ခါးပိုက်ထဲက မြွေပွေး
ရေးသူ – ရာဂနတ်သား
အညာနွေသည် ပူလောင်လှသည်။ သို့သော်….. ဤအပူကို ဂရုစိုက်ပြီး လူသားတို့၏ လုပ်ငန်းတောင်တာများကို ရပ်ဆိုင်းရမည်ဆိုလျှင် လွန်စွာဆိုးချေမည်။ ထို့ကြောင့်လည်း နွားနှစ်ကောင်ရုန်းသော လှည်းကလေးသည် လူ(၄)ဦးကို တင်ဆောင်လျက် ပျဉ်းမပင်ရွာဆီသို့ သွားရာလမ်းအတိုင်း နှင်နေသည်။ လှည်းပေါ်တွင် နွားလှည်းမောင်း ကိုသာမြ၊ ရွာလူကြီး ဦးကြွက်နီ၊ ကာလသားခေါင်း ကိုဘဒင်နှင့် ၎င်းတို့ သွားရောက်ကြိုဆိုခဲ့သော ဆရာကိုနေနွယ် ပါလေသည်။ ကြမ်းတန်းသော ရာသီကြောင့် ဆရာတစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ပြောင်းပြေးရသည်။ ယခုလည်း တစ်ယောက်လာချေပြီ ။
“ အတော်တော့ ပူတယ်နော် အဘ……”
“ အေးကွဲ့ မတရားပူတယ်လို့ဘဲ မင်းတို့အောက်သားလေနဲ့ ပြောရမှာဘဲ …။ ဒါပေမဲ့ ဆရာလေးရယ် တတ်နိုင်သလောက်တော့ နေပေးပါ …။ ကျနော်တို့ရွာမှာက ကျောင်းကြီးသာရှိပြီး သင်မဲ့ဆရာမရှိဘူး …။ တတ်တဲ့လူတွေကတော့ သင်ပြပေးပါရဲ့… ဒါပေမဲ့ … ဆရာတစ်ဆူလိုတော့ ဘယ်သူဖြစ်နိုင်ပါ့မလဲ …”
“ ဘကြီး … ကျွန်တော်နေဖို့ရော …”
“ အင်း … ကျုပ်အိမ်မှာဘဲ နေပါလေ … ကျယ်လည်းကျယ် အေးလည်းအေးချမ်းတယ်။ ကျုပ်ရယ်၊ ကျုပ်မိန်းမရယ်၊ သမီးရယ်၊ သားရယ်ဘဲရှိတယ်။ သားကတော့ အိမ်ထောင်နဲ့မို့ ခြံထဲမှာ တဲအိမ်တစ်လုံး ဆောက်နေတယ်။ ကျုပ်တို့အိမ် အကျယ်ကြီးပါဗျာ …။ ဆရာလေးတစ်ယောက် ပိုလာလို့ ဘာမှ ဒုက္ခများပါဘူး .. အားနားစရာမလိုဘူး …။ ကိုယ်ထူကိုယ်ထလိုဘဲ နေပေါ့လေကွာ…”
“ ဒါဆို အဆင်ပြေတာပေါ့ အဘရယ် …။ ကျွန်တော်က ဒီကို တမင်လာခဲ့ပေမဲ့ အသိအကျွမ်းရှိတာ မဟုတ်ဘူး ”
“ ခင်ရာဆွေမျိုးပေါ့လေကွာ …”
ဦးကြွက်နီက ရွာလူကြီးတို့ထုံးစံ သူ့အိမ်မှာသာ ဆရာကိုထားချင်မှန်း ဆရာကိုနေနွယ် ရိပ်မိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း နားလှည့်ပြီးပါးရိုက်ခြင်းပေ။ ကိုနေနွယ်မှာ ရန်ကုန်သားပီပီ ရုပ်ရည်က သားနားသည်။ အရပ်အမောင်း ကောင်းသည်။ အသားဖြူသည်။ ဒါကို ကာလသားခေါင်း ကိုဘဒင်တစ်ယောက် မနာလိုမရှုဆိတ် ဖြစ်နေမိသည်။ ရွာမှ ကွမ်းတောင်ကိုင် ပန်းတောင်ကိုင်တို့အဖို့ အန္တရာယ်များလှသည်။ တစ်ပါးသူနှင့် ငြိစွန်းခြင်းကို လက်ခံရန်မလွယ်ပါ။ အထူးသဖြင့် သူမျက်စိကျနေသော ဦးကြွက်နီသမီး နှင်းဖွေးကို လုံးဝစိတ်မချနိုင် …
“ ဦးလေး … ”
“ ဟေလကွာ …”
“ ဆရာ့ကို ကျွန်တော့်အိမ်မှာ ထားပါလား။ ဘယ်သူမှရှိတာမှ မဟုတ်တာ …။ ပြီးတော့ ဟိုဘက်ခန်း လေးမှာ ထားရင်လည်း ရသားဘဲ…။ ဆရာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရတာပေါ့”
“ အိုကွာ … ငါ့ဆီမှာဘဲ နေပါစေ …။ မင်းနှယ် ဘာများလဲလို့”
ဦးကြွက်နီ နားလည်သည် …။ ဒီသေနာ ပါးစပ်ဟသည်နှင့် အူဘယ်နှစ်ခွေရှိသည်ကို သိသည်။ မရ … ဘယ်တော့မှ သဘောမတူ မပေးစားနိုင် …။ ဒီကောင်လိုဂလေနဲ့ သမီးကို သဘောမတူနိုင်.. စဉ်းစားရင်းဖြင့် ဦးကြွက်နီ နှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးမှာ ကင်းမလက်မဲကြီးများလို ထောင်ထလာသည်။ သုံးဦးသား တိတ်ဆိတ်စွာ လှည်း၏ခေါ်ဆောင်ရာသို့ လိုက်ပါလာကြ၏။ နေအတော်စောင်းမှ ရွာသို့ဝင်မိ၏ …။ ဦးကြွက်နီအိမ်သည် ရွာလယ်တွင် ထည်ထည်ကြီး ရှိလေသည်။
“ လာ … ဆရာလေး…. ဒါ … ကျုပ်အိမ်ဘဲ …”
ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားဟန်တို့ ထိန်းမရအောင် လေသံတွေပါနေ၏။ သူကပင် ဆရာကိုနေနွယ်၏ အဝတ်သေတ္တာကို မကာ အိမ်ပေါ်တက်သွားလေသည်။ ဆရာမှာ အိပ်ယာလိပ်ကလေးပိုက်ရင်း နောက်ကလိုက်လာ၏။ ကိုဘဒင်ကတော့ မကျေမနပ်နှင့် ကျန်ခဲသည်။
“ ဟဲ့ … သမီးရေ … သမီး ”
“ ရှင် … အဘ … လာပါပြီ …”
ချိုသာယဉ်ကျေးသော အသံနှင့်အတူ တောအရပ်နှင့် မလိုက်အောင် ချစ်စရာကောင်းလှသော မိန်းကလေးတစ်ယောက် ထွက်လာ၏ …။ တစ်ကိုယ်လုံး သနပ်ခါးဖွေးနေအောင် လိမ်းထားပြီး အရပ်မြင့်မြင့်နှင့်မို့ မြန်မာပီသစွာ လှပနေသည်။ ဆရာကိုနေနွယ်ကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်ရာ မျက်လုံးစူးစူးကြီးများကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အသာမျက်လွှာချသွားရှာသည်။
“ သမီး … ဒါ ဆရာကိုနေနွယ်တဲ့…။ အဘအိမ်မှာနေမယ်”
“ ဆရာလေး … ဒါကျုပ်ရဲ့သမီးလေး မနှင်းဖွေးတဲ့ဗျာ… မချောဘူးလား ”
“ အို … အဘကလည်း ဘာမှန်းလဲမသိဘူး …”
“ ကဲ … ညည်းအမေကော ”
“ အမေ အစ်ကိုတို့အိမ်မှာ အဘရဲ့ ”
“ သွားခေါ်ချေ … တစ်ခါထဲ မိတ်ဆက်ပေးရအောင် ”
“ ညည်းအစ်ကိုမိန်းမကို ခေါ်ခဲ့ချေ …”
“ ဟုတ်ကဲ့ …”
ယို့ယို့လေး ထိုင်နေရာမှ အသာထကာ နောက်လှည့်ထွက်သွားသော မနှင်းဖွေးကို မျက်လုံးထောင့်ကပ်ခါ အသာခိုးကြည့်လိုက်သည်။ စွင့်ကားသော တင်ပါးမှာ ခြေတစ်လှမ်းတိုင်း အိအိတုန်နေသည်။ သေးကျဉ်းသော ခါးလေးမှာ ခြေလှမ်းအလိုက် နွဲ့နေသည်။ ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်ကြီးသည် ဒူးဆစ်ထိနေ၏။
“ ကျုပ်သားတော့မရှိဘူး ဆရာလေးရဲ့ …။ အိန္ဒိယနယ်စပ် ကုန်ကူးသွားနေတယ် …။ အင်း … ဒါပေမဲ့ မရဘူးဗျာ သွားလိုက်ရင် တစ်လနှစ်လကြာတယ်။ လူငယ်ဆိုတော့လည်း တိုးတက်ချင်တာပေါ့ ဆရာလေးရယ်”
“ ဒါပေါ့ … ဒါပေါ့ … သမာဇီဝနဲ့ကြီးပွားရင် ပိုကောင်းတာပေါ့ အဘရယ် ”
“ အင်း … ပြောရခက်သားလားဗျာ ”
“ ကိုကြွက်နီ … ရှင့်ဆရာကို ဘာမှမကျွေးဘူးလား …”
“ ကြည့်စမ်းပါဦးတော် … ကထဲမှ ထိုင်ပြီးစကားပြောနေတာ”
“ ရေနွေးအိုးတောင်မချဘူး … ရှင့်ဟာလေ …”
“ အို … အမေကလည်း … သမီးလုပ်လိုက်ပါ့မယ်…။ ဆရာနဲ့အဘ စကားမပြတ်လို့ပါ …”
မနှင်းဖွေးက လိမ္မာစွာဝင်ပြီး ပြေပြစ်အောင် လုပ်လိုက်၍သာ တော်တော့သည် …။ မနှင်းဖွေးအမေလည်း အတော်ချောသည် … အမေတူ သမီးထင်ပါ့ … နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲ ဆိုးထားသည် …။
“ အင်း … မိန်းမကတော့ …”
“ ဘာမိန်းမကလဲ … ရှင်ဧည့်ဝတ်မကျေလို့ ပြောနေရတာ …”
“ ကဲပါ ဆရာလေးရယ်… ဒါ … ကျုပ်မိန်းမ မခင်ညိုတဲ့ …။ ဒါက ကျုပ်ချွေးမ မလှမေတဲ့ဗျာ …။ နင်တို့ဆရာလေးကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံကြနော် …။ ငါ့မျက်နှာ အိုးမည်းမသုတ်ကြနဲ့ …”
ဦးကြွက်နီတစ်ယောက် မြွေပွေးကို ခါးပိုက်ပိုက်မိခြင်းကို ထိုအချိန်က လုံးဝမရိပ်မိပါပေ …။ ထိုညကို ညစာစားပွဲဖြင့် အဆုံးသတ်ကာ အိပ်ယာဝင်ကြတော့သည်။ ရွာမှ မီးမလင်း လမိုက်ညဖြစ်၍ တစ်ရွာလုံး တိတ်ဆိတ်နေ၏။
မနက်တွင် မနှင်းဖွေးမှအပ အားလုံးကိုယ်စီ အပြင်ထွက်နေလေသည်။ ကိုယ်လက်သုတ်သင်ရာ၌ပင် မပြတ်မလပ် ဖြစ်မိသည် …။ သူမ ကျွေးသော ပဲပြုတ်နှင့် ထမင်းစားပြီး ကျောင်းသို့ထွက်ခဲ့သည် …။ တစ်နေကုန် အလုပ်တို့ဖြင့်ရှုပ်ပြီး ညနေ(၆)နာရီ အိမ်ပြန်ရောက်၏ …။
“ ဆရာ သိပ်နောက်ကျတာဘဲ …”
စောင့်နေသော မနှင်းဖွေးက အပြစ်တင်သံလေးဖြင့် ဆိုလိုက်သည်။
“ ဟုတ်တယ် … မနှင်းဖွေးရယ်…။ အလုပ်တွေ ကြုံးလုပ်နေရလို့။ နောက်နေ့ဆိုရင်တော့ ဒီလောက်နောက်မကျပါဘူး …။ အဘနဲ့အဒေါ်တို့ ထမင်းစားပြီးကြပြီလား ”
“ အင်း…. စားပြီးပြီ …။ ကျမတို့ဆီမှာ စောစောစားတယ်ရှင့် ”
“ မနှင်းဖွေးရော ”
“ ကျမ ဆရာပြီးမှစားမယ် ”
“ အာ … တစ်ခါတည်း စားလိုက်လေ ”
“ မသင့်ပါဘူး ဆရာရယ် …”
“ အင်း … ဒုက္ခဘဲ…။ ကျွန်တော် ရေလေးချိုးချင်တယ်၊ ခဏစောင့်နော်”
“ ရတယ် … ရတယ် …”
ကိုနေနွယ် ထမင်းစားနေစဉ် မနှင်းဖွေး ဘေးမှထိုင်ကြည့်နေသည်။ မီးခွက်အလင်းရောင်အောက်မှာ သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းနေသည်။ ဦးကြွက်နီက ရေဒီယိုကို ကလိနေပြီး ဒေါ်ခင်ညိုကတော့ ချွေးမနှင့် သွားအိပ်သည်။ ကိုနေနွယ်ပြီးတော့ မနှင်းဖွေး ထမင်းစားသည်။
