“ မို့မို့…ညည်း တော်တော် လယ်တယ်နော်..သိပ် ဉာဏ်များတာဘဲ….ဒီက သဘောရိုး ထင်ပြီး လိုက်လာတာ…”
မို့မို့က ရယ်နေသည် ။
“ ဒီလိုမှ မလုပ်ရင် ညည်းတို့ နှစ်ယောက် ဆုံကြမှာ မဟုတ်ဘူး .. သူက ညည်းကို အရမ်း စွဲလန်းနေတာ…မိရှင်
စောရဲ့..ငါ့အဖေကို ပျဉ်းမရွာကို သွားမယ်ချည်း ပြောနေတာ တဲ့..မိရှင်စောတို့များ လှလွန်းတော့ တော်ကောက်
ခံရတာပေါ့ဟယ်…ငါ သိပ် ဝမ်းသာပါတယ်……နင့်အတွက် . . . ”
“ အို..သူနဲ့ငါနဲ့ ဘာမှ မဖြစ်သေးဘဲနဲ့ အဲလိုကြီး ပြောမနေပါနဲ့ဟာ…..ငါကတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ထင်တာပါဘဲ…”
“ အမလေး..နင်နဲ့သူနဲ့ ချစ်ကြဖို့ဘဲ အရေးကြီးတာကို…စိတ်ညစ်မနေစမ်းပါနဲ့….”
မို့မို့ကို ဆန်းရွှေတိုး ဖုန်းပေးသွားတယ် ဆိုတာ မိရှင်စော မပြောပြပါ ။ ဖုန်းကို အသံပိတ်ပြီး ဘိုင်ဘရေးရှင်း လုပ်
တာကို ဆန်းရွှေတိုးက ပြပေးသွားသည် ။ မဟုတ်ရင် အဖေတို့ အမေတို့ ဖုန်းသံကို ကြားသွားနိုင်သည် ။
မနေ့က အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးတဲ့အချိန် သူ ဖုန်းခေါ်လာသည် ။
အဖေတို့ မသိအောင် အိပ်ခန်းထဲ ကုတင်ပေါ် လှဲရင်း သူ့ကို “ ဟိတ်..ဘာလို့ ခေါ်တာလဲ….ခုဘဲ တွေ့ခဲ့တဲ့
ဥစ္စာ..” လို့ သူ့ကို တိုးတိုးလေး အပြစ်တင်လိုက်မိသည် ။
“ မိရှင်စောရဲ့ အသံလေးကို ကြားချင်လို့ပေါ့….” လို့ ဆန်းရွှေတိုး ပြောလိုက်တာက မိရှင်စောကို ပီတိဖြာသွား
စေသည် ။ “ တကယ်လား…” လို့ ပြန်မေးလိုက်မိသည် ။
“ တကယ်ပေါ့…မိရှင်စောရယ်…အရမ်း ချစ်မိနေတာ…..”
“ အိုး..ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ…ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်နော် . . ”
“ ဟေး….နေ…..နေ….နေပါအုံး မိရှင်စောရယ်….အသံလေး ကြားပါရစေအုံး……”
“ သူ…သိပ်ကဲတာဘဲ..ဒီမှာ အမေတို့ မိသွားမှာ ကြောက်နေရတာ….သိလား . . .”
“ ထပ် တွေ့ချင်သေးတယ်…မို့မို့တို့ အိမ်မှာ ဆုံလို့ ရမလားဟင်..မိရှင်စော….”
“ အလိုတော်….ခုလေးတင် တွေ့လာခဲ့တာ..ထပ် တောင်းဆိုနေပြန်ပြီ…လွန်တယ်….”
“ ချစ်တာကိုး…တသက်လုံးတောင် အတူတူ နေချင်တဲ့ဟာကို….”
သူ့စကားက မိရှင်စောကို ကြက်သီးတွေ ဖျန်းဖျန်း ထသွားစေသည် ။ ရင်တွေ ခုံတာ အရမ်းဘဲ ။
“ အဲဒါတွေ မပြောနဲ့ကွာ..ဒီက ရှက်တယ်….”
“ မိရှင်စောက အရမ်းလှတော့ ရည်းစားများ ရှိနှင့်ပြီလားလို့ စိတ်ပူလိုက်ရတာ….တော်ပါသေးရဲ့..”
“ ကဲ…သူနဲ့ စကားပြောရတာ ဒီက ရှက်လာတယ်…တော်ပြီ…ချလိုက်တော့မယ်….”
မိရှင်စော တကယ်ဘဲ ဖုန်းပိတ်လိုက်ပါသည် ။
သူနဲ့ ဒီအတိုင်းဆိုရင် ချစ်သူ ဖြစ်ကြတော့မယ် ထင်တာဘဲ ။ သူ့ကိုလည်း မိရှင်စော စိတ်ဝင်စား သဘောကျ
နေသည် ။ သူ ချမ်းသာလို့ မဟုတါဘူး ။ သူ့ရုပ်က မိရှင်စော ကြိုက်တဲ့ ရုပ်မျိုး လေ ။ သူ့အသံကိုလည်း သ
ဘောကျသည် ။ အဓိကကတော့ သူက မိရှင်စောကို အရမ်း ချစ်နေတယ် ဆိုတာကို တွေ့ရလို့ ။
အမေကတော့ ငယ်ငယ်ထဲက အမြဲ ပြောဖူးသည် ။ ယောက်ျားတွေက သူတို့ဖက် ပါလာအောင် ကိုယ့်ကို ဘယ်
လို ချစ်ကြောင်း ဘယ်လောက် ချစ်ကြောင်းတွေ ရွှန်းရွှန်းဝေအောင် ပြောကြလိမ့်မယ်…ချင့်ချိန်ပြီး ယုံ တဲ့ ။
ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကြားက စိုစိစိနဲ့မို့ ရာသီများ လာလားလို့ စစ်ကြည့်လိုက်တော့ အရည်ကြည်လေးတွေ စိုရွှဲနေ
တာ တွေ့ရသည် ။ သူနဲ့ ဖုန်းပြောလို့ ကြက်သီးတွေ ထ စိတ်တွေ ကြည်နူးမိတာတွေကြောင့် ဒီလို သဘာ၀ အ
ရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာသည် လို့ မိရှင်စော ယူဆလိုက်သည် ။
အို…ငါ သူ့ကိုချစ် မိပြီလား ။
ဆန်းရွှေတိုးသည် မိရှင်စောကို ချစ်တဲ့စိတ်တွေ များနေလို့ စီစီစိမ့်က ကျွေးပါရစေလို့ ခေါ်တာကိုလည်း မသွား
ဖြစ်ဘူး ။ အစကတော့ စီစီစိမ့်ကို ဆန်းရွှေတိုး ကြိုက်သလိုလို ဖြစ်ခဲ့မိလို့ ချဉ်းကပ်မိခဲ့သည် ။ စီစီစိမ့်က ဟော့
တ်ရှော့လေးလေ ။
ဆံပင်တိုတိုလေးနဲ့ ရွှေရောင်ကိုင်း မျက်မှန် အဝိုင်းလေးနဲ့ ထမိန်က တိုတိုလေး အမြဲ ဝတ်
သည် ။ လမ်းလျောက်တာကလည်း ဆတ်တောက် ဆတ်တောက်နဲ့ ။
မမေစီကလည်း သူ့ကို ကိုယ်ဖိရင်ဖိ ပြုစုချင်လွန်းလို့ တချိန်လုံး လာခဲ့ဖို့ ခေါ်နေသည် ။ သို့သော် ဆန်းရွှေတိုး
က မိရှင်စောမှ မိရှင်စော ဖြစ်နေတယ် ။ သူငယ်ချင်းတွေကတောင် အံ့သြနေကြသည် ။
ဒီအချိန်မှာ ဆန်းရွှေတိုးရဲ့ မိဘတွေက ဆန်းရွှေတိုးကို နိုင်ငံခြားကို ဦးထက်နဲ့ သွားဖို့ ပြောလာသည် ။
ဆန်းရွှေတိုးက မိရှင်စောနဲ့ ဖုန်းပြောပြီး အချစ်ဖီလင်တွေ တက်နေတဲ့ အချိန် နိုင်ငံခြားကို မသွားချင်တော့ ။
ဦးရွှေတိုးက ဒေါသသံနဲ့ “ သား..မင်းဘဲ သွားချင်လို့ ငါတို့ကို အပြစ်တင်နေတယ်လေ..အခု သွားပါ ဆိုတော့
လည်း မင်းက အင်တင်တင်နဲ့..မင်းစိတ်က မတည်ငြိမ်ပါလားကွ…ငါတို့ မင်းကို လွှတ်ထားနေသေးတယ်နော်..
