ထူးခတ်မရသော ဆန္ဒများနောက်
ရေးသားသူ – မောင်ခြိမ့် ( အတွေးပင်လယ်ပြာတွင် ရေးသားသည်။ )
🏵️အခန်း ( ၁ )🏵️
ပေ ၆၀ ပေ ၁၀၀ ပတ်လည် ခြံဝင်းထဲရှိ အစိမ်းရောင် ၄ ထပ်တိုက်ကြီး၏ ပထမထပ်တွင် ခပ်မြူးမြူး တီးလုံးသံလေးနှင့် အသားဖြူဖြူ ကိုယ်လုံးခပ်လှလှ ခါးသေးရင်ချီ မိန်းမချောလေးတစ်ယောက် စီးချက် ကျကျလေး ကခုန်နေ၏။
” သမီးရေ … ပိုးရတီ … ကျောင်းနောက်ကျမယ်နော် … ၇ နာရီ ကျော်နေပြီ ”
” ဟုတ် … ဒယ်ဒီ ”
အခန်းဝမှ ထွက်ပေါ်လာသော ဖခင်ဖြစ်သူအသံ ကြောင့် စက်ပိတ်ကာ အကရပ်ပြီး အခန်းပြင် ထွက်လာတော့သည်။ အောက်ထပ် သူမ အိပ်ခန်းလေးထဲ ရေလဲထမိန်ယူကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး အားကစား ဝတ်စုံလေးအား ချွတ်ချလိုက်၏။ လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးနှင့် ပုခုံးသား ပြည့်ပြည့်လေးအောက် လုံးဝန်း စူထွက်နေသော နို့အုံထိပ် နို့သီးခေါင်း ၂ ဖက်မှာ ပန်းရောင်းသန်းကာ ပေါ်သည်ဆိုရုံလေးသာ။ ကျန်းမာရေး လိုက်စားသူမို့ ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးနှင့် ဆီးခုံးပေါ်မှ အမွှေးစိမ်းလေးများမှာ အဖုတ် မျက်နှာပြင်ပေါ် ခပ်ကျဲကျဲ ပေါက်ရောက်နေ၏။ ခါးသေးကျဉ်လေးအောက် ဝိုင်းစက်ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားစိုင် ၂ ဖက်မှာ မြင်သူ လည်ပြန်ငေးယူရသည်။ ရေချိုးခန်းထဲရှိ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ထဲ သူမခန္ဓာကိုယ်အား တစ်ပတ်လှည့်ကြည့်ကာ အားရကျေနပ်မှ ရေချိုးတော့၏။
ပိုးရတီမှာ အသက် ၂၀ နှစ်ထဲ ရောက်ရှိနေသည်။ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ အငြိမ်းစား ဗိုလ်မှုးကြီးဦးရဲကျော် နှင့် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆုရတီတို့၏ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေး ဖြစ်သည်။ ဦးရဲကျော်မှာ အငြိမ်းစား ဆိုသော်လည်း အသက် ၅၃ နှစ်သာ ရှိသေး၏။ ဆီးချိုရောဂါရှိသဖြင့် ဆေးပင်စင် ရရှိထားချင်းသာ ဖြစ်သည်။ နှစ်ဖက်မိဘများ သဘောတူ ပေးစားထားသဖြင့် အသက် ၈ နှစ်ကျော်ငယ်သော ဒေါက်တာဆုရတီဖြင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့ရ၏။ ဆေးပင်စင် ယူပြီးသည်နှင့် မိဘအမွှေပေးသော ခြံဝင်ကြီးထဲ အိမ်ရှေ့မြေအလွတ် ခြံကာ ပေ ၅၀ ပတ်လည် ၄ ထပ်တိုက်ကြီး ဆောက်ကာ မိသားစုနှင့် နေထိုင်လျက်ရှိသည်။
ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါက်တာဆုရတီမှာ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ မိဘအမွှေများနှင့် မပူမပင် နေရသော်လည်း မြို့ထဲ အထူးကု ဆေးခန်းများ၌ အချိန်ပိုင်းဆေးခန်းထိုင်ကာ စီးပွားရှာနေတုန်းပင်။ အသက် ၄၅ နှစ်အရွယ် ဒေါက်တာဆုရတီမှာလည်း သမီးဖြစ်သူ ပိုးရတီနှင့် ညီအစ်မသဖွယ် နုပျိုလှပနေပြီး လှပသော ကိုယ်လုံးပိုင်ရှင်တစ်ယောက် ဖြစ်၏။ အခုထိ စီးပွားရေးနယ်ပယ်မှ လုပ်ငန်ရှင်များ ပညာတတ် အသိုင်းအဝိုင်းမှ ဆရာဝန်ကြီးများက မသိမသာ ပိုးပန်းနေကြဆဲ ဖြစ်သည်။
” တီတီ … တီတီ ”
” သမီးရေ … သော်သော် … လာခေါ်နေပြီ ”
” ဟုတ်မာမီ … ပြီးပြီ … လာပြီ လာပြီ ”
ပိုးရတီမှာ အစိမ်းရောင် ပါတိတ်ဝမ်းဆက်လေးဖြင့် လွယ်အိပ်အဖြူလေးလွယ်ကာ သူမအိပ်ခန်းလေးထဲမှ ထွက်လာခဲ့၏။ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါက်တာဆုရတီ၏ ဂိုက်လုပ်ပေးမှုကြောင့် ပိုးရတီတစ်ယောက် ယခုအချိန် ဒုတိယနှစ် ဆေးကျောင်းသူလေး ဖြစ်နေခဲ့သည်။ သို့သော် ဖခင်ဖြစ်သူ စည်းစနစ်များကြောင့်လည်း အပေါင်းအသင်းနည်းကာ အပြင်လောကတွင် အပေါင်းအသင်း နည်းခဲ့ရ၏။ ဧည့်ခန်းထဲရှိ မိခင်နှင့် ဖခင်အား ပါးပြင်တစ်ချက်ဆီ နမ်းရှိုက်ကာ အိမ်ရှေ့ ပြိုင်ကားအနီလေးဆီ ထွက်ခွာသွားတော့ သည်။
” သမီးက … ဆုငယ်ငယ်က …… အတိုင်းပဲ ”
” မယ့် … ကိုကြီးနော် … ဆု … အဲ့အရွယ် … သမီးလောက် ကိုယ်လုံးမလှပါဘူး ”
” လှတာပေါ့ … ဆုရဲ့ … ကိုကြီး အသိဆုံးပါ ”
” အိုရ် ”
ဦးရဲကျော်မှာ စကားပြောရင်း ဒေါ်ဆုရတီ ဖင်ကြီးအား ညှစ်လိုက်သဖြင့် ဒေါက်တာဆုရတီတစ်ယောက် မျက်နှာလေး ရဲကနဲ့ ဖြစ်သွားရသည်။
” ကဲ … ဆီးချိုတိုင်းမယ် … ကိုကြီး …။ ဆု မရှိတဲ့ အချိန် လက်ဖက်ရည် … ခိုးမသောက်ရဘူးနော် ”
” အင်းပါ … ဆုရဲ့ ”
စကားဆုံးသည်နှင့် လင်မယားနှစ်ယောက် အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ရောက်သွားတော့၏။
………………………………………………………
” အားပါး … လှလိုက်တာ သဲရာ … လာ တက် ”
သော်တာထွန်း ကိုယ်တိုင် ကားတံခါးဖွင့်ပေးကာ အချစ်တော် ပိုးရတီအား ဆီးကြိုလိုက်တော့သည်။ ပိုးရတီမှာ ဆေးကျောင်းတွင် သော်တာထွန်းဆိုသော Tomboy တစ်ယောက်ဖြင့် ရင်းနှီးမိရာမှ အချစ်တော်ဘဝ ရောက်ခဲ့ရသည်။ သော်တာထွန်းအား သူငယ်ချင်းများက သော်သော် ဟု ခေါ်သဖြင့် ပိုးရတီကိုယ်တိုင် သော်သော်ဟုခေါ်ရင်း နှုတ်ကျိုးနေမိ၏။ သော်သော်မှာ အစ်ကိုတစ်ယောက်ရှိပြီး ချမ်းသာသော မိသားစု အသိုင်းအဝိုင်းမှ မွေးဖွားလာသည်။ ပညာရေး ထူးချွန်းသဖြင့် မိဘများက အလိုလိုက်ကာ ဖူးဖူးမှုတ်ထားသော မိန်းမချောလေး တစ်ဦးပင်။ ယောကျ်ားစိတ်ပေါက်နေပြီး အင်္ကျီလက် ရှည်နှင့် ပုဆိုးသာ အမြဲဝတ်သည်။ ပိုးရတီလောက် မချောပေမယ့် ရယ်လိုက်တိုင်း ပါးချိုင့်လေးများက မိန်းမရော ယောကျ်ားများပါ ဆွဲဆောင်ထားနိုင်သည်။ Tomboy ဆိုသော်လည်း ဖင်မရှိ ရင်မရှိ မဟုတ်ပေ။ ဒါကိုတော့ ပိုးရတီ အသိဆုံးပင်။ အတန်းထဲတွင် သော်သော်နှင့် ပိုးရတီတို့မှာ စံပြ ချစ်သူများအဖြစ် ရေပန်းစားနေတော့၏။
” သော်သော် … ညည … ပိုး … ဖုန်းဆက်ရင် … လေသံတွေ ကြားနေရတာ … အပြင် ကားလျှောက် မောင်းနေတာမလား ”
” ဟာ … မဟုတ်ပါဘူး … သဲကလည်း … မုန့်ထွက် စားတာပါ ”
” ဒါပဲနော် … ပိုးစကား … နားမထောင်ရင် … ဆက်ဆံရေး … ရပ်ပစ်မှာ ”
” အမလေး … သော်သော်ကို … မထားခဲ့ပါနဲ့ … သဲရယ် …။ သဲနဲ့ … ဝေးရင် … သော်သော် သေမှာ ”
” ဟွန့် … အပိုတွေ ”
ကားလေးမှာ လမ်းမကြီးအတိုင်း မောင်းလာရင်း မီးပွိုင့် ၅ ခု ကျော်လာရာ ညာဘက် ချိုးလိုက် တော့၏။ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက် အဝင်စလေး အရိပ်ကောင်းသော သစ်ပင်ကြီးများ တည်ရှိနေသည်။ သစ်ပင်ကြီး တစ်ပင်အောက် ကားရပ်လိုက်သည်နှင့် ဘေးမှ ကားပြတင်းပေါက် ၄ ပေါက်စလုံး အလုံပိတ်ကာ ပြိုင်ကားရှေ့ခန်းရှိ ထိုင်ခုံလေးမှာ နောက်လှန်သွား၏။ ပိုးရတီမှာ ကားနောက်ခန်းခုံသို့ ပြောင်းထိုင်ကာ ပါတိတ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးလေးများ ဖြုတ်ကာ ရင်ဖွင့်ရင်း ဘရာစီယာကိုင်းလေးအား ပုခုံးပေါ်မှ တစ်ဖက်ချင်း အောက်လျှောချပစ် နေသည်။
ဖြူဖွေးလုံးဝန်းသော နို့အုံလေး ထွက်ကျလာစဉ် သော်သော်တစ်ယောက် စက်ပိတ်ကာ ကားနောက်ခန်း ကူးလာခဲ့၏။ ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်နေသော ပိုးရတီ ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်နေရာယူကာ နို့အုံထိပ် ကပ်နေသော နို့သီးခေါင်း နီတာရဲလေးအား လျှာထိပ်လေးဖြင့် ထိုးကလော်ကာ ဆွဲစုပ်တော့သည်။ ချက်ချင်း ပိုးရတီ မျက်လုံးလေး စင်းကျလာကာ သော်သော့်ခေါင်းလေးအား ဖမ်းကိုင်ရင်း နို့အုံလေးနှင့် ဖိကပ်ထားလိုက်၏။ ကျောင်းဖွင့်ရက် မနက်တိုင်း သော်သော်၏ အပြုအစု အယုအယအောက် ရောက်ရှိခဲ့သည်မှာ ၆ လ ကျော်လာခဲ့သည်။
နို့သီးခေါင်း နီတာရဲလေးအား မာခဲလာအောင် ၅ မိနစ်ခန့် စို့ပြီးသည်နှင့် သော့်သော့်ခေါင်းလေးမှာ အောက်သို့ ရွေ့သွားတော့၏။ ထိုအချိန် ပိုးရတီတစ်ယောက် ဘရာစီယာကိုင်းအား ပြန်တင်ကာ အင်္ကျီကြယ်သီးများ ပြန်တပ်နေသည်။ ကားနောက်ခန်း ခုံပေါ် ထိုင်လျက်အနေထားဖြင့် ပေါင်တန်နှစ်ဖက် ဖြဲပေးရာ သော်သော်တစ်ယောက် ပိုးရတီ ပါတိတ် ထမိန်အောက်နားစလေးအား ပေါင်ရင်းထိ ဆွဲလှန်ကာ ဒူးအထက်နားမှ စပြီး လျှာအပြားလိုက်ဖြင့် ပေါင်ခြံနားထိ တစ်ဖက်ပြီးတစ်ဖက် ယက်ပေးနေ၏။ ပေါင်ဂွလေးထဲ အနက်ရောင် ဇာအတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးထဲမှ စောက်ပတ်လေးမှာ ဖောင်းကြွ လာတော့သည်။
ထိုစဉ် ပိုးရတီ ညာဘက်လက်လေးမှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဂွလေးအား ပေါင်ခြံတစ်ဖက်သို့ ဆွဲကပ် ပေးလိုက်၏။ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး ဘေးကပ် သည်နှင့် အမွှေးစိမ်း ပါးပါးလေးများဖြင့် ဖောင်းကား လာသော အဖုတ်နူတ်ခမ်းဝလေးထဲ အရည်ကြည်များ အိုင်နေသည်။ သော်တာထွန်း နှုတ်ခမ်းဖူးဖူး လေးမှာ ပေါင်ခြံအား ဆွဲစုပ်နေရာမှ ပိုးရတီအဖုတ်လေးအား အောက်မှအပေါ်သို့ ပင့်ယက်ကာ အစိလေးအား တေ့စုပ်ပစ်သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်သလို လျှာထိပ်လေးဖြင့် ဝိုင်းလိုက် ပါးစပ်ထဲ ဆွဲသွင်းစုပ်ရင်း အစိထိပ်မှ အဆံလေးအား လျှာထိပ်ဖြင့် ဖိထိုးပေးပြန်၏။
” အ … အမေ့ ………… သော်သော်ရယ် ”
ပိုးရတီတစ်ယောက် စောက်စိလေးအား အမျိုးမျိုး ကလိခံရသဖြင့် သော်တာထွန်းခေါင်းအား စောက်ပတ်လေးဖြင့် ဆွဲကပ်ကာ ပေါင်နှင့် ညှပ်ထားလိုက်ရသည်။ အစိလေး စုပ်လိုက် စောက်ခေါင်းပေါက်လေး ထဲ လျှာထိုးသွင်းကာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်လိုက်ဖြင့် ခဏအကြာ ပိုးရတီ လည်ပင်းကြောများ ထောင်လာကာ သော်တာထွန်း မျက်နှာအား အချက် ၂၀ ခန့် ဆွဲပွတ်ရင်း စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်ပစ်တော့၏။ သော်တာထွန်းမှာ စောက်ခေါင်းပေါက်အား ပါးစပ်ဖြင့် တေ့ပိတ်ကာ ထွက်လာသမျှ စောက်ရည်များအား တဂွတ်ဂွတ်ဖြင့် မျိုချနေသည်။
” အ… အ …… မ …… မ…… မရ… တော့ … ဘူး … သော်သော်ရယ်… အင့် အင့် …… ထွက် ထွက် … ထွက် ပြီ ဟာ … အမလေးးး … အဟင့် ဟင့် ”
ပိုးရတီ စောက်ရည်များကုန်မှ သော်တာထွန်းမှာ စောက်ပတ်လေးအား တစ်ရှုးဖြင့် သန့်စင်ပေးကာ ကားအပြင်ဘက်ထွက်ပြီး ရေသန့်ဗူးဖြင့် မျက်နှာသစ်ပစ်လိုက်၏။ ကားထဲပြန်ဝင်လာကာ ကားရှေ့ခန်းမှ တဘက်တစ်ထည်ယူပြီး မျက်နှာသုတ်ကာ ကားလေးအား ဆေးကျောင်းသို့ မောင်းထွက်ခဲ့သည်။
……………………………………………………
လက်မှ နာရီကို မသိမသာ ခိုးကြည့်ရင်း ဒေါက်တာဆုရတီ ရင်ခုန်နေမိသည်။ အချိန်က ည ၈ နာရီ ထိုးဖို့ ၁၅ မိနစ်သာ လိုတော့၏။ ဒီနေ့ည ခင်ပွန်းဖြစ်သူ သူငယ်ချင်း ဦးစိုင်းမောင်တို့လင်မယားအား ညစာဖိတ်ကျွေးရန် စီစဉ်ထားသည်။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဒေါက်တာဆုရတီခင်ပွန်း ဦးရဲကျော်နှင့် အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်း ဖြစ်သည်။ အရင်တစ်ခေါက် ဖိတ်ကျွေးစဉ် အဖြစ်အပျက်လေးအား တွေးမိရင်း ဒေါက်တာဆုရတီ ရင်ဖိုနေမိ၏။ အရင်တစ်ခေါက် ဦးစိုင်း မောင် တစ်ယောက်ထဲ ရှောက်ရှိလာသည်။ ဇနီးသည်မှာ ယောက္ခမ နေမကောင်းသဖြင့် အိမ်မှာ ကျန်ရစ်ကြောင်း ပြောပြနေ၏။
” ငါ့မိန်းမ … မခေါ်ခဲ့ဘူး ရဲကျော်ရေ …။ ဘွားတော် နေမကောင်းလို့ကွာ ”
” အေးပါ … စိုင်းမောင်ရာ …။ ငါလည်း ကျန်းမာရေး မကောင်းတာနဲ့ … အပြင်မထွက်ဖြစ်တော့ … မင်းတို့ဆီ မရောက်ဖြစ်တာပါ ”
” ငါ သိပါတယ် … ရဲကျော်ရာ …။ ကဲ … ငါကတော့ အပြင်းပဲချမှာ … မင်းက ဘီယာပဲသောက် ”
ဒေါက်တာဆုရတီမှာ ဘေးမှ အမြည်းလုပ်ပေးရင်း လင်ဖြစ်သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်နေသော ဦးစိုင်းမောင်အား ခိုးကြည့်နေ၏။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ ရှမ်းစပ်မို့ အသားဖြု ဥပဓိရုပ်သန့်သန့်ဖြင့် ကြည့်ကောင်းလှသည်။ မျက်ခုံးထူထူကြီးများ ထိစပ်နေကာ နှုတ်ခမ်းမွှေးစိမ်းစိမ်း ငုတ်တိုလေးများနှင့် ရယ်လိုက်တိုင်း သွားတက်လေးက ပေါ်ပေါ်လာ၏။ စားရင်း သောက်ရင်းဖြင့် ည ၁၁ ကျော်ကျော်တွင် နှစ်ယောက်သား မူးနေကြသည်။
” ငါ့ … မိန်းမက … အခုထိ တောင့်တုန်းနော် … စိုင်းမောင် ”
” ဟုတ်ပါတယ် … ရဲကျော်ရာ … ငါဘာပြောလို့လဲကွာ ”
” အေး … ငါလည်း ဆီးချိုဝင်ကတည်းက … မိန်းမနဲ့ ကောင်းကောင်း မနေဖြစ်တော့တာ ”
” အိုးးးး … ကိုကြီးနော် … သူစိမ်းတွေရှေ့ … ဘာတွေပြောနေတာလဲ ”
” အေ့ … ဒီကောင်က … သူစိမ်းလား … ဆုရဲ့ …။ ကိုကြီးသူငယ်ချင်း အရင်းခေါက်ခေါက်ပါ …… ဂေ့ …… ဝေါ့ …… အိ့ ”
” ကျွတ် … ကိုကြီး … မူးနေပြီ ထင်တယ် …။ ကိုစိုင်းမောင်ကို …… အားနာလိုက်တာရှင် ”
” မဟုတ်တာ … မဆုရယ် …။ ရဲကျော်က မူးလာရင် … ဒီအတိုင်းပဲ … အရင်ကတည်းက …။ အားမနာပါနဲ့ ”
” ကဲ … ကိုကြီး … ထ …… အိပ်တော့နော် …။ အိပ်ခန်းထဲ … သွားရအောင် ”
” ဂေ့ … အေ့ … ကိုကြီး … မ မူး ပါ ဘူး … ဆုရဲ့ …… အိ့ … အေ့ … ဂေ့ ”
ဦးရဲကျော်တစ်ယောက် မသောက်တာကြာပြီ ဖြစ်သဖြင့် မူးနေတော့သည်။
” အိုရ် … အရေးထဲ …… မီးက … ပျက်ပြန်ပြီ ”
ဒေါက်တာဆုရတီတစ်ယောက် ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဘေးနားရပ်ရင်း တွဲခေါ်နေစဉ် မီးပျက်သွားတော့၏။
” ရလား … မဆု ”
ဦးစိုင်းမောင်မှာ ထရပ်ရင်း အမှောင်ထဲ ကူထိန်းပေးရာ လက်တစ်ဖက်မှာ ဒေါက်ဆုရတီ၏ လုံးဝန်းသော နို့အုံတစ်ဖက်ကို အုပ်ကိုင်မိသွားသည်။
” အိုရ် ”
မီးပျက်နေသော်လည်း ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်ရောက်လာသော လ၏ အလင်းရောင်လေးဖြင့် အနီးကပ် မြင်နေရ၏။ ထိုစဉ် ဦးရဲကျော်မှာ အလိုက်သင့် ထရပ်ရင်း ယိမ်းယိုင်သွားသဖြင့် ဒေါက်တာဆုရတီမှာ ကမန်းကတန်း ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ချိုင်ကြားအား လက်လျှိုသွင်းကာ လှမ်းဆွဲလိုက်၏။ ဦးစိုင်းမောင်မှာလည်း ဒေါက်တာဆုရတီနောက် ကျောဘက်မှ ဟန်ချက်ထိန်းသယောင်ဖြင့် လွတ်နေသော လက်တစ်ဖက်က ခါးအောက် သိုင်းဖက်လျှိုသွင်းရင်း ပေါင်ဂွလေးအား လက်ဖဝါးနှင့် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
ဒေါ်ဆုရတီတစ်ယောက် လက်နှစ်ဖက်မှာ လင်ဖြစ်သူ ဦးရဲကျော်ရဲ့ ချိုင်းကြားညှပ်နေသဖြင့် အခက်တွေ့နေရသည်။ ဖင်ကြီးမှာ သူစိမ်းယောက်ျား ပေါင်ဂွထဲ ခပ်နွေးနွေး အရာဖြင့် ထောက်ခံထားရ၏။ ထိုစဉ် ဦးစိုင်မောင်၏ အဖုတ်ပေါ် အုပ်ကိုင်ထားသော လက်မှာ ဖိပွတ်နေသဖြင့် ကိုယ်လုံးလေး ဆက်ကနဲ့ တုန်သွားမိပြန်သည်။ တကိုယ်လုံး တရှိန်းရှိန်း ခံစားမိကာ သာယာသလိုလိုနှင့် ရှက်စိတ်ရော ကြောက်စိတ်ပါ ဝင်ရောက်လာတော့၏။
………………………………………………………
🏵️အခန်း ( ၂ )🏵️
အဖုတ်လေး ဖိပွတ်နေသည်ကို ဖင်ကြီးအား နောက်ဆုတ်ရှောင်ရာ ဦးစိုင်းမောင် ပေါင်ဂွအား ကပ်ပေးသလိုဖြစ်ပြီး ခပ်နွေးနွေး အရာကြီးမှာ မာထင်လာသည်။ ဖင်ကြားတည့်တည့် လီးဖြင့် အမြှောင်းလိုက် အထောက်ခံရရင်း အဖုတ်အား အုပ်ကိုင်ထားသော လက်မှာ ထမိန်အား အပေါ်သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲတင်နေပြန်၏။ ထမိန်အောက်နားစလေး ပေါင်ရင်းအရောက် အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဂွကြားထဲ လက်ခလယ်ထည့်ကာ စောက်စိလေးအား ဖိချေပေးနေတော့သည်။ အဖုတ်အက်ကွဲ ကြောင်းထဲ လက်ခလယ်ထိပ်ဖြင့် ၁၅ ချက်ခန့် အထက်အောက် ဖိဆွဲရင်း စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ ဇွိကနဲ့ လက်ခလယ်အား ထိုးထည့်ရာ ဒေါက်တာဆုရတီ ခန္ဓာကိုယ်လေး တဆက်ဆက် တုန်လာတော့၏။
လက်ခလယ်လေးအား စောက်ခေါင်းအတွင်းသား များက ညှစ်ထားသဖြင့် အထုတ်အသွင်းလုပ်ရာ ခပ်စီးစီးလေး ဖြစ်နေသည်။ ဒေါက်တာဆုရတီတစ်ယောက် ဦးစိုင်းမောင်၏ အကိုင်အတွယ်အောက် ကင်းကွာနေသော ကာမစိတ်များ ကြွတက်လာချိန် ဖျက်ကနဲ့ မီးပြန်လာသဖြင့် လူချင်းကွဲကွာသွား တော့၏။ လင်ဖြစ်သူ ဦးရဲကျော်အား အိပ်ခန်းထဲ တွဲပို့ပြီး ဦးစိုင်းမောင်မှာလည်း နှုတ်ဆက် ပြန်သွား သည်။
…………………………………………………….
