ယောက္ခမကြီး

ယောက္ခမကြီးပုလွေ
ရေးသားသူ – အမည်မသိ

ဦးဘတုတ်ရဲ့ဇနီး ဒေါ်ဒေါ်လှမှာ ငယ်စဉ်က သူတို့ နယ်က မယ်ဘွဲ့ရထားခဲ့ဖူးသူ ဖြစ်ပြီး၊ အသက်ကလေး ရလာသော်လည်း ၊ ကိုယ်လက်လေ့ကျင့်ခန်း အမြဲလုပ်နေသဖြင့် သမီးများကပင်အားကျလောက်အောင် နုနယ်နေပေသေးသည်။ ဦးဘတုတ်က ဒေါ်ဒေါ်လှကို သူတို့ မြို့နှင့် မိုင် ၂၀ ခန့်ဝေးသော တိုင်းမြို့ကြီးကို သွားလည်ဖို့ ပြောနေ၏။ သူတို့သားမက် ကိုတင်ထွတ်လည်း ရောက်နေသည်ဆိုတော့ သွားချင်တဲ့နေရာ လိုက်ပို့ပေးခိုင်းလို့ ရမည်ပေါ့။

တစ်နေ့ သူတို့ရှိရာသို့ ကိုတင်ထွတ်တစ်ယောက် ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက်လာခဲ့သည်။ သူတို့ မြို့လေးမှ မိုင်အနည်းငယ်ဝေးသော ရွာတစ်ရွာတွင် အလုပ်ကိစ္စအတွက် သွားစရာရှိရာမှ ယောက္ခမကြီးတွေ ရောက်နေသည်ကြားလို့ လှည့်ဝင်လာခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ထိုဒေသနယ်ပယ်တွင် ကားလမ်းများမှာ အင်္ဂလိပ်ခေတ်ကတည်းက ဖောက်ခဲ့သော လမ်းများကို မပြုမပြင်ပဲ သုံးနေကြတုန်းမို့ ကားအသုံးနည်းပြီး မော်တော်ဆိုင်ကယ်များသာ အသုံးများလေသည်။

ကိုတင်ထွတ်ကလည်း ထုံစံအတိုင်း သူ့ ဘီအက်အေ မော်တော်ဆိုင်ကယ်ကြီး တဖုန်းဖုန်းနှင့် ရောက်လာခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ဦးဘတုတ်ကတော့ သူ့ဘာသာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေခဲ့ခြင်တာနဲ့ အတော်ပဲဆိုပြီး ဒေါ်ဒေါ်လှကို ကိုတင်ထွတ်နှင့် တစ်ရက်နှစ်ရက် လိုက်သွားလည်ဖို့ ပြောသည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှက လည်း ပျင်းတာနဲ့ လိုက်မယ်ဆိုပြီး အထုပ်တစ်ထုပ်စာပဲ ဆွဲပြီး လိုက်ဖို့ပြင်သည်။ ကိုတင်ထွတ်က သူသွားမည့်ရွာမှာ အောက်ကို ထပ်ဆင်းရပြီးမှ မြို့ကို အထက်ပြန်တက်ရမှာမို့ ယောကက္ခမကြီး ပင်ပန်းမှာစိုး၍ အပြန်ဝင်ခေါ်ပါမည်ဟု ပြောသေး၏၊ သို့သော် သူသွားမည့်ရွာ၊ ယခု ဒေါ်ဒေါ်လှတို့ နေရာ နှင့် သူတို့ ရုံးခွဲရှိသည့် မြို့တို့မှာ ဖိုခနောက်ဆိုင် တည်ရှိနေသဖြင့် တကူးတက ပြန်ဝင်ခေါ်နေရမည်၊ ထိုရွာပတ်ဝန်းကျင် ရှုခင်းများကလည်း လှသည်ဟု နာမည်ကျော်သဖြင့် ဒေါ်ဒေါ်လှက အခုကတည်းက လိုက်မည်ဆိုတော့လည်း မငြင်းဆန်ရဲ၊ သူ့ ဆိုင်ကယ် အနောက်မှာတင်၍ ခေါ်လာခဲ့ရတော့သည်။

သူတို့ မြို့ကလေး အပြင်ရောက်တာနဲ့ လမ်းက ကြမ်းပြီ။ ဒါတောင် ကိုတင်ထွတ်က သူ့ဆိုင်ကယ်ကို ကျွမ်းကျင်စွာဖြင့် ချိုင့်တွေ ခွက်တွေကို ရှောင်မောင်းသည်။ ယောက္ခမကြီးကလည်း ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ပြုတ်ကျမှာစိုးလို့ သူ့ခါးကို တင်းတင်းဖက်လာသည်။ ယောက္ခမကြီးရဲ့ ဖောင်းတင်းနေတဲ့ နို့ကြီးတွေက ကိုတင်ထွတ်ရဲ့ ကျောပြင်ကို လာဖိမိနေသည်။ ကိုတင်ထွတ်တစ်ယောက် စိတ်ကို မနည်းထိန်း၊ ဆိုင်ကယ်လက်ကိုင်ကို မနည်းထိန်းမောင်း နေရသည်။

သူ့ယောက္ခမကြီးမှာ ငယ်ငယ်က မယ်ဘွဲ့ရခဲ့ဖူးသူဖြစ်မှန်းလည်း သိသည်။ သူ ဝင်းပပ နှင့် ရကတည်းက သူ့သူငယ်ချင်းတွေက နောက်ကြ သည်။ ကိုယ့်မိန်းမကြီးလာရင် ဘယ်လိုပုံဖြစ်မလဲ ဆိုတာ အမေကို ကြည့်ရမည်လို့ ဆိုကြသည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှမှာ ဝင်းပပ နှင့် အပြိုင်လှဆဲ ဖြစ်သည်။ ဝင်းပပကလည်း တော်တော်တောင့်သော အမျိုးသမီးဖြစ်သည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှကတော့ အသက်ကလေးရလာတော့ ၀၀ဖိုင့်ဖိုင့်လေးလို့ ထင်ရပေမဲ့ ကြီးတာတွေက သူ့နေရာနှင့်သူ အချိုးကျနေသေးသည်။ ဝင်းပပ နောက်အနှစ် ၂၀ အဲလိုပုံမျိုး ဖြစ်လာ လို့ကတော့ အောင်မလေး ဖိုးကျိုင်းတုတ်ပေါ့။ ဝင်းပပ ၊ မျိုးမမနှင့် ဒေါ်ဒေါ်လှတို့ သုံးယောက် ယှဉ်သွားလိုက်ရင် ယောကျ်ားသနာတွေ ဘယ်သူ့ရွေးရမည် မသိ ဦးနှောက်စားသွားနိုင်သည်။ သူ့ဟာနှင့်သူ သရည်ကျစရာကြီးတွေကိုး။

