မိသဲ … နေ့စွဲလေးများ
ရေးသားသူ – မောင်ခြိမ့်
🏵️အခန်း ( ၁ )🏵️
” ကို မြမောင် … လီးကြီးထောင်ပြီး အိပ်မနေနဲ့တော့ … ထထ … ကျုပ် ထမင်းအိုး တည်ခဲ့ပြီ … မိသဲ … ဈေးဝယ်သွားတော့မှာ လိုက်ပို့ဖို့ လုပ်တော့ ”
” အီးးးး …… အွန့် …… အေးပါ … မသန်းရယ် … ငါ့အလုပ် ငါသိပါတယ် ဟ ”
” ခ်ခ် ခ်ခ် … တော်ကလေ … လူမနိုးသေးဘူး … လီးအရင်နိုးတာ … ဟွန့် …။ ထ မျက်နှာသစ် … မိသဲတောင် ရေချိုးပြီးပြီ … ပြန်လာမှ လုပ်တော့ ”
” ခဏလေးပါ … မသန်းကလည်း … ထမိန်လေး လှန်လိုက် ရနေတာကို ”
” အိုး … သမီး ဟိုဘက်ခန်းမှာ … သနပ်ခါး သွေးနေတာ … မကြားဘူးလား …။ သွား … သမီးရှေ့တော့ အလိုးမခံနိုင်ပေါင် တော် ”
ကျမ သနပ်ခါးသွေးရင်း အမေ့စကားကြောင့် ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းလိုက်ရတယ်။ အမေက အခုထိ စကားပြောရင် တစ်တစ်ခွခွနဲ့ ရှေ့မကြည့် နောက်မကြည့် အမြဲပြောတတ်တာ။ ကျမရှေ့ အလိုးမခံဘူးသာ ပြောနေတာ အိမ်က ထရံကာ ကပ်မိုး ပေ ၂၀ ပေ ၄၀ အိမ်လေးပါ။ ကျမ အပျိုဖော်ဝင်ကတည်းက ဦးလေးမြမောင်နဲ့ အမေတို့ လိုးတာ မမြင်ချင်မှ အဆုံးပဲ။ အခန်းက ၂ ခန်း ပတ်လည်မို့ ကျမအခန်းနဲ့ အမေတို့အခန်းက ကပ်လျက်ပေါ့။ ထရံပေါက်က ကြည့်ရင် အမေတို့လိုးတာ အတိုင်းသားပဲ။ အိမ်အနောက်ဖက် ၈ ပေလောက်က အိမ်သာဆောက်ပြီး ဝန်းထရံဒေါင့်မှာ ရေဘုံပိုင်တူးပြီး ကျောက်စည်ကန် အသေးတစ်လုံး ချထားတာ။ အိမ်ပြည့် ဝန်းပြည့် ဆောက်ထားတော့ အိမ်ရှေ့ မြေအလွတ်တော့ မရှိဘူး။
မြို့အစွန်ဘက် ဥယျာဉ်ခြံမြေတွေ အကွက်ရိုက်ရောင်းတုန်းက ကျမအဖေ ရွာက လယ်ကွက်လေး ရောင်းပြီး ဝယ်ထားတဲ့မြေ။ အင်း ကျမ အဖေဆိုတာ အခု အမေ့ယောက်ျား ဦးလေးမြမောင် မဟုတ်ဘူး။ ဦးစိန်သောင်းတဲ့။ ဆုံးတာကြာပါပြီ။ အဖေက ရွာကနေ မြို့တက်ပြီး အောက်ခြေလက်သမား ဘဝကနေစခဲ့တာ တဖြည်းဖြည်း လက်သမားဆရာတစ်ယောက် ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ လက်သမားဆရာ ဘဝကနေ မုန့်ဟင်းခါးရောင်းတဲ့ အမေနဲ့ ဆုံခဲ့ကြတာ။
ကျမကိုမွေးပြီး ၁၀ နှစ်လောက်ကြ ရွာက အမွေရတဲ့ လယ်ကွက်လေးရောင်းပြီး အခုနေတဲ့ မြို့စွန်က ရပ်ကွက်ထဲ ပြောင်းခဲ့ကြတယ်။ ဒီရောက်ပြီး ၂ နှစ် နေတော့ အဖေ ဆုံးရောပဲ။ အဖေ ဆုံးပြီး ၃ နှစ်ကျော်မှ အမေက နောက်အိမ်ထောင် ထပ်ပြုတာပါ။ နောက်အိမ်ထောင်က အခု ဦးလေးမြမောင်ပေါ့။ ပထွေးဆိုပေမယ့် ကျမနဲ့အမေ့ကို ဆိုက်ကားနင်းကျွေးတာ အခုထိပါပဲ။ အမေ့အပေါ်လည်း သံယောဇဉ် ကြီးရှာပါတယ်။ မျက်စိအောက်ကကို အပျောက်မခံတာ။ နှာလည်းထန်တာ ပြောမနေနဲ့တော့။ အမေကလည်း ဦးလေးမြမောင်နဲ့ ယူပြီးမှ ပြင်ပြင်ဆင်ဆင် နေတတ်လာတယ်။
” မိသဲရေ … ပြီးရင် အိမ်ရှေ့ ထွက်ခဲ့တော့ဟေ့ ”
” ဟုတ် … ဦးလေးမြမောင် ”