” ဟော … ကိုစိုင်းမောင်တို့ လာပြီ … ဆုရေ …။ ဟင်းရည် ယူခဲ့လိုက်တော့ …။ အရက်နဲ့ … ပူပူနွေးနွေး မြည်းရအောင် ”
ဦးစိုင်းမောင်မှာ အရင်တစ်ခေါက် ဒေါက်တာဆုရတီ ချက်သော ငါးခေါင်းဟင်းရည်အား ကောင်းတယ်ဟု ချီးကျူးပြောဆိုထားသဖြင့် ဒေါ်ဆုရတီမှာ အကောင်းဆုံး ချက်ပြုတ်ထားလိုက်သည်။
” လာလာ … ကိုစိုင်းမောင်ရေ … ဒီတစ်ခေါက် မိန်းမရော … ပါလာပြီပေါ့ ”
” ဟုတ်ပါ့ဗျာ … ဒီတစ်ခေါက် သူလည်း အားနေတာနဲ့ … ခေါ်လာခဲ့တာ ”
ဦးစိုင်းမောင်ဇနီး ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ ဒေါက်တာဆုရတီ၏ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်အား မမှီသော်လည်း သူနေရာနှင့်သူတော့ ကြည့်ကောင်းသော မိန်းမချောတစ်ယောက် ဖြစ်၏။ ဦးစိုင်းမောင်နှင့် ဦးရဲကျော်မှာ မယားချင်း မိတ်ဆက်ပေးပြီး ခဏအကြာ ဒေါ်နန်းသဇင်နှင့် ဒေါက်တာဆုရတီတို့အား ဘီယာသောက်ရန် တိုက်တွန်းပြောဆိုနေသည်။ စားရင်းသောက်ရင်း တရိပ်ရိပ် တက်လာသော ဘီယာကြောင့် တခဏချင်း ဒေါ်နန်းသဇင်နှင့် ဒေါက်တာဆုရတီတို့ ရင်းနှီးခင်မင်သွားကာ ရယ်ရယ်မောမော စကားများ ပြောဆိုနေကြတော့သည်။
” ခ်ခ် … မဆုလည်း ဒီလိုပါပဲ … မမနန်းရယ် ”
” အင်းလေ … ကိုယ်တွေက မိန်းမသား … ဆိုတော့လည်း … ခက်သား ”
ဒေါ်နန်းသဇင်နှင့် ဒေါက်တာဆုရတီတို့ အတူ သောက်ရင်း စကားပြော လေးလံလာကာ ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ စားပွဲပေါ် ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွား၏။
” ဟော … မမနန်း … မရတော့ဘူး … ထင် …ထင် … ဂေ့ …… ဝေါ … အိ့ ”
ဒေါက်တာဆုရတီမှာ ဒေါ်နန်းသဇင် ခေါင်းစိုက်သွားသည်ကို ကြည့်ပြီးပြောရင်း သူမကိုယ်တိုင် အန်ချင်လာသဖြင့် ပါးစပ်အား လက်ဖြင့် အမြန်ပိတ်ကာ ထရပ်လိုက်တော့သည်။ သို့သော် ခန္ဓာကိုယ်မှာ ယိမ်းထိုးနေကာ စားပွဲခုံစွန်းအား လက်တစ်ဖက်က အားပြုကိုင်ထားလိုက်ရ၏။
” ရလား … ဆု … အန်တော့မယ် ထင်တယ် …။ စိုင်းမောင် … ဆုလေးကို … မင်းပဲ သန့်စင်ခန်း လိုက်ပို့ပေးလိုက်ပါ …။ ငါလည်း ထမရတော့လို့ ”
” အေးပါ … ရဲကျော် … ငါ လိုက်ပို့ပေးပါ့မယ် ”
” ဒီကနေ အိမ် … အနောက်တည့်တည့် … သွား လိုက် … မြောက်ဘက်ဒေါင့်မှာ ”
ဦးရဲကျော် စကားဆုံးသည်နှင့် ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဒေါက်တာဆုရတီအား တွဲကာ အိမ်အနောက်ဘက် ခေါ်လာရင်း သန့်စင်ခန်းတံခါးဖွင့်ကာ အထဲသွင်းလိုက်၏။ မျက်နှာသစ်သော ဘေစင်နားအရောက် ဒေါ်ဆုရတီမှာ ဘေစင်ဘောင်နှစ်ဖက်အား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ကာ တဝေါဝေါ ပျို့နေတော့သည်။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ သန့်စင်ခန်းတံခါးအား အတွင်းမှ ဂျက်ထိုးပိတ်ကာ ဒေါက်တာဆုရတီ နောက်ကျောဘက် မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြန်၏။
” ရလား … မဆု … ထိန်းမထားနဲ့ … အန်ချလိုက်ရင် အမူး သက်သာသွားမှာ ”
ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဒေါက်တာဆုရတီ နောက်ကျောဘက်မှ ကပ်ရပ်ကာ ပုခုံးအား နှိပ်ပေးရင်း ပြောပြ နေသည်။
” ဟုတ် … ဂေ့ …… ဝေါ့ … ဝေါ့ … ဖလူး လူးးး ”
ဒေါက်တာဆုရတီမှာ လက်တကိုင်း အင်္ကျီအစိမ်းလေးနှင့် အနက်ရောင် ထမိန်စကပ် ဝတ်ထားရင်း ဘေစင်ဘောင်နှစ်ဖက်အား ကိုင်ကာ ခါးညွတ်ပြီး အန်ချလိုက်၏။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ ပုခုံးအား နှိပ်ပေးရင်း လက်နှစ်ဖက်အား အောက်ရွေ့ကာ ထမိန်စကပ်အပြင်မှ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား ပွတ်ပေးနေသည်။ ပေါင်ပွတ်ရင်း စကပ်ထမိန်ချိတ်အား ဖြုတ်ကာ ခြေရင်း ချွတ်ချပစ်၏။ ဒေါက်တာဆုရတီ ခါးအောက်ပိုင်း အေးကနဲ့ ခံစားမိသဖြင့် အန်ရင်းတန်းလန်း မျက်လုံဖွင့်ကာ ဘေစင်အပေါ်ရှိ မှန်ချပ်အား စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ဦးစိုင်းမောင်မှာလည်း ထမိန်အားချွက်ကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီ အပြင်မှ အဖုတ်အား အုပ်ကိုင်ရင်း မျက်လုံးက မှန်ထဲအရောက် အကြည့်ချင်း ဆုံမိကြ၏။
ဒေါက်တာဆုရတီမှာ မှန်ထဲ မျက်လုံးချင်း စိုက်ကြည့်ကာ ခေါင်းလေးရမ်းပြနေသည်။ သို့သော် ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဂရုမစိုက် အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်မှ အဖုတ်အား လက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ ထိထိမိမိလေး ပွတ်ချေနေတော့၏။ ဒေါက်တာဆုရတီ မျက်လုံးလေးပြူးရင်း ဒုတိယအကြိမ် ခေါင်းရမ်းပြလိုက်ပြန် သည်။ တားမရသည့်အဆုံး ဘေစင်ဘောင်နှစ်ဖက်အား လက်ဖြင့် ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ကာ မျက်လုံးလေး မှိတ်ထားတော့၏။ ဝေးကွာနေသော ကာမအထိအတွေ့လေးကြောင့် ဒေါက်တာဆုရတီ မထိန်းနိုင်ရှာပေ။ တအားအား ညည်းရင်း ပေါင်တန်များ မသိမသာဖြဲကာ ဖင်ကြီးရမ်းခါနေရသည်။
” အား … အ … အ … အာကွာ … အဟင့် ဟင့် ”
၅ ကြိမ်ခန့် ထိုးအန်ထားသဖြင့် အမူးပြေကာ ရမ္မက်စိတ်လေး ထကြွလာတော့၏။ သန့်စင်ခန်းထဲ သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်နှင့် အနီးကပ် အတူရှိနေရင်း စောက်ပတ်လေးအား အနိုက်ခံရသဖြင့် အရသာ ထူးကဲစွာ ခံစားနေရသည်။
ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဒေါက်တာဆုရတီ ကာမစိတ်ကြွနေသည်ကို ကြည့်ရင်း အတွင်းခံ ဘောင်ဘီလေးအား ပေါင်လယ်ထိ ဆွဲချကာ စောက်စိလေးအား ထိထိမိမိ ဖိချေပေးလိုက်ပြန်၏။ ညာလက်ဖြင့် အစိလေးအား ဖိချေကာ ဘယ်လက်မှ သူ၏ ဘောင်းဘီ ဇစ်ဖွင့်ကာ ထောင်မတ်နေသော လီးအား ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဒေါက်တာဆုရတီ လက်တစ်ဖက်အား ဆွဲယူပြီး လီးပေါ် တင်ပေးထား၏။ အစိလေးအား ဖိချေရင်း စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ လက်ချောင်းလေးသွင်းပြီး အဝင်အထွက် ခပ်မြန်မြန် လေး လုပ်ပေးပြန်သည်။ ဒေါက်တာဆုရတီမှာ ဦးစိုင်းမောင်လီးအား ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း အလိုအလျောက် လက်နောက်ပြန် ဂွင်ထုပေးနေတော့၏။
ခဏအကြာ ဒေါက်တာဆုရတီ ဖင်ကြီး ဆက်ကနဲ့ ဆက်ကနဲ့ တုန်ကာ ခေါင်းလေးမော့ရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းအား ဖိကိုက်ပြီး စောက်ရည်များ ပေါင်ခြံထဲ စီးကျလာတော့သည်။ ဦးစိုင်းမောင်မှာလည်း လက်ချောင်းလေးအား စောက်ခေါင်းထဲမှ ထုတ်ကာ နို့အုံအား ပြန်ညှစ်ပေးနေရှာ၏။
” အ … အ … ထွက် … ထွက် … အင့် … အမလေး … အဟင့် ဟင့် … ထွက် ကုန် ပြီ … ဟင့်ဟင့် ”
ဒေါက်တာဆုရတီ လည်ပင်းကြောများ ထောင်ကာ စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်ရင်း ဦးစိုင်းမောင် လီးကြီး အား ခပ်တင်းတင်း ဂွင်းထုပေးနေသေးသည်။
” အားးးးးးး … ထုထု … မဆု … ကျနော်လည်း … ပြီး … ပြီး … အ … ပြီး တော့ မှာ ပါ …… အားဟား … ထွက် ထွက် … ထွက်ပြီ …… ထွက်ပြီ … အားးးးးး …… ရှီးးးးး … ရှီးးးးးးးးး ”
ခဏအကြာ ဦးစိုင်းမောင်လည်း လရည်များ ပန်းထွက်ကာ တရှီးရှီး ညည်းနေတော့၏။ ဒေါက်တာဆုရတီမှာ ကိုယ်တစ်ပတ်လှည့်ရင်း နှစ်ယောက်သား ခပ်တင်းတင်းဖက်ကာ အနားယူပြီး ကိုယ်လက်သန့်စင်ကာ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ ဧည့်ခန်းထဲအရောက် ဦးစိုင်းမောင်ဇနီး ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ တခေါခေါဖြင့် ဟောက်သံပေးကာ အိပ်ပျော်နေတုန်းပင်။ တစ်ဖက်ထိုင်ခုံမှ ဦးရဲကျော်အား မတွေ့မိသဖြင့် ဒေါက်တာဆုရတီ မျက်နှာလေးပျက်ကာ ထိတ်လန့်နေမိ၏။
” မစိုးရိမ်ပါနဲ့ … မဆုရယ် … ခုန … သန့်စင်ခန်း တံခါး … သေချာပိတ်ထားတာပါ ”
ဦးစိုင်းမောင် စကားအဆုံး ဒေါက်တာဆုရတီမှာ တစ်စုံတစ်ခု တွေးမိရင်း သူမတို့လင်မယား အိပ်ခန်းဘက် လျှောက်လာခဲ့သည်။ အိပ်ခန်းတံခါး ပွင့်နေကာ ကုတင်ပေါ် မှောက်လျက်အိပ်နေသော လင်ဖြစ်သူ ဦးရဲကျော်အား တွေ့မှ စိတ်ထဲ အပူလုံး ကျသွားတော့၏။ အိပ်ခန်းထဲ ခြေဖွဖွနင်းလာရင်း သူမ စကပ်ထမိန်မှာ စောက်ရည်များ လရည်များ ပေပွနေသဖြင့် ချွတ်ချရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီပါ ချွတ်ချပြီး ညဝတ် ဒူးဖုံးဂါဝန်လေး လဲဝတ်ထားလိုက် သည်။ ထိုအချိန် ဦးစိုင်းမောင်မှာ သူ၏အိမ်မှ ဒရိုင်ဘာ မောင်တူးအား ဖုန်းဆက်ခေါ်ကာ မယားဖြစ်သူ ဒေါ်နန်းသဇင်အား အိမ်ပြန်ခေါ်ခိုင်းလိုက်၏။
” မင်း … မမနန်းတော့ … များပြီး မှောက်သွားပြီ … မောင်တူးရေ … အိမ်ပြန်ခေါ်သွားတော့ … ငါက … မနက်မှ ပြန်လာတော့မယ် ”
” ဟုတ် … ဆရာ … ည ၁၀ နာရီပဲ ရှိသေးတာ … ဆရာကတော်က … မှောက်ပြီ … ခိခိ ”
ထို့နောက် ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် ဒေါ်နန်းသဇင်အား တွဲကာ ကားပေါ်တင်ပြီး မောင်တူးမှာ ကားစက်နိုးလိုက်တော့သည်။
” ဆရာ … ကျနော် သွားပြီနော် ”
” အေးအေး … မောင်တူး … ရော့ ၂ သောင်း …။ ညပိုင်း ဘယ်မှမထွက်နဲ့ … စားချင်တာ အိမ်မှာပဲ ဝယ်စားလိုက်တော့။ ငါက … မနက်မှ ပြန်လာမှာမို့ ”
တပည့်ဖြစ်သူ ဒရိုင်ဘာမောင်တူးအား မုန့်ဖိုး ၂ သောင်းပေးကာ ကားလေးထွက်သွားမှ ခြံဝန်းတံခါးပိတ်ကာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာခဲ့၏။ ဧည့်ခန်းထဲရောက်သည်နှင့် စားပွဲပေါ်မှ လက်ကျန်အရက်အား ဖန်ခွက်ထဲထည့်ကာ အကုန်မော့သောက်လိုက် ပြန်သည်။ အရက်ကုန်သည်နှင့် ဦးရဲကျော်၏ လင်မယားအိပ်ခန်းထဲ ခြေသံလုံအောင်နင်းကာ ဝင်လာခဲ့တော့၏။
…………………………………………………
မိနစ် ၂၀ ခန့် အကြာတွင် ပိုးရတီတစ်ယောက် အချစ်တော်လေး သော်တာထွန်းဖြင့် ညပိုင်း အပြင်ထွက် လျှောက်လည် စားသောက်ပြီး အိမ်ပြန်လာသည်။ ခြံဝင်းတံခါး သော့ခတ်ရင်း လျှောက်လာခဲ့ရာ သူမတို့ကားဘေး ကားအနက်လေးတစ်စီး ရပ်ထားသဖြင့် မျက်မှောင်ကြုံ့နေမိသည်။ ဧည့်သည်ရောက်နေသဖြင့် မိခင်ဖခင် မအိပ်သေးလျင် ဆူခံရမည့်အရေး တွေးကာ စိတ်ညှစ်သွား၏။ သို့သော် ဧည့်ခန်းထဲအရောက် သူမအတွေးများ လွဲသွား တော့သည်။ အရက်နံ့ ဘီယာနံ့များ မွှန်ထူနေသဖြင့် ဖခင်ဖြစ်သူနှင့် သူ၏မိတ်ဆွေများ သောက်စားထား ကြောင်း ရိပ်မိလိုက်၏။
စိတ်ထဲ အပူလုံး ကျသွားသည်နှင့် ဆီးပုံးတင်းလာကာ သေးပေါက်ချင်လာတော့သည်။ ပြန်ခါနီး အချစ်တော် သော်တာထွန်းမှာ ကားပေါ်တင် တစ်ချီပြီးအောင် ယက်ပေးထားသဖြင့် စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်ခဲ့ရ၏။ အခုမှ ဆီးသွားချင်လာသဖြင့် နောက်ဖေးဘက် အမြန်လျှောက်လာသည်။ မိခင်ဖခင် လင်မယားအိပ်ခန်းရှေ့အဖြတ် အိပ်ခန်းတံခါးမှာ တစ်ထွာခန့် ဟနေလျက် ညည်းသံသဲ့သဲ့ ကြားမိသော်လည်း သေးတအား ပေါက်ချင်နေသဖြင့် သန့်စင်ခန်းထဲဝင်ကာ သေးပေါက်လိုက်တော့၏။ ပြန်ထွက်လာစဉ် မိခင်ဖခင် လင်မယားခန်းရှေ့ အရောက် ဘာရယ်မဟုတ် မျက်လုံးကစားကြည့်မိသည်။
မြင်ကွင်းကြောင့် ပိုးရတီတစ်ယောက် အကြီးအကျယ် ထိတ်လန့်သွားရသည်။ အိပ်ခန်းထဲ ဖန်ချောင်းမီးအောက် မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါက်တာဆုရတီမှာ ပက်လက်အနေအထားနှင့် မှောက်အိပ်နေသော ဖခင်ဖြစ်သူခေါင်းအား ညာလက်ဖြင့် ဆွဲကိုင်ရင်း မျက်လုံးလေးစင်းပြီး ညည်းနေရှာသည်။ ဒေါက်တာဆုရတီ ဒူးဖုံးဂါဝန်လေးမှာ ခြေရင်းပုံနေပြီး သူမပေါင်ကြားထဲ အသားဖြူဖြူ ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့် နှင့် သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ဦးမှာ ကိုယ်လုံးတီး အနေအထားဖြင့် စောက်ပတ်လေးအား ယက်ပေးနေ၏။ တစ်ခန်းလုံး တိတ်ဆိတ်နေသဖြင့် အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများ ယက်သံ အစိလေးအား ဆွဲစုပ်သံ တပြွတ်ပြွတ်နှင့် အတိုင်းသား ကြားနေရသည်။ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါက်တာဆုရတီ ဘယ်လက်မှာ လက်တကိုင်း အင်္ကျီလေးပေါ်မှ နို့အုံလေးအား ညှစ်ချေကာ ဖင်ကြီးကော့တက်နေသည်။
” အားးးးး …. ရှီးးးးးးးးး …ကိုစိုင်းရယ် … မဆု …… ဒီလို အရသာ … မရတာ …… ကြာပါပြီ …… အမလေးးးး …… ရှီးးးးးးး …… ကျွတ် … ကောင်းလိုက်တာရှင် ”
မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါက်တာဆုရတီ ခါးလေးကော့ထိုးကာ စောက်ရည်များ ထောင်ပန်းရင်း ခဏအကြာမှ ဖင်ကြီး ကုတင်ပေါ် ဘုတ်ကနဲ့ ပြန်ကျကာ ငြိမ်ကျသွား၏။ ဒေါက်တာဆုရတီပေါင်ကြားမှ မျက်နှာပေါ် စောက်ရည်များ ရွှဲနေသော လူကြီး ထလာမှ ပိုးရတီ သိရှိလိုက်တော့သည်။ ဖခင်ဖြစ်သူ၏ အရင်းနှီးဆုံးမိတ်ဆွေ ဦးစိုင်းမောင်ဆိုသော လူကြီးပင်ဖြစ်၏။ အခုမှ အိမ်ရှေ့ သူမတို့ ကားဘေးနား ရပ်ထားသော ကားအနက်လေးမှာ ဦးစိုင်းမောင်ကားလေးမှန်း တွေးမိတော့သည်။ ထိုစဉ် ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဒူးထောက်လျက် အနေအထားဖြင့် ဒေါက်တာဆုရတီ ခေါင်းရင်းနား တိုးကပ်ကာ ပေါင်ကြားမှ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးအား ၅ ချက် ၆ ချက်ခန့် ဂွင်းထုကာ လက်လွတ်လိုက်၏။
…………………………………………………..
