ဆရာကောင်းနဲ့ တွေ့တဲ့ တပည့်မလေး

မှုန်နံ့သာ စိတ်ဓါတ်ကျနေပါသည်။ တက္ကသိုလ်ရောက်တာဖြင့် နှစ်ဝက်တောင် ကျိုးတော့မည်၊ အခုထက်ထိ သူမမှာ ရည်းစားမရှိသေး။ မှုန်နံ့သာ၏ သူငယ်ချင်းမလေးများအားလုံးက သူမကို ချစ်စရာကောင်းသည်ဟု တညီတညွတ်တည်း ဝိုင်းပြောထားကျသဖြင့် သူမ ရည်းစားမရခြင်းသည် ရုပ်ရည်ကြောင့်မဟုတ်ဆိုတာ သူမအသိဆုံးဖြစ်ပါသည်။ အထက်တန်းကျောင်းသူဘဝကတည်းမှ အခုအချိန်ထိတိုင်အောင် ရရှိဖူးသော ရည်းစားစာများ ၊ လိုက်စကားပြောခံရသည့် အကြိမ်အရေအတွက်၊ ဒါတွေကို အခြေခံ၍ ကောက်ချချရလျှင် သူမသည်လဲ အခြားသော မိန်းကလေးများလို ရည်းစားရနိုင်သော အခွင့်အရေး ညီတူညီမျှ ရှိခဲ့ပါသည်။ သို့သော် ခက်သည်က မှုန်နံ့သာကို ချည်းကပ်လာသော ယောကျ်ားလေးများသည် သူမ၏ စိတ်ကူးယဉ်အိမ်မက်ထဲမှ ရွှေမင်းသားလေးများနှင့်စာလျှင် ဘယ်လိုမှ နှိုင်းယှဉ်လို့ မရအောင် ကွာခြားလျက်ရှိသည်။ သူမပဲ အရမ်းဂျီးများနေလို့လား မသိ။

သူမမှာ ဘာများ လိုအပ်ချက် ရှိနေလဲ။ ဘာဖြစ်လို့များ သူရိန်တို့၊ ရဲမင်းတို့လိုမျိုး ကျောင်းကရွှေမင်းသားလေးတွေ သူမကို စိတ်မဝင်စားကြတာလဲ။ တကယ်တမ်း ပြောရလျှင် မှုန်နံ့သာသည် ယောကျ်ားလေးတော်တော်များ စိတ်ဝင်စားနိုင်သည့် အချက်အလက်တွေနှင့် ပြည့်စုံနေပါသည်။ သူမမှာ နက်မှောင်ပြီး ရှည်လျားသည့် ဆံပင်တွေရှိသည်။ နောက်ပြီး သူမ၏ ရင်သားများသည် အခြားရွယ်တူ မိန်းကလေးတွေထက်စာလျှင် ပို၍ ထွားသည်။ သူမသာ အရပ် ငါးပေခြောက်လက်မ မရှိခဲ့လျှင်၊ ထိုရင်သားများ သူမ၏ ကိုယ်တွင်ရှိနေပုံမှာ ဘယ်လိုမှ အချိုးကျလှမည်မဟုတ်။ မိန်းမတွေ ရင်ကြီးလျှင် ယောကျ်ားတွေ သဘောကျကြသည်ဆိုပြီး အနောက်နိုင်ငံတွေမှာ ပြောကြသည်။ မြန်မာက ကောင်လေးတွေကပဲ ဒါမျိုးသဘောမကျတာလား။ မှုန်နံ့သာ စဉ်းစားရင်း၊ စဉ်းစားရင်းနှင့်ပင် အဖြေရှာမရ။ နောက်ဆုံးတွင်မူ ထုံးစံအတိုင်း အနည်းငယ် ဝဝဖြိုးဖြိုး ဖြစ်နေသည့် သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကိုသာ အပြစ်ပုံချမိသည်။ ဒီလိုမှ မလုပ်လျှင်လဲ မဖြစ်။ ဆက်၍သာ စဉ်းစားနေလျှင် တစ်နေကုန်သွားမည်။ သူမ ကျောင်းရောက်တော့မှ မဟုတ်။ အခုတောင် ကျောင်းဖယ်ရီကို မီပါတော့မလား မသိ။

မှုန်နံ့သာသည် သူမ၏ မနက်ခင်းအတွေးစတွေကို ဖြတ်ပြီးနောက် ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို ကောက်ဆွဲလျက် အခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့သည်။ အမေဖြစ်သူ ဒေါ်ကေသီကို ထမင်းစားပွဲနားတွင် မတ်တပ်ရပ်နေတာ တွေ့သည်။
“မေမေရေ ..မှုန် သွားပြီ ..“
“ဟဲ့ .. မနက်စာ မစားတော့ဘူးလား .. တော်ကြာနေ ဗိုက်ဆာနေဦးမယ် ..“
“မစားတော့ဘူး မေမေ .. စားနေရင်လဲ ကျောင်းကား မီမှာ မဟုတ်တော့ဘူး ..“
“အေး .. အေး ..“
“သွားပြီနော် ..“

မှုန်နံ့သာ ကျောင်းကားစောင့်နေကြနေရာသို့ ရောက်သောအခါ တင်ဇာလင်း ရောက်နှင့်နေသည်ဆိုတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ တင်ဇာလင်းသည် မှုန်နံ့သာ၏ အခင်ဆုံး သူငယ်ချင်း ဖြစ်သည်။ တင်ဇာနှင့် သူမသည် သူငယ်တန်းကတည်းက ကျောင်းသွားဖော်များ ဖြစ်ကြပြီး တက္ကသိုလ်ရောက်သောအခါတွင်လဲ မေဂျာတစ်ခုတည်း ယူခဲ့ကြသည်အထိ ခင်ကြသော သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်သည်။ သူမနှင့် တင်ဇာကြားတွင် လျှို့ဝှက်ထားသော အကြောင်းအရာ ဘာဆိုဘာမှ မရှိ။ ညီအစ်မ အရင်းများပင် သူမတို့နှစ်ယောက်လောက် ခင်ကြပါ့မလား မသိချေ။

တင်ဇာလင်းသည် မှုန်နံ့သာလောက်တော့ အရပ်မမြင့်ပါ။ သူမလိုလဲ ဖွံ့ဖွံ့ဖြိုးဖြိုး အမျိုးအစားထဲတွင် မပါ။ တင်ဇာလင်း ပုံစံက အခုခေတ် မော်ဒယ်မလေးများ၏ ပုံစံအတိုင်းပင်။ ခပ်ပိန်ပိန်၊ ခပ်သွယ်သွယ် ကောင်မလေးသာဖြစ်သည်။ အသားက သူမလောက် မဖြူပေမယ့် ညိုသည့်အထဲတွင်လဲမပါ။ နောက်တစ်ချက်က သူမက ဆံပင်အရှည်နှင့် ဖြစ်သော်လဲ တင်ဇာလင်းက ဆံပင် ဂုတ်ဝဲလေးနှင့်သာ ဖြစ်သည်။ ပြောရလျှင် သူမနှင့် တင်ဇာလင်းသည် ဘာဆိုဘာမှ မတူပေ။ တစ်ခုတည်းသော အချက်သာ သူမနှင့် တင်ဇာလင်း တူညီကြသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး အခုအချိန်ထိတိုင်အောင် ရည်းစားမရှိကြခြင်းပင်။ သူမတို့နှစ်ယောက်စလုံး ဘယ်ဘဝ ဝဋ်ကြွေးလဲ မသိပေ။

“မှုန် .. နင် နောက်ကျလိုက်တာဟယ် .. ငါက နင် မလာတော့ဘူးလို့တောင် ထင်နေတာ ..“
ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် လာနေသည့် ကျောင်းဖယ်ရီ ဘီအမ်ကားကို လက်ညိုးထိုးပြရင်း တင်ဇာလင်းက အလောတကြီး ပြောနေပေမယ့် မှုန်နံ့သာ၏ မျက်နှာတွင် စိတ်ဝင်စားမှု တစိုးတစိမျှ မရှိချေ။
“မှုန်.. ကျောင်းသွားရမှာ စိတ်မပါပါဘူး .. တင်ဇာရယ် ..“
“အယ် .. နင် ဘဲမရလို့ စိတ်ဓါတ်ကျနေ ပြန်ပြီလား …. ဒီနေ့ ကံကောင်းရင် နင်ရဲ့အိမ်မက်ထဲက ရွှေမင်းသားလေးနဲ့ တွေ့ချင်တွေ့မှာပေါ့ .. ခစ် .. ခစ် ..“
“တင်ဇာလင်း .. ငါ့ကို မစနဲ့ .. ငါ စိတ်တိုနေတယ် !!! “

ခပ်မာမာနှင့် တုံ့ပြန်လိုက်သည့် မှုန်နံ့သာ၏ စကားကြောင့် တင်ဇာလင်း အရယ်ရပ်သည်။ သူမကို မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးပြီး မကြားတကြားနှင့် “စိတ်ချည်းပဲ“ ဟု ရေရွတ်ကာ သူတို့ရှေ့နားရပ်လာသည့် ကျောင်းဖယ်ရီကားပေါ်သို့ လှမ်းတက်သည်။ ကျောင်းသွားဖို့ စိတ်မပါသည့်တိုင် ဖယ်ရီက ကိုယ့်ရှေ့ထိရောက်လာပြီမို့ မှုန်နံ့သာလဲ သံပတ်ပေးထားသည့် အရုပ်တစ်ရုပ်နှယ် တင်ဇာလင်း၏ နောက်မှ လိုက်တက်လိုက်သည်။ မတက်ခင် မျက်စိထောင့်ကပ်ကာ ပြတင်းပေါက်နားတွင် ထိုင်နေသူများကို ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ သကောင့်သား နှစ်ကောင်၊ သုံးကောင်၏ မျက်စိက သူ့ရင်ပတ်နားတွင် ဝဲနေသည်ဆိုတာကို တွေ့သည်။ မှုန်နံ့သာ ဘာကိုစိတ်ပျက်ရမှန်း မသိ စိတ်ပျက်သွားလေတော့သည်။

ကားပေါ်မတက်ခင် ဟောက်လိုက်လို့သည်။ ထိုင်နေကြ နေရာတွင် အတူ ဝင်ထိုင်မိကြသည့်တိုင် တင်ဇာလင်း သူမကို စကားစမပြောပါ။ မှုန်နံ့သာ ကိုယ်တိုင်လဲ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူက သူမကို ကောက်နေမှန်း သိသည့်တိုင် ခါတိုင်းလို ပြန်မချော့ဖြစ်။ စိတ်လေနေသည့်အလျောက် လမ်းတလျှောက် အပြင်ကို ငေး၍သာ လိုက်ပါလာခဲ့သည်။ လမ်းမကြီးမှခွဲကာ ကျောင်းသို့ သီးသန့်ဝင်ရာလမ်းလေးသို့ ရောက်သည့်တိုင် သူမတို့နှစ်ဦး စကားမပြောဖြစ်သေး။ ထိုအခိုက် သူမတို့ ဖယ်ရီကားနောက်မှ တတီတီမြည်သော ဟွန်းသံကို ကြားရသည်။ ကားဟွန်းသံ ဆုံး၍ သူတို့ ဖယ်ရီကားက လမ်းဘေးသို့ အနည်းငယ်ချကာ ကပ်မောင်းပေးလိုက်သည်တွင် ဝူးခနဲ အသံရှည်ကြီး မြည်ကာ ကျော်တက်သွားသည့် ဟွန်ဒါကားအနီရောင်လေးကို မြင်လိုက်ရသည်။ သူမတို့ကားပေါ်မှ လမ်းကြည့်လျှင် ကားမောင်းသူဘက်အခြမ်းကို မမြင်ရသည့်တိုင် ဘယ်သူမောင်းသွားသည်ဆိုတာကို မှုန်နံ့သာ သိပါသည်။ သူမတို့ တစ်ကြောင်းလုံး ဒီကားကို မသိသူ မရှိပါ။ ဒါ .. မိုးကောင်းကင်ကား …။

မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ကို ကောင်းကောင်းသိပါသည်။ သိဆို သူမနှင့် မိုးကောင်းကင်သည် တစ်ကျောင်းတည်းထွက် ကျောင်းသား၊ ကျောင်းသူများ ဖြစ်သောကြောင့်ပင်။ ခုနှစ်တန်းမှနေ၍ ကိုးတန်းအထိ တစ်တန်းတည်းသားများ ဖြစ်ခဲ့ကျသည့်အတွက် ပြောရမည်ဆိုလျှင် သူမနှင့် မိုးကောင်းကင်သည် တော်တော်ရင်းနှီးခဲ့သည်ဟု ဆိုလျှင်လဲ ရပါသည်။ ဆယ်တန်းရောက်မှသာ မိုးကောင်းကင်နှင့် သူမ အတန်းကွဲသွားခဲ့ရတာဖြစ်ပြီး၊ ထိုအတန်းကွဲခြင်းမှ တဆင့် သူမတို့ နှစ်ယောက်ဆက်ဆံရေးသည် အေးစက်စက်ဖြစ်ကာ မေးထူးခေါ်ပြောအဆင့်ထိ လျှောကျသွားခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောရလျှင် ထိုအေးစက်မှုသည်လဲ မိုးကောင်းကင်၏ ပေါ်ပျူလာဖြစ်မှုနှင့်လဲ တစိတ်တပိုင်း သက်ဆိုင်ပါသည်။

မိုးကောင်းကင်သည် အင်မတန်မှ ကြည့်ကောင်းသည့် ယောကျ်ားပျိုတစ်ဦး ဖြစ်သည်။ မိုးကောင်းကင်ကို လူချင်း မမြင်ဖူးသေး၊ နာမည်ကြားယုံနှင့် စိတ်ဝင်စားကြသည်။ လူချင်းဆုံပြီဆိုလျှင်ဖြင့် မိုးကောင်းကင်၏ နာမည်သည် သူနှင့် လိုက်ဖက်လှပါသည်ဟု တွေ့သည် မိန်းကလေးတစ်ရာလျှင် ကိုးဆယ့်ကိုးယောက်က ဝန်ခံကြသည်။ မထောက်ခံသော ကျန်သည့်တစ်ယောက်ကမူ မျက်စိမမြင်သူဖြစ်လျှင်ဖြစ်၊ မဖြစ်လျှင် မိန်းမအချင်းချင်းကိုပဲ စိတ်ဝင်စားသော ယောကျ်ားလျာဖြစ်နေလို့ပင် ဖြစ်ရပေမည်။ မိုးကောင်းကင်၏ နားတွင် ကောင်မချောလေးတွေ ဝိုင်းနေသည်မှာ အထက်တန်းကျောင်းသားဘဝကတည်းက မထူးဆန်းသော အကြောင်းတရား တစ်ခုသာဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်လဲပင် မှုန်နံ့သာလိုမျိုး ရိုးရိုးကုပ်ကုပ် ကောင်မလေးသည် မိုးကောင်းကင်က ခပ်တည်တည်နှင့် ဆက်ဆံလာသောအခါ အလိုလို သိမ်ငယ်စိတ်ဝင်၍ အနားက လွင့်ထွက်သွားရတာဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာဆိုသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို သူငယ်ချင်းတော်ခဲ့ဖူးသည်ဆိုတာ မိုးကောင်းကင် သိမှာသိပါလေစဆိုသည်မှာ တခါတခါ သူမ၏ အတွေးထဲသို့ ဝင်လာတတ်သော ပုစ္ဆာတစ်ပုဒ်ပင်။ ယနေ့ထက်တိုင်တော့ မှုန်နံ့သာ အဖြေကို ရှာမရသေးပါ။

မိုးကောင်းကင်၏ကားလေး ကျော်ဖြတ်သွားသည်ကို ငေးကြည့်နေသူမျာထဲတွင် သူမ၏ အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်း တင်ဇာလင်းလဲ အပါအဝင်ဖြစ်သည်။ ကားအနီလေး မြင်ကွင်းထဲမှ ပျောက်သွားတော့ ဘာရယ်မဟုတ်ပဲ သူမတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်မျက်နှာကို တစ်ယောက် ကြည့်မိသည်။ ထို့နောက် တိုင်ပင်မထားပဲ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်ကာ ရယ်မိသည်။ မှုန်နံ့သာက တင်ဇာလင်းကို လက်ညိုးထိုးကာ တခစ်ခစ်ရယ်သောအခါ တင်ဇာလင်းက သူမပေါင်ကို လက်ဝါးနှင့်ရိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာတို့နှစ်ယောက် စိတ်ကောက်ပြေသွားလေပြီ။ စိတ်ကောက် မပြေလို့လဲ မဖြစ်။ သူမတို့နှစ်ယောက်ကြားတွင် ပြောစရာ စကား ရှာလို့ရသွားပြီ ဖြစ်သောကြောင်ပင်။ တခြားတော့မဟုတ်။ မိုးကောင်းကင်၏ အကြောင်းသာ ဖြစ်သည်။

“တင်ဇာ .. မိုးကောင်းကင်နဲ့ ဂျူလိုင်ပြတ်သွားတယ်ဆို …“

တင်ဇာလင်းသည် မှုန်နံ့သာ၏ အမေးကို မဖြေခင် သူမစကားကို ဘေးပတ်ဝန်းကျင်က ကြားသွားမှာကို စိုးရိမ်သည့်ဟန်နှင့် ဟိုကြည့်ဒီကြည့် အရင်လုပ်သည်။ ပြီးမှ ခေါင်းကလေးကို ငုံ့ကာ လေသံတိုးတိုးဖြင့် ..“
“အေး .. ဟုတ်တယ် .. ငါ့ကို စံပယ်ပြောတာက ဟိုကိစ္စကြောင့်တဲ့ .. “
မှုန်နံ့သာ မျက်ခုံးလေးပင့်သွားသည်။ တင်ဇာလင်း၏ စကားကိုလဲ ပို၍ စိတ်ဝင်စားသွားမိသည်။
“နင်ပြောတာ ဘာညာကိစ္စလား .. ဒါပေမယ့် သူတို့နှစ်ယောက်က အဲဒီလိုဖြစ်နေကြတာပဲ မှတ်လား .. မူမူကတောင် ပြောသေး … မိုးကောင်းကင်တို့နှစ်ယောက် ကျောင်းနောက်ဘက်ကချောင်ထဲမှာ ကားရပ်ထားပြီးဖြစ်နေကြတာ .. ကားကိုကိုင်လှုပ်နေသလားတောင် မှတ်ရတယ်ဆို ..“
“ဟဲ့ .. အဲဒါက လူတိုင်းသိတာပဲ .. ဒါပေမယ့် စံပယ်ပြောတာကျတော့ အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူး .. ဂျူလိုင်က မိုးကောင်းကင်လိုချင်တာကို မပေးဘူးတဲ့ .. အဲဒါကြောင့် မိုးကောင်းကင်က စိတ်ပျက်ပြီး ဖြတ်လိုက်တာလို့ ပြောတယ် ..“
“ဟင် .. နင်ပြောတာက မရှင်းပါလား .. မိုးကောင်းကင်က ဘာများတောင်းဆိုလို့လဲ .. ဟို ..ဟို .. ဦးထုပ်မဆောင်းပဲလုပ်ချင်တာမျိုးလား ..“
“ဟာ .. မှုန်ကလဲ .. အဲဒါမဟုတ်ပါဘူး .. ငါကြားတာက ဂျူလိုင်က ပုလွေမပေးဘူးဆိုပဲ ..“
“ဘာ !!! ဂျူလိုင်က ..“
“ဟဲ့ .. တိုးတိုးလုပ်ပါဟ . .နင့်အသံက တစ်ကားလုံးကြားတော့မယ် ..“

မှုန်နံ့သာ၏ အသံက အံ့သြမှုကြောင့် အနည်းငယ်ကျယ်သွားသဖြင့် အတင်းချနေသူ တင်ဇာလင်းက သူမကို လှမ်းကာ သတိပေးရသည်။ မှုန်နံ့သာသည် သူမကိုယ်သူမပြန်ထိန်းလိုက်ပြီး လေသံကို ပြန်နှိမ့်ကာ ..
“နင်ဆိုလိုချင်တာက .. ဂျူလိုင်က မိုးကောင်းကင်ကို မစုတ်ပေးလို့ ဟိုက ကန်ထုတ်လိုက်တာလို့ ဆိုလိုချင်တာလား ..“
“အေး .. ဟုတ်တယ် .. ဒါပေမယ့် စံပယ်ပြောတာ အဲဒါတွင်မကဘူး .. မိုးကောင်းကင်က ဘာဂျာကိုင်ပေးမယ်ဆိုတာလဲ ဂျူလိုင်ကလက်မခံဘူးလို့ ပြောတယ် ..“
“ဟာ .. ဘာတွေလဲဟာ .. နင့်ဟာက ဟုတ်ကောဟုတ်ရဲ့လား .. မှုန်ဖြင့် နားရှိလို့သာ ကြားရတယ် .. နောက်ပြီး မိုးကောင်းကင်ကလဲ ဒီကိစ္စလေးကြောင့်နဲ့ပဲ ဂျူလိုင်နဲ့ ပြတ်ရတယ်လို့ .. အံ့ရောကွာ ..“
“မပြောတတ်ဘူး .. မှုန်ရေ .. ငါကြားတာတော့ အဲဒါ အကုန်ပဲ .. ဒါပေမယ့် ငါ့စိတ်ထင် ဒီထက်မက အကြောင်းအရာတွေလဲ ရှိချင်ရှိမှာပါ .. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါတို့က မိုးကောင်းကင်နဲ့ တစ်ကျောင်းတည်း တက်ခဲ့တာပဲ .. သူ ဒီလောက်ဇီဇာမကြောင်ဘူးလို့တော့ ထင်တာပဲ .. ဂျူလိုင်ကလဲ ဘဝင် မဟုတ်လား …“

တင်ဇာလင်း ကောက်ချချသည့် ဒီအချက်ကိုတော့ မှုန်နံ့သာ ခေါင်းညိတ်၍ ထောက်ခံလိုက်သည်။ သူမနှင့် မိုးကောင်းကင်၏ ဆက်ဆံရေးသည် ဘယ်လောက်ပင်ကျဲသည်ဟု ဆိုဆို၊ သူမစိတ်ထဲတွင် မိုးကောင်းကင်ကို အရင်တုန်းကလို ခင်မင်နေဆဲပင်ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် မိုးကောင်းကင်နှင့် တွဲနေသည့် ဂျူလိုင်ဆိုသည့်ဟာမကိုလဲ ဆောင့်ကြွားကြွားနိုင်သည့် အမူအယာကြောင့် အစတုန်းကတည်းက သူမ ကြည့်မရခဲ့။ သူမနှင့်ဘာမှမဆိုင်သည့်တိုင် မိုးကောင်းကင်နှင့် ဂျူလိုင်ပြတ်သွားသည်ဆိုသည့် သတင်းကို ကြားတုန်းက ဝမ်းသာနေခဲ့သည်ဆိုတာကို မှတ်မိနေသေးသည်။

“ကဲ .. တို့ရဲ့ ကျောင်းတော်မဟာတော့ ရောက်ပြီဟေ့ … မှုန်ရေ .. ငါတော့ စံပယ်တို့နဲ့ ချိန်းထားတာ ရှိလို့သွားလိုက်ဦးမယ် .. ဒီနေ့တော့ နင့်ဆီပြန်ရောက်ချင်မှ ပြန်ရောက်မယ် …. အပြန်ကျရင် စောင့်မနေနဲ့. နင့်အတန်းပြီးရင် စောပြန်နှင့် .. ငါ အတန်းထဲက ဟာတွေနဲ့ ဘောလီဘောပုတ်ဖို့ ချိန်းထားတယ် .. ဘောအစစ်မရခင် .. ရတဲ့ဟာလေး ပုတ်ထားတဲ့သဘောပေါ့ .. ခစ် ..ခစ် ..“
“ကောင်မ .. ထရွနေတယ် … နင် အဲဒီလိုပုတ်ပုတ်ထုတ်နေလို့ အခုထက်ထိ မရသေးတာ ..“

သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ၏ နောက်ပြောင်မှုကို အညံ့မခံ ပြန်လည်နောက်ပြောင်ပြောပြီးနောက် မှုန်နံ့သာ တင်ဇာလင်းနှင့် လမ်းခွဲ၍ သူမအတန်းရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ တင်ဇာလင်း အတန်းမမှန်ပေမယ့် မှုန်နံ့သာကတော့ တက္ကသိုလ်စတက်သည့်နေ့တကည်းက အတန်းပျက်လေ့မရှိပါ။ တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်လဲ ကျောင်းရောက်လျှင်မူ သူမအတန်းကို မှန်မှန်သွားလေ့ရှိပါသည်။ ထိုသို့ သူမတစ်ယောက်တည်း သွားရတာကိုလဲ တခါတလေ ပို၍ သဘောကျပါသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူမကို ကြည့်သော မျက်လုံးများသည် ဘေးနားတွင်ပါလာမည့် သူငယ်ချင်းမကို ကြည့်တာ မဟုတ်ပဲ သူမကိုသာ အဓိကပစ်မှတ်ထား၍ ကြည့်သည်ဆိုတာကို သိနေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ တစ်ခုပဲ စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းသည်။ ထိုသို့ သူမလမ်းလျှောက်လာသည်ကို အစအဆုံးလိုက်ကြည့်သော သူများတွင် သူမ စိတ်ဝင်စားနေသော ရွှေမင်းသားလေးများ မပါခြင်း အချက်သာလျှင် ဖြစ်လေသည်။ မှုန်နံ့သာသည် ကျိန်စာသင့်နေသော မင်းသမီးလေးများလား မသိ ..။

ဒီနေ့ အတန်းပြီးတာ အတော်စောသည်။ နေ့လည်ချိန်နှစ်ချိန်ရှိပေမယ့် ဒုတိယအချိန်က ဆရာ မလာဘူးဆိုသဖြင့် မှုန်နံ့သာ အတန်းမှ ထွက်လာချိန်တွင် နှစ်နာရီတောင်မထိုးသေးချေ။ သူမတို့ အပြန်ဖယ်ရီချိန်က ညနေလေးနာရီထိုးမှ ဖြစ်သဖြင့် အချိန်နှစ်နာရီကြီးများကုန်တဲ့အထိတော့ မှုန်နံ့သာကျောင်းမှာ ထိုင်စောင့်မနေချင်ပါ။ တင်ဇာလင်းကလဲ ပြန်ချင်လျှင် သူမကို မစောင့်ပဲ ပြန်ပါဟု ပြောထားခဲ့သည့်အတွက် နေပူပူကျဲတဲအချိန်မှာပင် ထီးဖွင့်၍ လိုင်းကားနှင့် ပြန်ရန် ထွက်လာခဲ့သည်။ ပလက်ဖောင်းပေါ်တွင် တစ်ယောက်တည်း အတွေးတွေ ဟိုရောက်၊ဒီရောက်နှင့် လွင့်မျောကာ လျှောက်လာသဖြင့် သူမနောက်နားသို့ ကားတစ်စီး ကပ်လာခဲ့သည်ကို မှုန်နံ့သာ သတိမထားမိခဲ့ပေ။

“တီ ..“
“အမလေး !!! ..“
“ဟေး .. လန့်သွားတာလား .. မှုန်နံ့သာ ..“

ဘယ်သူတောင်းစားက သူမနောက်နားကပ်ကာ ကားဟွန်းတီးလိုက်တာလဲဟု ရန်တွေ့ဖို့ လှည့်ကြည့်စဉ်မှာပင် ရင်းရင်းနှီးနှီး နှုတ်ဆက်လိုက်သည့် အသံကြောင့် မှုန်နံ့သာ မျက်လုံးလေးများ ပုဇွန်မလေးအသွင်ပြောင်းသွားသည်။ ဘုရားရေ… ။ မိုးကောင်းကင်သည် သူမဘေးတွင် ကားထိုးရပ်ကာ ထူးထူးဆန်းဆန်း လှမ်းနှုတ်ဆက်နေသည်။ သူ .. ငါ့ကို သူငယ်ချင်းအဖြစ် မှတ်မိနေသေးတာပဲ။

“နင်လန့်သွားတာလား မှုန်နံ့သာ .. ဆောရီး … တစ်ယောက်တည်းလမ်းလျှောက်လာတာတွေ့လို့လေ … ကားဂိတ်ကို သွားမလိ့ုမှတ်လား .. ငါလိုက်ပို့ပေးမယ် .. ငါ ရိုးရိုးသားသား ခေါ်တာနော် .. တစ်မျိုးမထင်နဲ့ဦး ..“
“ကောင်းတာပေါ့ .. မှုန်လဲ နေပူကျဲတဲကြီးမှာ မလျှောက်ချင်တာနဲ့ အတော်ပဲ …“

မှုန်နံ့သာ ဘာဘာညာညာတွေးမနေတော့ပဲ ဖွင့်ထားသည့် ထီးကို ရုတ်ကာ ပိတ်လိုက်သည်။ ကားရှေ့မှပတ်ကာ ပါစင်ဂျာခုံဘက်သို့လျှောက်သွားသည်တွင် မိုးကောင်းကင်သည် တံခါးကို အသင့်ဖွင့်ပေးထားတာတွေ့သည်။ လေအေးစက် ဖွင့်ထားသည်မို့ ကားထဲဝင်ထိုင်လိုက်သည်နှင့် မျက်နှာကို ရိုက်ခတ်လာသည့် အေးမြသည့် အငွေ့အသက်က သူမစိတ်ကို ကြည်နူးသွားစေသည်။ မှုန်နံ့သာ ကားတံခါး ပြန်ပိတ်လိုက်သည်နှင့် မိုးကောင်းကင်က ကားကို လမ်းဘေးတွင် ကပ်ရပ်ထားရာမှ မောင်းထွက်လိုက်သည်။