ဘာလိုလိုနှင့် ဆရာကိုနေနွယ် ဤရွာကိုရောက်သည်မှာ နှစ်လကျော်ပြီ …။ အိမ်သားတို့နှင့်သာမက ရွာသူရွာသားတို့နှင့်ပါ ရင်နှီးကျွမ်းဝင်မိ၏ …။ စာအသင်ကောင်းမှုကြောင့် ကလေးတို့ကလည်း ချစ်ကြသည်။ မိဘတို့ကလည်း လေးစားသည် ။ စနေ တနင်္ဂနွေ အိမ်တွင် အချိန်ပိုသင်၏။ ထိုအခါ မနှင်းဖွေးပါ စာကူပြပေးလေသည် ။
ဤတစ်အိမ်လုံးတွင် ဆရာကိုနေနွယ်မှာ ရွာကိစ္စ၊ လယ်ကိစ္စ၊ အရောင်းအဝယ်ကိစ္စတိုနှင့် ရှုပ်နေသည်။ ဒေါ်ခင်ညိုလည်း မြေပဲခင်းကို ဦးစီးနေရ၍မအား၊ မလှမေကတော့ ဒီဘက်သိပ်မလာ၊ အနေများလာတော့ သံယောဇဉ်တွေ ဖြစ်လာသည်။ ထမင်း လက်ဆုံစားဖြစ်သည်။ ဘုရားသွားကျောင်းတက် အတူတူဖြစ်လာသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ရန်ကုန်သား ကိုလူလည် ဆရာကိုနေနွယ်တစ်ယောက် မနှင်းဖွေးကို ချစ်ရေးဆိုတော့သည်။ ဟိုကလည်း တစ်ပတ်နှစ်ပတ် အိန္ဒြေဆည်နေပြီးမှ လိုချင်သော အဖြေကို ပေးခဲ့သည် ။
“ ဆရာ … ဆရာလို့မခေါ်နဲ့ ဖွေးရယ် …။ ကိုကိုလို့ ခေါ်ကြည့်စမ်း …”
“ ဟင့်အင်း … ရှက်ပါတယ် ရှင် ”
“ မရဘူး … ချစ်ရင်ခေါ်ရမယ် …”
“ ကိုကို …”
တစ်ခုတော့ရှိသည်။ မနှင်းဖွေးမှာ ငယ်သူမို့ သူ့မိဘတွေ မရိပ်မိချေ။ ပြီးတော့ အလစ်ခိုးနမ်းရုံမှလွဲ၍ ဘာမှလုပ်မရ။ ဒီတော့ နဂိုက မရိုးတော့ ကိုနေနွယ်တစ်ယောက် ရိုးတိုးရွတ ဖြစ်လာသည်။ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် မရှုနိုင်မကယ်နိုင်နှင့် အလစ်ကို ချောင်းနေတော့၏။ သို့သော် မနှင်းဖွေးက ပါးနပ်စွာ ရှောင်ရှားနိုင်ခဲသည်ချည်းသာ။
“ ဆရာလေး ကျုပ်ဒီနေ့ ဟိုဘက်ရွာ ခဏသွားလိုက်ဦးမယ်…။ ညအိပ်ပေါ့ဗျာ … လိုက်ချင်လား ”
“ မလိုက်တော့ပါဘူး အဘရယ် …။ ကျွန်တော် စာနည်းနည်း ဖျက်စရာရှိလို့”
“ ကောင်းပြီလေ … နည်းနည်းတော့ သတိနဲ့အိပ်နော် …။ ဆရာလေး မလိုက်တာပဲ ကျုပ် ဝမ်းသာလှပြီ …။ အခုတလော သူခိုးပူနေတယ် ”
“ စိတ်ချပါ အဘရယ် …”
“ အင်း … သားကလည်းမရှိတော့ ဆရာလေးကိုဘဲ သားလိုသဘောထားပြီး အားကိုနေရတော့မှာဘဲ …
“ ဟုတ်ကဲ (ယောက္ခမကြီးရယ်) ဟုတ်ကဲ့ … ကျွန်တော်ကလည်း အဘကို ကိုယ့်မိဘလို သဘောထားပါတယ် ခင်ဗျာ ”
“ ကိုကြွက် … အနွေးထည်ယူသွားချည်နော်။ ပြီးတော့ ဓါတ်မီးလည်းယူသွား”
“ အေးပါဟ … ငါ့နှယ် ဘဝကူးတော့မှာကြနေတာပဲ ကောင်းတယ် ”
“ တော်ဘဝမြန်မြန်ကူး ကျုပ်နောက်လင်ယူဘို့ ”
“ တယ် … ဒီမိန်းမ သွားခါနီးလာခါနီး နိမိတ်မရှိ နမာမရှိ”
“ ကဲပါ အစ်မရယ် … အဘ သွားခါနီးလာခါနီး စိတ်တိုအောင် သွားမစနဲ့”
“ ကဲ အဘ ရော့ … ဒီထဲလိုတာတွေ သမီးထည့်ထားတယ် ”
“ အေး သမီး အေး … နင့်အမေသာ နင့်တစ်ဝက်လောက် လိမ္မာရင် ငါဒီတစ်သက် မအိုတော့ဘူး …”
လူတကာကိုနိုင်နှင်းသော သူကြီးကို ဒေါ်ခင်ညိုတစ်ရောက် ဗျောတင်တော့သည်။ သူကြီးမှာ တဟားဟားရယ်ရင်း အသင့်စောင့်နေသော လှည်းဆီသို့ သုတ်ချေတင်လေပြီ။ ကိုနေနွယ်ရင်ထဲမှာ ဘုရားပွဲလှည့်နေမှာ အမှန်ပါပဲ။ ဦးကြွက်နီ ခရီးထွက်သည်။ဒေါ်ခင်ညို ချွေးမနှင့် အိပ်မည်။ ဤသို့ဆိုလျှင် မနှင်းဖွေးတစ်ယောက်သာ မိမိနှင့်ကျန်ရစ်ပေမည်။ တစ်ခုတော့ရှိသည် မလှမေကို ဤအိမ်ကြီးတွင် လာအိပ်မခိုင်းဖို့ ဆုတောင်းရမည်။ ဒါဆိုရင်တော့ ရခဲတဲ့ အခွင့်အရေးလေး လက်လွတ်ရပေမည်။
ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့်စောင့်ရင်း အချိန်တို့ ကုန်လွန်လာလေသည်။ ညစာစားပြီး အလ္လာပသလ္လာပ အနည်းငယ်ပြောပြီး အိပ်ရာဝင်ဖို့ ဟန်ပြင်သည်။ ခဏနေတော့ ဒေါ်ခင်ညို ဆင်းသွားပြန်သည်။ ပြီးတော့ ပြန်တက်လာပြီး မနှင်းဖွေးအခန်းဆီမှ တိုးတိုးသံတွေ ကြားနေရသည်။ ဘာတွေဖြစ်နေပါလိမ့်။ ကိုနေနွယ် မီးမှိတ်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသည် ။ရင်တွင်းမှကြိတ်၍ ဆုတောင်းနေသည်ကား ……..
“ နှင်းဖွေးတစ်ယောက်ထဲ ကျန်ရစ်ပါစေ …”
ခဏကြာတော့ ဒေါ်ခင်ညိုဆင်းသွားသည်။ မနှင်းဖွေး တံခါးလာပိတ်သည်ကို တွေ့ရသည်။ ဟေး … ဟု ကလေးတစ်ယောက်လို မအော်မစေရန် မနည်းထိန်းထားရသည် …။ မနှင်းဖွေး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားသည်။ ထို့နောက် နောက်ဖေးတံခါးဖွင့်သံ ကြားရသည်။ အင်း … အိမ်သာတွေဘာတွေ သွားတက်နေတာ ဖြစ်မှာပေါ့ဟု ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် တွေးနေမိသည်။
မနှင်းဖွေး အိမ်သာတက်သည့်အကြောင်း စဉ်းစားရင်း ရင်တွေပူလာသည်။ အတော်ကြာသည်အထိ မလာသေး။ နောက်ဆုံးတော့ တံခါးပြန်ပိတ်သံ ကြားသည်။ ထို့နောက် … မနှင်းဖွေးအခန်းမှ မီးခွက်ငြိမ်းသံ အဝတ်ချင်းပွတ်သံ ကြားရသည်။ ဟန်ဆောင်ဖုံးအုပ်ထားခဲ့ရသော ပညာတို့ကို ပြရမည်ဆိုတော့ကြောင့် စိတ်တက်ကြွနေမိသည်။
နာရီဝက်လောက် အောင့်အည်းစောင့်နေသည်။ ပြီးတော့မှ အသာထကာ သူခိုးလို ခြေဖျားထောက်ပြီး မနှင်းဖွေးအခန်းတွင်း ဝင်လိုက်သည်။ တံခါးသည် ဟင်းလင်းပွင့်နေ၍ မိမိကို မျှော်လင့်နေသည်ဟု ကျိန်းသေတွက်လိုက်မိ၏။ သြ … သူလည်းလေ လောကီသားပေဘဲ …..။ အမှောင်ထဲတွင် စမ်းတဝါးဝါးနှင့် ခြင်ထောင်ကြိုးကို ဝင်တိုက်မိရာမှ အသာဖမ်းရင်း ခြင်ထောင်လှန်တင်လိုက်သည်။ သင်းပျံသော သနပ်ခါးမွေးမွေးလေးကို ရှုရှိုက်ရင်း မနှင်းဖွေးဘေးမှာ အသာဝင်ထိုင်ပြီး လက်နှင့် လျှောက်ပြီး မရဲတရဲ စမ်းမိသည်။ မတော်လို့ အော်မှာ ကြောက်ရသေး ။ သို့သော် မချောက တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်ပဲ အိပ်ပျော်နေသည်လား …. နှိုးရခက်မည့် အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေခြင်းလား … အသက်ရှူသံကတော့ မှန်လို့ …။
လက်က တဖြည်းဖြည်းစမ်းသွားရာ ရှံသားအင်္ကျီပါးအောက်မှ နို့အုံကြီးနှစ်ခုကို အထိတ်တလန့် တွေ့ရသည်။ နို့အုံပေါ် လက်တင်ထားပေမဲ့ ဘာမှမတုန့်ပြန်။ ဧကန္တတော့ မှေးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ရှက်ရှာလွန်းလို့ ဘာမှမတုန့်ပြန်သည်ဘဲ ဖြစ်ရမည်။ မျက်နှာတော်နုနုကို အသာလိုက်စမ်းပြီး မေးကိုကိုင်ကာ ခွေလှည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အသက်တစ်ဝက်နီးပါး အလေ့ကျင့်လုပ်ယူခဲ့သည့် နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းခြင်းကို စတင်ပြုလုပ်ပါတော့သည်။
“ ပြွတ် … ”
“ ဟင် … ”
ခေါင်းမွှေးတို့ ထောင်ထကုန်သလား မသိ။ မနှင်းဖွေးနှုတ်ခမ်းသည် နှုတ်ခမ်းနီတို့ဖြင့် စေးကပ်ကာ မွှေးပျံနေသည်။ ဒါ … ဒါဆို … နောက်ကျသွားခဲ့ပြီ။ သန်မာသော လက်နှစ်ဖက်သည် ကိုနေနွယ်ကို ယိုင်လှဲသိုင်းဖက်လာသည်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းကို ရမ္မက်ပြင်းစွာ စုပ်ယူနေတော့သည်။ ကိုနေနွယ် ထောင်ချောက်မိလေပြီ။ ဤသည်မှာ မနှင်းဖွေးမဟုတ်။ မနှင်းဖွေးသည် နှုတ်ခမ်းနီ ဘယ်တော့မှမဆိုး။ သဘာဝ သန္တာရောင် နှုတ်ခမ်းနှင့်သာ နေသည်။ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးသည်ဆိုတော့ နှင်ဖွေးအမေ ဦးကြွက်နီမိန်းမ ဒေါ်ခင်ညိုပေ။ အခုမှရုန်းလည်း ထအော်ခဲ့သော် … မခက်လား။ ဒါကြောင့် မီးစင်ကြည့်ကရုံ။
မနှင်းဖွေးမဟုတ်တော့ သိပ်အားမနာတော့ပဲ မို့မောက်နေသော ရင်သားအစုံကို လက်နှင့်ညှစ်ကာ သူမ၏နှုတ်ခမ်းကို ရန်ကုန်အရသာပေး၍ စုပ်ပစ်လိုက်သည်။ ဘယ်လောက် ခေတ်ဆန်သည်ပြောပြော ရန်ကုန်သူတွေကို လိုက်မမှီ။ ရန်ကုန်သားတွေကို လိုက်မမှီ ။ ထို့ကြောင့် ရန်ကုန်သားတို့နှင့်တွေ့လျှင် နောက်ကောက်ကျရမည်သာ။ ယခုလည်းကြည့် ဒေါ်ခင်ညိုသည် နှုတ်ခမ်းစုပ်ရုံမျှဖြင့် အသက်ရှူမြန်လာကာ ဆန္ဒတက်ကြွလာသည်။ အလိုးခံဖို့ နားလည်သည်။ ဒီလိုပဲ ဘဝတစ်လျှောက် နေခဲ့တာပဲ၊ ကာမသျှတ္တရပညာကျမ်းကို နားမလည်၊ အလိုးခံခြင်းသာ နားလည်သည်။ ဒါပဲ အရသာရှိသည်။ အရသာကို ပွားစည်းအောင် မလုပ်တတ်။