ပျော်ပါစေ ဆိုပြီး…မင်း နေပုံထိုင်ပုံနဲ့ မင်း ရှေ့ရေးကို ရင်လေးသေးတယ်….မင်း နိုင်ငံခြား ခရီးကို သွားဖို့ လုပ်
ပါ..စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတွေ ဘယ်လို ရှိနေလဲ..လေ့လာပါကွာ….သူများတိုင်းပြည်တွေ တိုးတက်နေသလို ဒို့ဆီ
မှာလည်း တိုးတက်လာအောင် ကြံဆောင်ရမယ်…” လို့ ပြောသည် ။
ဆန်းရွှေတိုးက မိရှင်စောနဲ့ တအား တွေ့ချင်နေသည် ။ ဒရိုင်ဘာကြီးဦးကံရကိုဘဲ အပူကပ်ရတော့သည် ။
သူ့မိသားစုကို ဘုရားဖူး ခေါ်တဲ့အခါ မိရှင်စောကိုလည်း အရင်လိုဘဲ မို့မို့နဲ့ အဖေါ်လိုက်ဖို့ ပြောတော့ ကိုကံရ
လည်း သူဌေးသား အတွက် ကြံဖန်ပေးရတော့တာဘဲ ။
ဒီလို လုပ်ပေးဖို့ ဆန်းရွှေတိုးက အလကား ခိုင်းတာ အပူကပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး ။
ဦးကံရရဲ့ မိန်းမကိုရော သမီးမို့မို့ကိုရော ဆန်းရွှေတိုးက သူတို့ တုန်လှုပ် မယုံနိုင်လောက်အောင် များပြားတဲ့
တန်ဖိုးကြီးတဲ့ လက်ဆောင်တွေကို ပေးသည် ။
ဦးကံရလည်း သူဌေးသား ပေးတာတွေကြောင့် ကဲ မိန်းမရေ..မင်းနဲ့မို့မို့ မိရှင်စောကို ရန်ကုန်ကို မရရအောင်
ခေါ်ခဲ့ကြတော့ကွာ…လို့ ပြောသည် ။ မို့မို့တို့ သားအမိလည်း မိရှင်စောကို သူတို့နဲ့ လိုက်ဖြစ်အောင် လိုက်ဖို့
ကြိုးစားရသည် ။ မိရှင်စောနဲ့ မို့မို့တို့ သားအမိ ခါတိုင်း ရန်ကုန်သွားသလိုဘဲ ရွာထိပ်က ကားဂိတ်မှာ အဝေးပြေး
ကား အလာကို စောင့်ကြရသည် ။
ဒီအချိန်မှာ မီနီဘတ်စ် အသေးစား တစီး ထိုးဆိုက်လာပြီး ကားမောင်းသူက ကားဂိတ်က ဆိုင်မှာ လဖက်ရည်
ပါဆယ် ဝယ်သည် ။
ဒီလူက မို့မို့ကို မေးလိုက်တာက “ ရန်ကုန်သွားမလို့လား” တဲ့ ။
မို့မို့က “ ဟုတ်ပါတယ်..ဦး…” လို့ ဖြေတော့ “ နင်တို့ပေးတဲ့ အဝေးပြေးကားခဘဲပေး.. …ငါ့ကားနဲ့လိုက်ခဲ့ကြ”
လို့ ဒီလူက ပြောလို့ မို့မို့.တို့ သားအမိ နဲ့.မိရှင်စောတို့ ဝမ်းသာအားရနဲ့ သူ့မီနီဘတ်စ် နဲ့ လိုက်ဖို့ လုပ်ကြ
သည် ။ တခြား ကားစောင့်သူတွေကလည်း သူတို့လည်း လိုက်ချင်တယ် လို့ ပြောပြီး ပြေးလာကြတော့ ကား
သမားက ကားမဆန့်တော့ဘူး ဆိုပြီး လက်မခံဘူး ။
မိရှင်စောတို့ အဆင်ပြေပြေနဲ့ ရန်ကုန်ကို ရောက်သွားရသည် ။ ထုံးစံအတိုင်း မို့မို့အဖေကို သူနေတဲ့ သူဌေးခြံ
မှာ သွား ခေါ်ရသည် ။
မိရှင်စောလည်း ဆန်းရွှေတိုးကိုများ တွေ့မလား ဆိုပြီး မျက်လုံးတွေက ဟိုဟိုဒီဒီ ရှာဖွေကြည့်မိနေသည် ။
အင်း…..သူ ငါလာမှာ မသိဘူးလား..ဦးကံရကြီးက မပြောပြဖူးလား မသိဘူး . . . .။
မို့မို့တို့နဲ့ ခြံပေါက်ဝက လုံခြုံရေး အစောင့်ကို ဦးကံရနဲ့ တွေ့ဖို့ လာတာ လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဒီတခါတော့
ခြံစောင့် လုံခြုံရေးက ပြာပြာသလဲ တံခါး ဖွင့်ပေးသလို သူကိုယ်တိုင် ဦးကံရ ရဲ့ တန်းလျားကို လိုက်ပို့ပေးသည် ။
“ မိရှင်စော ..”
ဟင်….သူ…သူ…သူ……မိရှင်စော တွေ့ချင်နေတဲ့လူ . .ဆန်းရွှေတိုး….
ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ သူ့အနောက်ကနေ ခေါ်လိုက်တာ ။
“ ဟင်…ကိုဆန်းရွှေတိုး….”
“ မိရှင်စောတို့ ဘုရားသွားမလို့လား…..ကိုဆန်း လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ . . ”
“ အို..နေပါစေ……”
“ ဘယ်ဟုတ်မလဲ..မိရှင်စောကို ပို့ချင်တယ်…..”
ဦးကံရ မိသားစုလည်း မိရှင်စောနဲ့ အတူ ဆန်းရွှေတိုးရဲ့ လင်ကရူဆာ ကားကြီးနဲ့ ဘုရားသွားရလို့ ပျော်နေ
သည် ။ ရွှေတိဂုန်ဘုရားပေါ်ကို ရောက်သွားတဲ့အခါ ဦးကံရ မိသားစုလည်း အလိုက်သိစွာနဲ့ ဆန်းရွှေတိုးနဲ့ မိ
ရှင်စောတို့ကို နှစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်စေဖို့ ရှောင်ပေးကြသည် ။
မိရှင်စောလည်း ဆန်းရွှေတိုး နဲ့ အတူ ပန်းကပ် ရေလှူ ပြီး ဘုရား အတူတူ ထိုင် ရှစ်ခိုး ဆုတောင်းရတာကို စိတ်
ထဲမှာ တအား ကြည်နူးမိလေသည် ။
ဆန်းရွှေတိုးဟာ ငါ့ရဲ့ တသက်တာ လက်တွဲကြရမယ့် ဖူးစာရှင်လား လို့လည်း စိတ်ထဲမှာ တွေးမိသည် ။
ဘုရား တပတ် လျောက်ကြရင်း ဆန်းရွှေတိုးက “ ဒီလိုဘဲ မိရှင်စောနဲ့ တသက်လုံး ဘုရားလာချင်တယ် ” လို့
ပြောလိုက်လို့ မိရှင်စောလည်း မျက်နှာလေး ရဲသွားပြီး ခေါင်းကို ငုံ့ထားလေသည် ။
ဘုရားက ဆင်းခဲ့ကြပြီးနောက် ဆန်းရွှေတိုးက စားသောက်ဆိုင်တဆိုင်ကို ခေါ်သွားပြီး အားလုံးကို ထမင်းကျွေး
သည် ။ ဦးကံရ မိသားစုက ဆန်းရွှေတိုး လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားပြောနိုင်အောင်လို့ စားသောက်ဆိုင် အပြင်
က ပန်းခြံထဲ ကို ရှောင်ပေးကြသည် ။
ဆန်းရွှေတိုးလည်း “ မိရှင်စော..ကိုယ့်ကို ပြန်ချစ်ပါကွာ….မိရှင်စောကို တကယ် ချစ်တာပါ…မိရှင်စောကို လက်ထပ်
မယ်…” လို့ ပြောတဲ့အခါ မိရှင်စောလည်း “ ကိုဆန်းရွှေတိုးတို့က တအားချမ်းသာကြလို့ မိဘတွေက မိရှင်စော
တို့နဲ့ သဘောတူကြမယ် မထင်ပါဘူး . . မဖြစ်နိုင်တာကို မလုပ်ချင်ပါနဲ့ ကိုဆန်းရွှေတိုး….” လို့ ပြန်ပြောသည် ။
ဆန်းရွှေတိုးလည်း “ ကျုယ် မိရှင်စောကို ချစ်တဲ့အကြောင်းကို ကိုယ့်မိဘတွေကို မပြောပြရသေးတော့ သဘောတူ
မယ် မတူမယ် လို့ ကိုယ်လည်း အတတ် မသိဘူး ..ဒါပေမယ့် ကိုယ့်အခြေအနေက သူတို့ သဘောတူမှ မိရှင်
စောနဲ့ လက်ထပ်နိုင်တာ မဟုတ်ပါဘူး ….ဒီအတွက် စိတ်မပူပါနဲ့….” လို့ ပြန်ပြောလေသည် ။
ဆန်းရွှေတိုးက ပြန်ချစ်ဖို့ ချစ်တယ်လို့ ဖြေဖို့ အကြိမ်ကြမိ ပူဆာလေသည် ။ မိရှင်စောလည်း “ နောက်မှ နောက်
မှ ” လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ဆန်းရွှေတိုးက ရွာအပြန်ကို သူကိုယ်တိုင် ကားမောင်းပြီး လိုက်ပို့ပေးသည် ။ မို့မို့လည်း မိရှင်စောကြောင့် သူဌေး
သားရဲ့ မစကူညီမှုတွေကို ရပြီး တအား ပျော်နေသည် ။ ရွာထဲကိုတော့ ဆန်းရွှေတိုးက မလိုက် ။ မို့မို့က “ ငါ့
သူငယ်ချင်းတော့ ကောင်းစားပြီ…ငါ့ကို မမေ့သွားပါနဲ့နော်…” လို့ စသည် ။ မိရှငစောလည်း “ ဟဲ့..ငါတို့က
ဘာမှ မဟုတ်သေးပါဘူး….” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ မို့မို့က “ မဟုတ်သေးပါဘူး ဆိုတော့ တနေ့တော့
ဟုတ်လာမယ်ပေါ့လေ..ဟီး…”လို့ စပြန်သည် ။
မိရှင်စောလည်း သူစတာကို ကျေနပ်နေသည် ။ ဆန်းရွှေတိုးကို သူ စိတ်ထဲက သဘောကျနေမိတာတော့
သူ့ဖါသာလည်း သိနေခဲ့သည် ။
ဆန်းရွှေတိုးသည် အပြန်လမ်းမှာ ကားမောင်းရင်း မိရှင်စောနဲ့ အတူတူ ဘုရားသွားရတာ စကားပြောရတာလေး
တွေကို မျက်စိထဲ တဝဲလည်လည် ပြန်လည် မြင်ယောင်နေမိရင်း ကျေနပ် ကြည်နူးနေသည် ။
အင်း….ချောလိုက်တဲ့ မိရှင်စောလေး . . .ချစ်တာမှ အရမ်း……..ပြန်ချစ်ပါ လို့ ပြောနေရတာလည်း အကြိမ်ကြိမ် ..
ဖုန်း မြည်လာသည် ။
ဟင်…ဖေဖေ…..ခေါ်နေတာပါလား …
ဟယ်လို ဆန်းရွှေတိုး ပါ …
ဟေး ..သား…..ဖေဖေပါ…သားကို ဖေဖေ တခု ခိုင်းမလို့..သား လုပ်ပေးမလား…..