🏵️အခန်း ( ၃ )🏵️
ဒေါက်တာဆုရတီမှာ မျက်နှာဘေး ရမ်းခါနေသော လီးကြီးအား ဘယ်လက်ဖြင့် ဖမ်းထိန်းကာ ကားထွက်နေသော ဒစ်ကြီးအား အငမ်းမရ စုပ်ပေးတော့သည်။ လျှာဖျားလေးနှင့် ဒစ်ဖူးအား ဝိုက်ကာ လီးတဝက်ခန့် ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်ရင်း လီးအား ကိုင်ထားသော လက်အား လွတ်ကာ တွဲကျနေသော လဥများအား ညှစ်ပေးနေပြန်၏။
ပိုးရတီတစ်ယောက် မြင်ကွင်းမခွာနိင်ပဲ စူးစိုက် ကြည့်နေမိသည်။ ကြည့်ရင်း ပိုးရတီ မျက်ဝန်းလေးထဲ မျက်ရည်ဥလေးများ စီးကျလာ၏။ ဖခင်ဖြစ်သူမှာ ကျန်းမာရေး မကောင်းတော့သဖြင့် အိမ်ထောင်ရေးသုခ မပေးစွမ်းနိုင်တော့မှန်းလည်း သိရှိနေသည်။ ဖခင်ဖြစ်သူလီးထက် ကြီးမားတုတ်ခိုင်သော သူစိမ်းယောက်ျား လီးကြီးအား မက်မက်မောမော စုပ်နေသော မိခင်ဖြစ်သူအား သနားစိတ်လေး ဝင်မိပြန်၏။
” အ … ရှီးးးးးး … တော်တော့နော် … မဆု …… ပါးစပ်ထဲ … ပြီးသွားလိမ့်မယ် ”
ဦးစိုင်းမောင် စကားကြောင့် ဒေါက်တာဆုရတီမှာ နောက်ဆုံးတစ်ချက် လီးထိပ်အား ပါးခွက်အောင် စုပ်ကာ ပါးစပ်ထဲမှ ထုတ်ပေးလိုက်တော့သည်။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဒူးထောက်လျက် အနေအထားဖြင့် ပက်လက်လှန်ပေါင်ကားထားသော ဒေါက်တာဆုရတီ ပေါင်ကြား ဒူးထောက်နေရာယူကာ စောက်ပတ်အက်ကွဲကြောင်းထဲ ဒစ်ဖြင့် အထက်အောက် ပွတ်ဆွဲပေးနေ၏။ စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ လီးထိပ်တေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းပစ်သည်။ဒေါက်တာဆုရတီကလည်း အံလေးကြိတ်ကာ ဦးစိုင်းမောင် လီးကြီး အဝင်ချောအောင် အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖြဲပေးနေ၏။
” အ … ဖြည်း … ဖြည်း …… ဖြည်းဖြည်းနော် …… ကိုစိုင်း … အမလေး … ကျွတ် … မဆု …… အလိုး မခံတာ …… ကြာပြီ ”
ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဒေါက်တာဆုရတီရဲ့ မျက်နှာချောချောလေးအား ကြည့်ရင်း တစ်ချက်ချင်း ဖိလိုးပေးနေသည်။
” ရလား …… မဆု ”
” အင်း ”
ပုံမှန်လေး လိုးနေသော်လည်း မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါက်တာဆုရတီ၏ စောက်ပတ်လေးထဲ ဦးစိုင်းမောင် လီးကြီးမှာ ပြည့်ကြပ်နေရင်း ညည်းသံလေးများ ထွက်ပေါ်လာတော့၏။ မိခင်ဖြစ်သူ၏ ညည်းသံကြောင့် ပိုးရတီတစ်ယောက် ပေါင်ဂွလေးထဲ လက်ဖြင့်အုပ်ကိုင်ကာ လိုက်ပါခံစားနေမိပြန်သည်။
” အ … အားးးး … ကောင်းလာပြီကွာ … ဖြည်းဖြည်း ဆောင့်ကြည့်ပါလား … ကိုစိုင်း … အင်းဟင်း ”
ဒေါက်တာဆုရတီ စကားဆုံးသည်နှင့် ဦးစိုင်းမောင်မှာ ကိုယ်လုံးအား မှောက်ချရင်း ဂျိုင်းအောက် လက်လျှိုသွင်းပြီး ပုခုံးနှစ်ဖက်အား ဆွဲကာ မနားတမ်း ဆွဲလိုးတော့၏။
” အားးးးး … အင့် … အင့် … အင့် … ကောင်းတယ် … ဆောင့် … ဆောင့် … ကိုစိုင်း … ဇွိ … ဘွတ် … အ … ဗျစ် … အားးးး … ဘွတ် … ဘွတ် … ဖွပ် … ရှီးးးးးးးး ”
ဦးစိုင်းမောင်မှာ ကာမဆိပ်တက်နေသော ဒေါက်တာဆုရတီ မျက်နှာလေးအား အနီးကပ်ကြည့်ရင်း ဆီးခုံးချင်း ကပ်သည်အထိ ဆွဲဆွဲလိုးရာ ဒေါက်တာဆုရတီ နှုတ်ခမ်းမှ တအားအား ညည်းသံလေး ထွက်လာပြီး အချက် ၅၀ လောက်တွင် ဦးစိုင်းမောင် ကျောပြင်အား ခပ်တင်းတင်းဖက်ကာ တကိုယ်လုံး တုန်ခါရင်း စောက်ရည်များ ညှစ်ထုတ်နေသည်။
” အားးးးးးးးးး … ကောင်းလိုက်တာ … ကိုစိုင်းရယ် … ရှီးးးးးး … ရှီးးးးးးး … ကောင်းတယ် … ကောင်းတယ် … ပြီးသွားပြီ … အားးးး … အ … အားးးးးး ”
” မဆု … ကောင်းလား ”
” အင်း … ကောင်းတယ် … ကိုစိုင်းရယ် … မဆု … ဒီလို အရသာလေး … ဝေးနေတာ … အခုမှပဲ … ပြန်ရတော့တယ် ”
ဒေါက်တာဆုရတီမှာ ဦးစိုင်းမောင် ရင်ဘတ်အောက် တီတီတာတာလေး ပြောကာ အဖုတ်ထဲမှ မချွတ်သေးသော လီးကြီးအား စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများဖြင့် ညှစ်ပေးနေသည်။
” ကျနော် … ပြီးအောင် လိုးလိုက်မယ် … ကုန်းပေး ပါလား ”
” အာ … ကိုစိုင်းကလည်း … ဒီအတိုင်း ဆက်လိုးလေ ”
” ကျနော်မိန်းမ ဖင်ထက် … ပိုတောင့်တဲ့ … ဖင်ကြီးကို ကြည့်လိုးချင်လို့ပါ … မဆုရယ် ”
ဦးစိုင်းမောင် စကားကြောင့် ဒေါက်တာဆုရတီ စိတ်ထဲ ဘဝင်ခိုက်သွားမိ၏။
” ကိုစိုင်းမိန်းမနဲ့ … မဆု … ဘယ်သူ့ကို … လိုးရတာ ပိုကောင်းလဲ ဟင် ”
” အမ် … မဆုကို … လိုးရတာ … ပိုကောင်းတာပေါ့ …။ စောက်ပတ်လေးက နီရဲဖောင်းကြွနေပြီး … စောက်ခေါင်းပေါက်လေးက … စီးကြပ်နေတာ … ကျနော် ပြီးမှာ ကြောက်လို့ … အာရုံလွဲပြီး … လိုးနေရတာ ”
” ဟမ် … ဘာလို့ … ပြီးမှာ ကြောက်တာလဲ ”
” လိုးမဝလို့ပေါ့ … မဆုရယ် … ကြာကြာလေး … လိုးချင်မိတာ ”
” ဟွန့် … လူလည်ကြီး … ရော့ … အင့် ”
ဒေါက်တာဆုရတီတစ်ယောက် စိတ်ထဲ ကြိတ်ကျေနပ်နေကာ မူးမှောက်နေသော လင်ဖြစ်သူ ဦးရဲကျော် ဘေးနားတင် လေးဖက်ကုန်းပေးလိုက်တော့သည်။ ကုန်းပြီးမှ လင်တော်မောင့် ဘေးထားကာ သူစိမ်းယောကျ်ားအား အလိုးခံသည် အဖြစ်အား တွေးရင်း စိတ်ထဲ သိမ့်ကနဲ့ ခံစားမိနေပြန်၏။
” လိုးလေ … ကိုစိုင်း … ဘာကြည့် နေတာလဲ ”
” မဆုဖင်ကြီးက … တကယ်ဗျာ … လိုးဝမှာကို … မဟုတ်ဖူး ”
” ဗြိ …… ပလပ် ပလပ် … အာ …… အဲ …… အဲ …… အဲဒါ …… ဖင်ပေါက် …… ရှီးးးးး …… အားလားလား …… မရွံဘူးလား …… ရှင် ”
” မရွံပါဘူး … ဖင်ဝလေးက …… ပန်းရောင်သန်းနေတာ …… ချစ်စရာလေး မဆု ”
” အိုးးးးး …… ကြံကြံဖန်ဖန် …… ဖင်ပေါက်များ … ချစ် … ချစ် … အ အားးးးးးး … ရှီးးးး … ချစ် … ချစ် ရ တယ် လို့ ရှင် … အမလေးးးး …… ယားတယ် … ကိုစိုင်းရဲ့ … လိုး မှာ ဖြင့် …… မြန်မြန် လိုးတော့နော် … အ … အားးးးးး … ရှီးးးးး ရှီးးးးးး ”
ဒေါက်တာဆုရတီမှာ ဖင်ပေါက်လေးနှင် ဦးစိုင်းမောင် လျှာထိပ်လေး မထိမိရန် ဖင်ကြီးအား ဝေ့ကာ ဝိုက်ကာဖြင့် ရှောင်နေရာ မအောင်မြင်ပေ။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဒေါက်တာဆုရတီခါးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖမ်းထိန်းကာ ဖင်ဝလေးအား လျှာဖြင့် လိုးပေးလိုက်တော့၏။
” ကောင်းလား ……… မဆု ”
” ရှီးးးးး … ကောင်းတယ် … ကိုစိုင်း ရယ် … အင်းဟင်း …လိုး ပေး ပါ တော့ နော် … မဆု … စောက်ပတ်လေး … တအားယားနေပါပြီ … အဟင့် ဟင့် ”
ငိုသံပါလေးဖြင့် တောင်းပန်ကာ ဇွတ်လိုးခိုင်းနေသော ဒေါက်တာဆုရတီအား ဦးစိုင်းမောင်တစ်ယောက် လီးတဆုံးသွင်းကာ စောက်ခေါင်းပေါက်လေးအား ထူပူနေအောင် ဆောင့်လိုးတော့သည်။ ဒေါက်တာဆုရတီမှာ တစ်ချီပြီးထားသော်လည်း ဖင်ဝလေး ကလိခံရသဖြင့် ကာမစိတ်များ ပြန်လည်ထကြွလာကာ ဦးစိုင်းမောင်လီးကြီးအား နောက်ပြန် ပြန်ဆောင့်ပေးနေလိုက်၏။ မမောနိုင် မပန်းနိုင်ဖြင့် ဒေါက်တာဆုရတီ မျက်လုံးလေးများ အရောင်တောက်နေကာ ဦးစိုင်းမောင်၏ ထိထိမိမိ လိုးချက်များအား ပြန်လည်တုန့်ပြန်ရင်း လီးအရသာ ခံယူနေတော့သည်။ လီးကြီး ဒစ်ဖူးနားထိ ထွက်လာလိုက် အရင်းထိ ပြန်ဝင်လာလိုက်နှင့် သူမ ဖင်သားစိုင်ကြီးဖြင့် ဦးစိုင်းမောင်ဆီးခုံး ထိရိုက်သံမှာ တဘတ်ဘတ် နှင့် ဆူညံလာ၏။
ဦးစိုင်းမောင်မှာ တရစပ် ဆွဲလိုးရင်း နောက်ဆုံးတစ်ချက် ဘွတ်ကနဲ့ ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ကာ လရည်များ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဆုရတီမှာလည်း စောက်ပတ်လေးထဲ နွေးကနဲ့ ခံစားမိသည်နှင့် လီးတန်အား စောက်ခေါင်းကြွက်သားများဖြင့် ညှစ်ကာ စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်ပစ်တော့၏။
မိခင်ဖြစ်သူ ဒုတိယအချီ အပြီးတွင် အိပ်ခန်းဝမှာ ချောင်းကြည့်နေသော ပိုးရတီမှာလည်း ထမိန်အပြင်မှ အဖုတ်လေးအား လက်ဖဝါးဖြင့် ခပ်တင်းတင်း ပွတ်ကာ စောက်ရည်များ စီးကျလာ၏။ ပေါင်တန်များ တဆက်ဆက်တုန်ကာ ဒူးများ မခိုင်တော့ပဲ ထိုင်ချလိုက်ရတော့သည်။
……………………………………………………
ထိုအချိန် ဦးစိုင်းမောင်မိန်းမ ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ ဒရိုင်ဘာမောင်တူး အိမ်ပြန်ခေါ်လာရာ ဧည့်ခန်းထဲ အမူးလွန်လာ တဝေါ့ဝေါ့ ထိုးအန်နေ၏။ မောင်တူးမှာ သံပရာရည်ဖျော်ကာ ဒေါ်နန်းသဇင် ထိုင်နေသော ခုံရှေ့တည့်တည့် စားပွဲခုံပေါ် ချထားပေးလိုက်သည်။
” မောင်တူး ”
” ဗျာ …… မမနန်း ”
” မင်း … ဆရာရော … အေ့ … ဝေါ့ … အွိ … အိ့ … ဝေါ့ ဝေါ့ ”
” ဆရာက … သူ့မိတ်ဆွေ … အိမ်မှာလေ …။ မမနန်းကို …… ကျနော့်ကို လာခေါ်ခိုင်းလို့ …… ဒီအိမ်ပြန်ခေါ်လာတာပါ ”
” အော် … မင်းဆရာ … သူတော်ကောင်းကြီးက … ကျန်းမာရေး မကောင်းတော့တဲ့ … သူငယ်ချင်းရဲ့ … မိန်းမကို …… ကိုယ်ဖိရင်ဖိ …… ပြုစုနေပြီ …… ထင်တယ် … ထွီ …… ဖီ ”
” ကဲပါ … မမနန်းရယ် … တကိုယ်လုံးလည်း … ပွနေပြီ … ရေချိုးပြီး … အိပ်လိုက်တော့ နော် ”
” အေး … ငါ မူးနေတာ … မောင်တူး … ရေချိုးခန်း … တွဲပို့စမ်း ”
” ဟုတ် …… မမနန်း ”
ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ အပွင့်ရိုက် ပါတိတ်အစိမ်းရောင် ဝမ်းဆက်ပေါ်တွင် အန်ဖတ်များနှင့် ပွစိတက်ကာ ချဉ်းစူးစူးအနံ့များ ထွက်ပေါ်နေသဖြင့် ရေချိုးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့၏။ ခပ်တည်တည် နေတတ်ပေမယ့် ရာဂစိတ်ပြင်းထန်ချိန် ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ ဖြစ်နေတတ်သည်။ အခုလည်း ယောင်္ကျားဖြစ်သူနှင့် အတူသောက်ကာ အပြန် စိတ်ရှိလက်ရှိ လိုးရန် စဉ်းစားထားချိန် သူမအား ပထုတ်လိုက်သဖြင့် စိတ်အလိုမကျဖြစ်ကာ ဒရိုင်ဘာမောင်တူးအား ရစ်နေတော့၏။
” မောင်တူး ”
” ဗျာ … မမနန်း ”
” မင်း … ဆရာရော ”
” အမ် … သူ့မိတ်ဆွေ … ဦးရဲကျော် … အိမ်မှာလေ”
မောင်တူး စိတ်ညစ်နေရသည်။ ဆရာကတော်အား အမြန်ဆုံး အိပ်ပျော်သွားရန် ကြံနေမိ၏။
” အေးအေး … ငါ့ … ရေချိုးခန်း … လိုက်ပို့ ”
” ဟုတ် ”
ဒီတစ်ကြိမ် ဒေါ်နန်းသဇင် စကားဆုံးသည်နှင့် မောင်တူးမှာ ခုံပေါ်ထိုင်နေသော ဒေါ်နန်းသဇင်အား ဂျိုင်းမှ ဆွဲထူလိုက်တော့၏။ နှာခေါင်းထဲ စူးကနဲ့ ချဉ်တူးတူး အန်ဖတ်အနံ့များ ဝင်လာသဖြင့် အသက်အောင့် ထားရပြန်သည်။ ထိုအချိန် ဒေါ်နန်းသဇင် လက်နှစ်ဖက်မှာ မြောက်တက်လာပြီး မောင်တူး ပုခုံးနှစ်ဖက်အား ဖက်ကာ တွဲလဲခိုနေ၏။ ယိမ်းယိုင်နေသော ဒေါ်နန်းသဇင်ကိုယ်လုံးအား ဟန်ချက်ညီအောင် ထိန်းရင်း မောင်တူးတစ်ယောက် ဧည့်ခန်းနှင့် အနောက်ဖက် မျက်စောင်းထိုးရှိ ရေချိုးခန်းနား ခေါ်လာခဲ့သည်။ ထိုစဉ် မမျှော်လင့်သော အထိအတွေ့ကြောင့် မောင်တူး စိတ်လှုပ်ရှားမှု ပြင်းထန်နေတော့၏။
မျက်နှာချင်းဆိုင် ခန္ဓာကိုယ်ချင်းကပ်ကာ လျှောက်လာရသဖြင့် ဒေါ်နန်းသဇင် ဆီးခုံးနေရာလေးအား အောက်ဆိုက်ကျနေသော လီးဖြင့် ပွတ်မိရာ တဖြည်းဖြည်း လီးက ခုံးထလာပြီး ထောင်ထွက်နေရှာသည်။ သေချာ မရည်ရွယ်ပေမယ့် ထောင်မတ်လာသော လီးထိပ်မှာ ဒေါ်နန်းသဇင် ပေါင်ဂွထဲ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေမိ၏။ သာမာန်အချိန်တွင် ခြေလှန်း ၅၀ ခန့် လျှောက်လျင် ရောက်နေသော ရေချိုးခန်းအား ဒေါ်နန်းသဇင်ကိုယ်လုံး ယိမ်းသည့်ဘက် ထိန်းလျှောက်နေရသဖြင့် အတော်နှင့် မရောက်နိုင်သေးပေ။ ထူးခြားသည်က ခြေလှမ်းယိုင်သွားသော ဒေါ်နန်းသဇင်ကိုယ်လုံးအား ခါးမှ ပြန်ဆွဲကပ်စဉ် ပေါင်ဂွလေးထဲ လီးထိပ်နှင့် ထိုးမိတိုင်း ပုခုံးပေါ် ခေါင်းတင်ထားသော ဒေါ်နန်းသဇင် နှုတ်ခမ်းမှ အင့်ကနဲ့ မပွင့်တပွင့် နှာမှုတ်သံလေး ကြားနေရသည်။
ပါတိတ်ထမိန်လေးမှာ အန်ဖတ်များဖြင့် ရွှဲနေကာ ပေါင်ကြားမှ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးပါ စိုနေ၏။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီမှာလည်း အပါးလေးမို့ အကာအကွယ်မဲ့နေသလို ဖြစ်ကာ မောင်တူး လီးထိပ်ဖြင့် ထိုးမိတိုင်း ခါးလေး တွန့်နေပြန်သည်။ ရေချိုးခန်းထဲအရောက် မောင်တူး အခက်တွေ့နေရ၏။ ဒေါ်နန်းသဇင် မှာ ပါတိတ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးများ ဖြုတ်ကာ အင်္ကျီချွတ်ရင်း တဆက်တည်း လက်နှစ်ဖက် နောက်ပစ်ကာ ဘော်လီချိတ်အား ဖြုတ်ချပစ်သည်။ ဘော်လီးကိုင်းအား ပုခုံးတဖက်ဆီမှ အောက်လျှောချရာ အနည်းငယ် အိတွဲနေသော နို့အုံ နှစ်ဖက် ထွက်ကျလာ၏။ ထို့နောက် ရေချိုးခန်း နံရံအား ကျောမှီရင်း ထမိန်အား ခြေရင်းဖြည်ချရင်း အတွင်းခံ ဘောင်းဘီအား ခြေတစ်ဖက်ချင်းကြွကာ ချွတ်လိုက်ပြန်သည်။
” မောင်တူး ”
” ဗျာ … မမနန်း ”
” ငါ့ ကိုယ်လုံး … သေချာကြည့်စမ်း … လှသေးရဲ့လား ”
ဒေါ်နန်းသဇင်တစ်ယောက် ကိုယ်တစ်ပတ်လှည့်ကာ ပြနေသဖြင့် မောင်တူးလည်း ငေးကြည့်နေမိသည်။
” ဟုတ် … ဟုတ် … လှ … ပါ … တယ် … မ … မ … မမနန်း ”
မောင်တူး အသံများ တုန်ရီစွာ ဆရာကတော်အား ကြည့်ရင်း ပြန်ဖြေလိုက်၏။ ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ မောင်တူး ပြန်ကြည့်ရင်း လက်မလေး ထောင်ပြသဖြင့် မောင်တူးလည်း လက်မ ပြန်ထောင်ပြလိုက်ရသည်။
” ဒါနဲ့များ … မင်းဆရာက … ဘာလို့ … စိတ်မပါတော့ … တာလဲ ”
” ဟို ဟို … အဲဒါတော့ … ကျနော် … မသိဘူး ”
” အင်း … ရေဖွင့်ကွာ …… ရေချိုးပေး ”
……………………………………………
🏵️အခန်း ( ၄ )🏵️
ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ အရင်က လင်မယားနှစ်ယောက် အတူရေချိုးတိုင်း လင်ဖြစ်သူအား ရေပန်းဖြင့် တကိုယ်လုံး ပန်းခိုင်းကာ ချိုးလေ့ရှိသည်။ အခုလည်း မောင်တူးအား မူးမူးဖြင့် လင်တော်မောင် ဦးစိုင်းမောင် နေရာအား အစားထိုးကာ ရေချိုးနေတော့၏။
” မောင်တူး ”
” ဗျာ ”
” မင်းက … ဘာကြောက်နေတာလဲ … နောက်ကနေပဲ … မပန်းနဲ့ … ဒီရှေ့လာပန်းပေး ”
ဒေါ်နန်းသဇင် စကားကြောင့် မောင်တူးစိတ်ထဲ ဖျိုးဖျိုးဖျဉ်းဖျဉ်း ဖြစ်သွားရ၏။ ပေါင်ကြားထဲက လီးကလည်း ထောင်မတ်နေကာ ပုဆိုး ရေစိုသွားသဖြင့် လီးအား ရေစိုဝတ် ပတ်ထားသလို ဖြစ်နေရှာသည်။ မျက်နှာပူပူဖြင့် ဒေါ်နန်းသဇင်ရှေ့ မတ်တပ်ရပ်ကာ လည်ပင်းမှစ၍ နို့အုံနှစ်ဖက်အား ရေပန်းဂေါက်လေးဖြင့် ပန်းပေးကာ တဖြည်းဖြည်း ဆီးခုံးနားအရောက် အစိလေးအားပေါ်အောင် လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဖြဲပေးထားရာ အဖုတ်လေးအား ကြာကြာလေး ပန်းပေးလိုက်၏။
” ဟင် …… မောင်တူး ”
” ဗျာ ”
မောင်တူး မျက်စိမျက်နှာ ပျက်နေတော့သည်။ အခန့် မသင့်လျင် အလုပ်ပြုတ်ဦးမည်။
” အင်း … ငါ့ ကိုယ်လုံးက … ဆွဲဆောင်မှု ရှိပါသေးတယ် … ပြစမ်း ”
” ဟမ် ”
” မင်းဟာကြီးက … အဖုလုံးလေးတွေ … အနာတွေလား ”
” မဟုတ်ပါဘူး … အဲ့တာ ဂေါ်လီတွေပါ … မမနန်း”
ဒေါ်နန်းသဇင်တစ်ယောက် မူးမူးနှင့် လင်တော်မောင်အား အရွဲ့တိုက်ရင်း လုပ်ချင်သလို လုပ်နေတော့သည်။ မောင်းတူး ပုဆိုးအောက်နားစအား လှန်ကာ လီးအား အုပ်ကိုင်လိုက်တော့သည်။ စိတ်လှုပ်ရှားနေသော မောင်တူးတစ်ယောက် ရုတ်တရက် ဒေါ်နန်းသဇင် အပြုအမှုကြောင့် လရည်ထွက်မတက် လီးတန်တလျှောက် ကျဉ်ကနဲ့ ခံစားလိုက်ရ၏။
” တော်ပြီကွာ … ရေချိုးပြီး … အိပ်ခန်းထဲသွားမယ် … မင်းလည်း … တခါထဲ ချိုး … မောင်တူး ”
မောင်းတူ အခုမှ သက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်။ အလုပ်မပြုတ်ပဲ အဆင်ပြေလျင် ကာမစည်းစိမ်းလေး ခံစားရမည်မှန်း ကြိုတင်သိရှိနေတော့သည်။ ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ မောင်တူးအား မကြည့်တော့ပဲ တကိုယ်လုံး ဆပ်ပြာတိုက်ကာ ရေချိုးပြီး အရင်ထွက်သွား၏။ ဒေါ်နန်းသဇင် ထွက်သွားအပြီး မောင်တူးမှာလည်း ရေအမြန်ချိုးကာ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ရေချိုးခန်းမှ ထွက်ပြီး အိမ်၏ တောင်ဘက် ကားဂိုဒေါင်ဘေး သူနေသော တိုက်ခန်းလေးထဲ ရေဝတ်လဲရန် ဧည့်ခန်းထဲအဖြတ် နောက်ကျောဘက်မှ ခေါ်သံ ကြားလိုက်ရတော့၏။
” မောင်တူး ”
” ဗျာ … မမနန်း ”
” မင်း အခန်း မသွားနဲ့တော့ … ဒီလာ … ရော့ … ဒါကို အရင်လဲထား ”
မောင်တူး လှည့်ကြည်ချိန် ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ တဘက်အကြီး တစ်ထည်အား ရင်လျားရင်း ပုဆိုးအဟောင်း ပစ်ပေးနေသည်။ မောင်တူးတစ်ယောက် ရေစိုပုဆိုးအား လဲဝတ်ရင်း ဒေါ်နန်းသဇင်နောက်မှ ကပ်ပါလာခဲ့၏။ အိပ်ခန်းထဲအရောက် ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ တဘက်ရင်လျားရဲ့နဲ့ပင် မှန်တင်ခုံရှေ့ ထိုင်ကာ ဆံပင်များ ခြောက်အောင် ဒွိုင်ယာ မှုတ်ရင်း ခဏအကြာ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှဲချလိုက်တော့သည်။