ကိုတင်ထွတ်မှာ ဆိုင်ကယ်ကို မောင်းရင်းမောင်းရင်း သူပဲ စိတ်ထင်တာလား၊ သူ့ကျောပြင်မှာ ယောက္ခမကြီး၏ နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးက ထိုးထိုးထောင်ထောင် နှင့် သူ့ကျောပြင်ကို ကုတ်ခြစ်နေသလို ခံစားနေရသည်။ ကိုတင်ထွတ်တစ်ယောက် မိန်းမနှင့် ခွဲနေရသည်မှာလည်း နှစ်ပတ်လောက်ရှိပြီမို့ လူကလည်း ဆာနေချိန်ဆိုတော့ သူ့ကောင်ကြီးက ဘောင်းဘီအထဲမှာ မာတောင်တင်းထနေလိုက်တာ သူ့ကောင်ကြီး ခေါင်းပင် နာလာရလေသည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှမှာလည်း လမ်းကကြမ်း၍ ကိုတင်ထွတ်ကို ဖက်ထားရတော့ ဆိုင်ကယ်ကလည်း မြင့်ချည်နှိမ့်ချည်၊ မြောက်လိုက် ပြန်ကျသွားလိုက်နှင့် ဆိုတော့ သူမနို့ကြီးတွေကို ကိုတင်ထွတ်ကျောပြင်က ဖိနှိပ်ဆုပ်နှယ်သလို ခံစားရပြီး နို့သီးခေါင်းတွေက ထောင်ထလာရတော့သည်။ နဂိုကတည်းကမှ အထိမခံနိုင်လောက်အောင် ခံစားမှုပြင်းသော သူမနို့သီးခေါင်းတွေက ထောင်ထလာပြီး ကိုတင်ထွတ်ကျောပြင်ကို ပွတ်သတ်မိနေတော့ ဒေါ်ဒေါ်လှမှာ ကာမစိတ်တွေ နိုးကြွလာပြီး သူ့အဖုတ်မှ အရည်ကြည်တွေပင် စီးကျလာခဲ့ရလေတော့သည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှမှာ ဗမာအမျိုးသမီးများထဲတွင် ခေသူ မဟုတ်ဟု ဆိုရမည်။ သူက ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကို စိတ်ဝင်စားမှုမှာ တော်ရုံ မိန်းကလေးများထက် ပိုမည်ထင်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယောကျ်ားလေး တွေ သတိထားမိအောင် ပြင်ဆင်သည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် လှအောင် အပင်ပန်းခံကာ လေ့ကျင့်ခန်းကို ဇွဲကောင်းကောင်းနှင့် လုပ်သည်။ အပျိုရည်ကလည်း ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်ကတည်းက ပျက်ခဲ့ရသည်။ သူကိုယ်တိုင်က ပါလို့ ဖြစ်သွားရခြင်းပါ။

နောက်ပြီး ကိုယ့်အလှ ကိုယ့်ဘော်ဒီနဲ့လည်း ပေါ်ပြူလာ ဖြစ်ချင်သည်။ ဒါကြောင့်လည်း မယ်ရွေးပွဲတွေ ဘာတွေမှာ ဝင်ပါသည့်အဆင့် ရောက်သည်။ သူ့နယ်က မယ်ဘွဲ့ရအောင်လည်း အကဲဖြတ်ထဲမှာ သြဇာညှောင်းသည့် မြို့မျက်နှာဖုံး လူကြီးတစ်ယောက်ကို နည်းနည်းပါးပါး ကျွေးခဲ့ရသည်။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်ဒေါ်လှတို့က ပါးသည်။ သူများ အသုံးချတာ မခံ၊ ကိုယ့်တက်လမ်း အတွက်သာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သုံးသည်။ ဒါကြောင့်လည်း ဦးဘတုတ်ကို အမိဖမ်းခဲ့တာ ဖြစ်သည်။

ဦးဘတုတ်တို့က မျိုးရိုးနဲ့ ချမ်းသာခဲ့ပြီးတော့၊ ဦးဘတုတ် ကိုယ်တိုင်ကလည်း ကြိုးစားပြီး ငယ်ငယ်ကတည်းက မိဘစီးပွားရေးကို ဝင်လုပ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အဲဒီအချိန်က ဒေါ်ဒေါ်လှရဲ့ ရည်းစားနှင့် ဘတုတ်က သူငယ်ချင်း ဖြစ်သည်။ သူမရည်းစားက လူဘော်ကျော့ ဝိတ်ကလေးဘာလေး ကစားကာ ရှိုးနဲ့မိုးနဲ့ အီးယောင်ဝါး ငပျင်းဖြစ်သည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှ သူ့ဘဲကိုခေါက်၍ ကိုဘတုတ်နောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားလိုက်သည်။ ကိုဘတုတ်က ချစ်ရေးချစ်ရာမှာလည်း ခေသူမဟုတ်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် အတွဲညီကြသည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှကလည်း အခြေချဖို့ တန်ပြီဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီး ကလေးယူလိုက်သည်။ အခုတော့ သမီးနှစ်ယောက်နှင့် သူဌေးကတော်ဘဝ။

ဦးဘတုတ်ကလည်း အနှစ်၃၀ ကျော် အတူနေလာခဲ့သူဆိုတော့ တစ်အိပ်ယာထဲတောင် မအိပ်တော့။ ဒေါ်ဒေါ်လှကလည်း သူ့လို ကတော်အချင်းချင်း ဖဲရိုက်တာတို့ ၊ အလှုတို့၊ ပါတီတို့ကို အပျင်းပြေသွားရင်း ငယ်စရိုက် ပြန်ဝင်လာသည်။ တခါတလေ သူတို့ အချင်းချင်းလည်း ဘယ်သူက ဘယ်လို အငယ်လေးထားတယ် ဆိုတာကအစ သရည်ကျစရာ အညီ နံ့ သင်းသင်းလေးတွေ ပြောဆိုအတင်းချရင်း စိတ်တက်ကြွတတ်သည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှက သူကိုယ်တိုင်တော့ အိမ်ထောင်ကျပြီးကတည်းက တစ်ခါမှ မဖောက်ပြန်ခဲ့ဖူးသေးသော်လည်း၊ ထို အညီအဟောက် သတင်းလေး အတင်းလေးတွေကို ကြားပြီးရင် စိတ်ထထလာတတ်သည်။ ငယ်စဉ် ရွှေရောင်တောက်ခဲ့တဲ့၊ ကဲခဲ့တဲ့ အချိန်တွေကို ပြန်တမ်းတ လာမိသည်။