ပြီးတော့ … ကလေးလီးလွဲ၍ အရွယ်ရောက် လူကြီးလီးကို မမြင်ဖူး ..။ လင်ရသည်နှင့် မီးခွက်ငြိမ်း ထမီလှန်၊ ပုဆိုးလှန် လုပ်ခြင်းသာ နားလည်သည်။ အခုတော့ … နေနွယ် အကိုင်အတွယ်တွေက သိပ်ငြင်သာသည်။ သေသပ်သည်…။ ဒေါ်ခင်ညို၏ ရမ္မက်ကို ဟုန်းဟုန်းတောက်စေသည်။
“ ဟင်း … ဟင်း …”
စကားမပြောရဲ။ ထို့ကြောင့် အော်သံလိုလို အသံမျိုး လည်မြိုမှထုတ်ပြီး အချက်ပြသည်။ သို့သော် ဆရာကိုနေနွယ်ကတော့ ခပ်တည်တည် သူများကို ထားရစ်ပြီး ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသည်။ ဒီကောင် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ…၊ ဪ အဝတ်ချွတ်နေတာပဲ၊ ဟင်း မြို့သားတွေ အရှက်ကိုမရှိဘူး။ ခဏချင်း ကိုနေနွယ် မိမွေးတိုင်း၊ ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားသည်။
“ ဒေါ်ခင်ညို …”
“ ဘာတုန်းတော့ …
“ ကျွန်တော် မီးထွန်းလိုက်မယ်”
“ အမလေး မလုပ်လိုက်ပါနဲ့။ ကျုပ်ရှက်လွန်းလို့ပါ ”
“ မရဘူး ထွန်းမယ် ”
“ ဒုက္ခပါပဲ …”
ဒေါ်ခင်ညို စကားအဆုံးမှာ ဖယောင်းတိုင်နှစ်တိုင်ပါ ကပ်ထွန်းသွားပါတယ်။ မီးခွက်ပါမကဘူး … ဖယောင်းတိုင်ပါထွန်းတာကိုး။ ဒေါ်ခင်ညိုကတော့ မှောက်ရက်ကြီးအိပ်ကာ မျက်နှာကို ခေါင်းအုံးနှင့်ကပ်ပြီး ဝှက်ထားသည်။ ကိုနေနွယ် ခြင်ထောင်ဖြုတ်ပြီး လုံးပစ်လိုက်သည်။ လွပ်လပ်သွားပြီ။ အခုမှ ဒေါ်ခင်ညိုအလှကို သေချာကြည့်မိသည်။ အရပ်မြင့်မြင့်မို့ ကိုယ်ခန္တာအဆက်အပေါက် ကြည့်ကောင်းလှသည်။ မှောက်အိပ်နေလို့ ဧရာမဖင်ကြီးတွေ ကော့ပျံနေသည်။ ခါးနည်းနည်းလေးတုတ်ပေမဲ့ ပုံမပျက် ပိုလို့တောင် ခန့်နေသေးသည်။ ပေါင်တံတွေကတော့ ရွှေဘိုမင်းအကြိုက်ပေပဲ။ အသားနည်းနည်းညိုသည် ဆံပင်ကတော့ ကောင်းလှသည်။
“ဒေါ်ခင်ညို …”
“ဘာတုန်းတော့ …”
“ဒီဘက်လှည့်ပါဦး …”
“ကျုပ်ရှက်တယ် …”
ဒီလောက်ပြောရခက်တာ ဆတ်ကနဲ ထဘီကိုကိုင်ပြီး ဆောင့်ဆွဲလိုက်သည်။ ပြေလျော့လျော့ထဘီသည် လျှောကနဲ ကွင်းလုံးကျွတ်သွားလေတော့သည်။ ဒေါ်ခင်ညိုတစ်ယောက် ဘယ်လောက်ရှက်သလဲဆိုရင် ဖင်တွေတောင် တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ ကိုနေနွယ်သည် သူမပေါင်တံမွတ်မွတ်တလျှောက် လက်ဖြင့် အသာပွတ်၍ တဖြေးဖြေးနှင့် ဖင်ကြီးကို ပွတ်ပေးနေသည်။ ထိုမှတဆင့် ဖင်ကြားကို လက်ခလယ်နှင့် ပွတ်နေပြန်သည်။ ဒေါ်ခင်ညိုခင်မျာ ဖင်ကြီးကို ကော့ပျံနေရှာသည်။ စောက်မွှေးထူထပ်ထပ်လှတော့ စောက်ပတ်ကို သွားထိမိလေသည်။ အပေါက်ကလေးသို့ လက်ခလယ်ဖြင့် ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပြုလုပ်ပေးနေသည်။
“ဟင်း … ဟင်း ယားတယ်တော်”
“ယားရင် ဒီဘက်လှည့် လိုးချင်လှပြီ …”
အင်မတန် အလိုးခံချင်သည့်မိန်းမကို ဒီလိုပဲခေါ်တာ မဟုတ်လား။ ဒေါ်ခင်ညို မလှည့်ချင်လှည့်ချင် ပက်လက်လှန်လိုက်လေသည်။ အနည်းငယ် ဖြူသယောင်ရှိသော ၀မ်းဗိုက်အောက်မှ စောက်ဖုတ်အမွှေးကြမ်းတို့ဖြင့် အရိုင်းသဘာဝကို လှစ်ဟပြနေသည်။ နို့နှစ်လုံးမှာ သားကောင်းမိခင် ပီသကြောင်း ပြသနေသည်။ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ဖြုတ်ချလိုက်ကာ နို့အုံကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ဒေါ်ခင်ညိုခင်မျာတော့ ရှက်လွန်း၍ မျက်နှာကို လက်ဖြင့်အုပ်ထားလေသည်။
ကိုနေနွယ်သည် ဒေါ်ခင်ညိုမျက်နှာပေါ်မှ သနပ်ခါးကို လျှာဖြင့်ယက်နေသည်။ ခါးသက်ငံကျိသော အရသာကို သဘောတွေ့နေသည်။ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နို့အုံကိုကိုင်ပြီး နို့သီးကို ချေပေးနေသည်။ တစတစနှင့် နို့သီးများ ထောင်ထလသည်။ လက်တဆစ်စာလောက် ရှိသည်။ နို့အုံထိပ်တွင် မိုင်တိုင်တစ်ခုလို မားမားမတ်မတ်ကြီး ထောင်နေသည်။
ကိုနေနွယ် မနေနိုင်တော့။ ဒီလောက်ကြီးမားသည့် နို့ကြီးတွေကို အားရပါးရ စို့ချပစ်လိုက်သည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ကိုက်စားပစ်လိုက်ချင်သည်။ အမြဲတမ်း အလုပ်နှင့်လက် မပြတ်သူမို့ အသားအရည်က အရွယ်နှင့်အတူ ကျမသွား၊ တင်းရင်းပြီး ငယ်သွေးကို ထိန်းထားနိုင်ဆဲ။ နို့သီးကို ပထမဆုံး နှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိညှစ်ပစ်လိုက်သည်။
“အို … ဘာတွေလုပ်နေမှန်း မသိပါဘူးနော် … ဒုက္ခပါပဲ”
ရှက်ရွှံစွာ ဆိုလေသည်။ သို့သော် မခံစားမှီကပင် အရသာကို တောင့်တနေသူ မဟုတ်ပါလား ။ နို့အုံကြီးမှာ ဘောလုံးကြီးလို ဖောင်းတင်းလာသည်။ နို့သီးထိပ်မှ နို့ရည်ကြည်တို့ တစိမ့်စိမ့် ထွက်လာသည် ။ ရင်ဘတ်ကြီးကို ကော့ကော့ပေးလာသည်။
“ဟင်း … ဟင်း … ဆရာရယ်… ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲတော့..။ ဒီကလူ သေတော့မယ်”
ဒေါ်ခင်ညို နွေညလယ်မှာ ငှက်ဖျားတက်နေရှာသည်။ မိမိကိုယ်ကို မသိလိုက်မှီမှာပင် ကျန်နို့တစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် ပွတ်သတ်နေမိသည်။ ဆရာ့လက်တို့သည် မှင်နှင့်စောက်ဖုတ် အပ်ချစရာ နေရာမရှိအောင် ပွတ်သတ်နေလေသည်။ စောက်ဖုတ်ကိုအုပ်ပြီး အမွှေးကြမ်းတို့ကို ထိုးဖွကစားနေသည်။ အချိန်က အပိုအလိုမရှိပဲ နောက်နို့တစ်ဖက်ကို ပြောင်းစို့လေသည်။ ဒေါ်ခင်ညိုစိတ်တွင်း၌ ဆရာ့ကို လင်သားဖြစ်လိုက်ပါတော့ဟု လိုလိုလားလား တောင့်တမိသည်။ သူ့ပေါင်ကြီးသည် သူမပေါင်ကို ခွထားသောကြောင့် ငပဲကြီးက ဒေါ်ခင်ညိုကို ပွတ်သပ်မြူဆွယ်နေသည်။
နေနွယ်က ဒေါ်ခင်ညိုလက်ကို ယူပြီး သူ့လီးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ ကြမ်းတမ်းသောလက်သည် နူးညံ့ပြီး ကတ္တီပါသားလို လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်မိလေသည်။ ဆုပ်မိသော မလွတ်တော့၊ တစ်ခါမှ ဒါမျိုးမကိုင်ဖူးဘူး။ လင်နှင့်မယားသာ နှစ် ၂၀ ကျော် ဖြစ်ခဲ့သည်။ လီးကို သေချာမကြည့်ခဲ့ …။ စိတ်ရိုင်းတို့ ထာဝရရှိသော်လည်း အခြေအနေကြောင့် ချွန်းအုပ်ခဲ့ရသည်။ ယခုတော့ …
“ဒေါ်ခင်ညို …”
“ဘာတုန်းတော့ …”
“လီးစုပ်ရမယ် …”
“ဘာ… ဘာပြောတယ်”
ကိုယ့်နားကိုယ် မယုံနိုင်လောက်အောင် အံ့သြသွားမိသလို၊ ဒီလောက် အသက် ၁၅ နှစ်လောက် ကွာနေတာကို အားမနာပါးမနာ ပြောရဲလေခြင်း၊ ဒေါသထွက်သွားမိသည်။
“လီးစုပ်ပေးရမယ်လို့ …။ ဒါမှ … ဒေါ်ခင်ညိုကို ကြာကြာလိုးပေးနိုင်မှာပေါ့။ အခုချက်ချင်း လိုးရင် မြန်မြန်ပြီးသွားမယ် …”
“အို … ကျုပ်မစုပ်တတ်ပါဘူး …”
“စုပ်ကြည့်ပါဦး …”
“ရွံ့စရာကြီးတော့ …”
“အာဟား… မရွံ့ပေါင်။ ကျွန်တော်တောင် ဒေါ်ခင်ညိုစောက်ဖုတ်ကို လျှာနဲ့ယက်ပေးဦးမှာ …”
“အို… ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ၊ နားရှက်စရာတွေ …”
“နားရှက်ရင် ခိုင်းတာလုပ်ပေးလေ …”
ဘာသံမှမထွက်ပဲ ငြိမ်နေလို့ သဘောတူပြီဆိုတာ သိလိုက်သည်။
“အမလေး ကြီးလိုက်တဲ့လီးကြီး …”
မရဲတရဲ ပါးစပ်အရင်းကို အဝင်ခံလိုက်၍ နွေးပြီးနူးညံ့သည့် အတွေ့သည် သူမကို လျှပ်စစ်ဓါတ်နှင့် တို့လိုက်သလို တွန့်သွားစေသည်။
“စုပ်ပါ … ဒေါ်ခင်ညိုရဲ့…။ လျှာနဲ့ယက်ပေး… ဟုတ်ပြီ…”
သူ့အလိုကျ လီးကို ပါးချိုင့်အောင်စုပ်ရင်း လျှာဖြင့် ဒစ်ကို ယက်ပေးနေမိသည်။ မိမိယောက်ျားပင် မကိုင်ခဲ့သည့် ခေါင်းကို ကိုနေနွယ်ကိုင်ပြီး အသာပွတ်ပေးနေသည်။ ဒေါ်ခင်ညိုလည်း အရသာတွေ့လာပြီး လီးကို အားရပါးရ စုပ်တော့သည်။ ဂွေးဥတွေက သူမမေးစိပေါ်မှာ ချိန်သီးနှစ်လုံးလို ရိုက်ခတ်နေသည်။
“အား … ရှီး …ကျွတ် … ကျွတ် … ဟုတ်ပြီး… ဟုတ်ပြီ”
ကိုနေနွယ် ကျောင်းသားဘဝတုန်းက ကြိုက်ကုန်းတွေ ဖာသယ်တွေ နောက်ဆုံးရည်းစားတွေနဲ့ သောင်းကျန်းခဲ့တာ ဒီတောက ဒေါ်ခင်ညိုနဲ့ပျော်တာ အရသာတွေ့နေသည်။
“အား … အား… အား…”
“ဝေါ့… ထွီး ….”