“ဘယ်လို စိတ်ကူးပေါက်ပြီး တစ်ယောက်ထဲ လမ်းလျှောက်ပြန်လာတာလဲ ..“
“ဒီနေ့ နောက်အချိန်တစ်ချိန်က ဆရာမလာဘူးလေ .. ခါတိုင်းဆိုရင်တော့ ဖယ်ရီနဲ့ ပြန်နေကြပဲ .. ဒီနေ့တော့ ဖယ်ရီကို မစောင့်ချင်တော့တာနဲ့ လိုင်းကားနဲ့ ပြန်မယ်ဆိုပြီး ထွက်လာတာ …“
“သြော် .. အဲဒီလိုလား .. နေပါဦး .. နင့်အိမ်က xxxx မှာ မှတ်လား ..“
“ဟုတ်တယ်လေ .. ဘာဖြစ်လို့လဲ .. “
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး … ငါလဲ အဲဒီဘက်ကို ဖြတ်သွားမှာပဲလား … နင် ငါ့ကို တစ်မျိုးမထင်ဘူးဆိုရင် ငါလိုက်ပို့ပေးပါ့မယ် .. ဒီနေရာကနေ လိုင်းကားစီးရင် နင် ငါးခြောက်ပြား ဖြစ်သွားနေမယ် ..“
“အမယ် .. နင်လို သူဌေးသားက လိုင်းကားစီးတဲ့ ကိစ္စကို သိလို့လား ကိုယ်တော်ရယ် .. မှုန်တို့လို ဆင်းရဲသားလူတန်းစားတွေ ပြောဖို့ ထားပါဦး .. “

မှုန်နံ့သာ ချက်ချင်းဆိုသလို ပြန်ခွပ်လိုက်သောအခါ မိုးကောင်းကင်၏ မျက်နှာလေးက တည်သွားသည်။ ရှေ့တည်ရှုကို စိုက်ကြည့်ပြီး မောင်းနေရာမှ သူမဘက်သို့ လှည့်ကြည့်ပြီး ..
“ဆောရီး .. မှုန်နံ့သာ .. ငါပြောတာ တစ်မျိုးဖြစ်သွားရင် … အခုရက်ပိုင်း ငါ့စိတ်တွေ တစ်မျိုးဖြစ်နေလို့ စကားပြောတာတွေ တစ်မျိုးဖြစ်နေတယ်ဟာ ..“
“ဘာလဲ .. ဂျူလိုင်နဲ့ ပြတ်သွားတဲ့ ကိစ္စကြောင့်လား .. ကြားရတာ မှုန် စိတ်မကောင်းပါဘူး …“
“အမ် .. စိတ်မကောင်းဘူး .. ငါသိတာက ဂျူလိုင်နဲ့ နင်တို့ သိပ်မတည့်ဘူးဆို ..“
“အဲဒီဟာမကို ပြောတာ မဟုတ်ဘူး .. နင့်အတွက်ပြောတာ ..“
“ငါ့အတွက်လား .. စိတ်မပူစမ်းပါနဲ့ဟာ …“
“ဘာလဲ .. နောက်ထပ် တစ်ယောက်က အဆင်သင့်ရှိနေပြီလား .. မိုးကောင်းကင်တို့ကတော့ စွံတယ်ဟေ့ ..“

မိုးကောင်းကင် ဒီတစ်ခါတော့ မှုန်နံ့သာ၏ နောက်ပြောင်မှုကို သဘောကျစွာ ရယ်ပါသည်။ ရယ်လိုက်လျှင် သွားဖြူတန်းလေးတွေ ပေါ်လာသည့် မိုးကောင်းကင်၏ မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း မှုန်နံ့သာ မျက်နှာလေး ညိုးသွားရှာသည်။ မှုန်နံ့သာဘက်က ဘာမှဆက်မပြောပဲ အသံတိတ်သွားလို့ ထင်သည်။ မိုးကောင်းကင် သူမကို လှည့်ကြည့်သည်။

“မှုန် … ဘာဖြစ်သွားတာလဲဟ … “
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူးဟာ .. ယောကျ်ားလေးတွေ ဖြစ်ရတာ ကံကောင်းတယ်လို့ စဉ်းစားနေတာ .. ကိုယ်ကြိုက်တဲ့ ဘယ်ကောင်မလေးမဆိုကို ကြိုက်တဲ့အကြောင်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပြောနိုင်တယ် … နင်ဆို ပိုတောင် ကံကောင်းသေးတယ် … နင့်ဘေးနားမှာ ကောင်မလေးတွေ ဝိုင်းနေကြတာ ဟိုက်စကူးထဲက မဟုတ်လား ..မှုန်တို့လို မိန်းကလေးတွေသာ ..“
“အာ … မှုန်ကလဲ .. ငါက အဲဒီလောက်လဲ မဟုတ်ပါဘူးဟာ … ဒါနဲ့ နေပါဦး … နင် စိတ်မဆိုးရင် တစ်ခုမေးချင်တယ် … နင် ဘဲမရသေးဘူးလား ..“
“မရသေးလို့ ဒီလေသံတွေ ထွက်နေတာပေါ့ဟ .. မိုးကောင်းကင်ရယ် .. နင် တုံးလှချည်လား ..“
“အိုကေ .. အိုကေ … ငါ နားလည်ပြီ … ဒါပေမယ့် နင် ဘဲမရဘူးဆိုတာ ငါနားမလည်ဘူး .. ငါ့အမြင်တော့ နင်မှာ ယောကျ်ားလေးတွေ စိတ်ဝင်စားစရာ ပစ္စည်းပစ္စယ အပြည့်အစုံ ရှိနေတာပဲ .. ဟီး ..“
“မိုးကောင်းကင်နော် .. ငါ အကောင်းပြောနေရင် ဖောက်မလာနဲ့ … ဘဲရပြီးရော ထားရင်တော့ ဖြစ်တာပေါ့ဟ .. ဒါပေမယ့် မှုန်က တော်ယုံတန်ယုံလောက်လူကိုလဲ စိတ်မဝင်စားဘူး .. တတ်နိုင်ရင် သူရိန်တို့၊ ရဲမင်းတို့လိုမျိုး ကောင်လေးတွေနဲ့သာ ရည်းစားဖြစ်ချင်တာ ..“
“ဝိုး .. နင့် standard က မြင့်လှချည်လား … သူရိန်တို့၊ ရဲမင်းတို့ဆိုတာ တစ်ကျောင်းလုံးက ကောင်မလေးတွေ စိတ်ဝင်စားနေကြတာ … နင့်ဟာက တစ်ရွာလုံးနဲ့တစ်ယောက်ကိစ္စပဲ .. ဒါပေမယ့် နင် စိတ်မပူပါနဲ့ .. အဲဒီကောင်နှစ်ကောင်စလုံးနဲ့ ငါခင်ပါတယ် .. နင် သဘောတူတယ်ဆိုရင် ငါပြောပေးပါ့မယ် ..“
“မ .. မလုပ်နဲ့ .. မိုးကောင်းကင် .. အဲဒီလိုမျိုးကြတော့ ရှက်စရာကြီး .. မှုန် သိချင်တာက ဘာဖြစ်လို့ သူတို့လို ယောကျ်ားလေးတွေက မှုန့်ကို စိတ်မဝင်စားကြတယ်ဆိုတဲ့ အချက်ကိုပဲ ..“
“နင် တကယ်သိချင်တာလား ..“
“သိချင်လို့ပေါ့ဟ .. မသိချင်ရင် ထုတ်တောင်ပြောပါ့တော့မလား .. မှုန် ဒီအကြောင်းကို ပြောမိတာဆိုလို့ နင်ရယ်၊ မှုန့်သူငယ်ချင်း တင်ဇာရယ်ပဲ ရှိသေးတယ် ..“

မိုးကောင်းကင် မှုန်နံ့သာကို ချက်ချင်း ပြန်အဖြေမပေးပဲ ခေတ္တခဏမျှ ငြိမ်သက်သွားသည်။ သူ့မျက်နှာသည် တစ်စုံတစ်ခုကို တွေးနေဟန်ရှိသည်။ မှုန်နံ့သာခမျာသာ မိုးကောင်းကင် ပါးစပ်မှ ထွက်ကျလာမည့် စကားများကို စက်ရှင်တရားသူကြီး၏ အမိန့်ကို စောင့်မျှော်နေသည့် တရားခံနှယ် ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့် စောင့်မျှော်နေရရှာသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှကြာအောင် တိတ်ဆိတ်နေပြီးမှ မိုးကောင်းကင်ဆီမှ စကားသံထွက်လာသည်။

“ယောကျ်ားလေး မျက်လုံးနဲ့ ငါကြည့်ပြီး ပြောမယ်နော် .. နင် စိတ်မဆိုးနဲ့ … မှုန် .. နင် ဝိတ်ချရမယ်.. အနည်းဆုံးတော့ ဆယ်ပေါင်လောက်ကျသွားဖို့ လိုတယ် .. နောက်ပြီး ဘယ်လိုပြောရမလဲ .. ကိုယ့်ကိုယ်လုံးကိုပေါ်တဲ့ အဝတ်အစားမျိုးဝတ်ရမယ်ဟာ ..နဲနဲ ဆက်ဆီကျရမယ် … ငါပြောတာ သဘောပေါက်လား ..“
“အင်း .. ဝိတ်ချရမယ်ဆိုတာကတော့ မှုန်လဲ စဉ်းစားမိပါတယ် .. ဒါပေမယ့် ငါအဝတ်အစားတွေကြောင့်ဆိုတာကိုတော့ သဘောမပေါက်ဘူးဟာ .. ရည်းစားတစ်ယောက်ရဖို့အတွက် ဟိုဖော်၊ ဒီဖော်လုပ်ရမယ်ဆိုတာကတော့ မဟုတ်သေးဘူးထင်တယ် ..“

မိုးကောင်းကင် စိတ်ပျက်လက်ပျက် အမူအယာနှင့် “ကျွတ်“ခနဲ စုပ်သပ်သည်။ ခေါင်းကိုလဲ နှစ်ချက်လောက်ခါသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှကြာအောင် ဘာမှမပြောပဲ သူမကို စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်ကာ ငြိမ်နေသည်။ မှုန်နံ့သာ သူမကိုယ်သူမတောင် မလုံမလဲဖြစ်သည်။ စိတ်ထဲမငြိမ်မသက်ဖြစ်မှုကြောင့် ခါးစပ်နားက အင်္ကျ ီစကို လက်နှင့်ဆွဲချဟန် ပြုစဉ်မှာ မိုးကောင်းကင်သည် သူမ ထင်မှတ်မထားသည့် စကားတစ်ခွန်းကို ထုတ်ဖော်ကာ မေးလေသည်။

“မှုန် .. ငါတစ်ခုမေးမယ်နော် .. နင် အခုထက်ထိ အပျိုပဲ ရှိသေးတာလား ..“

မေးပြီးပြီးခြင်း မိုးကောင်းကင်သည် သူမှားသွားပြီမှန်း သိသည်။ အပြင်မှာ ကျဲကျဲတောက်ပူနေသည့်နေရောင်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အဖြစ် မှုန်နံ့သာ၏ မျက်နှာလေးသည် ချက်ချင်းဆိုသလို မှိုင်းညိုသွားရှာသည်။ သူ့စကားလွန်သွားမှုအတွက် မိုးကောင်းကင် တောင်းပန်မည်အပြုမှာပင် မှုန်နံ့သာဆီမှ စကားသံက အရင်ထွက်လာသည်။

“ဟုတ်တယ် .. မှုန် ဗါဂျင်ပဲ ရှိသေးတယ် .. ဒါပေမယ့် အဲဒီကိစ္စနဲ့ ငါ ရည်းစားမရတာ ဘာဆိုင်လို့လဲ မိုးကောင်းကင် !! “

မိုးကောင်းကင်သည် မှုန်နံ့သာ၏ ခပ်မာမာတုံ့ပြန်မှုကြောင့် ရုတ်တရက် ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ။ အခုမှ သူတို့ ပြန်လည်ဆုံမိတာဖြစ်သည့်တိုင် တစ်ကျောင်းတည်းထွက် သူငယ်ချင်းဆိုသော အသိနှင့် မှုန်နံ့သာ စိတ်ဆိုးသွားမှာကို သူမလိုလားပါ။ သို့သော် သူ မရည်ရွယ်ပဲ စကားစထားမိချေပြီ။ မပြောလို့က မဖြစ်တော့ပြီမို့ သူ့စကားကိုသာ ဆက်လက်ရှင်းပြရရှာသည်။

“ငါပြောမယ် မှုန် .. နင် ယုံချင်မှာလဲယုံ .. သူရိန်တို့၊ နေမင်းတို့လိုမျိုး .. မိန်းကလေးတွေနဲ့ ယဉ်ပါးနေတဲ့ကောင်တွေဟာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ကြိုက်ပြီဆိုမှတော့ ဘာလိုချင်လဲဆိုတာ နင်လဲ စဉ်းစားမိမှာပါ .. အဲဒီတော့ သူတို့ရွေးချယ်မယ့် ကောင်မလေးဟာ ဘာဆိုဘာမှ မသိနားမလည်တဲ့ ခပ်တုံးတုံး၊ ခပ်ရိုးရိုး မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား .. အချစ်တွေ၊ မေတ္တာတွေ၊ သံယောဇဉ်တွေ သွားပြောနေလို့ ဟိုကောင်တွေက ဟားတိုက်ပြီးတောင် ရယ်နေဦးမယ် … ငါ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောမယ် .. သူရိန်တို့ ငါတို့ဆိုတာက ရည်းစားကိစ္စကို ခေါင်းနဲ့စဉ်းစားတာ မဟုတ်ဘူး .. ဒုတ်နဲ့စဉ်းစားတာ မှုန် ..“
“ဟုတ်တာပေါ့ .. အဲဒါကြောင့်လဲ နင်နဲ့ ဂျူလိုင် ပြတ်သွားတာ မှတ်လား ..“

ထင်မှတ်မထားသည့် မှုန်နံ့သာ၏ အမေးနှင့် တုံ့ပြန်မှုကြောင့် မိုးကောင်းကင် ကြောင်သွားသည်။ ဂျူလိုင်နှင့်ကိစ္စကို ပြန်အစဖော်ကာ ပြောလာမှုအတွက် သူအနည်းငယ် စိတ်ကွက်သွားသလိုလဲ ဖြစ်မိသည်။ သို့သော် တစ်ဖက်ကမူ မှုန်နံ့သာ၏ ဆတ်ဆတ်ထိမခံ တုံ့ပြန်မှုကို သဘောကျသည်။ သူပြောနေသည့် အကြောင်းအရာတွေက မှုန်နံ့သာ မဟုတ်ပဲ တခြားမိန်းကလေး တစ်ယောက်သာဆို နေရာမှာတင် ပါးထရိုက်တာ ခံရမည့် အကွက်ဖြစ်သည်။ သို့သော် မှုန်နံ့သာသည် တကယ်ပင် သူမ၏ လိုအပ်ချက်ကို သိချင်နေရှာဟန်နှင့် လိုက်လိုက်လျောလျော၊ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောနေရှာသည် မဟုတ်လား။ မိုးကောင်းကင် သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို ရှိုက်ထုတ်လိုက်ပြီးမှ ..

“ငါ့အကြောင်းတွေကို ခေါက်ထားလိုက်စမ်းပါဟာ .. နင့် ကိစ္စကိုပဲ ပြောကြရအောင် ..“
“ခေါက်ထားလို့ မရဘူး မိုးကောင်းကင် .. နင်ပြောတာတွေက အဓိပ္ပါယ်မရှိဘူး .. မှုန် ခပ်ရှင်းရှင်းပဲ ပြောမယ် .. ဂျူလိုင်လိုမျိုး ငါ့ထက် ခပ်ကဲကဲကောင်မလေးကိုတောင် နင်ထားခဲ့သေးတာပဲ … သူရိန်တို့ကရော သူတို့လိုချင်တာ ရပြီးသွားရင် ငါ့ကို မထားခဲ့ဘူးလို့ နင်ပြောနိုင်မလား … နင့်စကားက မီးစတစ်ဖက်၊ ရေမှုတ်တစ်ဖက်ဖြစ်နေပြီ ..“
“အာ .. မှုန်ကလဲ .. ငါနဲ့ ဂျူလိုင်ကိစ္စက နင်ထင်ထားသလို မဟုတ်ဘူး .. ဘယ်လိုပြောရမလဲ .. နင့်ကို အရှင်းဆုံးပြောရမယ်ဆိုရင် … ဂျူလိုင်က ငါဖြစ်ချင်တဲ့အတိုင်း ဖြစ်မလာဘူး .. အဲဒါကြောင့်ပဲ ..“
“သြော် … သြော် .. ဒါကြောင့်လား … ဒါဆို မှုန်တို့ကြားတဲ့ ကောလာဟလက မှန်နေတာပေါ့ .. ဂျူလိုင်က နင့်ကို မစုတ်ပေးလို့ နင်ဖြတ်လိုက်တာ မှတ်လား … နင်တို့ယောကျ်ားတွေဟာလေ … တကယ်ပဲ ဦးနှောက်နဲ့ မတွေးကြတော့ဘူးလား … မိုးကောင်းကင်ရယ် ..“
မိုးကောင်းကင် မှုန်နံ့သာ၏ စကားကို မငြင်းဆန်ပဲ ပခုံးနှစ်ဖက်ကို တွန့်ပြသည်။ မခိုးမခန့်နှင့် “ဟက်“ခနဲ တစ်ချက်ရယ်ပြီး ..

“မှုန် .. နင် နားလည်အောင် ငါဘယ်လိုပြောရမလဲ .. နင်လဲ သိမှာပါ .. ငါ ဂျူလိုင်ရှေ့မှာ ကောင်မလေးတွေ ရှိခဲ့သေးတယ်ဆိုတာကို .. နင်ပဲ စဉ်းစားကြည့် .. ငါ့လောက်အတွေ့အကြုံ ရှိပြီး အချစ်ကိစ္စကို ကျွမ်းကျင်နေတဲ့သူက ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပေါင်ကားပေးတာနဲ့တင် ကျေနပ်နိုင်ပါ့မလား .. ငါ့ကို ထန်တဲ့ကောင်၊ တဏှာကောင်လို့ ထင်ချင်လဲထင်၊ ကုတင်ပေါ်တက် ပက်လက်လှန် ပေါင်ကားပေးတာလောက်နဲ့တော့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို ငါ လက်မတွဲနိုင်ဘူး .. မှုန် .. ဆောရီးပဲ ..“
“အဲဒီလောက်တောင်ပဲလား မိုးကောင်းကင်ရယ် .. ပါးစပ်နဲ့ စုတ်ပေးတာ ခံရတာ အဲဒီလောက်ကောင်းလို့လား ဟင် ..“
“နင် မေးတာကို ဖြေရရင် ၁၁၀% ဟုတ်တယ်လို့ ပြောရမှာပဲ ..“
“တကယ် !!! ..“
“တကယ်ပေါ့ .. ထပ်ပြီး ဖြည့်စွက်ပြောရမယ်ဆိုရင် ယောကျ်ားလေးဖြစ်တဲ့သူပဲ ကောင်းတာ မဟုတ်ဘူးနော် .. မိန်းကလေး ဖြစ်တဲ့သူလဲ ကောင်းတာပဲ …“
“နင် .. နင် ပြောချင်တာ ဘာဂျာမှုတ်ပေးတယ်ဆိုတာကိုလား ..“

မှုန်နံ့သာ၏ အသံက ပုံမှန်သံ မဟုတ်တော့ပဲ မဝံ့မရဲအသံသို့ အလိုလို ကူးပြောင်းသွားသည်။ အစောတုန်းက ကားထဲထိုင်ရသည်မှာ အဲယာကွန်းကြောင့် အေးမြနေသည်ဟုခံစားခဲ့ရသော်လည်း အခုတော့ သူမ ကိုယ်ကလေးက နွေးလာသလို ဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် ပန်းနုရောင်သွေးပြေးနေပြီဖြစ်သည့် သူမ မျက်နှာတစ်ဝိုက်က အဆိုးဆုံးဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ဦးပြောနေသည့်အကြောင်းအရာတွေက ဘယ်ကို ဦးတည်နေပြီလဲဆိုတာကို မှုန်နံ့သာ သတိထားမိသည်။ သို့သော် သိချင်စိတ်၊ စူးစမ်းချင်စိတ်က လွှမ်းမိုးထားသဖြင့် မှုန်နံ့သာ စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းဖို့တော့ မစဉ်းစားမိပါ။ ဘာရယ်ကြောင့်မှန်း မသိ။ မိုးကောင်းကင်ပြောပြသည့် စကားတွေကို သူမ စိတ်ဝင်စားနေမိသည်။

“ဟုတ်တယ် .. ငါပြောပြမယ် .. နင် .. မျိုးသိင်္ဂ ီဆိုတဲ့ အစ်မကြီးကို သိလား .. ဒုတိယနှစ် xxx မေဂျာကလေ … “
“သိတယ် … ကျောင်းလာရင် အကြပ်တွေပဲ ဝတ်လာတဲ့ အစ်မကြီးမှတ်လား .. ဘာလဲ နင်နဲ့ ညိဖူးလို့လား ..“
“အေး … ငါ ဒဲ့တိုးပဲပြောတော့မယ် .. အဲဒီ မျိုးသိင်္ဂ ီနဲ့ ငါနဲ့ လုပ်ဖြစ်ကြတိုင်း သူက ငါ့ကို စုတ်ပေးတယ် .. စုတ်နေရင်းနဲ့လဲ သူက သူ့ဖာသာသူပြန်ပွတ်နေတတ်တယ် .. သူပြောတာကို ပြန်ပြောရမယ်ဆိုရင် .. အဲဒီလို လုပ်ရတာ ပိုအရသာရှိတယ်ဆိုပဲ .. သူငါ့ကို တစ်ခါစုတ်ပေးတိုင်း အနည်းဆုံး နှစ်ချီလောက်တော့ ပြီးတယ်ပြောတာပဲ … နောက်ပြီး ငါကုန်ကုန်ပဲပြောမယ်ဟာ .. မထူးတော့ဘူး .. ငါပြီးသွားတဲ့ အခါမျိုးမှာလဲ .. သူက အရည်တွေကို မျိုချသေးတယ် …“

မိုးကောင်းကင်၏ စကားတစ်ခွန်းချင်းစီသည် မှုန်နံ့သာ၏ စိတ်ကို အကြီးအကျယ် လှုပ်ရှားစေသည်။ မလိုအပ်ပဲ သူမ အသက်ရှူမှုတွေ မြန်လာရသည်။ တစ်လမ်းလုံး တောက်လျှောက်ထိုင်လာသည့် ကူရှင်ထိုင်ခုံသည်လဲ အခုကျတော့မှပဲ သူမအသားနှင့်မတည့်သလို၊ တစ်ခုခုထူးခြားနေသလို ခံစားလာရသည်။ ဘုရားရေ..။ မိုးကောင်းကင်၏ အပြောနှင့်ပင် သူမ စိတ်ထလာတာများလား။ ဒါမျိုးဆက်စ်နှင့်ပတ်သက်သည့် ကိစ္စကို သူမနှင့်တင်ဇာလင်း နှစ်ယောက်တည်း သီးသန့် တွေ့သည်အခါမျိုးတွင် ပြောမိကြသော်လည်း အခုလိုမျိုး တစ်ခါမှ မဖြစ်ဖူးပါ။ မျိုးသိင်္ဂ ီဆိုသည့် အစ်မကြီးက သူ့ဟာကြီးကို စုတ်ပေးရင်းနှင့် ပြီးသွားသည်ဆိုတာကို မှုန်နံ့သာ ဒီအချက်နှင့်ပင် ပစ်ကာ ယုံလိုက်ရတော့သည်။

“မှုန် …“
“ရှန် ..“

ငြိမ်ကျသွားသည့် မှုန်နံ့သာကို မိုးကောင်းကင် တိုးညင်းစွာနှင့် လှမ်းခေါ်သည်။ သူတို့နှစ်ဦး တစ်ဦးကိုတစ်ဦး စိုက်ကြည့်မိကြသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှကြာအောင် မျက်လုံးချင်းဆုံမိကြသော်လဲ နှစ်ယောက်စလုံးကို အကြည့်ကိုလွှဲဖယ်နေဖို့ မေ့နေကြသည်။ တအောင့်လောက်ကြာမှ မှုန်နံ့သာသည် မိန်းကလေးဗီဇအလျှောက် မိုးကောင်းကင်ကို ရဲရဲမကြည့်ရဲတော့ပဲ မျက်လွှာအသာလေးချသည်။

“မှုန် .. နင် စိတ်မဆိုးဘူးဆိုရင် တို့နှစ်ယောက်စလုံး အကျိုးရှိမယ့် ကိစ္စတစ်ခုကို ငါပြောပါရစေလား ..“
“အင်း .. ပြောလေ ..“
“ဟို .. ဟိုလေ.. နင့်ရဲ့ပြသနာရော၊ ငါရဲ့ပြသနာရော တပြိုင်တဲပြေလည်မယ့် နည်းလမ်းဟာ ..“
“ဘယ်.. လို .. မိုးကောင်းကင် .. နင်ပြောချင်တာကို မှုန်နားမလည်ဘူး .. ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြောစမ်းဟာ ..“
“ဒီလိုဟာ .. ငါ နင့်ကိုယောကျ်ားလေးတွေ စိတ်ဝင်စားလာအောင် ဘယ်လိုနေရမယ်၊ ဘယ်လိုဆက်ဆီကျကျပြင်ရမယ် သင်ပေးမယ် .. ဆက်စ်နဲ့ပတ်သက်ပြီး နင်အစိမ်းသက်သက်မဖြစ်အောင် ငါလုပ်ပေးမယ် .. သဘောကတော့ နင့်ကို သူရိန်တို့၊ ရဲမင်းတို့ အလိုလိုကျလာအောင် ပြုပြင်ပေးမယ်ဟာ ..“
“အယ် … ဒါ .. ဒါ ..“
“ဟုတ်တယ် .. ဒါပေမယ့် အသွားအပြန်တော့ ရှိရမယ် .. နင်လဲ ငါ နောက်ထပ် ကောင်မလေးတစ်ယောက် မရခင်စပ်ကြားမှာ ငါ့ဆန္ဒကို တစ်ဖက်တစ်လမ်းက ပြန်ကူညီပေးပေါ့ …“
“မိုးကောင်ကင် .. နင့် .. ငါ့ကို ငတုံးမများ အောင့်မေ့နေလား … နင် ငါအပျိုလေးဆိုတာနဲ့ ငါနဲ့ အိပ်ဖို့အကြံအဖန် လာထုနေတာလား .. “

မိုးကောင်းကင်သည် ကျွီခနဲမြည်အောင်ပင် ဘရိတ်ဆွဲပြီး ကားကိုလမ်းဘေးတွင် ထိုးရပ်သည်။ တည့်တည့်ထိုင်နေရာမှ ကိုယ်ကို မှုန်နံ့သာဘက်သို့ စောင်းထိုင်လိုက်ပြီးမှ ..
“မှုန် .. ငါပြောချင်တာ အဲဒါမဟုတ်ပါဘူး .. ငါ ရှင်းပြပါ့မယ် .. နင် အပျိုဘဝကို တန်ဖိုးထားတယ်ဆိုတာကို ငါဘာမှ မပြောလိုဘူး .. အဲဒါကတော့ နင့်သဘောပဲ .. ငါဆိုလိုချင်တာ နင်လဲအပျိုရည်မပျက်၊ ငါလဲအဆင်ပြေအောင် ဖြေရှင်းနိုင်မယ့် တခြားနည်းလမ်းကို ပြောတာ ..“
မှုန်နံ့သာ ဒီလောက်တော့ မအသေးပါ။ မိုးကောင်းကင် ဘာကိုဆိုလိုချင်တာကို သူမ သဘောပေါက်သွားသည်။ သူမ ရင်ခုန်မြန်လာသည်။
“နင်ပြောချင်တာ .. ငါက နင့်ကို ပုလွေမှုတ်ပေးရမယ်လို့ ဆိုလိုတာလား ..“
“ဟုတ်တယ် .. မှုန် .. ဒါပေမယ့် ငါ့အကြံက ယောကျ်ားတွေ မိန်းမတစ်ယောက်ကို အရူးအမူးစွဲလန်းသွားအောင် ဘယ်လိုလုပ်ရတယ်ဆိုတာ နင့်ကို သင်ပြဖို့ပဲ .. နင့်ကို ပုလွေကိုနည်းစနစ်ကျကျနဲ့ အဆင့်မြင့်မြင့်မှုတ်တတ်အောင် ငါပြပေးနိုင်တယ် “
“ဟုတ်မှလဲလုပ်ပါ မိုးကောင်းကင်ရယ် .. နင်အကြံက နင့်ဘက်ကချည်းပဲ အားသာနေသလိုပဲ ..“

မိုးကောင်းကင် ဆက်မပြောတော့ပါ။ သူမနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေရာမှ ကိုယ်ကိုပြန်လှည့်သွားပြီး ကားကို ပြန်မောင်းထွက်ဖို့ ပြင်သည်။
“မှုန် .. နင်စိတ်ထဲ အဲဒီလိုထင်နေလဲ ငါ ဆက်မပြောတော့ဘူးဟာ .. ငါ ပြောခဲ့တာတွေ အားလုံးက နင့်ရဲ့အခြေအနေပေါ် သုံးသပ်ပြီး ငါလုပ်ပေးနိုင်တာကို ပြောပြတာ … နင်ငါ့ကို ပြန်လုပ်ပေးရတယ်ဆိုတာကလဲ နင့်ကို ငါကူညီဖို့ကိစ္စထဲက လုပ်ငန်းဆောင်တာတစ်ခုပဲ … ဒါပေမယ့် နင့်သဘောပါ .. နင်ကြိုက်သလို ဆုံးဖြတ်.. ပြသနာမရှိဘူး .. နင်နဲ့ငါရဲ့ ခင်မင်မှုကို ငါ ပိုတန်ဖိုးထားပါတယ် .. မှုန် ..“

မိုးကောင်းကင်၏ စကားက မှုန်နံ့သာကို တွေဝေသွားစေသည်။ ဟုတ်တော့လဲဟုတ်သည်။ မိုးကောင်းကင်လိုမျိုးသူက ဘလိုးဂျော့လို့ခေါ်ကြသည့် ပါးစပ်နှင့်လုပ်ပေးတာကို သူမဆီမှရမှ ဖြစ်မည်တဲ့လား။ ဂျူလိုင်က မပေးဘူးဆိုလျှင် လုပ်ပေးသည့် နောက်ထပ်တစ်ယောက်ကို ရှာလိုက်ယုံပဲ ဖြစ်သည်။ ငှက်ပျောသီး အခွံနွှာစားရသည်ကမှ သူ့လိုလူမျိုးအတွက် ခက်နေဦးမည်။ ဒီလိုတွေးလိုက်တော့ မိုးကောင်းကင် ပြောနေတာတွေက ဟုတ်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ သူမကို တကယ်ပဲ ခပ်ချောချော၊ ခပ်မိုက်မိုက်ကောင်လေးတွေ စိတ်ဝင်စားလာအောင် မိုးကောင်းကင် တကယ်လုပ်ပေးနိုင်မှာလား။ သူပြောတာသာ တကယ်ဆိုလျှင် သူမအတွက် နစ်နာစရာ ဘာမှသိပ်ရှိလှသည်မဟုတ်။ သူမ၏ အပျိုရည်ကို သူကတောင်းနေတာမှ မဟုတ်။ မိုးကောင်းကင်ရော၊ သူမရော လျှို့ဝှက်ထားလျှင် ဒီအကြောင်းကို တခြားသူတောင် သိမှာမဟုတ်ပေ။