အခုဆို ဦးဘတုတ်ကလည်း ထိတောင် မထိတော့။ သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း ဦးဘတုတ်ကို ပျင်းနေပြီမို့ တခါတရံ ကိုယ့်လက်နှင့်သာ ကိုယ်ဘာသာ အာသာဖြေမိလေသည်။ တခါတလေ ကိုယ့်ဘာသာ မလုံ ရှက်မိလျှင် ဘုန်းကြီးကျောင်းလေး ဘာလေးသွား ၊ အလှုဒါနလေးပြု စသဖြင့် လုပ်မိသေးသည်။ အခုတော့ ကိုယ့်သားမက် ဆိုင်ကယ်နောက်မှာ လိုက်စီးရင်း အဖုတ်က အရည်တောက်တောက် ကျ နေရသည်။

အခုတလော ‌ဒေါ်ဒေါ်လှ သူ့သွေးသားတွေကိုက သောင်းကျမ်းလွန်းနေတာပါ။ ဒီမြို့လေးမှာ ပေါလှတဲ့ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ပင်လယ်စာတွေကြောင့် များလား၊ ဒေါ်ဒေါ်လှ အတွေးမဆုံးခင်မှာပင် ကိုတင်ထွတ် ဆိုင်ကယ်က အရှိန်နှေးပြီး အိမ်တစ်လုံးရှေ့မှာ ရပ်လိုက်သည်။

“အမေ ခဏဆင်းလိုက်ရအောင်၊ ဒီအိမ်ပဲ ကျနော်တို့ရဲ့ အဝယ်တော်ရဲ့ အိမ်က…”

ကိုတင်ထွတ်က သူတို့အတွက် ပစ္စည်းကောက်ပေးနေတဲ့ အဝယ်တော်အိမ်ရှေ့မှာ ဒေါ်ဒေါ်လှကို ခဏဆင်းစေပြီး သူက ဆိုင်ကယ်ကို အမိုးအောက် တစ်နေရာကို တွန်းရွှေ့လိုက်တယ်။ သူ ဆိုင်ကယ်ကို တွန်းနေရင်းနဲ့မှ အမှတ်မထင် သူ့ယောက္ခမကြီး ထမိန်ဖြန့်လှည့်ဝတ်တာ တွေ့လိုက်ရတဲ့အပြင် ထမိန်နောက်ဖက်များမှာပါ အစိုကွက်တစ်ကွက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဟင် ယောက္ခမကြီးရော ငါ့လိုပဲ ဖီးတက်နေတာလားဟု ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားလေသည်။

ကိုတင်ထွတ် သူတို့အဝယ်တော်နှင့် စကားပြောဆို ငွေကြေးကိစ္စများ ရှင်းလင်းပြီးတော့ သူတို့ရုံးစိုက်ရာမြို့သို့ ပြန်ဖို့ ပြင်ကြသည်။ ကိုတင်ထွတ်မှာ သူ့ယောက္ခမရဲ့ မြို့မှာလည်း ခဏနားခဲ့ရ၊ နောက် ဒေါ်ဒေါ်လှ ပါသဖြင့်လည်း ဆိုင်ကယ်ကို တအားမမောင်းနိုင်၊ အခု ငွေကြေးကိစ္စ ရှင်းရာမှာလည်း ထင်တာထက် ကြာသွားတော့ နေလေးစောင်းနေပြီ၊ သူ အမြန်မောင်းမှ ညကြီးမိုးချူပ် သူတို့ရုံးရှိသည့် မြို့ ကိုရောက်မည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှကတော့ ပြောပါသည်။ အရမ်းမမောင်းပါနဲ့ တကယ်လို့ မမှီရင် လမ်းက မြို့သေးသေးလေးတစ်ခုမှာ ခဏဝင်အိပ်ပြီးမှ မနက်ဆက်သွားမည်ပေါ့။

ခရီးတွေက သိပ်မဝေးသော်လည်း ထိုလမ်းများမျာ နည်းနည်းမှောင်တာနဲ့ ခရီးသွားလို့ မကောင်းတော့ပါ။ ကိုတင်ထွတ်က သိသည်၊ အဲဒီမြို့လေးမှာက သူ့ယောက္ခမတွေ တည်းလေ့ရှိတဲ့ ဟော်တယ် တည်းခိုခန်း အဆင့်မျိုး မရှိ။ တည်းခိုခန်း နှုံချာချာ တစ်ခုသာရှိသည်။ အဲ့ဒါတောင် အစိုးရဝန်ထမ်းတွေအတွက် အဓိကမို့ အမြဲတမ်း လူပြည့်နေလေ့ရှိသည်။

ထင်သည့် အတိုင်းပင်။ သူတို့ ထိုတည်းခိုခန်းကို ရောက်တော့ အခန်းတွေက အကုန်ပြည့်နေပြီ။ တစ်ခန်းက ဘိုကင်လုပ်ထားပြီး မလာကြသေး။ သို့သော်လည်း အခုအချိန်မှ မလာရင် သူတို့ လမ်းပန်းအဆက်အသွယ်အရ မနက်ဖြန်နေ့လည်မှ ရောက်ကြမည်။ သို့သော် သူတို့က ပိုက်ဆံရပြီးသားမို့ သူများကို မငှားချင်တော့။ ကိုတင်ထွတ်ဆီမှ ဘောက်ဆူးအများကြီးကြောင့်သာ ထိုအခန်းကို သူတို့ရလိုက်သည်။

ထိုအခန်းကလည်း ကုတင်က တစ်လုံးထဲ။ ဒါပေမဲ့ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်။ ကိုတင်ထွတ်ကတော့ ကြမ်းပေါ်မှာ အိပ်မည်ဟု ဆိုသည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှက အို.. ကြမ်းက ဒီလောက်ညစ်ပတ်နေတာ၊ ကုတင်ပေါ်မှာပဲ အိပ်ပါဟု ဟန်မပျက် ဘာမှမထူးခြားသလိုပင် ပြောသည်။ ‌ဒါ‌ပေမဲ့ ဒေါ်ဒေါ်လှ ရင်ထဲမှာတော့ တဒုတ်ဒုတ် ဖြစ်နေပြီ။ ကိုတင်ထွတ်လည်း ဘာထူးလဲ၊ ရင်ထဲမှာ တဒုန်းဒုန်း။ ယောက္ခမ မြစ်စို့ကြီးနဲ့ တစ်ကုတင်ထဲ အိပ်ရမယ်ဆိုတော့ အသက်ရှူ ပုံမုန်ဖြစ်အောင် မနည်းထိန်းနေရသည်။