” မင်း … ရေခြောက်ရင် … ငါ့ ဇတ်ကြောတွေ ဆွဲပေးပါ့လား … ရေငတ်ပြီး … အကြောတွေ တင်းနေလို့ ”
” ဟုတ် … မမနန်း ”
စကားပြောရင်း မှောက်အိပ်လိုက်သော ဒေါ်နန်းသဇင်ဘေးနား တင်ပလွဲဝင်ထိုင်ကာ ဇတ်ကြောများ စနှိပ်ပေးလိုက်၏။ ဂုတ်သားလေးမှာ ဖွေးစွတ်နေပြီး မောင်တူး နှိပ်လိုက်တိုင်း လက်ဖိရာအတိုင်း ရဲတက်လာသည်။ ဂုတ်မှတဆင့် ပုခုံးသားနှစ်ဖက်အား နှိပ်ရင်း အောက်ဖက်ရွေ့လာရာ ဖင်သားစိုင်နှစ်ချက်အား ဆုပ်နယ်ရင်း ပေါင်တန်နောက်ခြမ်းသို့ ဖိနှိပ်ပေးပြန်၏။ ရင်လျားထားသော တဘက်မှာ ပေါင်လယ်ထိသာ ဖုံးသဖြင့် နှိပ်ရင်း မောင်တူးတစ်ယောက် တဘက်အောက်နားစအား မကြည့်ရာ ဖင်ကြားအောက် ရေစိုနေသော စောက်မွှေးလေးများ မြင်နေရသည်။ မောင်တူး ပေါင်ကြားမှ လီးမှာ ခုံးထ လာတော့၏။
” အင်း … မင်းက … လက်ပေါက်သားပဲ … ငါ ပက်လက်လှန်ဦးမယ် … ခြေသလုံးကနေ အပေါ်ထိ … နှိပ်ပေးဦး ”
မောင်တူး မျက်လုံးများ အရောင်တောက်လာသည်။ခြေဖဝါးအလယ်မှ စနှိပ်ကာ ခြေသလုံးလေးအား နှိပ်ပေးပြန်သည်။ ဒီတစ်ကြိမ် ပက်လက်အနေအထားမို့ အတွင်းခံမပါသော စောက်ပတ်လေးအား ပေါင်လယ်မှ လန်တက်နေသော တဘက် အောက်နားစမှ မပေါ်တပေါ်လေး မြင်နေရ၏။ မောင်တူးစိတ်ထဲ တဒိုင်းဒိုင်းဖြင့် ရင်ခုန်လာကာ လက်နှစ်ဖက်မှာ ဒူးဆစ်လေးကျော်ပြီး ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ပေါ် ရောက်ရှိသွားသည်။
တဘက်အောက်နားစလေးထဲ လက်နှစ်ဖက်သွင်းကာ ပေါင်တန်အား နှိပ်ရင်း အပေါ်ရွေ့သွားရာ ပေါင်ရင်းအရောက် ဒေါ်နန်းသဇင် စောက်ပတ်လေးမှာ ရေစိုနေသော စောက်မွှေးလေးများ ကပ်နေကာ နီညိုရောင် အဖုတ်နားရွက်လေး နှစ်ဖက်က လန်နေပြီး အက်ကွဲကြောင်းဘေး နူတ်ခမ်းသားမှာ ဖောင်းကြွလာတော့၏။ ဒေါ်နန်းသဇင် မျက်နှာအား ခိုးကြည့် မျက်လုံးလေး စင်းနေသဖြင့် မောင်းတူး အတင်းရဲလာသည်။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုအား ဖြဲကာ အပေါ်ရှိ အရည်ပြား မာတင်းစပြုနေသော အစိလေးအား လက်မဖြင့် ဖိချေလိုက်တော့၏။
” ဟင် … မောင်တူး … နှိပ်ပါဆို … ဘာလုပ်နေတာလဲ … အာ ”
မောင်တူးမျက်နှာပေါ် ချွေးစေးများ ပျံနေကာ ဒေါ်နန်းသဇင် စကားအား ပြန်မပြောပေ။ ကန့်လန့်ဖြတ် အနေအထားဖြင့် အဖုတ်ပေါ် မျက်နှာအပ်ပစ်သည်။ ရုတ်တရက်မို့ ဒေါ်နန်းသဇင် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား စိလိုက်သော်လည်း ဖောင်းကြွနေသော အဖုတ်အပေါ်ပိုင်းရှိ အစိလေးမှာ မောင်တူးပါးစပ်ထဲ ရောက်ရှိနေတော့၏။
” အိုရ် … ခက်တော့တာပဲ … မောင်တူးရယ် … ကျွတ်ကျွတ် ”
ဒေါ်နန်းသဇင် ဟန်လုပ်နေသော်လည်း စောက်ပတ် လေးမှာ အရည်ကြည်များ စိမ့်ထွက်နေသည်။ မောင်တူးမှာ အစိလေးစုပ်ရင်း အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထဲ လျှာထိုးသွင်းကာ အထက်အောက် ကန့်လန့်ဖြတ် ဖိဆွဲပေးရာ ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား မသိမသာလေး ဖြဲပေးနေတော့၏။
” အ … အ… ရှီးးးးး … ဘယ်လို … လုပ်နေတာလဲ … မောင်တူး ရယ် … ဟင့် ဟင့် ”
ဒေါ်နန်းသဇင် ဟန်မဆောင်တော့ပေ။ ရင်လျားထားသော တဘက်အား ဖြည်ရင်း ဖင်ကြီး ကြွတက်လာပြီး ကော့ပေးထားသည်။ ခေါင်းထောင်နေသော အစိလေးအား မောင်တူး ပါးစပ်ဖြင့် လိုက်ကပ်ပေးရင်း တရှီးရှီး ညည်းနေ၏။
” ပေါင်ကြားထဲ … လာပါ့လား … မောင်တူး ”
ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ မောင်တူးပါးစပ်အား စောက်စိလေး တေ့ပေးရာ ကန့်လန့်ဖြတ်မို့ အားမလို အားမရဖြစ်ကာ သူမပေါင်ကြားထဲ ဝင်ယက်ရန် ပြောလိုက်ပြန်သည်။ မောင်းတူးတစ်ယောက် ထရပ်ကာ ဒေါ်နန်းသဇင် ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်နေရာယူပြီး ခါးညွတ်ရင်း စောက်ပတ်အား ထိထိမိမိလေး ဖိယက်ပေးတော့၏။
” အ … အ … အစိလေး စုပ်ပြီး … နာနာလေးယက် … အင်း … ဟုတ်တယ် … ဟုတ်တယ် … ကောင်းလိုက်တာ … အဟင့် ဟင့် … အား … အား … ထွက်ပြီ … အ … အားးးးးးးးးး ”
မောင်တူးမျက်နှာအား အဖုတ်ဖြင့်ဆွဲကပ်ကာ ပန်းထုတ်သဖြင့် မောင်တူး မျက်နှာတပြင်လုံး စောက်ရည်များ ရွှဲနှစ်နေသည်။ ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ မောင်တူး လျှာစွမ်းအောက် တချီပြီးသွားသဖြင့် မျက်လုံးလေးစင်းကာ အနားယူနေတော့၏။
” မောင်တူး ”
” ဗျာ ”
” မင်း … ဟာကြီး … တအား ထောင်နေပါလား ”
ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ ပင်ကိုယ်စိတ် ရာဂအားကြီးသဖြင့် ထောင်မတ်တင်းမာနေသော လီးအား မြင်သည်နှင့် ပက်လက်လှန် အနားယူနေရာမှ ထထိုင်ရင်း ဘယ်လက်ဖြင့် ပုဆိုးပေါ်မှ အုပ်ကိုင်လိုက်တော့သည်။ ၅ ချက်ခန့် ပုဆိုးအပြင်မှ ဂွင်းထုပေးရင်း ညာလက်မှ ပုဆိုးအောက်နားစအား ဗိုက်ပေါ်ထိ ဆွဲတင်ပစ်၏။ ပုဆိုးအောက်မှ ရမ်းခါထွက်လာသော လီးကြီးအား ကြည့်ကာ လျှာသပ်ချနေတော့သည်။ မောင်းတူမှာ ပိန်ပိန်ရှည်ရှည် လက်ပြင်ကိုင်းပေမယ့် ပေါင်ကြားမှ လီးမှာ ဂေါ်လီ ၃ လုံးဖြင့် စံချိန်မှီလှ၏။ ဒေါ်နန်း သဇင် ဘယ်လက်လေး မောင်တူးလီးပေါ် ပြန်ရောက်လာကာ လီးအရည်ပြားအား ဖြဲချလိုက် သည်။ အညိုရောင်သန်းကာ အကြောများ ထောင်ထနေသော မောင်တူးလီးမှာ ဒစ်ကြီးကားထွက်လာပြီး လီးထိပ်နား အပေါ်ဘက်တွင် ဂေါ်လီ တစ်လုံးနှင့် တစ်လက်မခန့်အကွာ ဘေးတဖက်တချက်ဆီတွင် နှစ်လုံးက လီးအရည်ပြားပေါ် တင်းကနဲ ပေါ်ထွက်လာ၏။
ထိုအချိန် ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ ဒူးတုတ်ထိုင်လျက် အနေအထားဖြင့် ခါးညွတ်ကာ လီးအရင်းအောက်ဖက် တွဲကျနေသော လဥနှစ်လုံးအား ပါးစပ်ထဲ ဆွဲစုပ်ရာ အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထနေသော မောင်တူး လီးကြီးမှာ ဆက်ကနဲ့ ဆက်ကနဲ့ တုန်ကာ ခါရမ်း နေသည်။ လဥနှစ်လုံးအား ပါးစပ်ထဲမှ ပြန်ထုတ် ကာ မောင်တူးပေါင်ကြားထဲ နေရာယူပြီး ပေါင်နှစ်ဖက် ဆွဲမြှောက်ကွေးကာ ဖိတွန်းရင်း ဖင်ဝလေးအား လျှာထိပ်ဖြင့် ထိုးကလိပေးလိုက်၏။
” အား လားလား … မမနန်းရယ် …… ကောင်း လိုက် တာ ဗျာ …… ရှီးးးးးးးးးးးးး ”
လျှာထိပ်လေးနှင့် ဖင်ဝလေးအား ထိုးသွင်းမွှေခံရ သဖြင့် မောင်တူးတစ်ယောက် ကွေးမြှောက်ထားသော ပေါင်နှစ်ဖက် ဆက်ကနဲ့ ဆက်ကနဲ့ တုန်ကာ တရှီးရှီးဖြင့် စုပ်သပ်နေရသည်။ ကျေးဇူးရှင် ဆရာကတော် ဒေါ်နန်းသဇင်ဆီမှ ဒီလိုအပြုအစု အယုအယများ ရဖို့ အိပ်မက်ပင် မမက်ဖူးပေ။
” အ …… အားဟား …… ဟူးးးးးးးးး … အ ”
ဒေါ်နန်းသဇင်တစ်ယောက် ဖင်ဝလေး ထိုးထိုးယက်ကာ လက်ကလည်း လီးအား တစ်ချက်ချင်း ထုပေးနေသဖြင့် မောင်တူး မခံနိုင် ရှာတော့ပေ။
” မမနန်း … ရှီးးးးးး … အအ … ကျနော် … လိုး လိုး … လိုး ချင် ပြီ ဗျာ ”
ခဏအကြာ ပက်လက်လှန်ကာ ဒူးထောင် ပေါင်ကားထားသော ဒေါ်နန်းသဇင်၏ အဖုတ်ထဲ မောင်တူးတစ်ယောက် ဒူးထောင်လျက် အနေအထားဖြင့် လီးထိပ်အား တေ့ကာ ဖိလိုးလိုက်တော့သည်။
” အိုးးးး ………… ကျွတ်ကျွတ် ………… အ ”
မောင်တူးလီးကြီး ဒေါ်နန်းသဇင် စောက်ပတ်ထဲ တရစ်ချင်း ဝင်လာနေ၏။ စောက်ပတ်လေးထဲ တင်းကြပ်နေသဖြင့် အစပိုင်း အနည်းငယ် နာကျင်ကာ အော်နေမိသည်။
” အား …… အင့် …… ဖြေးဖြေး … နာတယ် … အား …… အ …… အမေ့ … နာလိုက်တာ … အမေ့ … အားး …… အာားးး ”
ဒေါ်နန်းသဇင်တစ်ယောက် သူမတို့လင်မယား အိပ်သော ကုတင်ပေါ်တွင် မောင်းတူးရင်ဘတ်အား ဆီးတွန်းကာ လီးထိပ်မှ ဂေါ်လီ ဒဏ်အား လူးလိမ့်နေအောင် ခံစားနေရသည်။
” အားးးး … မင်း လီးက … ဘယ်လို ကြီးလဲ … အား …… အင့် ……စောက်ဖုတ်လေး … ကွဲပါပြီ …… အားး …… ယားလည်းယားတယ် … နာလည်း နာလှပါပြီ …… အမလေးးး …… အဟင့် ဟင့် ”
မောင်းတူး လီးထိပ်မှ ဂေါ်လီများက ဒေါ်နန်းသဇင် စောက်ခေါင်းပေါက် အတွင်းသားများအား ပွတ်တိုက် ချိတ်ဆွဲနေ၏။ ကုတင်ပေါ်တွင် ဒေါ်နန်းသဇင် မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ကာ လူးလွန်နေပြီး မောင်တူး လက်မောင်းအိုးအား ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ မောင်တူးမှာလည်း နဖူးကြောလေး တွန့်ကာ မချိမဆန့်လေး ဖြစ်နေသော ဒေါ်နန်းသဇင်မျက်နှာအား ကြည့်ပြီး လီအရင်းထိ ဆောင့်လိုးပစ်၏။
” အမလေးးး … သေပြီ သေပြီ … ဗြိ … ဘွတ် … အ … အားးးး …… ဗျစ် …… ဗျစ် …… ဖွပ် ”
” ကောင်းလား … မမနန်း ”
” သေမတတ်ပါပဲ … မောင်တူးရာ … မင်းလီး အပေါ်က … အဖုလေးတွေက … နာလည်းနာ … ကောင်းလည်းကောင်း … အ … အင့် ”
” အဲတာ … လိုးတဲ့အချိန် …… ခံစားမှု ပိုကောင်းအောင် … ထည့်ထားတာ … မမနန်း … ကြိုက်တယ်မလား ”
” ရှီးးးးး … မင်းလီးက … ရှည်တော့ … သားအိမ် … လာလာထောက်တယ် … အဖုလေးတွေက … အတွင်းထဲ … ကြိတ်မွှေနေတော့ … ကောင်းတာပေါ့ … စလိုးကတည်းက … ခဏနေတော့ …… မမနန်း … တချီပြီးသွားတယ် ”
မောင်တူးလီးမှာ ကြီးမားတုတ်ခိုင်ကာ ဂေါ်လီပါသဖြင့် ဒေါ်နန်းသဇင်တစ်ယောက် လီးအရသာအား အပြည့်အဝ ခံစားနေရ၏။ လင်ဖြစ်သူ ဦးစိုင်းမောင်လီးအား ဂေါ်လီများထည့်ရန် ပူဆာဖို့ တေးထားလိုက်သည်။ မောင်တူး လီးကြီးဖြင့် မီးပွင့်မတတ် အလိုးခံရင်း ရေမဆေးတော့ပဲ လီးအား အကြိမ်ကြိမ် စုပ်ပေးနေမိ၏။ နောက်ဆုံး ပါးစပ်အား အလိုးခံရင်း မောင်တူး စိတ်တိုင်းကျ လရည်များ မျိုချပေးရပြန်သည်။ အချိရည်သောက် အမောဖြည်ပြီး ခဏအကြာ မောင်တူးမှာ ဒေါ်နန်းသဇင် ဖင်ကြီးအား ပင့်မကာ ခြေရင်းဘက်ရှိ ခွခေါင်အုံးဖက်လုံးအား ဖင်အောက်ခုပေးလိုက်၏။ ဖောင်းကားနေသော စောက်ပတ်လေးအား လီးထိပ်ဖြင့် တေ့ကာ ဖိလိုးပေးပြန်သည်။
” ဗျစ် …… ဘွတ် … အား … ကောင်းလိုက်တာ … မမနန်း … စောက်ဖုတ်က … စီးပိုင်နေတာ … အိမ်ထောင်သည်ဆို … ယုံမယ် မထင်ဘူး ”
မောင်တူးမှာ စကားပြောရင်း ဖင်အောက်ဖက် ခေါင်းအုံးခုထားသဖြင့် ဖောင်းကြွလာသော ဒေါ်နန်းသဇင် စောက်ဖုတ်လေးအား လီးအရင်းထိ တဘွတ်ဘွတ်ဖြင့် ဆောင့်လိုးပစ်၏။ ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ မောင်တူး လိုးချက်များအောက် အဖုတ်တစ်ခုလုံး အရည်တွေ ရွဲနှစ်နေတော့၏။ ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ လင်ဖြစ်သူ ဦးစိုင်းမောင်၏ လီးဖြင့်သာ အလိုးခံဖူးရာ မောင်းတူး၏ ဂေါ်လီပါသော လီးကြီးအား ခံ၍ မဝနိုင်အောင် ဖြစ်နေမိသည်။
…………………………………….
🏵️အခန်း ( ၅ )🏵️
” အား … ကောင်းလိုက်တာ … မောင်တူးရယ် … အမေ့ … အင့် … အား … ဆောင့် ဆောင့် … မင်း စိတ်တိုင်းကျ … ဆောင့်လိုးစမ်းကွာ … အားးးးးး … အားးးးးးးး ”
” ကောင်းလား … မမနန်း… နောက်လည်း … လိုးခွင့် ပေးဦး မှာလား … ဗျစ် … ဘွတ် … ဘွတ် … ဘွတ် ”
” အား … ရှီးးးးးးးး … ကောင်းတယ် … မင်း ဆရာ … မရှိတဲ့ချိန် … အချိန်မရွေး … လာလိုးလေ … ဒါပေမယ့် … ငါ့ကိုပဲ … လိုးရမှာနော် …… အပြင် တခြားကောင်မလေးတွေ … မလိုးရဘူး ”
” အင်းပါ … မမနန်းရဲ့ … ဒီလောက်လှတဲ့ … မိန်းမ တစ်ယောက်ကို … လိုးနေရတာ ……ဘယ်မိန်းမကို … သွားလိုးရဦးမှာလဲ … ဆရာ မရှိချိန် …… လာလာ လိုးမှာ ”
” အင်း … အင့် … လာလိုးပေါ့ …… အား … အင့် … ကောင်းလိုက်တာဟာ … မင်း လီးကြီးက … အဖုလေးတွေကလည်း … အတွင်းထဲ … တကယ် အရသာ ရှိတယ် … ဆောင့် ဆောင့် … ပြီးတော့မယ် … နာနာလေး … ဆောင့်ပေးဦး ”
မောင်တူးလည်း စကားအဆုံး မီးပွင့်မတတ် ဆောင့်လိုးပေးရာ ဒေါ်နန်းသဇင်တစ်ယောက် တအားအား ညည်းရင်း တကိုယ်လုံး တုန်ရီလာပြီး မောင်တူး ကျောပြင်အား ခပ်တင်းတင်း ဖက်ကာ စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်တော့၏။
” အမလေးးးး … အား အား … ထွက်ပြန်ပြီ … ရှီးးးးးးးးးးး … အမေ့ … အားးးးးးး … ကောင်းလိုက်တာ … ဟာ … ငါတော့ … မင်းလီးကြီးကို … ကြိုက်သွားပြီဟာ … မရပ်နဲဦး … မင်းပြီးအောင် … ဆက်သာလိုး ”
မောင်တူးလည်း အံကြိတ်လိုးရာ အချက် ၆၀ ခန့်တွင် ဒေါ်နန်းသဇင် စောက်ခေါင်း အတွင်းသားများ၏ ညှစ်ပေးသည့်ဒဏ်အား မခံနိုင်ပဲ လရည်များ တဖျောဖျော ပန်းထုတ်လိုက်ရသည်။
………………………………………….
မနက် ၆ နာရီခွဲကျော်ကျော်တွင် ကားဂိုဒေါင်ထဲမှ မောင်းထွက်သွားသော ကားသံကြောင့် ဒေါက်တာဆုရတီ လန့်နိုးလာခဲ့၏။ ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းပြီး အိပ်ခန်းပြတင်းပေါက်လေးမှ ခိုးကြည့်ရာ သမီးဖြစ်သူ ပိုးရတီမှာ ခြံဝင်းတံခါးအား ကိုယ်တိုင် ဆင်းဖွင့်ရင်း ကားလေး ခြံပြင်သို့ ထုတ်ကာ တံခါးပြန်စိရင်း မောင်းထွက်သွားသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ကုတင်နား ပြန်လျှောက်လာရာ ဦးစိုင်းမောင်မှာ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ပက်လက်အိပ်နေပြီး လင်ဖြစ်သူ ဦးရဲကျော်မှာ ခပ်ကွေးကွေးလေး အိပ်ပျော်နေသည်ကို တွေ့လိုက်မိ၏။ ကုတင်စောင်း တင်ပလွဲထိုင်ရင်း တစ်ညလုံး ထိထိမိမိ လိုးပေးခဲ့သော ဦးစိုင်းမောင် ပေါင်ကြားမှ လီးအား ငုံ့နမ်းလိုက်တော့သည်။
” ရွှတ် ”
” ဟင် …… အိ ……… အီး ”
ဦးစိုင်းမောင် အိပ်ပျော်နေစဉ် လီးထိပ်လေး နွေးကနဲ့ အသားစိုင် တစ်ခု ထိကပ်လာသဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ရာ ဒေါက်တာဆုရတီမှာ လီးအား ကုန်းနမ်းနေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။ အီးကနဲ့ ပျင်းကျော တစ်ချက်ဆွဲပြီး ထထိုင်ရင်း ဘေးသို့ အကြည့်ရွေ့ရာ ထိတ်ကနဲ့ ဖြစ်သွားမိသည်။ တစ်ညလုံး မူးမူးနှင့် သူများမယားအား လိုးထားရာ ဘေးနား သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ဦးရဲကျော်တစ်ယောက် ခပ်ကွေးကွေး အိပ်နေသည်ကို တွေ့မိသဖြင့် လန့်သွားရ၏။
” စိုးရိမ်မနေပါနဲ့ … ကိုစိုင်းရယ် … လာ မျက်နှာသွားသစ်ရအောင် … ကိုကြီးက ပုံမှန် ၉ နာရီလောက်မှ အိပ်ယာထတတ်တာ … ညက သောက်ထားတော့ … နေ့လည်မှ … နိုးတော့မှာပါ ”
ဒေါက်တာဆုရတီ စကားကြောင့် ဦးစိုင်းမောင် စိတ်အေးသွားတော့သည်။
” အဲဒါ … ဘာလုပ်မလို့လဲ ”
” ဘောင်းဘီ ပြန်ဝတ် …… မလို့လေ ”
” ဝတ်မနေနဲ့ … လာ … သမီးလည်း … အပြင်ထွက်သွားပြီ … အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး ”
ထိုနောက် ဒေါက်တာဆုရတီ ဦးဆောင်မှုဖြင့် ဦးစိုင်းမောင်မှာ ကိုယ်လုံးတီး ကပ်ပါလာရင်း မျက်နှာသစ်ကာ ကိုယ်လက်သန့်စင်ကြသည်။ မီးဖိုခန်းထဲဝင်ကာ ကော်ဖီဖျော်ပြီး ပေါင်မုန့်ထုပ်နှင့် စတော်ပဲရီ ယိုဘူး ယူကာ ထမင်းစားခန်းဘက် ပြန်ထွက်လာ၏။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဒေါက်တာဆုရတီ ဖင်ကြီးအား နောက်မှကြည့်ရင်း လီးကြီး ထောက်မတ်လာတော့သည်။ ထမင်းစားခန်းထဲ အရောက် စားပွဲခုံဘေးမှ ထိုင်ခုံ အလွတ်များတွင် ဝင်ထိုင်ရာ ဒေါက်တာဆုရတီတစ်ယောက် ဦးစိုင်းမောင်ပေါင်ကြားမှ လီးအား ကြည့်ကာ တခိခိ ရယ်မောနေပြန်၏။
” ကိုစိုင်း … ဟာက … လက်လန်တယ် … တစ်ညလုံး သောင်းကျန်းထားတာကို … ခ်ခ် ခ်ခ် ”
” မဆု … ဖင်ကြီး မြင်ရင်ကို … မနေနိုင်ဘူး … လိုးချင်နေတာ ”
” အမလေး … ခ်ခ် ”
စကားပြောရင်း ဒေါက်တာဆုရတီမှာ ပေါင်မုန့်အား ဓါးအပါးလေးဖြင့် လှီးကာ တစ်ချပ်ပြီး တစ်ချပ် စတော်ဘယ်ရီယိုများ သုပ်ကာ ၂ ချပ်ပူး ထပ်ထားလိုက်သည်။ ကော်ဖီကရားလေး မကာ ခွက်အလွတ် ၂ ခွက်ထဲ အပြည့်ထည့်ပြီး ပါမုန့်ယို စားမည်အလုပ် ဘေးချင်းကပ်လျက် ထိုင်နေသော ဦးစိုင်းမောင် ထရပ်လိုက်၏။
” ခဏ … မဆု ”
ဦးစိုင်းမောင် အသံကြောင့် ဒေါက်တာဆုရတီ ပါးစပ်ထဲ ပါမုန့်လေးအား ကိုက်ထားရာမှ ပြန်ထုတ်လိုက်သည်။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေအထားနှင့် ဒေါက်တာဆုရတီလက်မှ ပေါင်မုန့် အား ယူကာ ထပ်ထားသော ပေါင်မုန့် ၂ ချပ်အား ခွာပြီး ပေါင်ကြားမှ ထောင်မတ်နေသော လီးထိပ်အား ညှပ်လိုက်၏။ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပေါင်မုန့်နှစ်ချပ်အား ခပ်ဖွဖွ ဖိကိုင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လေး လုပ်လိုက်ပြန်သည်။ ပေါင်မုန့်နှစ်ချပ်ကြားမှ ဒစ်ကြီးမှာ ပေါ်လိုက် ပျောက်လိုက်ဖြင့် ယိုများ ပေကပ်လာစဉ် ခုံပေါ်ထိုင်နေသော ဒေါက်တာဆုရတီ ပါးစပ်နား ကပ်ပေးလိုက်၏။
ဒေါက်တာဆုရတီ ကြောင်ကြည့်နေရာမှ သဘောပေါက်ကာ ပါးစပ်နားထိ ကပ်လာသော ဒစ်ဖူးပေါ်မှ ယိုများအား တပြွတ်ပြွတ် ဆွဲစုပ်ရင်း မျိုချပစ်တော့သည်။ ထပ်ခါထပ်ခါ လီးထိပ်အား ဆွဲစုပ်ရင်း ပေကပ်လာသော ယိုများအား မျိုချလိုက် ပေါင်မုန့်လေး ကိုက်စားလိုက်နှင့် နှစ်ချပ်လုံး ကုန်သွားစဉ် လီးအရည်ပြားပေါ်မှ ပေကပ်နေသော ယိုများအား ပြောင်နေအောင် ယက်စုပ်ပြီး လီးထိပ်အား ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။