“မှုန် .. စဉ်းစားပါရစေဦး .. မိုးကောင်းကင်ရယ် .. နင်ပြောတဲ့ ကိစ္စကြီးက တမျိုးကြီးလို ဖြစ်နေပါတယ် .. ငါနောက်နေ့မှ အကြောင်းပြန်လို့ မရဘူးလားဟင် …“
“အေးပါ .. ငါသိပါတယ် .. နင့်လို အစိမ်းသက်သက် အပျိုလေးအတွက် ကြားရတာ တမျိုးကြီးဖြစ်နေမှန်း ငါသဘောပေါက်ပါတယ် .. ရတယ် .. နင် ကြိုက်သလောက်သာ အချိန်ယူ .. နင်ဘက်က လက်ခံခဲ့ရင်သာ တို့တွေ သောကြာနေ့လိုမျိုးတစ်ရက်ရက်ချိန်းပြီး ညနေဘက်ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ကြတာပေါ့ ..“
“ဟုတ်ပါပြီတဲ့ ရှင် .. တကယ်တဲ .. ဆွဲဆောင်မှုကတော့ တကယ်ကိုကောင်းတယ် .. ကျမ စဉ်းစားပြီး အဖြေပေးပါ့မယ် .. ဟွန်း ..“

နှစ်ဦးသား စကားကောင်းလာကြသဖြင့် မှုန်နံ့သာတို့ ရပ်ကွက်နားသို့ ရောက်မှန်းမသိရောက်လာကြသည်။ မှုန်နံ့သာ၏ အိမ်က သူမတို့တက်ခဲ့သည့် အထက်တန်းကျောင်းရှိရာ လမ်းထဲမှာပင် ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် မိုးကောင်းကင်သည် သူမကို လမ်းမေးနေစရာမလိုပဲနှင့် တန်းတန်းမတ်မတ် မောင်းလာနိုင်ခဲ့တာဖြစ်သည်။ မိုးကောင်းကင်တို့ကမူ သူမတို့ နေရာကနေ နောက်ထပ်ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် မောင်းလျှင် ရောက်နိုင်သည့် လူကုံထံအပိုင်းတွင် နေသည်ဟု မှုန်နံ့သာသိထားသည်။ လမ်းမကြီးမှနေ၍ သူမတို့လမ်းထဲသို့ မိုးကောင်းကင် ချိုးကွေ့မည်အပြုတွင် မှုန်နံ့သာက မဝင်ခိုင်းတော့ပဲ လမ်းမကြီးဘေးမှာတင် ကားကို ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ မိုးကောင်းကင်က ဘာမှမပြော။ သူမ တောင်းဆိုသည့်အတိုင်း ကားကို ကပ်ရပ်ပေးရှာသည်။ ထို့နောက်တွင် မှုန်နံ့သာကို လက်ပြနှုတ်ဆက်ပြီး ကားနီလေးကို မောင်းကာ ထွက်သွားသည်။ မှုန်နံ့သာတစ်ယောက်သာ မိုးကောင်းကင်၏ ကားနီလေးကို မျက်စိတစ်ဆုံးငေးကြည့်နေမိပြီး သူမမြင်ကွင်းမှ လုံးလုံးပျောက်ကွယ်သွားမှ အိမ်ဘက်သို့ ပြန်လာခဲ့လေတော့သည်။

မှုန်နံ့သာ အိမ်ပြန်ရောက်လို့သာ ပြန်ရောက်လာသည်။ စိတ်နှင့်ကိုယ်က တွဲကာရှိမနေသေးပေ။ ခါတိုင်း အခုလိုမျိုး ကျောင်းစောဆင်းလို့ အိမ်ပြန်ရောက်လာပြီဆိုလျှင် တရေးတမော သူမ အိပ်တတ်သော်လဲ ဒီနေ့တော့ ဘယ်လိုမှ အိပ်ချင်စိတ်မရှိချေ။ အိပ်ချင်စိတ်မရှိဆိုလို့ တခြားကိစ္စတွေရော လုပ်ချင်စိတ်ရှိလားဆိုလျှင်ဖြင့် ဒီလိုလဲမဟုတ်ပါချေ။ မှုန်နံ့သာ၏စိတ်တွင် မိုးကောင်းကင်နှင့် ပြောဆိုခဲ့သည့် အကြောင်းအရာတွေကသာ တဝဲလည်လည် ကြီးစိုးကာထားသည်။ သူမ ဘယ်လိုလုပ်ရမည်နည်း။ နောက်ဆုံး၌မူ ဘယ်လိုမှ တစ်ယောက်တည်း ကျိတ်ကာတွေးမနေနိုင်တော့သည့်အလျောက် အားကိုးတိုင်ပင်စရာ ထွက်ပေါက်အဖြစ် တင်ဇာလင်းဆီ ဖုန်းဆက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာ တစ်နာရီလောက်ခြား၍ ဖုန်းနှစ်ကြိမ်ဆက်သည်။ နှစ်ကြိမ်စလုံး တင်ဇာလင်း အိမ်ပြန်မရောက်သေးဘူးဆိုပြီး သူမ အဒေါ်ဖြစ်သူက အကြောင်းပြန်တာနှင့်ကြုံသည်။ နာရီဝက်ထပ်စောင့်ပြီး ပြန်ဆက်မည်အပြုတွင် မှုန်နံ့သာ စိတ်တစ်မျိုးပြောင်းသည်။ ဖုန်းဆက်မနေတော့ပဲ ပိုက်ဆံအိတ်ကိုဆွဲကာ တင်ဇာလင်းတို့ အိမ်ဘက်ထွက်လာခဲ့သည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင်၊ သူမ တင်ဇာလင်းတို့ လမ်းကြားထဲအရောက်တွင် တင်ဇာလင်းကို လမ်းဟိုဘက်ထိပ်မှ တစ်ယောက်တည်း လျှောက်လာသည်ကို တွေ့ရသည်။ မှုန်နံ့သာ လက်ဝှေ့ယမ်းပြရင်း တင်ဇာလင်းဆီ ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်သွားသည်။

“ဟဲ့ .. ဘာကိစ္စများရှိလို့ ပေါ်လာတာလဲဟ .. ဖုန်းဆက်လိုက်လဲ ရတာကို ..“
“အမလေး .. ဆက်ပါတယ် မယ်မင်းကြီးမရယ် .. ဆက်တာမှ နှစ်ခါတောင်ပါ .. ရှင်ကမှ အိမ်ပြန်မရောက်သေးဘူးဆိုလို့ ကျမ သက်သက်လိုက်လာတာပါ ..“

မှုန်နံ့သာ၏ ပုံစံက ရေးကြီးသုတ်ပြာနှင့်မို့ တင်ဇာလင်း အိမ်ထဲတောင် မဝင်နိုင်သေးပဲ စူးစမ်းသည့်ဟန်နှင့် ကြည့်ကာနေသည်။ မှုန်နံ့သာ ပြောချင်နေသည့်အကြောင်းက အိမ်ပေါက်ဝမှာ ပြောလို့မဖြစ်သည့်အတွက် တင်ဇာလင်းကို လက်ဆွဲ၍ပင် အိမ်ထဲသို့ခေါ်သွင်းလာခဲ့သည်။ အထဲအရောက် တင်ဇာလင်းအဒေါ်က ဧည့်ခန်းထဲတွင် သတင်းစာတွေကို စီနေရာမှ သူမတို့ လှမ်းနှုတ်ဆက်သေးသည်။ မှုန်နံ့သာ ပြုံးယုံသာပြုံးပြခဲ့ပြီး တင်ဇာလင်း အခန်းဆီသို့ သူမက ရှေ့ဆောင်ကာ လျှောက်သွားလေသည်။

“မှုန် .. ဘာတွေဖြစ်လာတာလဲ .. နင့်နောက်က ကျားလိုက်လာတာလား ..“
“အေး .. ကျားလိုက်လာတာတော့ မဟုတ်ဘူး … ကျားနဲ့တွေ့လာတာလို့ ပြောရင်ရမယ် ..“
ကုတင်ပေါ်ဝင်ထိုင်လိုက်သည့် မှုန်နံ့သာ၏ မျက်နှာက မချိုမချဉ်နှင့်မို့ တင်ဇာလင်း စိတ်ထဲတွင် သို့လောသို့လောဖြစ်ရသည်။ ခဏအကြာမှ မှုန်နံ့သာပြောသည့် စကားကို အဖြေရှာတွေ့သွားပြီး မှုန်နံ့သာ၏ ပခုံးကို အားရဝမ်းသာစွာ လက်နှင့်ပုတ်သည်။
“မှုန် .. မှန်မှန်ပြောစမ်း .. နင် ဘယ်ကောင်လေးနဲ့တွေ့လာတာလဲ ..“
“တင်ဇာ .. နင်မဆိုးဘူး .. တိုးတက်လာပြီ .. မှုန် ဒီနေ့ မိုးကောင်းကင်နဲ့ အပြန်မှာ တွေ့ခဲ့တယ် .. သူ့ကားနဲ့ပဲ ငါ အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့တာ .. နောက်ပြီး မှုန်သာလက်ခံမယ်ဆိုရင် မိုးကောင်းကင်က ဒီသောကြာနေ့မှာ မှုန်နဲ့အတူ ရုပ်ရှင်ကြည့်ရအောင်ဆိုပြီး ပြောသွားသေးတယ် ..“
“ဟေ .. တကယ်လား .. မိုးကောင်းကင်က နင့်ကို ရုပ်ရှင်လိုက်ပြမယ် … ဒါ နင့်ကိုသူဇာတ်လမ်းစတာပဲ … မိန်းမဒါကြောင့် ပျော်နေတာကိုး … ငါ့သူငယ်ချင်း စွံတော့မယ်ဟေ့ ..“
“အဲဒီလိုတော့လဲ မဟုတ်ဘူး .. တင်ဇာ .. ဘယ်လိုပြောရမလဲ .. မှုန်နဲ့သူ တွဲတယ်ဆိုတာ ထရိန်နင်သဘောမျိုး ..“
“ဘာထရိန်နင်လဲ .. သူက နင့်ကို သဘောကျလို့ ချိန်းတာမဟုတ်ဘူးလား ..“
“ဒီလိုဟာ .. မှုန်တို့နှစ်ယောက်အတူ ပြန်လာတော့ စကားစပ်မိကြလို့ သူ့အကြောင်း ကိုယ့်အကြောင်း ပြောဖြစ်တော့ မှုန်အခုထက်ထိ ရည်းစားမရသေးတဲ့ဆီ ရောက်သွားတယ် .. အဲဒီမှာ ပြောရင်းပြောရင်းနဲ့ မှုန်က ညည်းမိသလို ဖြစ်သွားတော့ မိုးကောင်းကင်က မှုန့်ကို ကောင်ချောလေးတွေ စိတ်ဝင်စားလာအောင် သူလုပ်ပေးနိုင်တယ်ဆိုပြီး ပြောတယ် .. သူက ငါ့ကို ယောကျ်ားလေးတွေ စွဲမက်စေတဲ့နည်းစနစ်ကို သင်ပြပေးမယ်တဲ့ …“
“မှုန် .. နင့်ဟာက လျှို့ဝှက်သည်းဖိုတွေဆန်လာပြီ .. အစအဆုံးသာ သေချာပြောစမ်းပါဟယ် .. “

မှုန်နံ့သာ တင်ဇာလင်း နားလည်အောင် မိုးကောင်းကင်နှင့် သူမပြောခဲ့သမျှ ကိစ္စအားလုံးကို တစ်လုံးမကျန်ပြောပြလိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာ စကားဆုံးသည်နှင့် မျက်လုံးအပြူးသားလေး ဖြစ်နေသည့် တင်ဇာလင်းက ..
“မှုန် .. နင့်ဟာက မဟုတ်သေးဘူး .. နင် မအစမ်းပါနဲ့ .. မိုးကောင်းကင်က ဂျူလိုင်နဲ့ ပြတ်သွားလို့ နင့်ကို အသုံးချတာဖြစ်မယ်နော် ..“
“အေး .. မှုန်လဲ အစကတော့ အဲဒီလိုပဲ ထင်တာပဲ … ဒါပေမယ့် သေချာစဉ်းစားကြည့်လိုက်တော့ မိုးကောင်းကင်လို လူမျိုးက မှုန် မစုတ်ပေးတာ ခံရတော့ရော ဘာဖြစ်မှာမို့လို့လဲ .. သူ့အတွက် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ဆိုတာ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ရှာလို့ရတာပဲ .. “
“အေး .. ဟာ … မှုန် … အဲဒီလိုတွေးရင်တော့လဲ ရတယ် … နောက်ပြီး မိုးကောင်းကင်ဆိုတာ နင်စိတ်ဝင်စားနေတဲ့ သူရိန်တို့ထက်မသာရင်တောင် မလျော့တဲ့အဆင့်နဲ့ ရှိတဲ့ကောင်ချောလေး… အင်း .. ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး ..“

မှုန်နံ့သာနှင့် တင်ဇာလင်း အတွေးကိုယ်စီနှင့် ခေတ္တခဏမျှ ငြိမ်သက်သွားကြသည်။ တင်ဇာလင်းသည် မှုန်နံ့သာ၏ မျက်နှာကို ငေးစိုက်ကာကြည့်နေမိသည်။ မှုန်နံ့သာသည် တစ်စုံတစ်ခုကို အလေးအနက် စဉ်းစားနေဟန်နှင့် တည်တည်လေးဖြစ်ကာနေသည်။ သူမ၏ မျက်လုံးတွေသည် တင်ဇာလင်းကို စိုက်ကြည့်နေပေမယ့် အမြင်အာရုံထဲတွင် သူမအား မြင်နေဟန်မတူပါ။ အတွေးနှင့် နစ်မျောနေဟန်ရှိသည်။ ခဏအကြာမှ မျက်တောင်တစ်ချက်၊ နှစ်ချက်ခတ်ကာပြန်လည်အသက်ဝင်လာပြီး သူ့ကို ငေးကြည့်နေသည့် တင်ဇာလင်းကို မခို့တယို့နှင့် ပြုံးပြသည်။ မှုန်နံ့သာ၏ မျက်နှာသွင်ပြင်ကိုကြည့်ပြီး ဘယ်လိုအဖြေထွက်လာမည်ဆိုတာကို သူမ မပြောပဲနှင့် တင်ဇာလင်း ရိပ်မိသည်။

“မှုန် .. မိုးကောင်းကင် ပြောတာကို နင်လက်ခံလိုက်တော့မလို့လား ..“
တင်ဇာလင်း အမေးကို မှုန်နံ့သာသည် ပြုံးပြီး ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ပြီးမှ ..
“မှုန် စမ်းကြည့်မယ် .. မှုန့်မှာ ဘာမှ ရှုံးစရာရှိမယ်မထင်ဘူး .. အတွေ့အကြုံလို့ပဲ သဘောထားလိုက်မယ်ဟယ် .. ခစ်… ခစ်“
“အေး .. အဲဒါ မဆိုးဘူး .. ငါဆိုလဲ နင့်လိုပဲ ဆုံးဖြတ်မိမှာပဲ .. နောက်ပြီး ပြောလို့ရတာ မဟုတ်ဘူး .. မှုန် .. အဲဒီလိုလုပ်ပေးရတာကို နင်ကြိုက်ချင်လဲကြိုက်သွားမှာပဲ .. ဟိ ဟိ .. ဟို .. နင် ပြောတဲ့ မျိုးသိင်္ဂ ီဆိုတဲ့ အစ်မကြီးဆို ဒါမျိုးလုပ်ရင်း ပြီးသွားတယ်ဆိုတော့ .. အ ဟိ ..“
“မိုးကောင်းကင် ပြောတာအရဆို .. အဲဒီအစ်မကြီးက သူ့ကိုစုတ်ပေးရင်းနဲ့ သူ့ဟာသူပြန်ပြန်ပွတ်နေတာ .. အဲဒါနဲ့တင် ပြီးတာ နှစ်ကြိမ်အနည်းဆုံးပဲတဲ့ .. မှုန်ဖြင့် အဲဒီစကားတွေကြားတုန်းက နားထောင်နေရင်းနဲ့တောင် ဟိုထဲက ယားသလိုလို ဖြစ်လာတာ သိလား ..“
မှုန်နံ့သာ၏ အပြောကိုအကြားတွင် တင်ဇာလင်းက နှုတ်ခမ်းလေးတွန့်ကာ မျက်စောင်းထိုးသည်။ ထို့နောက် တစ်ခုခုကို တွေးမိဟန်နှင့် ခဏငြိမ်သွားပြီးမှ ..
“မှုန် .. နင့်ကို ငါနဲ့ ညိဖူးတဲ့ ကျော်ဇေယျဆိုတဲ့ကောင်အကြောင်း ပြောဖူးတယ်မှတ်လား .. ဟိုခရစ်ရှန်ကောင်ဆိုတာလေ .. သူနဲ့ငါချိန်းတွေ့တုန်းက ငါနို့တွေကို သူက ကိုင်ဆော့ဖူးသလို ငါလဲ သူ့ဟာကို ကိုင်ဆော့ဖူးတယ် .. ဟိုလေ ဟန်းပလေးဆိုတာမျိုး ငါလုပ်ပေးဖူးတယ် .. သူတို့ထိပ်ကနေ အရည်တွေပန်းထွက်တာဟာလေ ငါ့တစ်သက်တာမှ အံ့သြဖို့အကောင်းဆုံး ကိစ္စပဲ .. .. မှုန် .. ငါပြောမယ် .. သူတို့ဟာကို ကိုင်ရတာကလဲ ပြောပြဖို့ခက်တဲ့ ခံစားမှုတစ်ခုပဲ .. နူးညံ့မှုနဲ့၊ မာကျောမှုတပြိုင်တည်း တွဲနေတာ အဲဒီတစ်နေရာပဲရှိတယ် .. အမလေးလေး .. ပြောရင်းနဲ့တောင် ငါ့မှာတစ်မျိုးဖြစ်လာပြီ .. ဟိ .. ဟိ ..“

မှုန်နံ့သာနှင့် တင်ဇာလင်း၏ နှစ်ဦးပါတီအစည်းအဝေးကို သူမအဒေါ်၏ အခန်းအပြင်ဘက်မှ လှမ်းခေါ်သံကြောင့် အရေးပေါ် ရပ်စဲလိုက်ရသည်။ မှုန်နံ့သာလဲ သူငယ်ချင်းမဖြစ်သူကို မိုးကောင်းကင်နှင့်ပတ်သက်၍ အစီရင်ခံမှု ပြီးဆုံးသွားပြီ ဖြစ်သဖြင့် နှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့သည်။ သူမအိမ်ကို ပြန်ရောက်သည့်အချိန်တွင်မူ ခြောက်နာရီထိုးနေပြီဖြစ်သဖြင့် မိသားစု စုံညီစွာရှိနေပြီဖြစ်သည်။ ဒီနှစ်ဆယ်တန်းဖြေရမည့် မှုန်နံ့သာ၏ ညီမငယ် သံစဉ်သာကို သူမ စာကျက်နေကြနေရာတွင် ထိုင်ကာ စာကြည့်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ အမေနှင့်အဖေကမူ ထမင်းစားပွဲခုံတွင် ထိုင်ကာ စကားပြောနေကြသည်။ မှုန်နံ့သာ ပြန်လာသည်ကို မြင်တော့ အမေဖြစ်သူက ထမင်းစားရအောင်ဆိုပြီး လှမ်းခေါ်သဖြင့် သူတို့အားလုံး ထမင်းအတူစားကြသည်။ မှုန်နံ့သာ ထမင်းစားချင်စိတ်မရှိသေးသည့်တိုင် ကိစ္စတစ်ခုပြီးအောင်ဆိုသည့် သဘောနှင့် ဝင်စားလိုက်သည်။ ဘယ်သူနှင့်မှ စကားမယ်မယ်ရရ မပြောဖြစ်။ ညစာစားပြီးသည့်နောက်တွင်လဲ မှုန်နံ့သာသည် ခေါင်းကိုက်သည်ဟု အကြောင်းပြပြီး သူမအိပ်ခန်းထဲသို့ပင် တန်းကာဝင်လာခဲ့သည်။

အိပ်ပျော်ချင် အိပ်ပျော်သွားပါစေဆိုပြီး ခြင်ထောင်ချကာ သူမ ကုတင်ထဲ ဝင်လှဲနေသည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ အိပ်ပျော်ခြင်းကို လွယ်လွယ်ကူကူ မရောက်ရှိခဲ့ပါ။ မိုးကောင်းကင်၏ ကမ်းလှမ်းချက်ကို လက်ခံလိုက်လျှင်ဆိုသည့် ကိစ္စ၏ နောက်ဆက်တွဲဖြစ်လာမည့် အကြောင်းအရာတွေကို ကြိုတင်စဉ်းစားကာ နေမိသည်။ သူမ ရင်ခုန်နေမိသလို၊ စိုးရိမ်စိတ်လဲ တွဲကာ ဖြစ်နေမိသည်။ ဆက်စ်ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ လက်တွေ့ပိုင်းတွင် အစိမ်းသက်သက်ဖြစ်သော်လဲ ခေတ်၏ သမီးပျိုဖြစ်သည်မို့ စာတွေ့နှင့် အသိပိုင်းတွင်တော့ သူမ တော်တော်များများကို နားလည်ပါသည်။ မိုးကောင်းကင်ရဲ့ ဟာကြီးကို စုတ်ပေးရင်း အရည်တွေထွက်လာလျှင် သူမ ဘယ်လိုလုပ်မည်နည်း။ မျိုးသိင်္ဂ ီလိုပဲ မျိုချမိမှာလား။ ဘယ်လိုနေမလဲ မသိ။ ထိုအရည်တွေ၏ အရသာကို သူမခံစားနိုင်ပါ့မလား၊ စသည့်အတွေးတွေနောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်မိသဖြင့် မှုန်နံ့သာ ညည့်နက်မှ အိပ်ပျော်ခဲ့လေသည်။

ကြာသပတေးနေ့ဆိုသည်မှာ တစ်ပတ်တာ၏ နေ့တစ်နေ့သာ ဖြစ်သော်လဲ ယနေ၌့မူ မှုန်နံ့သာအတွက် ပို၍ လန်းဆန်းနေသလို ခံစားရသည်။ သူမ ကျောင်းသွားဖို့အတွက် ဖယ်ရီစောင့်နေကြနေရာသို့ ရောက်သည့်အချိန်တွင် တင်ဇာလင်းတောင် မရောက်သေးချေ။ မှုန်နံ့သာရောက်ပြီး တအောင့်ကြာမှ သူမ ရောက်လာသည်။

“ဟေ့ ဟေး .. ကောင်မလေးတစ်ယောက်တော့ မူမမှန်တော့ဘူး .. မိုးကောင်းကင်ရဲ့ဒုတ်ဆွဲဆောင်အားနဲ့ တက်ကြွနေတယ် .. ဟိ .. ဟိ ..“

မှုန်နံ့သာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို လွယ်ထားသည့် လွယ်အိတ်နှင့် ရိုက်မိပေမယ့် သူမ၏ မျက်နှာသည် ပြုံးပျော်ပျော်ဖြစ်နေသည်ကို သူမကိုယ်သူမတောင် သတိမထားမိချေ။ မှုန်နံ့သာ ဒီလိုဖြစ်လေ၊ တင်ဇာလင်းက သူမကို ထိုအကြောင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ပိုပြီး စလေဖြစ်သည်။ သူမတို့နှစ်ယောက် ဆက်စ်နှင့်ပတ်သက်သော အကြောင်းအရာများကို အပြန်အလှန်ပြောကြရင်း ကျောင်းသို့ရောက်မှန်း မသိရောက်လာကြသည်။ တစ်ညနှင့် တစ်မနက်လုံး သူမအတွေးထဲကြီးစိုးထားသည့် ကိစ္စမို့ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်အရောက်တွင် မှုန်နံ့သာ ဘယ်လိုမှ မအောင့်အီးနိုင်တော့ပဲ မိုးကောင်းကင်ရှိရာအတန်းဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ မှုန်နံ့သာ ကံကောင်းချင်တော့ အတန်းရှိရာသို့တောင် မသွားလိုက်ရပဲ မိုးကောင်းကင်ကို အဆောင်အကူးလမ်းကြားတွင် တွေ့သည်။

“မှုန် .. ဘယ်သွားမလို့လဲ ..“
“နင် .. နင့်ဆီ တမင်လာတာ .. မိုးကောင်းကင် .. မှုန် .. နင်ပြောတာကို လက်ခံတယ် ..“
မိုးကောင်းကင်က တကယ်လားဆိုသည့်သဘောနှင့် သူမကို သေချာစွာကြည့်သည်။ မှုန်နံ့သာ ခေါင်းညိတ်ပြပြီး သူမ၏ သဘောတူညီမှုကို ထပ်မံ၍ အတည်ပြုသည်။ ဒီတော့မှ မိုးကောင်းကင်သည် သူမကို နှစ်လိုဖွယ်ပြုံးပြပြီး ..
“ကောင်းပြီလေ .. ဒါဆိုလဲ တို့တွေ သောကြာနေ့ ညနေကျရင် တွေ့ကြမယ်လေ .. မှုန်တို့အိမ်က ညနေဘက်အပြင်ထွက်လို့ရတယ်မှတ်လား ..“
“ရပါတယ် .. မှုန်ပြောထားလိုက်ပါ့မယ် …မှုန်အိမ့်က လူတွေက အမြင်မကျဉ်းပါဘူး ..“
“အိုကေ .. မှုန် .. ဒါဆို သောကြာနေ့ကျရင် ညနေငါးနာရီလောက် မှုန့်အိမ်ကို လာခေါ်မယ်…“
“ဟုတ် .. ဒါဆို မှုန်သွားတော့မယ်နော် ..“

မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ကို နှုတ်ဆက်ရင်း လာရာလမ်းအတိုင်း ပြန်လျှောက်လာခဲ့သည်။ ဘာကြောင့်ရယ်မှန်းမသိ။ မိုးကောင်းကင်ရှိရာသို့ လာတုန်းက သူမခြေလှမ်းတွေက သွက်လက်သည့်အလျှောက် အပြန်တွင်မူ တစ်ခုခုက ဆွဲထားသလို လေးလံနေမိသည်။ မှုန်နံ့သာ သူမခေါင်းကို ဖြေညင်းစွာ ခါလိုက်မိလေတော့သည်။

အဆိုတောင် ဇော်ပိုင်၏ “ ရင်ခုန်ရလွန်းလို့ ရူးမှာပဲ“ ဆိုသည့် သီချင်းစာသားသည် သောကြာနေ့သို့ ရောက်လာပြီဖြစ်သည့် မှုန်နံ့သာအတွက် သီးသန့်ရေးစပ်ထားသလားတောင် ထင်ရလေသည်။ အသက်ရှိသော မည်သူမဆို စက္ကန့်နှင့်အမျှ ရင်ခုန်ရသည်ဆိုသည်မှာ ဓမ္မတာတရားတစ်ခုဖြစ်သော်လည်း ထိုရင်ခုန်သံ၏ စည်းချက်တိုင်းကို မှုန်နံ့သာ အခုကျမှ သတိထားမိသည်။ ဘယ်လောက်တောင်မှ သူမ၏ ရင်ခုန်သံတွေကို သူမ မယုံမရဲဖြစ်ရသည်မသိ။ မှုန်နံ့သာ ကျောင်းလာတော့ နေမကောင်းတာမဟုတ်သည့်တိုင် ဆွယ်တာကို အပေါ်ကနေ ထပ်ဝတ်လာမိသည်။ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေသည့် သူမ၏ ရင်ခုန်သံတွေကို တခြားသူကြားသွားမှာ စိုးလှသည့်အတွက် ဖြစ်ပါသည်။

အချိန်နာရီဆိုသည်မှာ လူသားတိုင်းကို တပြေးညီတည်း ဆက်ဆံသည့် ဘက်မလိုက်တတ်သော တရားရှင်မို့ မှုန်နံ့သာ ညနေငါးနာရီထိုးဖို့ကို ဘယ်လောက်ပင် စိတ်ဆောနေနေ၊ သူကတော့ အချိန်တန်မှ ရောက်လာပါသည်။ တစ်ခုတော့ မှုန်နံ့သာအတွက် ဖြေသာလို့ ရသည်။ မိုးကောင်းကင်သည်လဲ ညနေငါးနာရီနှင့်အတူ သူမအိမ်ရှေ့သို့ ဆိုက်ဆိုက်မြောက်မြောက် ရောက်လာသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ အိမ်ရှေ့အထိတိုင်အောင် ကားရပ်ပြီးရောက်လာမှတော့ အိမ်ထဲဝင်ဖို့ မဖိတ်ခေါ်လျှင်မကောင်းသည်မို့ မိုးကောင်းကင်ကို အိမ်ပေါ်တက်ဖို့ ခေါ်လာခဲ့သည်။ အမေဖြစ်သူကလဲ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဒီနေ့မှ အလုပ်က စောပြန်ရောက်နေသည့်အတွက် မလွဲမရှောင်သာပင် မိုးကောင်းကင်နှင့် မိတ်ဆက်ပေးရပြန်သည်။ မိုးကောင်းကင်က ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်၊ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးနှင့် စကားပြောနေသည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ စိတ်ထဲမလုံမလဲ အလိုလို ဖြစ်မိသည်။ မနေနိုင်တော့သည့်အဆုံး သူမကပင် ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့ နောက်ကျနေမည်ဆိုပြီး စကားစဖြတ်ကာ ထထွက်လာခဲ့သည်။ ထိုရောအခါမှ မိုးကောင်းကင်လဲ ဒေါ်ကေသီကို နှုတ်ဆက်ကာ သူမနောက်မှပါလာခဲ့သည်။ သူမတို့အိမ်ကနေ ရုပ်ရှင်ရုံက သိပ်ဝေးသည် မဟုတ်သည့်အပြင် မိုးကောင်းကင်က ကားပါလာသည်မို့ ဆယ်မိနစ်တောင် မကြာလိုက်၊ ရုပ်ရှင်ရုံရောက်လာကြသည်။ လက်မှတ် ကြိုဝယ်ထားပြီးပြီဟု မိုးကောင်းကင်ကဆိုသဖြင့် သူမတို့ အပြင်မှာထိုင်မနေတော့ပဲ ရုံထဲသို့ တန်းလျှောက်လာခဲ့သည်။

“မိုးကောင်းကင် .. လက်မှတ်က ဒီနေရာမှာ ဝယ်ထားတာလား ..“
နောက်ဆုံးတန်းရှိ အတွဲခုံသို့ ဦးတည်ကာ သွားနေသည်ကို မြင်သည်မို့ မှုန်နံ့သာ မဝန့်မရဲနှင့် မိုးကောင်းကင်ကို လှမ်းမေးမိသည်။ မိုးကောင်းကင် ရှေ့ကသွားနေရာမှ ရပ်ကာ ကျန်ခဲ့သော မှုန်နံ့သာကို လှည့်ကြည့်သည်။
“ဟုတ်တယ် .. မှုန် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ .. နောက်ဆုံးတန်းမှာ မထိုင်ဖူးလို့လား ..“
“မဟုတ်ပါဘူး .. ဟို .. ဟိုလေ .. ရုပ်ရှင်စပြရင် မှုန့်ကို တစ်ခုခုများ လုပ်ခိုင်းမလားလို့လေ..“
မှုန်နံ့သာကို ကြည့်ပြီး မိုးကောင်းကင် ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်သည်။ သို့သော် သူရယ်နေတာကို မှုန်နံ့သာက နားမလည်သည့်ဟန်နှင့် ကြောင်တောင်တောင်လေး ငေးကြည့်နေသည်ကို တွေ့သောအခါ ချက်ချင်းအရယ်ရပ်သည်။ မရယ်တော့ပဲ ပြုံးယုံသာပြုံးပြီး မှုန်နံ့သာကို လက်ကမ်းပေးသည်။
“စိတ်မပူပါနဲ့ မှုန်ရယ် .. မှုန့်ကို ဘာမှ မလုပ်ခိုင်းပါဘူး .. တစ်ခုပဲ တောင်းဆိုချင်တယ်… မှုန်ခွင့်ပြုမယ်ဆိုရင် မှုန်လက်လေးကို ကိုင်ထားပါရစေ …“

မှုန်နံ့သာ ကျေကျေနပ်နပ်ပင် ပြုံးပါသည်။ ကမ်းပေးထားသည့် မိုးကောင်းကင်၏ လက်ထဲတွင် သူမ၏ လက်ကလေးက အလိုလိုထပ်ကာ ပါသွားသည်။ ထို့နောက်တွင်မူ သူတို့နှစ်ယောက်သည် ရုပ်ရှင်ကားစသည့်အချိန်မှ ပြီးသည့်အချိန်ထိ တောက်လျှောက်လက်တွဲမဖြုတ်ခဲ့ပေ။ ပြသသည့် ကားက ရယ်စရာကားဖြစ်သဖြင့် ဟာသခန်းများတွင် ရယ်မောမိသည့်တိုင် မှုန်နံ့သာသည် သူမ၏ ပါးစပ်ကို လွတ်နေသည့် ကျန်လက်တစ်ဖက်နှင့်သာ ပိတ်၍ ရယ်ခဲ့လေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက်တွင်လဲ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး စိုက်ကြည့်၍ ရယ်မိကြသေးသည်။

အချိန်နှစ်နာရီနီးပါးမျှကြာအောင် ရုပ်ရှင်ကြည့်ပြီးသည့်အချိန်တွင်မူ မှုန်နံ့သာ၏ စိတ်သည် အတော်လေး ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်ဖြစ်လာသလို အရွှင်ဓါတ်လးလဲ ရှိလာပြီဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့သော နှစ်နာရီကလို သူမသည် မိုးကောင်းကင်နားမှာ ရှိနေရတာကို စိုးရွံသလိုလို၊ မဝန့်မရဲသလိုလို မဖြစ်တော့။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှ အထွက်တွင် မိုးကောင်းကင်၏ လက်ကိုဆွဲ၍ပင် သူမထွက်လာခဲ့သည်။ ရပ်ထားသည့် ကားနားရောက်မှပဲ သူမတို့ လက်တွဲဖြုတ်ဖြစ်ကြသည်။

“မှုန် .. ဗိုက်ဆာပြီလား .. ဗိုက်ဆာရင် တစ်ခုခုဝင်စားမယ်လေ ..“
“မှုန် အရမ်းကြီးတော့ မဆာသေးဘူး .. နောက်ပြီး မုန့်ဝင်စားရင် အချိန်တွေကုန်သွားလိမ့်မယ် .. နှမျောစရာကြီး .. ဟိ .. ဟိ..“
ဒီတစ်ခါတော့ မိုးကောင်းကင်သည် သူမကို ကြည့်ပြီး မရယ်တော့ပါ။ မှုန်နံ့သာ၏ မျက်နှာလေးကို စူးစူးစိုက်စိုက် ငေးကာ ကြည့်နေသည်။ မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်၏ အကြည့်စူးစူးဒဏ်ကို မခံနိုင်။ မျက်လွှာလေး အလိုလိုချသွားရသည်။
“ဒါဆိုလဲ .. မှုန် .. အိမ်လိုက်ခဲ့ပါလား … အဲဒီမှာပဲ ထိုင်စကားပြောကြမယ်လေ .. ပြီးမှ ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ် ..“
“သွားလေ .. ရတယ် .. သူ့အိမ်လဲ မှုန်ရောက်ဖူးသွားတာပေါ့ ..“

မိုးကောင်းကင်၏အိမ် ဘယ်မှာရှိသည်တာကို မှုန်နံ့သာသိပေမယ့် တစ်ခါမှ ထိုဖက်သို့ သူမ မရောက်ဖူးပါ။ အဆိုပါအခြမ်းသည် ခြံကြီးဝင်းကြီးနှင့် နေကြသည့် လူကုံထံများ၏ အပိုင်းမို့ ထိုသို့ ဒိတ်ဒိတ်ကျဲ သူငယ်ချင်း အပေါင်းအသင်းတစ်ယောက်မှ မရှိသူ မှုန်နံ့သာအဖို့ ယောင်လို့တောင် ခြေဦးမလှည့်ခဲ့သော နေရာဖြစ်သည်။ သို့ဖြစ်၍ မိုးကောင်းကင်က သူ့အိမ်သို့ သွားရာလမ်းဆိုသော လမ်းကြားလေးတလျှောက် ကားမောင်းဝင်လာသည်တွင် လမ်းဘေးဝဲယာရှိ အိမ်ကြီးအိမ်ကောင်းတွေကို ငေးမောကာကြည့်နေမိသည်။ မိုးကောင်းကင်သည် တော်တော်လေး မောင်းဝင်လာပြီး ကျယ်ဝန်းသည့် ခြံကြီးတစ်ခုရှေ့အရောက်တွင်မှ ကားကိုရပ်သည်။ ပြီးလျှင် ဟွန်းကို တီခနဲနှစ်ခါတီးသည်။ မှုန်နံ့သာ ခြံတခါးဖွင့်ပေးမည့် တစ်စုံတစ်ယောက်ပေါ်လာမည် ထင်သော်လဲ လူတစ်ယောက်မှ မတွေ့ပဲ ခြံတံခါးက အလိုလိုပွင့်သွားသည်။

“တံခါးက ရီမို့နဲ့ဖွင့်လို့ရအောင် လုပ်ထားတာလေ.. ဟွန်းတီးလိုက်လို့ အိမ်ထဲကနေ လှမ်းဖွင့်ပေးတာ .. ခြံထိပ်က တိုင်မှာ ဘယ်သူ့ကားလဲဆိုတာ သိရအောင် CCTV တပ်ထားတယ် ..“
မိုးကောင်းကင်က ခြံထဲသို့ ကားကို ဖြေးညင်းစွာ မောင်းဝင်လာရင်း အံ့အားသင့်နေသော မှုန်နံ့သာကို ရှင်းပြသည်။ မှုန်နံ့သာ ခေါင်းလေးကို မသိမသာညိတ်လိုက်ယုံကလွဲလို့ ဘာမှပြန်မပြောဖြစ်။ သူမ မျက်စိရှေ့တည့်တည့်တွင် လှမ်းမြင်နေရသည့် နှစ်ထပ်လား၊ သုံးထပ်လား မသိသည့် တိုက်အိမ်ကြီးကိုသာ လှမ်းကြည့်နေမိသည်။ သြော် .. ဆင်ဆိုတာလဲ အစွယ်နှင့်ပါလားဟုသာ သူမ သဘောပေါက်ရပြန်သည်။

ဆင်ဝင်ရှေ့တွင် ကားရပ်မည်ထင်သော်လဲ မိုးကောင်းကင် မရပ်ပဲ ဆက်မောင်းလာသဖြင့် မှုန်နံ့သာစိတ်ထဲ အထူးအဆန်း ဖြစ်ရသည်။ ဘယ်သွားမလို့လဲဟု မေးမည်အပြုတွင် လမ်း၏ ညာဘက်အခြမ်း၌ အဆောက်အဦးပုပုလေးတစ်လုံးကို တွေ့လိုက်သည်။ မိုးကောင်းကင်သည် ဘန်ဂလိုလိုပုံစံရှိသော ထိုအိမ်လေးရှေ့တွင် ကားကိုရပ်သည်။

“လာ .. မှုန် .. တို့တွေ ဒီထဲမှာပဲ ထိုင် စကားပြောကြရအောင် …“
“ဒါ .. ဘာလဲ .. မိုးကောင်းကင် ..“
“သြော် .. ဒါလား .. မေမေက ရေကူးတာ ဝါသနာပါတယ်လေ .. အဲဒါနဲ့ ဒီဘက်မှာ အိမ်ဝယ်မယ်လုပ်တော့ ရေကူးကန်ပါတဲ့ အိမ်လိုက်ရှာတာ ဒီနေရာမှာ အခန့်သင့်တွေ့တယ် .. ဒါလေးက အဲဒီတုန်းက ရေကူးရင် အဝတ်အစားလဲဖို့ဆိုပြီး ဆောက်ထားတဲ့အိမ်လေး .. နောက်တော့ မေမေက အိမ်မကြီးထဲမှာ စိတ်ရှုပ်တဲ့အခါမှာ အနားယူတဲ့သဘောမျိုးနဲ့ လာနေချင်တယ်ဆိုပြီး ပြောလို့ ဖေဖေက ပြင်ဆောက်ပေးထားတာ .. အခုတော့ မေမေကသိပ်မလာတော့ဘူး .. အဲဒါနဲ့ တို့အပိုင်စားယူထားတယ် ဆိုပါတော့ ..“

မိုးကောင်းကင်သည် ပိတ်ထားသည့် တံခါးကို သူ့လက်ထဲပါလာသည့် သော့နှင့်ဖွင့်လိုက်ရင်း ရှင်းပြသည်။ မှုန်နံ့သာ အထဲကို စူးစမ်းရင်း လိုက်ဝင်လာခဲ့သည်။ မိုးကောင်းကင်၏ အမေ လာအနားယူတတ်သော နေရာဖြစ်သည်လို့ ပြောထားလို့ထင်သည်။ ဧည့်ခန်းလို့ဆိုရမည့် သူမတို့ရောက်နေသော နေရာသည် ရှင်းလင်းသပ်ရပ်နေတာကို တွေ့ရသည့်အပြင် အိမ်ထောင်ပရိဘောဂ အစုံရှိသည်ကိုလဲ တွေ့ရသည်။ အကောင်းစားဆိုဖာခုံ၊ အပေါ်စက်၊ အောက်စက် ရေခဲသေတ္တာ၊ မိုက်ကရိုဝေ့ အစရှိသဖြင့် အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းများအားလုံး အစီအရီ ရှိနေလေသည်။ မိုးကောင်းကင်သည် မှုန်နံ့သာကို အခန်းအလယ်ရှိ ဆိုဖာခုံသို့ လက်ညိုးထိုးကာ ညွှန်ပြပြီးနောက် သူကမူ ခန်းမအလယ်ကတိုင်တွင် ချိတ်ထားသည့် ဖုန်းကိုကောက်ကာဆက်သည်။ အိမ်မကြီးဆီသို့ လှမ်းဆက်တာဖြစ်ပြီး သူဒီမှာ ရှိနေသည့်အကြောင်း သူ့အမေကို လှမ်းပြောနေမှန်း မှုန်နံ့သာ ကြားသိရသည်။

“ဟို .. ဟို .. နင့်အမေက .. မှုန်တို့တွေ ဒီမှာ ရှိနေတာအတွက် အဆင်ပြေရဲ့လား ..“
“ပြေပါတယ် … စိတ်မပူပါနဲ့ .. မှုန် .. ခါတိုင်းလဲ ငါ ဒီမှာ ဒီလိုနေနေကြပဲ .. မေမေက ဘာမှ မပြောပါဘူး …“

မှုန်နံ့သာ ဆက်မပြောတော့။ မိုးကောင်းကင်ဆိုတာ ဘယ်လိုယောကျ်ားလေးဆိုတာ သိနေသည့်အတွက် ဆက်မေးစရာလဲ မလိုတော့ဟု သူမ သဘောပေါက်ထားလိုက်သည်။ ထို့နောက်တွင် မိုးကောင်းကင်သည် သူမအနားသို့ လျှောက်လာပြီး သူမထိုင်နေသောဆိုဖာ၏ လွတ်နေသည့်အခြားဘက်ခြမ်းတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ ထိုသို့ ဝင်ထိုက်လိုက်သည်နှင့် မှုန်နံ့သာခမျာ ရုတ်ချည်းဆိုသလို ရင်ခုန်နှုန်းမြန်လာပြန်သည်။ မိုးကောင်းကင်ကမူ သူမကို ဘာမှမပြောသေးပဲနှင့် ရှေ့က စားပွဲပုလေးပေါ်တွင် တင်ထားသည့် ရီမို့နှင့် တီဗီကိုလှမ်းဖွင့်သည်။ လက်မဘယ်လောက်လဲ မသိသော်လဲ အတော်ပင် ကြီးမားသည့် တီဗီစကရင်တွင် MTV channel မှ သီချင်းတစ်ပုဒ်လာနေတာကို တွေ့သည်။ သို့သော် မှုန်နံ့သာ၏ စိတ်က ဘာတွေဆိုနေမှန်းမသိသည့် ထိုနိုင်ငံခြားသီချင်းထံတွင် ရှိမနေပါ။

“မှုန် .. တစ်ခုခုသောက်ပါလား …“
“ဟင့်အင်း .. မသောက်ချင်ဘူး …“
“အော် … မှုန် … စိတ်လှုပ်ရှားနေတာလား …“
“ဟုတ် .. ဟုတ်တယ် ..“
“စိတ်လျော့ထားလေ .. မှုန် .. အရမ်းမတွေးနဲ့ … ဒီမှာကြည့် … ကောင်းဘက်ကို လှည့် ..“

မိုးကောင်းကင်၏ အပြောက နူးညံ့ညင်သာလှသလို သူ့ကိုယ်သူ “ကောင်း“လို့ သုံးလိုက်သည့် အသုံးအနှုန်းကြောင့်ထင်သည်။ မှုန်နံ့သာ သူခိုင်းသလိုပင် နှစ်ဦးသား မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်အောင် လှည့်ထိုင်မိသည်။ စိတ်လျော့ထားပါဟု ဆိုသည့်တိုင် သူမသည် စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို မထိန်းနိုင်ပဲ မှုန်နံ့သာ၏ မျက်နှာလေးသည် ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နှာပေးလေးနှင့်ဖြစ်နေလေသည်။ အတွေ့အကြုံမရှိသည့် မှုန်နံ့သာ၏ အခြေအနေကို မိုးကောင်းကင် ရိပ်မိဟန်ရှိသည်။ ပေါင်ပေါ်တင်ထားသည့် သူမ၏ လက်ကို အသာဆွဲကိုင်ပြီး ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ အချိန်နှစ်မိနစ်လောက် ကြာသည့်အထိ သူဘာစကားမှမပြော။ ခဏကြာမှ ..

“မှုန် .. ကောင်းတစ်ခုမေးမယ်နော် … အရင်တုန်းက ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်ကို နမ်းဖူးလား ..“
“မ… မနမ်းဖူးဘူး .. ကောင်း … ဟို မောင်လေးတစ်ယောက်ကို ပါးပြင်မှာ နမ်းဖူးတာပဲ ရှိတယ် .. တခြား ရွယ်တူ ဘယ်ယောကျ်ားလေးကိုမှ မနမ်းဖူးဘူး ..“
မိုးကောင်းကင်၏ အမေးကို မဝံ့မရဲနှင့် ဖြေပြီးနောက် သူ့မျက်နှာအမူအယာများ တစ်ခုခုပြောင်းသွားမလားလို့ မှုန်နံ့သာ စိုးရိမ်တကြီးနှင့် ကြည့်မိသည်။ မိုးကောင်းကင် မျက်နှာပေါ်တွင် ဘာအမူအယာမှ မတွေ့။ သူမ၏ မျက်ဝန်းတည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်ရင်းသာ မှုန်နံ့သာကို စကားတစ်ခွန်းနှင့် တုံ့ပြန်သည်။
“ကောင်းကိုနမ်း ..“
“အယ် .. နမ်းရမယ် ..“
“အင်း .. နမ်းလေ …“
မှုန်နံ့သာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ လက်ချင်းဆုပ်ကာ ကိုင်ထားသည့် သူမ၏ လက်ကလေးတွေသည် သိသိသာတုန်ယင်လို့နေသည်။
“ဟို .. ဟိုလေ .. မှုန် .. ဘယ်လိုနမ်းရမယ်ဆိုတာ မသိဘူး ..“
“သိစရာ မလိုပါဘူး .. ဘာမှတွေးမနေနဲ့ မှုန် .. ဒါက စာမေးပွဲစစ်နေတာမှ မဟုတ်တာ .. မှုန်အဆင်ပြေသလိုသာလုပ် ..“

မိုးကောင်းကင်က တိုက်တွန်းပေမယ့် မှုန်နံ့သာ စစချင်းတော့ ဘယ်လိုမှ မနမ်းရဲပါ။ သူမ ချီတုံချီချ ဖြစ်နေသည်။ တော်တော်လေးကြာမှ အားတင်းလိုက်ရဟန်နှင့် ရင်ကလေးမို့တက်လာသည်အထိ အသက်ရှူရင်း သူမကို စိုက်ကြည့်နေသည့် မိုးကောင်းကင်၏ နှုတ်ခမ်းကို ဆတ်ခနဲဖိနမ်းသည်။ နမ်းပြီးပြီးချင်းလဲ ပြန်ခွာမိသည်။ သူမကသာ မဝံ့မရဲဖြစ်နေပေမယ့် မိုးကောင်းကင်က ဘယ်လိုမှ ထူးခြားဟန်မှ မပြပါ။ မှုန်နံ့သာ စိတ်ပျက်သွားသလို ဖြစ်မိချိန်တွင် မိုးကောင်းကင်သည် မထင်မှတ်ပဲ ရှေ့တိုးကာ သူမကို နမ်းသည်။ သူ၏ အနမ်းကလဲ သူမအတိုင်းပင်။ ဖွဖွလေး ထိယုံသာ နမ်းတာဖြစ်ပြီး နမ်းပြီးသည်နှင့် သူမ နှုတ်ခမ်းတွေဆီက ပြန်ခွာသွားသည်။ ထို့နောက် သူတို့နှစ်ဦး တစ်ဦးကိုတစ်ဦး စိုက်ကြည့်မိကြသည်။ နှစ်ဦးစလုံး၏ မျက်ဝန်းတွေသည် အနည်းငယ် ရီဝေစ ပြုလာနေပြီဆိုတာကို အကြည့်တွေမှတဆင့် ရှာဖွေတွေ့ရှိသွားသည်။ မိုးကောင်းကင်ကပင် ရှေ့ပြန်တိုး၍ သူမကို ထပ်နမ်းသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ထိယုံတင်ထိတာ မဟုတ်တော့ပဲ နှုတ်ခမ်းပါးလေးများကို စုတ်ယူသည်အထိ အားပါလာသည်။ မှုန်နံ့သာ၏ မျက်ဝန်းတွေသည် အခုအချိန်တွင်မူ သူမတောင် မသိလိုက်ရပဲ အလိုလို မှိတ်ကျသွားပြီဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ဦး၏ နှုတ်ခမ်းတွေသည် နေရာမလပ် ထိတွေ့မိကြသလို၊ နမ်းရှိုက်မှုကလဲ တစတစတ ပို၍ အားပြင်းလာသည်။ အနမ်းများက အရှိန်ရလာသည့်အလျှောက် အသက်ရှူထုတ်လိုက်တိုင်းလဲ တစ်ဦး၏ နှာသီးဖျားဆီမှလေကို တစ်ယောက်က ရရှိနေသည်။ မှုန်နံ့သာ ကိုယ်ကလေးသည်လဲ တဖြေးဖြေး ပူနွေးလာသည်။ အချိန်တော်တော်လေးကြာသည့်တိုင် နှစ်ဦးသား မေ့မေ့မောမော နမ်းနေကြပြီးနောက် မိုးကောင်းကင်ကပင် အရင်ဆုံး သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်ခွာသွားသည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းတွေပေါ်သက်ရောက်နေသည့်အားက မရှိတော့သည့်တိုင် မှုန်နံ့သာသည် ထိုဆွဲငင်အား၏ အရှိန်ကြောင့် မျက်လုံးကို မဖွင့်ကြည့်နိုင်သေးချေ။ သူမ မျက်ခွံတွေကို အားယူကာဖွင့်လိုက်ချိန်တွင်မူ မိုးကောင်းကင်သည် သူမကို ပြုံးကာ စိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

“မှုန် နမ်းတာ အရမ်းကောင်းတယ် … ထင်တောင် မထင်ရဘူး ..“
“တကယ် ?? .“
“တကယ်ပေါ့ … ဒီလိုမျိုးသာ နမ်းရမယ်ဆိုရင် တစ်ညလုံးတောင် မှုန်ကို နမ်းနေနိုင်တယ် ..“
“သွားပါ … မှုန်စိတ်ချမ်းသာအောင် ပြောနေတာ မှတ်လား ..“
“အာ .. မဟုတ်ပါဘူး .. တကယ်ပြောတာ .. မှုန် နှုတ်ခမ်းလေးတွေက အရမ်းနူးညံ့တာပဲ .. တကယ်ကို နမ်းလို့ကောင်းတာပါ .. ထပ်နမ်းမယ်နော် .. ဒီတစ်ခါနမ်းတဲ့အခါကျရင် မှုန် ကောင်းလည်ပင်းကို ဖက်ထား .. ပြီးတော့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကောင်းခေါင်းကို ကိုင်ထား .. နမ်းနေတဲ့အချိန်မှာ ကောင်းဆံပင်တွေကို သပ်ချင်လဲသပ်နေ .. ဒါမှမဟုတ် ကောင်းကိုဖက်ချင်လဲဖက်ထား ….“
“အင်း ..“

မှုန်နံ့သာဆီက နားလည်သည့်အကြောင်း တုံ့ပြန်မှုရသည်နှင့် မိုးကောင်းကင်သည် ကင်းကွာခဲ့သည့် အနမ်းတွေကို သူကပင် ပြန်စ၍ဆက်သည်။ ငါးမိနစ်လောက်ကြာသည်အထိ နဂိုအတိုင်း နမ်းမိပြီးနောက် မိုးကောင်းကင်၏ လျှာက သူမနှုတ်ခမ်းတွေကိုတွန်းကာ အထဲသို့ ဝင်လာမှန်း မှုန်နံ့သာ သိလိုက်သည်။ သူ့လျှာကြီးသည့် သူမပါးစပ်ထဲသို့ ဝင်လာပြီးနောက် မှုန်နံ့သာ၏ လျှာလေးကို မထိတထိနှင့် လာစသည်။ မှုန်နံ့သာ မနေနိုင်။ သူမ၏လျှာလေးနှင့် အထဲကို ဝင်လာသည့် မိုးကောင်းကင်၏လျှာကို ပြန်လည်၍ ပွတ်ကာဆွဲမိသည်။ ထိုသို့ သူတို့နှစ်ယောက်လျှာချင်းကစားနေရာမှ တစ်ကြိမ်တွင်မူ မိုးကောင်းကင်လျှာကြီး၏ ဆွဲခေါ်မှုကြောင့် သူမ၏ လျှာလေးသည် သူ့ပါးစပ်ထဲသို့ လိုက်ကာသွားမိသည်။ သူ့ပါးစပ်ထဲသို့ သူမလျှာလေး ရောက်သွားချိန်တွင်မူ မိုးကောင်းကင်က အလွတ်မပေးပဲ မျှင်း၍စုတ်ယူမှုကို သူမခံလိုက်ရသည်။ မှုန်နံ့သာ အသွေးအသားတွေသည် ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရကို ဖြစ်လာကြသည်။ ထိုသို့ဖြင့် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အနမ်းလွန်ဆွဲပွဲ ကျင်းပနေကြရာ အချိန်မည်မျှ ကြာသွားသည် သူတို့သတိမထားမိ။ နှစ်ဦးသား နှုတ်ခမ်းချင်းကွာသည့်အချိန်တွင် မိုးကောင်းကင်ရော၊ သူမပါ အသက်ကို အလုအယက်ရှူရသည်။

“မှုန်ရယ် .. နမ်းလို့ အရမ်းကောင်းတာပဲ …“
“တကယ် .. မှုန်လဲ ကောင်းကိုနမ်းရတာ ကောင်းတယ် .. တစ်ညလုံးတောင် နမ်းနေနိုင်တယ် ..“
သူ့စကားနှင့်သူပြန်အပြောခံရသည့်အတွက် မိုးကောင်းကင် ကျေကျေနပ်နပ်ကို ရယ်ပါသည်။ မျက်ဝန်းတွေထဲတွင် အရည်လဲ့နေသည့် ကောင်မလေးကို စိုက်ကြည့်ပြီး ..
“မှုန် .. ကောင်းတို့တွေ နောက်ထပ် အဆင့်ကို တက်ကြရအောင်လား .. မှုန် ဘက်က အဆင်ပြေရင် ပြောတာပါ ..“

ပြောပြီးသည်နှင့် မိုးကောင်းကင်သည် မှုန်နံ့သာဆီက တုံ့ပြန်မှုတစ်ခုခုများ ပေါ်လာမလားလို့ သူမမျက်နှာလေးကို ကြည့်သည်။ ဘာအမူအယာမှ မပြောင်းပဲ သူ့ကို တွေတွေလေးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို အတွေ့တွင် မှုန်နံ့သာလက်ကလေးကို ဆွဲ၍ ယူလိုက်သည်။ သို့သော် ဒီတစ်ကြိမ်တွင် သူမ၏ လက်ကလေးကို ကိုင်ယုံကိုင်ထားသည် မဟုတ်။ သူ၏ ဂျင်းဘောင်းဘီတလျှောက် ပေါင်ပေါ်တွင်ထပ်ကာ တဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲယူလာပြီး ပေါင်ရင်းခွကြားသို့ ဦးတည်ကာ ရွှေ့သွားလေသည်။ အနမ်းခံရတာ မဟုတ်သည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ ရင်ခုန်နှုန်းသည် ခုနကထက်တောင် ပို၍ မြန်လာသလို ခံစားရသည်။

တရွေ့ရွေ့ဆွဲယူလာသော မိုးကောင်းကင်၏လက်က ရပ်သွားချိန်တွင် မှုန်နံ့သာ၏ လက်သည်လဲ သူ၏ ပေါင်ခွကြားသို့ အုပ်ကိုင်မိသား ဖြစ်သွားသည်။ ဂျင်းဘောင်းဘီသားခံနေသည့်တိုင် သူမ၏ လက်ထဲတွင် ထူထူဖောင်းဖောင်းအရာတစ်ခုကို အတိအကျပင် စမ်းမိနေသည်။ မိုးကောင်းကင် မှုန်နံ့သာ၏လက်ကို စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာသည်အထိ အပေါ်ကနေမိုးကာ ကိုင်ထားသေးသည်။ တော်တော်လေးကြာလို့ မှုန်နံ့သာလက်ကငြိမ်နေသည်ကိုတွေ့မှ အပေါ်ကကိုင်ထားမှုကို လွှတ်သည်။ မိုးကောင်းကင် လက်ဖယ်သွားပေမယ့် မှုန်နံ့သာ၏ လက်ကမဖယ်ပဲ ရှိမြဲဆက်ရှိနေသည်။ ထိုမျှသာမက သူမ၏ လက်ချောင်းလေးတွေသည်မသိမသာ လှုပ်ရှား၍ပင် ဖောင်းဖောင်းကြီးဖြစ်နေသည့်အရာကို စူးစမ်းကြည့်နေသည်။

“မှုန် .. အဆင်ပြေလား … ဘယ်လိုနေလဲ ..“
“မပြောတတ်ဘူး ကောင်း .. စိတ်ထဲမှတော့ တစ်မျိုးကြီးပဲ .. ဒီဟာက စိတ်ထလာလို့ ဖောင်းလာတာလား .. နဂိုကကို ဒီလိုမျိုးဖြစ်နေတာလား ဟင် …“

မိုးကောင်းကင်၏ မျက်နှာက ရယ်ချင်သလို ပုံစံပေါက်သွားပြီးမှ သူ့ကိုယ်သူပြန်လည်ထိန်းချုပ်လိုက်ဟန်နှင့် မျက်နှာပိုးကိုသပ်သည်။ ဒါတောင်မှ မှုန်နံ့သာဆီမှ မျက်စောင်းက မလွှတ်။ မိုးကောင်းကင်သည် သူ့ပေါင်ခွကြားကို အုပ်ကိုင်ထားသည့် မှုန်နံ့သာ၏လက်ကို အသာဆွဲယူပြီး ဂျင်းဘောင်းဘီ၏ ခါးပတ်ခေါင်းဆီသို့ ပို့လိုက်သည်။

