ဆင်းကျသွားသည့် သူမ၏ ဝင်းစက်စက် လက်မောင်းသားလေးများပေါ်တွင် လိမ်းကျံထားသော သနပ်ခါး အစင်းကြောင်းလေးတွေမှာ တဝက်တပျက် ပေါ်လွင်နေသည်။ ထွာဆိုင်သာသာမျှသာ ရှိသော သူမ၏ ခါးသေးသေးလေးသည် နွဲ့နှောင်းနေပြီး အစိမ်းနုရောင် ထမီပြောင်လေးအောက်မှ ဖောင်းတင်း၍ နေသော သူမ၏ တင်သားကြီးများမှာ လုံးတစ်ကားစွင့်လွန်းလှသည်။ ထွန်းလင်း ခပ်မြှင်းမြှင်းလေး သက်ပြင်း ချလိုက်သည်။

နောက်ဖက်မှ သူရပ်ကြည့်နေသည်ကို ခိုင်မွန်သည် မသိမဟုတ် သိနေသည်သာ ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် သူမက မသိသလို ဟန်လုပ်နေသည်ကို ထွန်းနောင် သတိထားမိလိုက်ပြီး ဘာအဓိပ္ပါယ်ဆိုတာကိုပါ သူ သဘောပေါက်လိုက်သည်။ ထွန်းနောင် ရှေ့သို့တိုး၍ ခိုင်မွန်၏ နောက်ဖက်သို့ တိုးကပ်လိုက်သည်။ သူမဆီမှ မွှေးပျံ့၍ လွင့်လာသော ရနံ့လေးက ထွန်းနောင်၏ ဘဝင်ကို ဆွဲလှုပ်လိုက်သည်။ ထွန်းနောင် ခိုင်မွန်၏ နောက်ဖက်ဆီသို့ ပို၍ တိုးကပ်လိုက်သည်။ လူချင်း ထိလုမတတ် ဖြစ်သွားသည်။ ပြူတင်းပေါက်ဆီမှ တိုးဝင်လာသော လေနုအေးလေးက ထမင်းစားခန်းထဲသို့ ဖြတ်သန်း ဝင်ရောက်လာသည်။ ခိုင်မွန်၏ နုညက်ဝင်းဝါနေသော ရင်ညွှန့်သားလေးများပေါ်မှ တွန့်တွန့်ခွေခွေလေး ဖြစ်နေသည့် ဆံနွယ်လေးများက ဘယ်ညာ ယိမ်းထိုး လှုပ်ရှားသွားကြသည်။ ထွန်းနောင်က သူမ၏ ပခုံးသား အိအိဖောင်းဖောင်းလေးများကို သွေးတိုးစမ်း၍ အသာအယာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ “ကိုထွန်းနောင်…. ထမင်း စားတော့မလား” “အင်း…” လေသံမျှသာဖြင့် ပြောလိုက်ပြီး ခိုင်မွန်သည် သူမ၏ ခါးလေးကို ညွှတ်၍ ရှေ့သို့ ကုန်းကာ စားပွဲပေါ်ရှိ ထမင်းအုပ်ဆောင်းလေးကို လှမ်းဆွဲဖယ်၍ ဖွင့်လိုက်သည်။ မူလက ထိလုထိခင် ဖြစ်နေသော သူမ၏ တင်သားလုံးလုံးကြီးများက ထွန်းနောင်၏ ပေါင်ရင်းခွဆုံကို ဖိကပ်မိသွားသည်။ မာတင်းနေသော အရာကြီး၏ ထိပ်က အိစက်နေသော တင်သားအိအိကြီး မျက်နှာပြင်ပေါ်သို့ တိုးကပ်မိသွားသည်။ ခိုင်မွန်က ခါးကို ပြန်ဆန့်မတ်လိုက်ပြီး လက်ထဲမှ ထမင်းစားပွဲ အုပ်ဆောင်းကို ဘေးမှ ကုလားထိုင်ပေါ် တင်လိုက်သဖြင့် ခိုင်မွန်၏ တင်ပါးဆုံကြီးများက ကင်းကွာသွားပေးမယ့် ထွန်းနောင်၏ ခါးက ကော့၍ လိုက်သွားသဖြင့် စောစောကလိုပင် ဖိကပ်လျှက်သား အနေအထားပင် ပြန်ဖြစ်နေသည်။ ထွန်းနောင်၏ နှာခေါင်းဝမှ ပြင်းထန်စွာထွက်လာသော လေပူများက ခိုင်မွန်၏ ဂုတ်ပိုးသားနုနုလေးကို နွေးခနဲ နွေးခနဲ လာ၍ တိုးတိုက်မိသွားသည်။ ပြီးတော့ သူ၏ ပေါင်ကြားမှ သံချောင်းကြီးလို မာတင်းတောင်မတ်နေပြီ ဖြစ်သော လီးတန်ကြီးက ပုဆိုးထဲမှပင် ခိုင်မွန်၏ တင်ပါးသားကြီးများကို ထိုးထောက်ဖိကပ်မိနေသည်။ “ကိုထွန်းနောင်….ထမင်း စားတော့လေ….နော်” တိုးတိုးလေး အသံကို ထိန်းပြီးပြောပေမယ့် အသံလေးက တုန်ခါနေသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။

ထိုသို့ ပြောရင်း ခိုင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ဖြတ်ခနဲ နောက်သို့လှည့်လိုက်သဖြင့် ထွန်းနောင်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ သူမမှာ လုံးလုံးလျားလျား ရောက်ရှိသွားရလေတော့သည်။ သူ့ကိုယ်သူ သတိမထားလိုက်မိခင်မှာပင် ထွန်းနောင်သည် ခိုင်မွန်၏ ပါးပြင် မို့မို့လေးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်လေသည်။ “အို…” တုန်လှုပ်စွာ ရေရွတ်လိုက်ရင်းက ခိုင်မွန်သည် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လူးလွန့်၍ တိုးထွက်လိုက်တော့ ထွန်းနောင်က သူမကို အသာပင် လွှတ်ပေးလိုက်မိသည်။ ထွန်းနောင်၏ ရင်ခွင်ထဲမှ လွတ်မြောက်သွားသည်နှင့် အပျိုပေါက်လေးနှယ် အပြေးလေးတစ်ပိုင်းနှင့် ထွက်သွားသော ခိုင်မွန်၏ နောက်ဖက်ဆီမှ တုန်ခါ လှုပ်ရှားသွားသော တင်သားဆိုင်ကြီးများကို လှည့်ကြည့်လိုက်ရင်း ထွန်းနောင်တစ်ယောက် ထမင်းစားပွဲ ကုလားထိုင်ပေါ်သို့ ထိုင်ချလိုက်တော့သည်။ အချိန်က ည ၁၂နာရီ ကျော်ပြီ ဖြစ်သည်။ တစ်အိမ်သားလုံး အိပ်မောကျနေကြပြီ။ ခုချိန်ထိ အိပ်မပျော်နိုင်သေးသူ တစ်ယောက်ကတော့ ခိုင်မွန်ပင် ဖြစ်ပါသည်။ ခိုင်မွန်သည် အိပ်ယာထက်တွင် ပက်လက်လေး ငြိမ်နေပြီး မျက်လုံးလေး နှစ်လုံးက မှိုင်းဝေလျှက် ဇာခြင်ထောင်အမိုးကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့ ကြည့်နေပြီး သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများကို တဖျောက်ဖျောက် ချိုးနေလေသည်။ “အင်း” သူမဘေးနားတွင် အိပ်ပျော်နေသော လင်ဖြစ်သူ နေမင်းက လူးလှိမ့်လိုက်သဖြင့် ခိုင်မွန်က နေမင်းဘက်သို့ ငဲ့စောင်း၍ ကြည့်လိုက်သည်။ နေမင်း မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ပြီး ခိုင်မွန်ဘက်သို့ စောင်းကာ သူမကို ဖက်လိုက်သည်။ ဒီအချိန် နေမင်း တစ်ရေးနိုးနေကျ ဖြစ်သည်။ နေမင်းက ခိုင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်လိုက်ရုံမက မျက်နှာလေးကိုပါ နမ်းလိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်က ခိုင်မွန်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ လှမ်းလိုက်သည်။ ခိုင်မွန်က ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားပေးလိုက်သည်။ ခုံးမောက်နေသော စောက်ဖုတ်အုံက နေမင်း၏ လက်ဖဝါးတစ်ခုလုံး အပြည့်ဖြစ်သည်။ ထမီပေါ်မှ ကိုင်ရတာ အားမရ၍ ထမီကြားသို့ နေမင်းက လက်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ထမီက ခါးတွင် စည်း၍ ဝတ်ထားသဖြင့် လက်က ဗြုံးခနဲ သွင်း၍ မရသဖြင့် ခိုင်မွန်က သူမ၏ ခါးမှ ထမီကို ဖြည်ပေးလိုက်တော့မှ လက်က လျှောခနဲ ဝင်သွားသည်။ အမွှေးပါးပါးလေးဖြင့် ဖောင်းထနေသော စောက်ဖုတ်အုံကြီးကို ပွတ်ရင်းညှစ်ရင်း နေမင်း ခိုင်မွန်၏ မျက်နှာလေးကို ကြည့်သည်။ မျက်တောင်လေးများ ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်၍ အရသာခံနေသည်။ နေမင်း မကိုင်မီထဲက ထွက်နေသော အရည်လေးများက နေမင်းလက်ကို ရွှဲနေပြီဖြစ်သည်။ “ကိုမင်း….လုပ်နိုင်သေးလို့လား….ဟင်” နေမင်း ဘက်လှည့်ကြည့်ပြီး မျက်လုံး အဝိုင်းသားလေးနှင့် မေးရှာသည်။ “အင်း” ပြန်ဖြေပြီး နေမင်းက အိပ်ယာပေါ်မှ ကြုံး၍ အထ တစ်ချက်ယိုင်သွားသည်။

အသာ အားယူ၍ ကိုယ်ကို မတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်၍ ခိုင်မွန်၏ ခြေရင်းဘက်သို့ သူ့ကိုယ်ကို အရွှေ့ ခိုင်မွန်က သူမထမီကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဒူးနှစ်လုံးကို ထောင်ကာ ပေါင်တန်ကြီးများကို ဖြဲကားပေးလိုက်သည်။ နေမင်း ပေါင်နှစ်လုံးအကြား ဒူးထောက်၍ သူ့လီးကို ကိုင်ကာ စောက်ပတ်ဝသို့ တေ့ကပ်လိုက်သည်။ လီးက မာသင့်သလောက် မာသော်လည်း ဟိုအရင်တုန်းကလိုတော့ သန်မာတောင့်တင်းမှုမျိုး မရှိတော့ပေ။ စောက်ပတ်ထဲ ထိုးသွင်းရနိုင်ရုံလောက်သာ လီးက မာသည်။ စောက်ပတ်ဝတွင် လီးတေ့မိသည်နှင့် ဖိသွင်းလိုက်သည်။ ခိုင်မွန် မျက်လုံးနှစ်လုံးကို မှိတ်၍အချ နေမင်းက သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်ပြီး ဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော ဖင်ကိုကြွပြီး ဆောင့်လိုးရန် လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ “ကိုမင်း… ဖြေးဖြေးပဲ လုပ်နော်” “အင်း…ပါ” အင်းပါလို့ နှုတ်က ပြောလိုက်ပေမယ့် နေမင်းက လိုးပြီဆိုကတည်းက တအားဆောင့်၍ ခပ်သွက်သွက်ကြီး လိုးတော့သည်။ “ပလွတ်…..ဖွတ်… ပလွတ်..ပြစ်…ဖွတ်…” “ဟင့်…အင့် အင့်….ကိုမင်း …..ဖြေးဖြေးချင်းပဲ လုပ်ပါဆို…. အင့် ဟင့်…” နေမင်း၏ ဆောင့်ချက်ကြောင့် ခိုင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ သိမ့်သိမ့်တုန်နေလေသည်။ ခိုင်မွန် ဘာပဲပြောပြော နေမင်းက ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ပဲ အားကုန် ဆောင့်လိုးနေသည်။ မောလွန်း၍လည်း သူ့ပါးစပ်ကို ဟကာ တဟင်းဟင်း အသက်ရှူနေရသည်။ တဖြည်းဖြည်း ခိုင်မွန် အရသာ တွေ့လာပြီး ကာမအရှိန် တက်လာသည်။ “ဗြစ်….ပလွတ်….ပြစ်…. ဖွတ်….ဖတ်….