” အားဟား … ရပြီ ရပြီ … မဆု … ဒီတခါ … ကျနော့် အလှည့် ”
ပြောပြီးသည်နှင့် ဒေါက်တာဆုရတီအား စားပွဲခုံပေါ် ဒူးထောင် ပေါင်ကား အနေအထားဖြင့် ပက်လက်လှန်တင်ကာ ယိုသုတ်ထားသော ပေါင်မုန့်နှစ်ချပ်အား ယူပြီး ခွာလိုက်၏။ ပေါက်မုန့် မျက်နှာပြင်ပေါ်မှ ကပ်နေသော ယိုများအား ဒေါက်တာဆုရတီ ပေါင်ဂွမှာ စောက်ပတ်အုံအား သုတ်ကာ လျှာဖြင့် အပြားလိုက် ပင့်ယက်တော့သည်။ ဒေါက်တာဆုရတီ တစ်ယောက် စောက်ပတ်လေးအား ယိုသုတ်ပေးစဉ် အေးကနဲ့ဖြစ်ကာ လျှာအပြားလိုက်ပင်ယက်စဉ် နွေးကနဲ့ မတူညီသော ခံစားမှုနှစ်ခု တလှည့်စီ ပြောင်းပြီး ခံစားနေရင်း စောက်ပတ်အုံလေး ဖောင်းကြွလာပြီး အရည်ကြည်များ အိုင်လာရ၏။ ဦးစိုင်းမောင်မှာလည်း စောက်ပတ်အုံပေါ်မှ ယိုများအား ပြောင်စင်အောင် ယက်ပြီး စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲမှ အရည်ကြည်များအား ပါးစပ်ဖြင့်တေ့ကာ ဆွဲစုပ်မျိုချပစ်တော့သည်။
” အားးးးး ……… အ …… ကိုစိုင်းရယ် ”
ဒေါက်တာဆုရတီ ဖင်ကြီးကြွကာ စောက်ပတ်နှင့် ပါးစပ်အား လိုက်တေ့ပေးနေရှာ၏။ ထို့နောက် နှစ်ဦးသား ပုံစံမျိုးစုံနှင့် နှစ်ချီဆက်တိုက် ထမင်းစားခန်းထဲ လိုးကာ ကော်ဖီသောက်ရင်း အမောဖြေနေကြသည်။ အမောပြေသည်နှင့် ဧည့်ခန်းဘက် ထွက်လာကာ မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေအထားဖြင့် ဖက်လိုးကြပြန်သည်။ ဦးရဲကျော် အိပ်ယာမနိုးမချင်း အိမ်ထဲ နေရာအနှံ့ အားရပါးရ စိတ်ရှိ တိုင်း လိုးပြီး ရေချိုးလိုက်ကြ၏။ ဦးစိုင်းမောင် ပြန်ခါနီး ခြံတံခါး လိုက်ဖွင့်ပေးရင်း ကားရှေ့ခန်းထဲ ဝင်ကာ ၅ မိနစ်ခန့် လီးစုပ်ပေး လိုက်ရပြန်သည်။ ဦးစိုင်းမောင် ကားလေး ထွက်သွားမှ ခြံတံခါးစိကာ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာတော့၏။
……………………………………………………
” ဘာဖြစ်နေတာလဲ … သဲရယ် … ပြောဆိုလည်း မပြောဘူး ”
” ဟူးးးးးး … ဘယ်လို ပြောရမှန်းတောင် မသိပါဘူး … သော်သော်ရယ် ”
မနက်အစောကြီး ထကာ အချစ်တော် သော်တာထွန်း အိမ်သို့ ရောက်ရှိလာသည်။ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါက်တာဆုရတီတစ်ယောက် သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ဦးအား ပယ်ပယ်နယ်နယ် အလိုးခံပြီး လူမှုရေး ဖောက်ပြန်နေသည်ကို ပိုးရတီ အပြောရ ခက်နေရှာ၏။
” ကဲ … ဒါဆိုလည်း … ရေကူးမယ် … ထ … အဝတ်စားလဲ ”
သော်တာထွန်း စကားအဆုံး နှစ်ယောက်သား ရေကူးဝတ်စုံလေးများ လဲကာ တိုက်ကြီး၏ နောက်ဖေးဘက် ရေကူးကန်နား လျှောက်လာခဲ့ကြသည်။ ရေးကူးကန်ထဲဆင်းသော လှေကားမှ ဆင်းကာ နှစ်ယောက်သား အားရပါးရ ရေကူးနေကြ၏။ ခဏအကြာ ရေကူးကန်ဒေါင့်နားလေး ပိုးရတီမှာ ရေကန်နံရံအား ကျောမှီကာ ကန်ဘောင်ပေါ် လက်နှစ်ဖက်တင်ရင်း လျှာလေးထုတ်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးအား ဝိုင်းပြနေသည်။ သော်တာထွန်းမှာ ပိုးရတီ မျက်နှာလေး ကြည့်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် တိုးကပ်လာရင်း ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား ရေထဲမှ ဆွဲမြှောက်ပြီး ဖင်ကြီးအား ပင့်ကိုင်လိုက်၏။
” အို့ …… သော်သော် ”
ရေပေါ် ပေါင်တန်နှစ်ဖက် ပေါ်လာမှ ဆွဲဖြဲပြီး ပေါင်ဂွလေးထဲ မျက်နှာအပ်ကာ ရေကူးဝတ်စုံ ဘောင်းဘီလေးပေါ်မှ အဖုတ်လေးအား ဆွဲစုပ်ရင်း ဖင်အား ပြန်ပင့်ကိုင်ထားသည်။ ပိုးရတီမှာ ကန်ဘောင်အား တံတောင်ဆစ်နှစ်ဖက် တင်ထောက်ထားရင်း မျက်လုံးလေး စင်းနေမိ၏။ ထိုစဉ် သော်တာထွန်းမှာ ပိုးရတီ၏ ဖင်ကြီးအား ဘယ်လက်ဖြင့် ထိန်းကာ ညာလက်မှ ရေကူးဝတ်စုံဘောင်းဘီဂွလေးအား ပေါင်ခြံဘေး ဆွဲကပ်ပစ်တော့သည်။ ရေပေါ်တွင် စောက်မွှေးပါးပါးလေး ကပ်နေသော ပိုးရတီအဖုတ်လေးမှာ ဖောင်းကြွနေပြီး ရေမျက်နှာပြင် မတည်ငြိမ်မှုကြောင့် စောက်စိလေးမှာ ရေပေါ် ပေါ်လာလိုက် မြုပ်သွားလိုက် ဖြစ်နေရ၏။
အစိလေး ပေါ်လာလိုက် သော်တာထွန်းမှ စောက်ပတ်အက်ကွဲကြောင်းအား လျှာထိပ်ဖြင့် ပင့်ယက်ရင်း ဆွဲစုပ်ပေးနေသည်။ ရေစိုစို စောက်ပတ်လေးအား အယက်ခံရင်း စောက်စိလေး သော်တာထွန်းပါးစပ်ထဲ ရောက်စဉ် နွေးကနဲဖြစ်ပြီး အပြင်ပြန်ထုတ်ချိန် ရေနှင့် ထိတွေကာ အေးကနဲဖြစ်ကာ မတူညီသော ခံစားမှုနှစ်မျိုး တစ်ပြိုင်ထဲ ခံစားနေရပြန်၏။ သော်တာထွန်း တအားဆွဲစို့နေသဖြင့် စောက်စိလေးမှာရဲပြီး ကျိန်းစပ်လာပြီး စောက်ခေါင်းပေါက်မှ အရည်ကြည်များ ရေကူးကန်ထဲ စိမ့်ထွက်လာသည်။ ပိုးရတီ သွေးသားများ ဆူပွက်လာကာ အားကနဲ့ တစ်ချက်အော်ပြီး ရေပေါ် စောက်ရည်များ ကော့ပန်းပစ်တော့၏။ သော်တာထွန်းမှာလည်း ပိုးရတီ ရေပေါ် ကော့ပျံနေပုံအား ကြည့်ရင်း ရေထဲ၌ပင် အဖုတ်လေး အား ဘောင်းဘီအပြင်မှ ဖိပွတ်ရင်း စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်ကာ ခဏအကြာမှ ရေကူးကန်ထဲမှ ပြန်တက်လာရင်း ရေချိုးခန်းဝင်ကာ ရေချိုးကြ၏။
ထိုအဖြစ်ပျက်များအား ချောင်းနေသူမှာ သော်တာထွန်းတို့အိမ်မှ တောက်တိုမယ်ရ ခိုင်းသော ဖိုးလုံးပင် ဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးမှာ အသားမဲမဲ အရပ်ပုကာ ကိုယ်လုံး ခပ်ပြတ်ပြတ်နှင့် အသက် ၂၁ နှစ်ထဲ ရောက်ရှိနေ၏။ သော်တာထွန်းဖခင် မွေးရပ်မြေသို့ပြန်စဉ် ရွာမှ ငယ်သူငယ်ချင်း တစ်ဦး၏ အကူညီတောင်းမှုကြောင့် လက်တိုလက်တောင်း ခိုင်းရန်နှင့် အိမ်တွင် အရေးအကြောင်း လူငယ်တစ်ယောက်ရှိရန် ခေါ်လာခဲ့သည်။ သော်တာထွန်းအထက် သားတစ်ယောက် ရှိသော်လည်း အိမ်မကပ်သဖြင့် အရေးအကြောင်း လူငယ်ဆိုလို့ ဖိုးလုံးသာ ရှိ၏။ တိုက်၏ တောင်ဘက် ကားဂိုတောင် နောက်ကျောဘက် အခန်းလွတ်ထဲ ခြံစောင့် ဦးစံ မောင်နှင့်အတူ နေထိုင်ရ၏။ ရေကူးကန်အနောက်ဖက် ခြုံများ ရှင်းနေစဉ် သော်တာထွန်းနှင့် ပိုးရတီတို့ ရေလာကူးသဖြင့် အသံမပေးပဲ ဝမ်းလျားမှောက်ကာ ချောင်းကြည့်တော့သည်။
ဖိုးလုံးတစ်ယောက် သော်တာထွန်းတို့ အိမ်အား ရောက်ရှိနေသည်မှာ ၂ နှစ်နီးပါရှိနေ၏။ ရွာမှာနေစဉ်ကတည်းက ရာဂစိတ် အားကြီးသူဖြစ်ရာ ဒီအိမ်ရောက်ပြီး ၂ လ အကြာ အခွင့်အရေးရလျင် ရသလို သော်တာထွန်းအား ချောင်းလေ့ရှိသည်။ သို့သော် သော်တာထွန်းမှာ ယောကျ်ားစိတ်ပေါက်ကာ ဒူးဖုံးဘောင်းဘီတိုများနှင့် အနေများ သဖြင့် မှန်းချက်နှင့် နမ်းထွက် မကိုက်ခဲ့ပေ။ ဒီတစ်ကြိမ်သာ ရှားရှားပါးပါး ရေကူးဝတ်စုံလေးနှင့် မြင်ခွင့်ရလိုက်၏။ သော်တာထွန်းတို့ အိမ်ထဲ ဝင်သွားသည်နှင့် ခြုံများအား ပြောင်အောင် ရှင်းကာ ပြီးစီးသည်နှင့် ဂိုဒေါင်နားမှ ရေကန်လေးထဲ ရေချိုးကာ သူနှင့် ခြံစောင့် ဦးစံမောင် နေသော အခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။
” ဖိုးလုံးလား … ဟုတ် … အဘစံ ”
” ခြုံတွေ ရှင်းပြီးရင် … အိမ်ကြီးထဲ … သွားလိုက်ဦး … ဆရာ ကတော် ခေါ်နေတယ် ”
” ဟုတ်ကဲ့ ”
ဖိုးလုံးမျက်လုံးများ အရောင်တောက်လာတော့၏။ အဝတ်အစား အမြန်လဲကာ အိမ်မကြီးဘေးမှ ပတ်ထွက်ရင်း အိမ်ရှေ့ပေါက်မှ ဝင်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့အရောက် သော်တာထွန်းနှင့် ပိုးရတီတို့ ထွက်လာနေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။
” ဖိုးလုံး … ခုန … နင် ဘယ်သွားနေတာလဲ … မာမီခေါ်နေတယ်”
” နောက်ဖေး … ဟို ဟို ”
” ကဲ … တော်ပြီ … အူကြောင်ကြောင်နဲ့ … မာမီ ဘာဝယ်ခိုင်းမလဲ … မသိဘူး … သွားလိုက်ဦး ”
” ဟုတ် ”
” လာ … သဲ … သော်သော်တို့လည်း … ရုပ်ရှင်ဒိုးမယ် ”
…………………………
🏵️အခန်း ( ၆ )🏵️
သော်တာထွန်းမှာ ဖိုးလုံးအားပြောရင်း ပိုးရတီအား တဆက်တည်း ပြောကာ နှစ်ယောက်သား ထွက်လာခဲ့လိုက်၏။
” ဟင် … သော်သော့်ကား … ကိုကို ယူသွားပြန်ပြီ … ထင်တယ် ”
” ကဲပါ … သော်သော်ရယ် … ပိုး ကားနဲ့ပဲ … သွားရအောင် … လက်မှတ်မမှီပဲ … နေမယ် ”
” တောက် … သူ့ကားက …… ဘောလုံးပွဲရှုံးလို့ ပေါင်ထားတာ … သဲရ ”
” သူ့ကားသူ ပေါင်တာပါ … သော်သော့်ကားတော့ … မလုပ်ရဲ လောက်ပါဘူး … သွားကြစို့ ”
နှစ်ယောက်သား ပိုးရတီ ကားလေးဖြင့် ခြံဝန်းထဲမှ ထွက်လာကာ အိမ်ရှေ့လမ်းမပေါ် ပုံမှန်လေးမောင်းရင်း လမ်းထိပ် လမ်းမကြီးပေါ် မေးတင်ကာ မြို့ထဲဘက် ဦးတည်လိုက်တော့သည်။ မီးပွိုင့်နှစ်ခု ဖြတ်ကျော်အပြီး ပိုးရတီကားလေး ညာဘက် နောက်ဘီးပေါက်သဖြင့် လမ်းဘေး ထိုးရပ်လိုက်တော့သည်။
” ဟူးးးးး … ဒီနေ့ ပြသဒါးပဲ … သဲရယ် … သော်သော့်ကားက …ကိုကို ယူသွားပြီ …… သဲကားက …… ဘီးပေါက်ပြန်တာ ”
” အင်း … ကားဘီးဖာဖို့ … ပိုး ဖုန်းဆက်လိုက်မယ် … ခဏစောင့်”
ပိုးရတီအသိ လေထိုးကျွတ်ဖာဆိုင်အား ဖုန်းဆက်ရာ ၁၀ မိနစ်အကြာ ဆိုင်ကယ်နှင့် ကားဘီးအား လာဖြုတ်၍ မိနစ် ၂၀ အကြာတွင် လာရောက် တပ်ဆင်ပေးသွားသည်။ ရုပ်ရှင်လက်မှတ် မမှီသဖြင့် မုန့်စား အအေးသောက်ကာ သော်တာထွန်းအိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့ကြ တော့၏။ အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် သော်တာထွန်းမှာ အိမ်အောက်ထပ် ရေချိုးခန်းနှင့် အိမ်သာတွဲလျက် အခန်းထဲဝင်ကာ သေးပေါက်ပြီး အဖုတ်လေးအား ဆေးကာ ဧည့်ခန်းဘက် ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဧည့်ခန်းထဲအရောက် တီဗွီဖွင့်မည်အလုပ် အိမ်၏ မြောက်ဘက်ခြမ်း အရှေ့ဘက်မှ အိပ်ခန်းရှေ့ ကုန်းကုန်း ကုန်းကုန်းနှင့် ချောင်းကြည့်နေသော ပိုးရတီအား မြင်လိုက်သဖြင့် တီဗွီမဖွင့်ဖြစ်တော့ပဲ ပိုးရတီနားလေး လျှောက်လာခဲ့၏။ ထိုအိပ်ခန်းမှာ မိခင်နှင့် ဖခင်တို့၏ လင်မယား အိပ်ခန်းဖြစ်ရာ တံခါးဝမှ အတွင်းဘက် စိုက်ကြည့်နေသော ပိုးရတီ နောက်ကျောဘက်မှ ကပ်ကာ အတွင်းဘက် ကြည့်လိုက်သည်။
မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် ရှက်ခြင်း ဝမ်းနည်းခြင်း ယူကျိုးမရ ဖြစ်ခြင်းများ ခံစားမှုပေါင်းစုံ ခံစားနေမိတော့၏။ အိပ်ခန်းထဲ လူနှစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မအပ်စပ်ပေ။ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်သီတာမိုးမှာ ကိုယ်လုံးတီး အနေအထားနှင့် ပက်လက်လှန်လှဲနေရာ ဖိုးလုံးမှာ စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်ဖြင့် ဘေးမှာ ကိုယ်တစောင်းခွရင်း ဒေါ်သီတာမိုး နို့အုံတစ်ဖက်အား စို့ကာ လက်တစ်ဖက်က ပေါင်ကြားထဲ ပွတ်ပေးနေ၏။
” အခုမှ … တစ်ခါ လိုးထားတာ … မဝသေးဘူးလား … ဖိုးလုံး ”
” အန်တီမိုး … စောက်ဖုတ်ကြီးက … မြင်တာနဲ့ … လိုးချင်စရာကြီး … လိုးရတာ အားမရဘူးဗျာ ”
” နင် … ကိုသန့်ဇင်တို့ ရွာကတည်းက … ငါ့ကို ပစ်မှားနေတာ … ငါသိပါတယ် ”
” ဟုတ်တယ် … အန်တီမိုးရာ … အဲဒီညက … ကျနော် … ဂွင်းကို … ၃ ခါလောက် ထုပြီးမှ … အိပ်လို့ရတာ ”
ဒေါ်သီတာမိုးမှာ အသက် ၄၇ နှစ် ကျော်လာသော်လည်း အသားဖြူဖြူနှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်မှာ အချိုးကျစွာ ဆွဲဆောင်မှုရှိနေသေးသည်။ ခင်ပွန်းသည် ဦးသန့်ဇင်မှာ အသက် ၅၀ ကျော်နေပြီး လက်ရှိ အသက်အရွယ်အထိ တစ်လ ၄ ကြိမ်ခန့် ကာမဆက်ဆံသေးသော်လည်း နောက်ပိုင်း အိမ်ထောင်ရေးသုခ မရှိသည့် ရက်တွေ များလာတော့၏။ တဖြည်းဖြည်း တငွေ့ငွေ့ လောင်ကျွမ်းနေသော ကာမမီးလေးအား လူမသိသူမသိ အိမ်ထဲတွင် ငြိမ်းနေမိသည်။ ပက်လက်လှဲကာ ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် ပေါင်တန်နှစ်ဖက် ဖြဲထားသဖြင့် ဖင်သားစိုင်ဘေးသားများ ကားထွက်နေပြီး ပေါင်ခြံကြားမှ စောက်ပတ်အုံကြီးမှာ ဖိုးလုံးလက်ဖြင့် ဖိပွတ်နေသဖြင့် ပြန်လည် ဖောင်းကြွလာတော့၏။ ဖိုးလုံးတစ်ယောက် နို့အုံနှစ်ဖက်အား ခပ်ပြင်းပြင်း တစ်ချက်စီ ဆွဲစုပ်ကာ ထထိုင်ပြီး ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် အနေအထား ပြန်လှဲကာ ဒေါ်သီတာမိုး ဖင်ကြီးအား မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲကပ်ပစ်သည်။ ပေါင်တဖက် ကွေးထောင်ပေးသော စောက်ပတ်အား ခေါင်းတိုးယက်ရင်း ပေါင်ကြားထဲမှ လီးက ဖြောင်းခနဲ့ ထောင်ထလာ၏။ ဒေါ်သီတာမိုးမှာလည်း ကိုယ်တ စောင်း အနေအထားဖြင့် ဖိုးလုံးပေါင်ကြားထဲ ထောင်မတ်နေသည့် လီးကို မက်မက်မောမော ဆွဲစုပ်တော့သည်။
စောက်ပတ် အယက်ခံရင်း လီးစုပ်ရသည့် အရသာအား ဖိုးလုံးနှင့် တွေ့မှ ခံစားတတ်လာခဲ့၏။ ခန္ဓကိုယ်နှစ်ခု ဘေးတစောင်း အနေအထားဖြင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ပူးကပ်ကာ ဖိုးလုံး လက်တစ်ဖက်က ဒေါ်သီတာမိုးဖင်ကြီးအား ဆုပ်နယ်ရင်း အဖုတ်အား ယက်ပေးနေသလို ဒေါ်သီတာမိုး လက်တစ်ဖက်မှာလည်း ဖိုးလုံး ပေါင်တန်အား ပွတ်သပ်ပေးကာ လီးကြီးအား တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ပေးနေသည်။ လီးကြီးမှာ ဒေါ်သီတာမိုးပါးစပ်ထဲ မဆန့်မပြဲ ဝင်ထွက် နေရင်း အကြောများ ထောင်လာရ၏။ ဖိုးလုံး လျှာစွမ်းအောက် ရောက်နေသော ဒေါ်သီတာမိုး အဖုတ်မှာလည်း ဖောင်းကြွနေပြီး အရည်ကြည်များ အိုင်နေတော့သည်။ စောက်စိလေးအား ပါးစပ်ထဲ သွင်းပြီး လျှာထိပ်လေးဖြင့် ဖိထိုးဝိုက်ဆွဲပေးရာ ဒေါ်သီတာမိုးတစ်ယောက် ပါးစပ်ထဲမှ လီးအား ထုတ်ကာ ဆက်မစုပ်နိုင်တော့ပဲ တအားအား ညည်းနေရှာ၏။ သူမခန္ဓကိုယ် တဆက်ဆက် တုန်ကာ ဖိုးလုံးမျက်နှာအား စောက်ပတ်ဖြင့် ဖိကပ်နေရပြန်သည်။
” အားးးး … အမလေးးး … ဖိုးလုံးရယ် အ အ … ငါ … ငါ … မရတော့ဘူး … ကျွတ်ကျွတ် ”
ဒေါ်သီတာမိုးတစ်ယောက် ညည်းနေရင်း ထထိုင်ကာ ဖိုးလုံးကိုယ်လုံးအား ဆွဲလှန်ပြီး ထောင်မတ်နေသော လီးပေါ် ခွထိုင်ကာ တဘွတ်ဘွတ်ဖြင့် ဆောင့်လိုးတော့၏။ ဖြူဖွေးအိတွဲနေသော နို့အုံနှစ်ဖက် ရမ်းခါနေကာ မျက်စိမှိတ်ရင်း ဖင်ကြီး မြှောက်လိုက်ချလိုက်နှင့် အချက် ၄၀ ခန့် မနားတမ်း ဆောင့်ချရင်း စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်နေတော့သည်။
” အ … အ … ကောင်းလိုက်တာ … အင်းဟင်း … ရှီးးးးး ရှီးးးး ”
စောက်ရည်များ ညှစ်ထုတ်ရင်း လီးအား စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများဖြင့် ညှစ်ကာ ခဏအကြာမှ ဘေးနားလှဲချကာ ပက်လက်လှန် အနားယူနေလိုက်၏။ အဖုတ်ထဲမှ လီးကျွတ်သွားသည်နှင့် တဘူဘူ တဘင်ဘင်ဖြင့် စောက်ပတ်ထဲမှ လေအံသံများ ထွက်ပေါ်နေသည်။
………………………………………………..
” အဟင့် ဟင့် … ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ … သဲရယ် ”
သော်တာထွန်းတစ်ယောက် မိခင်ဖြစ်သူ အိပ်ခန်းနားမှ ခွာလာပြီး သူမအိပ်ခန်းထဲအရောက် ပိုးရတီအား ဖက်ကာ ငိုနေရှာသည်။
” မငိုပါနဲ့ … သော်သော်ရယ် ”
” မာမီ … လုပ်ရက်တယ်ဟာ … ဒယ်ဒီ့အပေါ်ကို ”
” အင်း … ပိုး မာမီလည်း … အတူတူပါပဲ … သော်သော်ရယ် … မနေ့ညက … ဒယ်ဒီ့သူငယ်ချင်းနဲ့ ဖောက်ပြန်လို့ … ပိုးလည်း စိတ်ရှုတ်ပြီး …မနက်လင်းလင်းချင်း …… သော်သော်တို့အိမ် ထွက်လာခဲ့တာလေ ”
” ဟင် ”
” ဟုတ်တယ် … သော်သော် ”
ပိုးရတီမှာလည်း သူမမိခင် ဒေါက်တာဆုရတီနှင့် ဦးစိုင်းမောင်တို့ လိုးကြပုံများအား သော်တာထွန်းအား ပြန်လည် ပြောပြလိုက်တော့၏။ ညနေစောင်း ပိုးရတီ ပြန်ခါနီး သော်တာထွန်းမှာ အိမ်ရှေ့ ကားနားထိ လိုက်ပို့ရန် နှစ်ယောက်သား အတူထွက်လာခဲ့၏။
” ဟော … သမီး … ပိုး … ပြန်တော့မလို့လား ”
ပိုးရတီတို့ ဧည့်ခန်းရှေ့အဖြတ် အိပ်ခန်းထဲမှ ကွတကွတဖြင့် ထွက်လာသော ဒေါ်သီတာမိုးမှာ နွမ်းလျသော အသံလေးဖြင့် နှုတ်ဆက် နေသည်။
” ဟုတ် … အန်တီမိုး ”
ပိုးရတီမှာ ပြုံးပြရင်း ပြန်လည်နှုတ်ဆက်သော်လည်း သော်တာထွန်းမှာ မိခင်ဖြစ်သူအား စိတ်ခုနေသဖြင့် ခပ်တည်တည်လေး ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ပိုးရတီကားလေး ထွက်ခွာသွားမှ ခြံဝန်းတံခါးအား ပြန်စိကာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာခဲ့၏။
” သော်သော် … မာမီ့ … ရေခဲသေတ္တာထဲက … ရေအေးတာလေး … တစ်ဘူးလောက် … ယူပေးဦး ”
ဒေါ်သီတာမိုးတစ်ယောက် နေ့လည်ကတည်းက ညနေအထိ လစ်ဟာနေသော ကာမစည်းစိမ်လေးအား ပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံယူနေရာ စောက်ပတ်တအုံလုံး ကျိန်းစပ်နေပြီး ပေါင်ဂွများ နာကျင်ကာ တကိုယ်လုံး ညှောင်းညာနေသည်။ သော်တာထွန်း ယူလာပေးသော ရေဘူးအား ဖန်ခွက်ထဲ အပြည့်ငှဲ့ကာ တစ်ဝက်ခန့် မော့သောက် ပစ်၏။ သမီးဖြစ်သူ သော်တာထွန်း ထွက်သွားသည်နှင့် ဖိုးလုံးနှင့် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အကြောင်းများအား ပြန်လည်စဉ်းစားနေမိသည်။
…………………………………………………..