သနပ်ခါးလိမ်းပြီး မျက်နှာယက်ခပ်နေတုန်း ဦးလေးမြမောင် အသံကြားတာနဲ့ ကျမလည်း ချက်ချင်းပြန်ဖြေပြီး ဈေးဝယ်ဖို့ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲ ပြန်စစ်လိုက်တာ။ ကျမဈေးရင်းက ၅ သောင်းခွဲလောက်ပါပဲ။ အခွန်လွတ်ဈေးကြီးက အသားငါးရယ် ဟင်းသီးဟင်ရွက်ရယ် ဝယ်ပြီး ရပ်ကွက်ထိပ်က ဈေးတန်းလေးထဲ ပြန်ရောင်းတာပါ။ နေ့လည် ၂ ချက်ဆို အကုန်ကုန်ပြီ။ ၈ ထောင်နဲ့ ၁ သောင်းကြား အသာလေး မြတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် လွယ်တော့မလွယ်ဘူး ပြောတတ် ဆိုတတ် ရောင်းတတ်မှပါ။
ဆွဲခြင်းတစ်လုံးရယ် တကောက်တောင်းအကြီး တစ်လုံးရယ် ယူပြီး အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ဦးလေးမြမောင်က ဆိုက်ကားကို ဖုန်သုတ်နေတယ်။ ကျမလည်း တကောင်တောင်းကို နောက်ထားပြီး ရှေ့ကတက်လိုက်တာ။ ကျမပေါင်ပေါ် ဆွဲခြင်းတင်ပြီးမှ ဦးလေးမြမောင်က ဆိုင်ကားပေါ်တက်နင်းတာပေါ့။ ဆိုင်ကားပေါ် ထိုင်နင်းနေတဲ့ ဦးလေးမြမောင် ပေါင်ကြားထဲက လီးက ထောင်ထွက်နေတာ ကျမ ခိုးကြည့်ရင်း ပြုံးမိလိုက်တယ်။ မနက်စောစော အမေက အလိုးမခံတော့ မာန်က မကျတာနေမယ်။
ဈေးကြီးရောက်တော့ ဦးလေးမြမောင်ကို လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က စောင့်ခိုင်းပြီး ကျမ ဝယ်စရာ ရှိတာတွေ ပတ်ဝယ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ အိမ်ပြန်လာခဲ့ကြတာ။ အိမ်ရောက်တာနဲ့ ကျမ မနားရတော့ပါဘူး။ ပြန်ရောင်းဖို့ ကြက်သွန်နီ ၁၅ ကျပ်သား အထုပ်လေးတွေ ထုပ်၊ ငါးခြောက်အသေး ၁၀ သား အထုပ်လေးတွေ ပြန်ခွဲထုပ် အစုံပါပဲ။ လက်လီပြန်ရောင်းဖို့ ပြင်ဆင်နေရတာပေါ့။ အားလုံးပြီးစီးမှ ဦးလေးမြမောင်ကို ရပ်ကွက်ထိပ်က ဈေးတန်းလေး လိုက်ပို့ခိုင်းရတာ။
ဈေးတန်းလေး ဆိုပေမယ့် အမြန်လမ်းမကြီးဘေးမို့ အရှေ့ဘက်ခြမ်း ရွာတွေကပါ လာဝယ်ကြတယ်။ ကျောက်လမ်း အနောက်ဖက်က ကျမတို့နေတဲ့ မြို့စွန်ရပ်ကွက်လေးပေါ့။ ကျမ ဈေးခင်းပြီးတာနဲ့ ဦးလေးမြမောင်က ဆိုက်ကားဂိတ် တန်းထွက်တာ။
” မိသဲတို့များ … အပို့အကြိုနဲ့ … ဇိမ်ပဲ တော် ”
အသံလာတဲ့ဆီ ကြည့်လိုက်တော့ ပန်းသည် မိတူး။ ကျမနဲ့ အသက်က မတိမ်းမယိမ်းပါ။ ၂၀ ကျော်တွေ။
” ကောင်မ ငါ့လိုနေချင်ရင် … နင့်အမေ နောက်လင်ယူခိုင်းလေ … ခ်ခ် ခ်ခ် ”
” အံ့သြပါ့တော် … အမေ့ ယူခိုင်းမယ့် အစား … ကျုပ်ပါကျုပ် ယူလိုက်မယ် … ဟီးဟီးးး ”
” မသာမ … မနက်မလင်းသေးဘူး … ယွပြီ ”
” အံမယ် … နင်ကြတော့ … ခဏနေ ကိုအေးကျော် လာရင် … ဆီဘူးခါပြတော့မှာ ”
” ဖွီ …… အဲဒီ ကိုအေးကျော် … နင်သာခံလိုက် ငါမအားဘူး ”
” ခိခိ ”