စွပ်…ဖွတ်” အနည်းငယ်အကြာ နေမင်း၏ လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံး ကျင်တက်လာပြီး ဆောင့်ချက်များ အားပျော့၍ လာသည်။ နေမင်း တဟဲဟဲနှင့် မောဟိုက်ကာနေပြီ။ ခိုင်မွန်တစ်ယောက် သိလိုက်ပါပြီ။ နေမင်း တစ်ယောက် ပြီးတော့မည်။ သို့ရာတွင် သူမမှာ ခုမှ အရှိန်ကောင်းနေတုန်းပင် ဖြစ်ကာ အရသာတွေ တက်နေဆဲ ဖြစ်သည်။ “အင်း….ဟင်း…ကိုမင်း….ထိန်း….. ထိန်းထားပါအုံး…. ခိုင် နဲနဲ လိုသေးတယ်… အင်း…အင်း” နေမင်း၏ လီးတန်ကြီးက သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲတွင် တဆတ်ဆတ် တငေါ့ငေါ့ ဖြစ်ကာ သုတ်ရေများကို ပန်း၍ ထုတ်နေချေပြီ။ ခိုင်မွန်၏ မှိတ်ထားသော မျက်လုံးလေးထောင့်မှ မျက်ရည်စလေးများ စိမ့်၍ စီးကျလာလေသည်။ ခေါင်းငိုက်စိုက် ကျသွားသော နေမင်းမှာ ခိုင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ပြီး ဟောဟဲ ဆိုက်ကာ အမောဖောက်နေလေတော့သည်။

သုတ်ရည်များ ပန်းထုတ်ပြီးသွားသော လီးကြီးက ခိုင်မွန်၏ စောက်ခေါင်းထဲတွင်ပင် တစတစ သေးသွားကာ နောက်ဆုံး ကျွတ်ထွက်သွားရတော့သည်။ နေမင်းက ခိုင်မွန်၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ဘေးသို့ လှိမ့်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ငြိမ်၍ ကျသွားတော့သည်။ ခိုင်မွန်မှာသာ မျက်ရည်စက်လက်ဖြင့် ထထိုင်လိုက်ပြီး စောစောက ချွတ်ထားသော ပုဆိုးကိုယူကာ နေမင်း၏ အောက်ပိုင်းကို ဖုံးပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ ထမီလေးကို ထိုင်လျှက်က စွတ်ကာဝတ်လိုက်ပြီး ဖြစ်သလို ခါးတွင် ပတ်စီးကာ အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်။ နေမင်းကို ကျောပေး၍ စောင်းအိပ်လိုက်ပြီး မျက်လုံးလေးများကို မှိတ်လိုက်သည်။ မကြာမီမှာပင် သူမ၏ ကျောဖက်မှ နေမင်းတစ်ယောက် တရှူးရှူးဖြင့် ပြန်လည် အိပ်မောကျသွားလေတော့သည်။ အတန်ကြာတော့မှ ခိုင်မွန်သည် လှဲနေရာမှ လေးလေးပင်ပင်နဲ့ ထ၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ မျက်လုံးအိမ်မှ မျက်ရည်များကို လက်ဖမိုးဖြင့် သုတ်ပြီး ခြင်ထောင်ကိုဖွင့်၍ ကုတင်အောက် ဆင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် နောက်ဖက် အိမ်သာထဲ ဝင်လိုက်ပြီး ရေဆေးကာ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာပြီး ထမီလဲလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် ထိုင်ကာ ခေါင်းဖီးနေမိသည်။ သူမ၏ မျက်လုံးအိမ်ထဲတွင် မျက်ရည်လေးတွေ ရစ်ဝိုင်းနေသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် အပေါ်ထပ်မှ ဆင်းလာသော ခြေသံကြားလိုက်ရသဖြင့် ခိုင်မွန် နားစွင့်လိုက်ရင်း သူမ၏ မျက်လုံးလေးများက တောက်ပြောင်လာသည်။ ဆက်ပြီး နားစွင့်လိုက်တော့ ခြေသံက အိမ်နောက်ဖေးဖက်သို့ လျှောက်သွားသံကို သတိထားမိလိုက်သည်။ ခိုင်မွန် ခရင်ပတ်ဗူးကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး သူမ၏ မျက်နှာကို အနည်းငယ် ခြယ်မှုန်းလိုက်သည်။ ပြီးမှ မှန်တင်ခုံရှေ့မှ ထကာ နေမင်းထံ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တရှူးရှူးနဲ့ အိပ်ပျော်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အိပ်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်၍ ခိုင်မွန် ထွက်လိုက်သည်။ နောက်ဖေးဖက်သို့ ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်လာလိုက်သည်။ နောက်ဖေးရောက်တော့ အိမ်သာထဲမှ ထွက်လာသော ထွန်းနောင်ကို တွေ့လိုက်သည်။ ထွန်းနောင်နှင့် ခိုင်မွန်တို့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မိကြသည်။ ခိုင်မွန်က အံတစ်ချက်ကြိတ်လိုက်ကာ ထွန်းနောင်ကို အငမ်းမရ ပြေးဖက်လိုက်‌တော့သည်။ ထွန်းနောင်ကလည်း သူမကို ဆီးကြို၍ ဖက်လိုက်ပြီး ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို ဖိပြီး နမ်းလိုက်ရာမှ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။