နောက် ထိုမြို့လေးက တစ်ဆိုင်တည်းသော တရုတ်စားသောက်ဆိုင်လေးမှာ ညစာစားကြရင်း၊ ကိုတင်ထွတ်က မန္တလေးရမ် တစ်စိတ်လောက် ချလိုက်သည်။ ရမ်ကို သောက်လိုက်သဖြင့် သွေးသားတွေ ဆူလာပြီး နည်းနည်း ပုံမှန်လို ဖြစ်သွားသည်။

တစ်ကုတင်ထဲ အိပ်ရတာ ဘာမှမထူးပါဘူးဆိုသည့် ပုံဖြင့် ဒေါ်ဒေါ်လှ ကုတင်ပေါ် တက်လှဲတော့ သူက စာဖတ်နေလိုက်သည်။ ည ၁၀ နာရီကြတော့ တည်းခိုခန်းက မီးစက်ပိတ်သွားသည်။ တလောက လုံး မှောင်ပိန်းသွားသလို ထင်ရသည်။ ကိုတင်ထွတ်က ဖယောင်းတိုင်မီးလေး တစ်တိုင် ထထွန်းလိုက်သည်။

ဖယောင်းတိုင် မီးရောင်ဖြင့် မြင်နေရသော ကုတင်ပေါ် ဇာခြင်ထောင်အတွင်း သူ့ကို ကျောပေးအိပ်နေသော ယောက္ခမကြီး၏ ဂစ်တာရှိတ်ဘော်ဒီကို လှမ်းကြည့်မိပြီး သူ့ညီတော်မောင်က တင်းကနဲ ဖြစ်လာသည်။ သူ့မိန်းမ ဝင်းပပနဲ့ တပုံစံထဲမို့လည်း သူ့ အကြည့်က စားနေကြအစာကို ကြည့်သည့် ကျားတစ်ကောင် အကြည့်လို စူးရဲနေသည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှတစ်ယောက် ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်ရင်း အဖုတ်တွင်းမှာတော့ အရည်တွေ စိမ့်စိမ့်ကျနေသည်။ သူငယ်စဉ် အပျိုဘ၀တုန်းက အတွေ့အကြုံတွေမှာ အများကြီးဖြစ်ပြီး၊ ကိုဘတုတ်နှင့် အိမ်ထောင်ကျပြီးမှသာ တစ်ချောင်းကိုင်အဖြစ် နေခဲ့ သည်မှာ နှစ်ပေါင်း အတော်ကြာခဲ့ပြီဖြစ်ကြောင်း တအံ့တသြ တွေးနေမိသည်။ သူ့သူငယ်ချင်း ဟော့ရှော့ ကောင်မတွေ တစ်ခါ ငှားအနှိပ်ခံသော ကောင်လေး နှင့် အနှိပ်ခံခဲ့စဉ်တုန်းကလည်း သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ အထိအတွေ့ကို မခံရတာကြာတော့ အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့် စီးကျခဲ့ရသည်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်သိက္ခာနှင့် ဂုဏ်သ‌ရေ၊ တော်ကြာ ဘာမှန်းမသိရသည့် သူစိမ်းကောင်ပေါက်စလေးကြောင့် စားရတာနှင့် မတန်မရာ ကိုယ်ကျိုးနည်းမှာစိုး၍ အတင်း စိတ်ထိန်းခဲ့သည်။

အခုကတော့ ကိုယ့်သားမက် အရင်းခေါက်ခေါက်၊ ကိုယ့်မိသားစုထဲက ဆိုတော့ အပြင်လည်း မပေါက်ကြားနိုင်၊ သမီးသိသွားမှာစိုး၍ ဒီကောင်လည်း အပြင်မှာ အာရဲမည်မဟုတ်၊ နှစ်ယောက်ထဲ ကုတင်တစ်လုံးထဲမှာ အိပ်ရမှာဆိုတော့ အခြေအနေကတော့ တအားတွန်းပို့နေပြီ။ တစ်ခုပဲ ရှိတယ်၊ ဒီကောင်က ငါ့ကို အဖွားကြီးဆိုပြီး စိတ်ဝင်စားပါ့မလား၊ ငါက စလိုက်ရင်ကော၊ ယောကျ်ားဆိုတာ ဘယ်လိုမျိုးလဲ နင်သိတာပဲ မိလှရယ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပြောရင်း အတွေးတွေ ချဲ့နေမိသည်။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကုတင်က သိမ့်ကနဲ တုန်သွားပြီး တင်ထွတ်တစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် တက်လာသည်။ အရက်အရှိန်လေးနှင့် အမှောင်အားကိုးပြီး တင်ထွတ်တစ်ယောက် ဘယ်လိုစရမည်မှန်း မသိ၊ ယောက္ခကြီး အိပ်ပျော်နေသလား မသေချာ။ ထို့နောက် ယောက္ခမကြီးရဲ့ အနောက်ကို အသာကပ်၊ သူ့ထောင်မတ်နေသော လိင်ချောင်းကြီး၏ ထိပ်ဖြင့် ဒေါ်‌ဒေါ်လှ ဖင်ကြားကို လှမ်းထောက်လိုက်သည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှမှာ ခဏတော့ ငြိမ်နေပြီးနောက် ကိုယ် ကိုပက်လက်လှန်လိုက်ကာ ကိုတင်ထွတ်လိင်ချောင်းကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှပင် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ကိုတင်ထွတ် ရုတ်တရက် လန့်သွားပြီး သူ့ယောက္ခမကြီးက သူ့လိင်ချောင်းကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှ ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်သတ်ပေးနေကြောင်း သိလိုက်ရတော့ သူ့လက်တွေက အလိုလို ယောက္ခမ ကြီး ရွှေရင်အစုံပေါ်သို့ ရောက်သွားတော့သည်။

“အင့်… အင်း…. အူး…”