လွန်ခဲ့သော ၃ လခန့်က ဒေါ်သီတာမိုးမှာ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးသန့်စင် ရွာသို့ ပြန်ပြီး ကထိန်ခင်းရာ လိုက်ပါသွားခဲ့ရ၏။ သားဖြစ်သူ ဇင်အောင်နှင့် သမီးဖြစ်သူ သော်တာထွန်းတို့မှာ ကျောင်းပိတ်ရက်နှင့် မဆုံသဖြင့် အိမ်မှာပဲ နေခဲ့ကြသည်။ ဦးသန့်ဇင်တို့ လင်မယားမှာ ဖိုးလုံးအားခေါ်ကာ ကထိန်ခင်းသွားခဲ့ကြ၏။ ဖိုးလုံးမှာလည်း ရွာသို့ ခဏပြန်လိုက်ရမည် ဖြစ်သဖြင့် တစ်လမ်းလုံး ပျော်ရွှင်နေသည်။ ရွာရောက်သည့်နေ့ ဦးသန့်ဇင်မှာ ငယ်သူငယ်ချင်းများနှင့် သောက်ရင်းစားရင်း ညပိုင်း ထမင်းပင်မစားနိုင်ပဲ အိပ်ပျော်သွားတော့၏။ ဒေါ်သီတာမိုးမှာ ဦးသန့်ဇင်တို့တည်းသည့် အိမ်အား ဖိုးလုံးအားခေါ်ပြီး ညအိပ်လိုက်ရသည်။ ဖိုးလုံးတစ်ယောက်လည်း သူ့အိမ် မအိပ်တော့ပဲ ဦးသန့်ဇင်တို့လင်မယား တည်းသော အိမ်သို့ လိုက်အိပ် ရ၏။
ဦးသန့်ဇင်တို့အိပ်သော အိပ်ခန်း၏ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ခြင်ထောင်လေးထောင်ကာ အိပ်နေရင်း ည ၁၀ နာရီ ကျော်ကျော်တွင် ဦးသန့်ဇင် ထအန်ရာ ဒေါ်သီတာမိုးနှင့်အတူ ဦးသန့်ဇင်အား နှိပ်နယ်ပြုစုရင်း ပြန်အိပ်လိုက်သည်။ နှစ်ချိုက်စွာ အိပ်ပျော်နေရင်း ညလယ်တွင် ဆီးပုံးတင်းလာကာ သေးပေါက်ချင်သဖြင့် အိမ်၏ နောက်ဖေးတံခါးအား ဖွင့်ကာ အိမ်သာသွားရန် ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်း အိမ်သာနားအရောက် ဒေါ်သီတာမိုးမှာ ထမိန်အောက်နားစအား မကာ တရွှီးရွှီးနှင့် သေးထိုင်ပေါက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။ လရောင်အောက် ဒေါ်သီတာမိုးပေါင်ဂွမှ အမွှေးအုံကြီးက အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ ဖိုးလုံး ရုတ်တရက် ကြောင်ကြည့်ရင်း ဘေးသို့လှည့်ကာ မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေအထားဖြင့် သေးကော့ပန်းနေမိ၏။
ဒေါ်သီတာမိုးမှာလည်း အိမ်မှခိုင်းတဲ့သူမို့ အလေးမထားတာလား သားအမိအရွယ်မို့ ဂရုမစိုက်တာလား မသိ မတ်တပ်ရပ် သေးပေါက်နေသော ဖိုးလုံးအားကြည့်ကာ သေးဆက်ပေါက်နေတော့သည်။ နောက်မှရောက်သော ဖိုးလုံးမှ အရင်ပြီးကာ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်သွား၏။ ခြင်ထောင်ထဲ ဖိုးလုံးတစ်ယောက် အိပ်မပျော်တော့ပေ။ အရင်က မိခင်အရွယ်မို့ ဘာစိတ်မှ မရှိသော်လည်း ဒေါ်သီတာမိုး စောက်ပတ်အုံအား မြင်မိကာ စိတ်လှုပ်ရှားနေရ၏။ လိုးချင်စိတ် များ တဖွားဖွား ပေါ်လာသဖြင့် ဂွင်းထုပြီး အိပ်လိုက်ရသည်။ မနက် အိပ်ယာနိုးသည်အထိ ဒေါ်သီတာမိုး စောက်ဖုတ်အုံကြီး မျက်လုံးထဲ မြင်ယောင်နေမိ၏။
ကထိန်ခင်းပြီး မြို့သို့ပြန်အရောက် ၅ ရက်ခန့်အကြာ ဒေါ်သီတာမိုးတစ်ယောက် အိမ်၏တောင်ဘက် ကားဂိုဒေါင်ဘေး ဦးစံမောင်နှင့် ဖိုးလုံး နေသော အခန်းလေးဆီ လျှောက်လာခဲ့၏။ အခန်းတံခါး ဟနေသဖြင့် အသာတွန်းဖွင့်ကာ ဝင်လာခဲ့သည်။
” ဖိုးလုံး … ဦးစံမောင် … ရှိလား ”
ဖိုးလုံး ရုတ်တရက် လန့်သွားမိသည်။ ကုတင်ပေါ် ခေါင်းရင်းဘက် ဖုန်းအားထောင်ကာ အပြာကား ဖွင့်ကြည့်ရင်း ဖုန်းနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် တင်ပလင်ခွေထိုင်ပြီး ဂွင်းထုနေစဉ် နောက်ကျောဘက်မှ ပေါ်လာသော အသံကြောင့် ခန္ဓာကိုယ် ဆက်ကနဲ့ တုန်သွားရ၏။
” ဟုတ် … ဟုတ် … ရှိပါတယ် … လမ်း ထိပ် ဆေးလိပ် … သွား သွား … သွား ဝယ် နေ တာ ”
ဖိုးလုံး စကားသံ တုန်ရင်နေသည်။
” ဟဲ့ … အို … နင် နင် … ဖုန်း ဖွင့် ပြီး … မကောင်းတဲ့ ကားတွေ … ကြည့် … ကြည့် … ဟင် ”
ဒေါ်သီတာမိုးမှာ ကုတင်နား ဖိုးလုံးဘေးအရောက် ဖုန်းထဲမှ တအားအား အော်သံများကြောင့် အမှတ်တမဲ့ ကြည့်မိရာ အပြာကား ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် ဖိုးလုံးဘက် လှည့်ပြောလိုက်၏။ ဖိုးလုံးဘက်အလှည့် တင်ပလင်ခွေထိုင်ကာ ပေါင်ကြားမှ လီးအား မြင်လိုက်ရပြန်သည်။ ဖိုးလုံး လက်သီးဆုပ်ထဲမှ လီးမှာ ဒစ်ကြီးကားထွက်နေကာ ဒစ်အောက် လီးအရည်ပြားပေါ် အကြောများ ထနေသည်ကို ထပ်မံတွေ့နေမိ၏။
” ကျနော် …… ဟို …… ဟို …… ”
ဖိုးလုံးမှာ ဘေးနားရပ်နေသော ဒေါ်သီတာမိုးအား ပြန်ဖြေရင်း လက်ထဲမှလီးအား စိုက်ကြည့်နေမှန်း သိသဖြင့် လီးအားလွတ်ကာ ပုဆိုးဖြင့် အမြန်ဖုံးလိုက်ရတော့သည်။ လက်မှ လွတ်လိုက်သော ပုဆိုးအတွင်းမှ လီးမှာ တဆက်ဆက် တုန်ခါနေရှာ၏။ ဒေါ်သီတာမိုးမှာလည်း ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိ ဆွံ့အနေမိသည်။ ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ် ဖိုးလုံး ပုဆိုးထဲမှ ဆက်ကနဲ ဆက်ကနဲ တုန်နေသော လီးအား ကြောင်ကြည့်နေမိသည်။ ရှက်စိတ်နှင့်အတူ ပေါင်ကြားထဲ အဖုတ်ဆီမှ ဆစ်ကနဲ့ ခံစားလိုက်ရရှာ၏။ အပြင်မထွက်ပဲ အိမ်ထဲ အနေများသူမို့ အင်္ကျီလက်ပြတ်လေးနှင့် ဒူးဖုံးစကပ် အပါးလေးသာ ဝတ်ထားမိသည်။
ဖိုးလုံးတစ်ယောက် ဒေါ်သီတာမိုးအား ကြည့်ရင်း ရှက်စိတ် ထိတ်လန့်စိတ်များမှ တဆင့် ရမ္မက်စိတ်များ ဝင်ရောက်လာတော့၏။ ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းကာ ဒေါ်သီတာမိုးအား သိုင်းဖက်ရင်း ပါးပြင်နှစ်ဖက်အား ဖိနမ်းပစ်သည်။
” ဟဲ့ … အို့ … ဖိုးလုံး … လွတ် လွတ် … လွတ်စမ်း … နင် နင် … ဒါ ဘာ လုပ် … လုပ် … အု … ဖလု … ပြွတ် ပလပ် … အွန့် … ပြွတ် ပြွတ် ”
…………………………………………
🏵️အခန်း ( ၇ )🏵️
ဒေါ်သီတာမိုး ရုန်းကန်ရင်း ပြောနေစဉ် နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်ခံရသဖြင့် အသံ ထပ်မထွက်တော့ပေ။ ဖိုးလုံးမှာ လူကောင်သေးသော်လည်း အလုပ်ကြမ်း လုပ်ကိုင်နေသူမို့ သန်မာနေ၏။ ဖိုးလုံး လက်နှစ်ဖက်ထဲမှ ရုန်းကန်နေစဉ် ပေါင်ဂွလေးထဲ စကပ်အပါးလေး ပေါ်မှ မာထင်နေသော အရာတစ်ခုက ဖိထောက်မိသဖြင့် တကိုယ်လုံး တုန်ခါသွားရပြန်သည်။ အထိအတွေ့နဲ့ ဝေးနေသဖြင့် ကာမစိတ်လေး ဝုန်းကနဲ့ တောင်လောင်လာမိ၏။ သို့သော် သူမအိမ်မှ တောက်တိုမယ်ရ ခိုင်းသော လူတစ်ယောက်မို့ မာနက ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။
ရုတ်တရက် ဖိုးလုံး လက်တစ်ဖက် ပြေလျော့သွားပြီး သူမပေါင်ကြားထဲမှ အဖုတ်အား ပွတ်ပေးရာ ရုန်းကန်နေရင်း အားလျော့လာမိသည်။ ဖိုးလုံးမှာ ရာဂနတ် ဖမ်းစားထားသဖြင့် ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် ရှေ့ဆက်တိုးနေတော့၏။ ဒေါ်သီတာမိုးမှာ တဖြည်းဖြည်း ဖိုးလုံး လျှာဖျားလေးအား ဆွဲစုပ်ရင်း မသိမသာလေး တုန့်ပြန်ပေးလာသည်။ ကာမစိတ်တဝက် မာနစိတ်တဝက်ဖြင့် ဒေါ်သီတာမိုး အရသာနှစ်မျိုး ပူးတွဲခံစားနေမိရှာသည်။ ပေါင်းကြားမှ အဖုတ်မှာလည်း ယားလာကာ အရည်များ စိမ့်ထွက်နေ၏။ ထိုစဉ် ဖိုးလုံးတစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ် အဖုတ်ပွတ်နေရာမှ ရုတ်တရက် ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်သည်။
စကပ်အောက်နားစလေးအား ဆီးခုံးထိပင့်တင်ကာ ပေါင်တန် ဖွေးဖွေးတုတ်တုတ် နှစ်လုံးကြား ညှပ်နေသော အဖုတ်အုံကြီးအား စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ရွာသို့ ဦးသန့်ဇင် ကထိန်ခင်း သွားစဉ် အိမ်သာထဲ မြင်လိုက်ရသော စောက်မွှေးအုံ ထူထူကြီးအား အနီးကပ် မြင်နေရ၏။ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဖြဲကြည့်ရာ အမွှေးမဲမဲများအောက် နှုတ်ခမ်းနှစ်ဖက် အနည်းငယ်လန်နေကာ ဘေးသားနှစ်ခြမ်းမှာ ဖောင်းကြွနေသည်ကို တွေ့လိုက်မိသည်။
” လှလိုက်တာ … အန်တီမိုးရယ် … စောက်ဖုတ်က … အကြီးကြီးပဲ ”
ဖိုးလုံးဆီမှ အက်ကွဲသော စကားသံ ထွက်ပေါ်လာပြီး စောက်ပတ်အုံကြီးအား တရွှတ်ရွှတ် နမ်းနေရှာ၏။ ဒေါ်သီတာမိုး ဖင်သားများ ကြုံ့သွားကာ ပေါင်ကြားထဲမှ အဖုတ်အား နမ်းနေသော ဖိုးလုံးခေါင်းအား တွန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။
” ဟာ … အန်တီမိုး … ကျနော် … ”
” ဦးလေးစံ ပြန်လာရင် … မကောင်းဘူး ”
ဒေါ်သီတာမိုးမှာ ဖိုးလုံး ဆိုလိုသည့် အဓိပ္ပာယ်အား နားလည်သဖြင့် ဖိုးလုံးစကား မဆုံးခင် ဖြတ်ပြောကာ အခန်းလေးထဲမှ ထွက်ခွာ သွား၏။ ဖိုးလုံးလည်း ဖင်ကြီး တရမ်းရမ်းဖြင့် ထွက်သွားသော ဒေါ်သီတာမိုး နောက်မှာ ဟိုကြည့် ဒီကြည့်ဖြင့် ခပ်ခွာခွာ လိုက်လာခဲ့သည်။ အိမ်နောက်ဖေးပေါက်မှ ဝင်ကာ အိပ်ခန်းထဲအရောက် ဒေါ်သီတာမိုးတစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် တင်ပလွဲထိုင်ပြီး ခေါင်းငုံထားလိုက်ပြန်သည်။ ရှက်စိတ်နှင့် ရဲနေသော မျက်နှာလေးအား ဖိုးလုံးမှ ဆွဲမော့ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်ပစ်၏။ တဆက်ထဲ အင်္ကျီလက်ပြတ်လေးပေါ်မှ နို့အုံနှစ်ဖက်အား ညှစ်ချေပေးရာ ဒေါ်သီတာမိုးမှာ ဖိုးလုံးခေါင်းအား လက်တစ်ဖက်ဖြစ် ဖမ်းကိုင်ကာ လျှာထိပ်လေးအား ဖိစုပ်ပေးလိုက်သည်။
ဖိုးလုံး စိတ်ရဲလာကာ နို့အုံအား ညှစ်ပေးနေရင်း အောက်သို့ရွေ့ကာ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား ပွတ်သပ်ပေးရာ ဒေါ်သီတာမိုးမှာ ပေါင်နှစ်ဘက် မသိမသာ ကားပေးနေ၏။ ပေါင်ဖြဲပေးသည်နှင့် ဖိုးလုံးလက်မှာ စကပ်အောက်နားစထဲ လက်လျိုသွင်းကာ ပေါင်ကြားထဲ စမ်းကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ အရည်ရွှဲနေသော အဖုတ်အား စမ်းမိသည်နှင့် လက်ခလယ်ဖြင့် အက်ကွဲကြောင်းအတိုင်း အထက်အောက် ဖိဆွဲပေးကာ ဒေါ်သီတာမိုး ကိုယ်လုံးအား ကုတင်ပေါ်လှဲချပစ်၏။ ဒေါ်သီတာမိုး ကိုယ်လုံးမှာ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်အနေအထား လှဲနေသော်လည်း ခြေသလုံး တုတ်တုတ်ခဲခဲလေးမှာ ကုတင်စောင်းမှ အောက်သို့ တွဲလောင်းကျနေရသည်။ ပါးပြင်နှစ်ဖက်နမ်းရင်း အင်္ကျီအပေါ်မှ နို့နှစ်လုံးအား ညှစ်ချေပေးလိုက်၏။
အင်္ကျီလက်ပြတ်လေးအား ချွတ်ရာ အနက်ရောင် ဇာဘော်လီအောက် ရုန်းထွက်နေသော နို့အုံအပေါ်ခြမ်းအား မြင်နေရသည်။ ဇာဘော်လီချိတ်အား ကိုယ်တစောင်း လှည့်ဖြုတ်ရာ ပက်လက် ပြန်လှန်သည်နှင့် အနည်းငယ် အိတွဲနေသော နို့အုံထိပ် နို့သီးခေါင်း နီညိုလေးမှာ မာခဲနေ၏။ နို့သီးခေါင်းလေးအား လျှာထိပ်လေးဖြင့် ဝိုက်ကာ ဖိစို့ပေးစဉ် ဒေါ်သီတာမိုး ခန္ဓာကိုယ်မှာ တအီးအီး ညည်းရင်း လူးလွန့်လာတော့သည်။ တအင်းအင်းနှင့် နွယ်နွယ် လွန့်လူးလို့နေသည်။ ခပ်မို့မို့ ဗိုက်သားလေးအား လျှာအပြားလိုက် ယက်ရင်း စကပ်မျှော့ကြိုးလေးအား ပေါင်ရင်းဘက် ဆွဲချစဉ် ဖင်သားစိုင်ကြီး ကြွပေးနေပြန်၏။
ဆီးခုံးနား လျှာပြားလေးအရောက် ညှီစို့စို့ နှင့် စောက်ရည်နံ့လေး ဖိုးလုံးနှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာတော့သည်။ ဖိုးလုံး မတ်တပ်ထရပ်ကာ ဒေါ်သီတာမိုး၏ ကုတင်စောင်း တွဲလောင်းကျနေသော ခြေသလုံးနှစ်ဖက်အား ကုတင်ပေါ် ပွေ့တင်ပစ်၏။ ပေါင်ရင်း လိပ်နေသော စကပ်မျှော့ကြိုးလေးအား ဆွဲချွတ်ကာ ကုတင်ကြမ်းပြင် အောက် ပစ်ချလိုက်ပြန်သည်။ ပေါက်တန် ဖွေးဖွေး တုတ်တုတ် နှစ်ဖက်ကြား ဒူးထောက်နေရာယူကာ စောက်ပတ်ပေါ် မျက်နှာအပ်ချ ပစ်၏။ စောင်မွှေးအုံအား ပါးပြင်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဘယ်ညာပွတ်ကာ ခဏစိုက်ကြည့်နေသည်။
ဒေါ်သီတာမိုးမှာ လင်ဖြစ်သူနှင့် အကြိမ်ကြိမ် လိုးခဲ့သော ကုတင်ပေါ်တွင် ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ဖင်ကြီးကြွကာ ခေါင်းထောင်ကြည့်နေသော ဖိုးလုံးဆံပင်အား ဆွဲပြီး စောက်ဖုတ်နှင့် ကပ်ပေးလိုက်တော့၏။ ဖိုးလုံး၏ လျှာစွမ်းအား သိချင်စိတ်ပြင်းပြကာ ပါးစပ်နေရာလေးအား စောက်ပတ်ဖြင့် လှမ်းပွတ်ပေးနေသည်။ ဖိုးလုံးမှာလည်း ရွာမှာ တခါမြင်ပြီး အိပ်မက်ထဲထိ စွဲလမ်းနေသော ဒေါ်သီတာမိုး အဖုတ်အား လျှာအပြားလိုက် ပင့်ကာ တပြတ်ပြတ်နှင့် ယက်ပေးလိုက်သည်။ စောင်မွှေးအုံအား တံတွေးနှင့် အရည်ကြည်များ ကပ်ကာ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ဖက် ဖောင်းကားလာသည်နှင့် အက်ကွဲကြောင်းထဲ လျှာထိပ်ဖြင့် အထက်အောက် ဖိဆွဲပေးပြန်၏။
တဖြည်းဖြည်း အက်ကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ စောက်စိလေးမှာ ခေါင်းထောင်လာပြန်သည်။ အစိထိပ်လေးအား လျှာဖျားလေးတင်ကာ ဖိချေရင်း ပါးစပ်ထဲ ဆွဲစုပ်ပစ်ရာ ဒေါ်သီတာမိုးဖင်ကြီး လေထဲ မြှောက်တက်လာ၏။
” အ … အ … ရှီးးးးး … ကောင်းလိုက်တာ … ဖိုးလုံးရယ် … အင်း … ဟုတ်တယ် … အစိလေး …… စုပ်ထား … အ … အားးးး … ကျွတ်ကျွတ် ”
၁၀ မိနစ်ခန့်အကြာတွင် ဒေါ်သီတာမိုး ဖင်ကြီး ကော့တက်လာကာ စောက်ရည်များ ထောင်ပန်းပစ်တော့သည်။ ဖိုးလုံးတစ်ယောက် စောက်ခေါင်းပေါက်အား ပါးစပ်ဖြင့်တေ့ကာ ပန်းထွက်နေသော စောက်ရည်များအား တဂွတ်ဂွတ်ဖြင့် မျိုချနေ၏။ အထိအတွေ့ ဝေးနေသော ဒေါ်သီတာမိုးတစ်ယောက် ပထမ အချီမှာပင် စောက်ရည်များ အားရပါးရ ပန်းထုတ်ရင်း ကုန်စင်မှ ဘုတ်ကနဲ့ ဖင်ကြီး မွှေ့ယာပေါ် ပြန်ကျလာသည်။
” ကောင်းလား ……… အန်တီမိုး ”
” ကောင်းတာပေါ့ … ဖိုးလုံးရယ် … ငါ ဒီလို … မခံစား ရတာ … ကြာပြီလေဟာ ”
မေးပြီး ဖိုးလုံးမှာ ထရပ်ရင်း အပေါ်အင်္ကျီအား ချွတ်နေစဉ် ဒေါ်သီတာမိုးမှာ ထရပ်ရင်း မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားနှင့် ဖိုးလုံး နှုတ်ခမ်းဒေါင့်မှ သူမ စောက်ရည်များအား ယက်ကာ မျိုချနေ၏။ ဖိုးလုံး အင်္ကျီချွတ်ပြီးသည်နှင့် ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ပုဆိုးခါးပုံစအား သူမလက်နှင့် ဆွဲဖြည်ရင်း ပေါင်ကြားမှ ထောင်နေသော လီးအား ကြည့်ကာ မျက်လုံးလေး ပြူးနေရှာသည်။
” ကြီးလိုက်တာ … ဖိုးလုံးရယ် … နင် နင် … ဆေးတွေ ဘာတွေများ … ထိုးထားသေးလား … ဟင် ”
” မထိုးပါဘူး …… အန်တီမိုးရယ် ”
ဒေါ်သီတာမိုးတစ်ယောက် လောလောလတ်လတ် ပြီးထားသော်လည်း ကာမစိတ် မကျသေးပဲ ဖိုးလုံး လီးထိပ်အား တရွှတ်ရွှတ် နမ်းနေပြန်သည်။ ညာလက်ဖြင့် လီးတဝက်လောက်မှ ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဒစ်အားဖြဲကာ လီးတန်အား အောက်နိမ့်ရင်း ဒစ်အပေါ်ကြားထဲ လျှာထိပ်လေးဖြင့် ဖိယက်ပေးလိုက်၏။
” အ ……… ရှီးးးးးးးးးးး ”
ဖိုးလုံးကိုယ်လုံး ဆက်ကနဲ့တုန်ကာ အကနဲ့ ညည်း လိုက်ရသည်။ ဒစ်အပေါ်ခြမ်း ယက်ပြီး လီးအား ထောင်ကိုင်ပြီး ဒစ်ဖူးအောက် မေးသိုင်းကြိုးလေး နှင့် ဘေးပတ်ပတ်လည်အား လျှာဖြားဖြင့် ဝိုက်ယက်ကာ လီးထိပ်အား ဆွဲစုပ်ပစ်၏။ လီးထိပ်အား ငုံရင်း လီးတန်ကိုင်ထားသော လက်အား လွတ်ကာ လဥနှစ်လုံးအား ညှစ်ချေပေးပြန်သည်။ ဖိုးလုံးတစ်ယောက် ဖင်သားများ ကြုံ့ကာ အံကြိတ်ခံနေရတော့၏။
” အ … အားးးးးးး … အ … ကျွတ် … အ အ ”
ဖိုးလုံး အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်နေရှာသည်။ ဒီလို အခြေအနေမျိုး အိပ်မက်ပင် မမက်ဖူးပေ။ ထမင်းရှင် ဟင်းရှင် ကျေးဇူးရှင် ဒေါ်သီတာမိုးမှ သူ၏လီးအား စုပ် ပေးလိမ့်မည်ဟု ယောင်လို့တောင် မတွေးရဲ။ ခေါင်းလေး ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်နှင့် စုပ်ပေးနေသော ဒေါ်သီတာမိုး ပါးစပ်အား လီးတဝက်ခန့် အထုတ်အသွင်းလုပ်ကာ လိုးနေမိ၏။ လီးဝင်သွားတိုင်း လီးထိပ် အပေါက်လေးအား လျှာထိပ်လေးနှင့် ထိုးရင်း လီးပြန်အထွက် လီးအရည်ပြားအား ခပ်တင်းတင်း ဆွဲစုပ်နေသည်။ တဖြည်းဖြည်း လီးတန်တလျှောက် ကျဉ်လာပြီး လရည်ထွက်ချင်လာ၏။ ထိန်းထားရင်း မခံနိုင်တော့သဖြင့် ဒေါ်သီတာမိုး ပါးစပ်မှ လီးအား ဆွဲထုတ် လိုက်တော့သည်။
” အ … အားးးးး … ထွက် …. ထွက် … ထွက်တော့မယ် … ရှီးးးးးး … မ ရ တော့ … တော့ … အ … အားးးး … အားးးးးး … ထွက် ကုန် ပြီ … ရှီးးးးး … ရှီးးးးးး ”
ပါးစပ်ထဲမှ လီးအား ဆွဲထုတ်ရာ ထိန်းထားသော လရည်များ တဗျစ်ဗျစ်နှင် ဒေါ်သီတာမိုး မျက်နှာတဝိုက် ပန်းမိကုန်၏။ ဒေါ်သီတာမိုးမှာ မရှောင်ပဲ လရည်ကုန်သည်နှင့် ဆက်ကနဲ ဆက်ကနဲ တုန်နေသော ဖိုးလုံးဒစ်အား ဆွဲစုပ်ပေးပြန်သည်။ လီးထိပ် အပေါက်ထဲ ဥနေသော လရည်စက်လေးအား ပြွတ်ကနဲ စုပ်ပြီးမှ ပါးစပ်ထဲက ထုတ်ပေးလိုက်တော့၏။
” မိုး … ဘာတွေ တွေးနာတာလဲ ”
” ဟင် … ကိုသန့်ဇင် … ခ်ခ် ခ်ခ် … ဘာမှ မတွေးပါဘူး ”
လင်တော်မောင် အနားရောက်လာသည်ကို သတိမထားမိတော့။ ဖိုးလုံးနှင့် အဖြစ်အပျက်များအား ပြန်တွေးနေစဉ် သူမဘေး ဝင်ထိုင်ရင်း မေးနေသော ဦးသန့်ဇင်အား ရယ်မောကာ ပြန်ပြောလိုက်သည်။
” မျက်နှာလည်း နွမ်းနေပါလား … မိုးရယ် … နေမကောင်းဘူးလား ”
” ကောင်းပါတယ် … ကိုသန့်ဇင်ရဲ့ … နေ့ခင်းက အိပ်ပြီး အိပ်ယာထခါစမို့ပါ ”
” ကလေးတွေရော …”
“သမီးက အခုလေးပဲ … အထဲဝင်သွားတာ …… သားလေးက … နေ့လည်ကတည်းက …… လည်နေတာ … အခုထိ မလာသေးဘူး ”
ဦးသန့်ဇင်မှာ ဒေါ်သီတာမိုး စကားဆုံးသည်နှင့် အဝတ်အစားလဲရန် ဧည့်ခန်းမှ ထ၍ အိပ်ခန်းဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။
” ထမင်း စားတော့မလား …… ကိုသန့်ဇင် ”
ဦးသန့်ဇင် အိပ်ခန်းဝအရောက် ဒေါ်သီတာမိုးမှ လှမ်းမေးနေ၏။
” မစားသေးဘူး … သားပြန်လာမှ … အတူစားတော့မယ် ”
သားသမီးများနှင့် မယားအပေါ် အခုထိ ချစ်ခင် ကြင်နာတတ်သော ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးသန့်ဇင် ကျောပြင်အား ကြည့်ကာ ဒေါ်သီတာမိုးတစ်ယောက် ပြုံးနေမိသည်။
……………………………………………………
” ဟာ … မပြောပါနဲ့ … ဘကြီးစံရယ် … သော်သော် တောင်းပန်ပါတယ် … အဟင့် ဟင့် ”
၁ လခန့်အကြာ ဒေါ်သီတာမိုး အိမ်အနောက် ကားဂိုဒေါင်နားအရောက် ကြားလိုက်ရသည့် အသံကြောင့် ခြေလှမ်းများ တုန့်ကနဲ ရပ်သွားရ၏။
” ပြောမှဖြစ်တော့မှာ … သော်သော်ရဲ့ … တော်ကြာ … ဆရာက … ဘကြီးစံကိုပါ … သိရဲ့သားနဲ့ မပြောဘူး ဖြစ်နေမှာ ”
” ဘကြီးစံ … ဒယ်ဒီကို … ပြောလိုက်ရင် … ဒယ်ဒီတို့ အိမ်ထောင်ရေး … ပြိုကွဲပြီး … သော်သော်တို့ … မိသားစု … ကစဉ့်ကလျား ဖြစ်ကုန်တော့မှာ ”
” ဖိုးလုံးလည်း … လူလို နားမလည်းဘူး … သော်သော်ရယ် …… ကိုယ့်ကျေးဇူးရှင်ကိုမှ … လုပ်ရက်တယ် … ဘကြီးစံ တွေ့နေတာ … ၅ ခါလောက်ရှိပြီ … ဟူးးးး ”
ခြံစောင့်ဦးစံမောင် စကားကြောင့် ဂိုဒေါင်နား ချောင်းနားထောင်နေသော ဒေါ်သီတာမိုးတစ်ယောက် ခေါင်းနဘမ်း ကြီးသွားရ၏။ သူမနှင့် ဖိုးလုံးတို့ ခိုးခိုးလိုးနေသည်ကို ဦးစံမောင်မှ မြင်တွေ့သွားပြီး သူမခင်ပွန်း ဦးသန့်ဇင်အား ဖွင့်ပြောရန် ပြောပြနေစဉ် သမီးဖြစ်သူ သော်တာထွန်းမှ တားနေသည်ကို သိရှိလိုက်ရသည်။ ဆက်နားမထောင်ရဲတော့ပေ။ အခုလည်း ဖိုးလုံးအားခေါ်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ အလိုးခံရန် စဉ်းစားရင်း နောက်ဖေးဘက် ထွက်လာရာ မမျှော်လင့်သော စကားများ ကြားလိုက်ရသဖြင့် အိမ်ဘက် ပြန်လာခဲ့တော့သည်။ အိမ်ထဲ ပြန်ရောက် လာသော်လည်း အယောင်ယောင် အမှားမှားဖြင့် စိတ်နဲ့ကိုယ် မကပ်တော့ပေ။
ခဏအကြာ သမီးဖြစ်သူ သော်တာထွန်း ဝင်လာစဉ် မျက်လုံးချင်း မဆုံမိအောင် သတိထားနေရသည်။ နောက်ရက်များတွင်လည်း ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့် စိတ်ညှစ်နေရ၏။ ခြံစောင့်ဦးစံမောင်များ လင်ဖြစ် သူအား တိုင်လိုက်မလား သမီးဖြစ်သူကများ အပြစ် ပြောလေမလား အမျိုးမျိုးတွေးရင်း စိတ်ရှုတ်နေမိ သည်။ ဖိုးလုံးအား မရောတော့ပဲ သမီးဖြစ်သူ သော်တာထွန်းအား အဆက်မပြတ် စောင့်ကြည့် နေကာ အခွင့်အရေးရလျင် သူမ ဖောက်ပြန်မှုအတွက် တောင်းပန်ရန် စဉ်းစားထား၏။ ခြံစောင့် ဦးစံမောင်ကိုလည်း အသက်အရွယ် ကြီးလာသဖြင့် တိုးတိုးတိတ်တိတ် ပိုက်ဆံပေးကာ အလုပ်ထုတ်ဖို့ထိ စီစဉ်နေသည်။ သို့သော် ဒေါ်သီတာမိုးတစ်ယောက် သူမ အစီအစဉ်များအား အကောင်အထည် မဖော်ဖြစ်တော့ပေ။
……………………………………….