“ရှင်းပြနေတာမှ ကြာပါဦးမယ် မှုန်ရယ် .. မှုန့်ဖာသာမှုန်ပဲတိုက်ရိုက်တွေ့တာ ပိုကောင်းမယ် ထင်တယ် ..“
မှုန်နံ့သာသည် ထုံးစံအတိုင်း စက္ကန့်ပိုင်းမျှတော့ ချီတုံချီချဖြစ်နေပါသေးသည်။ ထို့နောက်တွင်မူ သူမ၏ လက်သည် ခါးပတ်ခေါင်းရော အောက်ရှိဘောင်းဘီကြယ်သီးကိုပါ ခပ်သွက်သွက် ဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဖြုတ်ပြီးသည်နှင့် အစလေးကွာသွားသည့် ဘောင်းဘီစကြားမှ ဇစ်ကိုပါ တခါထဲ အောက်သို့ဆွဲချသည်။ မိုးကောင်းကင်ဝတ်ထားသော အောက်ခံဘောက်ဆာ၏ အဖြူနှင့်အမည်းကွက်လေးတွေကပေါ်လာသည်။ မှုန်နံ့သာ စိတ်မရှည်တော့။ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်ပင် ဂျင်းဘောင်းဘီရော၊ ဘောက်ဆာ၏ အနားသားရောကိုပါ တခါထဲစုကိုင်ပြီး အောက်သို့ဆွဲချလိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာ ဘာလုပ်မည်ဆိုတာကို သိလိုက်သဖြင့် မိုးကောင်းကင်က ချွတ်ရအဆင်ပြင်အောင် ဆိုဖာပေါ်ကနေ ဖင်ကိုကြွကာပေးသည်။

“အေမ့ ..“
စိတ်လောကြီးပြီး အဝတ်နှစ်ခုစလုံးကို ထပ်ကာ ဆွဲချွတ်လိုက်သော မှုန်နံ့သာ၊ ထင်မှတ်မထားသည့် မိုးကောင်ကင်ပေါင်ကြားရှိ သတ္တဝါ၏ တုံ့ပြန်မှုတွင် ကိုင်ထားသည့် ဘောင်းဘီနှစ်ထည်ကို ဒူးခေါင်းရောက်သည်အထိတောင် ဆွဲမချွတ်နိုင်ပါ။ ဖတ်ခနဲ ထောင်တက်လာသည့် အသားချောင်းကြီး၏ ချိန်ရွယ်ထားမှုတွင် သူမသည် ယောင်ယမ်း၍ လက်မြှောက်မိမတတ်အောင် ဖြစ်သည်။

“ကောင်း … ဒါ .. ဒါ .. နင် .. နင့်ဟာ အကြီးကြီးပါလား … ကောင်း … ဒါကို ဂျူလိုင်တို့၊ မျိုးသိင်္ဂ ီတို့ အထဲ ထည့်လို့ရတယ် … တကယ် …“
နှုတ်ခမ်းလေးအဝိုင်းသား ဖြစ်သွားသည့် မှုန်နံ့သာကို ကြည့်ကာ မိုးကောင်းကင်က လှမ်းနောက်သည်။
“မကြောက်ပါနဲ့ မမြဝင်းရယ် .. ဗိုလ်အောင်ဒင် ဘောင်းဘီချွတ်တာ ရေချိုးမလို့ပါဗျ ..“

မှုန်နံ့သာ သူမပါးစပ်တစ်ဖက်ကို လက်ဝါးနှင့်ပိတ်ရင်း ကျန်တစ်ဖက်က မိုးကောင်းကင်၏ ပေါင်တစ်ချက်ကိုလှမ်းရိုက်ကာ တခစ်ခစ်နှင့်ရယ်သည်။ မိုးကောင်းကင်ကိုယ်တိုင်လဲ သူမနှင့် အတူလိုက်ကာရယ်ရင်း ပေါင်ကိုလာရိုက်သည့် သူမ၏လက်ကို အသာလေးဖမ်းဆွဲထားသည်။ မှုန်နံ့သာ အရယ်ရပ်သွားမှ ..
“ကိုင်ကြည့်လေ မှုန် .. ပြီးတော့ ထိပ်ကိုအသာပွတ်ကြည့် ..“
“အိုကေ ..“

မှုန်နံ့သာ မရဲတရဲနှင့် ကိုင်ကြည့်သည်။ ပထမဦးဆုံးအတွေ့မှာပင် တင်ဇာလင်းပြောတာ ဟုတ်သည်ဆိုတာကို သူမတွေ့ရှိရသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ အချောင်းကြီးသည် အပေါ်ယံရှိ အရေခွံနေရာကသာ ပျော့ပြောင်းနေပေမယ့် အတွင်းပိုင်းတွင် မာနေလေသည်။ သံချောင်းကို ရာဘာခွံစွပ်ထားသလားတောင် ထင်ရသည်။ သူ့လိင်တံနှင့် မှုန်နံ့သာ အနည်းငယ်ယဉ်ပါးသွားသည်ကိုတွေ့မှ သူမ ဘာလုပ်ရမည်ဆိုတာကို မိုးကောင်းကင် လေသံမှန်မှန်နှင့် စတင်ကာပြောပြသည်။

“မှုန် .. ကောင်းတစ်ခုချင်း ရှင်းပြမယ် .. ကောင်းရဲ့ထိပ်နေရာကို တွေ့တယ်မှတ်လား .. အဲဒီထိပ်လုံးလုံးကြီးရဲ့ အောက်ပိုင်းက ယောကျ်ားလေးတွေအတွက် အဓိကနေရာပဲ .. အဲဒီနေရာမှာ nerve ကြောတွေအကုန်လာစုနေကြတာ .. အဲဒါကို ဖွဖွလေးပွတ်တာဟာ မိန်းကလေးတွေ ကိုယ့်အစိကိုယ်ပြန်ပွတ်တာနဲ့အတူတူပဲ .. လျက်ပေးရင်တော့ ပိုကောင်းတာပေါ့ .. အဲဒီမှာမြောင်းလေးလို ဖြစ်နေတာ တွေ့လား .. အဲဒီနေရာကလဲ ဆန်းစတစ်ဖြစ်တယ် .. ဒါပေမယ့် ခုနက ကောင်းပြောတဲ့ အကြောတွေစုံနေတဲ့နေရာလောက်တော့ မဖြစ်ဘူး .. မှုန် ..အလယ်လောက်ကနေ လက်ကလေးနဲ့ အသာညှစ်ကိုင်ပြီး အပေါ်အောက်ဆွဲချကြည့် .. ယောကျ်ားလေးတွေပြောတဲ့ ဂွင်းတိုက်တယ်ဆိုတာ အဲဒါကိုပြောတာ .. လုပ်ကြည့် ..“

မိုးကောင်းကင်၏ ပို့ချမှုကို မှုန်နံ့သာသည် တကယ်ပဲ စိတ်ပါဝင်စားစွာနှင့် ပရယ်တီကယ်ဆင်းကြည့်ပါသည်။ မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် သူမလက်ကလေးနှင့် ဆုပ်ကိုင်းထားသည့် မိုးကောင်းကင်၏ လိင်တံသည် စံချိန်မီ မာကြောလာသည်။ အစောကထက်ပို၍ ရှည်ထွက်လာသလို၊ လုံးပတ်လဲ ပို၍ ထွားတတ်လာသည်။ မှုန်နံ့သာ စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေသဖြင့် သူ၏ထိပ်သည်လဲ ပို၍ ဖောင်းကားလာတာကို တွေ့သည်။
“ဝိုး … ကောင်းရယ် .. မှုန်ဖြင့် ယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူး .. အရမ်း .. အရမ်းကို ထွားလာတာပါနော် .. အံ့သြဖို့ သိပ်ကောင်းတာပဲ ..“
“ကောင်း ဘောင်းဘီကို အကုန်ကျွတ်သွားအောင် ချွတ်လိုက်ပါလား မှုန် .. အခုဟာက ကောင်းခြေထောက်တွေကို တုတ်ထားသလို ဖြစ်နေတယ် ..“
“ရတယ်လေ .. “

မိုးကောင်းကင်၏ တောင်းဆိုမှုကြောင့် မှုန်နံ့သာ ကစားစရာအသစ်ကို ခဏလက်လွှတ်ပြီး မကျွတ်သေးသည့် ဘောင်းဘီနှစ်ထည်ကို တခါထဲဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အောက်ပိုင်းဗလာဖြစ်သွားပြီမို့ မားမားမတ်မတ်ဖြစ်နေသည့် အသားချောင်းကြီးသည် သူမ မြင်ကွင်းတွင် ထင်းထင်းရှင်းရှင်းကိုပေါ်လာသည်။ ထို့အပြင် လိင်တံ၏ အရင်းတွင် တွဲလျက်ရှိနေသည့် ဂွေးဥနှစ်လုံးကိုပါ သူမ မြင်လာရသည်။ လိင်တံကို ကြီးမားလှသည်ဟု ထင်ခဲ့သော မှုန်နံ့သာသည် ဥနှစ်လုံးကို မြင်တော့လဲ အံ့အားသင့်ရပြန်သည်။ မှုန်နံ့သာ၏ မျက်နှာအရိပ်အကဲကို တောက်လျှောက် လေ့လာနေသူမို့ သူမအကြည့်က ဘယ်ကိုရောက်သွားသည်ဆိုတာကို မိုးကောင်းကင် တန်းသိသည်။

“ကိုင်ကြည့်လေ .. မှုန် ..အထဲမှာ အဆံလို အလုံးလေးတွေရှိတယ် .. အသာလေး လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ လှိမ့်ကြည့် .. အဲဒီအလုံးလေးတွေ ဘယ်လိုရွေ့သွားတယ်ဆိုတာ တွေ့လိမ့်မယ် .. ဖွဖွလေးသာ ကစားကြည့် .. ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်အတွက် အဲဒီလိုဆော့ပေးတာ ခံရတာ အရသာတစ်မျိုးပဲ .. စမ်းကြည့်ကြည့် ..“
“ဟုတ်တယ်နော် .. ကောင်း .. ခစ် .. ခစ် .. ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူး .. လက်နဲ့ထိလိုက်ရင် သူတို့က ထွက်ထွက်ပြေးသွားတယ် .. ဟို လေ .. ဆပ်ပြာတုန်းကို လိုက်ဖမ်းရသလိုပဲ သိလား ..ဒါပေမယ့် ဒီဟာက ပျော့ပျော့လေး .. နောက်ပြီး အထဲမှာ အရည်တွေရှိတာလား ကောင်း .. အရည်တွေနဲ့ပြည့်နေသလို ခံစားရတယ် .. အယ် .. ကြည့်စမ်း .. ပြောရင်းနဲ့ ဒီမှာ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာပြီ .. ကောင်း ပြီးချင်လာလို့လား ..“
“မဟုတ်ဘူး .. မှုန် .. အဲဒါ သုတ်ရည်ကြည်လို့ ခေါ်တယ် .. ပရီကမ်ဆိုတာ အဲဒါလေ …မိန်းကလေးတွေစိတ်ထရင် ထွက်သလို ကောင်းတို့လဲ ထွက်တာပဲလေ .. မှုန် .. စိတ်ဝင်စားရင် စမ်းအရသာခံကြည့်ပါလား ..“

မျက်နှာလေးငုံ့နေရာမှ မှုန်နံ့သာ ချက်ချင်းမော့ကြည့်သည်။ မိုးကောင်းကင်၏ မျက်နှာသည် တကယ့်ဆရာတစ်ယောက်၏ အသွင်နှင့် တည်ကြည်နေသည်ကိုတွေ့ရမှ သူမ လက်ထဲရှိ လိင်တံကို ပြန်ငုံ့ကြည့်ဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာသည် သူမ၏ ထုံးစံအတိုင်း စက္ကန့်ပိုင်းလောက်တော့ တွေဝေနေသေးသည်။ သို့သော် အဆုံးသတ်တွင်မူ သူမ ခေါင်းကလေးသည် တဖြေးဖြေးချင်း လိင်တံထိပ်ဆီသို့ ငုံ့ကျကာသွားသည်။ လိင်တံထိပ်လုံးနှင့် လက်နှစ်လုံးခြားလောက်အကွာတွင် သူမ ရှေ့ဆက်မတိုးတော့ပဲ ရပ်သည်။ ထို့နောက် မှုန်နံ့သာ သူမလျှာကလေးကို မဝံ့မရဲနှင့် ထုတ်ကာ အရည်ကြည်လေးစိမ့်ထွက်နေသည့် နေရာကို အသာလျက်ယူလိုက်သည်။ ရှိနေသည့်အရည်ကြည်လေးက အခုမှ စထွက်ကာစမို့ အများကြီး မဟုတ်၊ တစ်ချက် နှစ်ချက်လျက်လိုက်သည်နှင့် ပြောင်ကာသွားသည်။ မှုန်နံ့သာ ကိုယ်ကိုကိုင်း၍ ငုံ့ထား၍ မျက်နှာလေးကို ပြန်မော့သည်။

“ဘယ်လိုနေလဲ …“
“မပြောတတ်ဘူးကောင်း .. ဘယ်လိုမှ မနေသလိုပဲ .. နဲနဲလေး ငံတာ တစ်ခုပဲ ရှိတယ် ..“
“ဒါဖြင့် မှုန် ကြိုက်လား …“
“အင်း .. မဆိုးပါဘူး … မှုန် အဆင်ပြေတယ်ထင်တာပဲ ..“
“ကောင်းတယ် .. ဒါဆို ဆက်လျက်ကြည့် မှုန် .. စိတ်ထဲမှာ ကန်တော့နဲ့ထည့်ထားတဲ့ ရေခဲမုန့်ကို လျက်စားနေရသလို သဘောထား .. ခုနက ကောင်းပြောတဲ့ nerve ကြောတွေ စုနေတယ်ဆိုတဲ့နေရာကိုလဲ လျက်ပေး ..“

မိုးကောင်းကင်ပြောသည့်အတိုင်း မှုန်နံ့သာ တသွေမတိမ်းပြုလုပ်ပါသည်။ ဖွဖွလေးလျက်နေရာမှ မိုးကောင်းကင်က ပို၍အားထည့်ပြီး လျက်ဖို့ပြောသောအခါတွင်လည်း မဆိုင်းမတွပင် ခိုင်းသည့်အတိုင်းလုပ်သည်။ မိုးကောင်းကင်က နောက်ထပ်တဆင့်အနေနှင့် လိင်တံတလျှောက် ထိပ်ကနေ၊ အောက်ခြေအထိ လျက်ခိုင်းသည်ကိုလဲ သူမ မငြင်းဆန်ပါ။ နောက်ဆုံးအနေနှင့်မူ မိုးကောင်းကင်က သူ့အိတ်နှစ်လုံးကို အသာလျှာနှင့်လျက်ကာထိုးဆွခိုင်းသည်ကိုလဲ စိတ်လိုလက်ရပင် ပြုလုပ်သည်။ လောလောဆယ်တွင် မှုန်နံ့သာ၏ စိတ်အာရုံအား သူမလျှာနှင့်ထိတွေ့နေရသည့် မိုးကောင်းကင်၏ လိင်အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းမျှက ရုန်းမထွက်နိုင်အောင် ဖမ်းစားထားသည်။ သူမ တစတစ ကျွမ်းကျင်လာသည်နှင့်အမျှ မိုးကောင်းကင်၏နှုတ်မှ အားရကျေနပ်စွာ ညည်းသံများက တိုး၍တိုး၍ထွက်ပေါ်လာသည်။ လိင်တံကို နီးကပ်စွာမြင်နေရသည့်အတွက် ပတ်ပတ်လည်ရှိသွေးကြောများ တဖြေးဖြေး ဖောင်းတက်လာသည်ကို မှုန်နံ့သာ သတိထားမိသည်။ ထို့အပြင် သူမလျှာနှင့် ထိတွေ့နေရသော ထိပ်ပိုင်းသည် ဆထက်တပိုး ပို၍ မာကျောလာသည်ကို အံ့သြဖွယ်တွေ့ရလေသည်။ အချိန်တော်တော်ကြာအောင် မိုးကောင်းကင်သည် မှုန်နံ့သာ စိတ်ထင်တိုင်းကျဲနိုင်အောင် လွှတ်ထားပေးပြီးနောက် ..

“မှုန် .. ကောင်းရဲ့ထိပ်ကို သာသာလေး ငုံစုတ်လိုက် .. ခနလောက် ငုံထားပြီး အဆင်ပြေပြီဆိုရင်အသာလေး ခေါင်းကို နှိမ့်ချလိုက် .. အဲဒီလိုလုပ်တဲ့အချိန်မှာ လျှာလေးနဲ့လဲ ထိုးဆွပေး .. သွားနဲ့တော့ မကိုက်မိစနဲ့နော် .. လုပ်ကြည့် မှုန် ..“
ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့ မှုန်နံ့သာ တုန့်နှေးနေခြင်း မရှိတော့ပါ။ မိုးကောင်းကင်စကားဆုံးသည်နှင့် နီရဲပြောင်လက်နေပြီဖြစ်သည့် လိင်တံထိပ်အား နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ဟကာ ငုံ့လိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် ရဲတင်းလာပြီဟု မိုးကောင်းကင် နားလည်လိုက်ပါသည်။ မှုန်နံ့သာသည် လိင်တံထိပ်ပိုင်း နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကိုကျော်ကာ ပါးစပ်ထဲဝင်လာသည်နှင့် သူမလျှာကလေးနှင့် ထိပ်ဝကအချိုင့်ကွဲလေးနေရာကို အသာထိုးပေးသည်။ မထင်မှတ်ထားသည့် မှုန်နံ့သာ၏ အကဲစမ်း၍ပြုလုပ်မှုကြောင့် မိုးကောင်းကင် ဆိုဖာပေါ်မှ ဖင်ကြွတက်သည်အထိ အရသာရှိသွားပြီး နှုတ်မှလဲ “အိုး“ခနဲ အသံထွက်ကာ ညည်းမိသည်။ မှုန်နံ့သာ သူမ၏လုပ်ဆောင်ချက်ကို သူမ ပြန်သဘောကျသွားသည်။ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို တင်းတင်းစေ့ကာ ဖိကပ်ထားပြီး ပိုက်နှင့်အအေးစုတ်သောက်သလို မိုးကောင်းကင်၏ ထိပ်ကို အထဲသို့ဆွဲယူလိုက်သည်။

“အိုး .. ရှစ် .. မှုန် … အရမ်းကောင်းတယ် .. အဲဒီလိုမျိုး …လုပ်တာ ကောင်းတယ် .. အီး ..“
မိုးကောင်းကင်ခမျာ ဖင်တကြွကြွဖြစ်သွားယုံမက ဆိုဖာ၏ နောက်မှီကိုလဲ လက်နှစ်ဖက်နှင့် တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ ထားရသည်။ မိုးကောင်းကင် ဒီလိုဖြစ်လေ၊ မှုန်နံ့သာသည် သူမစုတ်ယူမှုကို ပို၍ အားစိုက်လေဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာအတွက် မိုးကောင်းကင်၏ လိင်တံသည် ကစားစရာအသစ်အဆန်းတစ်ခုလိုဖြစ်နေပြီး တစ်ခုခုစမ်းကာ လုပ်တိုင်း ရရှိလာသည့် တုံ့ပြန်မှုအတွက် သူမ ပျော်ရွှင်နေမိသည်။ မှုန်နံ့သာ ပါးစပ်ထဲဝင်နေသည့် ထိပ်ပိုင်းကိုလျက်နေရာမှ ထိပ်၏အောက်ခြေရှိ အကြောတွေစုနေသောနေရာကို လျှာနှင့်နာနာထိုးကာ ဆွလိုက်သည်တွင်မူ မိုးကောင်းကင်၏ လက်က သူမခေါင်းကို ကမန်းကတမ်းလာကိုင်လေသည်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ ကောင်း ..“
“ဘာမှမဖြစ်ဘူး .. မှုန် လုပ်ပေးတာ ကောင်းလွန်းနေလို့ .. ဒီအတိုင်းသာဆို ကောင်း သိပ်မကြာခင် အရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တော့မှာ .. အဲဒါ ကောင်း မှုန့်ကိုမေးချင်လို့ .. မှုန်ရဲ့ပထမဆုံး သင်ခန်းစာကို ဘယ်လောက်အထိရောက်အောင် သင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားလဲ?? .. ကောင်းပြောချင်တာ အရည်တွေထွက်လာတဲ့အချိန်ကျရင် မှုန့်ပါးစပ်ထဲမှာ ကောင်းပြီးလို့ ရလား ?? ..”
“မှုန် .. မသိဘူး .. ကောင်းက ဘယ်လိုဖြစ်စေချင်တာလဲ ..“
“ကောင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောမယ် .. ယောကျ်ားလေးတွေအတွက် အကောင်းဆုံးခံစားမှုကတော့ အရည်တွေကုန်တဲ့အထိ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးတာ အကောင်းဆုံးပဲ .. ကောင်းပြောဖူးတယ်မှတ်လား .. မျိုးသိင်္ဂ ီဆိုရင် ထွက်လာသမျှ အရည်တွေကို မျိုချတယ်ဆိုတာလေ ..“
“အင်း .. မပြောတတ်ဘူး ကောင်းရယ် .. မှုန် ကြောက်သလိုပဲ .. တော်ကြာနေ မှုန် မခံနိုင်လို့ အန်မိရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ..“
“ဒီလိုလုပ်ပါလား .. အရင်စမ်းကြည့်လေ .. အဆင်မပြေဘူးထင်ရင် ထွေးထုတ်ကြည့်ပေါ့ … တစ်ခုပဲ ကောင်းမှာဖို့ ရှိတယ် .. အဲဒါက ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက် သုတ်ထွက်တဲ့အချိန်မှာ ပြီးသွားတဲ့အထိတော့ လိင်တံကို ဂွင်းတိုက်သလို လုပ်ပေး .. ဒါက အရေးကြီးတယ် .. ဒါ ဘာနဲ့တူသလဲဆိုရင် မိန်းကလေးတွေ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပြန်ပွတ်တဲ့အချိန်မှာ ပြီးသွားပေမယ့် ဆက်ခါဆက်ခါ ပွတ်နေတာနဲ့တူတယ် .. ကောင်းပြောတာ နားလည်လား ..“
“မှုန် .. စမ်းကြည့်မယ်လေ .. ဒါပေမယ့် အာမတော့ မခံနိုင်ဘူး ..“

မိုးကောင်းကင် ဘာမှဆက်မပြောတော့။ မှုန်နံ့သာသဘောဟုသာ သူ သတ်မှတ်ထားလိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာကိုယ်တိုင်လဲ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးမနေတော့ပဲ မိုးကောင်းကင် ဘာမှဆက်မပြောသည်နှင့် မျက်နှာရှေ့ကို အနည်းငယ် ဖုံးသလိုဖြစ်လာသော ဆံပင်များကို နောက်ဘက်သို့ သပ်တင်လိုက်ရင်း ခေါင်းကိုပြန်ငုံ့ချသည်။ လောလောဆယ်တွင် သူမစိတ်ထဲတွင် တခြားဘာအကြောင်းအရာမှမရှိပဲ သူမပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့် အသားလုံးကြီး၏ အထိအတွေ့ကသာ ကြီးစိုးထားလေသည်။

နောက်ထပ်မိနစ်အနည်းငယ်ခန့် အကြာတွင် မိုးကောင်းကင်၏ အမူအယာသည် သိသိသာသာ ပြောင်းလဲလာသည်ကို မှုန်နံ့သာသတိပြုမိသည်။ သူမလက်နှင့် ကိုင်တွယ်ထားသော ဥနှစ်လုံးက ကျုံကာတက်လာသလို၊ လိင်တံ၏ကိုယ်ထည်ကလဲ သံချောင်းနှင့်မခြား မာတောင်လာသည်။ သူမ၏ တွေ့ရှိချက်အသစ်ကို မှတ်ဉာဏ်ထဲတွင် ထည့်သွင်းဖို့ ကြိုးစားတုန်းရှိသေးသည်။ ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့် ထိပ်ပိုင်းသည် ရုတ်ချည်း ကြီးထွားတက်လာသည်ကို သိလိုက်ရပြီး ထင်မှတ်မထားသော အဖြစ်ကိုကြုံကြိုက်လိုက်ရသည်။ ထိပ်ဝဆီမှ အရည်တွေ ပန်းထွက်သည်။

အရည်တွေ၏ အရှိန်သည် ပြွတ်နှင့်ထိုးလိုက်သည့်အလား ပြင်းထန်လှသဖြင့် အထိခံရသော သူမလည်ချောင်းဝတွင် ပူခနဲဖြစ်သွားပြီး မှုန်နံ့သာ ချက်ချင်းဆို့တက်သည်။ ယောင်ယမ်းပြီး ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့်အပိုင်းကို ကိုက်မိမလိုဖြစ်ပြီးမှ မနည်းပင် အသိကိုပြန်စုစည်းကာ ထိန်းချုပ်လိုက်ရသည်။ လိင်တံကို မပြတ်ဂွင်းတိုက်ပေးရမည်ဟု မိုးကောင်းကင်က မှာခဲ့သည့်တိုင် သူမ မော့လျော့နေပြီး တအောင့်ကြာမှ ပြန်သတိရသည်။ အပြင်ဘက်တွင် ရှိနေသည့် လိင်တံကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော သူမလက်ကို ပြန်လည်လှုပ်ရှားလိုက်စဉ်မှာပင် လက်ဝါးတလျှောက် တစ်ခုခုရွေ့လျားသွားသလို ခံစားရပြီး နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် အရည်တွေပန်းထွက်ပြန်သည်။ မူလပထမရှိနေသည့် အရည်တွေနှင့် ပေါင်းစည်းသွားသောအခါ မှုန်နံ့သာ မျိုချဖို့မှာ လွဲ၍ တခြားနည်းလမ်း မရှိတော့ပါ။ အားတင်းကာ မျိုချလိုက်စဉ်မှာပင် မိုးကောင်းကင်က မပြီးနိုင်သေးပဲ နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် အရည်တွေထပ်ထွက်သည်။ မှုန်နံ့သာ ဇွတ်ရွတ်ပြီး မျိုချနေသည့်တိုင် ပမာဏကများလွန်းသဖြင့် သုတ်ရည်စတစ်ချို့သည် သူမ နှုတ်ခမ်းဒေါင့်မှ စီးကျကုန်သည်။ တော်သေးသည်ဟု ပြောရမည်။ သုံးကြိမ်တိတိ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ပန်းထွက်ပြီးသောအခါ ထိပ်ဝမှာ အနည်းငယ်ထပ်ထွက်လာသည့်တိုင် စောစောကလောက် မှုန်နံ့သာ အဖြစ်မဆိုးတော့ပဲ သူမ handle လုပ်လို့ ရသွားလေသည်။

မိုးကောင်းကင်သည် အခုအချိန်တွင်မူ သူ့တကိုယ်လုံးမှ ရှိရှိသမျှ အားများစီးထွက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး တုတ်တုတ်မျှကို မလှုပ်နိုင်တော့ပေ။ ဆိုဖာနောက်မှီပေါ်တွင် သူ့ခေါင်းကို လှန်ကာတင်ထားရင်း လောကကြီးနှင့် ခဏတာ ကင်းကွာသွားသည့်သယောင် မျက်စိကိုမှိတ်ကာထားသည်။ မိုးကောင်းကင်ဆီမှ ဘာညွန်ကြားချက်မှ မကြားသောအခါ မှုန်နံ့သာသည် ပါးစပ်ထဲဝင်နေသည့် လိင်တံအပိုင်းကို အပြင်သို့ထုတ်လိုက်သည်။ သူမကြားဖူးသည်မှာ ယောကျ်ားလေးတွေသည် သုတ်ရည်ထုတ်လွှတ်ပြီးချိန်တွင် ပျော့ကျသွားတတ်သည် ဆိုတာကို။ သို့သော် သူမလက်နှင့်ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကိုင်မိထားသော မိုးကောင်းကင်၏ လိင်တံကမူ ထိုသို့မဟုတ်ပဲ ယောင်ယောင်လေးသာ လျော့ကျသွားသည်ကို သတိထားမိသည်။ အံ့သြဖွယ်ပင်။ ထိုအခိုက် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းဒေါင့်နားမှ အရည်စတစ်ခု အောက်ကိုစီးကျသွားသည်ကို တွေ့သည်။ သူမ သတိပြန်ရပြီး နှုတ်ခမ်းစွန်းကို လက်ညိုးအရင်းပိုင်းနှင့် ပွတ်သပ်သည်။ နှုတ်ခမ်းမှ ခွာလိုက်သောအခါ လက်ခုံပေါ်တွင် ကော်လိုလို ဖြူဖြူအရည်စတစ်ချို့ ကပ်ကာပါလာသည်။ သုတ်ဖယ်ပစ်မည်ဟု စိတ်ကူးပြီးမှ အတွေးတစ်ခုရလာသဖြင့် အသာလျှာနှင့်ထိုးကြည့်သည်။ မိုးကောင်းကင် သုတ်ရည်တွေပန်းထွက်စဉ်က အဖြစ်အပျက်က မြန်လွန်းလှသဖြင့် မျိုသာမျိုချလိုက်ရသည်။ ဘယ်လိုအရသာရှိမှန်း မှုန်နံ့သာ သေချာမသိလိုက်။ အခုမှ သုတ်ရည်ဆိုတာ ဘယ်လိုနေမှန်း သူမ သိတော့သည်။

“မှုန်ရယ် .. မှုန်စုတ်ပေးတာ အရမ်းကောင်းတာပဲ ..“
သူမစိတ်ကူးနှင့်သူမ သုတေသနလုပ်နေသဖြင့် မိုးကောင်းကင် အသိပြန်ဝင်လာပြီး မှုန်နံ့သာကို ငုံ့ကြည့်နေသည်ကိုတောင် သူမ သတိမထားမိလိုက်ပါ။
“တကယ် .. ကောင်း တကယ်ပြောတာလား ..“
“တကယ် ပြောတာပေါ့ကွာ .. ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောရရင် ကောင်းဒီလိုမပြီးဖြစ်တာ သုံးလေးပတ်လောက်တောင် ရှိတော့မယ် .. ဒါပေမယ့် ကောင်းပြီးသမျှကို မှုန် ကောင်းကောင်း ဟန်ဒယ်လုပ်နိုင်တာပဲ .. ချီးကျူးဖို့တောင် ကောင်းတယ် .. မှုန် အဆင်ကောပြေရဲ့လား …ပထမဦးဆုံးအတွေ့အကြုံကို ဘယ်လိုထင်လဲ ..“
“မှုန် ကြိုက်တယ် ထင်တာပဲ .. ဟို .. ဟို .. စစချင်း ပန်းထွက်လာတုန်းကတော့ မှုန် အငိုက်မိသွားတော့ မထိန်းနိုင်ဘူး .. အဲဒီလောက်အထိများလိမ့်မယ်လို့လဲ ထင်မထားဘူး .. နောက်ပြီး ပြင်းကလဲပြင်းသေးတယ် .. နောက်တစ်ခါဆိုရင်တော့ မှုန် သတိထားမိမယ် ထင်တာပဲ .. နောက်ပြီး အရည်တွေရဲ့အရသာကလဲ သိပ်မဆိုးလှဘူးလို့ ထင်တာပဲ .. ကောင်းလှတယ်လို့တော့မယ်မယ်ရရ မဟုတ်ပေမယ့် ကောင်းပြောသလို .. အန်ချင်သလိုလိုတော့ မဖြစ်မိဘူး .. ဒါနဲ့ ယောကျ်ားလေးတွေ အားလုံးက ကောင်းလိုပဲ ထွက်ကြတာလားဟင် ..“
“လူတိုင်းတော့ မဟုတ်ပါဘူး .. ကောင်းပြောတယ်မှတ်လား ကောင်းမပြီးဖြစ်တာ တော်တော်ကြာပြီလို့ .. အဲဒါကြောင့်ပါ .. နောက်ပြီး မှုန်က စုတ်တာ ကောင်းတော့ ရှိသမျှ အကုန်ထွက်သွားတာလဲ ပါတယ် ..“
ချီးမွမ်းသံကြားရသည့်အတွက် မှုန်နံ့သာ မျက်နှာလေးက ပြုံးပြုံးလေး ဖြစ်သွားသည်။