အမှောင်ထဲမှ ဗလုံးဗထွေး ငြီးသံငြူသံတို့ဖြင့် အတွေ့အကြုံရှိနေကြသော သူနှစ်ဦး၏ ရမက်ပြင်းပြင်းဖြင့် လှုပ်ရှားမှု သံစဉ်တွေက ပေါ်ထွက်လာသလို၊ အမှောင်ထဲတွင် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အဝတ်အစားတွေကို အလုအယက် ဆွဲချွတ်နေကြတော့သည်။ ကြီးမားဖွင့်ထွားလှသော ဒေါ်ဒေါ်လှနို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ ကိုတင်ထွတ် လက်ဖဝါး နှစ်ခုအောက်တွင် နံပြားရိုက်ခါနီး ဂျုံနယ်သလို အနယ်ခံနေရပြီး၊ ကိုတင်ထွတ် လိင်ချောင်းကြီးမှာလည်း ဒေါ်ဒေါ်လှလက်ထဲ မျောက်ငှက်ပျောသီး ရသလို ပွတ်သပ်ဆောင့်ဆွဲ အလုပ်ခံနေရလေသည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှ ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကို ကားပေးပြီး ကိုတင်ထွတ် လိင်ချောင်းကြီးကို ဆွဲယူလိုက်တော့ ကိုတင်ထွတ်က အလိုက်သင့်ပင် ဒေါ်ဒေါ်လှ ပေါင်ကြားထဲနေရာဝင်ယူလိုက်သည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှက ကိုတင်ထွတ် လိင်ချောင်းထိပ်ဖူးကို သူ့ အဖုတ်၀မှာ တေ့ ပေးလိုက်တာနဲ့ အောင့်နေရတာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ ကိုတင်ထွတ်က စိကနဲ ဆောင့်ထိုးပစ်လိုက်၏။

“အား.. အိ.. ဖြေးဖြေးလုပ်ပါကွာ မောင်တင်ထွတ်ကလည်း…”

“ဆောရီး အမေ ..၊ ကျနော် လောသွားတယ်… ကျနော်လည်း အဲ့လောက်… အင်း…”

“ဘာလဲ ကြပ်မယ်မထင်ဘူးလို့ ပြောမလို့လား..၊ ဟင်း.. ငါက သမီးနှစ်ယောက်လုံးကို ဗိုက်ခွဲမွေးလာတာ၊ နောက် ကိုဘတုတ်နဲ့လည်း မအိပ်ဖြစ်တာ နှစ်ပေါင်းကြာနေပြီ…”

“ဟုတ် .. ဟုတ်.. မေမေ..”

“ဟဲ့.. နင်က ငါ့ကိုလိုးနေပြီး မေမေ မေမေနဲ့ မခေါ်နဲ့၊ အဲ့ဒါ လူရှေ့ကြမှခေါ်…”

“ဟုတ်.. ဟုတ်..ကဲ့ .. မမ..”

ကိုတင်ထွတ် စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီမိန်းမကြီး အောက်ကနေတာတောင် လေက မလျှော့သေးဘူး အာဏာ သံကြီးပဲ၊ ကြည့်နေ ကောင်းကောင်းလိုးပြလိုက်ဦးမယ်၊ နောက်တော့မှ ကိုကိုတင် ကျမကို လုပ်ပေးပါဦး ဖြစ်နေစေရမယ်ဟု ကြိမ်းဝါးရင်း အားကြိုးမာန်တက် ဆောင့်တော့သည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှမှာလည်း မစားရတာကြာလို့ တောင်းတမိသော အရာကို ပြည့်ပြည့်၀၀ ခံစားနေရသဖြင့် အရသာ အထူး တွေ့နေရလေသည်။ သူမကိုယ်သူမပင် မေ့နေပြီထင်သော အတွေ့အကြုံများကလည်း အလိုလို ပြန်ပေါ်လာခဲ့သဖြင့် ကိုယ်ခန္ဓာ အစိတ်အပိုင်းများက သူ့အလိုလို လှုပ်ရှားနေပေတော့သည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှ သူ့ပေါင်လုံးနှစ်လုံးမှာ ကိုတင်ထွတ်ခါးကို ညပ်လျက်၊ သူ့ခြေသလုံးများဖြင့် ကိုတင်ထွတ် ဖင်ကို ဖိပြီး သူ့ဖနောက်များဖြင့် ဆွဲဆွဲသွင်းလေရာ ကိုတင်ထွတ် ဆောင့်သည့်အခါတိုင်း သူက အားကူပေးသလို ဖြစ်သဖြင့် ဆောင့်ချက်များမှာ ပြင်းရသလို၊ တိုင်ပင်ကလည်း ကိုက်နေပေတော့သည်။ သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကိုတင်ထွတ်ရင်ဘတ်မှာ ဖိကပ်ထားပြီး ကိုတင်ထွတ်ကျောပြင်ကြီးကိုလည်း သူ့ လက်သည်းကလေးများဖြင့် ကုတ်ခြစ်ပေးလေသည်။ သူ့ဖင်ကြီးကိုလည်း ငြိမ်ငြိမ်မနေပဲ စကောဝိုင်းလို လှည့်ပေးလေရာ၊ သူ့အဖုတ်နံရံ အနှံ့အပြားကို ကိုတင်ထွတ် လိင်ချောင်းကြီးက ပွတ်တိုက်မိနေလေတော့သည်။

နှစ်ယောက်စလုံးမှာ အတွေ့အကြုံရှိသူများ ဖြစ်ကြသဖြင့် ကာမအရသာကို ကောင်းကောင်း ခံစားကြရသော်လည်း၊ နှစ်ယောက်စလုံးမှာ ပြတ်လပ်နေကြတာလည်း ကြာပြီမို့ သိပ်အကြာကြီး မခံပေ။ နှစ်ယောက်စလုံး တပြိုင်နက်ထဲ ပထမဆုံး ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားကြပြီး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားရင်း ကောင်းကောင်းကြီး မှိန်းကာ၊ အရသာခံနေကြလေတော့သည်။

ကိုတင်ထွတ် အိပ်ယာကနိုးလာတော့ အာရုံဦး အလင်းရောင်က အခန်းထဲ ထိုးဝင်နေပြီ။ သူ့ဘေးမှာတော့ သူ့ကိုကျောပေးပြီး အိပ်နေသော ယောက္ခမ ကြီး ဒေါ်ဒေါ်လှကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သေးအရမ်း ပေါက်ချင်လှသဖြင့် ကမန်းကတန်းထပြီး အိမ်သာသို့ ပြေးရလေသည်။ သေးပေါက်ပြီးသွား၍ ဘေးနားက ရေချိုးသည့်နေရာ သံမန်တလင်းမှာ ထိုင်ပြီး ရေခွက်နှင့် သူ့လိင်တန်ကြီးကို သေသေချာချာ ဆေးကြောလိုက်သည်။ ထိုအခိုက် ရုတ်တရက် အခန်းတံခါး ပွင့်သွားတော့ လန့်သွားသော်လည်း ဒေါ်‌ဒေါ်လှ ဖြစ်နေ၍ ပြုံးပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

“ဟော မေမေ နိုးလာပြီလား…”

“အင်း ရှူးပေါက်ချင်လို့ …၊ အိပ်တာတော့ မဝသေးဘူး..”