တဝက်လောက် ဝမ်းထဲပန်းဝင်သွားပြီးမှ ကမန်းကတန်း အန်ထုတ်လိုက်သည်။ ဒေါ်ခင်ညို မျက်စိမျက်နှာပျက် ဖြစ်နေရှာသည်။
“ကျွန်တော် ဒေါ်ခင်ညိုစောက်ဖုတ်ကို ဖြဲပြီး လျှာနဲ့ယက်ပေးမယ်နော် …။ ကဲ ဖင်ကြွပြီး ခေါင်းအုံး အောက်ခုလိုက် …”
စောက်ဖုတ်တစ်အုံလုံး ကြွတက်လာပြီး ဖောင်းမို့နေသည်။ ကိုနေနွယ်သည် သူမပေါင်ကို ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး နီညိုရောင် စောက်ဖုတ်သည် ပြဲကနဲ ဟသွားသည်။ စောက်စေ့သည် လက်သန်းတစ်ဆစ်ခန့်ရှိပြီး တောင့်တင်းနေသည်။ အတွင်းသားနှစ်လွှာသည် ညိုမဲတွန့်ခေါက်နေသည်။ စောက်ခေါင်းမှာ မဆုံးနိုင်သည့် အတွင်းတစ်ခုအလား။
“ဟင်း … ပဲငံပြာရည်နံ့ နံလိုက်တာ …’
“အလိုတော် ကျုပ်ရေချိုးတိုင်း ဆပ်ပြာတိုက်ပါတယ် … မွှေးနဲ့တော့ မွှေးနဲ့…”
“နောက်တာပါဗျာ …”
သူမစောက်ဖုတ်ကို နံသည်ပြောတော့ မကြိုက်နိုင် ဖြစ်သွားသည်။ မနံပါ သန့်ရှင်းမှုကို ဂရုစိုက်ပုံရသည်။ ဒါကြောင့်လည်း ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး စောက်ဖုတ်ကို ယက်ပစ်လိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုလေးတွေကို နေရာအနှံ့ လျှောက်ယက်ဖြစ်သည်။ ဒေါ်ခင်ညိုမှာ ဖင်ကြီးကော့ပျံပြီး ငရုတ်သီးစပ်နေရှာသည်။ စောက်ရည်တို့မှာ စောက်ပတ်ထဲမှ အစက်ကလေးများ တစ်စက်ချင်း စိမ့်ယိုလာသည်အထိ တဏှာသွေးတွေ ထကြွနေမိသည်။ တစ်ဘက်မှာ ဒီလိုလုပ်ဖို့ စိတ်ကူးထဲတောင်မကူးခဲ့။ ရန်ကုန်သားတွေ ကြံကြံဖန်ဖန် လုပ်တတ်ကြသည်။ သမီးကို စိတ်မချလို့ ပြောင်းအိပ်ရကျိုးနပ်သည်။ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ကြွားကြွားယားယား ယောင်္ကျားပီသသည့် ဆရာကို ကြိတ်ပြီး သဘောကျနေခဲ့သည် မဟုတ်လား။
ကြွက်နီဆိုတာ အလကား။ ကလေးနှစ်ယောက်တောင် မွေးခဲ့သည်။ အိမ်ဘယ်နားမှာရှိသည် ဆိုတာတောင်မသိ။ အသက် (၃၁) နောက်ပိုင်း အရင်ကလို ဆက်ဆံမှုမနိုင်တော့ ဖြစ်လာသည်။ ယခုအသက် (၄၂) ရှိပြီး တစ်လတစ်ခါတောင် မဆက်ဆံတော့ချေ။
ပေါင်ကိုဖြဲပေးလိုက်သည်။ စောက်ပတ်တစ်ပြင်လုံး အရည်တွေ ရွှမ်းနေသည်။ ဘယ်အရသာနှင့်မှမတူ။
“ရှီး … ကျွတ် … ကျွတ် … ဆရာရယ် ကျုပ်စောက်ပတ် ယားလာပြီးတော့.. လိုး.. လိုးပါတော့”
ဒေါ်ခင်ညိုတစ်ယောက် ခြေတွေလက်တွေ ကွေးကောက်ဆန့်ငင်သွားပြီး အရည်ပျစ်များ စောက်ခေါင်းထဲမှ ယိုဆင်းလာတော့သည်။ ခြေပစ်လက်ပစ် လှဲနေလိုက်သည်မှာ အသက်ပင်မရှိသယောင်။
“အိုး …. သိပ်ကောင်းတာပဲနော်”
သူ့ဘေးဝင်လှဲနေသော ဆရာ့ပေါင်ကိုခွရင်း ပြောလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်နှင့်လီးကို မရဲတရဲ ပွတ်ပေးနေမိသည်။ မြန်မာအမျိုးသမီးတို့သဘာဝ မူနေချင်သေး၏။ ခံချင်သော်လည်း …
“ဒေါ်ခင်ညို…”
“ဘာတုန်းတော့ …”
“ကောင်းကောင်းခံချင်တယ် မဟုတ်လား …”
“အင်း …”
“ဒါဆိုပက်လက်လှန်”
ပက်လက်လှန်ပေးသော ဒေါ်ခင်ညိုခါးအောက်သို့ ခေါင်းအုံးတစ်လုံး ခုပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမ၏ ခြေထောက်တို့ကို မကာ မိုးပေါ်သို့မြှောက်ပြီး သူမ၏ခေါင်းနှင့် ညိုသကျည်း ထိမိသည်အထိ ဖိချလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်မှာ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ ပြူးထွက်ကာ မိုးသို့မျှော်နေ၏။ ကိုနေနွယ်က ဒေါ်ခင်ညို၏ မိုးမျှော်နေသော ဖင်ကြီးကို ဆိုင်ကယ်လိုခွကာ လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်နှင့် ချိန်ဆနေသည်။
“ဒေါ်ခင်ညို ခြေထောက်တွေကို ကိုင်ပြီး ထိန်းထားနော်…”
ပြောရင်းဆိုရင်းနှင့် စောက်ဖုတ်နှစ်လွှာကြားထဲ ဒစ်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ပေါင်းနှစ်ချောင်း စေ့ထားသဖြင့် နဂိုကကျဉ်းသော စောက်ဖုတ်မှာ ပို၍စေ့ကပ်နေလေသည်။ ကားစွင့်ပြောင်လက်နေသော ဖင်နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် စုံကိုင်ကာ လီးကြီးကို အဆုံးတိုင် ထိုးသွင်းလိုက်သည်။
“အား … အား…. အမလေး သေပါပြီ ဆရာရဲ့”
စောက်ခေါင်းကို ကလော်ကာ တောက်လျှောက် ဒစ်နှင့်ထိုးသွားသဖြင့် ဒေါ်ခင်ညိုတစ်ယောက် ငိုကြီးချက်မ ဖြစ်သွားရှာသည်။ ဆရာကတော့ စကားမဆိုတော့ချေ။ အံကြီးကိုသာကြိတ်ကာ ဖင်နှစ်လုံးကိုကိုင်ပြီး တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်နေတော့သည်။
“ဒုတ်…ပြွတ်ပြွတ်”
“အမေ့ ..အား … သေပါပြီ”
ချွေးမအိမ်မှာ အတော်လှမ်းသဖြင့် ဒေါ်ခင်ညို တဏှာသံကို မကြားနိုင်ပါ။ ထို့ကြောင့် နာကျင်မှု အရသာကို အားရပါးရကြီး ဟစ်ကာကြွေးကြော်နေ၏။ စောက်ရည်တို့သည် ယိုစီးကာ ၀မ်းဗိုက်မှတစ်ဆင့် သူမ၏နို့နှစ်လုံးကြားတွင် အိုင်ထွန်းနေလေသည်။ တစ်သက်တွင် တစ်ကြိမ် အပျိုပြန်ဖြစ်ရသကဲ့သို့ ခံစားမိလေသည်။ တစ်ခါမျှ မခံစားရသော အရသာထူးပေ။
“ပြွတ် …. အမေ့ … ဒုတ် … အ… အင့်”
ဂွေးဥသည် သူမ၏ပေါင်တံကို မှန်မှန်ကြီး ရိုက်ခတ်နေလေသည်။ ဒေါ်ခင်ညိုတစ်ယောက် ခန္ဓာကိုယ်ကြီးနှင့်လိုက်အောင် ရမ္မက်ထန်သလို အရည်လည်းများစွာ ထွက်သဖြင့် သူမကိုယ်အပေါ်ပိုင်း၌ အိုင်ထွန်းနေလေသည်။ အကြိမ်ကြိမ် ပြီးနေသော်လည်း အားရပုံမပေါ် အတွင်း၌ တစ်စုံတစ်ရာကို တောင့်တနေမိသည်။
“ပြွတ် … ဒုတ် … အမေ့ … အား … ဒုတ် … ဖွတ် …”
“ကောင်းလိုက်တာ ဆရာလေးရယ် … ဒုတ် .. အား .. အား…”
ဆရာကိုနေနွယ်တစ်ယောက် ချွေးသီးချွေးပေါက်တို့ဖြင့် ဆက်တိုက်ဆောင့်ကာနေသည်။ တစ်ကိုယ်လုံး မိုးကြိုးပစ်ခံရသလို တုန်တက်သွားသည်။ ဒေါ်ခင်ညိုစောက်ဖုတ်ထဲ လီးကို တဆုံးသွင်းကာ အားရပါးရ ဆောင့်လိုက်သည်။ သုတ်ရည်တို့သည် တားမနိုင်ဆီးမနိုင် စောက်ခေါင်းထဲ စီးဝင်သွားလေ၏။ ဒေါ်ခင်ညိုကလည်း စောက်ခေါင်ထဲ သုတ်ရည်ဝင်သည်နှင့် လီးကို အတွင်းမှ စုပ်မိလေတော့သည်။ ဆရာခင်မျာ မချိမဆန့်နှင့် တုန်ရီစွာ ငြီးတွားနေရ၏။ သုတ်ရည်ကုန်မှ စောက်ပတ်က လီးကိုပြန်၍ ဖြေလွတ်ပေးတော့သည်။
“အား … အား.. ကောင်းလိုက်တာ ဆရာရယ်။ ကျုပ်တစ်သက်မှာ အကောင်းဆုံးပဲ။ ညတိုင်း ဆရာ့ဆီကို လာခဲ့မယ်နော် …”
“ဟုတ်ရပါတယ် … ဦးကြွက်နီသာ မရိပ်မိစေနဲ့….”