“ဒါဆို .. နောက်ထပ် မှုန်က ဘာလုပ်ရမှာလဲ ..“
မှုန်နံ့သာ၏ အမေးကို မိုးကောင်းကင် ပြန်မဖြေ။ မှုန်နံ့သာ ချွတ်ထားခဲ့သော သူ့ဘောင်းဘီကို ပြန်ကောက်ယူရင်း ..
“ဒီနေ့ သင်ခန်းစာကတော့ ဒီလောက်ပဲ မှုန် .. မနက်ဖြန်ကျမှ နောက်ထပ် သင်ခန်းစာကို ဆက်ကြတာပေါ့ .. မှုန်ကို့ ကောင်း မနက် ၆နာရီခွဲလောက် လာခေါ်မယ် ..“
“ဟင် .. အစောကြီး .. ဘာလုပ်ဖို့လဲ ..“
“ဝိတ်ကျအောင် လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်ရမယ်လေ .. ဆယ်ပေါင်လောက်ကျအောင် လုပ်ရမယ်လို့ ပြောထားခဲ့တယ်မှတ်လား ..“

ဆရာကြီးလေသံပေါက်နေသည့် မိုးကောင်းကင်၏ စကားကြောင့် မှုန်နံ့သာ ဇက်ကလေး ပုကာသွားသည်။ မိုးကောင်းကင်ဆိုသည့် ဆရာသည် တကယ်ကို မလွယ်သည့် တစ်ယောက်ပါလားဟု သဘောပေါက်ရသည်။

မိုးကောင်းကင်၏ ကားနှင့်ပင် မှုန်နံ့သာ အိမ်ပြန်ရောက်လာသည်။ ထုံးစံအတိုင်း အမေဖြစ်သူကို တီဗီရှေ့တွင် ကိုးရီးယားကား ကြည့်နေတာ တွေ့ရပြီး၊ ညီမဖြစ်သူကတော့ သူမ စားပွဲတွင် ထိုင်ကာ စာကြည့်နေလေသည်။ မှုန်နံ့သာ အမေနှင့် ညီမကို စကားအနည်းငယ်ပြော နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် မနက်စောစောထရန် မိုးကောင်းကင်က မှာသွားသည်မို့ အိပ်ဖို့သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ညမအိပ်ခင် သွားတိုက်နေကြမို့ နောက်ဘေးဘက်ရှိ ရေစင်နားတွင် သွားတိုက်မိစဉ်တွင် သူမ စိတ်က မိုးကောင်းကင်ဆီ ပြန်ရောက်သွားသည်။ သူမ ဘဝမှာ ပထမဆုံး ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်၏ လိင်တံကို စုတ်ပေးခဲ့ပါလား။ တွေးမိပြန်သည်နှင့် မှုန်နံ့သာ စိတ်က တစ်မျိုးဖြစ်လာရသည်။

သူမ အိပ်ယာထဲ ရောက်၍ အိပ်ဖို့ အသင့်ပြင်ဆင်ပြီးသည့်တိုင် မိုးကောင်းကင်နှင့် ပတ်သက်သော အတွေးက သူမခေါင်းထဲက ပျောက်ပြယ်မသွားသေးပါ။ မနက်စောစောထဖို့ အိပ်ရမည်ဆိုတာ သိနေသည့်တိုင် စိတ်အစဉ်သည် လွင့်မျောချင်တိုင်း မျောလွင့်နေသည်။ တွေးမိသည်နှင့်အမျှ သူမ စိတ်ထဲတွင် ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ဖြစ်လာရပြီး သူမအဖုတ်ထဲမှ ယားသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ မှုန်နံ့သာသည် ညအိပ်ဖို့ဆိုကာ အမြဲတမ်းဝတ်နေကြဖြစ်သော အပေါ်အောက်တဆက်တည်း ဂါဝန်ကို လဲပြီးနေပြီ ဖြစ်သည်။ သို့သော် အပြင်သွားတုန်းက ဝတ်ထားခဲ့သော အတွင်းခံတွေကိုမူ မလဲရသေးပါ။ မနေနိုင်တော့သည့်အဆုံး အမှောင်ထဲမှာပင် ပင်တီကို စမ်းပြီး ချွတ်လိုက်သည်တွင် အရှေ့ဘက်ခွကြားရှိ နေရာလေးသည် ရွှဲရွဲစိုနေလေသည်။

ပင်တီကိုဖယ်ကာ ချွတ်လိုက်ပြီးသည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ၏ လက်က ထိုနေရာမှ ပြန်လည်၍ မခွာသွားနိုင်ပါ။ မနေ့တစ်နေ့ကပင် ရေချိုးခန်းထဲမှာ ရှင်းလင်းထားခဲ့လို့ ဘာမွှေးမှ မရှိပဲ ပြောင်ချောနေသည့် မြောင်းလေးအတိုင်းလက်ချောင်းလေးတွေကို ဆော့ကစားနေမိသည်။ မှုန်နံ့သာ ဒါမျိုး အရင်တုန်းကလဲ လုပ်ဖူးပါသည်။ သို့သော် အခုတစ်ခါလောက် သူမစိတ်ထင်တွင် ဖီးလ်ထတာမျိုး မကြံဖူးခဲ့ပါ။ သူမ ဘဝတွင် ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ လိင်တံဆိုတာကို စိတ်ကူးနှင့် ပုံဖော်နေစရာ မလိုတော့ချေ။ ပုလွေမှုတ်ပေးရသည်ဆိုတာ ဘယ်လိုမျိုးနေမည်နည်းဆိုတာကိုလဲ အရင်ရက်တွေကလို မှန်းဆကြည့်နေစရာ အကြောင်းမရှိ။ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ကိုင်တွယ် လေ့လာခဲ့ရသည့် အဖြစ်အပျက်တွေသည် သူမအနားမှာ လက်ရှိအချိန်ထိ ဖြစ်ပျက်နေသလား ထင်ယောင်နေမိပြီး ထိုအတွေးနှင့်ပင် သူမ၏ ပေါင်ကြားကို လက်နှင့်ထိုးဆွနေမိသည်။

မိုးကောင်းကင်နှင့် ပြန်လည်ဆုံစည်းရခြင်းသည် မှုန်နံ့သာအတွက် အပြောင်းအလဲ ဘဝတစ်ဆစ်ချိုး အချိန်ဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာ သူမကိုယ်သူမ ယုံကြည်မှုတိုးပွားလာပြီ ဖြစ်သည်။ မိုးကောင်းကင်လိုမျိုး သန်မာထွားကျိုင်းသည့် ယောကျ်ားပျိုတစ်ယောက်သည် သူမ၏ လုပ်ဆောင်ချက်ကြောင့် ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ အော်ညည်းရသည်ဆိုသော အဖြစ်သည် သူမအတွက်တော့ အောင်မြင်မှု တစ်ခုဖြစ်သည်။ သူမသည် ဝံပုလွေကို ကြောက်ရသော သိုးငယ်လေး မဟုတ်တော့။ ယောကျ်ားတစ်ယောက်ကို ဘယ်လိုကိုင်တွယ်လျှင် ရမည်ဆိုတာကို မှုန်နံ့သာ နားလည်သဘောပေါက်လာရပြီ။ ပုခက်လွှဲသောလက်များနှင့် ကမ္ဘာကိုကိုင်လှုပ်နိုင်သည်ဆိုတာ သူမအတွက် ဒဏ္ဍာရီမဟုတ်တော့။ လက်တွေ့ကျကျပင် သူမ နားလည်ခဲ့ရပြီဖြစ်သည်။

မှုန်နံ့သာ၏ လက်ချောင်းလေးများ လှုပ်ရှားမှုသည် တစတစမြန်လာသည်။ အရွယ်ရောက်လာပြီးကတည်းက ညီမငယ် သံစဉ်သာနှင့် သူမသည် တစ်ယောက်တစ်ခန်း နေကြလို့သာ တော်သေးသည်။ မဟုတ်လျှင် အဝလေးထဲသို့ လက်နှစ်ဆစ်သာသာလောက် ဝင်နေပြီဖြစ်သည့် လက်ချောင်းလေးနှစ်ချောင်း၏ တစွိစွိအသံကြောင့် မှုန်နံ့သာ ဘာလုပ်နေသည်ဆိုတာကို ချက်ချင်းသိသွားမှာ ဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာ အချိန်အကြာကြီး မစောင့်လိုက်ရပါ။ လတ်တလော ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် သင်ခန်းစာအသစ်၏ အရှိန်နှင့် အမြင့်ဆုံးအချိန်သို့ ချက်ချင်းရောက်သွားသည်။ သူမတကိုယ်လုံး အင်အားပြင်ငလျင် ရိုက်ခတ်ခြင်းခံရသည့်နှယ် တုန်လှုပ်သွားပြီး အထဲကိုရောက်နေသော အပိုင်းသာမက အပြင်ဘက်ရှိ လက်ချောင်းအရင်းများပါ စိုရွှဲကြကုန်သည်။ သီတင်းကျွတ်၊ တန်ဆောင်တိုင်တွင် ပစ်လွှတ်သော မီးရှူးမီးပန်းများသည် သူမ ဦးနှောက်ထဲရောက်လာသလို ခံစားရပြီး မှုန်နံသာ ကုတင်ပေါ်တွင် အရုပ်ကျိုးပြတ်ငြိမ်ကျသွားရှာသည်။

မှုန်နံ့သာ တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်နိုင်တော့။ ကန္တာရတစ်ခုကို မနားတမ်း ဖြတ်ပြေးလာသူတစ်ယောက် ပန်းတိုင်ကိုအရောက်တွင် ခြေကုန်လက်ပန်းကျသွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး မျက်ခွံတွေ လေးကျလာသည်။ အိပ်ပျော်ခြင်း အဖြစ်သို့ မရောက်ခင် သူမအားတင်း၍ နောက်ဆုံးလုပ်ဆောင်သော ကိစ္စမှာ ဘေးဖယ်ထားခဲ့သော ပင်တီနှင့် သူမအရည်တွေကို သုတ်မိခြင်းသာ ဖြစ်တော့လေသည်။

တတီတီမြည်နေသည့် alarm သံကြောင့် မှုန်နံ့သာ နိုးလာချိန်တွင် မနက်ခြောက်နာရီထိုးနေပြီ ဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာ လူးလဲကာထရင်း မျက်နှာသစ်ဖို့ နောက်ဘေးရေစင်သို့ ပြေးရသည်။ မနေ့ညနေက အတွေ့အကြုံကြောင့် မိုးကောင်းကင်သည် အချိန်တိကျသော လူစားမျိုးဖြစ်သည်ဆိုတာကို သူမ မှန်းဆမိသည်။ သူမ ထင်မြင်ချက်မလွဲပါ။ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်လျှင် အဆင်သင့်ဖြစ်အောင်ဆိုပြီး ဝယ်ထားဖြစ်ခဲ့သော အားကစားထရက်စုကို ဝတ်၍ အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ ထွက်လာစဉ်မှာပင် မိုးကောင်းကင်၏ ကားက အိမ်ရှေ့ဆိုက်ရောက်လာတာကို တွေ့သည်။

“သမီး .. မှုန် .. ဘယ်သွားဦးမလို့လဲ …“
“မှုန် .. ဝိတ်ကျအောင် မှုန် သူငယ်ချင်းနဲ့ အားကစားလုပ်ဖို့ ပြောထားလို့ .. မေမေ .. သိပ်မကြာဘူး .. ပြန်လာခဲ့မယ် ..“
ဈေးသွားဖို့ ပြင်နေသော အမေဖြစ်သူကို ရှင်းပြပြီးနောက် မှုန်နံ့သာ အိမ်ရှေ့သို့ ခပ်သုတ်သုတ် ဆင်းလာခဲ့သည်။ မှုန်နံ့သာ ထွက်လာသည်ကို မြင်တော့ မိုးကောင်းကင်က အဆင်သင့် ကားတံခါးကို ဖွင့်ပေးထားသည်။
“Good morning ..“
“Good morning .. ကောင်း ..“
“ညက အိပ်ရေးဝတယ်နော် … မှုန် ..“
“ဝပါတယ် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ ..“
“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး .. တော်ကြာနေ exercise လုပ်ရမှ မှုန် မလုပ်နိုင်မှာ စိုးလို့ ..“
“အယ် .. ကောင်းက မှုန့်ကို ဘယ်လောက်တောင် လုပ်ခိုင်းမှာ မို့လို့လဲ …“
“ဟိုရောက်ရင် မှုန် သိမှာပေါ့ ..“

တကယ်လဲ မှုန်နံ့သာ အားကစားကွင်းရောက်သည့်အချိန်တွင် သိလာရသည်။ နှစ်ယောက်သား အတူ သွေးပူလေ့ကျင့်ခန်း လုပ်ကြပြီးသည့်နောက် မိုးကောင်းကင်က သူမကို အမှတ်စဉ်ရေပြီး ဒိုက်ထိုးခိုင်းသည်။ အလေ့အကျင့်မရှိသည့်အပြင် ညတုန်းက ပါးစပ်တွင်မက လက်ပါညောင်းခဲ့သည်မို့ မှုန်နံ့သာ ဆယ်ခါပြည့်အောင် မထိုးနိုင်။

“ဟင် .. မရတော့ဘူးလား မှုန် ..“
“မရတော့ဘူး ကောင်း .. လက်တွေညောင်းတယ်ကွာ .. ဒီမှာ မြှောက်တောင်မမြှောက်နိုင်တော့ဘူး … “
“မှုန်က တယ်ပျော့တာကိုး … အဲဒါဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ် ဝိတ်ကျတော့မလဲ ..“
“အမယ် .. မှုန်က မပျော့ပါဘူး … နေပါဦး .. ကောင်းကရော ဘယ်လောက်လုပ်နိုင်လို့လဲ ..“
“ကောင်းလား … အခါတစ်ရာလောက်တော့ အေးဆေးပါ ..“
“အခါတစ်ရာ !! .. မဖြစ်နိုင်တာ … ဟုတ်မှလဲပြောပါ ဆရာသမားရယ် ..“
“ဖြစ်တာမှ ဖြစ်ဖြစ်ဖြစ်ဖြစ်လို့တောင် မြည်နေသေးတယ် .. ဘာလဲ မှုန်က မယုံလို့လား .. လောင်းမလား ..“
“ဘာလောင်းရမှာလဲ …“
“ဒီလိုလုပ် .. ကောင်း အခါတစ်ရာပြည့်အောင် ဒိုက်ထိုးနိုင်ရင် မှုန်က ဒီနေ့အဖို့ ကောင်းခိုင်းတာ လုပ်ရမယ် .. ကောင်းက မလုပ်နိုင်ဘူးဆိုရင် … ဒီနေ့exercise ကို မဆက်တော့ဘူး …“
“အိုကေလေ .. သဘောတူတယ် .. စတော့ .. တိုင်မင်မှတ်ထားမယ် ..“

မိုးကောင်းကင်သည် မဆိုင်းမတွပဲ မှုန်နံ့သာ၏နားတွင် နေရာယူကာ ဒိုက်စထိုးသည်။ တစ်နှစ်သုံးလေး ရေသံက မှုန်နံ့သာ၏ နှုတ်မှ အစဉ်အတိုင်းထွက်လာသည်။ ထို့နောက်တွင်မူ ရေတွက်နေသည့် ဂဏန်းနံပါတ်က တဖြေးဖြေးကြီးလာသလို မှုန်နံ့သာမျက်လုံးလေးလဲ အဝိုင်းသားဖြစ်လာသည်။ ကိုးဆယ်ကျော်လာသည့်အချိန်တွင် ဒီအလာင်းအစား၌ သူမ ရှုံးပြီဆိုတာကို အလိုလိုသိလိုက်သည်။

“ဝိုး .. မှုန်ဖြင့် ကိုယ့်မျက်စိကိုယ်တောင် မယုံနိုင်ဘူး .. ကောင်းက တကယ်လုပ်နိုင်တာပဲ ..“
“အလေ့အကျင့်က စကားပြောတာပေါ့ မှုန်ရယ် .. ကဲ ပြော .. မှုန်က ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ ..“
“အဲဒါက နောက်မှပြောမယ် .. လောလောဆယ် exercrise ကိုဆက်တဲ့အနေနဲ့ ကောင်းတို့တွေ အတူပြေးရအောင် .. ကောင်းဘေးနားက လိုက်ပြေး …“
“ကောင်းပြီလေ ..“

မိုးကောင်းကင်သည် တော်တော်ကို ခိုင်းသော အားကစားစရာပင်ဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာ အိမ်ပြန်ရောက်သည့်အချိန်တွင် ခြေကုန်လက်ပန်းကျလွန်းလှသဖြင့် ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင် မနည်းသယ်လာရသည်။ တခြားဘာမှ မလုပ်နိုင်သေးပဲ အိပ်ယာပေါ်သို့ အရင်ဆုံးရောက်အောင်သွားမိပြီး ပက်လက်လှန်ကာ လှဲယူရသည်အထိ သူမ ပြိုင်းကျသွားသည်။ ဘယ်လောက်တောင်မှ ပင်ပန်းသွားသည် မသိ။ ညက အိပ်ရေးဝထားသည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ မှေးခနဲတစ်ချက် ဖြစ်သွားသေးသည်။ သံစဉ်သာက အခန်းအပြင်ဘက်မှ မမ မုန့်ဟင်းခါးမစားတော့ဘူးလားလို့ လှမ်းအော်မှ သူမ ပြန်နိုးလာခဲ့သည်။ တစ်ခုတော့ ကောင်းသည်။ တစ်ချက်မှေးလိုက်ရလို့ထင်သည်။ မှုန်နံ့သာ အနည်းငယ်ပြန်လန်းလာသည်။ အိပ်ယာမှ ပြန်ထရင်း ညီမဖြစ်သူနှင့် အမေဝယ်ထားသည့် မုန့်ဟင်းခါးကို အတူဝင်စားလိုက်သည်။ သူမ မုန့်ဟင်းခါး စားပြီးချိန်တွင် မနက် ၁ဝနာရီ ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ မနက်က ရှုံးခဲ့သော လောင်းကြေးအတွက် အကြွေးဆပ်ဖို့ မိုးကောင်းကင်နှင့် ၁၁နာရီထိုးတွင် ချိန်းထားသဖြင့် မှုန်နံ့သာ ရေမိုးချိုးအလှပြင်ရန် စတင်ပြုလုပ်ရလေတော့သည်။

ကဲဗျာ .. ကျနော် ကတိထားခဲ့တဲ့အတိုင်း “ဆရာကောင်းတပည့်“လေးကို ဆက်ဆွဲလိုက်ပြီဗျာ။ တကယ်တော့ ဒီဇာတ်လမ်းက ကျနော်ကြိုက်ခဲ့တဲ့ အီးဇာတ်လမ်းလေးတစ်ခုကို သင့်တော်သလို ပြန်ရေးနေခြင်းပါ။

ကျနော် ဒီဇာတ်လမ်းရေးချင်တဲ့အကြောင်းက ကျနော်ရေးခဲ့သမျှသော ဇာတ်လမ်းတွေတော်တော်များများဟာ ယောကျ်ာလေးဇာတ်လိုက်နေရာက ခံစားရတာကိုပဲ ပြောထားတာများလို့၊ အပြောင်းအလွဲလေးဖြစ်အောင်ဆိုပြီး မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ခံစားမှုနေရာက ဝင်ရေးကြည့်တာပါ .. ဟီး ;D ။ ဒီဇာတ်လမ်းထဲမှာတော့ မှုန်နံ့သာနေရာကပေါ့ဗျာ .. ဒါပေမယ့် ကိုယ့်မှာက ကိုသာဒင်လို ဝိုင်းဝန်းကူညီမယ့် ညီမလေးများက မရှိတော့လဲ သူများရေးခဲ့တာလေးကို မှီငြမ်းကိုးကားပြီး ဆွဲရတာပေါ့ .. နောက်ပြီး ကျနော့်နစ်ကလဲ သိတဲ့အတိုင်း “နတ်သား“ ဆိုတော့ ဘယ်လိုမှ feminine မဖြစ်ဘူးလေ။ မြူခိုးဝေတို့လိုတောင် ဟိုလိုလို ဒီလိုလို နာမည်ပေါက်မနေဘူး … ခွိ (ဆရာသမား … ကျုပ်စိတ်ဆိုးမနေနဲ့ဦး :P) .. နောက်ပြီး ဇာတ်လမ်းစရေးတုန်းကလဲ အမရာက ဘယ်ဂျောင်ပုန်းနေလဲ မသိဘူး .. စောစောစီးစီးကသာ ဒီလိုမျိုးထွက်လာရင် အမရာနှင့် တိုင်ပင်ရေးသည်တွေ ဘာတွေ လူကြားကောင်းအောင် လုပ်လို့ရသေးတယ် .. ဟီး . ::) ::) . အခုကျမှတော့ မတတ်နိုင်တော့ဘူး .. နတ်သားရေးသည်ပဲပေါ့ .. ခံစားတင်ပြသည်တော့ မပြောတော့ပါဘူး .. 😛

ကျနော်ပြောခဲ့သလို ဒီဇာတ်လမ်းက မင်းသား၊ မင်းသမီး နှစ်ယောက်လောက်ပဲ အဓိက ကျနေတာမို့ စာဖတ်သူတွေ ကြိုက်ကြမယ်လို့တောင် ထင်မထားဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျနော်မရေးပဲနဲ့ ပစ်ထားမိတဲ့ကာလမှာ အတွေးပင်လယ်ပြာနဲ့ အချစ်တက္ကသိုလ် နှစ်နေရာခွဲတင်ထားတာတောင်မှ နောက်ဆုံးပို့စ်မှာ သန့်ကျူပေးသူက ၄၇ ရနေတော့ ကိုယ့်မျက်လုံးတောင် ကိုယ်မယုံနိုင်ဘူး ဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒါကြောင့်လဲ တောင်းဆိုသူများရဲ့ဆန္ဒအတိုင်း ဆက်လိုက်ပါတယ်။ အားပေးကြပါဦး :-* :-*။ ကျနော်လဲ ကြိုးစားရေးပါ့မယ်။ ကျနော့်ရဲ့အွန်လိုင်းမိတ်ဆွေ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က ဇာတ်လမ်းအစမှာတင် ကိုနတ်ဟာကလဲ မြန်မာနိုင်ငံမှာဆို မဖြစ်နိုင်တဲ့ဟာကြီးလို့ ပြောထားဖူးပါတယ်။ ဖြစ်နိုင်တယ်၊ မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာကတော့ ကိုယ့်အတွေ့အကြုံနဲ့ကိုယ် ပြောကြတာမို့ ကျနော် အကျယ်တဝင့်ပြောမနေတော့ပါဘူး။ သရဲမမြင်ဘူးတဲ့သူ သရဲရှိတာ မယုံသလို၊ သရဲမြင်ဖူးတဲ့သူကြတော့လဲ အိမ်အို၊ အိမ်ဟောင်းတွေ့ရင်တောင် ကြောက်နေကြတာဆိုတော့ ကိုယ့်သဘောနဲ့ကိုယ်သာ တွေးယူကြဖို့ ထားလိုက်ပါတယ်။

ကဲ .. ပြောနေတာကြာမယ်ဗျာ .. ဆက်လက်ပြီးတော့ပဲ screen ပေါ်မှာ မှုန်နံ့သာနဲ့ မိုးကောင်းကင်ရဲ့ဇာတ်လမ်းလေးကို ကြည့်လိုက်ကြရအောင်လားဗျာ …

*********************************************

ဒုတိယအကြိမ်အဖြစ် မှုန်နံ့သာ၏ အိမ်ရှေ့သို့ မိုးကောင်းကင်၏ ကားအနီလေး ပြန်ရောက်လာချိန်တွင် မနက်၁၁နာရီ ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ တော်တော့ တော်ပါသေးသည်။ မိုးကောင်းကင် မရောက်လာခင် ဒေါ်ကေသီက အလုပ်ကိစ္စနှင့် အပြင်ထွက်သွားလို့ မှုန်နံ့သာ ရှင်းပြရတာ သက်သာသွားသည်။ ဒီလိုမှ မဟုတ်လျှင် တစ်နေ့ထဲ နှစ်ခါတိတိ မိုးကောင်းကင်နှင့်ပါသွားမှုအတွက် သူမ လျှောက်လဲချက်ပေးရမှာ သေချာသလောက် ရှိပါသည်။ ညီမငယ် သံစဉ်သာလောက်ကတော့ သူမ ထည့်မတွက်ပါ။ တစ်ချို့ကိစ္စတွေကို ညီအစ်မခြင်း ဖြစ်ပေမယ့် မှုန်နံ့သာ သိပ်ရှင်းပြမနေတတ်ချေ။

မိုးကောင်ကင် ခေါ်သွားသည့် ရှော့ပင်းမောက နာမည်ကြီးနေရာဖြစ်သည့်အပြင်၊ အချိန်ကလဲ အချိန်ကောင်းမို့ မှုန်နံ့သာတို့ ရောက်သွားချိန်တွင် လူအတော်စည်နေပြီဖြစ်သည်။ ကားပါကင်တွင် ကားရပ်ပြီးနောက် ရှော့ပင်းမောထဲသို့ အတူတွဲ၍ လျှောက်လာချိန်တွင် မှုန်နံ့သာ ပထမဆုံး သတိပြုမိသည်က လူတွေအားလုံး၏ မျက်လုံးတွေသည် သူမတို့နှစ်ယောက်ဆီသို့ အလိုလို ရောက်လာကြတာကို။ မှုန်နံ့သာသည် မိုးကောင်းကင်၏ ညွှန်ကြားချက်နှင့် skinny jeans လို့ ခေါ်သည့် ဂျင်းဘောင်းဘီကြပ်ကို တီရှပ်အကြပ်နှင့် တွဲဝတ်ထားသည်။ အဝတ်အစားနှစ်ခုစလုံးက သူမ၏ ကိုယ်ထည်အား အရှိကိုအရှိအတိုင်း ဖော်ပြနေသည့် အမျိုးအစားမို့ သူမ ဖြတ်လျှောက်သွားသည့် နေရာတိုင်းမှ ယောကျ်ားလေးတွေ၏ မျက်လုံးများသည် သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မြှားတံများအလား ဝဲကာဝဲကာ ကျရောက်နေလေသည်။

မှုန်နံ့သာ လမ်းလျှောက်ရတာ တစ်မျိုးဖြစ်လာသည်။ အရင်တုန်းကလဲ ယောကျ်ားလေးတွေ စိုက်ကြည့်တာကို ခံခဲ့ရဖူးပေမယ့် ဒီလောက်ပမာဏများသည်ကို မကြုံဖူး။ စိတ်ထဲ မဝံ့မရဲဖြစ်လာသည့်အလျောက် ခြေလှမ်းတွေက အလိုလိုနှေးသွားသည်။ အတူလျှောက်နေသူ မိုးကောင်းကင် ခြေလှမ်း လေးငါးလှမ်းလောက်လွန်သွားသည်။ ထို့နောက်မှ သူမပါမလာသည်ကို သတိပြုမိလို့ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်သည်။

“မှုန် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ ..“
“ဟို .. ဟို .. လူတွေကြည့်နေကြတယ် ..“
“မျက်စိပါလို့ ကြည့်တာပဲ .. ကြည့်ပါစေ .. ကြည့်လို့ပဲ့ပါသွားတာမှ မဟုတ်တာ ..“
“မဟုတ်ဘူး .. ကောင်း .. မှုန့်ကိုကြည့်တာ အပေါစားမလိုမျိုး သဘောထားပြီး ကြည့်နေကြတာထင်တယ် ..“
“မှုန် .. ပေါက်တတ်ကရတွေ လျှောက်တွေးမနေနဲ့ .. မှုန်က အပေါစားမဆိုတော့ .. ကောင်းကရော ဘာဖြစ်သွားမလဲ .. မှုန်ကို့ ဆက်ဆီကျလို့ ကြည့်နေကြတာ .. အရုပ်လှလှလေးလို မြင်လို့ ကြည့်နေကြတာ .. ကောင်းပြောတာ နားလည်လား ..“

မိုးကောင်းကင် လေသံက ပြတ်သားသည်။ မှုန်နံ့သာ အလိုလို ခေါင်းညိတ်ပြရင်း သူ့စကားကို လက်ခံမိသွားသည်။ ဟုတ်တော့လဲဟုတ်ပါသည်။ ယောကျ်ားလေးခြင်းမို့ မိုးကောင်းကင်က သူမထက်စာလျှင် ပုရိသယောကျ်ားတွေ၏ သဘောကို ပိုနားလည်ပေလိမ့်မည်။ သူမ စိတ်ထဲ အနည်းငယ် ငြိမ်းအေးသွားသည့်တိုင် စိတ်မအီမသာဖြစ်နေသေးသည်ကတော့ မပျောက်သေးပါ။
“လာ .. ကောင်းလက်ကို ကိုင်လိုက်ခဲ့ .. အတူတူသွားကြမယ် .. ကိုယ်ကိုမတ်ပြီးရဲရဲလျှောက် ..မဝံ့မရဲမဖြစ်နဲ့ … မှုန့်ဘေးနားမှာ ကောင်းရှိနေတယ် ..“
မှုန်နံ့သာ အားရဝမ်းသာစွာပင် ကမ်းပေးထားသည့် မိုးကောင်းကင်လက်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် သူမသည် ချစ်သူအတွဲတွေ မဟုတ်သည့်တိုင် ထိုခဏ၌ သူမမှာ လက်ချင်းဆုပ်ကိုင်ထားမှုမှ အားအင်တွေ စီးဆင်းလာသည်ဟု ခံစားရသည်။ မိုးကောင်းကင် ဘေးနားမှ ယှဉ်၍ သူမ လိုက်ပါလာခဲ့သည်။