ရတယ်လေ ဖေဖေ..ပြော..သား ဘာလုပ်ပေးရမလဲ….
“ ဖေဖေတို့ အလုပ်နဲ့ ပတ်သက်နေတယ် သားရေ..သားနဲ့ ခင်မင်နေတဲ့ စီစီစိမ့်ရဲ့ အဖေကြီး ဦးမောင်စိမ့် က
ဖေဖေတို့ စီးပွားရေး ဂွင်တွေကို အဆင်ပြေအောင် တည့်မတ်ပေးနေတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီး သားရဲ့…..သားနဲ့က သူ့
သမီးကလည်း အဆင်ပြေ ခင်မင်နေတော့ သား ဖေဖေ့ကို တခု လုပ်ပေးစေချင်တယ်…..သား ဦးထိုက်ဆီကနေ
လက်ဆောင်ထုပ်တွေ တောင်းယူပြီး စီစီစိမ့်တို့ အိမ်ကို သွားပေးစေချင်တယ်……သူတို့ မိသားစု အတွက်ပေါ့
ကွာ….လုပ်ပေးမယ် မဟုတ်လား….”
ဆန်းရွှေတိုး အံ့သြသွားသည် ။
သူ့ဖေဖေနဲ့ မေမေသည် ခုမှ လတ်တလော ချမ်းသာလာတဲ့ လူတွေက “ ခရိုနီ ” လို့ ခေါ်ကြတဲ့ သူဌေးမျိုး
တွေ မဟုတ်ကြဘူး ဆိုတော့ ဖေဖေတို့က ဒီလို လူကြီးတွေကို ဖါးတဲ့ မျက်နှာလုပ်တဲ့ လူတန်းစားထဲမှာ မပါ
ဘူးလို့ သူထင်ထားတာ…ဖေဖေ့ပါးစပ်က ဒီလိုတွေ ပြောလာလိမ့်မယ် လို့ သူ မျှော်လင့်မထားခဲ့ ။
အင်းလေ..သူတို့ လိုအပ်လို့ လုပ်တာ နေမှာပေါ့ လို့ တွေးလိုက်ပြီး ဖေဖေ့အကူအညီတောင်းတာကို လုပ်ပေး
ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါသည် ။
စီစီစိမ့် အိမ်ကို သူ သွားလိုက်မည် ။
စီစီစိမ့်သည် ဆန်းရွှေတိုး သူ့အိမ်ကို လာမယ် ဖုန်းဆက်လို့ အရမ်း ပျော်သွားသည် ။
ဆန်းရွှေတိုးကို ရေလာဖို့ မြောင်းပေးနေခဲ့တာ ကြာပြီ ။ စီစီစိမ့်ကို အစကတော့ ကြိုက်သလိုလို လုပ်နေခဲ့
ပြီး နောက်ပိုင်းမှာ ဘာ အတွက် စိတ်ကူးပြောင်းသွားသလဲ မသိဘူး ။ ရှောင်ဖယ်သလိုလို လုပ်သွားသည် ။
သူမကို ရင်းနှီးတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေက မေးကြသည် ။ ကိုဆန်းနဲ့က ဘယ်လိုလဲ ဆိုတာ ။
ပေးစရာ အဖြေ မရှိတဲ့ စီစီစိမ့် တယောက် အခက်တွေ့သည် ။
စီစီစိမ့်တို့ရဲ့ “ စိမ့် ရိပ်မြုံ ” ကို ရောက်သွားတော့ ခြံပေါက်စောင့်တွေက ပြာပြာသလဲ တံခါး ဖွင့်ပေးကြသည်။
ဆန်းရွှေတိုးက ကားကို တိုက်ကြီးရဲ့ အရှေ့ပေါက်ဆီကို မောင်းသွားလိုက်တဲ့အခါ စီစီစိမ့် စောင့်ကြိုနေတာကို
တွေ့လိုက်ရသည် ။
စီစီစိမ့်သည် တော်တော်လေးကိုလှတဲ့ ကောင်မလေး တယောက်ပါ ။ ကိုယ်လုံး အချိုးအဆက်ကတော့ မိရှင်
စောလောက် မလှပေမယ့် ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်နဲ့ မော်ဒယ်မလေး တယောက်လို ကြည့်ကောင်းသည် ။
“ ဟိတ်..ကိုဆန်း……စီစီ့ဆီကို လာမယ် ဆိုတာ ကြားရတာ မယုံနိုင်ဘူး……ကိုဆန်းရယ်….”
“ စီစီ့ဖေဖေ မေမေတို့အတွက် လက်ဆောင်တွေ ကိုယ့်ဖေဖေက ပို့ခိုင်းလိုက်လို့လေ..”
စီစီစိမ့်ရဲ့ မျက်နှာလေးက ညှိူးသွားသည် ။
“ ဟင်း..သူ စီစီ့ဆီကို သက်သက် လာလည်တယ် ထင်နေတာ လက်စသတ်တော့ စီစီ့ဖေဖေမေမေတို့အတွက်
လက်ဆောင် လာပို့တာ ဖြစ်နေတယ်…ဟင့်..ကိုဆန်းက စီစီ့ကို ခင်သလိုလို နဲ့ နောက်ကျတော့ ဘာလို့
စိတ်ပြောင်းသွားတာလဲဟင်…..”လို့ ငိုမဲ့မဲ့လေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။
“ စီစီ့ကို တွေ့ချင်လို့ လာတာပါ..စီစီရယ်…စိတ်မကောင်း မဖြစ်ပါနဲ့….” လို့ ပြောလိုက်ရင်း သူ့အဖေ ပေးလိုက်
တဲ့ အထုပ်တွေကို ကားပေါ်က ချသည် ။
စီစီစိမ့်သည် သူ့အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိကြဘူး…ဒက်ဒီတို့က အလုပ်နဲ့ နယ်မြို့တမြို့ကို သွားကြတယ်…လို့ ပြော
လိုက်ပြီး ဆန်းရွှေတိုးကို တိုက်ကြီးထဲကို ခေါ်သွားသည် ။ အိမ်အကူ အိမ်ဖေါ် လည်း တယောက်မှ မတွေ့လို့
စီစီစိမ့်တယောက် သူလာမှာမို့ လူတွေကို ရှင်းထားတာ ဖြစ်မည်လို့ တွေးမိလိုက်သည် ။
“ ကိုဆန်း….ဘာသောက်မလဲ…ဘာစားမလဲ…..ပြော…”
ပြုံးပြုံးလေး မေးလိုက်တဲ့ စီစီစိမ့်သည် ဖြူဖွေးသန့်ရှင်းနေတဲ့ ကောင်မလေး တယောက် ဖြစ်ပြီး ဘယ်သူမှ ရှိမနေ
တဲ့ တိုက်ကြီးတလုံးထဲ သူနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲမို့ ဆန်းရွှေတိုး ရင်တအား ခုံသွားသည် ။
သူ ချစ်မိနေတဲ့ မိရှင်စော ရှိနေတာကို သတိရလိုက်ပြီး စီစီစိမ့် ခင်းပေးတဲ့ လမ်းကို လျောက်လို့ မဖြစ်ဘူး
ဆိုတာကို သူ သတိရလိုက်လို့ စီစီစိမ့်နဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် ကြာရှည် မနေတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပေမယ့် စီစီ
စိမ့်က သူ့ကို ပြန်မလွှတ်ဘူး ။ အပေါ်ထပ်ကို အတင်း ခေါ်သွားသည် ။
“ စီစီ…ကိုယ် အလုပ်လေး ရှိလို့ ပြန်လိုက်အုံးမယ်…..”
“ အို….အေးဆေးပေါ့..စီစီနဲ့ တွေ့တုံး..နေပါအုံးလေ…အခု ဘယ်လောက် ကောင်းသလဲ..အိမ်မှာလည်း ဘယ်သူ
မှ မရှိတဲ့ အချိန်…ကိုဆန်း နဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်တယ်…..”
စီစီစိမ့်က သူ့လက်ကို ဆွဲပြီး သူမ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်လိုက်သည် ။ အပျိုမတယောက်ရဲ့ အနံ့မွှေးမွှေးတွေကို
သူ ရလိုက်သည် ။ စိတ်တွေက ထကြွလာသည် ။
“ လာ..ထိုင်..ကိုဆန်း….ကိုဆန်းရဲ့ မျက်နှာကို အခုလို လွတ်လွတ်လပ်လပ် နီးနီးကပ်ကပ် ကြည့်ချင်တယ်…စီစီ့
စိတ်ထဲမှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေလဲ ဆိုတာတွေကို ပြောပြလို့ ရမလားဟင်…..”
စီစီစိမ့်က သူမရဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဆန်းရွှေတိုးကို ထိုင်ခိုင်းသည် ။
“ စီစိမ့်..ဒို့၂ယောက် အခုလို မနေသင့်ဘူးထင်တယ်…..”
“ ဘာလို့လဲ……”
စီစီစိမ့်က ပြုံးစိစိနဲ့ သူ့ကို စိုက်ကြည့်ပြီး မေးလိုက်လို့ ဆန်းရွှေတိုး ရဲ့ စိတ်တွေ အရမ်း လှုပ်ရှားသွားသည် ။
“ သွေးမတော် သားမစပ်တဲ့ ဖိုနဲ့မဟာ ဆိတ်ကွယ်ရာ နေရာ တခုမှ မနေသင့်ဘူး…..တဲ့….”
“ နေရင် ဘာဖြစ်လဲဟင်…..ကိုဆန်း….”
“ နေရင်…ညိစွန်းတတ်တာပေါ့ စီစီ…..”
စီစီစိမ့်က ရယ်တာမှ အရမ်း…..။
“ ဘာလို့ ရယ်နေတာလဲ…စီစီ….”
“ ညိစွန်းတာ မကောင်းဘူးလား…..”