ထိုညတစ်ညလုံး ဆရာကိုနေနွယ်တစ်ယောက် မအိပ်ရတော့ပဲ ဒေါ်ခင်ညိုမှာ သောက်လေသောက်လေ ငတ်မပြေပေ။ ကာမအမြိုက်ရည်ကို တစ်ညတာလုံး မြိန်မြိန်ကြီး သောက်ကြလေသည်။ နှစ်ယောက်သား အရှက်ကုန်စွာဖြင့် အစွမ်းကုန် သောင်းကျန်းနေကြလေသည်။
ဤသို့ ဆရာကိုနေနွယ်နှင့် ဒေါ်ခင်ညိုသည် လစ်ရင်လစ်သလို ခွက်ပုန်းခုတ်နေကြလေတော့သည်။ မနှင်းဖွေးကိုလည်း ကပ်မရသေးသဖြင့် ဆရာမှ သစ်မရခင် ဝါးပေါင်းကွပ်ထားလေ၏။ နှင်းဖွေးကိုတော့ ဘယ်လိုမှ အငိုက်ဖမ်းမရသေး။ သို့သော် … လိုတာမရ၊ ရတာမလိုဆိုသည့်စကားမှာ ဆရာကိုနေနွယ်အတွက်များ ဖြစ်လာရော့သလား မသိ။
တစ်ခုသော တနင်္ဂနွေတစ်ရက် ဆရာကိုနေနွယ်သည် အပြင်မသွားပဲ အိမ်တွင်းနားနေလေ၏။ အမှတ်ခြစ်စရာရှိသော စာအုပ်၊ ပြင်စရာရှိသော စာအုပ်တို့ကို ပြုပြင်ပြီးသကာလ နေ့လည်က စားထားသော ဒညင်းသီးနှင့်ကြက်သား ငါးသလောက်တို့သည် စုပေါင်း၍ အင်အားပြလေတော့သည်။ တဝါးဝါးသမ်းပြီး အိပ်ချင်လာသည်နှင့် ကျောင်းစာအုပ်များကိုပင် ခေါင်းအုံးလုပ်ကာ အိပ်မိတော့သည်။
ဒီနေ့ ဦးကြွက်နီနှင့် ဒေါ်ခင်ညိုသည် တစ်ဖက်ရွာသို့ မင်္ဂလာဆောင်သွားကြသည်။ အဖေနှင့်အမေ မရှိသည်နှင့် မနှင်းဖွေးကလည်း ပါးနပ်စွာဖြင့် အကြောင်းပြပြီး လစ်ထွက်သွားသည်။ ချစ်သူဆရာကိုနေနွယ် သူမကိုချောင်းနေမှန်း သိသည်။ အပျိုစင် အိန္ဒြေရှင်မို့ ရင်ဖိုမိသည်။ ပြီးတော့ ချစ်သူ၏ စမ်းလိုသည်။ ဒီတော့ ဆရာကိုနေနွယ်တစ်ယောက်သာ အိမ်၌ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ စားထားသော အစာတို့သည် ဆင်တစ်ကောင်ပင် တုံးကနဲ လဲသွားစေမည်ထင်။ ဆရာကိုနေနွယ် ပိုးလိုးပက်လက် အိပ်ပျော်သွားချေသည်။ အိပ်မက်ထဲမှာ ဘောလုံးကန်ရင်း ခုန်ပျံကျော်လွှားနေသည်။ တစတစ ပုဆိုးသည် အပေါ်သို့ လန်တက်လာသည်။
“ဖွေးဖွေးရေ … ဟေး .. ဖွေးဖွေး ..”
နောက်ဖေးမှဝင်လာသော မလှမေ ဒီလိုနှင့် တဖြည်းဖြည်း အိမ်ရှေ့ဆီသို့ ရောက်လာသည်။ ဆရာကိုနေနွယ်ကို တွေ့ရသည်နှင့် အားတုန့်အားနာ ဖြစ်သွားရှာသည်။ သူမမျက်လုံးအစုံက နှစ်ချိုက်စွာ အိပ်ပျော်နေသော ဆရာမျက်နှာမှတဆင့် အောက်ဆင်းသွားရာ … ဟင်း … ဟင်း .. သက်ပြင်းရှည်ကြီးချမိလေ၏။ တစ်ဝက်တောင်နေသော လီးကြီးမှာ လီးပြတ်နေသော မလှမေကို အလွမ်းပိုစေသည်။ ခြေလှမ်းအသာဆုတ်ပြီး လီးကို စူးစူးကြီးကြည့်နေမိသည်။ စံချိန်မှီလီးပါလား ။ မျက်လုံးမခွာဖြစ်နေရှာ၏။
အိမ်ထောင်ကျပြီး ပျော်ရွှင်ဆဲကာလတွင် စီးပွားရှာထွက်သော ယောကျ်ားဖြစ်သူကိုလည်း ကျိန်ဆဲမိသည်။ လီးကိုကြည့်ရင်း စောက်ဖုတ်ယားလာသည်မို့ လက်ဝါးလေးနှင့် အသာအုပ်ထားမိသည်။ အားမရတော့သဖြင့် နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်နေသော ဆရာကိုနေနွယ်ကို လစ်လျူရှူကာ အသာရှေ့တို့ တိုးကြည့်လိုက်သည်။
ဒီးမှာပင် ဆန္ဒမအာရုံထဲကား အိပ်မက်ထဲတွင် ဗရုတ်သုတ်ခကြောင့်မသိ ဆရာမျက်လုံးတို့ နည်းနည်းပွင့်လာသည်။ ဒါကို မလှမေ မမြင်။ သူမ မြင်သည်ကိုသာ သဲသဲမဲမဲ မျက်တောင်မခတ် ကြည့်နေသည်။ ဆရာကိုနေနွယ်က မလှမေအဖြစ်ကို သဘောပေါက်မိသည်။ ဒါကြောင့် လီးကို စအိုရှူံအားနှင့် တဆတ်ဆတ် တောင်ပြလိုက်သည်မှာ မြှားတံတစ်ခုနှယ် ရှိ၏။ ဒါကိုကြည့်ကာ မလှမေ တံတွေးအကြိမ်ကြိမ် မျိုချနေမိသည်။ လက်ကလည်း စောက်ဖုတ်ကို မသိစိတ်နှင့် ပွတ်သတ်ပေးနေ၏။ ရွှေရင်အစုံမှာ နိမ့်တုန်မြင့်တုန် လှိုင်းထနေပေသည်။
“မလှမေ …”
“အမလေးတော့ … သောက်ပလုပ်တုတ် …”
ခိုးထုပ်နှင့်လူမိခံရသလို မလှမေ မေ့မတတ် ဖြစ်သွားရှာသည်။ ကိုနေနွယ်က သူ့ခင်မျာ မလန့်စေရန် ငြင်သာစွာပြုပြီး..
“လာထိုင်လေဗျာ… ဘယ်လိုခံစားရတယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ် …။ ခင်ဗျားလည်း ယောကျ်ားနဲ့ ပြတ်နေတာ ကြာပြီမဟုတ်လား ….။ ကျွန်တော်လည်း မိန်းမနဲ့ မတွေ့ရတာကြာပြီ။ မိန်းမဆိုတာ လက်ထပ်မယားကို ပြောတာမဟုတ်ဘူးနော်။ ရိုးရိုးမိန်းမကို ပြောတာ …”
“အို… ကျမ နှင်းဖွေးကိုလာရှာတာ သွားမယ် …”
“ည(၁၁)နာရီကျော်လောက် လာခဲ့မယ် … မဟုတ်လား”
“အို… ကျမတော့ အိပ်နေမှာပဲတော့ …”
ထိုနေ့အဖို့ ဆရာကိုနေနွယ်သည် တွေ့ကြုံမည့် အရသာအသစ်ကြောင့် ရွစိရွစိ ဖြစ်နေမိသည်။ သူ့ဖက်က ဘယ်လိုလာမည်မသိ…။ ဒီဘက်ကတော့ သေချာနေသည်။ ဒီလိုနှင့် ညနေစောင်းတော့…
“ကိုကို.. ဖွေး မလှမေနဲ့ သွားအိပ်မယ်….။ အမေတို့ ဒီညရောက်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး”
“ရပါတယ်ဗျာ … ရပါတယ်”
ချွေရန်ခက်လှသည့် တောပန်းအလှ၏နောက်ကိုကြည့်ရင်း ဆရာကိုနေနွယ် ပြုံးနေမိသည်။ တော်ပါးသေးသည် ဖျော်ဖြေမှုလေးတွေ ရှိနေပေလို့။ သို့သော်… လပြည့်ညမို့ အရာရာ ငွေရောင်သန်းနေ၏။ တစတစနှင့် ည(၁၁)နာရီ ရောက်လာသည်။ ဆရာကိုနေနွယ် အိမ်တံခါးဖွင့်ကာ ခြံထဲဆင်းလာရာ နေ့ခင်းအလား ထိန်လင်းနေ၏။ အဆောင်လေးသို့ တန်းသွားမိသည်။ အိမ်ရှေ့တံခါး ပိတ်ထားသည်။ ဒုက္ခပဲ… ဘေးပြတင်းပေါက်တွေ လှုပ်တောင်လှုပ်မနေ။ အသာဆွဲဟလိုက်သည်တွင် လူကိုယ်တစ်ခု ရပ်နေ၍ ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။
“ရှူး ……..”
ပမှောင်ထဲမှလူက အချက်ပေးသည်။ ကိုနေနွယ် လရောင်အောက်သို့ ထွက်လာသည်။ မလှမေ ပါပေ။ စကားမပြောသေး။ သူမနောက်လိုက်ခဲ့ရန် ခေါ်သွားသည်။ အတော်ဝေးသည့် နွားတင်းကုတ်ဆီ ခေါ်သွားသည်။
“ဟင်း … ရှင်သိပ်ဆိုးတာပဲ။ သူများတွေမြင်ရင် ကျမ ဒုက္ခရောက်မှာ။ အခုလည်း နှင်းဖွေး နိုးသွားပြီ။ အထင်လွဲမှာစိုးလို့ ရှင့်ကိုစောင့်နေရတာ။ ကဲ ပြန်ပါတော့ရှင်….။ ကျုပ်.. ရှင်ဘယ်လိုများ နှိုးမလဲကို ရင်ထိတ်စောင့်နေတာပဲ ..”
“ကျွန်တော်ငတုံး မဟုတ်ပါဘူးဗျာ …”
ပြောပြောဆိုဆို သနပ်ခါးအဖွေးသားနှင့် စံပယ်ပန်း ပန်ထားသော မလှမေကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းကာ မွှေး
ကြူပစ်လိုက်သည်။ သူမ၏ ငရံ့ကိုယ်လုံးလေးမှာ ကိုနေနွယ်ရင်ခွင်ထဲတွင် ငြိမ်သက်နေသည်။
“အို…မတော်ပါဘူးရှင် …အို ..အို …အို”
သူမ၏နှုတ်ခမ်းတို့က ဆိုလိုက်သည်။ အင်္ကျီနှင့်ထဘီအောက်တွင် ဘာမှဝတ်မထား။ တစ်ကိုယ်လုံး အမွှေးနံ့တို့ဖြင့် ထုံနေ၏။ ဤသို့ဆိုလျှင် မလှမေ မိမိကိုငံ့လင့်နေကြောင်း ထင်ရှားသည်။ သူမရင်စေ့ကြယ်သီးကို ဖြုတ်ပြီး ဟင်းလင်းဖြစ်နေသော နို့အုံကို တရွရွနယ်ပေးနေသည်။ အစက ရုန်းကန်ဟန်ဆောင်ခဲ့သော မလှမေ ရင်ကော့ကော့ကြီး ဖြစ်နေရှာသည်။ အသားလတ်သော မလှမေမှာ လရောင်တွင် လှချင်တိုင်းလှနေသည်။ နှင်းဖွေးကို မမှီပေမဲ့ ဂျီးများသော ဒေါ်ခင်ညိုရွေးခဲ့သော ချွေးမမို့ ချောလှသည်လို့တော့ အထူးတင်ပြရန်မလိုပါ။
တုန်ရီနေသော သူမနှုတ်ခမ်းကို ကောင်းကောင်းကြီး စုပ်ပစ်လိုက်သည်။ လင်ကိုတောင့်တနေချိန်တွင် ရောက်ရှိလာသော ယောကျ်ားကို သူခင်မျာ ရင်တလှိုက်လှိုက်ဖြင့် အရသာတွေ့နေရှာသည်။ ကြက်သီးမွှေး တဖြန်းဖြန်းထကာ နို့အုံတို့မှာ ဖောင်းလာသည်။
“လာ… ဟိုးကောက်ရိုးပုံဆီသွားစို့”
သူခေါ်ရာ မငြင်းမဆန် လိုက်လာခဲ့သည်။ ရောက်တော့ ဘသားချောက အဝတ်အစားအားလုံးကို ရှက်ရွှံ့ခြင်းကင်းစွာ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ရန်ကုန်သားတွေ အရှက်ကိုမရှိ၊ ပြီးတော့ သူ့ပုဆိုးကို ကောက်ရိုးပုံပေါ်တွင် ဖြန့်ခင်းလိုက်သည်။
“အိုး …”
သူမထဘီ ရှောကနဲကျွတ်ကျသွားသည်။ သူမယောကျ်ားတောင် ဒီလိုကိုယ်လုံးတီး မချွတ်ဖူးခဲ့။ ပြီးတော့ သူမကို ကောက်ရိုးပုံ၌ လွှားထားသောပုဆိုးပေါ် လှဲတင်လိုက်သည်။ သူမကိုယ်ပေါ်တွင် ရစ်ပတ်နေသော ရှန်သားအင်္ကျီမှတစ်ပါး ဘာမှမရှိတော့။ ပိုးဆိုးတာက ဒီညမှ လက ပိုသာနေသလားမသိ။ ရှက်စရာပါဘိ။ သူငပဲကြီးက ငွေချောင်းကြီးနဲ့ တူလိုက်တာ။
သူက လှမေဘေးမှာ ဒူးထောက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို နမ်းနေပြန်သည်။ လက်တွေကတော့ လျှောက်ကိုင်ပြီး ကျိုးတို့ကျဲတဲ အမွှေးပေါက်နေသော စောက်ဖုတ်ကို လိပ်ပြာတစ်ကောင်လိုဝဲပြီး ကစားနေသည်။ လက်တစ်ဆုပ်စာ နည်းနည်းကျော်သော သူမနို့အုံပေါ် ပူပူနွေးနွေး အနမ်းနှင့် တပြိုင်တည်း၊ နို့သီးကိုစုပ်ယူခြင်း ခံလိုက်ရ၍ လန့်သွားမိသည်။
“အား …. ဟင်း…ဆရာရယ် …အို…ကျမ”
လိုလိုလားလားပင် နို့ကို လက်နှင့်ပင့်၍ ဆရာ့ပါးစပ်သို့ ထိုးပေးမိသည်။ ရင်မှာတဖြည်းဖြည်းကော့ပြီး နို့သီးမှာ ထောင်ထလာသည်။
“နောက်တစ်ဖက် စို့ပေးရဦးမလား …”
“တော့သဘောပဲ……”
ပါးစပ်ကတော့ ပြောသော်လည်း မျက်လုံးတို့က လိုလားဟန်ပြသည်။ ပြီးတော့ မစို့ရသေးသော နောက်တစ်ဖက်ကို ကော့ထားပေးသည်။ သူမနို့ကို မစို့သေးပဲ သူမနှုတ်ခမ်းကို တေ့ပေးလိုက်တော့အခါ ရိုးအလှပါသည့် တောသူမသည် သူနှုတ်ခမ်းကို မရဲတရဲ စစုပ်ပါလေတော့သည်။ သူမအပေါ် ပိကျလာသော သူ့ရင်ဘတ်ကိုဖြင့် ပင့်၍ပွတ်ပေးနေ၏။ ကာမသျှတ္တရပညာရှိသည် လူသားတို့၏ မွေးရာပါ မဟုတ်ပါလော။ ယခုလည်း လည်ပင်းကို လက်ဖြင့် သိုင်းဖက်၍ နှုတ်ခမ်းစုပ်ခြင်း အရသာကို အပြည့်အဝ ခံစားရလေသည်။
“ပြွတ်..မင်း…မင်း…ဟင်း…ဟင်း…”
အားရပါးရ စုပ်ထားသဖြင့် သူမခင်မျာ အသက်ရှူမဝပင် ဖြစ်ရလေသည် ။ ကိုနေနွယ်သည် စပါးကြီးမြွေထံမှ လွတ်သည့် သားကောင်ပမာ သူမထံမှ လျှောကနဲထွက်၍ နို့ကိုစို့လေတော့သည်။
“အို…ဆရာ…ဟင့်…အား….အိုး……..”