🏵️အခန်း ( ၈ )🏵️
နောက် ၁ လခန့်အကြာ သူမ အပြင်မှ ပြန်လာပြီး ဧည့်ခန်းထဲ ခဏထိုင်ကာ အိမ်အတွင်းဘက် ဝင်လာစဉ် သမီးဖြစ်သူ သော်တာထွန်း အိပ်ခန်းမှ စကားသံ သဲ့သဲ့ ကြားရသဖြင့် မျက်မှောင်ကြုံ့သွားမိ၏။ သူမ ပြန်လာစဉ် သမီးဖြစ်သူ၏ အချစ်တော် ပိုးရတီ၏ ကားလေး ခြံထဲမတွေ့မိသဖြင့် ဘယ်သူနဲ့ စကားပြောနေလည်း စဉ်းစားရင်း အိပ်ခန်းနား တိုးကပ်ကာ ချောင်းကြည့်လိုက်တော့သည်။
ခြံစောင့်ဖြစ်သူ ဦးစံမောင်ပေါင်ကြားမှ လီးအား ကြည့်ရင်း ဒေါ်သီတာမိုးတစ်ယောက် မျက်လုံးပြူးကာ ကြက်သီးများ ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း ထလာရသည်။ ထိုအချိန် သမီးဖြစ်သူ သော်တာထွန်း လက်တစ်ဖက်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ထားသော ဦးစံမောင် လီးအား ဆုပ်ကိုင်ရင်း လီးအရည်ပြားအား ဖြဲချလိုက်ပြန်၏။ ဦးစံမောင်၏ ကြီးမားတုတ်ခိုင်သော လီးကြောင့် ဒေါ်သီတာမိုး စိတ်လှုပ်ရှားနေမိသည်။ ဖိုးလုံးလီးထက် အနည်းငယ်တုတ်ကာ လီးထိပ်မှ ကော့တက်နေသော ဒစ်ကြီးအား ကြည့်ရင်း စောက်ပတ်ဝလေးထဲ တဆစ်ဆစ်ဖြင့် အရည်ကြည်များ စိမ့်ထွက်လာ၏။
” အင်းဟင်း … တုတ်လိုက်တဲ့ … ဟာကြီး … ဘယ်အချိန် မြင်ရမြင်ရ … အားရလိုက်တာ … အဘစံရယ် … ရွှတ် ရွှတ် ”
သော်တာထွန်းတစ်ယောက် လီးအား တရွှတ်ရွှတ် နမ်းကာ ပါးပြင်ပေါ်တင်ပြီး ဖိကပ်ပွတ်လှိမ့်ရင်း ခပ်တိုးတိုး ပြောဆိုနေပြန်သည်။ ဒေါ်သီတာမိုးတစ်ယောက် ချောင်းကြည့်နေရင်း ခြံစောင့်ဦးစံမောင်မှာ သူမ ဖောက်ပြန်သည့် ကိစ္စအား သမီးဖြစ်သူအား အကြပ်ကိုင်ပြီး လိုးလိုက်သည်ကို ချက်ချင်းရိပ်မိ လိုက်၏။ သူမတို့လင်မယား သမီးဖြစ်သူ သော်တာ ထွန်း၏ ယောင်္ကျားစိတ်ပျောက်ရန် နှစ်အတော်ကြာ ကြိုးစားခဲ့ဖူးသည် ဘယ်လိုမှ မရခဲ့ပေ။ တစ်လထဲနှင့် သမီးဖြစ်သူ၏ ယောင်္ကျားစိတ်အား ဖျောက်ကာ လိုးနိုင်ခဲ့သော ဦးစံမောင်အား ဖြုံနေမိသည်။ သမီး ဖြစ်သူ၏ ကာမအထိအတွေ့အား ကြည့်ရင်း ပထမ ဆုံးအကြိမ် မဟုတ်မှန်း သိရှိနေ၏။ တစ်လအတွင်း ဦးစံမောင် ဘယ်နှစ်ကြိမ် လိုးထားမှန်း မခန့်မန်းနိုင်ပေ။
” အင့် … ပြွတ် … ပြွတ် … အ … သော်သော်ရာ … ရှီးးးးးးး ”
ဒေါ်သီတာမိုး ကြည့်နေစဉ် သော်တာထွန်းမှာ ဦးစံမောင် လီးထိပ်အား ခပ်ပြင်းပြင်း ဆွဲစုပ်လိုက်သဖြင့် တွဲကျနေသော လဥနှစ်လုံးမှာ ကျုံ့၍ အပေါ်ထိုးတက်သွားရှာ၏။ တဆက်ထဲ လီးအရည်ပြားအား ဆွဲဖြဲကာ လီးထိပ်အပေါက်အား လျှာထိပ်လေးနှင့် ဖိထိုးရာ ဦးစံမောင်တစ်ယောက် အသံထွက် ညည်းလိုက်ရပြန်သည်။
” အ … အ … သော်သော် … ရှီးးးး … ကျွတ် ”
ဦးစံမောင်မှာ ရုတ်တရက် ဖြစ်ပေါ်လာသော ကာမအရှိန်အား မထိန်းချုပ်နိုင်ပဲ သော်တာထွန်းခေါင်းအား ဖမ်းကိုင်ကာ ကန်လန့်အနေအထားဖြင့် ပါးစပ်ထဲ လီးအား ဖိထည့်ပစ်တော့၏။
” အု … ဝု … ဖလု … ဝူးးးး … ဖလူးးးး … အဟွတ် ဟွတ် ”
ပါးစပ်ထဲ လီးကြီး မဆန့်မပြဲ ဝင်သွားရာ ဒစ်ဖူးမှ အာခေါင်အပျော့လေးအား ထိုးမိသဖြင့် သော်တာ ထွန်းတစ်ယောက် အသက်ရှူမှားကာ တဟွတ်ဟွတ် သီးနေရသည်။ ဦးစံမောင် ရပ်မရတော့ပေ။ သော်တာထွန်းခေါင်းအား စုံကိုင်ပြီး မနားတမ်း ဆွဲလိုးပစ်၏။ သော်တာထွန်းမျက်လုံးများ ပြူးထွက် လာကာ လည်ပင်ကြောများထောင်ပြီး ဦးစံမောင် ပေါင်ရင်းအား တွန်းရင်း ပါးစပ်ထဲမှ သွားရည်များနှင့် အကျိအချွဲများ စီးကျလာတော့သည်။ မျက်ရည်များ လည်လာပြီး ခေါင်းအား နောက်ဆုတ်ရုန်းမှ ပါးစပ်ထဲက ဦးစံမောင်လီးကြီး ကျွတ်ထွက်လာကာ တဆက်ဆက် ရမ်းခါနေ၏။
ဒေါ်သီတာမိုးတစ်ယောက် သမီးဖြစ်သူ၏ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား ခြံစောင့် ဦးစံမောင်မှ ဇွတ်ဆွဲလိုးနေ သည်ကို ကြည့်ရင်း ရာဂစိတ်တဝက် သနားစိတ်တဝက်ဖြင့် ခံစားမှု ရှုတ်ထွေးနေတော့သည်။ သူမဖောက်ပြန်မှုအတွက် တန်ဆာခံ ဖြစ်သွားရှာသော သမီးဖြစ်သူအား ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲ ဝမ်းနည်းစိတ်က နေရာယူလာပြန်၏။
” ဖွီးးးး … အု … ဝူးးး … ဖလူးးး … တအား ကြမ်းတာပဲ … အဘစံရယ် ”
သော်တာထွန်းတစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းထောင့်မှ ယိုကျလာသော အရည်များအား လက်ခုံဖြင့်သုတ်ကာ မျက်လုံးပင့်ကြည့်ရင်း ပြောဆိုနေသည်။
” ရှီးးးးး … ကျွတ် … ကောင်းလွန်းလို့ပါ သော်သော် ရာ … ထပြီး … လေးဘက်ကုန်းလိုက် ”
ဦးစံမောင်မှာ အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် ပေါ့ပါးဖျက်လတ်နေကာ သော်တာထွန်း ပါးနှစ်ဖက်အား ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းပြီး နို့အုံအားညှစ်ရင်း ချော့ပြောလိုက်၏။
” အရင် တခါလို … ကြာကြာလေး လိုးပေးနော် … ဟွန့် ”
သော်တာထွန်းမှာလည်း ခပ်နွဲ့နွဲ့လေး ပြောရင်း ထထိုင်ပြီး လေးဘက်ကုန်းပေးနေသည်။ ဖင်သားစိုင်နှစ်ခြမ်း အလယ်မှ စောက်ပတ်လေးမှာ ပန်းရောင်သန်းကာ ဖောင်းကြွနေပြီး အရည်ကြည်များ စောက်ခေါင်းဝ အိုင်နေရှာ၏။ မျက်စိရှေ့ လေးဖက်ကုန်းပြီး ဖင်ထောင်ထားသော သော်တာထွန်း စောက်ပတ်လေးအား ကြည့်ကာ ဦးစံမောင်လီးကြီး ပေါက်ကွဲမတတ် တင်းမာနေရင်း တဆက်ဆက် တုန်ခါနေရသည်။ ဖင်နှစ်ခြမ်း လက်ဖြင့်ဖြဲကာ ဖင်ပေါက်နီညို လေးအား ၅ ချက် ၆ ချက်ခန့် လျှာအပြားလိုက် ဖိယက်ပြီးမှ လီးထိပ်အား စောက်ခေါင်းဝတေ့ကာ အရင်းထိ ပစ်ဆောင့်လိုက်တော့၏။
” အ … အမေ့ … ကျွတ်ကျွတ် … ရှီးးးးး ”
ချောင်းကြည့်နေသော ဒေါ်သီတာမိုးတစ်ယောက် သူမ မွေးထုတ်ထားသော သမီးဖြစ်သူ စောက်ပတ်လေးထဲ လီးကြီး မဆန့်မပြဲ ဝင်သွားရာ တကိုယ်လုံး ဆက်ကနဲတုန်ပြီး စောက်ပတ်လေးထဲမှ စောက်ရည်များ စီးကျလာသည်။ မြင်ကွင်းအား အကြည့်မရွေ့ပဲ ဆက်ကြည့်နေရာ သော်တာထွန်းဖင်ကြီး တွန့်ကနဲဖြစ်ကာ လက်နှစ်ဖက်မှာ အိပ်ယာခင်းအား ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်နေသည်ကို မြင်နေရ၏။ ဦးစံမောင်မှာ လီးတဆုံးထည့်ပြီး ထပ်မလိုးပဲ ခါးအားဖြင့် ဝိုက်ကာ စောက်ခေါင်းထဲ လီးဖြင့် မွှေပေးလိုက်ပြန်သည်။
” ဟူးးးး … ရှီးးးးးး … အမျိုးမျိုးပါပဲ … အဘစံရယ် … တတ်လည်း တတ်နိုင်ပါတယ် … ကောင်းလိုက်တာ … အ … အားးးး … အားးးးး ”
ဒေါ်သီတာမိုးတစ်ယောက် သမီးဖြစ်သူ အသဲခိုက် အောင် ကောင်းနေပုံအားကြည့်ရင်း ထမိန်အပြင်မှ ပေါင်ကြားထဲ လက်သွင်းကာ စောက်ပတ်အုံလေး အား ဖိပွတ်နေမိသည်။ အစိလေးထိမိသည် နှင့် ခဏအကြာ ဒေါ်သီတာမိုး အံလေးကြိတ်ကာ ခပ်တိုးတိုး ညည်းရင်း ထမိန်ထဲ၌ပင် စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်ပစ်၏။
” ရှီးးးးးးး … အ … အ … ကျွတ် ကျွတ် … အမလေးးးးး … ဆောင့်လိုးပါ … အဘစံ ရဲ့ … အဟင့် ဟင့် ”
ဦးစံမောင် ဒစ်ကြီးက စောက်ခေါင်းအတွင်းသား နုနု လေးများအား ချိတ်မွှေနေသဖြင့် သော်တာထွန်း ဖင်ကြီး ရမ်းခါနေရင်း အားမလိုအားမရ ဖြစ်ကာ ဇွတ် ဆောင့် လိုးခိုင်းနေတော့သည်။ သမီးဖြစ်သူ၏ ကာမ စိတ် တောက်လောင်နေပုံအား ကြည့်ရင်း ဒေါ်သီတာမိုးမှာလည်း လိုက်ပါခံစားနေမိ၏။ ထိုအချိန် ဦးစံမောင်မှာ သော်တာထွန်း ခါးလေးအား မိမိရရ ဆုပ်ကိုင်ကာ မီးပွင့်မတတ် ဆောင့်လိုးနေ၏။ သော်တာထွန်းတစ်ယောက် လေးဖက်ထောက် အနေအထားဖြင့် ခေါင်းလေး မော့တက်လာကာ ထိထိမိမိ လိုးချက်များအား အားရကျေနပ်စွာ ခံယူနေ၏။ အားထည့်လိုးရင်း ဦးစံမောင် ဘယ်လက်မှာ ဘယ်ဘက်ပေါင်ရှေ့ခြမ်း လက်ကွေးသွင်းကာ စောက်စိလေးအား ချေပေးလိုက်ပြန်သည်။
လက်တစ်ဖက်က စောက်စိလေးအား ချေကာ လီး အရင်းထိ ကပ်သွားအောင် ဆောင့်လိုးနေသဖြင့် သော်တာထွန်းတစ်ယောက် ပတ်ဝန်းကျင်အား မေ့ကာ သတိလက်လွတ် နှင့် အသံထွက် ညည်းနေတော့သည်။ သော်တာထွန်း ညည်းသံလေး ဆူညံလာသဖြင့် ဦးစံမောင်မှာ စောက်ပတ်လေးအား ဆက်မလိုးသေးပဲ လီးအား အပြင်ထုတ်ကာ ဖင်ဝ နီတာရဲလေးအား ဒစ်ဖူးဖြင့်တေ့ပြီး ဝိုက်ပေးနေ၏။
” အိုးးး … အဟင့် … ဖင် … ဖင်ကို … မလုပ်နဲ့ နော် … နာတယ် ”
ဖင်ဝလေးအား လီးထိပ်ဖြင့် ပွတ်ပေးနေရာ ကာမ စည်းစိမ်လေး ထူးကဲနေသော်လည်း သော်တာထွန်း တစ်ယောက် ဖင်လိုးခံရမှာ ကြောက်နေရှာ၏။ ဦးစံမောင် အရင်တခေါက် သော်တာထွန်းအား လေးဖက်ကုန်းခိုင်းပြီး နောက်မှ စောက်ပတ်လေးအား ဆွဲလိုးရာ လီးမှာ မတော်တဆ ကျွတ်ထွက်ပြီး ပြန်လိုး စဉ် ဖင်ဝလေးထဲ ဒစ်ကြီးမြုတ်သွားတော့သည်။ သော်တာထွန်း ငယ်သံပါအောင် အော်ကာ ဘေးနား လှဲချပစ်ရင်း အတော်ကြာမှ စောက်ပတ်လေးအား အလိုးပြန်ခံနေ၏။ အခုလည်း ဖင်ဝလေးအား လီးထိပ်ဖြင့် ဖိမွှေရင်း ဘယ်လက်က စောက်စိလေးအား ညှစ်ချေပေးရာ သော်တာထွန်းဖင်ကြီး အထက် အောက် ရမ်းခါရင်း စောင်ခေါင်းပေါက်ထဲ လီးဝင်ရန် အမြန် ကြိုးစားနေရှာသည်။
” ရှီးးးးးးး … အင်း …. ကျွတ် … ကျွတ် … အို့ ”
ဖင်ကြီး ဆက်ကနဲ ဆက်ကနဲ ကော့ကာ လီးထိပ်အား စမ်းကြည့်ရင်း စောက်ခေါင်းဝနား တေ့မိသည်နှင့် နောက်ပြန် ပစ်ဆောင့်ပေးလိုက်တော့၏။
” ဗျစ် … အ … အင်း … ဘွတ် … အ … အ … ဖွပ် … ဘွတ် … အား … ဇွိ … အင့် … ဘွတ် ဘွတ် ”
မြင်ကွင်းကြောင့် ဒေါ်သီတာမိုးမှာလည်း ဒုတိယအကြိမ် ကာမသွေးများ ဆူပွက်လာပြန်သည်။ သမီး ဖြစ်သူ၏ ခါးသေးကျဉ်လေးအောက် ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားစိုင်နှစ်ခြမ်းမှာ ဦးစံမောင် ပေါင်တန် များနှင့် ဆောင့်မိကာ တုန်ခါနေရင်း တဘတ်ဘတ်နှင့် ဆူညံနေ၏။ စောက်ရည်များ ပြန်အိုင်လာသဖြင့် ထမိန်အပြင်မှ အဖုတ်အား ပွတ်သုတ်နေစဉ် ဖင်ကြားထဲ ခပ်နွေးနွေး အရာတစ်ခု လာထောက်သဖြင့် ထိတ်လန့်ကာ လှည့်ကြည့်မိသည်။
” အမေ့ …… အု …… ဖလု ”
လန့်အော်မိစဉ် ပါးစပ်အား ပိတ်ခံရသဖြင့် အသံ ဆက်မထွက်နိုင်တော့ပေ။
” ကျနော်ပါ …… အန်တီမိုးရယ် ”
အသံနိမ့်ကာ ခပ်တိုးတိုး ပြောနေသော ဖိုးလုံးအား တွေ့လိုက်ရတော့၏။ အဖုတ်ထဲ အရည်များရွှဲနေစဉ် ဖင်ကြားအား လီးနှင့် အထောက်ခံရသဖြင့် စောက်ခေါင်းဝ ထိန်းထားသော အရည်ကြည်များ ပေါင်ခြံမှ ခြေမျက်စိထိ စီးကျလာပြန်သည်။ ဖိုးလုံးမျက်လုံးကလည်း အရောင်တောက်ကာ ပုဆိုးထဲမှ လီးကလည်း ဆက်ကနဲ ဆက်ကနဲ ခုံးထနေ၏။
” လာဟာ … ဖိုးလုံး ”
ဒေါ်သီတာမိုး ကာမစိတ်များ တောက်လောင်နေချိန်မို့ ဖိုးလုံးအား သူမတို့လင်မယား အိပ်ခန်းထဲ ခပ်မြန်မြန်လေး ဆွဲခေါ်လာသည်။ အိပ်ခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ပေ။ ဖိုးလုံးအား ပက်လက်လှန် လှဲခိုင်းကာ ပုဆိုးခါးပုံစအား ဆွဲချွတ်ပစ်၏။ ပေါင်ကြားထဲ တဆက်ဆက် တုန်ကာ အပေါ်သို့ လန်တက်နေသော ဒစ်ကြီးအား အငမ်းမရ ဆွဲစုပ်တော့သည်။ ဖိုးလုံးမှာလည်း နောက်ဖေးဘက် အမှိုက်ရှင်းကာ အိမ်ရှေ့ထွက်လာပြီး ပန်းအိုးများ ရေလောင်းနေစဉ် သမီးဖြစ်သူ အိပ်ခန်းအား ချောင်းနေသော ဒေါ်သီတာမိုးအား တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အသာလေး ဝင်လာခဲ့၏။
မြင်ကွင်းကြောင့် လီးတောင်လာပြီး ဒေါ်သီတာမိုး နောက်ကျောမှ ချောင်းရင်း လီးဖြင့် ထောက်မိကာ အိပ်ခန်းထဲ ပါလာခဲ့ရသည်။ ဒေါ်သီတာမိုးမှာလည်း ရမ္မက်စိတ် ထကြွနေချိန်မို့ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထပြီး ပြဲလန်နေသည့် ဒစ်အား တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ရင်း အပေါ်မှ ခွလိုးတော့၏။ ကြာကြာ မလိုးနိုင်တော့ပေ။ ကာမအရှိန် များနေသဖြင့် အချက် ၄၀ ခန့် မနားတမ်း ဆောင့်ရင်း စောက်ရည်များ ပန်းထွက်လာသည်။
” အ … အားးးးး … မ ရ တော့ ဘူး … ထွက် … အားး … ထွက် ပြီ … ဟာ ”
ပါးစပ်ကညည်းရင်း စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်ရာ ဖိုးလုံး လဥနှစ်လုံးကြားမှ တဆင့် အိပ်ယာခင်းပေါ် စီးကျကာ ရွှဲနှစ်ကုန်တော့၏။ ခဏ အမောဖြေပြီးမှ ဘေးနား ပက်လက်လှဲနေသော ဖိုးလုံးလီးအား ထထိုင်ရင်း လက်ဖဝါးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ စောက်ရည်များရွှဲကာ မပျော့မမာ ဖြစ်နေသောလီးအား ၁၀ ချက်ခန့် ထုပေးပြီး လီးထိပ်အား ကုန်းစုပ်ပေးလိုက်သည်။ ဖိုးလုံးမှာ ဒေါ်သီတာမို့ လုပ်သမျှ အသာငြိမ်ခံကာ ကာမစည်းစိမ်လေး ခံယူနေ၏။ ဒေါ်သီတာမိုး ခေါင်းလေး မြင့်လိုက် နိမ့်လိုက်ဖြင့် အရှိန်မြန်လာချိန် ဖိုးလုံး ဖင်မှာ အိပ်ယာပေါ်မှ ကြွတက်လာပြီး အံကြိတ်သံ ထွက်ပေါ်လာသည်။
” အာ …… အ … ရှီးးးးးးးး … ကျွတ် ”
အံကြိတ်သံအဆုံး လီးထိပ်အပေါက်မှ လရည်များ ဒေါ်သီတာမိုး ပါးစပ်ထဲ ဗျစ်ကနဲ့ တဖျောဖျော ဝင်ကုန်တော့၏။ ဒေါ်သီတာမိုးတစ်ယောက် လီးအား ပါးစပ်ထဲမှ မထုတ်ပဲ ဝင်လာသမျှ လရည်များအား မျိုချပစ်နေသည်။ လရည်များ ကုန်စင်သည် အထိ လီးထိပ်အား အရသာခံစုပ်ရင်း ခဏအကြာမှ ထုတ်ပေးလိုက်တော့၏။
” အားဟား … ကောင်းလိုက်တာ … အန်တီမိုးရယ် … ရှီးးးးးးး … ရှီးးးးးးးး ”
ဖိုးလုံးမှာ မျက်လုံးဖွင့်မကြည့်ပဲ ညည်းနေရှာသည်။
……………………………………………
ထိုအချိန် သော်တာထွန်းမှာလည်း ဦးစံမောင်၏ ထိထိမိမိ လိုးချက်များအောက် မျော့နေအောင် ခံနေရရှာသည်။ ဦးစံမောင်၏ ဆောင့်ချက်များမှာ အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် ပြင်းထန်နေ၏။ သော်တာထွန်း ကုတင်တစ်ခုလုံး လှုပ်ရမ်းနေသလို ပါးစပ်မှ ညည်းသံလေးများ တစ်ချက် တစ်ချက် စူးကနဲ ထွက်ပေါ်လာရသည်။ သော်တာထွန်း ပြီးသွားသည်နှင့် ဦးစံမောင်လည်း အချက် ၃၀ ခန့် မနားတမ်း ဆွဲလိုးရင်း လရည်များ စောက်ပတ်လေးထဲ ပန်းထည့်ပစ်တော့၏။
” ကောင်းလိုက်တာ … သော်သော်ရယ် ”
……………………………………………
🏵️အခန်း ( ၉ )🏵️
ပြောပြီးသည်နှင့် ဦးစံမောင်မှာ လီးအား ဆွဲထုတ်ရင်း အဝတ်အစားများ ပြန်ဝတ်နေသည်။ သော်တာထွန်းမှာ ကုတင်ပေါ် ခပ်ကွေးကွေး လှဲချကာ အသက်မျှင်း ရှူနေရ၏။
” ညကြ … တစ်ခါ ထပ်လိုးဦးမယ် နော် … သော်သော် … တံခါး ပိတ်မထားနဲ့ ”
ဦးစံမောင် နောက်ဖေးပေါက်မှ ထွက်သွားချိန် သော်တာထွန်းမှာ ခွေခွေလေး ကျန်နေရစ်သည်။ ခြေရင်းဘက်ရှိ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးနှင့် စောက်ပတ်လေးအား သုတ်ကာ ပြန်မှေးနေတော့သည်။ ဟိုလိမ့် ဒီလိမ့်ဖြင့် သူမ အဖြစ်ပျက်များအား ပြန်စဉ်းစားနေမိ၏။
…………………………………………….