ခိုင်မွန်ကလည်း ပြန်လည် စုပ်နမ်းသည်။ သူမ၏ ခါးကို သိုင်းဖက်ထားသော ထွန်းနောင်၏ လက်က အောက်သို့ လျှောကျသွားပြီး သူမ၏ လုံးတစ်နေသော ဖင်သားကြီးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ပေးသည်။ ခိုင်မွန်၏ အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းထန်လာသည်။ ထွန်းနောင်က သူ၏ လက်တစ်ဖက်ကို နှစ်ကိုယ်ကြားသို့ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး လက်ဖဝါးကို လှန်၍ သူမ၏ ပေါင်ကြားကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်ရာ ခိုင်မွန်က သူမ၏ ပေါင်တန်းကြီးနှစ်လုံးကို ကွ၍ ဟပေးလိုက်သည်။ သူ၏လက်က စောက်ဖုတ်ကြီးကို ထမီပေါ်မှပင် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ခိုင်မွန် ခါးလေးတွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ ထမီပေါ်မှပင် သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အောက်မှ အထက်သို့ ပင့်၍ လှန်ပြီး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဆတ်ခနဲ တုန်သွားသော ခိုင်မွန်က နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ပြွတ်ခနဲ ဆွဲခွာလိုက်ပြီး ထွန်းနောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ကြုံးဖက်ထားလိုက်ပြီး မျက်လုံးလေးများ စုံမှိတ်ကာ သူမ မျက်နှာလေးကို ရင်အုံကြီးထက်သို့ အပ်ထားလိုက်သည်။ ထမီပေါ်မှ ကိုင်ရသည်မှာပင် နူးညံ့၍ ထွေးအိမို့ဖောင်းလွန်းလှသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ထွန်းနောင်၏ လက်များက ဖွဖွလေးဆုပ်လိုက် နယ်လိုက် ညှစ်လိုက်ဖြင့် အမျိုးမျိုး ကလိပေးနေသည်။ ခိုင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေး တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်သွားသောကြောင့် ထွန်းနောင်၏ ကျန်သော လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ ပုခုံးတစ်ဖက်ကို ညင်သာစွာ ကိုင်လိုက်သည်။ စောစောက နေမင်း လိုးထားခဲ့စဉ်က ပြီးလုပြီးခင် ဖြစ်နေရသော ခိုင်မွန်မှာ ကာမစိတ်တွေ ဟုန်းခနဲ ပြန်လည် နိုးကြွလာချေပြီ။ ခိုင်မွန်သည် သူမ၏ ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့ကော့ပြီး ထွန်းနောင်၏ လက်ဆီသို့ စောက်ဖုတ်ကို ကပ်၍ကပ်၍ ပေးနေသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ပွတ်ပေးနေရင်းက ထွန်းနောင်သည် သူမ၏ လည်တိုင်လေးနှင့် မေးဖျားလေးကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်စုပ်ပြီး နမ်းပေးသည်။ ခိုင်မွန်တစ်ယောက် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းထန်လာရုံမက အသားတွေပါ တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ရပ်နေသော ခြေထောက်များက မခိုင်ချင်တော့ပေ။ စောက်ပတ်မှ စိမ့်ထွက်လာနေသော စောက်ရည်တို့ကလည်း ထမီလေးကို ဖောက်ကာ ထွန်းနောင်၏ လက်ဖဝါးကို စိုရွှဲလာစေသည်။ ခိုင်မွန် အသက်ပြင်းပြင်း တစ်ချက် ရှူလိုက်ပြီး ထွန်းနောင်မျက်နှာကို တစ်ချက် စိန်းစိန်းကြည့်ကာ အံကို ကြိတ်လိုက်သည်။

ပြီးတော့ သူမ၏ခါးမှ ထမီကို ချွတ်ချလိုက်တော့သည်။ ထွန်းနောင်က သူမ၏ အောက်ပိုင်းကို ငုံ့အကြည့် တုန်ရင်နေသော ခိုင်မွန်၏ လက်တစ်ဖက်က ထွန်းနောင်၏ ပုဆိုးကိုပါ ဆွဲ၍ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်း သူမ ရင်ထဲ သိမ့်ခနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ “အို….အစ်ကိုရယ်…. ယောက်ျား ပီသလိုက်တာကွယ်” တုန်ရင်ခြောက်ကပ်စွာ ပြောလိုက်ပြီး သူမ၏ လက်ဖဝါးလေးက ထွန်းနောင်၏ မာတင်း တောင်မတ်နေသော လီးချောင်းကြီးကို လှမ်း၍ အသာဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ လက်ချောင်းထိပ်လေးဖြင့် လီးဒစ်ကြီးထိပ်ကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ကြည့်နေသည်။ ထိုသို့လုပ်ရင်းမှာ အောက်မှ ဂွေးဥကြီးများကိုပါ လက်ဖဝါးလေးပေါ် အသာမတင်သလို လုပ်နေရာ သူမ စောက်ခေါင်းထဲမှ တစစ်စစ် ခံစားလာရကာ စောက်ရည်တွေက တစိမ့်စိမ့် ယိုစီး စိုရွှဲကျလာတော့သည်။ ခိုင်မွန်မှာ သူမစိတ်ကို သူမ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ သူမ ထွန်းနောင်၏ လည်ပင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သိုင်းဖက်ကာ ဟီးလေးခိုလိုက်ပြီး သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ထွန်းနောင်၏ ခါးသို့ လှမ်း၍ ချိတ်ကာ ခါးထစ်ခွင် တက်လိုက်သည်။ ထွန်းနောင်ကလည်း သူမ ခါးမှ ကိုင်၍ ထိန်းမြှောက်ကာ ချီပွေ့လိုက်သည်။ ခိုင်မွန်က ခိုထားသော သူမ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်၍ ဖင်ကြီးကို အောက်သို့နှိမ့်ချလိုက်ပြီး ကော့ထောင်တက်နေသော လီးထိပ်ကြီးနှင့် သူမ စောက်ပတ်ဝ တေ့မိအောင် ချိန်ဆထိန်းညှိလိုက်ပြီး ဖင်သားကြီးကို ရှေ့သို့ ဖိသွင်းယူလိုက်တော့သည်။ “ဗြစ်….ဗြစ်……ဗြစ်…” စောက်ရည်များဖြင့် စိုနစ်နေသော စောက်ခေါင်းထဲသို့ စီးခနဲ ဝင်သွားသော လီးကြီးက သံချောင်းကြီးအလား မာကျောတောင့်တင်း သန်မာလွန်းလှသည်။ စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးတွေကို ဖြေးဖြေးချင်းပွတ်တိုက်ပြီး ဝင်သွားတာကိုက အားရပါးရ ရှိလွန်းလှသည်။ လီးကြီး ဝင်သွားတာကို ငုံ့ကြည့်နေသော ခိုင်မွန်က လီးကြီး တဆုံးဝင်ရန် လက်နှစ်လုံးလောက် အလိုတွင်တော့ သူမ၏ ဖင်ကြီးကို အားရပါးရ ကော့ကာ ဖိဆောင့် သွင်းချလိုက်သည်။ “ဗြစ်…ဖွတ်…..ဇွတ်….ဒုတ်…” “အ…အ…အင်း…….အီး…” မျက်တောင်လေးများ စင်းကျသွားရပြီး ခိုင်မွန့်မျက်နှာလေး မော့တက်သွားသည်။ “အိုး…အစ်ကိုရယ်…..ကြီးလိုက်တဲ့ဟာကြီး….. သူများ…. အားရလိုက်တာ… အင်း… အင်း…. ဟင်း” သူမ မအောင့်အီးနိုင်တော့ပဲ ပါးစပ်မှပင် ထုတ်ဖော် မြည်တမ်းလိုက်မိသည်။

ပြီးတော့ သူမ စောက်ပတ်ဝနှင့် လီးအရင်းကို ဖိကပ်ပြီး တလှုပ်လှုပ်ဖြင့် နှဲ့ကာ ဖိပွတ်ကြိတ်သည်။ “အင်း…. အိ…အီး….. ဟင်းဟင်း…. ကောင်းလှချည်လား…..ကိုရဲ့“ တစိမ့်စိမ့်ထွက်ကျလာနေသော စောက်ရည်တွေက ထွန်းနောင်၏ လမွေးအုံးတစ်ခုလုံး ရွှဲနစ်၍ သွားရသည်။ “အအားး…. ကိုရယ်….. သူများ စိတ်တွေ… တအားဖြစ်နေပြီ… ဟင့် ဟင့်” ခိုင်မွန့်ခါးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ပြီး လီးကို ဆွဲထုတ်၍ ပင့်အဆောင့် ခိုင်မွန်ကလည်း သူမကိုယ်ကို အနည်းငယ် ဖော့လိုက်ကာ အောက်မှ အပင့်နှင့် အံကိုက် ဖင်ဆုံကြီးကို ဆတ်ခနဲ ဖိဆောင့်ချသည်။ “ဗြစ်….ပလွတ်….ဖွတ်…..စွတ်….ဖွတ်… ဖတ်….အာ့..အ…အင့်…အင့်….ဇွတ်..ဒုတ်” ဆောင့်ချက်တွေက သွက်၍ ပြင်းထန်လာသည်။ ပုံစံအနေအထားအရ စိတ်ထင်တိုင်း ဆောင့်၍ မရသော ပုံစံမို့ လီးကြီး၏ မာကျောတောင့်တင်းမှုကပင် ခိုင်မွန်ကို ကျေနပ်အားရစေလှသည်။ “ဖွတ်….စွတ်….ဖွတ်….ဟင်း..ဟင်း…ကို…ကို…. လုပ်..ပင့်ဆောင့်ပေးစမ်းပါ….. အင်း…ထိလိုက်တာ….ကိုရယ်…. အထဲမှာ…နင့်နေတာပဲ ကိုဟာကြီးက… တအား ဆောင့်ပေးပါ…အ…အ….အင်း” လီးအသွင်းအထုတ်မှာ စောက်စေ့လေးက အထဲသို့ ခေါက်ဝင်သွားလိုက် အပြင်သို့ လန်ထွက်လာလိုက်ဖြင့် ခိုင်မွန်တစ်ယောက် အသဲခိုက်အောင်ပင် ဖြစ်နေသည်။ ဒီလို အရသာမျိုး မခံစားရတာ ကြာခဲ့ပြီဖြစ်လေတော့ ခိုင်မွန့်စောက်ပတ်ကြီးထဲမှ စောက်ရည်တွေက အတောမသတ်နိုင်အောင်ပင် စိမ့်ထွက်ယိုစီးကျနေသည်မှာ ဒလကြမ်းပင် ဖြစ်သည်။ “ဗြစ်…..ဖွတ်..ဖွတ်..ဒုတ်…..အိ…. အင်း….. အင်း… အ… အ” ”ကို… အား..အား..ကို….ကောင်း….ကောင်းတယ်… ဆောင့်ပေး….ကို……အင့်…..အင့်” ခိုင်မွန့် မေးဖျားလေး မော့၍ မော့၍ တက်တက်သွားကာ အားရပါးရကြီးပင် ပြီးသွားတော့သည်။ “အိုး……အိ….အိ…….အား…ပြီး…ပြီး….သူများ ပြီး….ပြီ….. ကိုရဲ့……အင်း…အင်…အား အီးးး” သူမ ပြီးသွားပေမယ့် ထွန်းနောင်က မပြီးသေး၍ ဆက်ကာ ဆောင့်နေသည်။ “အဟမ်း….ဟမ်း… အဟွတ်…အဟွတ်” နှစ်ယောက်စလုံး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားပြီး ထွန်းနောင်က လီးကို ဆွဲထုတ်ကာ ခိုင်မွန်ကို အောက်သို့ ချပေးပြီး ပုဆိုးကို ကပျာကယာ ကောက်ဆွဲဝတ်သည်။ ခိုင်မွန်ကလည်း သူမ၏ ထမီလေးကိ ကမန်းကတန်းပင် ကောက်ဆွဲပြီး မဝတ်နိုင်အားပဲ အိပ်ယာထဲသို့ ပြေးဝင်သွားသည်။ ကြားလိုက်ရသော အသံက မမစု၏ အိပ်ခန်းထဲမှ မမစု ချောင်းဆိုးသံပင် ဖြစ်လေသည်။