ကိုအေးကျော် ဆိုတာ ပိုလီယိုစွဲနေတဲ့ ဈေးနားက လူတစ်ယောက်ပါ။ ခဏနေ ကျမတို့ ဈေးသည်တွေဆီ မုန့်ဖိုးတောင်းပြီး သူ့ဝမ်းစာ ဖြည့်ရတာပေါ့။ ဘဝပေး ကုသိုလ်ကံမကောင်းပေမယ့် စေတနာကတော့ အပြည့်ရှိတယ်။ ကျမတို့ နေ့လည် ၂ နာရီလောက် ဈေးသိမ်းတာနဲ့ တစ်ဈေးလုံးက အမှိုက်တွေကို တစ်ယောက်ထဲ လှဲတာ။ အမှိုက်တွေစုပြီး ညနေပိုင်းကြ အမှိုက်ပစ်ပေးရှာတာ။ တစ်ဈေးလုံးကလည်း ကိုအေးကျော်ကို မုန့်ဖိုးဝိုင်းပေးကြပါတယ်။
” ကဲ … မုန့်တီ ရပြီနော် … မိသဲတို့ မိတူးတို့ ”
ကျမနဲ့ မိတူး စကားနိုင်လုနေတုန်း ခေါင်းရွက်မုန့်တီသည် အမေစောက လှမ်းအော်ရင်း သူ့နေရာလေးမှာပဲ ခေါင်းပေါ်က မုန့်တီဘမ်းလေး ချလိုက်တယ်။
” သမီး … ငရုပ်သီး လျှော့ထည့် အမေစော …။ ငါးဖယ် ၂ တုံး တခါထဲ ကိုက်ပေး ”
” ငရုပ်သီး လျော့လိုက် … အမေစောရေ …။ အဲကောင်မ ဖင် လိပ်ခေါင်းထွက်နေတာ ခိခိ ”
” မသာမ … ငါက ဖင်ပဲထွက်တာ … နင်က စောက်ပတ်က ထွက်နေတာ … ဟွန့် ”
မိတူးနဲ့ ကျမ စကားနိုင်လုနေကြတာ အမေစောကတော့ တခိခိနဲ့ ကျမတို့ ၂ ယောက်ကို ကြည့်ပြီး သဘောကျနေတာပေါ့။ ကျမတို့ ဘဝတွေက ဒီလိုပါပဲ။ ငယ်ငယ်ကတည်းက စကားပြောကြမ်းတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကြီးပြင်းခဲ့တော့ လူရင်းချင်း တွေ့ပြီဆို တစ်တစ်ခွခွ ပြောလိုက်ရမှ အားရကျေနပ်ကြတာ။ စားသောက်ပြီး ခဏနေတော့ ဈေးဝယ်ကျလာတာနဲ့ စကားမပြောဖြစ်တော့ပါဘူး။ မိတူးကလည်း သူ့ပန်းတွေ အော်ရောင်း၊ ကျမကလည်း ဟင်းသီးဟင်ရွက်နဲ့ အသားငါးတွေ အော်ရောင်းကြပေါ့ရှင်။
” ဟိတ် … ညည်းလင်လာပြီ … မိသဲ … ပိုက်ဆံ ထုတ်ထား …… ခ်ခ် ”
လူပါးသွားတာနဲ့ မိတူးဆီက စကားသံ ထွက်လာတော့တာ။ သူပြတဲ့ဆီ ကြည့်လိုက်တော့ ကိုအေးကျော်ပေါ့။ လက်ထဲ တစ်ရာတန် နှစ်ရာတန်လေးတွေ အရှည်လိုက် ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ထားပြီး ကျမ အရှေ့ဘက်က လက်ဖက်သည် ဒေါ်အေးဆိုင်မှာ လက်အုပ်လေးချီပြီး ရပ်နေရှာတယ်။
” ကိုအေးကျော်က … ငါ့ မကြိုက်ဖူး မိတူး။ ညည်း ကြိုက်နေတာပါ ”
” ငါ့ အလကား ကြိုက်ပါ့မလား …။ ညည်းလို တောင့်တောင့် ဖြောင့်ဖြောင့် ခပ်ချောချော ကြိုက်မှာပေါ့ ”
ကျမတို့ပြောတုန်း ကိုအေးကျော်က အနားရောက်လာတယ်။ ကျမလည်း နှစ်ရာတန် တစ်ရွက်နဲ့ တစ်ရာတန် တစ်ရွက် လတ်တာလေး ရွေးနေမိတာ။
” အားဘား အဘား … အ အဘားးး ”
” ခ်ခ် …… ရော့ရော့ ကိုအေးကျော် … မတည့်တာတွေ မစားနဲ့ … ဝတာ ဝယ်စား ”
ကိုအေးကျော်က မွေးရာပါ အကြောတွေ မသန်ရှာတာ။ လမ်းလျှောက်ရင် ထော့နင်း ထော့နင်းလေးနဲ့ ဘယ်လက်ကကွေးနေပြီး မျက်နှာကလည်း အကြောပါနေတဲ့ လူတစ်ယောက်။ စိတ်စေတနာ ကောင်းပြီး ပေးမှ ယူတာ။ မပေးလည်း လက်အုပ်လေးချီပြီး လှည့်ထွက်သွားတတ်တယ်။
” အံမယ် … လင်ကို စိုးရိမ်နေတာ …… အိမ်ခေါ် ထားပါ့လား ကောင်မ ”
” ဘားဘားးး …… အားဘား …… အဘားဘား ”