ပြုံးစိစိနဲ့ သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ စီစီစိမ်သည် အရမ်း လှနေသည် ။ ဒီအချိန်မှာ ဆန်းရွှေတိုးသည် မိရှင်စောကို သတိမရတော့ ။ ကာမစိတ်တွေက ပြင်းထန် ထကြွနေပြီ ။
ဆန်းရွှေတိုးရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ စီစီစိမ့်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ ထိကပ်သွားကြသည် ။ ဘယ်သူက ဘယ်သူ့
စ စုတ်လိုက်သည် ဆိုတာ မသဲကွဲ ။ သူတို့နှစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် စုတ်မိနေကြပြီ ။
တယောက်နဲ့ တယောက် တအားဖက်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်နေတာကို မရပ်နိုင်ကြ ။ အနမ်းတွေ
က ရပ်လို့ မရဘဲ ကြာရှည်လာသည် ။ ငြင်ငြင်သာသာလေး ဖွဖွလေး စုတ်နေမိသည် ။
စီစီစိမ့်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က ဆန်းရွှေတိုးရဲ့ ကျောပြင်ကို အားမလိုအားမရ ပွတ်သပ် ဆုပ်ညှစ်လိုက် ..ကုတ်
ခြစ်လိုက် လုပ်တာကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် စီစီစိမ့်သည် ကာမဖီလင်တွေ ကြွနေပြီ ဆိုတာကို ဆန်းရွှေတိုး
သိလိုက်သည် ။ ဆန်းရွှေတိုးသည် မိန်းမ အတွေ့အကြုံ တော်တော်လေး များနေပြီ မဟုတ်လား ။
စီစီစိမ့်သည် ဘလောက်စ်ပျော့ပျော့လေးကို အတွင်းမှာ အတွင်းခံ မပါဘဲ တထပ်ထဲ ဝတ်ထားလို့
ရင်သားလုံးလုံးလေးတွေကို ရိုးတိုးရိပ်တိတ် မြင်နေရသည် ။ ဆန်းရွှေတိုးနဲ့ ရင်ခြင်းအပ် ပူးကပ် ဖက်ထား
ကြတော့ သူမရဲ့ လုံးဝန်းတဲ့ ရင်သားစိုင်တွေက ဆန်းရွှေတိုးရဲ့ ရင်ဘတ်ကို တသားထဲကျအောင် ဖိကပ်
မိနေသည် ။ ဒီ ထိတွေ့မှုတွေက ဆန်းရွှေတိုးရဲ့ ကာမစိတ်တွေကို တဟုန်ထိုး ထကြွလာစေသည် ။
ဘလောက်စ်လေးရဲ့ နောက်ဖက်က နှိပ်ကြယ်သီးလေးတွေကို ဆွဲဖြုတ်ကြည့်လိုက်သည် ။
ထောက် ထောက် ထောက် ထောက် ဆိုတဲ့ အသံလေးတွေနဲ့ နှိပ်ကြယ်သီးလေးတွေသည် ပြုတ်ပွင့်
ကုန်သည် ။ စီစီစိမ့်သည် သူမ မျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်ထားရင်း ဆန်းရွှေတိုး ကို သဲသဲမဲမဲ စုတ်နမ်းနေ
သည် ။ ဘလောက်စ်လေး သူမကိုယ်ပေါ်က ကွာထွက်သွားသည် ။ ဆန်းရွှေတိုးလည်း နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာ
လိုက်သည် ။ စီစီစိမ့်က နမ်းချင်နေတုံးဘဲ ။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို လိုက် ဟတ်နေသည် ။ သို့သော် ဆန်း
ရွှေတိုးက သူမ နှုတ်ခမ်းတွေကို ဆက် မနမ်းတော့ဘဲ ကော့တင်းလုံးနေတဲ့ ရင်သားစိုင်တွေက
ထိုးထောင်ထနေတဲ့ ရင်သီး ( နို့သီး ) လေး တဖက်ကို ငုံစို့ပစ်လိုက်သည် ။
ရင်သီးဖုလေးသည် နီရဲလုံးတင်းနေသည် ။ ကာမစိတ် ပြင်းပြနေတာမို့ မာထောင်နေသည် ။
ဆန်းရွှေတိုးရဲ့ နမ်းစုတ်နေတာကို တအင်အင် အသံလေး ထွက်ပြီး စီစီစိမ့် ခံယူနေရင်း
ကုတင်ကြီးပေါ်ကို ပက်လက်လေး လဲကျသွားရသည် ။ ရင်သီး မာမာလေးတွေကို တဖက်ပြီးတော့
တဖက် ဆန်းရွှေတိုး စို့ပေးနေသည် ။ ဒီတခါ ဖယ်ချွတ်လိုက်တာက စီစီစိမ့်ရဲ့ စကပ်လေး ။ တိုလွန်းတဲ့
စကပ်လေးသည် ဖယ်ချွတ်ဖို့ မခက်လှ ။ လွယ်လွယ်ကူကူဘဲ ကျွတ်သွားသည် ။
“ အို….”
စီစီစိမ့်ရဲ့ တကိုယ်လုံးမှာ ဇာနားကွပ် ပင်တီအနက်လေးဘဲ ကျန်တော့သည် ။ စီစီစိမ့်ရဲ့ ရင်သီးတွေကို
စို့ချက်တွေက ပြင်းထန်လာသည် ။ ဆန်းရွှေတိုးရဲ့ လက်တွေက ရင်စိုင်းတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆုပ်နယ်
ပွတ်သပ်နေသည် ။
စီစီစိမ့်ရဲ့ ပင်တီဂွကြားနေရာလေး အရည်တွေ စိုစိုရွှဲလွန်းလို့ ကွက်နေသည် ။
“ ဟင့်ဟင့်….ကိုဆန်းရယ်…စီ့စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး….”
ဆန်းရွှေတိုးက ပေါင်ဂွကြားက စိုကွက်နေတဲ့ နေရာလေးကို လေနဲ့ မှုတ်လိုက်သည် ။
“ အိုဟင့်ဟင့်..ကိုဆန်း……..”
စီစီစိမ့် က သူမရဲ့ ပေါင်တန်သွယ်လေးတွေကို စေ့လိုက်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် ဆန်းရွှေတိုးက ပေါင်တန်
တွေ ကြားထဲကို ခေါင်းထိုးသွင်းလိုက်တာကြောင့် “ ကိုဆန်း..ဘာ…ဘာလုပ်မလို့လဲဟင်….” လို့ မေး
လိုက်သည် ။ ဆန်းရွှေတိုးလည်း တအား ထန်နေပြီ ။ “ စီစီ့အဖုတ်ကို နမ်းမလို့….” လို့
ပြန်ပြောလိုက်ရင်း ပင်တီလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ဖေါင်းကြွနေတဲ့ စောက်ဖုတ်
လှလှလေး ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည် ။ နှုတ်ခမ်းသားထူထူလေးတွေက ပေါင်ဖြဲကားလိုက်တာတောင် စေ့
နေသည် ။ ပြွတ်ကနဲ ဆန်းရွှေတိုး နမ်းပစ်လိုက်သည် ။
“ အို့….”
ရှက်စိတ်လေးကြောင့် ပေါင်ကို စေ့လိုက်ပြီး လက်ကလေး နှစ်ဖက်နဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ကာလိုက်ဖို့ ကြိုး
စားပေမယ့် ဆန်းရွှေတိုးက ပေါင်တန်တွေကို စေ့ခွင့်မပေးသလို စီစီစိမ့်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း သူ့
လက်တွေနဲ့ ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်တာကို ခံရသည် ။
ဆန်းရွှေတိုးရဲ့ နှာခေါင်း ချွန်ချွန်နဲ့ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းကို လိုက်ပွတ်ထိုးတာကို ခံရတော့ စီစီစိမ့်
တယောက် ထွန့်ထွန့်လူးပြီး ကိုယ်ကို အနောက်ကို ဆုတ်ပြေးဖို့ ကြိုးစားလိုက်လေသည် ။ သို့ပေမယ့်
ဆန်းရွှေတိုးရဲ့ ပေါင်တန်တွေကို ချုပ်ကိုင်ထားတာကြောင့် ပြေးထွက်လို့ မရဘဲ ဆန်းရွှေတိုး နမ်းရှုံ့သမျှ
ကို ခံနေရလေသည် ။
“ ကိုဆန်းရယ်….ဘာတွေ လျောက်လုပ်နေတာလဲ…”
စီစီစိမ့်သည် သူမကဘဲ ဆန်းရွှေတိုးကို အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွား…ဆန်းရွှေတိုးက ပြန်မည် လုပ်တာကိုတောင်
အတင်း ကုတင်ပေါ် ဆွဲထိုင်ခိုင်းခဲ့ပေမယ့် အခုလို ဘာဂျာအမှုတ်ခံရတော့လည်း အမူပိုပိုနဲ့ ပြောလိုက်
သည် ။ ဒီအချိန်ကျမှတော့ ဆန်းရွှေတိုးသည် အနောက် ဆုတ်တော့မည် မဟုတ် ။ ဆုတ်လို့လည်း မ
ရတော့ ။ စီစီစိမ့် စောက်ပတ်ကို အမျိုးမျိုး ကလိပေးနေပြီး မကြာခင် လိုးဖို့ စဉ်းစား ပြင်ဆင်နေသည် ။
ဆန်းရွှေတိုးရဲ့ လီးတန်သည် ကာမစိတ်တွေ ပြင်းထန်လွန်းတဲ့အတွက် တအား ကြီးထွားကာ မတ်မတ်
ထောင်နေသည် ။
စီစိစိမ့်သည် ဆန်းရွှေတိုးရဲ့ စောက်ဖုတ်ယက်ပေးတာကို မျက်လုံးလေး စုံမှိတ်ခါ ခံနေရင်း ယက်ပေးနေ
တာ ရပ်လိုက်လို့ မျက်လုံးကို ဖျတ်ကနဲ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ဆန်းရွှေတိုးသည် ကိုယ်တုံးလုံးကြီး
ဖြစ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ အံ့သြသွားသလို ယောက်ျားလီးတန်ကို မျက်ဝါးထင်ထင် အနီးကပ်ကြီး
တွေ့မြင်လိုက်ရလို့လည်း “ ဟာ…” လို့ အသံထွက်သွားသည် ။
ဆန်းရွှေတိုးလည်း စီစီစိမ့်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖြဲပြီး လျာကို အတင်း ထိုးသွင်းတော့
စီစီစိမ့် အလူးအလဲ ခံနေရသည် ။ စောက်ဖုတ်မှာလည်း တအား အဆွခံရလို့ ခံချင်စိတ်တွေက ထိန်းမရ
အောင် ပေါ်ပေါက်ရပြီ ။
ဆန်းရွှေတိုးလည်း စီစီစိမ့်တယောက် တအား ခံချင်နေလောက်ပြီ ဆိုတာကို သူ့အတွေ့အကြုံတွေ အရ
သိနေပြီ ဆိုတော့ ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားပြီး အပေါ်က တက်ခွလိုက်သည် ။ သူ့လီးတန်ကို စီစီစိမ့်
စောက်ဖုတ်အဝမှာ တေ့လိုက်သည် ။
ဒီအချိန်မှာ စီစီစိမ့်တို့ တိုက်ကြီးရဲ့ အဝင်၀ ကို ကားတစီး ထိုးဆိုက်လာတဲ့အသံတွေကို သူတို့ နှစ်
ယောက် ကြားလိုက်ရသည် ။
“ ဟင်…ဘယ်သူလဲ….ကိုဆန်း…ဘယ်သူလာလဲ မသိဘူး….”