ကိုတင်ထွတ်တစ်ယောက် ဒေါ်ဒေါ်လှကို လှမ်းနှုတ်ဆက်လိုက်သော်လည်း လက်ကမူ သူ့လိင်တန်ကြီးကို ရေဆေးမပျက်။ သူ့လိင်တန်ကြီးကလည်း အိပ်ရေးဝထားတော့ အားတွေပြန်ပြည့်ကာ မာမာဖောင်းဖောင်းကြီး ဖြစ်နေသည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှရဲ့ မျက်လုံးတွေက သူ့လိင်တန်ကြီးပေါ်မှာ ရောက်နေတာတွေ့တော့ သူ့ကောင်ကြီးက ပိုကြီးဖောင်းတင်းမာလာ၏။ ကိုတင်ထွတ်က ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်သွားမှ ဒေါ်ဒေါ်လှတစ်ယောက် အိမ်သာပေါ်ထိုင်ကာ သေးကို တရွှီးရွှီး ပေါက်တော့သည်။

ကိုတင်ထွတ်တစ်ယောက် အိပ်ယာဘေးမှ ရေဘူး ကို ယူသောက်ပြီး ပြတင်းပေါက်ကို အသာလှပ်၍ နံနက်ခင်း လေပြေအေးလေးကို ရှူရှိုက်နေ၏။ ထိုစဉ် ရေချိုးခန်းထဲမှ ရေတဗွမ်းဗွမ်း လောင်းနေသံကြားတော့ ယောက္ခမကြီး ရေချိုးနေပြီဟု သိလိုက်ရသည်။ ညတုန်းက ယောက္ခမကြီးကို လိုးလိုက်ရတာ ကောင်းလိုက်တာဟု ပြန်တွေးမိတော့ သူ့လိင်တန်ကြီးမှာ ပြန်ထောင်ထလာ၏။ အင်း ယောက္ခမကြီး ရေချိုးနေတယ်ဆိုတော့ ငါလည်း သွားတိုက်မှ ရတော့မယ်ဟု တွေးရင်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့မိသည်။

ဟိုက် ယောက္ခမကြီးက ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ရေချိုးနေပါလား။ ကိုတင်ထွတ်က မထူးဆန်းသလို အမူအယာဖြင့် သူ့သွားပွတ်တန်ထုတ် သွားတိုက်လျက် ယောက္ခမကြီး ရေချိုးနေတာကို ပေါ်တင်ကြည့်နေလိုက်၏။ ဒေါ်ဒေါ်လှကလည်း ခပ်တည်တည်ပင် သူ့ ဘေးတွင် သွားတိုက်နေသော ကိုတင်ထွတ်ကို မေးဆပ်ပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်ရင်း

“ချွေးတွေနဲ့ အိုက်စပ်စပ်မို့ ရေတစ်ခါတည်း ချိုးလိုက်တယ်ကွာ..၊ မင်းရော မချိုးဘူးလား..”

“အင်း..ချိုးမယ်လေ..”

ကိုတင်ထွတ်တစ်ယောက် ဖိုးကျိုင်းတုတ် ဖြစ်သွား၏။ ကမန်းကတန်း ပလုတ်ကျင်း၊ အင်္ကျီလုံချည်ချွတ်ပြီး ဒေါ်ဒေါ်လှဘေးဝင်ကာ ရေခပ်ချိုးလိုက်၏။ သူ့ဘေးနားက ဆပ်ပြာတိုက်နေသော ဒေါ်ဒေါ်လှကို လှမ်းကြည့်ပြီး

“မေမေ ကျနော် ကျောကို တိုက်ပေးမယ်လေ..”

ဒေါ်ဒေါ်လှက ခေါင်းငြိမ့်ပြတာနဲ့ ကိုတင်ထွတ် ဆပ်ပြာတုံးကို ကောက်ယူပြီး လက်ဖြင့်ပွတ်ကာ ဒေါ်ဒေါ်လှကျောပြင်ကို ဆပ်ပြာမြုပ်ထအောင် ပွတ်ပေးနေတော့သည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှရဲ့ ကျောပြင်မှတဆင့် ခါး၊ နောက်တော့ တင်လုံးကြီးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေရင်း အားမလိုအားမရ ဖျစ်ညစ်လိုက်သေးသည်။

ယောက္ခမကြီးနဲ့ နှစ်ယောက်ထည်း ကိုယ်လုံးတီး ရေချိုးနေရသည့်အပြင် တကိုယ်လုံးကိုလည်း ဆပ်ပြာတိုက်ပွတ်ပေးနေရတော့ ကိုတင်ထွတ် လိင်ချောင်းကြီးမှာ သံချောင်းကြီးလို မာတောင်နေလေတော့သည်။ ကိုတင်ထွတ်က သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဒေါ်ဒေါ်လှ ပေါင်အရှေ့ပိုင်းကို သိုင်းဖက်လျက်ပွတ်သတ်ပေးရာ သူမက ဘာမှမပြောသဖြင့် ဝမ်းပြင်မှတဆင့် ဒေါ်ဒေါ်လှ နို့ကြီးများကိုပါ ဆပ်ပြာမြုပ်တွေဖြင့် ပွတ်သပ်ဆုပ်နှယ် ပေးနေတော့သည်။