မလှမေသည် ဒေါ်ခင်ညိုထက် ပို၍ငယ်သော အပူပိုင်းဒေသမှ မိန်းမပျိုဖြစ်၍ အထအကြွ မြန်လေသည်။ နို့စို့ပြီး စောက်ဖုတ်ကို ကလိခံရသောအခါ သူ့ခင်မျာ မနေတတ်မထိုင်တတ်အောင်ပင် ရမက်တွေ ထကြွလာရရှာ၏ ။ စောက်ဖုတ်ရွှဲအိလာချေပြီ။
“အို…ဆရာ..အဟင့်… အဟင့်… ဒီမှာ မနေတတ်တော့ဘူး…”
အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ မကြာသေး။ အိမ်ထောင်သုခကို အချိန်ရှိသ၍ တောင့်တနေသူဖြစ်၍ ကိုနေနွယ် ကလိသည့်ဒဏ်ကို ဘယ်လိုမှ သည်းငြီးမခံနိုင်ရှာ၊ တက်လုပ်ပါတော့ဟု ဆိုရမှာကလည်း မရဲ၊ ဒီတော့ မိမိလိုပင် ထကြွမလားဟူသော အတွေးဖြင့် ကိုနေနွယ်လီးကို မျက်စိမှိတ်ဆုပ်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးနေမိသည်။ အဝေးရောက် လင်တော်မောင် တစ်ခါအချစ်စမ်းသည့်အနေနှင့် သူ့လီးကိုကိုင်ကာ ဆွဲခိုင်းခဲ့သည် မဟုတ်ပါလော။ လီးကြီးသည် ရာဘာစွပ်ထားသည့် ယင်းတိုက်သားတမျှ မာကျောလှသည် ။ ချောမွှေ့တင်းမာနေသော လီးကြီးကို ရင်ဖိုစွာ ပွတ်ပေးနေမိသည်။ ဒီလီးကြီးနဲ့ဆို ခြင်ထောင်ထဲကပင် မထွက်တော့ဟု စိတ်ကူယဉ်နေပြန်၏ ။
ကိုနေနွယ်သည် တရွှေ့ရွှေ့နှင့် အောက်လျှောဆင်းသွားလေသည် ။ တဖြေးဖြေး ဗိုက် ထိုမှတဆင့်အောက်သို့ သက်လျော်ရာသို့
“အို… ဆရာ ဒုက္ခပါပဲ… ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲလို့ .. အို”
လင်ရတာမကြာသေးခြင်း သားသမီးမမွေးဖူးခြင်း ထို့ကြောင့် စောက်ဖုတ်မှာ အပျိုစောက်ဖုတ်မဟုတ်ဟု ဘယ်သူမှ မပြောနိုင်လောက်အောင် စေ့ကပ်ပြီး သေသပ်လှသည်။ လျှာကိုထုတ်ပြီး ဆီးခုံအောက်မှ စောက်ဖုတ်ထောင့်စပ်ကလေးကို ယက်ပေးလိုက်သည် ။ ကိုနေနွယ်တစ်ယောက် မျက်စိစုံမှိတ်ကာ မလှမေ၏ စောက်ဖုတ်ကို စိမ်ပြေနပြေ ယက်ပါတော့သည် ။
“အင်း…အင်း…အား… အား… ရှီး… ကျွတ်… အင့်.. ဆရာ.. အို..”
လရောင်အောက်တွင် တွန့်လိမ်နေသော မလှမေမှာ အရိုင်းအက ကနေသူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ရှိချေ၏ ။ တင်ပါးဝိုင်းကြီးများမှာ စက်ဝိုင်းပုံ ပတ်ခြာလည်နေလေသည်။ တင်များ ကော့ချည်ကုန်းချည်နှင့် သူမ၏ ရသဝေဒနာကို တတ်စွမ်းသမျှ ဖြေရာရှာနေချေသည်။ လက်က ဘေးရှိကောက်ရိုးတို့ကို အားမနာတမ်း ဆုတ်ခြေပစ်နေသည်။ အဆုံးတွင် သူမ ရိုသေလှပသည်ဆိုသော ကိုနေနွယ်ကျောပေါ်တွင် ခြေထောင်များ ချိန်တာထားလိုက်သည် ။ ဒီတော့မှ ပေါင်ကိုပြဲသွားပြီး လျှာမှာ စောက်ခိုင်းတွင်းသို့ ပို၍ ၀င်ရောက်နိုင်သည် မဟုတ်လား ။ စောက်ရည်ကြည်များ တစ်စိမ့်စိမ့် ယိုကျနေလေသည် ။
“အ…အ…အ…ဟ…ဟား….”
ဝမ်းခေါင်းသံနှင့် ညည့်ကို ခြောက်ချားစေပြီး စောက်ဖုတ်မှ အဝါရောင်သန်းနေသည့် ချွဲပစ်ပစ် အရည်များ ညှစ်ထုတ်လိုက်သည် ။ တစ်စိမ့်စိမ့်နှင့် စောက်ခေါင်းတွင်းမှကျပြီး ဖင်ကြားထဲသို့ စီးဆင်းလေတော့၏ ။ ထိုအခါမှ ပုဆိုးပေါ်သို့ လရောင်ဆမ်းထားသော နို့နှစ်လုံးကို ကြည့်ပြီး ကိုနေနွယ် အကြံတစ်ခုရလေသည် ။ ထို့ကြောင့် မလှမေပေါ်တက်ကာ ဗိုက်အထက် ရင်ခေါင်းပေါ်တွင် အသာထိုင်လိုက်သည် ။ သူမကို မထိမိစေရန်လည်း ကိုယ်ကိုဖော့ထား၏ ။
“အား … ဘာလုပ်…”
သူ့လချောင်းကို နို့နှစ်လုံးကြားတွင် ညှပ်လေ၏။ ထို့နောက် မလှမေကို နှိ့နှစ်လုံးကို ညှစ်ကိုင်ပြီး ဆရာ့စကားကို လိုက်နာသည့် တပည့်လိမ္မာတစ်ဦးပမာ နို့ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှစ်တွန်းကာ စုကပ်လိုက်သည် ။ လီးကိုတင်းကြပ်စွာ ဖမ်းညှစ်ထားသကဲ့သို့ ရှိနေပြီး စိတ်ကြိုက်အနေအထားရပြီးမို့ ကိုနေနွယ်သည် လီးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ကာ နို့ကြားထဲသို့ ထိုးတော့သည် ။ သူတစ်မျိုးအရသာထူးသလို မလှမေမှာလည်း တဆတ်ဆတ်တုန်အောင် အကြိုက်တွေ့နေမိသည် ။ ဒါကြောင့် ပို၍ ညှစ်ပေးလေသည် ။
“ဗြွတ် … ပြစ်…ဗြွတ်…စွပ်…”
နို့မှာ စောက်ဖုတ်ကဲ့သို့ အရည်မထွက်၍ သူ့မူဘ အသားချောချောကိုပင် လိုးနေရ၍ ကြပ်သိပ်ကာ အရသာစီးကပ်နေလေသည် ။ မလှမေသည်လည်း ဉာဏ်နှင့်လူသားမို့ ရင်ကို ကော့ကာ တိမ်းကာ စောင်းကာ အရသာကို ပိုထူးစေသည် ။
“အင်း…အ…အား…ကျွတ်…ကျွတ်..”
ရန်ကုန်မှာ ဖာသည်ခေါ်ချရင် ပိုက်ဆံပေးရမည်။ အထူးအဆန်း လုပ်ချင်ရင် ကြေးပိုတောင်းမည် ။ ကြိုက်ကုန်းဆိုရင် ဟိုလိုမလုပ်ချင်ဘူး ဒီလိုမလုပ်ချင်ဘူး ဂျီးများမည်။ အခုတော့ အားနာစရာလည်းမလို ပိုက်ဆံလည်းမကုန် သူတို့ဆီက ထမင်းစားနေသည် မဟုတ်လား ။
“အ…အ…အား…ရှီး…ကျွတ်…ကျွတ်…”
စောက်ဖုတ်လိုမဟုတ် အထိန်းအကွပ်မဲ့နေသော သုတ်ရည်တို့ ထိန်းမရပဲ ဝေါကနဲ ပန်းထွက်ကုန်သည် ။ စောက်ခေါင်းထဲမှာဆို တန်းစီစနစ်ဖြင့် တာထွက်ရသည် မဟုတ်လား။ ဒီမှာတော့ ဝှေ့ထွက်သဖြင့် ကိုနေနွယ်ခင်မျာ ခွေယိုင်ဖြစ်သွားရှာသည် ။ စောက်ရည်တို့သည် မလှမေ၏ ရင်ဘတ်နှင့်လည်ပင်းတို့တွင် ပြန့်ကျဲလျက်..။
“ကောင်းရဲ့လား …”
“ကောင်းပါတယ် …”
စကားဆက်ရန်မလိုပါ …။ သူမဆန္ဒ မပြည့်သဖြင့် ကွက်ညိုနေသော လီးကို သူမလက်ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်ပြီး
“ဂွင်းတိုက်ပေးလေ..။ တောင်လာရင် ဆွေမျိုးမေ့အောင် လိုးပေမယ်…”
“အိုး… နားရှက်စရာတော်…”
စောင်းချိတ်ရင်း လီးကိုတောင်အောင် ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည် ။ ခံချင်လှပြီ မဟုတ်လား ။ လီးက တောင်နှေးပါဘိ ၅ မိနစ်လောက်ကြာမှ ဖြေးဖြေးခေါင်းထောင်လာသည် ။ ဒီတော့မှ မျက်ဝန်းရွှန်းလဲ့စွာနှင့် ကိုနေနွယ်ကို ကြည့်သည်။
လုပ်ပါတော့ဟု ပါစပ်ကမဆိုပဲ မျက်လုံးက အင်တာနေရှင်နယ် စကားကိုဆိုချေ၏ ။ လီးမှာ ဒေါင်ဒေါင် ပစ်တိုင်းထောင်ကဲ့သို့ ခေါင်းတဆတ်ဆတ်နှင့် ထကြွနေသည် ။ ဒီလောက်ခံချင်တဲ့ကောင်မ နာနာလိုးမှပဲ စိတ်ထဲကတေးရင်း သူမပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်ဝင်လိုက်သည် ။ ထို့နောက် မလှမေကို ခါးမှကိုင်ကာ မလိုက်ပြီး လီးနှင့်စောက်ဖုတ် တေ့လိုက်၏ ။
“ပြွတ် … ဗြစ်… အမေ့… သေပါပြီ… ဘယ်လိုများ လုပ်လိုက်တာလဲ ဆရာရယ်… ကျွတ်..”