စီစီစိမ့်လည်း တအား ကြောက်လန့်ပြီး ဆန်းရွှေတိုးကို တွန်းဖယ်ပစ်ဖို့ ကြိုးစားသည် ။
“ စီစီရေ…သမီး..စီစီ……စီစီ….ရှိလား…..”
အော်ခေါ်နေတဲ့ အသံ ကို ကြားလိုက်ရသည် ။
စီစီစိမ့်လည်း အဝတ်အစားတွေကို လိုက်ကောက်ယူနေသည် ။
“ အဲဒါ စီ့ကြီးကြီး…ကြီးကြီးမြ ရောက်လာတာ…ကိုဆန်း.အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ပါအုံး….”
ဟာ…တကယ့်ကို ဖီလင် အမြင့်ဆုံး အချိန်ကို ရောက်နေတဲ့အချိန် ဆန်းရွှေတိုးလည်း လီးကြီး မတ်မတ်
ထောင်လျက် တိုးလို့တန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေသည် ။
ဂွတ်တိုင်း နိုက်ကလပ်ထဲက အထူး ဗီအိုင်ပီ သီးသန့်ဝိုင်းမှာ ဆန်းရွှေတိုးတို့ သူငယ်ချင်း အဖွဲ့ ရောက်
နေသည် ။ မန်နေဂျာ ညီညီလတ် ကိုယ်တိုင် ဆန်းရွှေတိုးတို့ လိုအပ်တာတွေကို ပြင်ဆင် လုပ်ကိုင်ပေး
နေသည် ။
စင်တင်တေးဂီတ အစီအစဉ်က မကြာခင် စတော့မည် ။
တီးဝိုင်း တာဝန်ခံ ကိုပေါလ်က ဆန်းရွှေတိုး ရဲ့ အနားကို ရို့ရို့လေး ချဉ်းကပ်လာသည် ။
“ ကိုဆန်းရွှေတိုး..ကျနော်တို့ ဖြေဖျော်မှု အစီအစဉ် စပါတော့မယ်…ကျနော်လည်း ကိုဆန်းရွှေတိုး ခိုင်း
ထားတဲ့အတိုင်း နံမည်ကြီးနေတဲ့ တေးရေးဆရာ အိုင်စီအီး ကို ဝသုန်နန်း အတွက် သီချင်းစာသား
ကောင်းကောင်းတွေနဲ့ ရေးခိုင်းခဲ့သလို ဝသုန်နန်း ကိုလည်း ဒီသီချင်းတွေကို လေ့ကျင့်ခိုင်းလို့ ကိုဆန်း
ဖြစ်စေချင်သလို ဝသုန်နန်းကို စီးရီး တခု ထုတ်ပေးဖို့ အဆင်သင့် နီးပါးကို ဖြစ်နေပြီဗျ….” လို့ ကိုပေါလ်
က လာပြောလိုက်လို့ ဆန်းရွှေတိုးလည်း ကိုပေါလ်ကို “ ကောင်းတယ်ကိုပေါလ်…အခု ဝသုန်နန်း ဆိုပြ
မယ် မဟုတ်လား….” လို့ ပြန်မေးလိုက်ပါသည် ။ ကိုပေါလ်က “ ဟုတ်ပါတယ် ကိုဆန်းရွှေတိုး…သူ ဆိုပြ
ပါမယ်…ကိုဆန်း ကြိုက်မကြိုက်လည်း ကြည့်ပေးပါ..ကိုဆန်း ရဲ့ သဘောထားလေးလည်း သိလိုပါတယ်.”
လို့ ပြောပြီး စင်ဖက်ကို ပြန်ထွက်သွားလိုက်ပါသည် ။
ဆန်းရွှေတိုးလည်း စင်ဖက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ သဘောကျတဲ့ အမြဲ ပြုံးပြတတ်တဲ့ အဆိုတော်
အသစ်စက်စက်လေး ဝသုန်နန်းကို တွေ့လိုက်ရပါသည် ။
“ ကိုဆန်း….စောစောက ပြောပြနေတာလေး ဆက်ပါအုံး….”
သူငယ်ချင်း ဇံမြင့်မိုလ်က မေးလိုက်သည် ။
သူက စီစီစိမ့် အိမ်မှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေကို သူငယ်ချင်း အရင်းအခြာတွေကို ပြန်ပြောပြနေတာ ။
ငြိမ်းလတ် ရစ်ချတ်နဲ့ ဇံမြင့်မိုလ်တို့က သူ့ရဲ့ အကြံပေးတွေ ဆိုလည်း မမှားဘူးလေ။ မချွင်းမချန်ထား
ဘဲ အကုန်လုံးကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း သူ ပြောပြလေ့ ရှိသည် ။
အင်း..ချွင်းချက် တခုတော့ ရှိသည် ။ မမေစီတင်သိန်းနဲ့ ဖြစ်တာတွေကိုတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ သူ မပြော။
“ အေးကွာ….ဇံကြီးရာ..ငါလည်း တော်တော့်ကို ထန်နေ တင်းနေတဲ့အချိန် သူ့ကြီးကြီး ရောက်လာလို့
အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ပြီး သူ့ဘီဒို အကွယ်မှာ တောင်ရက်ကြီး ပုန်းနေခဲ့ရတယ်….ဟားဟား…..”
သူငယ်ချင်းတွေလည်း ရယ်လိုက်ကြတာ အရမ်းဘဲ ။
ငြိမ်းလတ်က “ မင်း ဘာဂျာတော့ ကိုင်လိုက်ရတာပေါ့နော်…ဟီး…” လို့ မေးလိုက်သည် ။ ရစ်ချတ်က
“ စီစီစိမ့်တော့ အခုလောက် ဆိုရင် မင်းကို တော်တော့်ကို တမ်းတနေမှာ သေချာတယ်..သူက မင်း
ဒုတ်ကိုလည်း တွေ့ဖူးသွားပြီလေ..ဘာဂျာကလည်း အမှုတ်ခံလိုက်ရတယ် ဆိုတော့…ခိခိ….” လို့ ထင်
မြင်ချက် ပေးလေသည် ။
ဒီအချိန်မှာ စင်မြင့်ပေါ်ကနေ ကိုပေါလ်က “ တကသစ်စ အဆိုတော် ဝသုန်နန်းက နေပြီး မကြာခင်
ထုတ်တော့မယ့် ( မိုးဖြူမစဲ မိုးမဲမရွာ ” ဆိုတဲ့ တေးစီးရီးစ်လေးထဲက သီချင်းသစ်လေးတွေနဲ့ ဖြေဖျော်ပါ
တော့မယ်…” လို့ ကြေငြာလိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
အပြုံးကလေးနဲ့ စင်ပေါ်တက်လာတဲ့ ဝသုန်နန်းကိုလည်း တွေ့လိုက်ရသည် ။ ငြိမ်းလတ်က “ ကိုဆန်း..
မဆိုးဘူးကွ…အင်း..ကောင်မလေးက တကယ့် အလန်းစားလေး….” လို့ ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်သည် ။
ဝသုန်နန်းက သီချင်း တပုဒ် စဆိုသည် ။
သေသေချာချာ ရွေးထားတဲ့ သီချင်း ဖြစ်တာရယ် နံမည်ကြီး သီချင်းရေးဆရာ စပ်တာကြောင့်ရယ်လား
မသိ..တော်တော့်ကို ကောင်းသည် ။ သူမအသံက တကယ့် အမိုက်စား ။ အသံလည်း ကောင်းသလို
ဆိုလည်း ဆိုတတ်သည် ။ နံမည်ကြီးမှာ သေချာတဲ့ ကောင်မလေး ။
ဆိုနေရင်း သူ့ဖက်ကို ခဏခဏ ကြည့်ပြီး ပြုံးပြသည် ။
သူတို့ အတွက် စားစရာ သောက်စရာတွေ ကိုယ်တိုင် လာပို့ပေးတဲ့ မန်နေဂျာ ညီညီလတ်ကို လှမ်းခေါ်
လိုက်သည် ။
“ ညီညီလတ် . .ဝသုန်နန်း ရဲ့ စီးရီးစ်ထုတ်ဖို့ဟာကို ထိထိရောက်ရောက် လုပ်စမ်းကွာ..မင်း လုပ်တာ
အားမရဘူး….နှေးနေတယ်…မင်း မလုပ်နိုင်ရင်ပြော..ငါ ဦးထိုက်ကို လုပ်ခိုင်းလိုက်မယ်…”
ညီညီလတ်က “ ကျနော် လုပ်နိုင်ပါတယ်…စိတ်ချပါ..အားလုံး မြန်မြန် ဆန်ဆန် နဲ့ အကောင်းဆုံး ဖြစ်
အောင် ကျနော် လုပ်ပါမယ်….” လို့ ပြာပြာသလဲ ပြောလိုက်သည် ။
ငြိမ်းလတ်က ခပ်တိုးတိုး..“ ဦးထိုက်ကို မလုပ်ခိုင်းနဲ့..တော်ကြာ ဝသုန်နန်းလေးကို ဦးထိုက်သဘောကျပြီး
မင်းဆီကနေ ယူပြေးသွားနေအုံးမယ်….” လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ဦးထိုက်က စော်မိုက်မိုက်လေးတွေကို ဆို အလွတ်မပေးတတ်ဘူးလား…..လို့ ရစ်ချတ်က ရယ်ပြီး ပြောသည် ။
မိရှင်စော ဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်သည် ။
“ ဟိတ်…ဖုန်းမခေါ်တာ ကြာပြီ……ဒီက သူ ဖုန်းခေါ်မလားလို့ စောင့်စောင့်နေမိတာ….ဘာလဲ..ဘယ်
မိန်းကလေးနဲ့ ပျော်နေသလဲ….”