မိုးကောင်းကင်ပြောတာ မှန်ပါသည်။ တဖြေးဖြေးနှင့် မှုန်နံ့သာ၏ ကိုယ်ထဲတွင် သူမကိုယ်သူမ ယုံကြည်မှုတွေ ပြန်ဖြစ်လာသည်။ ယောကျ်ားလေးတွေ စိုက်ကြည့်နေမှုကို ရွံကြောက်မှု မဖြစ်တော့ပဲ ထို့အကြည့်တွေ၌ပင် သာယာလာသည်။ ကျေနပ်လာသည်။ ဟုတ်တော့ဟုတ်သည်။ အများသူငှာ စိုက်ကြည့်လို့ လမ်းလျှောက်ပျက်ရမည်ဆိုလျှင် ရုပ်ရှင်မင်းသား၊ မင်းသမီးတွေ ရှော့ပင်းထွက်နိုင်ကြတော့မည်တောင် မထင်။ အိမ်ထဲတွင် ငြိမ်ကုတ်ပြီး နေကြရဖို့များသည်။ မှုန်နံ့သာ ထိုသို့ တွေးလိုက်မိသည့်နောက်တွင်တော့ သူမကပင် ပြန်၍ သူမကို စိတ်ဝင်တစားငေးကြည့်နေသူတွေကို လေ့လာမိတော့သည်။

မှုန်နံ့သာကို ငမ်းနေသော တချို့သောကောင်လေးတွေက ပုံစံမဆိုးပါ။ ထိုရောအခါ ဒီလိုကောင်လေးတွေက သူမကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေခြင်းအတွက် မှုန်နံ့သာ ကျေနပ်မှု ဖြစ်လာသည်။ အသက်ကြီးကြီး ဘဲကြီးတွေနှင့် ချာတိတ်လေးတွေကလဲ အလွတ်မပေးပဲ သူမကို ကြည့်ကြတာတွေ့သည်။ မှုန်နံ့သာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်တော့ပါ။ ထို့အပြင် အမျိုးသမီးကြီးတွေနှင့် ရွယ်တူ မိန်းကလေးများကပါ သူမတို့နှစ်ယောက် ဖြတ်လျှောက်သွားသည်တွင် လိုက်ကြည့်ကြတာကိုလဲ မြင်နေရသည်။ အစတုန်းကတော့ ဒါကို သူမ တစ်မျိုးဖြစ်သေးသည်။ ဒါပေမယ့် မှုန်နံ့သာ သေချာသတိထားကြည့်လိုက်တော့ ထိုမိန်းမတွေ၏ အကြည့်က သူမဆီမှာ ခဏသာရှိပြီး မိုးကောင်းကင်ဆီသို့ပဲ ဝဲသွားကြသည်။ ထိုရောအခါ မှုန်နံ့သာစိတ်ထဲမှာ တမျိုးတောင်ဖြစ်ရသည်။ အစောပိုင်းတုန်းက မဝံ့မရဲဖြစ်နေသော ခံစားချက်တွေသည် နေလာနှင်းပျောက်ဆိုသလို အစတောင် ရှာလို့မရတော့ပဲ မိုးကောင်းကင်နှင့် တွဲလျှောက်နေရမှုအတွက် ဂုဏ်ယူသလိုတောင်ဖြစ်လာသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် မိုးကောင်းကင်၏ မျက်နှာကို သူမခိုးကြည့်မိနေတော့သည်။

မှုန်နံ့သာ၏ စိတ်ထဲတွင် အတွေးပေါင်းစုံက ချာလပတ်လည်နေသဖြင့် မိုးကောင်းကင်က ဘယ်ခေါ်လို့ခေါ်လာခဲ့သည်ဆိုတာတောင် သတိမထားမိလိုက်ပါ။ လက်ဆွဲခေါ်ရာ လိုက်လာရင်းမှ မိုးကောင်းကင်က ခြေလှမ်းရပ်လိုက်သည်တွင် သူမတို့ရောက်နေသည့် ဆိုင်ခန်းကိုသတိထားမိသည်။ အမျိုးသမီးအသုံးအဆောင်နှင့် အဝတ်အထည်တွေချည်းပဲ သီးသန့်ရောင်းချသည့် စတိုးဆိုင်ကြီးဖြစ်သည်။ အပေါက်ဝနားတွင် ရပ်နေသည့် မှုန်နံ့သာတို့ဆီသို့ ဝတ်စုံလှလှလေးဝတ်ထားသော အရေးစာရေးမလေးတစ်ဦး မဆိုင်းမတွရောက်လာသည်။ ထုံးစံအတိုင်းပင်။ မှုန်နံ့သာဆီသို့ တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်ပြီးနောက် ကောင်မလေး၏ အကြည့်က မိုးကောင်းကင်ဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ ထို့ကြောင့်ပဲလား မသိ။ မိုးကောင်းကင် ပါးစပ်က စကားတစ်ခွန်းထွက်လာသည်တွင် အရောင်းစာရေးမလေးမျက်နှာ၌ အံ့အားသင့်သည့်အသွင် ဖြတ်ပြေးသည်။

“Thong တွေ ကြည့်ချင်လို့ ..“
“ရှိ .. ရှိပါတယ် .. ဒီ .. ဘက်ခြမ်းမှာပါ ..“
မှုန်နံ့သာ မျက်လုံးပြူး၊ မျက်ဆံပြူးနှင့် မိုးကောင်းကင်နောက်မှ ပါသွားသည်။ ပထမတော့ မိုးကောင်ကင် နောက်နေသည်ဟု ထင်ထားသည်။ သို့သော် မိုးကောင်ကင် Thong တွေရှိသည့် ကောင်တာရောက်တော့ ကောက်ကိုင်ပြီး ဝယ်ဖို့ပြောသည်တွင် မှုန်နံ့သာ ဘာပြောရမှန်းတောင် မသိတော့။ အရောင်းကောင်မလေးကတော့ ဈေးရောင်းသူမို့လို့လား မသိ။ ဘယ်လိုမှ မနေတော့ပဲ မိုးကောင်းကင်ရွေးထားသည့် Thongတွေနှင့် လိုက်ဖက်ညီမည့် အဆင်တူ ဘရာတွေကိုတောင် ထုတ်ပြနေသေးသည်။ ဘာမှမဟုတ်သည့် ပစ္စည်းလေးတွေဖြစ်ပေမယ့် တန်ဖိုးကတော့ မနည်းပါ။ မြန်မာငွေနှင့်တောင် မဟုတ်ပဲ Baht ငွေနှင့်ရှင်းရမည်ဆိုတာကို မှုန်နံ့သာ ဈေးနှုန်း Tag ကိုမြင်၍ သိနေရသည်။

“မှုန် .. ကြိုက်လား ..“
“အင် … ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ ..“
ယောင်တောင်ပေါင်တောင်နှင့်ပင် မှုန်နံ့သာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ မိုးကောင်းကင်က ဒါနဲ့တင် မရပ်သေးပါ။ ဖိနပ်ရောင်းသည့်နေရာသို့ ဆွဲခေါ်သွားသည်။ Lily လောက်ပဲ စီးနေကြသူမို့ မိုးကောင်းကင် ဦးတည်သွားသည့် ဖိနပ်စင်ကိုမြင်တော့ မှုန်နံ့သာ တိုးတိုးလေးကပ်ပြောရသည်။
“ကောင်း .. အဲဒါတွေက ဈေးကြီးတယ် …“
“ဈေးက အရေးမကြီးပါဘူးကွာ .. စတိုင်လ်ကျဖို့က အဓိကပါ .. ဒါနဲ့ မှုန်က ဒေါက်မြှင့်စီးနိုင်တယ်နော် …“
“စီးတော့စီးပါတယ် …ဒါပေမယ့် ခြေဖျားလေးတွေနာလို့ အမြဲမစီးဖြစ်ဘူး ..“

မိုးကောင်းကင်က ထပ်မမေးတော့ပဲ သူသဘောကျသည်ဆိုသော ကြိုးသိုင်းဒေါက်မြှင့်ဖိနပ်တစ်ရံနှင့် အနက်ရောင် leather boots တစ်စုံကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။ သားရေဖိနပ်က ဒစ်စကောင့်ချနေသည်ဆိုသည့်အတွက် မှုန်နံ့သာလဲ အထူးထူးအထွေထွေ ငြင်းမနေတော့ပါ။ မိန်းကလေးပီပီ ဈေးဝယ်ရတာကို တဖြေးဖြေးနှင့် နှစ်ခြိုက်လာသည်။ မိုးကောင်ကင်လက်ကို ချိတ်၍ ကောင်တာပေါင်းစုံသို့ လိုက်ပါလာခဲ့သည်။ အချိန်နှစ်နာရီနီးပါးမျှကြာအောင် ဈေးဝယ်ပြီးချိန်တွင် မှုန်နံ့သာရော၊ မိုးကောင်ကင်ရော လက်တွေလုံးဝမအားတော့ပါ။ ပလတ်စတစ်အိတ်၊ စက္ကူအိတ်တွေကို တနင့်တပိုးဆွဲပြီး ကားရပ်ထားရာသို့ ပြန်လျှောက်လာခဲ့ကြသည်။

“ဘာဆက်လုပ်ကြမှာလဲ .. ကောင်း ..“
“ကောင်းမှာတော့ အစီအစဉ်ရှိတယ် .. ဒါပေမယ့် မှုန်ကဘာလုပ်ချင်လဲ ..“
စိတ်ကြည်နူးမှုအခံနှင့်မို့ မှုန်နံ့သာ၏ မျက်နှာက မချိုမချဉ်ဖြစ်နေသည်။ ပါစင်ဂျာခုံဘက်တွင် တည့်တည့်လေးထိုင်နေရာမှ မိုးကောင်းကင်ရှိရာဘက်သို့ ကိုယ်ကလေးကို နွဲ့ကာထိုင်သည်။ ဒါတွင်မက သူမလက်ကလဲ မိုးကောင်းကင်၏ ပေါင်တံပေါ်သို့ရောက်လာသည်။ လက်ချောင်းလေးနှစ်ချောင်းကို လမ်းလျှောက်သလို ဒူးခေါင်းဘက်မှ အပေါ်ဘက်သို့ တဖြေးဖြေးချင်း ရွှေ့လာရင်း ..

“မှုန်က .. ကောင်းကို … မှုန့်စိတ်ချမ်းသာအောင် လုပ်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပြန်ဆပ်ရင် ကောင်းမလားလို့ ..“
“တကယ် .. မှုန်က ဘယ်လိုဆပ်ချင်တာလဲ .. ပြောပြလေ ..“
မှုန်နံ့သာနှုတ်မှ ထုတ်မပြောခင်မှာ သူမလက်က မိုးကောင်းကင်၏ ဘောင်းဘီခွကြားသို့ ရောက်သွားပြီဖြစ်သည်။ လက်ကိုအုပ်၍ ဖွဖွလေးညှစ်ပေးလိုက်သည်တွင် မိုးကောင်းကင်တစ်ယောက် ဖင်ကိုရွှေ့၍တောင် ထိုင်လိုက်ရသည်။ လက်ထဲတွင် စမ်းမိသည့်အရာကလဲ ဂျင်းဘောင်းဘီခံနေသည့်တိုင် ခပ်ဖောင်းဖောင်းဖြစ်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။

“ဒီကောင်ဆိုးလေးများ အပြင်ထွက်ပြီး မှုန်နဲ့ဆော့ချင်မလားလို့လေ ..“
“ဟင် .. ကောင်ဆိုးလေး ဖြစ်သွားပြီလား ..“
“ဟုတ်တယ် .. တော်တော်ဆိုးတဲ့ကောင် … နေပါဦး .. သူ့ကို ဘယ်လိုခေါ်ရမလဲ .. ဟုတ်ပြီး .. ငရန်မကန်းလို့ ခေါ်ရမယ် ..ခစ် .. ခစ် “
“အာ .. မှုန်ကလဲ .. ဘယ်နှယ့် ငရန်မကန်း ဖြစ်သွားရတာလဲ .. အဲဒီနာမည်ကြီး မမိုက်ဘူး ..“
“သိဘူးကွာ .. မှုန်ခေါ်ချင်သလို ခေါ်မှာပဲ .. ကောင်းဟာက မျက်လုံးတစ်ဖက်ထဲရှိတဲ့ လူနဲ့တူနေတာကိုး .. မရဘူး ငရန်မကန်းပဲ ..“
“အိုကေ .. အိုကေ .. ခေါ်စေဗျား … မှုန့်သဘော … ဟုတ်လား .. ဒါပေမယ့် အပြင်မှာတော့ လျှောက်ပြောမနေနဲ့နော် ..“
“မပြောပါဘူး .. စိတ်ချ .. “

မှုန်နံ့သာ ခေါင်းကလေးကို စက်ရုပ်အရှုံးပေးရလောက်အောင် လေးငါးခါထက်မနည်း သွက်သွက်ညိတ်ပြီးကတိပေးလိုက်သည်တွင် မိုးကောင်းကင် ထပ်မပြောတော့ပါ။ ကောင်မလေး စိတ်ကြည်နူးနေသည်ကိုပင် ပြုံးစစနှင့်ကြည့်ရင်း ကားကို မောင်းထွက်လိုက်ပါတော့သည်။

များမကြာမီပင် မှုန်နံ့သာတို့နှစ်ယောက် မိုးကောင်းကင်အိမ်သို့ ရောက်လာခဲ့ကြသည်။ မနေ့တုန်းကအတိုင်း မိုးကောင်ကင်က အိမ်မကြီးသို့ မသွားပဲ ရေကူးကန်ဘေးမှ အိမ်ကလေးသို့သာ မှုန်နံ့သာကို ခေါ်လာခဲ့သည်။ ကားထဲမှ အထုတ်အပိုးတွေကိုလဲ သူတို့နှင့်အတူ တခါထဲ ယူလာခဲ့သည်။ အထဲရောက်သည်နှင့် တံခါးပြန်ပိတ်ပြီးနောက် မိုးကောင်းကင်က ရေငတ်ပြေသောက်ရအောင်ဆိုပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ကုတ်နှစ်ဗူးကို သွားဖောက်သည်။ ဖန်ခွက်လှလှလေးထဲ ငှဲ့ထည့်ပြီးနောက် မှုန်နံ့သာကို ကမ်းပေးသည်။ သူကမူ မသောက်သေးပဲ ဝယ်လာသည့် အထုပ်တွေထဲမှ ရင်တော်တော်ဟိုက်သော (low cut blouse) တစ်ထည်၊ ခေါင်းလောင်းပုံဂျင်းစကပ်နှင့် အဆင်တူ အတွင်းခံတစ်စုံကို ရွေးုထုတ်သည်။ သူမကို ကမ်းပေးသည့် အဝတ်တွေကြောင့် မှုန်နံ့သာ အအေးကို တစ်ငုံပဲ သောက်နိုင်လိုက်ရှာသည်။ ဒါတွေကို သူ့ရှေ့မှာ ဝတ်ပြရမှာလား.. ဟင်။ မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားသည့် သူမကို မြင်တော့ မိုးကောင်းကင်က အလိုက်တသိနှင့် ..

“အထဲမှာ ရေချိုခန်း သပ်သပ်ရှိတယ် .. မှုန် ..“
မှုန်နံ့သာ ယဲ့ယဲ့လေးသာ ပြုံးနိုင်ပြီး အဝတ်တွေကိုဆွဲ၍ မိုးကောင်းကင်ညွှန်ပြရာသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဆယ်မိနစ် မရှိတရှိလောက် မှုန်နံ့သာ ရေချိုးခန်းထဲတွင် ကြာသွားသည်။ နောက်ဆုံး အဝတ်တွေလဲပြီးလို့ ရေချိုးခန်းတံခါးကိုဖွင့်ပြီး အပြင်ထွက်လိုက်သောအခါတွင်မူ အစောတုန်းက မိုးကောင်းကင်နှင့် စဟယ်၊ နောက်ဟယ် လုပ်ခဲ့သမျှသည် စိတ်ထဲမှာ ဘယ်ရောက်သွားမှန်းတောင် မသိတော့ပါ။ ဆီပူအိုးထဲ ထည့်ခံလိုက်ရသော ငါးမုန့်တစ်ချပ် ချက်ချင်းပွတက်လာသလို သူမတကိုယ်လုံးတွင် ရှက်သွေးတွေက နေရာတိုင်းမှ ဖြာထွက်လျက်ရှိသည်။ ရှေ့ဘက်ရှိလက်နှစ်ဖက်ကို မသိမသာယှက်ကာ ပွတ်သပ်ရင်း မိုးကောင်းကင်ထိုင်နေရာသို့ တစ်လှမ်းချင်း ပြန်လျှောက်လာသည်။ သူမကို မိုးကောင်းကင် စိုက်ကြည့်နေမှန်း မှုန်နံ့သာ အလိုလိုသိသည်။

“အရမ်းမိတယ်ကွာ ..“
“တကယ် .. ကောင်း တကယ်ပြောတာလား …“
“တကယ်ပြောတာပေါ့ .. မှုန် ရော ဘယ်လိုနေလဲ ..“
“မှုန်လဲ စိတ်ထဲမှာ တမျိုးဖြစ်နေတာကလွဲရင် သဘောကျတယ်ထင်တာပဲ .. မှုန် မှန်ထဲမှာ သေချာပြန်ကြည့်ခဲ့တယ် .. ကောင်းပြောတာ ဟုတ်တယ် .. မှုန် အရင်တုန်းက ကိုယ့်မှာရှိတဲ့ဟာကို သူတပါးကို ထုတ်မပြရဲသလို ဖြစ်နေတာ …“
မိုးကောင်းကင်က သူ မပြောဘူးလားဆိုသည့် သဘောနှင့် မေးဆတ်ပြသည်။ ပြီးမှ လက်ညိုးလေးကို ဝေ့ကာဝိုက်ပြရင်း ..
“ကောင်းကို တစ်ပတ်လှည့်ပြပါလား …“

မိုးကောင်းကင် ခိုင်းသည့်အတိုင်း မှုန်နံ့သာ သူမကိုယ်လေးကို ဖြေးညင်းစွာ လှည့်ပြသည်။ ထို့နောက် မိုးကောင်ကင်က သူမကို မော်ဒယ်ကောင်မလေးများလို ပို့စ်လုပ်ပြပါလားလို့ ဆိုသည်။ မှုန်နံ့သာ ကြိုးစားပြီး လုပ်ကြည့်သည်။ အဆင်တော့ မပြေ။ ဟိုပုံစံ၊ ဒီပုံစံလုပ်ရင်းနှင့် အချိုးမကျသည့်စတိုင်လ်ကြောင့် အလိုလို ရယ်ချင်လာသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ ပြုံးစစ အမူအယာကို မြင်တော့ ပိုဆိုးသည်။ ညာဘက်လက်ကို ခါးကလေးပေါ်ထောက်၊ ကိုယ်ကလေးကို စောင်း၍ ပို့စ်ပေးလိုက်ပြီးနောက်တွင်တော့ သူမ မနေနိုင်ပဲ ရယ်ချမိသည်။ မိုးကောင်းကင်ကလဲ သူမ နည်းတူ လိုက်ရယ်သည်။ ရယ်မောခြင်းသည် စိတ်ကြည်နူးမှုကို ဖြစ်စေသည့်အလျောက် မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် nervous ဖြစ်နေမှု မရှိတော့ပေ။ သူမ မျက်လုံးက ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကိုခွဲ၍ ထိုင်နေသည့် မိုးကောင်းကင်၏ ပေါင်ကြားဆီသို့ ရောက်မှန်းမသိရောက်သည်။ မှုန်နံ့သာ စိတ်ထင်လို့လားမသိ။ ထိုနေရာက ခါတိုင်းလိုမဟုတ်ပဲ ဖောင်းဖောင်းကြီး ဖြစ်နေသည်။

“မှုန်ရဲ့ကိုယ်တော်လေး ငရန်မကန်းက မှုန်ဝတ်ပြတာကို ကြိုက်လား ဟင် ..“
“မပြောတတ်ဘူးလေ .. မှုန့်ဖာသာမှုန် လာမေးကြည့်ပါလား ..“
မူနွဲ့နွဲ့နှင့် မှုန်နံ့သာ အပြောကို မိုးကောင်းကင် စသလိုနောက်သလိုနှင့် အဖြေပေးလိုက်သည်။ မှုန်နံ့သာ ဘယ်လိုတုံ့ပြန်မည်မှန်း မိုးကောင်းကင် မပြောတတ် …။

လက်ဖြင့်ခါးကလေးကို ထောက်ရင်း ကိုယ်ဟန်ပြရပ်နေရာမှ မိုးကောင်းကင်ရှိရာသို့ မှုန်နံ့သာ မော်ဒယ်လ်ကောင်မလေးတွေ လမ်းလျှောက်သလို မျဉ်းတဖြောင့်တည်းလျှောက်လာသည်။ မိုးကောင်ကင် ရှေ့ရောက်သည်နှင့် သူ့ရှေ့တွင် အသာဒူးထောက်၍ ထိုင်သည်။ လက်ကလဲ အလိုအလျောက်ဆိုသလို ပေါင်ကားကာ ပေးထားသည့် မိုးကောင်းကင်၏ ဘောင်းဘီခါးပတ်ဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ မနေ့တုန်းက မိုးကောင်းကင် လိင်တံကို သူမစုတ်ပေးခဲ့ပြီးပြီဖြစ်သည်။ ဒီနေ့ ထပ်စုတ်ပေးရတော့ရော ဘာအရေးလဲ။ တကယ်ဆို သူမပေါ် အလိုလိုက် ဂရုစိုက်ထားသည့် မိုးကောင်းကင်ကို ဒီလောက်ပြန်လုပ်ပေးရတာ ဘာပြသနာမှ မဟုတ်ပေ။ ထိုအတွေးကြောင့်ပင် တုန့်ဆိုင်းတုန့်ဆိုင်း ဖြစ်နေသော မှုန်နံ့သာလက်က သွက်လက်လာသည်။ အကာအကွယ်ဖြစ်ထားသမျှအကုန်ကို အောက်ဘက်သို့ ဆွဲအချတွင် မှုန်နံ့သာအခေါ် ငရန်မကန်းက မထောင့်တထောင်လေး သူမအား မျက်စပစ်ပြနေသည်။

“မှုန် .. ကောင်းကို ရုပ်ရှင်ကားတွေထဲကလို တစ်လွှာချင်း ချွတ်ပြပါလား .. သိတယ်မှတ်လား .. striptease ဆိုတာလေ ..“
“မှုန် လုပ်တတ်ဘူး ကောင်း .. ဘာမှန်းတော့သိတယ် …“
“မှုန်ရဲ့ အလှအပကို ကောင်း ကြည့်ချင်လို့ပါ …လုပ်ပါ မှုန်ရယ် ..“

မှုန်နံ့သာ တွေဝေသွားသည်။ သူမ စဉ်းစားကြည့်သည်။ မိုးကောင်းကင်ပြောတာ ဟုတ်တော့လဲဟုတ်သည်။ တကယ်ဆို သူမက မိုးကောင်းကင်၏ တကိုယ်လုံးကို မြင်ထားပြီးပြီဟုတောင် ပြောလို့ရသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် သူမကိုလဲ မိုးကောင်းကင် ထိုသို့ကြည့်ချင်နေမည်ဆိုတာ သေချာပါသည်။ မှုန်နံ့သာ အရင်တုန်းကလို သူမကိုယ်လုံးကို ပြရမည်ကို မရှက်တော့ပါ။ တစ်နေ့တာအတွင်းမှာတင် မှုန်နံ့သာ၏ အတွေးအခေါ်က ပြောင်းလဲသွားသည်။ မိုးကောင်းကင်ကြည့်ချင်သည်ဆိုလျှင် သူမ ပြဖို့ ဝန်မလေးတော့ချေ။ သို့သော် မျက်စိရှေ့တွင်ရှိနေသော ငရန်မကန်း၏ ဆွဲအားက သူမကို တုပ်နှောင်ထားသည်။

“မှုန် လုပ်ပြမယ် .. ဒါပေမယ့် ငရန်မကန်းနဲ့ မှုန် အခုဆော့ချင်သေးတယ် ..“
“အိုကေဗျား .. ဆော့စေ .. ဘယ်နှယ့် ဒါမျိုးဖိတ်ခေါ်ချက်ကို မိုးကောင်းကင် ငြင်းရင် အမိုက်နင့်ပြင်ရှိသေးလာလို့တောင် ပြောရဦးမှာ … ဟီး .. ဟီး ..“

မှုန်နံ့သာ ချစ်စဖွယ်ကောင်းအောင် မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြလိုက်ပြီးနောက် မိုးကောင်းကင်မျက်နှာကို ကြည့်နေရာမှ မျက်နှာလွှဲသည်။ ဆံပင်ရှည်တွေကို တစ်ဖက်သို့ သိမ်းလိုက်ပြီး ငရန်မကန်း၏ တစ်လုံးထဲကျန်နေသော မျက်လုံးဆီသို့ သူမခေါင်းကို နိမ့်ချလိုက်သည်။ ပရီကမ်လို့ မနေ့က သိခဲ့သော အရည်လေးတွေဝေ့နေသည်ကို တွေ့သည်နှင့် အသာလျက်ယူသည်။ ဒါက မှုန်နံ့သာ၏ လှုပ်ရှားမှု အစပြိုးချက်ဟု ဆိုရမည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ မှုန်နံ့သာလျှာလေးက မိုးကောင်းကင် သင်ပြထားသည့်အတိုင်း ထိပ်လုံးလုံးကြီး တစ်ဝိုက်ရွေ့လျားသည်။ ဒါတွင်မက သူမ၏ လက်တစ်ဖက်ကလဲ တွဲလွဲကျနေသည့် ဥနှစ်လုံးကို ရွရွလေးပွတ်ပေးသည်။ တော်တော်ကြာကြာ ထိုသို့စုပ်လျက်ပေးပြီးနောက် မှုန်နံ့သာ ပါးစပ်ထဲမှ ထိပ်ကိုပြန်ချွတ်လိုက်ပြီး လိင်တံတလျှောက် လျှာဖျားလေးနှင့် ထိုးဆွပေးပြန်သည်။ သူမ၏ လုပ်ဆောင်ချက်ကြောင့် မိုးကောင်းကင်တစ်ယောက် အားခနဲ အီးခနဲပင် ထုတ်ဖော်ညည်းလာရသည်။ ထိုအသံအကြားတွင် မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်မိသည်။ မိုးကောင်းကင်က သူမကို ငုံ့၍ ကြည့်နေသည်ကို တွေ့နေရသည်။

“မှုန် .. မှုန့်မှာ အရမ်းလှတဲ့မျက်တောင်လေးတွေ ရှိတယ် .. သိလား .. မှုန့်မျက်ဝန်းတွေနဲ့ အရမ်းလိုက်တယ် .. ဒီတော့ မှုန် ကောင်းဟာကို စုတ်ပေးနေတဲ့အချိန် တတ်နိုင်သမျှ အပေါ်ကို မော့ကြည့်နေ … ယောကျ်ားလေးတွေက အဲဒီလိုမျိုး သူတို့ကို မျက်လွှာပင့်ကြည့်တာကို အရမ်းသဘောကျကြတာ ..“

မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်၏ စကားကို နားလည်ဟန်နှင့် မျက်တောင်လေးကို တဖျပ်ဖျပ်တောင် ခတ်ပြလိုက်သေးသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့်ထင်သည်။ မိုးကောင်းကင်ခမျာ ရှင်းပြနေသည့် စကားကိုတောင် မဆက်နိုင်ရှာပေ။ ဆိုဖာအသားကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ကျစ်ကျစ်ဆုပ်လိုက်ရရှာသည်။ ရှီးခနဲ တစ်ချက် ညည်းလိုက်ပြီးမှ ..