မိတူးက ကျမကို လှမ်းစတာကို တအားအား တဘားဘားနဲ့ ခေါင်းရမ်းပြီး မိတူးကို လှမ်းကြည့်နေတာ။ ဉာဏ်ရည်မပြည့်ရှာပေမယ့် ဈေးထဲ နေတာ ကြာတော့ မိတူးစကားကို နားလည်တဲ့သဘောနဲ့ ငြင်းနေရှာတယ်။
” တွေ့လား မိတူး … ငါ့ မကြိုက်ဖူး … ညည်းကြိုက်နေတာတဲ့ … ခ်ခ် ခ်ခ် ”
” အာ အား ဘားဘား …… အ ဘားဘား … ဘား ဘား ”
မိတူးနဲ့ စတော့လည်း ခေါင်းတရမ်းရမ်းနဲ့ပဲ။ မိတူးက မျက်ခုံးမွှေးပါးပြီး မျက်ပေါက်ကျဉ်းပေမယ့် မျက်နှာသွယ်သွယ်လေးပါ။ ကျမက မျက်နှာသွယ်ပေမယ့် မိတူးနဲ့ပြောင်းပြန်။ မျက်ခုံးထူထူ မျက်လုံးလှတယ်။ မိတူးခန္ဓာကိုယ်က သာမန်ပါပဲ။ ကျမနဲ့ အရပ်က မတိမ်းမယိမ်းလေး။ ထူးခြားတာက ကျမ အပျိုဖော်ဝင်ပြီး နောက်ပိုင်း ခန္ဓာကိုယ်က ဖွံ့ထွားလာတာ။ ခါးအောက် ဖင်ကြီးတွေက ဝိုင်းပြီး ကော့ထွက်လာတော့ မြင်သူတိုင်း ငေးကြည့်ကြတယ်။ အစပိုင်း ရှက်မိပေမယ့် နောက်ပိုင်း ရိုးသွားတော့ မရှက်တော့ပါဘူး နေတတ်လာတယ်။
ကိုအေးကျော်ကို မိတူးကလည်း သုံးရာ ပေးနေတာ။ ကိုအေးကျော်က ပန်းစည်းထည့်တဲ့ဘမ်းကို ခါးညွတ် ငုံယူရင်း မိတူးရင်ဘတ် လက်ညိုးထိုးပြီး တဘားဘားနဲ့ ပြောနေတော့တယ်။ ကျမလည်း ကိုအေးကျော် ပြောမှ မိတူးရင်ဘတ်ကို ကြည့်မိတော့ မထိန်းနိုင်ပဲ ရယ်မိတာပေါ့။
” ခိခိ … ခုကတည်းက လင်ကို မြူနေတာ …… ကောင်မ ”
မိတူး ကျမစကားကြောင့် မျက်နှာကြီး ပြုံးဖြီးကြီးလုပ်ရင်း ကြယ်သီးပြုတ်နေတဲ့ သူ့အင်္ကျီကို လက်တဖက်နဲ့ ဆွဲစုနေတာ။ အင်္ကျီ ကြယ်သီး တစ်လုံး ပြုတ်ပြီး ဘရာစီယာအောက်က နို့အုံအပေါ်ခြမ်းလေး ထွက်ကျနေတာလေ။ ကိုအေးကျော် ထွက်သွားတဲ့ထိ ကျမတို့လည်း စကားနိုင် လုနေကြတယ်။ အချိန်တွေ တဖြည်းဖြည်း ကုန်လာတော့ နေ့လည်ဘက် မိတူးက ပိုက်ဆံရေပြီး ကျန်တဲ့ ပန်းတွေကို ရေဝတ်လေး အုပ်နေတာပေါ့။
” မိသဲ … ငါတော့ သိမ်းပြီဟာ … နင် ထမင်းစားတော့မလား … ဒေါ်ခင်ကြီးဆိုင် ငါဝင်မှာပေးလိုက်မယ် ”
” အေးဟာ နင်ပြန်ရင်း … ဝင်မှာလိုက်တော့ … ငါက ၂ ချက်ထိုးလောက်မှ သိမ်းမှာ ”
မိတူးက ထမိန်သေချာ ပြင်ဝတ်ရင်း ပန်းစည်းတွေ ထည့်ထားတဲ့ ဘမ်းကို ခေါင်းပေါ်ရွက်ပြီး ထပြန်သွားပြီ။ ကျမက ထုံးစံအတိုင်း လက်ကျန်လေးတွေကုန်အောင် ရောင်းရဦးမယ်။ ခဏနေတော့ ဒေါ်ခင်ကြီးဆိုင်က ကောင်လေး ထမင်းလာပို့ပေးပါတယ်။ ဒေါ်ခင်ကြီးထမင်းဆိုင်က ဈေးထိပ်မှာပါ။ မိတူး အိမ်ပြန်ရင်း ကျမဖို့ ဝင်မှာပေးတာ။ ကျမတို့လို ဈေးသည်တွေအတွက် တစ်ခါစား ၇၀၀ ပဲ။ အသားဟင်း တစ်ခွက်၊ အရံဟင်းက ပဲနပ် ငပိကြော် ချဉ်ရည်ဟင်း အတို့အမြုပ်လေးရော တန်ပါတယ်။
” မမသဲ … ဝက်သားကုန်လို့ … ကြက်သားနဲ့ ယူလာတယ် ပိုထည့်ပေးထားတယ်တဲ့ ”
” အေးအေး ငါ့မောင် … ရော့ ပိုက်ဆံ ”
” ဟုတ် … ခဏနေမှ ပန်းကန်တွေ လာသိမ်းတော့မယ် ”