ဆန်းရွှေတိုးရဲ့ ရင်ထဲ နွေးသွားသလိုဘဲ ။ မိရှင်စောရဲ့ အပြောအဆိုလေးတွေက သူ့အပေါ် သံယောဇဉ်
ရှိနေတယ် ဆိုတယ ပြနေလို့ ။
“ တကယ်…မိရှင်စောက ကိုယ့်ဖုန်းကို စောင့်နေတယ် ..ဟုတ်လား…”
သူ့အသံက ဝမ်းသာသွားတဲ့ အသံ ။
မိရှင်စောက “ အမလေး…ဒီက ဖုန်းကို ခိုးဖွက်ထားပြီး သုံးနေတာ ဆိုတော့ သူဖုန်းဆက်လာရင် မိဘ
တွေ မသိအောင် အိပ်ခန်းထဲ သွားသွားကြည့်ရတယ်…သူခေါ်ထားသလား ဆိုပြီး…သက်သက် စောင့်
နေတယ် မထင်ပါနဲ့..ဟင်း..ကိုယ်လိုရာ ကိုယ်ဆွဲတွေးမနေနဲ့ရှင့်…” လို့ ပြောလိုက်သည် ။
“ တွေ့ချင်တယ်…မိရှင်စောနဲ့…”
“ အမလေး..ဖုန်းပြောနေရတာကိုဘဲ ကျေနပ်ပါရှင်..ကျမ ရှင့်ကို အများကြီး လိုက်လျောထားပါတယ်..”
“ အင်း…ဖုန်း ပြောရတာကိုလည်း ဝမ်းသာတယ်….လူချင်းလည်း တွေ့ချင်တယ်…အကြောင်း တခုခု ပြပြီး
ရန်ကုန်ကို လာခဲ့ပါလား…ဒါမှ မဟုတ်….မြင်းခြံကိ လာခဲ့လေ…”
“ မလုပ်ပါနဲ့ရှင်….ကျမ…မိဘတွေနဲ့ ရင်ဆိုင်ရပါလိမ့်မယ်..သူတို့က ရှေးရိုးကျတဲ့ မိဘတွေ ရှင့်..ရည်းစား
ထားတာ မကြိုက်ဘူး….”
“ အင်….မိရှင်စောကို အပျိုကြီး လုပ်ခိုင်းတာလား..”
“ ခိခိ….အဲလိုလည်း မဟုတ်ပါဘူး…သူတို့က လူကြီးချင်း ပြောဆို တောင်းရမ်းပြီး လက်ထပ်ပေးချင်ကြတဲ့
မိဘတွေလေ…”
“ သူတို့ မသိအောင် တွေ့ကြရအောင်ပါ..မိရှင်စောရယ်…ဒီကကောင်လည်း မိရှင်စောကို ချစ်တဲ့စိတ်တွေ
နဲ့ ရင်တွေ တအားပူနေတယ် သိလား….”
မိရှင်စောရဲ့ ရယ်သံလေးကို ကြားလိုက်ရသည် ။
“ ရင်ပူရင် ရေခဲရေလေး သောက်လိုက်…”
“ မနောက်နဲ့ကွာ..မိရှင်စော…ဒီက တကယ် ချစ်နေတာကိုး…ချစ်လွန်းနေတော့ တွေ့ချင်မြင်ချင်တယ်…
သိလား….မိရှင်စော သဘောပေါက်အောင် ပြန်ချစ်ကြည့်လိုက်…အချစ်ဆိုတဲ့ဟာကို သိသွားမယ်…”
“ အံမယ်..အံမယ်…သူ့ကို ပြန်ချစ်ရမယ်တဲ့ ..ဟင်းဟင်း….နာနေပါ့မယ်..ကိုကိုရယ်….”
“ ဟေးဟေး…မိရှင်စော…ဒို့ကို အဲလို ခေါ်ပါလား…”
“ ဘယ်လိုလဲ…”
“ စောစောက ခေါ်လိုက်သလိုလေ…ကိုကို….လို့…”
“ အယ်..အဲလို ခေါ်လိုက်မိလို့လား…..မဟုတ်ပါဘူး…မခေါ်ပါဘူး….”
“ ခေါ်လိုက်ပါတယ်….မိရှင်စောရယ်….နော်….နော်…ဒို့ကို ကိုကို လို့ ခေါ်…”
“ အမလေး…တဖြည်းဖြည်းနဲ့ တနယ်ပြီး တနယ် တက်သိမ်းနေပါလား…..ခိခိ…..သိပ်တတ်တဲ့ဆရာကြီး…”
မိရှင်စောကို တကယ်ဘဲ တွေ့ချင် မြင်ချင်နေသည် ။ ဘယ်လို လုပ်မလဲ သူ စဉ်းစားနေသည် ။
မြင်းစီးထွက်ရင်း မိရှင်စောကို သူတို့ရွာထဲက ခေါ်ထုတ်မည် လို့ တွေးလိုက်မိသည် ။
အားငယ်နေတဲ့ အပြုံးလေး
ဝသုန်နန်းရဲ့ အပြုံးကလေးတွေက သူ့ဘ၀ ကြီးပွားဖို့ ဖြစ်သွားသည် ။
သူ့မန်နေဂျာ ညီညီလတ်နဲ့ တီးဝိုင်း တာဝန်ခံကိုပေါလ်တို့ရဲ့ ဖိဖိစီးစီး လုပ်တာတွေကြောင့် ဝသုန်နန်း
ရဲ့ “ မိုးဖြူမစဲ မိုးမဲမရွာ ” စီးရီး ထုတ်တာ အကောင်အထည် ပေါ်လာသည် ။
ကိုရဲနောင် ( ဆွေစတူဒီယို )မှာ အသံသွင်းတာတွေကို ဆန်းရွှေတိုး ကိုယ်တိုင် ကြီးကြပ်ပြီး
မကောင်းမချင်း အပင်ပန်းခံပြီး အချိန်နဲ့ ငွေရင်းပြီး လုပ်လို့ ထိပ်တန်း တေးသီချင်းတွေ ပေါ်ထွက်လာ
ရသည် ။ ဆန်းရွှေတိုးလည်း သူ့စိတ်ကြိုက် ပန်းချီ ဒီဇိုင်းနဲ့ ဝသုန်နန်းအတွက် ကြော်ငြာတွေကို
ရန်ကုန်မြို့အနှံ့မှာ ပိုစတာ အကြီးစားကြီးတွေနဲ့ လိုက်ကြော်ငြာခိုင်းလိုက်သည် ။
ဝသုန်နန်းရဲ့ သီချင်းတွေ မထွက်ခင်ထဲက ပိုစတာကြီးတွေကြောင့် လူတွေ တော်တော် စိတ်ဝင်စားနေကြ
တဲ့အချိန် ဆန်းရွှေတိုးက ဂျာနယ်တွေမှာလည်း ကြော်ငြာထည့်ခိုင်းပြန်သည် ။
ဝသုန်နန်း နံမည်ကြီးလာတဲ့အချိန် ဝသုန်နန်းကို ကြော်ငြာရိုက်ချင်လို့ ကမ်းလှမ်းကြတဲ့ သတင်းတွေက
သတင်းစာမှာ ပါလာပြန်သည် ။
ဝသုန်နန်းသည် သူ့ကို စနစ်တကျ နဲ့ နံမည်ကြီးလာအောင် လုပ်ပေးနေတဲ့ ဆန်းရွှေတိုးကို
ကျေးဇူးတင်လို့ မဆုံးတာကြောင့် ကျေးဇူးတင်စကားလေးတောင် ပြောဖို့ အခွင့်အရေး မရဘူးလို့
တီးဝိုင်း တာဝန်ခံ ကိုပေါလ်ကို တွေ့တုံး ပြောလိုက်သည် ။ ကိုပေါလ်သည် ဆန်းရွှေတိုးရဲ့ ကလပ်မှာ တီး
ဝိုင်း တီးခတ်နေတုံးက မသိသာပေမယ့် ဝသုန်နန်းကိုလည်း မြေတောင်မြှောက်ပေးတာလည်း လုပ်ရော
ဆန်းရွှေတိုးရဲ့ မစပံ့ပိုးမှုတွေကြောင့် ဝုန်းကနဲ ကြီးပွားလာသည် ။ ဆန်းရွှေတိုးရဲ့လူ ဆိုပြီး စီးပွားရေး
လောကက လက်ခံသွားလို့ ဘာဘဲ လုပ်လုပ် အဆင်ချောလာသည် ။ ကိုပေါလ်သည် ဆန်းရွှေတိုးရဲ့
အရှိန်အဟုန်ကို ခံစားရလို့ ကျေးဇူးတင်နေတဲ့လူပါ ။ ဝသုန်နန်းက ဒီလို ပြောလာတဲ့အခါ သူကိုယ်တိုင်
က ဆန်းရွှေတိုးကို ကျေးဇူးတင်နေတော့ ဝသုန်နန်း ကို ဆန်းရွှေတိုးနဲ့ ဆုံဖို့ ကြားကနေ ဖန်တီးပေး
လိုက်သည် ။
ပန်းခြံကြီး တခုထဲမှာ ဖွင့်ထားတဲ့ နံမည်ကြီး စားသောက်ဆိုင်ကြီးမှာ ဝသုန်နန်း ရောက်နေသည် ။
ဒီနေရာကို ဆန်းရွှေတိုး လာမည် လို့ ကိုပေါလ်က ပြောလို့ ။