ထိုကဲ့သို့ အနေအထားကြောင့် ထောင်မတ်နေသည့် ကိုတင်ထွတ် လိင်တန်ကြီးမှာ ဒေါ်ဒေါ်လှ ဖင်လုံးကြီးနှစ်ခုကြား လွှထိုးသကဲ့သို့ ပွတ်တိုက်မိနေလေသည်။ ဒေါ်ဒေါ်လှမှာလည်း ကိုတင်ထွတ်၏ အပွတ်အသပ် အဆုပ်အနယ်ကြောင့် ကာမဆိပ်တက်လာပြီဖြစ်ရာ ကိုတင်ထွတ် ဒုတ်ကြီးက သူ့ဖင်ကြားကို တိုးဝင်လျှောတိုက်နေတော့ ဒူးများပင် ညွတ်ခွေချင် လာသဖြင့် သူ့ကျောကို ကိုတင်ထွတ်ရင်ခွင်ထဲ မှေး လျှက် မှီထားရင်း ကိုတင်ထွတ်ကိုယ်လုံးကို လက်နောက်ပြန်ကိုင်လျက် ခိုထားမိလေသည်။

ကိုတင်ထွတ်မှာ အရမ်းအရမ်းကို စိတ်ထလာပြီ ဖြစ်သဖြင့်၊ ဒေါ်ဒေါ်လှ လက်နှစ်ဘက်ကို ကိုင်ကာ ရေကန်ဘောင်ပေါ် ထောက်ကိုင်စေလိုက်ပြီး ဒေါ်ဒေါ်လှခါးကလေးကို ဆွဲလျက် ဖင်ကို ကုန်း ခိုင်းလိုက်သည်။ အုတ်ကန်ဘောင်ကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လျှက် ခါးကိုနိမ့်ကာ ဖင်ကိုကော့လိုက်သဖြင့် ဒေါ်ဒေါ်လှဖင်ကြီးမှာ ကားပြီး စွင့်တက်လာ၏။ ကိုတင်ထွတ်က ဒေါ်ဒေါ်လှ ပေါင်နှစ်လုံးကို ချဲရပ်စေပြီး ပေါင်ခွဆုံကြားမှာ ကွဲအာနေသော အဖုတ်၀တွင် သူ့ဒုတ်ကြီးကိုတေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းလိုက်လေသည်။

“အား…. ရှီး….”

ဒေါ်ဒေါ်လှနှုတ်ဖျားမှ ညည်းတွားသံလေး ထွက်လာသည်။ မာကြောကြော ပူနွေးနွေး အချောင်းကြီးက သူ့အဖုတ်အတွင်းသား နုနုလေးကို တိုးတိုက်ဝင်လာလို့ အာရုံကြောတွေက စိမ့်သွားအောင် ကောင်းသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ အကြံသမား ကိုတင်ထွတ်က ဒေါ်ဒေါ်လှအဖုတ်ထဲ သူ့လိင်တန်ကြီးကို ဖြေးဖြေးချင်း အသွင်းအထုတ် လုပ်နေရင်းက ဆပ်ပြာတုန်း အပဲ့လေးကို ဒေါ်ဒေါ်လှ ခရေပွင့်လေးထဲ သူ့လက်မဖြင့် ထိုးသွင်းပေးနေ၏။ သူ့ လက်မ တစ်ဆစ်ခန့် အေးဆေးဝင်သွားသော်လည်း ဒေါ်ဒေါ်လှထံမှ ငြင်းဆန်သောအသံ မကြားရသဖြင့် လက်ညိုးနှင့် လက်ခလယ် နှစ်ချောင်းဝင်အောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း ကစားပေးနေလေသည်။

သူ့လိင်ချောင်းကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းသာ အဝင်အထွက် လုပ်ပေးနေသဖြင့် အရှိန်တက်နေသော ဒေါ်ဒေါ်လှတစ်ယောက် ဖင်ကြီးကို ကော့ကာကော့ကာ လိုက်လိုက်လာပေရာ၊ ကိုတင်ထွတ်၏ လက်နှစ်ချောင်းကလည်း ဒေါ်ဒေါ်လှဖင်ပေါက်ကို ရှောရှောရှူရှူ ဝင်နိုင်အောင် လုပ်ပေးနေသလို ဖြစ်နေတော့သည်။ ထိုအခါ ကိုတင်ထွတ်က သူ့လိင်တန်ကြီးကို ဒေါ်ဒေါ်လှအဖုတ်တွင်းမှ ဆွဲချွတ်လိုက်ရာ ဒေါ်ဒေါ်လှခင်မျာ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားရလေသည်။ သို့သော်လည်း ထိုအတန်ထိပ်ခေါင်းက မိမိဖင်ပေါက်၀ကို တိုးလာနေကြောင်း သိရသဖြင့် အတွေ့ အကြုံရှိသူပီပီ ဖင်၀ကြွတ်သားကို အသာလျှော့ပေးလိုက်လေသည်။ သို့သော်လည်း စိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် ကိုတင်ထွတ်ကို လှမ်းသတိပေးလိုက်၏။

“ဖြည်းဖြည်းကွဲ့ မောင်တင်ထွတ်..၊ မင်းဟာကြီးက တုတ်တယ်၊ အရမ်းဆောင့်မထိုးနဲ့ ချော့သွင်း၊ တော်ကြာ ငါ့ဖင် ပြဲသွားဦးမယ်..”

“ဟုတ်.. ဟုတ်..မေမေ…၊ ဪ.. မမ….”

ကိုတင်ထွတ်က ယောက္ခမကြီး အတွေ့အကြုံ တော်တော်ရှိတာပဲဟု တွေးလိုက်မိသည်။ သူ့မိန်းမ ဝင်းပပကို ဖင်ချရဖို့ သူ မနည်းသိမ်းသွင်းခဲ့ရသည် မဟုတ်လား။ နှစ်ယောက်စလုံး အတွေ့အကြုံရှိတော့လည်း သိပ်မကြာခင် ကိုတင်ထွတ်လိင်တန်ကြီး ဒေါ်ဒေါ်လှဖင်ပေါက်ထဲ အဆုံးထိ ဝင်ရောက်သွားတော့သည်။ ကိုတင်ထွတ်မှာ ထိုအခါမှ အပီအပြင် နေရာယူ ဒူးကွေးညွတ်ကာ ဒေါ်ဒေါ်လှခါးလေးကို ကိုင်ကာ ဆွဲဆွဲဆောင့်လေတော့သည်။