ကျမ အိမ်မှာ ညနေစာ တစ်နပ်ပဲ စားတယ်။ မနက်နဲ့ နေ့လည်က ဈေးမှာပဲ စားတာ။ အမေ့ကို ကျမအတွက်နဲ့ အလုပ်မရှုပ်စေချင်တာပါ။ နေ့လည် ၂ ချက် ကျော်တော့ ဦးလေးမြမောင် လာကြိုနေပြီ။
” ကလင် ကလင် … မိသဲ … ငါ ရောက်ပြီဟေ့ ”
ကျမနားမရောက်ခင် ဆိုက်ကားဘဲလ်သံလေး ပေးပြီး လှမ်းအော်နေတာ။ ကျမလည်း အကုန်သိမ်းဆည်း ပြီးပါပြီ။ ရောင်းရသမျှ ပိုက်ဆံကို ကျမလွယ်နေကြ လွယ်အိတ်လေးထဲ ထည့်ပြီး ထရပ်လိုက်တယ်။ ဦးလေးမြမောင်က တကောက်တောင်း ကိုမပြီး ဆိုက်ကားနောက်တင်တော့ ကျမလည်း ဆွဲခြင်းဆွဲပြီး ရှေ့က တက်ထိုင်လိုက်တာ။
” အသီးအရွက်တွေက … မကုန်ဘူးလား ”
” ကုန်ပါတယ် … ဦးလေးမောင်ရဲ့ …။ ညနေစာ အိမ်ချက်ဖို့ အာလူးလေး နည်းနည်းရယ် … ဝက်သားရယ် သေချာ ချန်ထားလိုက်တာ ”
ဦးလေးမြမောင်က ကျမကိုင်ထားတဲ့ ဆွဲခြင်းထဲက အာလူးတွေ မြင်ပြီး မေးနေတာပေါ့။ အိမ်ရောက်တော့ ဦးလေးမြမောင်က အမေ့အခန်းထဲ တန်းဝင်သွားတယ်။
” ရှင့်လီးကလည်း … အမြဲတောင်နေတာ … မပြောချင်ဘူး …။ သွား မနက်က တစ်ခါလုပ်ပြီးသား … ညကြမှ လုပ်တော့ ”
ကျမ အခန်းထဲ လွယ်အိတ်ထဲက ပိုက်ဆံတွေ ထုတ်ရေနေတုန်း အမေ့အသံ ကြားရတော့တာပဲ။
” မသန်းကလည်း … ငါက သေချာ တောင်တာမှ မဟုတ်တာ …။ နင့်ဟာကြီး မြင်ရင်ကို မနေနိုင်တာ … ဟီးဟီး ”
အမေကလည်း အမေပါပဲ။ ကျမ အဖေရင်း ရှိတုန်းက ဒီလိုမနေဘူး။ ဦးလေးမြမောင်နဲ့ကြ ဖင်ပေါ် ခေါင်းပေါ် နေတတ်လာတာ။ ကျမ ထရံပေါက်လေးက ကြည့်တော့ အမေက ပေါင်ဖြဲထိုင်ပြီး လည်ပင်းနဲ့ ဗိုက်ကို ကုတ်နေတာ။ ထမိန်က ခါးလျှောချထားတော့ ဘော်လီမပါတဲ့ နို့တွေက တွဲကျနေတယ်။ ဗိုက်ခေါက် နည်းနည်းထွက်ပေမယ့် ကြမ်းပြင်ပေါ် အိကားနေတဲ့ အမေ့ဖင်ကြီးက တခြမ်းလောက်ပေါ်နေတာပေါ့။ ဦးလေး မြမောင်က ပေါင်ကားထိုင်နေတဲ့ အမေ့ထမိန်အောက်နားစကို ပေါင်ရင်းလှန်တင်ပြီး တဟီးဟီးနဲ့ လက်က ပေါင်ကြားနိုက်နေတယ်။
ကျမရှိလို့ အမေက မူနေတာပါ။ မရှိရင် ခံပြီးတာ ကြာပေါ့။ အမေက ထမိန်ကို ရင်လျားလိုက်တော့ ဦးလေးမြမောင်လည်း စိတ်လျော့သွားတာ ထင်တယ်။ အခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာပြီး ဆိုက်ကားပြန်ထွက်သွားတာ။ ကျမလည်း ဈေးရင်း ၅ သောင်းခွဲ ဖယ်ပြီး မြတ်တဲ့ပိုက်ဆံ ရေကြည့်တော့ ၉ ထောင်ကျော် ရတယ်။ အမေ့ကို အိမ်စရိတ်ပေးဖို့ ၅၀၀၀ ချန်ပြီး ကျန်တာ ကျမ သေတ္တာလေးထဲ ထည့်ပြီး သော့ခတ်လိုက်တာ။ ကျမ အိမ်ပြင်မလို့ ပိုက်ဆံစုနေတာ ၁ နှစ်ကျော်ပါပြီ။ ဒီတမိုးပြီးရင် သွပ်မိုးပြီး နောက်ဖေး ရေလောင်းအိမ်သာလေး လုပ်မလို့ပါ။
” အမေ … ရော့ … ၅၀၀၀ ”
” နေ့တိုင်း ပေးမနေပါနဲ့ … မိသဲရယ် …။ ညည်းက အပျိုကြီး ဖါးဖါး ဖြစ်နေပြီ …။ အဝတ်စားလေး ဝယ်ဝတ်ဦး …။ ဖုန်းပဲ ဘေလ်ထည့်မနေနဲ့ ”
………………………………………………..