မမစု အခန်းထဲမှ ထွက်မလာခင် အပေါ်ထပ်သို့ အရောက်သွားရန် ရပ်နေရာမှ လှစ်ခနဲပင် ထွက်ခဲ့လိုက်ရသည်။ ဒီညအဖို့ ခိုင်မွန်တစ်ယောက်မှာတော့ ကျေနပ်နှစ်သိမ့်စွာ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ပေမယ့် ဆတ်တငံ့ငံ့ ဖြစ်ကျန်ခဲ့ရသူ ထွန်းနောင်မှာ ဘယ်လိုမှ အိပ်မပျော်နိုင်ပဲ မျက်လုံးအကြောင်သားဖြင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲနေရတော့သည်။ ဒီနေ့ ငါးဒိုင်တွင် အလုပ်ကလည်း ပါးသည်။ နေမင်းတို့ လင်မယားလည်း ရှိနေသည်။ ဒါကြောင့် ထွန်းနောင်က “ငါအပြင် ခဏ သွားအုံးမယ်ကွာ”ဟု ပြော၍ ဟိုင်းလပ်ကားလေးကို ယူကာ ထွက်ခဲ့လေသည်။ ထွန်းနောင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ ဘယ်ရယ် မဟုတ်။ ဒိုင်တွင် ခိုင်မွန်ကို တွေ့မြင်နေရရင်း သူမကို ညက လိုးခဲ့စဉ်က အားမရခဲ့မှု၊ စကားပြောရင်း မပြီးခဲ့ရသေးသည့် ဝေဒနာက ဆိုးဆိုးလာပြီး သူမကို ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း စိတ်တွေက ထထနေရသဖြင့် မနေတတ် မထိုင်တတ် ဖြစ်နေရမှုကြောင့် စိတ်ပြေလက်ပျောက် လျှောက်ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကားမောင်းလာပြီး လမ်းသို့ရောက်မှ အိမ်ပြန်ပြီး တရေးလောက် အိပ်ရင် ကောင်းမည်ဟု တွေးပြီး ကားကို အိမ်ရှိရာသို့ ဦးတည်၍ မောင်းခဲ့သည်။ အိမ်သော့နှင့် ကားသော့က တွဲလျှက်သားရှိနေ၍လည်း အိမ်ပြန်ရန် အတွေးကို ထွန်းနောင် တွေးမိခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ အိမ်ရောက်တော့ ကားကို အိမ်ရှေ့တွင် ရပ်ပြီး ကားပေါ်မှ ဆင်းကာ အိမ်ရှေ့သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်လျှင် မမစုက တံခါးကို လာ၍ ဖွင့်ပေးနေသည်ကို အံ့သြစွာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒီတော့မှ ထွန်းနောင်မှာ ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေ နေ့ ကျောင်းပိတ်ရက်မှန်း သတိထားမိလိုက်သည်။ မမစုက အိမ်ရှေ့ သံတံခါးကို သော့ဖွင့်ပြီး သော့ခလောက်ကို ပြန်ချိတ်ကာ အိမ်ထဲသို့ ပြန်ဝင်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထွန်းနောင်က အိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်ပြီး သံတခါးကို ပြန်ပိတ်ကာ သော့ခလောက်ကို ညှစ်၍ ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ စောစောက တံခါးကို ဖွင့်ပေးသော မမစုကို မတွေ့ရ။ ထွန်းနောင် အိမ်ပေါ်ထပ်သို့ တောက်လျှောက်တက်လာခဲ့ပြီး သူ၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ ရောက်တော့ ရေချိုးရန် အဝတ်အစားများ ချွတ်လိုက်သည်။ ပုဆိုးလဲဝတ်ရင်း သူ့အောက်ပိုင်းကို သူ့ဖာသာငုံ့ကြည့်မိသည်။ အာသာငမ်းငမ်း ဖြစ်နေသော လီးတန်ကြီးက မာတောင်နေသည်။ ထွန်းနောင် လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်၍ ညှစ်ကြည့်လိုက်သည်။ လီးကြီးက ပို၍ တင်းခနဲ တင်းခနဲ မာတောင်တက်လာသည်။ ထွန်းနောင် သက်ပြင်းရှည် တစ်ချက် ချလိုက်ပြီး ရေလဲပုဆိုးကို ကောက်စွပ်၍ ဝတ်လိုက်ကာ ရေချိုးရန် အောက်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ မမစု၏ အခန်းရှေ့သို့ ထွန်းနောင် အရောက် အခန်းတံခါးက ကျွီခနဲ ပွင့်သွားသဖြင့် ထွန်းနောင် လှမ်းလက်စ ခြေလှမ်းကို အရပ် အထဲမှ ထွက်၍ လာသော မမစုနှင့် လူချင်း တိုက်မိမတတ် ဖြစ်သွားသည်။

ထွန်းနောင် ဘာမှ စဉ်းစားမနေတော့ မမစု၏ ကိုယ်လုံးကို ဆွဲဖက်၍ သူ့ရင်ခွင်ထဲ သွင်းလိုက်သည်။ မမစုက အံ့သြစွာဖြင့် မော့၍ အကြည့် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံကို ဆွဲယူ၍ စုပ်နမ်းလိုက်ရာ အပျိုကြီး မမစု၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ရင်ထဲတွင် တုန်ခါသွားရလေသည်။ ပြီးတော့မှ မမစုသည် ရုန်းကန်ရန် သတိရပြီး ရုန်းကန်လိုက်ပေမယ့်လည်း သန်မာလှသော ထွန်းနောင်၏ လက်နှစ်ဖက်ကြားတွင် မမစု၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ လှုပ်ပင် မလှုပ်နိုင်တော့ချေ။ ထို့ပြင် သူမ၏ ဆီးစပ်အောက်ဖက် စောက်ပတ်၏ အောက်မှ ပင့်၍ ထောက်ထားသော ထွန်းနောင်၏ လီးတန်မာမာကြီးက တလှုပ်လှုပ် ရမ်းနေသော မမစု၏ ကိုယ်လုံးကြောင့် စောက်ပတ်အုံကြီးကို မာတောင်နေသော လီးတန်ကြီးက လိုက်၍ ပွတ်ပေးနေသလို ဖြစ်နေသည်။ ရင်ထဲတွင် နုံးချိ၍လာသော မမစု ခမျာ တဖြေးဖြေး ငြိမ်ကျလာသည်။ ဒါကို သတိထားလိုက်မိသော ထွန်းနောင်က သူ၏ လက်တစ်ဖက်ကို ဖက်ထားရာမှ ဖြုတ်၍ မမစု၏ တင်သားဆုံကြီးကို ဆုပ်သည်၊ ညှစ်သည်၊ နယ်သည်၊ ဖြစ်ညှစ်သည်။ ပြီးတော့ ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးကြား ဖင်ကြားလေးထဲကို ထမီပေါ်မှပင် လက်စောင်းတိုက်ပွတ်ပေးသည်။ မမစု၏ အသက်ရှူသံတွေမှာ ပြင်းထန်လာခဲ့ရသည်။ ထွန်းနောင်သည် မမစု၏ ကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ခနဲ ပွေ့လိုက်ပြီး သူမ၏ အခန်းထဲသို့ လှမ်းဝင်လိုက်ရာမှ မမစုကို သူမ၏ အိပ်ယာပေါ်သို့ အသာ ပက်လက်လှန်လျှက်လေး ချလိုက်ရာ ကြောက်အားလန့်အားဖြင့် ဒူးလေးနှစ်လုံး ထောင်လိုက်သော မမစုကြောင့် ထမီလေးမှာ ခါးသို့ လန်တက်သွားရလေသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် ထွန်းနောင်၏ လက်တစ်ဖက်က စောက်ပတ်အုံလေးကို လှမ်း၍ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ “မောင်…မောင်ထွန်းနောင်…မလုပ်…..မလုပ်နဲ့…. အို…အို….ဟင့်အင်း….အင့်….ဟင်း“ ထူထူထဲထဲလေး ဖြစ်နေသော အမွှေးလေးများ၏ အောက်မှာ မမစု၏ စောက်ဖုတ်သည် ဖောင်းကား၍ နေချေပြီ။ ထွန်းနောင်၏ လက်ညိုးဖျားလေးက စောက်ပတ် အကွဲကြောင်းထဲသို့ အဖျားလေးမျှသာ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး သူမ၏ စောက်စေ့ကလေး ရှိမည့်နေရာကို မှန်း၍ ဖွဖွလေး ကော်တင်လိုက်သည်။ “အမေ့…အ… ဟင့်…ကျွတ်ကျွတ်” မမစု၏ ကိုယ်လုံးလေး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားသည်။ ထွန်းနောင်၏ နှာမှုတ်သံက တရှူးရှူး ဖြစ်နေသည်။ သူ့လက်က စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဆုပ်၍ တစ်ချက်ညှစ်လိုက်ရာက ထွန်းနောင် ကြုံး၍ ထလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဒူးထောင်ထားသော မမစု၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို ခြေဖဝါးနှစ်ဖက် မိုးပေါ်ထောင်သွားအောင် သူမ၏ ဗိုက်ပေါ် တွန်းတင်လိုက်ပြီး ဖွေးခနဲ ပေါ်လာသော တင်သားလုံးလုံးကြီးများရှိရာ ပေါင်ရင်းနှစ်ဖက်နားသို့ ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ပုဆိုးကို ခါးပုံစမှ ဖြည်ချလိုက်သည်။

ငေါက်ခနဲ ထွက်လာသော တန်းမတ်နေသည့် လီးတန်ကြီးက တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေသည်။ ဒါကို မြင်လိုက်ရသော အပျိုကြီး မမစု တစ်ယောက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားသည်။ “မင်း….ဘာ…. ဘာ လုပ်မလို့လဲ….ဟင်….. မင်း……..မင်း” အမှန်တော့ ဒီအခြေအနေရောက်မှာ သိပြီးသား ဖြစ်ပေမယ့် မမစုက ဂယောင်ဂတမ်းနှင့် မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါကိုက သူမ၏ အမှား။ ထွန်းလင်းပြောလိုက်တာကလည်း ကြည့်အုံး။ “မမစုရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကျနော့် လီးကြီးနဲ့ လိုးမလို့” “အို” မမစု မျက်နှာလေး ရှက်သွေဖြာသွားကာ မျက်လုံးလေးအစုံကို မှိတ်ချလိုက်သည်။ ထွန်းနောင်က အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေသော စောက်ပတ်ဝတွင် သူ၏ လီးထိပ်ကြီးကို တေ့၍ ဖိသွင်းချလိုက်သည်။ “ဗြစ်……ဗြစ်…“ “အမေ့…..အ…….အ….အမလေး………နာ….နာတယ်…အင်း….အင်း…” လီးကြီးက စောက်ရည်တွေ စိုစွတ်နေသော စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဗြုန်းဆို တဝက်လောက် နစ်ဝင်သွားသည်။ ထွန်းနောင်က လီးကို ဆက်၍ မသွင်းသေးပဲ စောက်ခေါင်းထဲတွင် တစ်လစ်ကြီး ထားလိုက်ပြီး မမစု၏ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြေးဖြေးချင်း ဇိမ်ဆွဲ၍ ဖြုတ်နေလေရာ ကာမဆိပ်များ တက်နေပြီဖြစ်သော မမစုက စိတ်မရှည်နိုင်တော့ပဲ သူမ၏ အင်္ကျီကိုသာမက ဘော်လီအင်္ကျီကိုပါ အလျင်အမြန် ချွတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ထိုအခါ ဖွံ့ထွားဆူဖြိုးသော