ခါးအောက်ပိုင်းက မြေကြီးနှင့်လွတ်ကာ မိုးမျှော်နေသည် ။ ဒီတော့ မလှမေ တံစို့ထိုးသလို ခံစားမိရှာသည်။ စောက်ဖုတ် ရက်ရက်စက်စက် နာသွားသည် ။ လီးကကြီးသည် မဟုတ်လား ။ ကိုနေနွယ်ကတော့ ဘာမှမဆိုတော့ သူမခါးကိုသာ မြဲမြဲကိုင်ကာ အံကြိတ်ရင်း တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်မိတော့သည် ။
“ပြွတ်…ဒုတ်…အား…အမေ့…သေပါပြီအမေရဲ့…”
လီးကြီးက သူမကို မညှာမတာ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက်ဖြင့် မှန်မှန်ကြီးလိုးနေသည် ။ သားအိမ်ကို လာဆောင့်တိုင်း ပါးစပ်ဟစိစိ ဖြစ်သွားရရှာသည်။
“အာ….အ… ကောင်းလိုက်တာ ဆရာရယ်.. ဆောင့်…… အား… အ..”
“ကျ…ကျမ…အား……..အာ…….”
သူမ ပြီးသွားသော်လည်း စောက်ရည်တို့ အပြင်ကို ထွက်မကျပဲ စောက်ခေါင်းထဲ ပြန်လိုးသွင်းသလိုပြည့်ပြီး လှည့်ပတ်နေသည် ။ ကိုနေနွယ်သည် အရည်ဖြင့်ရွှဲပြီး အသွင်းအထုတ် သွက်လာသောအခါ ဆောင့်အားကို တင်လိုက်သည် ။
“ပြွတ်…ဒုတ်….အာ…အ…”
တစ်ကြိမ်ပြီးသွားသော်လည်း အားပျော့နေချိန်တွင် လှုပ်ခါနေသောကြောင့် မလှမေခင်မျာ ကြိုးပြတ်အရုပ်လို ရမ်းခံနေသည် ။ ဆရာကိုနေနွယ်ကလည်း အံကြီးကြိတ်ကာ တဆတ်ဆတ် ဆောင့်နေသည် ။ တော်ပါသေးသည် အေးမြသောလေ တဖြူးဖြူးတိုက်နေ၍ ချွေးမပြန်ပါ ။
“ဒုတ်…အ….ဒုတ်…အင့်….ရှီး…”
ကိုနေနွယ်တစ်ယောက် မလှမေစောက်ခေါင်း လျှံကျသွားအောင် သုတ်ရည်များ ပန်းထုတ်ထည့်လိုက်သည် ။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ထပ်ရက်သား ကောက်ရိုးပုံပေါ် လှဲနေကြ၏ ။ အချိန်ဂရုစိုက်စရာမလို ။ နံနက်(၄)နာရီအထိ နားလိုက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ဆွပြီး ထလာလျှင် ရမ္မက်လှိုင်းတွင် ကူးခတ်လိုက်ဖြင့် (၅) ချီ (၅) မောင်း ပြီးသွားကြလေသည် ။ မလှမေအဖို့ သူမယောကျ်ားပင် ကိုနေနွယ်လောက် မရင်းနှီးတော့ပါချေ ။
ဒီလိုဖြင့် ကိုနေနွယ်အဖို့ အပျင်းပြေဆော့ရန် အသွင်အရုပ်ကောင် ထပ်ရသွားလေတော့သည် ။ သို့သော် သူလိုချင်သော အရုပ်ကား ကွာလှမနေချေ။ အရှောင်အတိမ်းကောင်းလျ၏ ။ ခက်သည်က မနှင်းဖွေးက ချစ်သူအဖြစ်သာ ရောင့်ရဲကျေနပ်နေ၏ ။ ဒီကောင်မလေး လူစိတ်မှရှိရဲ့လားမသိ။ မရမှန်းသိတော့ ကိုနေနွယ်တစ်ယောက် ကျားချောင်းချောင်းတော့သည် ။ ဘယ်လိုပင်ချောင်းချောင်း အခွင့်အရေးသည်မရ စိတ်ဆင်းရဲလှသည် ။ ဒီတော့ ကိုနေနွယ် စိတ်ကို ဒုံးဒုံးချလိုက်သည် ။ ဒေါ်ခင်ညို ၊ မလှမေ နှစ်ယောက်နှင့်သာ ပျော်ပျော်ကြီး နေပစ်လိုက်သည် ။
တစ်နေ့ ကျောင်းကိစ္စနှင့် ကိုနေနွယ် မြို့တက်ရန် အကြောင်းပေါ်လာသည် ။ ဒီတော့ မနှင်းဖွေး လိုက်ပို့သည် ။ သူမကိုယ်တိုင် ယက်ထားသော စောင်နှစ်ထည် အညာထွက်ပစ္စည်းအစုံကို လှည်းပေါ်တင်ရင်း
“ကိုကို … သတိနဲ့သွားနော်”
“အင်းပါ… မိန်းမရယ်…”
လှည်းမောင်းမည့်သူ မပေါ်သေး။ ဦးကြွက်နီ၊ ဒေါ်ခင်ညိုလည်း မရှိ။ ငွေသွားရှာကြသည် ။
“ကဲ… ဒီကောင့်ကို စောင့်မနေပါနဲ့။ လာ.. ဖွေးကိုယ်တိုင် လိုက်ပို့မယ်”
“ဖြစ်ပါ့မလား”
“အို…. တစ်သက်လုံး နွားနဲ့ဖက်ပြီး ကြီးလာတာပါတော် ..”
ဒီတော့လည်း ချစ်သူနှစ်ဦး လှည်းယာဉ်ကလေးနှင့် တမော့မော့ ရွာထဲက ထွက်သွားကြသည် ။ ချစ်သူကိုယ်တိုင် မောင်းပို့သော လှည်းယာဉ်စီးရတာ ဘယ်အရသာနဲ့မှမတူ … စကားတပြောပြောနှင့်။
“ကိုကို… ခရီးတစ်ဝက်ကျိုးပြီ။ ကိုကို မြန်မြန်ပြန်လာနော်…”
“အင်းပါ …”
“ဝုန်း …”
ဘယ်လို ကံဆိုးမိုးမှောင်ကျသည်မသိ။ လှည်းဝင်ရိုး ကျိုးသွားသည် ။ မနှင်းဖွေး၏သတ္တိနှင့် ကျွမ်းကျင်မှုကို တွေ့ရသည် ။ လှည်းမမှောက်စေပဲ ငြင်သာစွာ ရပ်နိုင်ခဲ့သည် ။
“ဒုက္ခပါပဲ…”
တော်ပါသေးရဲ့ သစ်ပင်ဝါးပင် အုံ့ဆိုင်းနေသော တောအုပ်ကလေးနား ရောက်ပေလို့ ။ ကိုနေနွယ်ကတော့ ရန်ကုန်သွားရန်ဆိုသော ရည်ရွယ်ချက်ကို လုံးဝမေ့လိုက်တော့သည် ။
“လာ… ဟိုတမာပင်တွေအောက် သွားရအောင်”
တမာပင်တို့သည် သန်စွမ်းလှသည် ။ ပူပြင်းသော နေရောင်ကို ဆန့်ကျင်ကာ စိမ့်နေအောင် အေးချမ်းမှုကို ပေးသည် ။ တမာရွက်ကြွေတို့နှင့် တမာသီးတို့က ပြန့်ကျဲနေသည် ။ ထိုရွက်ကြွေကြောင့်လည်း သဘာဝအလှသည် ပို၍ပေါ်လွင်နေသယောင် ။ ကိုနေနွယ်သည် တမာပင်ကြီးအောက်မှာ ထိုင်ပြီး မနှင်းဖွေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ မှေးစက်ရန် ပြင်လိုက်သည်။
“”ဟင့်အင်း… ဒီမှာပဲထိုင်မယ်”
“ဖွေးက ကို့ကို တကယ်မချစ်ဘူးနော်”
“ချစ်တာပေါ့”
“ဒါဆိုလာခဲ့”
အနိုင်ကျင့် အကြပ်ကိုင်ခြင်းသည် တစ်ခါတစ်ရံ ကောင်းပါသည် ။ မနှင်းဖွေး ချစ်သူမငြိုငြင်စေရန် သူ့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းငုံ၍ ဝင်ရရှာလေပြီ ။ ဒီတော့ ဘသားချောက ထပ်တိုးလာသည် ။ မနှင်းဖွေးပါးလေးကို နမ်းရှုပ်လေ၏ ။ ဒါကရပါသည်။ အိမ်မှာလစ်လျှင် လစ်သလို အနမ်းခံနေကြ ။ ဒါပေမယ့်
“ပြွတ်…. အို… ကိုကို… အင်း..”
ပူနွေးသောအနမ်း သူမနှုတ်ခမ်းပေါ် ကျလာသည် မဟုတ်ပါလား။ ဒီလိုတစ်ခါမှ မနမ်းခဲ့ဖူး ။ ရွာထိပ်က ဗီဒီယိုရုံမှာလို ဗိုလ်မတွေ ဗိုလ်ထီးတွေ နမ်းနေပါလား ဇာတ်ပျက်ပြီထင်ပါ့ ။
အလန့်တကြား ဟသွားသော သူမနှုတ်ခမ်းထဲသို့ သူ့လျှာသည် လျောကနဲ တိုးဝင်လာသည် ။ ပူနွေးချွဲကျိပြီး ချိုရဲနေသော လျှာ၏အတွေ့ကြောင့် နှင်းဖွေးခင်မျာ အံချလိုက်တော့မလို ဖြစ်သွားရှာ၏ ။ သို့သော် သူမလျှာကို အသာပွတ်တော့ သူ့အတွေ့သည် ထူးခြားလှသည် ။ အရသာဆန်းကို လေ့လာရင်း အနမ်းလှိုင်းတွင် တဖြေးဖြေး မျောစပြုလာချေပြီ ။ ကိုနေနွယ်သည် သူမနှုတ်ခမ်းကို အားရပါးရကြီး စုပ်နေ၍ နှုတ်ခမ်းများပင် ကျိန်းမိသည် ။ အရသာတော့ အရှိသား။ မိမိက မဝံ့မရဲ ပြန်စုပ်မိသည် ။ ဟိုအင်္ဂလိပ်ကားထဲမှာလည်း ဗိုလ်မက ပြန်စုပ်သည် မဟုတ်လား။
သူ့တံတွေးတို့ကို မနှင်းဖွေး မြိုချမိသည် ။ အို… အနမ်းတွင် ဘယ်လောက်ကြာ နှစ်မြောနေမိသည် မသိ ။ သူ့လက်တို့သည် ရင်ဖိုမျှ မသန်းဖူးသေးသော မိမိရင်အစုံကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဆုပ်နယ်ချေသည် ။ သူကို့ မတားရက်။ ဒါပေမယ့် ကြောက်သည် ။ အခုနေ လှည်းတစ်စင်းလောက်လာရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ ။ ကြည့် ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်နေပြန်သည် ။
“ပြွတ်…. ဟင်း… ကိုကို… ဖွေးမကြိုက်ဘူး… အဲလိုမလုပ်နဲ့”
“ချစ်သူချင်း ဘာရှက်ဖို့လိုလဲ ဖွေးရယ်”
“ဒါတော့ဒါပေါ့ …။ ဒါပေမယ့် … လက်မထပ်ခင် ဘာမှကျွံမလာနဲ့”
“သိပြီလေ … ဖွေးရဲ့အချစ်ကို”
“ကိုကိုနော် ဖွေး ငိုပစ်လိုက်မှာ … သိလား ..။ ဒီက မိန်းကလေးရှင့် မိန်းကလေး..။ ကဲ.. ဒီလောက်ဖြစ်နေတာ.. ရော့ .. ကိုင်.. ကိုင်”
အညာသူပီပီ စိတ်တိုပြန်သည် ။ မျက်နှာလေးရဲရဲနှင့် ကိုနေနွယ် လက်နှစ်ဖက်ကိုယူကာ သူမ၏လှိုင်းထနေသော ရင်အုံပေါ် တင်ပေးလိုက်၏ ။ ကိုနေနွယ်ကလည်း ဟန်မျှမဆောင်။ သူမ၏ ဖြုတ်လက်စ ကြယ်သီးတို့ကို ဆက်ဖြုတ်ပါတော့သည်။ မနှင်းဖွေးမှာ မျက်ရည်အဝိုင်းသားနှင့် ကိုနေနွယ်ကိုသာ စိုက်ကြည့်နေ၏ ။ ဒီအကြည့်ကို မကြည့်ရဲ ။ ထို့ကြောင့် သူမနှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင်း အကြည့်တို့ကို ရှောင်နေမိသည် ။ ခဏချင်းပင် ကြယ်သီးတို့ ပြုတ်သွား၏ ။ ထိုအခါ တောသူထုံးစံ ဘော်လီဖွေးဖွေးလေး ပေါ်လာလေသည် ။