🏵️အခန်း ( ၂ )🏵️
” ခ်ခ် … ဒါကတော့ အမေရယ် … သမီးက သူများတွေလို အမြဲမသုံးပါဘူး …။ ညပိုင်းပဲ … ခဏတဖြုတ် ကြည့်တာပါ …။ ပိုက်ဆံ မကုန်ပါဘူး ”
အခုခတ်ကလည်း မလွယ်ဘူးလေ။ ရပ်ကွက်ထဲက ကလေးတွေတောင် ဖုန်းတစ်လုံးစီနဲ့ပါ။ ကျမလည်း ဖေ့ဘုတ်အကောင့်တစ်ခု ဝယ်ပြီး သတင်းဖတ် မင်းသားမင်းသမီတွေရဲ့ အရှုပ်တော်ပုံတွေ ဖတ်ရင်း ညပိုင်း အပျင်းပြေတာပေါ့။ အရှင်းဆုံး ပြောရရင် ကျမလည်း သာမန်ပုထုစဉ်လေ သွေးနဲ့ သားနဲ့ပဲ။ အပြာဇာတ်ကားတွေလည်း ကြည့်၊ အောစာတွေလည်း ဖတ်ရင်း တကိုယ်ရည် အာသာဖြည်မိတာပဲလေ။ အောစာရေးတဲ့ စာရေးသူတစ်ယောက်နဲ့ fri ဖြစ်ထားသေးတယ်။
အဲဒီလူကို ကျမပြောရင် ရှင်တို့ အံ့သြသွားမယ်။ စဉ်းစားမနေနဲ့ သူ့နာမည် မောင်ခြိမ့် ။ ဟုတ်တယ် ကိုမောင်ခြိမ့်ဆိုတာ ကျမတို့ ရပ်ကွက်ကပါ။ အင်း အသက်က ၃၀ ကျော်ပြီ။ အသောက်အစား မရှိပေမယ့် တခါတခါ မူးလာရင် ရပ်ကွက်အလယ်က တုတ်ကြီးပေါ် အုပ်စုလိုက် သီချင်းဆိုကြသေးတာ။ ကျမ အရွယ်ရောက်ကတည်းက ကိုမောင်ခြိမ့် သူစိမ်းမိန်းမနဲ့ တွဲလာတာမျိုး မမြင်ဖူးသေးဘူး။ ဆိုလိုက်တဲ့ သီချင်းက အသဲကွဲ သီချင်းတွေ။ သူတို့အုပ်စု မူးပြီး အော်ဟစ်နေလည်း ရပ်ကွက်က မပြောပါဘူး။ မပြောဆို အရပ်ထဲ သာရေးနာရေးဆို သူတို့ အုပ်စုပဲရှိတာ။ လူတစ်ယောက် ဆုံးပြီဆို မောင်ခြိမ့် ခေါ်ဟေ့ဆိုပြီး အစပြုရတဲ့ အထိပါပဲ။
ကိုမောင်ခြိမ့် bff နှစ်ယောက်က ကိုအောင်မိုးနဲ့ ကိုသံချောင်းပေါ့။ လူပျိုကြီးတွေ ဆိုပေမယ့် နှာဘူးကျလွန်းပါတယ်ရှင်။ အရပ်ထဲလည်း သူတို့ မလိုက်ဖူးတဲ့ အမျိုးသမီး မရှိသလောက်ပါပဲ။ အထူးသဖြင့် ကိုမောင်ခြိမ့်ပေါ့။ ကျမ သူ့အိမ်ရှေ့က ဖြတ်လျှောက်တိုင်း မျက်နှာကို ဘယ်တော့မှ မကြည့်ဘူး။ ဖင်ပဲ ကြည့်နေတာ။ တခါတခါ ကျမ အမြင်ကတ်လွန်းလို့ သူ့အိမ်ရှေ့ဆို ဖင်ကို ဘယ်ညာရမ်းပြီး သေချာ လျှောက်ပြလိုက်တယ်။ ဇက်ကြီးလိမ်ပြီး ကျန်နေရစ်တာ မှတ်ကရောပဲ။
” ဟဲ့ … ညနေစာ … ကြက်ဥ ကြော်ပေးရမလား… မေးနေတာ … ဘာပြုံးနေတာလဲ … မိသဲ နော် … ဟင်းဟင်း ”
” ဟင် … အမေ … ဟုတ် ဟုတ် … ခိခိ ”
ကိုမောင်ခြိမ့် အကြောင်းတွေးရင်း အမေ့အသံကြောင့် ကမန်းကတန်း ပြန်ဖြေလိုက်ရတယ်။ ညပိုင်း အမေတို့နဲ့ ထမင်းအတူစားပြီး တီဗွီ ခဏကြည့် ပျင်းလာတာနဲ့ အိပ်ယာဝင်ခဲ့လိုက်တာ။ နာရီကြည့်တော့ ၉ နာရီခွဲနေပြီ။ ဟိုလိမ့်ဒီလိမ့် အိပ်မရတာနဲ့ ခေါင်းရင်းခုံအပုလေးပေါ်က ဖုန်းယူ ဖွင့်ကြည့်မိတယ်။ ! အိုး ! အစုံပါပဲ။ မော်ဒယ်မင်းသမီးတစ်ယောက် နာမည်ကြီး မင်းသားနဲ့ အတူနေပြီး ပြဿနာတက်တော့ မဒိန်းမှုနဲ့ အမှုဖွင့် တရားစွဲကြ၊ အဆိုပြိုင်ပွဲကလည်း ဆုရသွားတဲ့သူကို ပရိတ်သတ်က မကျေနပ်လို့ ဒိုင်ပြောင်းခိုင်းတာတွေရော ဖေ့ဘုတ်ပေါ် တရားဝင်တွဲပြီး ကွဲကြပြဲကြတော့ တစ်ယောက်ဝှက်ဖဲ တစ်ယောက်လှန်ပြီး ဆဲကြ ပြုကြ၊ ဒီကြားထဲ ဆယ်လီတွေက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အပြိုင် စောင်းမြှောင်း ပိုစ့်တင်ကြနဲ့ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် အိပ်ယာထဲကနေ အကုန်သိခွင့်ရတော့ အပျင်းပြေတာပေါ့နော့။