ဒေါ်ဒေါ်လှ၏ ရေစိုပြီး ဝင်းပြောင်နေသော တင်သားစိုင်ကြီးများက ကိုတင်ထွတ် ပေါင်ခြံဖြင့် ဖတ်ကနဲ ရိုက်ဖိမိတိုင်း တုန်ကနဲ တုန်ကနဲ ကျောက်ကျောတုံးကြီးများလို ဘေးတဘက် တချက်စီသို့ လိမ့်လိမ့် သွားပုံကလည်း ကြည့်ကောင်းလှပေသည်။ ဆပ်ပြာရည်များ ရှိနေသော်လည်း တင်းကြပ်လှသည့် ဒေါ်ဒေါ်လှ ဖင်ပေါက်ဝ၏ ဖျစ်ညှစ်မှုအားကြောင့် ကိုတင်ထွတ်မှာ ကြာရှည်တော့ မဆွဲနိုင်ပါ။ ခဏအတွင်းမှာပင် အားပြင်းလှသော သုတ်ရည် များက သူ့လိင်ချောင်းထိပ်မှ ဖျောကနဲ ဖျောကနဲ ဒေါ်ဒေါ်လှ ဖင်ခေါင်းထဲမှာ ပန်းထွက်သွားရရှာတော့သည်။

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

ကုတင်ပေါ် ဖင်ထောင်ကုန်းပေးနေသော ယောက္ခမကြီးကို အားရပါးရ အနောက်ကနေ ဆောင့်လိုးနေသော ကိုတင်ထွတ်တစ်ယောက် သူ့အခန်းထောင့် စားပွဲပေါ်က တဂွမ်ဂွမ် မြည်လာသော ဖုန်းသံကြောင့် နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အင်း စနေနေ့၊ ဒီအချိန်ဆိုရင် သူ့မိန်းမ ဝင်းပပပဲ ခေါ်တာ ဖြစ်ရမယ်ဟု သိလိုက်သည်။ ယောက်က္ခမကြီး သူ့ လက်ကို အတင်းဆွဲနေသည့်ကြားမှ ရုန်းထွက်ပြီး သူ့လိင်တန်ကြီးကိုလည်း ဒေါ်လှလှအဖုတ်တွင်းမှ ဖေါးာက်ကနဲ မြည်အောင် ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး တယ်လီဖုန်းရှိရာသို့ ဒုတ်တန်းလန်းနှင့် ပြေးသွားလေသည်။ တယ်လီဖုန်းဘေးက ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ပြီး ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်တော့ ဟောဟဲ ဟောဟဲ ဖြစ်နေပြီး သူ့အသက်ရှူသံတွေက မြန်နေသည်။

“ဟေး အချစ်လား ဘယ်လိုလဲ အဆင်ပြေရဲ့လား…”

“ပြေပါတယ်၊ ကိုရော ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ အသံက မောနေတာလား…”

ကုတင်ပေါ်မှာ တန်းလန်းကြီး ကျန်ခဲ့သော ဒေါ်ဒေါ်လှတစ်ယောက် ကိုတင်ထွတ် ထိုင်နေရာသို့ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့်ပင် လျှောက်လာပြီး ကိုတင်ထွတ် ကုလားထိုင်ဘေးမှာ ဒူးထောက်ရက်ဖြင့် ကိုတင်ထွတ် လိန်တန်ကြီးကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ကိုတင်ထွတ်က ယောက္ခမကြီးလည်ဂုတ်ကို သူ့လက်ဖဝါး တစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးရင်း ဖုန်းဆက်ပြောနေလိုက်သည်။

“အေး အခု ကိုယ်က လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်နေတုန်း တန်းလန်းကြီး ဝင်းက ခေါ်လို့လေ..၊ မမျိုးတို့ကော ပြန်ရောက်ပြီလား…”

“မမျိုးတို့ မရောက်သေးဘူး၊ တနင်္လာမှ ရောက်မယ် ထင်တယ်၊ ကို့ဆီမှာ မေမေ ရောက်နေတယ်ဆို..”

“ဟုတ်တယ် မနက်ဖြန် ဖေဖေ့ဆီ ပြန်ပို့ပေးရမယ်…”

“အခု မေမေက ဘာလုပ်နေလဲ …”

“အော် ဗိုက်ဆာလို့တဲ့ ငှက်ပျောသီး စားနေတယ်…”

ကိုတင်ထွတ်က သူ့ကို ပုလွေပေးနေသော ယောက္ခမကြီးကို ငုံ့ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်သည်။

“ခိခိ မေမေကတော့ လုပ်ပြီ၊ မေမေ့ကို ဂရုစိုက်လိုက်ဦးနော် ကို…”

“အင်းပါ… ကို သေချာ ဂရုစိုက်ထားပါတယ်၊ လိုလေသေးမရှိ…”

ယောက္ခမကြီးက ပုလွေမှုတ်နေရင်းက ကိုတင်ထွတ် ကို မျက်စောင်းတစ်ချက် မော့ထိုးလိုက်သည်။ အဲ့ဒီနေ့ တစ်နေ့လုံး အပြင်မထွက်ကြပဲ ကိုတင်ထွတ်နဲ့ ဒေါ်ဒေါ်လှ ၊ ကိုတင်ထွတ်အခန်းထဲမှာ တစ်နေကုန် လိုးကြသည်။ ဗိုက်ဆာရင် အနားက delivery လုပ်ပေးသော ထမင်းဆိုင်က လှမ်းမှာပြီး စားကြသည်။ ကိုတင်ထွတ်တစ်ယောက် သူ့မိန်းမ ဝင်းပပသာ သူ့ ယောက္ခမကြီးလို အရှက်ကုန်ပြီး အပေးကောင်းလိုက်ရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲလို့တောင် တွေးမိသည်။ ပုံစံမျိုးစုံကို နှစ်ယောက်စလုံး ငတ်ငတ်နှင့် အသေတီးကြတော့သည်။ အခေါ်အဝေါ်ကတော့ နှုတ်ကျိုးနေတာလည်းပါ၊ နောက်ဆိုလည်း သူများရှေ့မှာ မှားခေါ်မိမှာစိုးလို့ မပြောင်းကြ ၊ မောင်တင်ထွတ် နှင့် မေမေပဲ ခေါ်ကြပြောကြသည်။

တစ်နေ့လုံး လိုးဆော်ကြသဖြင့် ညကြတော့ မတတ်နိုင်ကြတော့ နှစ်ယောက်လုံး အိပ်မောကျသွားကြသည်။ နောက်ရက် မနက်အစောကြီး အိပ်ယာနိုးတော့ အားပြည့်နေကြပြီမို့ နှစ်ယောက်သား တဖုံးဖုံး ဆော်ကြသည်မှာ ကိုတင်ထွတ် သူ့ယောက္ခမကြီးကို သူတို့နေသည့်မြို့ ပြန်လိုက်ပို့ခါနီးအထိ ဖြစ်လေတော့သည်။

ပြီးပါပြီ။