ဒီ စားသောက်ဆိုင်ကြီးမှာ ဆန်းရွှေတိုးသည် စီးပွားရေးသမား တချို့နဲ့ တွေ့စရာ ရှိလို့ လာတဲ့အခိုက်
ကိုပေါလ်က ဝသုန်နန်း အတွက် အချိန် နည်းနည်း ပေးနိုင်မလား လို့ ပြောပေးမှာ ဖြစ်သည် ။
ပန်းခြံထဲက ခုံတန်းလေးမှာ ဝသုန်နန်း ထိုင်နေသည် ။ ခါးလည်အထိ ရှည်တဲ့ နက်မှောင်တဲ့ ဆံပင်တွေ
နဲ့ အသားဖြူဖြူ ကောင်မလေး တယောက် တယောက်ထဲ ထိုင်နေလို့ တချို့လူတွေက သမင်လည်ပြန်
လှည့်ကြည့်သွားတတ်သည် ။
ပင်ကိုယ် သဘောကောင်းတဲ့ ဝသုန်နန်းသည် ကလပ်ကို တီးဝိုင်းနဲ့ လိုက်သွားရင်း တခါတခါ
စင်ပေါ်တက်ပြီး သူ နံမည်ရထားတဲ့ လူသိတဲ့ သီချင်းလေးတွေကို ဆိုရသည် ။ ကလပ်ရဲ့ မန်နေဂျာ
က တကြိမ်မှာ ကိုပေါလ်ကို သူတို့ရဲ့ ဘောစိ ဆိုပြီး ပြထားလို့ ဆန်းရွှေတိုးကို ဘောစိမှန်း ဝသုန်နန်း
သိထားသည် ။ ဆန်းရွှေတိုးနဲ့ ဆုံတိုင်း ဝသုန်နန်းက ပြုံးပြသည် ။ ဒီအပြုံးလေးတွေက ဆန်းရွှေတိုးကို
သတိထားမိသွားစေသည် ။ ဒီအပြုံးကလေးတွေကြောင့် ဆန်းရွှေတိုးသည် ဝသုန်နန်းကို သီချင်း ထုတ်
ပေးဖြစ်သွားသည် ။
ကြီးမားတဲ့ ကားနက်ကြီးတစီး ဝသုန်နန်း ထိုင်နေတဲ့နေရာ နားက ကွက်လပ်ကို ထိုးဆိုက်လာသည် ။
ကားကြီးပေါ်က လူတယောက် ဆင်းလာသည် ။ မီးခိုးရောင် ရှပ်လက်တို ဘောင်းဘီအနက်ရောင် နဲ့ ။
တောက်ပြောင်တဲ့ ရှူးဖိနပ်ကို စီးထားသည် ။ ဘယ်လက်မှာက သားရေကြိုးနဲ့ နာရီ ရွှေရောင် အဝိုင်း
လေး ပတ်ထားသည် ။
ဝသုန်နန်း ထိုင်နေရာက ထရပ်လိုက်သည် ။ ဆန်းရွှေတိုးက ဝသုန်နန်းဆီကို လျောက်သွားလိုက်တဲ့အခါ
ဝသုန်နန်းလည်း ဆန်းရွှေတိုး ဖက်ကို လျောက်သွားလိုက်သည် ။
“ ဝသုန်….ဒို့ကို တွေ့ချင်လို့ဆို….ဆိုင်ထဲကို လာခဲ့ရောပေါ့….အစားလည်း စားရင်း …”
“ ဟုတ်…ရပါတယ်…အကို…..မစားတော့ပါဘူး . . ”
“ ..သီချင်းတွေ ထွက်ပြီနော်….တအား ပေါက်သွားတယ် လို့ ကိုပေါလ် ဖုန်းဆက်ပြောပြ
တယ်…”
“ ဟုတ်…အကို….အရမ်း အောင်မြင်ပါတယ်…အဲဒါ…..”
“ ဘာဖြစ်လဲ ဝသုန်…ဘာလိုသေးလဲ….”
“ အို..ဘာ..ဘာမှ..ဘာမှ မလိုတော့ပါဘူး….အကို့ကို ဝသုန်က ကျေးဇူး အရမ်းတင်တဲ့အကြောင်း ပြော
ချင်လို့ပါ…”
“ အင်း..အင်း…ဝသုန် အောင်မြင် အဆင်ပြေတာ တွေ့ရလို့ ဒို့ ဝမ်းသာတယ်……..အခု တယောက်ထဲလား
ညနေစာ စားပြီးပြီလား….”
ဝသုန်နန်းက ခေါင်းလေး ခါပြသည် ။
“ မစားရသေးပါဘူး အကို..ဒါပေမယ့် ဝသုန် မစားတော့ပါဘူး….မဆာဘူး…..”
“ ဘာလည်း ဝမ်းသာလွန်းလို့ အစားတောင် မစားချင်ဘူးပေါ့လေ…တယောက်ထဲလာတာလား…ဘာနဲ့
ပြန်မလဲ…”
“ ဟုတ်..ဝသုန် တယောက်ထဲပါ….တက်စီခေါ်ပြီး ပြန်ပါမယ်..အကို့ကျေးဇူး တအားကြီးတယ် ဆိုတာ
ဝသုန် ပြောပြချင်လို့ပါ….”
“ လာပြန်ပြီ..ဒီကျေးဇူး…..ကဲ လာ..လာ ဒို့ လိုက်ပို့ပေးမယ်…ဝသုန် နေတဲ့နေရာကို ပြောပြ….“
“ အို…အားနာစရာကြီး အကိုရယ်…နေပါစေ….”
“ လာ..အားမနာနဲ့ ..တခုခုလည်း ဝယ်ကျွေးအုံးမယ်…..”
ဝသုန်နန်းကို သူ့ကားကြီးဆီကို ခေါ်သွားလိုက်သည် ။
မွှေးပျံ့အေးစိမ့်နေတဲ့ ကားကြီးထဲကို ရောက်တော့ ဆန်းရွှေတိုးက “ ဝသုန်…..ဘာစားချင်လဲ..ဒို့ ကျွေး
မယ်….” လို့ ပြောလိုက်ရင်း ကားကို မောင်းထွက်လိုက်သည် ။
“ မစားတော့ပါဘူး..အကို…အိမ်ကိုဘဲ ပြန်တော့မယ်…..အမေ စိတ်ပူနေမှာ စိုးလို့…..”
ဝသုန်နန်း နေတာက တကယ့်ကို ဆင်းရဲသားတွေ နေတဲ့ ရပ်ကွက်လေး မှာ ။
ဆန်းရွှေတိုးလည်း ဝသုန်နန်းရဲ့ အိမ်ကို တွေ့သွားတော့ ဟတ်ထိသွားသည် ။ အင်း….ငါ တခုခုတော့
လုပ်ပေးအုံးမှပါဘဲ …။
အပြန်မှာ ကားထဲကနေ ဦးထိုက်ဆီကို ဖုန်းဆက်သည် ။
“ ဟလို….ကိုဆန်း….ပြော….ဘာလုပ်ပေးရမလဲ…”
“ ဦးထိုက်ကို….တခု မေးစရာ ရှိလို့…”
“ မေး…ကိုဆန်း..တခုမက မေး..တဒါဇင် မေးလည်းရတယ်…..ဟဲဟဲ….”
“ကျနော်..တိုက်ခန်း လိုချင်လို့….အိပ်ခန်း နှစ်ခန်းလောက်ပေါ့…”
“ ရတယ်လေ…ကိုဆန်း သုံးဖို့လား….တပုံကြီး ရှိတယ်…..ဟဲဟဲ….ခဏလေး သုံးမှာလား…..ဘာအတွက်လဲ”
ဦးထိုက်သည် နောက်ပြောင်နေပါလား ။ ပျော်နေပုံရသည် ။
“ ကျနော် ကောင်မလေး တယေက် သိပ် ဆင်းရဲလို့ ပေးမလို့..သူနဲ့ သူ့အမေနေဖို့….”
“ အိုကေ…..ရတယ်….ဘယ်နား ထားမလဲ…..ဗဟိုလမ်း…လား..မင်းဓမ္မလမ်း လား…ကိုးမိုင်လား…ကိုဆန်း
သေဘာ…”
“ ကျနော် မသိဘူးဗျာ..ကောင်းတာလေး မှာ ထားလိုက်….သူ့လက်ရှိ အိမ်လိပ်စာ ညီညီလတ် သိတယ်…
ဦးထိုက် စီစဉ်ပေးလိုက်ဗျာ….”
“ ကောင်းပြီ ကိုဆန်း…..ဦးထိုက်လည်း ကိုဆန်းကို ပြောစရာ ရှိသေးတယ်…..ကိုဆန်း အဖေက ကိုဆန်းနဲ့
ဦးထိုက်ကို နိုင်ငံခြား ထွက်ခိုင်းနေတယ် …လုပ်စရာ အလုပ်လေးတွေရယ်….လေ့လာစရာလေးတွေရယ်
ရှိတော့ ကိုဆန်းကို ဦးထိုက်က လိုက်ပြပေးစေချင်ကြတယ်…..နောင်ရေးအတွက်ပေါ့..ကိုဆန်း သိထားရ
အောင်ပေါ့…အဲဒါ ရှေ့လာမယ့် တနင်္ဂနွေနေ့ သွားဖို့ အိုကေမလား…ကိုဆန်း….”
“ အင်း..သွားဆိုလည်း သွားရတာပေါ့…ဦးထိုက်…”
“ ဟုတ်ပြီ ကိုဆန်း…စီစဉ်လိုက်မယ်နော်….”
“ အင်း….”