“မှုန် .. ကောင်းနဲနဲ ဆက်သင်ပေးမယ် .. ဒီတစ်ခါ ထိပ်ပိုင်းကို မှုန်စုတ်ပေးရင် လေစုတ်သလိုမျိုး ငုံပြီး စုတ် .. တော်တော်ကြာကြာစုတ်ပြီးမှ ပါးစပ်ကိုဟ .. အဲဒါဆိုရင် pop ဆိုပြီး အသံမြည်လိမ့်မယ် .. အဲဒီလိုမြည်တာ ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်အတွက် ပိုပြီးဖီးလ်ဖြစ်စေတယ် .. နောက်တစ်ခုကတော့ ကောင်းအတံကို မှုန့်ပါးစပ်ထဲ ဝင်နိုင်သလောက်ဝင်အောင် သွင်းကြည့် .. လောမကြီးနဲ့ .. ဖြေးဖြေးချင်းလုပ်သွား .. မှုန်ဘယ်လောက်အထိ လက်ခံနိုင်လဲဆိုတာ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် တိုင်းတာကြည့် ..“

မှုန်နံ့သာ နားလည်သည့်အကြောင်း ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ စိုရွှဲနေပြီဖြစ်သော လိင်တံထိပ်ဖူးကို ပါးစပ်နှင့်ပြန်ငုံသည်။ လျှာနှင့်ထိပ်ကို တစ်ချက်နှစ်ချက်လျက်ပေးလိုက်ပြီးနောက် မိုးကောင်းကင်ပြောထားသည့်အတိုင်း လေစုတ်စက်တစ်ခုလို အားကိုသုံး၍ ငုံစုတ်သည်။ စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာအောင် ထိုသို့စုတ်ထားပြီးမှ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကိုဟသည်။ မိုးကောင်းကင်ပြောတာ မမှားပါ။ pop (ပေါ့) ဆိုသည့်အသံက သူမ ပါးစပ်မှ ထွက်ကျလာသည်။ ထိုရောအခါ လိင်တံထိပ်ပိုင်းကို သက်ရောက်နေသော pressure အပြောင်းအလွဲကြောင့် မိုးကောင်းကင် နှုတ်မှ ထုတ်ဖော်ညည်းသည်။ မှုန်နံသာဒါကို သဘောအကျကြီး ကျသွားပြီး နှစ်ခါ၊ သုံးခါလောက် ဆက်တိုက်လုပ်သည်။

နောက်တစ်အဆင့်အနေနှင့်မူ လိင်တံထိပ်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို သူမပါးစပ်နောက်ပိုင်းသို့ တတ်နိုင်သမျှ မှုန်နံ့သာတွန်းပို့သည်။ ထိပ်လုံးနီနီကြီးက အာခေါင်ကိုလာထောက်သည်တွင် မှုန်နံ့သာ ဆက်သွင်းလို့မရတော့ပါ။ နဲနဲလေး ရမလားလို့ ခေါင်းကိုနှိမ့်ချမိသည်တွင် ချက်ချင်းပင် အော့အန်ချင်သလို ဖြစ်သည်။ ခေါင်းကို ကမန်းကတမ်းပြန်ကြွလိုက်ရသည်။ ဒါပေမယ့် မှုန်နံ့သာလက်မလျှော့ပါ။ မှုန်နံ့သာဆိုတဲ့ သူမက ဒီလောက်နှင့် အလျော့ပေးရမှာလား။ အသက်ကိုဝအောင် ရှူသွင်းပြီး ထပ်ငုံသည်။ မှုန်နံ့သာ စိတ်ထင်လို့လား မသိ။ ဒီတစ်ခါတော့ လိင်တံထိပ်ပိုင်းက နဲနဲနောက်ဘက်သို့ ပိုရောက်သွားသည်ဟု ထင်သည်။ သို့ပေမယ့် အပြင်ဘက်တွင် တော်တော်များများကျန်နေသေးသည်။ မျက်စိကို မိုးကောင်းကင်ရှိရာသို့ မော်ကြည့်နေရာမှ အပြင်ဘက်တွင် ကျန်နေခဲ့သည့်အပိုင်းကို မကျေမနပ်နှင့် စွေကြည့်သည်။ ဘာဖြစ်လို့ ငါမလုပ်နိုင်ရမှာလဲ။ ကောင်းရဲ့လိင်တံတစ်ခုလုံးကို ငါခံစားကြည့်ချင်တယ်။ မိမှုန် .. နင် ကြိုးစားစမ်း ..။

မိုးကောင်းကင် လိင်တံကို အကုန်စုတ်ပေးချင်သည့်ဆန္ဒတွင် မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် ပန်းပွင့်လေးတစ်ခု ရေစီးထဲမျောပါသွားသလို မျောပါသွားရှာသည်။ သူမတကိုယ်လုံး ဆန္ဒတစ်ခုဖြင့် တုန်ရီလို့နေသည်ကိုတောင် မသိလိုက်။ ထိုအကြောင်းကို သတိထားမိလိုက်ချိန်တွင်မူ သူမကိုယ်ပိုင်ပန်းပွင့်လေးထဲ၌ အရည်တွေရွှဲနေပြီဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာ၏ စိတ်ကူးတိမ်တွေသည် ပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေနှင့် ကင်းကွာကာ လွင့်မျောနေသည်။ မိုးကောင်းကင်က သူမကို မထိမတွေ့ပဲရှိနေသည့်တိုင် ပန်းပွင့်လေး၏အဝကို လက်ချောင်းလေးတွေနှင့်လာဆွနေသလို ခံစားရသည်။ ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့် လိင်တံကို အားရပါးရစုတ်ပေးနေရင်း သူမ ပြီးများပြီးသွားမှာလား။ ယောကျ်ားလိင်တံကို စုတ်ပေးရင်း မိန်းကလေးတွေပြီးတတ်ကျသည်ဆိုတာ တကယ်များလား။ ကောင်းကတော့ မျိုးသိင်္ဂ ီဆိုသည့် အစ်မကြီးက ထိုသို့ဖြစ်တတ်သည်ဟု ပြောဖူးထားသည်။ သူမလဲပဲ ထိုအစ်မကြီးလိုမျိုး မိန်းကလေးထဲတွင် ပါဝင်နေတာလား ..။

မှုန်နံ့သာ သူ့လိင်တံကို စုပ်ပေးနေသည်မှာ အခုဆိုလျှင် ၁ဝမိနစ်ကျော်ကျော်၊ ၁၅မိနစ်လောက် မရှိတရှိ ဖြစ်နေသည်ကို မိုးကောင်းကင်သိပါသည်။ ဂွေးဥနှစ်လုံးသည် ခနခန ကျုံ့တက်လာနေသည်မို့ သူ့ခမျာ ပြီးချင်နေသည့် ခံစားချက်ကို မနည်းထိန်းချုပ်ထားရသည်။ မှုန်နံ့သာ၏ လေ့လာနေမှုအတွက် အချိန်လုံလုံလောက်လောက်ရအောင် မိုးကောင်းကင် မပြီးချင်သေးပါ။ သို့သော် လိင်တံကို ငုံစုပ်ပေးနေသည့် ခေါင်းတွင်သာမက သူမတကိုယ်လုံးက တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်လာသည်တွင် မှုန်နံ့သာတစ်ယောက် ဘယ်လိုအခြေအနေမျိုးရောက်နေသည်ဆိုတာကို မှန်းဆမိသည်။ ထိုသို့တွေးလိုက်မိသည့်နောက်တွင်တော့ မိုးကောင်းကင်၏ စုစည်းထားသည့် စိတ်အာရုံသည် ဘယ်လိုမှ control လုပ်လို့မရတော့ပါ။ မှုန်နံ့သာက လိင်တံကို သူမပါးစပ်ထဲ ဝင်နိုင်သမျှဝင်အောင်ထည့်ပြီး စုတ်အားကို အသုံးပြုလိုက်သောအခါ မိုးကောင်ကင် ဆိုဖာပေါ်မှ ကြွတက်သည်။ ဘာဖြစ်တော့မည်ဆိုတာကို သတိပေးရမည်မို့ ကမန်းကတမ်း သူမခေါင်းကို လှမ်းဖမ်းပြီး အချက်ပေးသည်။

သို့သော် မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်၏ အချက်ပေးမှုကို စောင့်နေစရာမလိုတော့ပါ။ ဘာဖြစ်လာတော့မည်ဆိုတာ သိနေသလို၊ ထိုသို့မိုးကောင်းကင် ဖြစ်လာမှုအတွက်လဲ သူမ ပျော်ရွှင်နေမိသည်။ မှုန်နံ့သာဘက်က ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့ အသင့်ဖြစ်နေသည်။ မနေ့က မှုန်နံ့သာမှ မဟုတ်တော့တာ။ ပထမဆုံးထွက်သည့် အရည်ကတော့ နဲနဲလေးပင်။ သို့သော် နောက်ထပ်ဆက်တိုက်ထွက်လာသည့် ပမာဏကတော့ မိုးကောင်းကင်၏ လိင်တံအရွယ်နှင့် လိုက်ဖက်လှသည်။ ခနလေးအတွင်း သူမပါးစပ်တစ်ခုလုံး ပြည့်နှံ့သွားသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ မှုန်နံ့သာ ချက်ချင်းမျိုမချသေး။ သူမစိတ်ထဲတွင် ဒါက သူမ၏ ကြိုးစားအားထုတ်မှုအတွက် ရလာသောဆုလဒ်တစ်ခုဟု ခံယူထားသည်။ မိုးကောင်းကင်ထိပ်က လုံးဝထပ်မထွက်လာပဲ ငြိမ်ကျသွားသည်အထိ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို တင်းတင်းစေ့၍ထားသည်။ ဘာတစ်ခုမှ လျှံပြီးမကျစေရ။ အကုန်လုံး ကုန်သွားပြီဆိုတာ သေချာသွားမှ သူမ ဖြေးဖြေးချင်း စတင်မျိုချသည်။ ထိုအချိန်ထိ မိုးကောင်းကင်တစ်ယောက် မျက်စိဖွင့်ပြီး မကြည့်နိုင်သေးသည်ကို သူမက မော့ကြည့်နေ၍ မြင်နေရလေသည်။

မိုးကောင်းကင်ထံမှ ဘာမှပြောသံမကြားသည်မို့ မှုန်နံ့သာ ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့်အပိုင်းကို ဆက်လျက်နေမိသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် လိင်တံက သံချောင်းလိုမာနေသည့် အနေအထားမှ ပျော့ကျသွားသည်ကို သိလိုက်သည်။ ထိုခန၌ မိုးကောင်းကင်မျက်လုံးတွေသည် အိမ်ယာမှ နိုးထသူနှယ် ရီဝေစွာပွင့်သည်။ စကားတစ်ခွန်းမှ ထုတ်ဖော်မဆိုသေးသည့်တိုင် သူ့မျက်လုံးတွေက သူမကို အရမ်းမစုတ်ဖို့ ပြောနေသယောင်ရှိသည်။ မှုန်နံ့သာ အလိုက်တသိနှင့်ပင် ပါးစပ်ထဲမှ ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို အတွင်းဖက်သို့ စုသွင်းသိမ်းလိုက်ပြီးနောက် လက်ကျန်ကျန်နေသည့် အပိုင်းအစမှန်သမျှကို မျိုချသည်။ ပြီးနောက် မိုးကောင်းကင်ကို ပြုံးပြုံးလေး မော့၍ကြည့်မြဲ ဆက်ကြည့်နေသည်။

ရုတ်တရက် မိုးကောင်းကင်၏ လက်နှစ်ဖက်က သူမဆီရောက်လာပြီး ပုခုံးမှဆွဲ၍ ထူသည်။ မှုန်နံ့သာ ဘာများလဲဟု မေးမည်ပြုခိုက်မှာပင် သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက သူမဆီသို့ ရောက်လာသည်။ ရိုးရိုးတန်းတန်းတောင် မဟုတ်ပဲ တကယ်ကို မြတ်နိုးမှုအပြည့်နှင့် နမ်းနေသည်ကို အနမ်းခံနေရသည့် မှုန်နံ့သာသိသည်။ သူမဘက်က စိတ်လိုက်လက်ရနှင့် တုံ့ပြန်မယ်လို့ စဉ်းစားတုန်းရှိသေးသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ လျှာက သူမပါးစပ်ထဲသို့ တိုးဝင်သည်။ ဟယ် .. သူ … သူ မရွံဘူးလား မသိ။ သူ့အရည်တွေက သူမပါးစပ်ထဲမှ ခုနတုန်းက ရှိနေခဲတာမဟုတ်လား။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ထိုသို့သောအပြုအမူအတွက် မှုန်နံ့သာ ကျေနပ်သွားပြီး ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့်လျှာကို သူမလျှာလေးနှင့် ပြန်ထိုးဆွသည်။ တော်တော်လေးကြာအောင် သူတို့နှစ်ဦးနှုတ်ခမ်းချင်း ထိထားမိပြီးမှ မိုးကောင်းကင်ကပင် အရင် ပြန်ဆုတ်ခွာသည်။ ဒါတောင်မှ မှုန်နံ့သာ၏ ပုခုံးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ကိုင်ထားရင်း မျက်ဝန်းတည့်တည့်ကို ငေးကြည့်နေသေးသည်။ မှုန်နံ့သာကိုယ်တိုင်လဲ ဘာပြောရမှန်းမသိသဖြင့် ကြည်လင်လှသည့်မျက်ဝန်းတွေထဲတွင် အပြုံးဓါတ်ကို ဖန်ဆင်းကာ ပြန်ကြည့်နေမိသည်။ ထိုအကြည့်ကို မြင်တော့ မိုးကောင်းကင်စိတ်တွေ အရမ်းလှုပ်ရှားရသည်။ သူ့နှလုံးသားက ထိုတဒင်္ဂ၌ မယုံနိုင်စွာ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေသည်။ ငါ .. ငါ .. ဒီကောင်မလေးကို ကြိုက်သွားပြီလား။ ဒီလိုမဖြစ်သင့်ဘူး .. ဒါဟာ သူ့အစီအစဉ်ထဲမှာ မပါဘူး .. မိုးကောင်းကင် .. မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ ..။

“ကဲ .. ပြောပါဦး .. ဆရာကောင်း .. သမီးရဲ့oral exam က အောင်ရောအောင်ရဲ့လား ..“

မှင်သက်တွေဝေနေသည့် မိုးကောင်းကင် မှုန်နံ့သာအမေးကြောင့် အတွေးစကို ဖြတ်ထားလိုက်ရသည်။ ဆရာကောင်းတဲ့လား .. ဟဲ .. ဟဲ
“အင်း .. ဂုဏ်ထူးမှတ်တော့ ပေးရမယ်နဲ့တူတယ် .. ဟဲ ..“
“တကယ် .. ဘယ်နဲ့မှတ်ပေးမှာလဲ ..“
မိုးကောင်းကင်က မရှိသည့် မုတ်ဆိတ်ကို လက်ဖြင့်ဆွဲကာ စဉ်းစားဟန်လုပ်ပြရင်း ..
“၇၅ ကြက္တိပဲ ..“
“အာ .. ဂုဏ်ထူးရယုံလေးတင်လား ..“
“အင်းလေ .. ဘာဖြစ်လို့လဲ ..“
“ဟင်း .. မှုန်က ထင်နေတာ .. မှုန်အဆင့်က ကိုးဆယ်၊ တစ်ရာလောက်တော့ ရသင့်တယ်လို့ ..“
“ဝိုး .. တယ်လဲတောင်းဆိုတဲ့ တပည့်မပါလား .. ဒါပေမယ့် မှုန် .. ဆရာကောင်းလို့ ခေါ်ထားမှတော့ မှန်တာပြောရမှာပဲ .. မှုန် ကိုးဆယ်၊ တစ်ရာတွေ ရမှာပါ .. ဒါပေမယ့် အဲဒီလိုရဖို့တော့ နဲနဲလိုသေးတယ် ..“
“အင်းပါ .. ထားပါတော့ .. ဘာပဲပြောပြော နှစ်ရက်ထဲနဲ့ ဂုဏ်ထူးမှတ်ရတယ်ဆိုတာကိုပဲ ကျေနပ်လိုက်ပါ့မယ် ..“

ကျေနပ်တယ်ဆိုပေမယ့် မှုန်နံ့သာ၏ နှုတ်ခမ်းက စူတူတူလေး ဖြစ်နေသေးသည်။ ဒီပုံစံလေးမြင်တော့ မိုးကောင်းကင် အသည်းယားလာပြန်သည်။

“ကဲ .. ငရန်မကန်းနဲ့ ဆော့လို့အားရသွားပြီဆိုရင် .. စောစောက ကောင်းပြောထားတဲ့အတိုင်း striptease လုပ်ပြပေတော့ ..“

ကတိက ကတိပဲမို့ မှုန်နံ့သာ မိုးကောင်းကင်ဆီမှ ခွာ၍ ဆိုဖာနှင့် မလှမ်းမကမ်းဆီသို့လျှောက်သွားသည်။ မိုးကောင်းကင်ကိုယ်တိုင်လဲ ထ၍ အခန်းအလယ်ရှိ တီဗီစင်သို့သွားပြီး စီဒီစက်ကိုဖွင့်သည်။ ဘောင်းဘီတောင် ပြန်မဝတ်ပဲ လျှောက်သွားသည်မို့ အရွယ်ကျသွားသည့် ငရန်မကန်းကို မှုန်နံ့သာမြင်နေရသည်။ ဂွေးတန်လန်း ဖင်အပြောင်သားနှင့် ဖြစ်နေသည်ကိုမြင်တော့ သူမ ရယ်တောင်ရယ်ချင်လာသည်။ ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့်အုပ်၍ ရယ်မည်ပြုစဉ်မှာပင် မိုးကောင်းကင်က သီချင်းတစ်ပုဒ်ကိုရွေး၍ ဖွင့်လိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။

မှုန်နံ့သာ၏ အာရုံက မိုးကောင်းကင်ဆီမှ ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်းထွက်နေသော ဂီတသံသို့ ပြောင်းသွားသည်။ သီဆိုသံမပါပဲ Music ချည်းသပ်သပ်ပဲမို့ ဘာသီချင်းလဲဆိုတာ သူမ မခန့်မှန်းတတ်ပါ။ နားထောင်လို့ကောင့်သည့် Jazz ဆန်ဆန်တေးသွားတစ်ခုမှန်းတော့ သိသည်။ တေးသွားအလိုက်ကို နားထောင်ရင်း သူမဘယ်လိုလုပ်ရမယ်မှန်း စဉ်းစားသည်။ တခါမှ မလုပ်ဘူးသည်မို့ တီးလုံးသံ တော်တော်ကြာသွားသည့်တိုင် မှုန်နံ့သာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသေးပေ။ သူမ အဖြစ်ကို မိုးကောင်းကင် ရိပ်မိသည်ထင်သည်။ ဆိုဖာပေါ်တွင် ပြန်ထိုင်နေရာမှ လှမ်းအကြံပေးသည်။

“မှုန် … စိတ်ထဲအရမ်းတွေးမထားနဲ့ .. လက်နှစ်ဖက်ကို ခေါင်းပေါ်မှာမြှောက်ပြီး တင်ပါးလေးတွေကို ခါပြီးလှုပ်ကြည့် ..“
မိုးကောင်းကင်ကို ဆရာကောင်းဟု သူမခေါ်ခြင်းက မမှားပါ။ အခုလဲ မိုးကောင်းကင်ပြောပြလိုက်သည်နှင့် မှုန်နံ့သာ လုပ်လို့ရသွားသည်။ လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကို မြှောက်၍ ဖြေးဖြေးချင်း ကသည်။ ထိုမှတဖန် ကိုယ်ကလေးကိုလှည့်၍ တင်ကလေးကို လှုပ်ကာ ရွေ့လျားသည်။ ထိုသို့နှစ်ခါ လှည့်၍ကပြီးသွားသည့်အခါတွင်မူ မှုန်နံ့သာ ဒီအတိုင်းဆက်နေလို့ မရတော့မှန်း သူမကိုယ်သူမသိသည်။ သက်ပြင်းတစ်ခုကို တိတ်တိတ်လေး မှုတ်ထုတ်ရင်း ဝတ်ထားသည့် ဘလောက်စ်အင်္ကျ ီ အောက်နားစကို လက်ဖြင့်ဆွဲမလိုက်သည်။

ဒီတခါ သက်ပြင်းချရသူက မိုးကောင်းကင် ဖြစ်သွားရရှာသည်။ ဇာပွင့်လေးတွေပါသော ခရမ်းရောင်ဘရာသည် မှုန်နံ့သာနှင့် လွန်စွာမှလိုက်ဖက်ညီနေသည်။ ဒီဘရာက push up ဘရာအမျိုးအစားမို့ ဆူဖြိုးဖွံ့ထားသည့် မှုန်နံ့သာ၏ ရင်နှစ်မွှာကို ဘရာထဲမှ လျှံကျအောင်တွန်းပို့ထားသလို ဖြစ်နေသည်။ သူမဆိုက်နှင့်ယှဉ်လျှင် ဘရာကတောင် သေးနေသလားထင်ရသည်။ ထိုခဏ၌ပင် မှုန်နံ့သာသည် လက်ထဲကိုင်ထားသည့် အင်္ကျ ီကို ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ ခုံပေါ်ကို ပစ်တင်လိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် သူမလက်နှစ်ဖက်ကို ရှေ့ဘက်သို့ယူပြီး ကွယ်လိုက်လေသည်။ ရင်ကိုကွယ်တာမဟုတ်ပဲ ဝမ်းဗိုက်သားကို ကွယ်ထားသည်ဖြစ်လို့ မိုးကောင်းကင် မျက်မှောင်ကျုံ့ကြည့်သည်။

“မှုန် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ … ဘာလို့လက်ကြီးနဲ့ ကွယ်ထားရတာလဲ ..“
“ဟို .. ဟိုလေ .. မှုန် က နဲနဲဝနေသလားလို့လေ ..“
“အမလေး မှုန်ရယ် .. ဘာများလဲလို့ .. အဲဒါ ကောင်း မသိတဲ့ ကိစ္စမှ မဟုတ်တာ .. အဲဒါကြောင့်လဲ မနက်တိုင်း exercise လုပ်ပြီး ချပေးမယ်လို့ ပြောခဲ့တာပဲ မဟုတ်လား .. ဖယ်လိုက်ပါကွာ .. လက်ကြီးက ရှုပ်ပါတယ် ..“

မှုန်နံ့သာ လက်ပြန်ဖယ်လိုက်သည်။ သူမအရှေ့ပိုင်းက ရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖြစ်သွားသည်။ ဟုတ်တော့ဟုတ်သည်။ မှုန်နံ့သာ၏ ဝမ်းပြင်သာလေးတွေက ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်မဟုတ်ပဲ နဲနဲပုံ့ပုံ့လေးဖြစ်နေသည်။ ဒါပေမယ့် မိုးကောင်းကင်မျက်လုံးက ဒီနေရာတွင် ခနပဲရှိသည်။ ကျွမ်းကျင်သည့်ဓါးပေါက်သမားတစ်ယောက်လို စူးရှသည့် သူ၏ အကြည့်တွေက သူမကိုယ်၏ တစ်နေရာထဲသို့ ဦးတည်ကာရောက်နေသည်။ မှုန်နံ့သာ သူ့မျက်နှာကို စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုဖတ်သလို မလွတ်တမ်း စိုက်ကြည့်နေလို့ မြင်နေရသည်။ ခါတိုင်း ယောကျ်ားလေတွေ ဒီလိုကြည့်လျှင် သူမစိတ်ပျက်မိတတ်သော်လဲ အခုတော့ မှုန်နံ့သာ ဒါကိုပဲ ဂုဏ်ယူသလို ဖြစ်သည်။ မိုးကောင်းကင်၏ အကြည့်က တကယ်ကိုတပ်တပ်မက်မက် ရှိနေမှန်းလဲ သူမ နားလည်သည်။ မှုန်နံ့သာ ပြုံးရင်း တီးလုံးအတိုင်း ကိုယ်ကလေးကို ဘယ်ညာပြန်နွဲ့သည်။ ဆံပင်ရှည်တွေက ယိမ်းနွဲ့တိုင်း ဝဲခနဲ ဝဲခနဲဖြစ်နေသည်။ ထိုသို့ကနေရင်းမှ မှုန်နံ့သာမျက်ဝန်းက အလိုအလျောက်ဆိုသလို မိုးကောင်းကင်၏ ပေါင်ကြားကို ရောက်သွားသည်တွင် ငရန်မကန်းက အစောကလို မဟုတ်တော့တာ သွားတွေ့သည်။ အံ့သြမိသလို၊ ကျေနပ်မှုလဲဖြစ်ပြီး သူမလက်က အလိုလို နောက်တစ်ဆင့်အနေနှင့် ဂျင်းစကတ်၏ ကြယ်သီးဆီသို့ရောက်သွားသည်။

တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ထိုအခိုက် သီချင်းက ဆုံးသွားသည်။ မိုးကောင်းကင်များ ထပြီး နောက်တစ်ပုဒ်ပြောင်းရဦးမှာလားလို့ မှုန်နံ့သာ တွေးလိုက်သဖြင့် သူမလှုပ်ရှားမှုက အလိုလိုရပ်သည်။ ဒါပေမယ့် မိုးကောင်းကင် နေရာရွှေ့စရာ မလိုလိုက်ပါ။ နောက်ထပ် တေးသွားတစ်ခုက ဆက်တိုက်ထွက်လာသည်။ အခုတေးသံက ပထမသီချင်းထက်တောင် ပိုမြူးနေသေးသည်။ သို့သော် တီးလုံးလာလို့ စက္ကန့်သုံးဆယ်လောက်ကြာသွားသည့်တိုင် မှုန်နံ့သာလက်က စကတ်ကို ကိုင်ထားရက မတက်ပေ။

“မှုန် .. ဆက်လုပ်လေ .. မှုန် mood ဝင်နေပြီပဲဟာကို ..“
“မဟုတ်ဘူး .. ကောင်း .. ဟို .. ဟိုလေ .. မှုန်ဟိုထဲမှာ စိုနေတယ် .. ရှူးရှူးပေါက်ထားသလို ဖြစ်နေတယ် .. “
“ဟာ .. ကောင်းတာပေါ့ .. ကောင်းစိတ်ဝင်စားတယ် .. ပြစမ်းပါဦး မှုန်ရယ် ..“

မိုးကောင်းကင်က အားတက်သရောပြောသည်။ မိုးကောင်းကင်၏ တိုက်တွန်းမှုကြောင့် ရှက်သလိုလိုဖြစ်နေသော မှုန်နံ့သာ အားတက်သွားပြီး တင်ပါးလေးနှစ်ဖက်ကို လှုပ်၍ စကတ်ကိုတွန်းချလိုက်သည်။ ဘောင်းဘီလိုမဟုတ်လို့ စကတ်အပေါ်ပိုင်းက စွင့်ကားနေသည့် တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ကျော်သွားသည်နှင့် ခြေရင်းတွင်ဝဲ၍ ပုံသွားသည်။ မှုန်နံ့သာပြောတာ ဟုတ်ပါသည်။ ခရမ်းရောင် Thong ၏ တြိဂံအောက်ခြေလေးသည် အပေါ်ကထက်ပို၍ ကွက်ကာအရောင်ရင့်တက်နေသည်။ ဒါကိုမြင်တော့ မိုးကောင်းကင် ကောက်ခါငင်ခါ “ရွှီ” ခနဲ လေချွန်သည်။ ဒါက မိုးကောင်းကင်၏ trick တစ်ခုဖြစ်သလို ထို trick ကလဲ အောင်မြင်ပါသည်။ မှုန်နံ့သာ မျက်နှာတွင် ပြုံးပန်းလေး ပြန်ပွင့်လာပြီး တခစ်ခစ်နှင့်ရယ်သည်။

“ကောင်းးးး … ဘယ်နှယ့် အကျယ်ကြီး လေထချွန်ရတာလဲ .. ကလေးလဲ မဟုတ်ပဲနဲ့ .. ခစ် .. ခစ် ..“
“အိုကေ .. အိုကေ .. ဒါပေမယ့် ဒီလပိုင်းအတွင်းမှာ မြင်ခဲ့ရသမျှ ဒီမြင်ကွင်းက ကောင်းအတွက် အလှဆုံးပဲ .. အရမ်း ဆက်ဆီကျတယ်ကွာ ..“

မိုးကောင်းကင်ဆိုတာ ဘယ်လိုယောကျ်ားသားမျိုးမှန်း မှုန်နံ့သာသိနေသည့်တိုင် လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲထွက်လာသော စကားသံကိုကြားတော့ မှုန်နံ့သာ ရင်ခုန်ရပြန်သည်။ ချိုမြရီဝေစွာ ပြုံးရင်း ကိုယ်ကလေးကို ပြန်လှုပ်သည်။ ထိုသို့လှုပ်ရင်းမှ သူမလက်က နောက်ဘက်သို့ရောက်သွားသည်။ ဘရာချိတ်ကိုလက်မလေးနှင့် တွန်း၍ ရွှေ့နေစဉ်မှာပင် မိုးကောင်းကင်တစ်ယောက် ဆိုဖာကိုမှီ၍ ထိုင်နေရာမှ ကိုယ်ကိုမတ်လိုက်သည်ကိုတွေ့သည်။ ဘာကြောင့်ဒီလိုဖြစ်မှန်း မှုန်နံ့သာသိသည်မို့ ချိတ်ပြုတ်သွားသည့် ဘရာကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ဖယ်လိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါ ရွှီခနဲ လေချွန်သံထွက်လာသည်တွင် သူမ ဘာမှမပြောတော့ပဲ တခစ်ခစ်နှင့်သာ ရယ်နေမိသည်။

အခုအချိန်ရောက်မှတော့ မထူးတော့ပြီမို့ မှုန်နံ့သာ၏ လက်က နောက်ဆုံးကျန်နေသည့် တစ်ခုထဲသော အဝတ်ဆီသို့ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင်ရောက်သွားသည်။ Thong ၏ အနားသားလေးနှစ်ခုကို လက်မလေးနှင့်ချိတ်ပြီး အောက်ကိုဆွဲချသည်။ ခြေကျင်းဝတ်နားထိရောက်အောင် တောက်လျှောက်ဆွဲချသွားပြီးနောက် ခြေတစ်ဖက်ကိုကြွ၍ ချွတ်သည်။ ပြီးနောက်တော့ တမင်တကာပင် အပြင်ကိုရောက်သွားသည့် Thong ကို မိုးကောင်းကင်ဘက်သို့ ခြေဖြင့်ခတ်ထုတ်လိုက်သည်။

“ကဲ .. ဘယ္လိုလဲ …“
“မိုက်တယ် … မှုန်က အရမ်း hot ဖြစ်တယ်ကွာ ..“

ဒီစကားကိုတော့ မိုးကောင်းကင် တကယ်ကိုပြောခြင်းဖြစ်သည်။ မှုန်နံ့သာ၏ အတွင်းအင်္ဂါရပ်တွေကို ထိုမျှလောက်လှမည်ဟု မထင်ထားပါ။ ဖရဲသီးအလတ်စားတစ်လုံးကို ထက်ခြမ်းခြမ်း၍ တင်ထားသလားထင်ရသည့် နို့ကြီးနှစ်လုံးက အတော်ထွားပေမယ့် အိတွဲနေခြင်းအလျဉ်းမရှိ။ ထို့အတူ အမွေးပါးပါးလေးများ သုံးမြှောင့်ပုံခွကြားတွင် တြိဂံပုံထပ်ရှိနေပုံကလဲ မြင်တာနှင့်တင်စိတ်ကြွချင်စရာကောင်းနေသည်။ တလက်လက်ဖြစ်နေသော မြောင်းကလေးက ဘာဆိုဘာမှမရှိပဲ ပြောင်ရှင်းနေလေသည်။ မနေနိုင်တော့သည့်အဆုံး မှုန်နံ့သာရှိရာသို့ လျှောက်သွားပြီး သူမကိုလက်ဆွဲ၍ပင် ခေါ်လာခဲ့သည်။ မိုးကောင်းကင်နှင့် မှုန်နံ့သာ ဆိုဖာပေါ်တွင် အတူပြန်ထိုင်မိကြသည်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မျက်နှာမူ၍ တဇောင်းထိုင်နေသည့်အနေအထားမှ မိုးကောင်းကင်က မှုန်နံ့သာ၏ ပေါင်တံဖြိုးဖြိုးနှစ်ချောင်းကိုလက်နှင့်အသာကိုင်လိုက်လေသည်။

ပြီးးးးးး
နတ်သား ရေးသည်။