ကျောဘက်ကို သိုင်းဖက်ပြီး သူမ၏ဘော်လီကို လှန်တင်လိုက်၏ ။ အဝတ်မဲ့သော အသားတို့၏ အတွေ့က နှစ်ဦးလုံးကို တုန်လှုပ်သွားစေသည် ။ လက်ထဲမှာပင် အရည်ပျော်သွားမလား အောက်မေ့ရလောက်အောင် ပျော့ပြောင်းနူးညံ့လှသော နို့အုံကို ယုယုယယ ဆုပ်နယ်ပေးနေသည် ။
မနှင်းဖွေး သိလိုက်ပါပြီ ။ ဒီညနေသည် သူမအပျိုစင်ဘဝ၏ နေဝင်ချိန်ဖြစ်ကြောင်း ၊ ဒါကြောင့် ဝမ်းနည်းပက်လက် သူ့ပုခုံးပေါ်မှီ၍ မျက်ရည်တို့ကို သွန်ချမိသည် ။ အပျိုစင်ဘဝကို တန်ဖိုးထားသူ မဟုတ်လား ။ ငိုနေရင်းမှ နို့အုံကို တဖွဖွ ဆုပ်နေသည်ကို အာရုံရောက်သွားပြန်သည် ။ ထိုအခါ သွေးတို့ဆူဝေလာပြီး နို့အုံမှာ တင်းမာလာ၏ ။ နို့သီးထိပ်လေးတွေ မာစိစိဖြစ်လာသည် ။ ကိုနေနွယ်သည် သူမနှုတ်ခမ်းတို့ကို နမ်းရသည်ကို အားမရဟန်တူ တရွရွနှင့် လည်တိုင်ကို နမ်းနေပြန်သည် ။ ထို့နောက် မေးရိုးအောက်နားတို့ ဆုံရာကို စုပ်နေ၏။
“ဒါ….ဟင့် … ကိုကို .. သွေးချေဥမယ်နော်….။ သူများတွေမြင်ရင် ရိပ်မိကုန်မယ် အဟင့်…။ ယားတယ် ကိုရဲ့…”
အသံမှာ ချိုုချိုသာသာ ဖြစ်လာသည် ။ မိန်းမတို့သည် အတွေ့ကို ရှောင်နိုင်ခဲလှသည် ။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး အာရုံခံကရိယာတို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်ကိုသာကြည့် ။ တရွေ့ရွေ့ဆင်းလာပြီး နို့တစ်ဖက်ကို စို့နေ၏။
“အား.. ဟား… ကိုကို ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲတော့… မကြီးမငယ်နဲ့ ဒီကလူ နေရခက်တယ်ရှင့် …”
ပါးစပ်ကသာ အော်နေမိသည်။ ပြီးတော့ ရင်ကတော့ တကော့ကော့နှင့်မို့ တစ်ဖက်ကိုနို့စို့လို့ အားရတော့ ဟိုတစ်ဖက်ကို ပြောင်းစို့သည် ။ စို့ရင်း သူမ၏ တင်ပါးကားကားကြီးများကို လက်နှင့် အားရပါးရ ပွတ်ပေးနေ၏ ။ ဒုက္ခ ဒီနေ့မှ အောက်ခံမဝတ်ခဲ့မိ။ ထုံးစံက အလကားနေရင်း အောက်ခံဝတ်မနေ ။ တစ်လတစ်ခါတော့ မှန်မှန်ဝတ်ကြသည် ။ တစ်ချို့က တစ်လတစ်ခါတောင်မဝတ်။ မတော်တဆ ထဘီမှာ အနီကွက်နှင့် မိန်းကလေးကိုတွေ့မိလျှင် အညာမှာ အထူးအဆန်းလို့ မယူဆသင့်ပါ ။ ဘယ်တတ်နို်င်မလဲ တစ်ချို့မိန်းကလေးတွေဆိုရင် ပစ္စည်းပစ္စယတွေ ခေါင်းပေါ်မှာရွက်ထားလျှင် ယောင်္ကျားလေးများလို သေးကို မတ်တပ်ရပ်ပေါက်သည် ။ ဒါကို အထူးဆန်း မမှတ်ယူသင့်။ တစ်ရွာတစ်ပုဒ်ဆန်း မဟုတ်လား ။ အခုလည်း ထဘီသာရှိ၍ သူမဖင်၏ ချောမွေ့မှုကို အလွယ်တကူ ခံစားနေရသည် ။
လက်သည် တရွရွနှင့် ဖင်ကြားကို နှိုက်လာလေသည် ။ မနှင်းဖွေး အသက်ရှူမြန်လာ၏ ။ ဖင်ကြားကို လက်နှိုက်လာလေသည် ။ စောက်ဖုတ်ပေါ်ကို လာကလိနေပြန်သည်။ နို့ကိုစို့လိုက် နယ်လိုက်ဖြင့် မနှင်းဖွေးစိတ်ကြွလာအောင် ဆွပေးနေ၏ ။ နို့မို့ဆိုရင် အပျိုရိုင်းလေးပီပီ သောင်းကျန်းနေရင်အခက် ။ မျက်လုံးလေးတွေမှေးပြီး အသက်ကို တစ်ချက်ချင်း ပြင်းပြင်းရှူတော့မှ စောက်ဖုတ်ကို ရဲရဲတင်းတင်း နှိုက်ရဲတော့သည် ။ ဒါတောင် ထဘီပေါ်မှာ အသာအုပ်၍ ပွတ်ပေးရုံမျှသာ ခရမ်းပျိုးရဲ၏ ။ ပြီးမှ တစတစနှင့် ထဘီကိုဖြေချပြီ ကတ္တီပါသီးလို အမွေးနုလေးများ ဖုံးအုပ်နေသည့် ဖောင်းမို့မို့စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးနှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ်အုပ်၍ ပွတ်ပေးတော့သည် ။
“အင်း… ကိုကို… ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာလဲတော့”
နေရာပြင်သလိုနှင့် ပေါင်ကိုအသာဖြဲပေးရင်း အရှက်ပြေ အပြစ်တင်စကား ဆိုလိုက်သည် ။ ဒီတော့ နူးညံ့လှသည့် စောက်ဖုတ်ကို လက်ချောင်းလေးများနှင့် ဟပြီး လက်ခလယ်ကို အကွဲကြောင်းထဲထည့်ကာ အလျားလိုက် ပွတ်ဆွဲပေးနေသည် ။ ပထမတော့ ခြောက်နေ၍ သိပ်မသွက်ပါ ။ တဖြေးဖြေးနှင့် စောက်စေ့ကို ထိဖန်များတော့ အရည်များ တစိမ့်စိမ့်စိုလာသည် ။ ဒီတော့ လက်သည် ပို၍ လွပ်လပ်စွာ လှုပ်ရှားနိုင်ပြီ စောက်ပတ်ထဲ တစတစတိုးဝင်လာကာ စောက်ခေါင်းကို ကလိပေးနေ၏။
“ဟင်း… ဟင်း… ကိုကိုရယ်.. ဖွေး ရင်မောလိုက်တာကွယ်… ဟင်း.. ကြည့်ပါလား…”
လက်ကို သွင်းထုတ်လုပ်ပေးလေ နှင်းဖွေး ပို၍အရသာတွေ့လေ ဖြစ်လာကာ စောက်ရည်များ သေးပေါက်သလို ရက်ရက်ရောရောကြီး ယိုစီးလာသည် ။ ရှက်ပါသည် ကြောက်ပါသည်ဆိုသော စိတ်ကိုဖျောက်ပြီး ဖင်ကို အလိုက်သင့် လှုပ်ပေးနေ၏ ။ အရာရာ ဖြောင့်ဖြူးနေချေပြီ ။ သို့ဖြစ်၍ ကိုနေနွယ်သည် နှင်းဖွေးပေါင်ကြားတွင် လေးဘက်ထောက်ကာ စောက်ဖုတ်ကို မျက်နှာအပ်လိုက်ပါတော့သည်။
“အို… အစ်ကိုရယ်”
မြို့ပြနှင့်ကင်းဝေးသော နှင်းဖွေးအဖို့ ဒီအမှုကို အချစ်၏သင်္ကေတ အဖြစ်သာ မြင်မိလေသည် ။
သို့သော် ကိုနေနွယ်သည် သူမစောက်ဖုတ်ကို နမ်းရုံမျှမကပါ ။
“အား… ဟား… ကိုကို.. ကိုကို.. ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ”
စောက်ပတ်ကြားထဲ လျှာထိုးဝင်လာကတည်းက သူ့မခင်မျာ ကင်းကိုက်ခံရသလို ထွန့်ထွန့်လူး နေချေပြီ ။ တစ်သက်မှာ အတွေးထဲတောင် မထည့်ခဲ့တဲ့ အရသာ ။ စောက်ဖုတ်ထဲ ချွဲကျိပြီး ကြမ်းကြမ်းတမ်း အဖုကလေးများရှိသော လျှာငွေ့ကြီးသည် အပြားလိုက် ဝင်လာချေ၏ ။ မနှင်းဖွေးတစ်ယောက် တိမ်ကိုပဲစီးနေရသလို လွင့်မျောနေသလို သိပ်ကောင်းသည့်စျာန်ကို ရရှိနေလေသည်။
“ဟင်း..ကိုကို..ကိုကို…ကျွတ်…ကျွတ်..ဟာ..”
မရှက်နိုင်ပဲ ဖင်ကို ကော့ကော့ပေးကာ လျှာကိုအထဲပိုဝင်စေ၏ ။ အပျိုစင်မို့ အရသာကို ဆွဲ၍မခံနိုင်ပါ ။
“အား…ကိုကို…အား…အား…”
သူမ၏ အသက်ဝိညာဉ်ပါ ထွက်သွားပြီလားမသိ။ တစ်ကိုယ်လုံး မောဟိုက်ကျန်ရစ်သည် ။ စိတ်အစဉ်သည် အထီးကျန်ကမ္ဘာမှာ ဆောက်တည်ရာမဲ့ လှည့်လည်နေသလို ခံစားမိ၏ ။ ကယ်သူမဲ့ နှစ်မြုပ်ခြင်းဖြင့် အဆုံးတိုင်နစ်မြုပ်ပြီး ဒီဝေဒနာက ကင်းလွတ်အောင် ကိုကိုသာ လုပ်ပေးနိုင်သည် ။ နှင်းဖွေးကို ကယ်နိုင်သည့်ပစ္စည်း သူ့ဆီမှာသာ ရှိသည်။ စွတ်စိုသောနှုတ်ခမ်း ရီဝေသော အကြည့်တို့ကို ကိုနေနွယ် နားလည်ပါသည် ။ ဒါကြောင့် မနှင်းဖွေးကို အသာရွေ့ပြီး နှစ်ချို့တမာပင်ကြီး၏ အမြစ်ကြောပေါ် တင်လိုက်သည် ။ ထဘီကိုမချွတ်ပဲ ကိုယ်မှာပတ်ထားလိုက်ပြီး ဖက်အောက်တွင်မနာစေရန် စုပေးထားလိုက်သည်။
တမာပင်က မြေညီဘက်နည်းနည်းမြင့်သော ကုန်းမြင့်ပေါ်မှာ ရှိ၍ ပင်စည်ကို မှေးမှီထားသော နှင်းဖွေးစောက်ဖုတ်နှင့် ပုဆိုးလှန်ထားသော ကိုနေနွယ်လီးသည် မျည်းဖြောင့်ရှိနေ၏ ။ ချက်ချင်းမလုပ်သေးပဲ ဆီးစပ်ကို ဒစ်နှင့်တေ့ကာ နို့စို့လိုက် ပါးကိုနမ်းလိုက်ဖြင့် ချိန်ဆွဲနေပြန်သည်။ နှင်းဖွေး မရိုးမရွ ဖြစ်လာ၏ ။ လီးကို လိုသလိုကစားပြီ မြောက်ထားသော ခြေထောက်များ လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်လာ၏ ။
“ကိုကို….”
ခေါ်သံမှာ ငြင်သာလွန်း၍ သစ်ရွက်လှုပ်သံလားဟု ထင်ယောင်မှားဖြစ်စရာ ။ သို့သော် ချစ်သူ၏ နှလုံးခုံသံကို ကမ္ဘာတစ်ဖက်စွန်းကပင် ကြားနိုင်သည် မဟုတ်လား ။ သူမခြေထောက်တို့ကို လက်နှစ်ဖက်တွင်ချိတ်ပြီး မှေးမှီကာ စောက်ပတ်ကို လက်မနှစ်ချောင်းနှင့် အသာဆွဲဟလိုက်သည် ။ ပြီးတော့ မာန်ထောင်နေသော ဒစ်ရဲရဲကြီးကို ဟစိနေသော စောက်ခေါင်းမှာတေ့ပြီး ထိုးသွင်းလိုက်လေတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။