မမစု၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးက ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီး ထွက်ပေါ်လာသည်။ လီးကြီးကို စောက်ပတ်ဝတွင် တစ်လစ်ကြီး ထားလျှက်ကပင် ထွန်းနောင်က မမစု၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။ နို့သီးလေးတွေကို တစ်လုံးချင်း ပွတ်သပ်ချေမွပေးသည်။ စောက်ပတ်ထဲတွင်လည်း လီးက တဝက်လောက်ဝင်ကာ တစ်နေလေတော့ မမစုမှာ တော်တော်ပင် ခံစားရခက်လာပြီး ဖင်ကြီးတလှုပ်လှုပ်နှင့် ဖြစ်လာကာ တအင်းအင်း ဖြစ်နေလေသည်။ မကြာခင်မှာပဲ မမစု၏ အသံလေး ထွက်လာပါတော့သည်။ “မောင်… မောင်လေး…. မမကို မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့…ဟင်း..ဟင်း” “ဒါဆို…. ဘာလုပ်ရမှာလဲ” “ဟို…ဟိုလေ…လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့လေကွယ်” “ဘာလုပ်ရမှာလဲ မမစုရ…. ရှင်းရှင်း ပြောစမ်းပါ” ထွန်းနောင်က စကားပြောလျှက်ကပင် မမစု၏ နို့တွေကို ဖြစ်ညှစ်ဆွဲနယ်နေသည်။ “ပြောလေ… မမစု…. မပြောရင် ဒီတိုင်းကြီး ကြာနေလိမ့်မယ်” “ကျွတ်စ်….မင်းကလဲကွာ…ဟိုဥစ္စာလေ… လိုးတော့ကွာ..” လိုးဆိုသော စကားလုံးကို တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ပြီး မျက်နှာလေးကို တစ်ဖက်သို့ စောင်းလှည့်ချလိုက်သည်။

ထွန်းနောင်က လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် နို့နှစ်လုံးကို ကိုင်၍ ကျန်နေသော လီးကြီးတဝက်ကို တခါတည်း ဖိဆောင့် သွင်းချလိုက်သည်။ “ဗြစ်…ဗြစ်… ဖောက်….ဒုတ်…” “အ….အ…အမေ့…. အား…. အမလေး..လေး……နာတယ်ကွာ…. ဟင့်…” မမစု၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ကော့ခနဲ ဖြစ်၍ သွားရသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ထွန်း‌နောင်သည် မမစု၏ နို့ကြီးတွေကို စုံကိုင်ကာ အားရပါးရပင် လိုးပါတော့သည်။ နှေးလိုက်၊ မြန်လာလိုက်၊ အားပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်လိုက်၊ အားလျှော့၍ ဆောင့်လိုက်ဖြင့် အသွင်အမျိုးမျိုး ပြောင်း၍ ဆောင့်လိုးနေတော့ရာ မမစုခမျာ သူမ လက်ကလေးများနှင့် ထွန်းနောင်၏ လက်မောင်းကြီးများကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း “ဟင်း…..ဟင်း…..အား… အ…အင့်…အင်း…အ” အသံလေးများ မြည်တမ်းကာ ခံစားနေရှာပါတော့သည်။ တရကြမ်း ထွက်၍နေသော သူမစောက်ပတ်ထဲမှ စောက်ရည်တွေကြောင့် “ဘွတ်ဘွတ်..ဘလွတ်..ဘွတ်..ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်…” လီးဝင်လီးထွက်သံများမှာ တစထက်တစ ခပ်စိပ်စိပ် အသံလေးများ မြည်ထွက်နေပါသည်။ အားကြိုးမာန်တက် ဆောင့်၍နေသော ထွန်းနောင်၏ လီးကြီးက မမစု၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဆောင့်ဆောင့်ဝင်ကာ ရင်ခေါင်းထဲထိတိုင် ရောက်၍ သွားရသလို ခံစားနေရသည်။ မမစု၏ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တုန်ရင်ရင် ဖြစ်လာပြီ။ ထိုအချိန်မှာပင် လီးတန်ကြီး တစ်ချောင်းလုံး ပူ၍ ကျင်တက်လာပြီး အားမလို အားမရ ဖြစ်လာသော ထွန်းလင်းသည် တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အားအင်များကို ညှစ်ထုတ်ကာ အံကြိတ်၍ အချက်၂၀ခန့် ဆောင့်၍ လိုးအပြီးတွင်တော့ “အမလေး….မောင်…. မောင်လေး… ကောင်း…ကောင်းတယ်…. အိုး… ကောင်းလိုက်တာ… အိုးးး”ဟု မမစုထံမှ ညည်သံလေး ထွက်ပေါ်လာပြီး သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ကော့ပျံတက်သွားသည့် ခဏမှာပင် ထွန်းနောင်သည်လည်း “အားရှီးးး..အအား… ထွက် ထွက်ပြီ…အားဟားးး” ထွက်ချင်နေသည့် သုတ်ရည်မျာကို မမစု၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဖြောကနဲ ဖြောကနဲ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် သူ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို မမစု ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်ရာ မမစုက သူကျောပြင်ကြီး တင်းကျပ်စွာဖက်ရင်း တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာပါတော့သည်။….ပြီး