ခဏနေတော့ cb က တချွင်ချွင်နဲ့ စာတွေ ဝင်လာလို့ အသံကို အဆုံးထိ ပိတ်ထားလိုက်ရတယ်။ ကျမ acc နာမည်က အဲ မပြောပြပါဘူး ခိခိ။ ယောက်ျားတွေများ မိန်းကလေးပုံတင်ထားရင် အထီးမှန်းမသိ အမမှန်းမသိ တဟိုင်းဟိုင်းနဲ့ပါ။ တချို့က ရိုးရိုးသားသား မိတ်ဆက်ပေမယ့် တချို့က အတော်ရိုင်းတာ။ အအိုလား အပျိုလား ဘယ်မှာနေတာလဲ စုံစိနေအောင် မေးကြတော့တာ။ ကျမက ကျမပုံ မတင်ပါဘူး။ မင်းသမီးပုံလေးတွေ တင်တာများတယ်။ တခါတခါ အောက်ခြေလူတန်းစားတွေရဲ့ လူနေမှုဘဝ ခံစားချက်လေးတွေ ရေးရင်း ပိုစ့်တင်တတ်တာမျိုး။
cb က ပြောနေကြ သူငယ်ချင်း ၅ ယောက်လောက် ရှိတယ် ။ ၅ ယောက်လုံး ရိုးရိုးသားသားမို့ သာကြောင်းမာကြောင်း ဘာဟင်းချက်စားတုန်း မိုးရွာလား နေပူလား ဒီလောက်ပါပဲ။ ခဏနေတော့ ကိုမောင်ခြိမ့် acc လေး မီးစိမ်းလာတယ်။ ည ၁၀ နာရီ ကျော်နေပြီ။ ဘာများလုပ်နေလဲလို့ စပ်စုချင်တဲ့စိတ်က ပေါ်လာတာပေါ့။ ကျမဘက်ကပဲ စဟိုင်းလိုက်တာပါ။ ကိုမောင်ခြိမ့်က အပြင်မှာ ပျော်ပျော်နေတတ်ပေမယ့် လိုင်းပေါ်ကြ ချေတယ်ရှင့်။ စကားပြန်ပြောချင်မှ ပြန်ပြောတာ။ ကျမမှန်းလည်း သူမသိပါဘူး။ ကျမက သူ့ acc ကို ရပ်ကွက် ကထိန်ဖို့ အလှူခံရင်း သူ့ဖုန်းခိုးကြည့်ခဲ့လို့ သူ့ acc မှန်း သိနေခဲ့တာ။
အဲဒီနေ့က ကျမတို့ မိန်းကလေးအုပ်စု အလှူခံပေးရတဲ့ရက် ကိုမောင်ခြိမ့် အိမ်ထဲဝင်တော့ အိမ်ရှေ့ခုံပေါ်မှာ ဖုန်းကြည့်နေတာ။ ကျမတို့ကို မြင်တာနဲ့ ခဏဆိုပြီး အိမ်ထဲ ပိုက်ဆံဝင်ယူတာ။ ကျမလည်း စပ်စုချင်တော့ စားပွဲခုံပေါ်က သူ့ဖုန်းယူကြည့်မိတာ သူ့ acc နာမည်ရယ် ပရိုဖိုင်ရယ် မြင်လိုက်ရတာပေါ့။ ညပိုင်း ကျမ လိုင်းသုံးတော့ သူ့ acc ကို ကျမ သွားအပ်လိုက်တာ။ ၅ ရက်လောက်နေမှ fri လက်ခံပြီး ၂ ပတ်လောက်မှ ကျမနဲ့ စကားစပြောဖြစ်တယ်။ ဒီလိုပဲ ဆရာခြိမ့် ပရိတ်သတ်ပါ ဘာညာဆိုပြီး ဖောရှော အရင်ရိုက်လိုက်တာ။
” မင်္ဂလာပါဗျာ ”
ဟော ပြောရင်းဆိုရင်း ခုန ကျမ ဟိုင်းထားတာ စကားပြန်ပြောနေတယ်။ မင်္ဂလာပါဗျာ ဆိုတာ သူပြောနေကြ စကားလေး။
” ဆရာခြိမ့် … ဘာလုပ်နေတာလဲ ရှင့် ”
” အားတဲ့ချိန် … ဘော်ဒါတွေ စာပြန်နေတာပါ ”
” အော် … စာရေး နေသလားလို့ပါ ”
” ခုနမှ ရေးပြီးတာဗျ … ညှောင်းလို့ ခဏနားနေတာ ”
” အသစ် မတင်ဘူးလားရှင် … စောင့်ဖတ်ရင်း အားပေးနေရတာ ”
” ဟာ … ရေးပြီးသမျှတော့ တင်ပေးတာပဲဗျ …။ တစ်ပိုဒ်စာ ရဖို့ … အတော် အားထည့်ရေးရတာ …။ ခင်ဗျားတို့ စာဖတ်သူတွေက … အသစ်တင်ပြီးတိုင်း … အဆက်တောင်းကြတာ … စာရေးသူတွေကို နားမလည်ကြဘူးဗျာ ”
ပြောရင်းဆိုရင်း ဖောက်လာပြီ ခိခိ။ ကျမက ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး အပြင်မှာသာ ကိုမောင်ခြိမ့်ကို သိပ်မရောရဲတာ လိုင်းပေါ်ကြ ကလိလိုက်ရမှ။