မို့မို့သည် အမေနဲ့ အမေ့ဖက်က အဒေါ်တယောက်ဆီကို ရောက်နေသည် ။
ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ အစွန်အဖျားက မြို့သစ်တခုမှာ ဖြစ်သည် ။
ဆင်းရဲသား ရပ်ကွက်ဖြစ်လို့ အိမ်ကလေးတွေက တဲသာသာ ။ ဖြစ်သလို ဆောက်ထားတာ ။
မို့မို့တို့ လာလို့ မိသားစု အားလုံး ညစာ စားဖို့ အဒေါ်က လမ်းထိပ်က ခေါက်ဆွဲဆိုင်မှာ စားစရာ
ဝယ်ခိုင်းလို့ အဒေါ့်သမီး ဂွက်ထော်နဲ့ မို့မို့ လမ်းထိပ်ကို ထွက်ခဲ့ကြသည် ။
လမ်းထိပ်က ခေါက်ဆွဲဆိုင်ကိုလည်း ရောက်ရော လမ်းမအတိုင်း မောင်းလာတဲ့ ကားအနက်ရောင်ကြီး
တစီးက ခေါက်ဆွဲဆိုင် အရှေ့နားမှာ ထိုးရပ်လာသည် ။ ကားပေါ်က စုံတွဲတတွဲ ဆင်းလာတာကို စပ်စု
ပြီး ကြည့်လိုက်တဲ့ ဂွက်ထော်က မို့မို့ကို လက်တို့ပြီး..“ အဲဒါလေ ..နံမည်ကြီးသွားတဲ့ အဆိုတော်
ဝသုန်နန်း ဆိုတာ….ဒို့လမ်းထိပ်မှာ နေတယ်…” လို့ ပြလိုက်သည် ။ မို့မို့ ကြည့်လိုက်တော့ အလှအပ
ပြင်ဆင်ထားတဲ့ မို့မို့တို့ အရွယ် ကောင်မလေး တယောက် ။ သူနဲ့ တွဲလာတဲ့လူကို ကြည့်လိုက်တော့
( အို….သူဌေးသား ဆန်းရွှေတိုး ပါလား…..ဟာ…ဟာ….ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ…..)
ဝသုန်နန်းနဲ့ တွဲခုတ်လာတဲ့ ဆန်းရွှေတိုးကို ကြည့်ပြီး မို့မို့ တအား စိတ်ညစ်သွားသည် ။
မိရှင်စောကို အသဲအသန် ချစ်လှပါချည်ရဲ့ လို့ ငိုပြနေတဲ့ ဆန်းရွှေတိုးသည် ကွယ်ရာမှာ အဆိုတော်မ
လေး နဲ့ တွဲနေပါလား ။
ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ မိရှင်စောကို ပြောပြလိုက်ရမလား ။ သေချာအောင် စုံစမ်းကြည့်ရမလား ။ အင်း…
ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို တော်ကြာ အဆိုတော်မလေးက သူ့အဖေတူ အမေကွဲ ညီမ ဖြစ်လို့ လာကူနေတာ
ဖြစ်နေရင် ငါက ကြားထဲက သူများ ချစ်ခြင်းကို ခွဲတဲ့ ဗီလိန်မ ဖြစ်နေအုံးမယ်…။
မို့မို့ အတွေးတွေ များနေသည် ။
မိုးဖြူမစဲ မိုးမဲမရွာ စီးရီး တခု တအားပေါက် အောင်မြင်ရုံနဲ့ ကျေနပ် ပီတိဖြစ်ပြီး ရပ်ငေးနေလို့ သာယာ
နေလို့ မဖြစ်ဘူး ဆိုတာ ကိုပေါလ် သိသည် ။
အတွေ့အကြုံ များနေပြီ ဖြစ်တဲ့ တီးဝိုင်း ခေါင်းဆောင် ဂီတလောကသား တယောက်ဘဲ ။
ဒါကြောင့် ဝသုန်နန်းကို နောက် စီးရီးတခု ထုတ်ဖို့ စပြီး သီချင်းရှာ..သီချင်းရေးဆရာတွေနဲ့ ရေးခိုင်း
အသံစမ်း..လေ့ကျင့်တာတွေ လုပ်နေသည် ။
သူ့အိမ်မှာ ဝိုင်းတော်သားတွေ အားလုံး ရောက်နေသည် ။ ဘေးနားမှာ လူမရှိချိန် ဝသုန်နန်း ကို ကို
ပေါလ် က တီးတိုး မေးလိုက်သည် ။
“ ဟဲ့ကောင်မလေး…နင်နဲ့ သူဌေးသားကိုဆန်း က ဖြစ်နေကြပြီလား….တိုက်ခန်းတောင် ဝယ်ပေးတယ်
ဆိုတော့….”
“ ဟာ..ဆရာပေါလ်ကလည်း…..မဟုတ်တာကြီး….သမီးနဲ့ ကိုဆန်းနဲ့က ရိုးရိုးခင်တာပါ….အမလေး…ကိုဆန်း
လား….ဝသုန့်ကို ကြိုက်မှာ…ဝသုန့်ထက် ဆယ်ပြန်သာတဲ့ နံမည်ကြီး မင်းသမီးတွေ မော်ဒယ်တွေက
ကိုဆန်း ခေါ်ရင် ဖင်တွေ ရမ်းခါပြီး ပြေးလာကြမှာ….”
“ မသိပါဘူးဟာ..နင့်အပေါ် စေတနာ ရက်ရောလွန်းနေတာမို့ ငါက ..ဟဲဟဲ….နင်နဲ့သူနဲ့….ဟိုဒင်းတွေ
ဖြစ်ပြီးကုန်ပြီလို့ ထင်နေလို့…”
“ ဆရာပေါလ်နော်….မဟုတ်တာတွေ လျောက်ပြောမနေနဲ့..”
ကိုပေါလ်က တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်လို့ သူ့မိန်းမ ပင်စီ ကြားသွားပြီး…“ ကိုပေါလ်….ဘာတွေ သ
ဘောကျနေတာလဲ…” လို့ လာမေးသည် ။
မိရှင်စောသည် အဖေနဲ့ အမေ ခိုင်းတာတွေကို ကူညီဖို့ အမြဲ ကြိုးစားသည် ။
ဒီနေ့ မနက်လည်း ရွာသာယာက ဒေါ်ပိုးတီက ထူးထူးဆန်းဆန်း သူယူထားတဲ့ ငွေတွေ
ပြန်ဆပ်ချင်သည် …မလာနိုင်လို့ တယောက်ယောက်ကို လွှတ်ယူခိုင်းလိုက်ပါ လို့ လူကြုံနဲ့ ပြောခိုင်းလို့
အမေက မိရှင်စောကို ရွာသာယာက ဒေါ်ပိုးတီ ဆီကို လွှတ်နေသည် ။
“ သမီး…ငွေတွေ ပြန်သယ်လာရမှာမို့ မို့မို့ကို အဖေါ် ခေါ်သွားပါလား…..အိမ်က မြင်းလှည်း နဲ့သွား
လိုက်…အမေ….ညိုအေးကို သမီးကို လိုက်ပို့ဖို့ မှာထားလိုက်ပြီးပြီ …. ” လို့ အမေက ပြောလို့ မို့မို့ကို
သွားခေါ်တော့ မို့မို့ မရှိဘူး ။ မို့မို့ ရန်ကုန်က အဒေါ်ဆိကို သွားသည် တဲ့ ။
မိရှင်စောလည်း ဖွက်ထားတဲ့ ဖုန်းကို ထုတ်ကြည့်ပြီး ကိုဆန်းများ ခေါ်ထားမလား လို့ ကြည့်သည် ။
တခါ ခေါ်ထားတာကို တွေ့ရသည် ။ အရဲစွန့်ပြီး သူ့ဆီကို ခေါ်ကြည့်လိုက်သည် ။ ပထမဆုံး မိရှင်
စောက သူ့ကို စခေါ်တဲ့ ဖုန်း ။
“ ဟယ်လို…..အဖြေပေးတော့မလား…အချစ် …. ”
ရုတ်တရက်ကြီး သူက ပြောလိုက်လို့ မိရှင်စော ရှက်သွားသည် ။
“ ဟိတ်..သူ့ဆီကို ဖုန်းခေါ်တာ သူများ မပြောရဲတော့အောင် မလုပ်နဲ့နော်..ဖုန်း ချလိုက်ရမလား…”
“ မချပါနဲ့ မိရှင်စောရယ်…ချစ်လို့ စတာပါ….ဝမ်းသာလိုက်တာ…ဒို့ဆီကို ဖုန်းခေါ်လို့..အဲလို အမြဲခေါ်
နော်….”
“ အံမယ်….ပိုနေပြီ..တခု ပြောစရာ ရှိလို့….”
“ ပြော…ဘာလဲ….အဖြေပေးတော့မလို့လား…..”
“ အာ……ဟုတ်ဖူး…..ကိုဆန်း ဒီနေ့ အားလား….”
“ ဘယ်အချိန်လဲ….မိရှင်စော အတွက်ဆို ဘာဖြစ်ဖြစ် ဘေးချိတ်လိုက်ပြီး အားပစ်လိုက်မယ်….အားတယ်..
ဘာလုပ်ပေးရမလဲ…ပြော….”
“ ရွာသာယာကို လာနိုင်မလား….”
“ တွေ့မလို့လား….လာတာပေါ့..ခုချက်ချင်းကို ဟယ်လီကော့ပတာ နဲ့ ပြေးလာမယ်…..”
“ မပိုနဲ့…လာနိုင်ရင် လာခဲ့…မိရှင်စော ရွာသာယာကို လာစရာ ရှိလို့….”
“ ဟာ…ဝမ်းသာလိုက်တာ….လာမယ်…အခုလား…..”
“ အင်း…..”
“ သူတို့ ရွှေမြင်းခြံ နားက မအေးဆိုင်မှာ စောင့်နေမယ်….”
“ အိုကေ…လာပြီ အချစ်ရေ….လာပြီ..ဆီးယူး…..ဆီးယူး….”
မိရှင်စော ပြုံးနေသည် ။
ကိုဆန်းနဲ့ ချိန်းလိုက်ပြီ ။ စိတ်ထဲမှာ သူ့ကို တအား တွေ့ချင်နေသည် ။
အမေက “ သမီး…..ကောင်လေး..မြင်းလှည်းနဲ့ စောင့်နေပြီ…..သွားတော့မလား….” လို့ လှမ်း မေးနေ
သည် ။ “ အမေရေ…ယူစရာလေး ယူပါရစေအုံး…”လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည်
ပြီး