” ကိုမောင်ခြိမ့်က … အပြင်မှာ ချောလားရှင့် ”
” ဟမ် … အဲဒါတော့ ကျနော့် ချစ်ချစ် … လာမှ မေးကြည့်ဗျာ … ဟီးဟီး ”
ဒါမျိုးကျ မသာကြီးက ဖြီးနေတာ တွေ့လား ဟွန့်။ ဒင်းရုပ်ကြီး အပြင်မှာ မမြင်ချင်မှအဆုံးပဲ။
” ဟဲ့ … မိသဲ … အိပ်တော့လေ …။ ဖုန်းမီး ပွင့်နေတာ ငါသိတယ်နော် …။ မနက် ဈေးထွက်ရင် အိပ်ရေးမဝပဲ နေမယ် ”
ကိုမောင်ခြိမ့်ကို စကောင်းနေတုန်း အမေ့အသံကြောင့် ကျမလည်း ကိုမောင်ခြိမ့်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး အိပ်ပစ်လိုက်တာ။ အိပ်မက်ထဲ ကိုမောင်ခြိမ့်ကြီးက ရည်းစားစကားလိုက်ပြောလို့ ကျမ ထွက်ပြေးရသေးတယ် ဟိဟိ။ မနက် အိပ်ယာထတော့ တကျွိကျွိနဲ့ ကြမ်းလှုပ်သံတွေ ကြားရတော့တာပါပဲ။ မနက် ၅ နာရီ မတ်တင်းပဲ ရှိသေးတယ်။ အမေနဲ့ ဦးလေးမြမောင်ပေါ့ တအီးအီး တရှီးရှီးနဲ့ မောနင်းပြဇာတ် အစီအစဉ်လေး တိုက်ရိုက် လွင့်နေကြပြီ။
” ဘွတ် … အားးးး …… ကောင်းလိုက်တာ … မသန်းရယ် … ရှီးးးးးး ”
” စကား မပြောပါနဲ့ဆို … ကိုမြမောင်ကလည်း … လိုးမှာဖြင့် လိုး … ဟိုဘက်ခန်းက ကလေး နိုးသွားဦးမယ် ”
” အားးး ရှီးးး … အေးပါ မသန်းရာ … ကောင်းလွန်းလို့ … ပြောမိတာပါ ”
အမေက ကျမကို အခုထိ ကလေးလို့ ထင်နေတုန်းရှင့်။ ကျမဟာတွေက အထက်အောက် လက်ယောင်လိုက်နေတာ ကြာပေါ့။ အမေတို့ လိုးတာတွေ ကြည့်ရင်း လက်နဲ့ အာသာဖြေတဲ့ အကျင့်က စွဲနေပါပြီ။ ကျမ ထရံပေါက်လေးက ကြည့်လိုက်တော့ အမေက ကြမ်းပြင်ပေါ် လေးဖက်ထောက်လေး ကုန်းပေးနေတာ ထမိန်က ခါးထိလိပ်တင်ထားရင်း ကျမ အခန်းထရံဘက် ခေါင်းလှည့်ထားတာ။ ဦးလေးမြမောင်က ပုဆိုး ခြေရင်းပုံပြီး အမေ့ဖင်ကြီးဆွဲပြီး ဒူးထောက်လျက် အနေထားနဲ့ နောက်က လိုးနေတာပေါ့။
” ကိုမြမောင် … ခဏ ”
ခဏဆိုပြီး အမေက ဦးလေးမြမောင်ဒူးအောက် ခေါင်းရင်းဘက်က စောင်တွေယူပြီး ခုပေးနေရှာတာ။ ဦးလေးမြမောင်ကလည်း အလိုးမပျက်ပဲ ဒူးတဖက်စီ မြှောက်ကြွရင်း အမေလက်ပြန်ထိုးပေးနေတဲ့ စောင်တွေကို ဖိပြီး တဘတ်ဘတ်နဲ့ ဆွဲဆွဲလိုးနေတာ။ ဒူးအောက် စောင်ခုလိုက်တော့ ကြမ်းလှုပ်သံ တကျွီကျွီ အသံလေး တိုးသွားတော့တာပဲ။ တတ်လည်းတတ်နိုင်တဲ့ အမေပေါ့ရှင်။ ဦးလေးမြမောင်က ပါးစပ်က စကားပြောလိုးချင်ပေမယ့် ကျမနိုးမှာစိုးလို့ထင်တယ် အမေ့မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ရင်း အံကြိတ်လိုးနေရှာတာ။
ခနနေတော့ ဦးလေးမြမောင်လည်း မထိန်းနိုင်တော့ပါဘူး။ တအီးအီးနဲ့ အမေ့ခါးကို ဆွဲပြီး တဖွပ်ဖွပ် လိုးတော့တာ။ အမေလည်း ဖင်ကြီးထောင်ပြီး နောက်ပြန်ကော့ထိုးရင်း တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ပြီး အီးကနဲ့ အံကြိတ်ညည်းရင်း ပြီးသွားတာပေါ့။
” ကောင်းလား မသန်း … ငါပြီးအောင် ဆက်လိုးဦးမယ် ”
” အင်း … ကိုမြမောင် … ကောင်း ကောင်းတယ် … အား အားးးးး …… ရှင်ပြီးအောင် ဆက်လိုးလေ … အင်းဟင်း ကောင်းလိုက်တာ ရှင် ”
ဦးလေးမြမောင်လည်း အမေ့စကားဆုံးတော့ အချက်ငါးဆယ်လောက်