လွန်ခဲ့သော ရက် ၂၀ ခန့်တွင် ဦးစံမောင်မှာ မိခင်ဖြစ်သူ ကိစ္စအား ဖခင်ဖြစ်သူအား ဖွင့်ပြောတော့မည်ဟု ထပ်မံပြောဆိုလာပြန်သည်။ သူမဘက်ကလည်း ဖွင့်မပြောဖို့ တောင်းပန်ရင်း တဖြည်းဖြည်း ဦးစံမောင် လေသံမှာ အကြပ်ကိုင်ချင်သည့် အရိပ်အငွေ့လေးများ ပါလာခဲ့၏။
စကြားကြားချင်း သော်တာထွန်းတစ်ယောက် ပေါက်ကွဲသွားတော့သည်။ မိခင် ဖခင်ထက် အသက် ကြီးသော သူစိမ်းယောင်္ကျားအား တစ်ပတ်တစ်ခါ အလိုးခံရမည် ဖြစ်၏။ သူမအိမ်မှ ခြံစောင့် သက်ကြားရွယ်အို ဦးစံမောင်အား အော်ဟစ်ပစ်သည်။
” ဟာ … ရိုင်းလှချည်လား … အဘစံ … ကိုယ့် မြေး … အရွယ်ကို … ပြီးတော့ … သော်သော်က … မိန်းမပဲယူမှာ … မှတ်ထား ”
” အင်းလေ … ဒါဆိုလည်း … ညနေ ဆရာပြန်လာရင် …… ဖွင့်ပြောလိုက်ရုံပေါ့ ”
ဦးစံမောင် ပြောပြီးသည်နှင့် သော်တာထွန်း အနားမှ ထွက်ခွာလာတော့၏။ သော်တာထွန်း နေ့လည်စာလည်း စားမရ။ အချစ်တော် ပိုးရတီ ဖုန်းဆက်တော့လည်း မကိုင်ချင်တော့။ မိသားစုမပြိုကွဲဖို့ သူမအပေါ် မူတည်နေ၏။ ညနေရောက်လျင် ပျော်ရွှင်ဖွယ် မိသားစုလေး ပြိုကွဲတော့မည်။
” သော်သော် … ဘာဖြစ်တာလဲ … နင့်မျက်နှာက ”
ဧည့်ခန်းထဲ မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေအထားဖြင့် တွေးနေစဉ် အစ်ကိုဖြစ်သူ အပြင်မှ ပြန်လာကာ လှမ်းမေးနေ၏။
” ဘာ … ဘာ … ဘာမှ … မဖြစ်ပါဘူး … ကိုကို ”
” ငါ့ … ၃ သိန်းလောက် … ခဏပေးဟာ …… လကုန်မှ … ပြန်ယူ ”
” ဟင် … ဟုတ် ဟုတ် ”
” ဟော် … ဘာဖြစ်နေတာလဲ … သော်သော် ”
ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေသော ညီမဖြစ်သူအား ဇင်အောင်တစ်ယောက် ဒုတိယအကြိမ် ထပ်မေးနေ သည်။ သော်တာထွန်း အိပ်ခန်းထဲဝင်ကာ ပိုက်ဆံ ယူပြီး ပြန်ထွက်လာ၏။ မိခင်ဖြစ်သူမှာ မနက်က တည်းမှ ချိန်းဝိုင်းသွားသဖြင့် ဖခင်ဖြစ်သူ လာခါနီးမှ အိမ်ပြန်ရောက်တော့မည်။
” အခု … ကိုကို … အပြင် ပြန်ထွက်မှာမလား ”
” အေးလေ …… ဘာဖြစ်လို့ ”
” ဘာမှ …… မ ဖြစ် ပါ ဘူး …… ဟို … ဟို … ဘယ်အချိန် ပြန်လာမှာလဲ ……… မေး မ လို့ ”
အက်ကွဲ နေသော ညီမဖြစ်သူ အသံကြောင် မျက် မှောင်ကုတ်ကာ စဉ်းစားရင်း တစ်စုံတစ်ခု တွေးမိကာ ပြုံးနေမိ၏။
” ဟားဟား … နင် …… ပိုးရတီကို … အိမ်ခေါ်မလို့ … မလား …၊ ငါ သဘော ပေါက်ပါတယ် … လွတ်လွတ် လပ်လပ် နေကြ … ငါ ဒိုးပြီ …၊ ညကြမှ …… အိမ်ပြန်လာမှာ ”
ဇင်အောင် ထွက်သွားမှ ဟူးကနဲ့ သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချကာ ခုံပေါ် ခဏထိုင်နေလိုက်သည်။ အိမ်တွင် လူရှင်းနေမှ ဖြစ်မည်။ မျက်ရည်များ ဝဲလာရင်း ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခုအား မဖြစ်မနေ ချလိုက်ဟန်ဖြင့် အောက်နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ထားမိ၏။ ခြေလှမ်းများက နောက်ဖေး ကားဂိုဒေါင်ဘက် ဦးတည်လိုက်တော့သည်။
…………………………………………………
” ဖိုးလုံးရော …… အဘစံ ”
သူမ အိပ်ခန်းလေးထဲ ခြံစောင့် ဦးစံမောင် ဝင်လာ သည်နှင့် ချက်ချင်းမေးလိုက်၏။ သူမအတွက် တစ်အိမ်လုံး လူရှင်းနေမှ အဆင်ပြေမည် ဖြစ်သည်။
” မနက်ကတည်းက … ဆရာနဲ့ ပါသွားတာလေ … ညနေမှ ပြန်ရောက်မှာပါ မပူနဲ့ ”
အဲကွန်း ဖွင့်ထားသော်လည်း သော်တာထွန်း နှာခေါင်း ထိပ်လေး ချွေးသီးများ ဥနေရှာ၏။
” ပြွတ် … ပလပ် … ပြွတ် ပြွတ် … လှလိုက်တာကွယ် … ပြွတ် ”
သော်တာထွန်းမှာ မိခင်ဖြစ်သူနှင့် ဖိုးလုံးကိစ္စအား ဖခင်ဖြစ်သူအား ပြန်မပြောရန် ခြံစောင့် ဦးစံမောင် ဆန္ဒအား လိုက်လျောဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားလိုက်၏။ ပထမဆုံး နှုတ်ခမ်းချင်း ဆွဲစုပ်နေရာ ဦးစံမောင် ပါးစပ်မှ ဆေးလိပ်နံ့များကြောင့် အသက်အောင့်ထားလိုက်ရတော့သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ဆွဲစုပ်ရာမှ လည်ပင်းအား ရွေ့စုပ်စဉ် အလိုက်သင့် မော့ပေး နေ၏။ ရှပ်အင်္ကျီလက်တိုအား ကြယ်သီးများဖြုတ် ကာ ဘရာစီယာ အပြင်မှ နို့အုံလေးအား ညှစ်ချေခံ ရပြန်သည်။ အင်္ကျီချွတ်ကာ ဘာရာစီယာ ချိတ်လေး ဖြုတ်စဉ် မျက်နှာလေး ရဲတက်လာကာ မျက်ရည်စီးကျလာရ၏။
နို့အုံထိပ်မှ နို့သီးခေါင်းလေးအား ဖိစို့ရာ သော်တာ ထွန်းတစ်ယောက် ခါးလေးကော့နေပြန်သည်။ သူမ ဘဝတွင် ယောင်္ကျားတစ်ယောက်နှင့် အတူနေရန် ဘယ်တော့မှ မစဉ်းစားခဲ့ပေ။ သို့သော် အခုချိန် ယောင်္ကျားတစ်ယောက်၏ အလိုးခံရတော့မည်ကို တွေးရင်း ဝမ်းနည်းလာမိသည်။
သော်တာထွန်း ဝမ်းနည်းနေသလောက် ဦးစံမောင်မှာ တက်ကြွနေတော့သည်။ အသက်ကြီးမှ ကာမ စမ်းပွင့်နေသလို လိုးရတော့မည့် မိန်းမလှလေးမှာ ကျေးဇူးရှင် ဆရာသမား၏ သမီးချောလေးဖြစ်၏။ ယောင်္ကျားစိတ် ပေါက်နေသူမို့ တစ်မျိုးလေး ဖြစ်နေကာ လိုးချင်စိတ်များ ပြင်းထန်နေသည်။
သော်တာထွန်းမှာလည်း ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေ၏။ မိန်းမချင်းသာ ဆက်ဆံဖူးရာ ယောင်္ကျားနှင့် အတူမနေဘူးခဲ့ပေ။ ဦးစံမောင် ပုဆိုးထဲမှ ထောင်နေသော အရာအားကြည့်၍ ကြောက်နေမိသည်။
” သော်သော် ”
” ဗျာ ”
ကြောက်စိတ် ကြီးစိုးနေပေမယ့် ယောင်္ကျားစိတ် အငွေ့အသက်လေးများ မပျောက်သေးပေ။ ကုတင်စောင်းထိုင်လျက် အနေအထားဖြင့် သူမရှေ့ ရပ်နေသော ဦးစံမောင်အား မျက်လုံးပင့်ကြည့်လိုက်သည်။ အင်္ကျီအား ချွတ်လိုက်သဖြင့် ကြေးနီရောင် အသားအရည်ဖြင့် လက်မောင်းအိုးနှင့် ရင်အုပ်သားများမှာ တင်းတောင့်နေသေး၏။ အသက်ကြီးသူမို့ အသားအရည် လျော့တိလျောရဲ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ထင်ထားရာ အမြင်မှားသွားခဲ့သည်။ အရင်အိမ်က ခြံစောင့် အဖိုးကြီးမို့ ဖာသည့်ဖာသာ နေခဲ့သော်လည်း ယခုအချိန်မှာ သူမအား လိုးတော့မည့် လူတစ်ယောက် အဖြစ် အနီးကပ် ကြည့်မိနေ၏။
” နင် … ဟိုကောင်မလေးကို … လိုးတော့ … အတုနဲ့ လိုးတာလား ”
” ဟာ ”
ယောင်္ကျားစိတ် ပေါက်နေသော်လည်း သူစိမ်း ယောက်ျားက တစ်တစ်ခွခွမေးစဉ် သော်တာထွန်း တစ်ယောက် မိန်းကလေးပီပီ ရှက်ရွံ့လာကာ မျက်နှာလေး ရဲတက်လာသည်။ သူမ ခေါင်းငုံ့ထားကာ ဘယ်လိုပြောရမှန်း မသိ။
” နင့်မှာ ဒီလိုဟာ …… ရှိလို့လား ”
” အာ … မ … မ …… မ ရှိ … မရှိပါဘူး ”
သော်တာထွန်း ခြေဖျားလက်ဖျားများ အေးစက် လာရ၏။ ဦးစံမောင်မှာ ပုဆိုးအား ခြေရင်းပုံရင်း ဘယ်လက်နှင့် သူမမေးစိအား ပင့်မကာ ညာလက်က လီးအား ကိုင်ပြနေသည်။
” မိန်းမချင်း လိုးတာက …အဖုတ်ချင်း ပွတ်ကြတာပါ … တကယ့် လီးအစစ်နဲ့ … တွေ့ရင် စွဲလမ်း သွားရောပဲ ”
” တော် တော် … တော်ပါတော့ … အဲ့လိုတွေ … မပြောပါနဲ့ ”
ဦးစံမောင် ဘယ်လက်မှာ သော်တာထွန်း မေးစိ လေးအား ပင့်မထားရာမှာ နောက်စေ့ဘက် လက်ဖဝါးဖြင့် ဖမ်းကိုင်လိုက်ပြန်သည်။ ပန်းရောင် သန်းနေသော မျက်နှာချောချောလေးအား လီးဖြင့် ထိုးပွတ်နေသည်။ သော်တာထွန်း ခေါင်းနောက် ဆုတ်လည်း မရ၊ ခေါင်းအား ဘယ်လက်က ဖမ်း ထိန်းထား၏။ သော်တာထွန်း အသက်အောင့်ကာ မျက်ရည်လေး ဝဲတက်လာရှာသည်။ သူမ နှာခေါင်းဝနား လီးထိပ်ကပ်လာတိုင်း လချီးနံ့ကြောင့် ပျို့တက်မတတ် ခံစားနေရသည်။ ဦးစံမောင်မှာ သော်တာထွန်း မျက်နှာတပြင်လုံး လီးနဲ့ထိုးကာ အားရအောင် ပွတ်သပ်ပြီးမှ ကုတင်ပေါ် လှဲချပစ်၏။ အပေါ်ပိုင်း အင်္ကျီဗလာ ဖြစ်နေသော်လည်း ခါးပေါ်မှ ဒူးဖုံးဘောင်းဘီတိုလေးအား ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
ဘောင်းဘီလေး ကျွတ်သွားသည်နှင့် ပေါင်ဂွလေး ထဲမှ စောက်ပတ်လေးအား ဖြဲကြည့်ကာ ဆီးခုံးပေါ်မှ စောက်မွှေးလေးများအား နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုဖြင့် ညှပ်ကာ ဆွဲဆွဲပေး၏။ တစ်ချက်တစ်ချက် အောက်ဖက်မှ အစိလေးအား မေးစိဖြင့် ဖိချေလိုက်ပြန်သည်။
” အ ”
သော်တာထွန်းမှာ ပိုးရတီ အဖုတ်ယက်ပေးသည်ကိုသာ ခံစာဖူး၏။ အဖုတ်မျက်နှာပြင်အား မနူးမနှပ်ပဲ စောက်စိလေးအား မေးစိဖြင့် ဖိချေခံရစဉ် မေးစိ ပေါ်မှ မေးမွှေး ငုတ်တို့လေးများကြောင့် စူးကနဲ့ ခံစားမှုအသစ်လေးထဲ ရောက်ရှိသွားရသည်။ နို့အုံလေးအား ညှစ်ခံရချိန် မျက်လုံးများစင်းကာ ပေါင်တန်လေး မသိမသာ ဖြဲပေးနေမိ၏။ ပေါင်ဖြဲလိုက်သည်နှင့် စောက်ပတ်နီတာရဲလေးထိပ်ရှိ အစိလေးမှာ သိသိသာသာ ထောင်ထွက်လာသည်။
ဦးစံမောင် တံတွေးမြိုချရင်း ပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာ အပ်ကာ လျှာအပြားလိုက် ဖိယက်တော့သည်။စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားများ ချက်ချင်း ဖောင်းကြွ လာကာ အတွင်းသား နုနုလေးအား နှုတ်ခမ်းမွှေး ငုတ်တို့လေးများနှင့် ထိတွေ့မိရာ မျက်ဖြူလန်မတတ် ခံစားနေရ၏။ ခံစားမှုများ ဖုံးကွယ်ထားသော်လည်း ခါးလေး ကော့တက်လာကာ ပေါင်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဦးစံမောင်ခေါင်းအား ညှပ်ထားမိသည်။ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်၏ ကာမအထိအတွေ့က စတင်လွှမ်းမိုးလာ၏။ စောက်စိလေးအား စုပ်ရင်း စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ လက်ခလယ် ထိုးသွင်း မွှေခံ ရကာ ထိန်းချုပ်မှု့များ ပွင့်ထွက်ကုန်သည်။
” အားးးးး … အ … မ … မ … မ ရ တော့ ဘူး … ရပ် ရပ် အားးးးး … သွား ပြီ … ထွက် ထွက် …အမလေးးးး …… အ …… အ ”
စောက်ခေါင်းပေါက်လေးထဲမှ အရည်များ ပန်းထွက် လာရာ ဦးစံမောင်မျက်နှာနှင့် အိပ်ယာပေါ်ပါ ရွှဲနှစ်ကုန်သည်။ ညည်းအော်သံမျာ ကျယ်လာကာ တကိုယ်လုံး တွန်လိမ်နေ၏။ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်၏ အထိအတွေ့မှာ ဒီလောက်ကောင်းမှန်း သော်တာထွန်း မစဉ်းစားခဲ့ပေ။ ဦးစံမောင်မှာ စောက်ရည်ပန်းထွက်နေစဉ် သော်တာထွန်း ပေါင်ကြား ဒူးထောက်နေရာယူကာ စောက်ခေါင်းဝလေးအား လီးထိပ်တေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်တော့သည်။
” အ …… အမလေး ”
စောက်ပတ်လေးမှာ ကျဉ်းနေသဖြင့် ဒစ်ကြီးမှာ မဝင်ပဲ တစ်နေပြန်သည်။ ဦးစံမောင် အားထည့်ဖိသွင်းရာ သော်တာထွန်း ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်လာ ၏။
” အမလေး … သေပါပြီ …… အ … အား … နာလိုက်တာ အရမ်းပဲ …… သော်သော် …… မခံနိုင်ဘူး အရမ်းနာတယ် … အီးးး …… အမေ့ ”
” ခဏလေးပါ … အောင့်ခံလိုက်နော် … ဗျစ် … ဗျစ် … ဇွိ … ဖလွပ် … ဘွတ် ”
ဦးစံမောင် ချော့ပြောနေရင်း ခါးအားဖြင့် ထပ်ဖိရာ ဒစ်မြုတ်နေရာမှ လီးတဝက်ကျော်ကျော် ဝင်သွား တော့သည်။ စောက်ခေါင်းထဲ လီးက ကြပ်နေသည့် အပြင် သော်တာထွန်းမှာ မခံနိုင်သဖြင့် အော်ဟစ် ရုန်းကန်နေပြန်၏။
” အမေ့ … အားးး … အီး ဟီး … သေပြီ … သေပြီ … အားးးး … အီးးးးး … နာတယ် … အဟင့် ဟင့် ”
ဦးစံမောင်မှာ အသက်ကြီးမှ မထင်မှတ်ပဲ ယောင်္ကျား စိတ်ပေါက်နေသော အပျိုရိုင်းလေးအား လိုးခွင့်ရနေသဖြင့် ရမ္မက်စိတ်များ ပြင်းထန်နေတော့၏။ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်လာကာ မချိမဆန့် ဖြစ်နေသော သော်တာထွန်း မျက်နှာလေးအား ကြည့်ရင်း မနားတမ်း ဖိလိုးပစ်သည်။ သော်တာထွန်းမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် အလိုးခံရသည်ဖြစ်ရာ ကာမအရသာ မတွေ့သေးပဲ နာကျင်မှုများ ကြီးစိုးနေရှာ၏။
” အီးးးးးး … အီးးးးးးး … အ … အမေ့ … အားးးးးးး … အ အ … အဟင့် ဟင့် … ဖြည်း ဖြည်း … အ … နာတယ် အရမ်းနာတယ် ဖြေးဖြေး လုပ်ပါ … အဘစံ ရယ် … အ ဟင့် ဟင့် ”
စောက်ပတ်အကျဉ်းလေးထဲ လီးကြီး မဆန့်မပြဲ ဝင်ထွက်နေရာ သော်တာထွန်း တောင့်ခံလေ လီးအား ညှစ်ပေးသလိုဖြစ်ကာ ဦးစံမောင်မှာ အရသာ ထူးကဲ နေတော့သည်။ တဖြည်းဖြည်း စောက်ရည်များ ကြောင့် လီးအဝင်အထွက် ကောင်းလာရာ သော်တာထွန်းတစ်ယောက် ငြိမ်ကျသွားရ၏။ စောက်ခေါင်းလေးထဲ လီးအရည်ပြားဖြင့် ပွတ်တိုက် ဆွဲနေရာ အလိုးခံရသည့် လီးအရသာလေး စတင် ရရှိလာသည်။ လီးဖြင့် အလိုးခံရာ ဒီလိုကောင်းမှန်း အစက မသိသော်လည်း အခုချိန် အလိုးခံရသည့် အရသာမှာ နာလည်းနာ ကောင်းလည်းကောင်းမှန်း သိရှိလာ၏။
တဖြည်းဖြည်း အရှိန်ရလာရာ မသိမသာလေး အောက်မှပင့်ကာ ဆောင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဆီးခုံး ချင်း ကပ်သွားတိုင်း ဦးစံမောင် လမွှေးအုံ အောက် ဖက်နေရာ နှင့် ခေါင်းထောင်နေသော စောက်စိလေး ထိမိကာ တကိုယ်လုံး အီစိမ့်နေအောင် ကောင်းလာ ခဲ့၏။ သော်တာထွန်း ပင့်ဆောင့်ပေးသည်ကို ရိပ်မိ သည်နှင့် ဦးစံမောင်မှာ ကုတင်တိုင်များ ရမ်းခါနေ အောင် ဖိလိုးတော့သည်။
” သော်သော့် … စောက်ဖုတ်လေးက … အရမ်းလိုးလို့ ကောင်းလိုက်တာ … ရှီးးးးး … အင့် … ဗျစ် ဗျစ် … ဘွတ် ဘွတ် … ဇွိ … ဖွပ် … ဗျစ် … အားဟား …… ရှီးးးးးးးး ”
သော်တာထွန်း ကိုယ်လုံးလေး တုန်ခါနေပြီး မျက်နှာ လေးရှုံ့ကာ အံကြိတ်ခံနေရှာသည်။ အနည်းငယ် နာကျင်သေးပေမယ့် နာကျင်မှုထက် လီးအရသာက သာလွန်နေပြန်၏။
” အ … အင့် …… ရှီးးးး ရှီးးးးး … အဘစံ … အ အားးးး ”
……………………………………………………
🏵️အခန်း ( ၁၀ ) ဇတ်သိမ်း🏵️
လီးဝင်လာတိုင်း ဒစ်ကြီးမှ စောက်ခေါင်း အတွင်းသားများအား ဖိပွတ်ပြီး လီးပြန်အထွက် အတွင်းသားများအား ချိတ်ဆွဲနေသဖြင့် နာကျင်မှုများ ပျောက်ကာ လီးအရသာ ခံစားလာရတော့သည်။ ဦးစံမောင်မှာ သော်တာထွန်း ခံနိုင်လာသည်နှင့် ဒုတိယအကြိမ် မနားတမ်း ဆောင့်လိုးပြန်၏။
” အမေ့ … အား … လိုး လိုး … အ အ … ရှီးးးးးးး … အဟင့် … အထဲက … ပြီး ပြီးးးး … အားးးး … အဟင့် … ဆောင့် လိုး ပေး … အင့် … အားး … ထွက်ပြီ … ထွက်ပြီ … ဟူးးးးး ရှီးးးးးး ”
ဦးစံမောင် စိတ်ရှိသမျှ ဆောင့်လိုးနေရာ သော်တာ ထွန်း ပြီးမှန်းသိသည်နှင့် အချက် ၃၀ ခန့် ဆက်လိုး ရင်း လီးအားဆွဲထုတ်ကာ စောက်ပတ်နီတာရဲလေးပေါ် ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။
” တူတူ … တူတူ … တူ ……… ”
ရုတ်တရက် ဖုန်းသံမြည်လာသဖြင့် သော်တာတွန်း အတွေးစများ ပြတ်သွားရ၏။ ဖုန်းအား ဖွင့်ကြည့်ရာ ပိုးရတီ ဖြစ်နေသည်မို့ စိတ်ထဲ တမျိုးလေး ခံစားလိုက်ရ ပြန်သည်။ အရင် ယောင်္ကျားစိတ်ဖြင့် ပိုးရတီ အပေါ် ချစ်ခဲ့ပေမယ့် အခုချိန် ယောင်္ကျားစိတ် ပျောက်ကွယ်နေတော့၏။
” ပြောလေ … သဲ ”
” ဟာ … လေသံက စိမ်းလှချည်လား … သော်သော် ရယ် ”
” မဟုတ်ပါဘူး … ဒီရက် သော်သော် … စိတ်ညစ် နေလို့ပါ ”
နှစ်ယောက်သား ခဏငြိမ်သွားကြရင်း ပိုးရတီဘက်မှ ဖုန်းချသွားသည်။
…………………………………………………
နေ့မှရက် ရက်မှလသို့ ကူးပြောင်းလာရာ ပိုးရတီနှင့် သော်တာထွန်းတို့မှာ အနေဝေးကာ သွေးအေးသွားတော့၏။ မြို့ထဲ နှစ်ကြိမ်လောက် ဆုံခဲ့ပေမယ့် သော်တာထွန်းမှာ အရင်လိုပုံစံ မဟုတ်တော့ပဲ မိန်းကလေးအဝတ်အစားဖြင့် ခပ်တည်တည် ဆက်ဆံသဖြင့် ရင်ထဲနှင့်နေအောင် ခံစားလိုက်ရပြန်သည်။
ပိုးရတီတစ်ယောက် ဖုန်းထဲမြင်နေရသော သူမနှင့် သော်တာထွန်း ပုံများအား ကြည့်ရင်း တစ်ပုံခြင်း ထိုင်ဖျက်နေသည်။ ၂ ရက်ဆက်တိုက် ငိုထားသဖြင့် မျက်နှာလေး မို့တက်လာရ၏။ မိန်းမချင်း ချစ်ခဲ့မိ သဖြင့် နောင်တရလို့ မဆုံးမိ။ အခုထိ သူမအဖုတ် လေးအား ကြည့်မိတိုင်း ကာမအထိအတွေ့များက သူမရင်ကို နာကျင်စေ၏။ ဖုန်းထဲပုံများ အကုန်ဖျက် ကာ ဧည့်ခန်းဘက် ထွက်လာခဲ့၏။ ဧည့်ခန်းထဲထိုင်ရင်း တစ်ယောက်ထဲ ဟိုတွေဒီတွေး တွေးနေမိ သည်။
” သမီး … ပိုးရတီ ”
” ဟမ် … မာမီ ”
ဘေးနားရပ်ကာ ခေါ်လိုက်သော မိခင်ဖြစ်သူ အသံ ကြောင့် အတွေးများ ပျက်ကာ ကမန်းကတန်း ထူး လိုက်မိသည်။
” မာမီ … သတိ ထားမိနေတာ ၃ ရက် ရှိပြီ … ဘာဖြစ်နေတာလဲ … ပြော ”
” အဟင့် … ပိုးနဲ့ သော်သော် … ပြတ်သွားကြပြီ … မာမီ ”
” အော် ”
သမီးဖြစ်သူ စကားကြောင့် ဒေါက်တာဆုရတီ ရင်ထဲ အလုံးကြီး ကျသွားရ၏။ သူမနှင့် ဦးစိုင်းမောင်တို့ ဒီရက် အပြင်တွင် ခိုးတွေ့နေကြသဖြင့် သမီးဖြစ်သူ သိများသွားလားဟု စိုးရိမ်နေမိသည်။ သူမ ဖောက်ပြန်သည့် ကိစ္စအား ပိုးရတီ အစောကြီး ကတည်းက သိနေမှန်း မသိရှာပေ။ သမီးဖြစ်သူအား နှစ်သိမ့်ကာ ဆေးခန်းသွားဖို့ ပြင်ဆင်ရင်း ခဏအကြာ ကားလေးဖြင့် ထွက်ခွာသွားတော့၏။
………………………………………………….
” ပိုး ”
” ရှင် … ဆရာ ”
” ကားပျက် … လို့ဆို ”
” ဟုတ်တယ် … ကျောင်းနားမရောက်ခင် ထိုးရပ် … သွားတာ …။ ပြင်နေကြ … ကားဝါးရှော့ကို … ဖုန်းဆက် ယူခိုင်းရတယ် …။ နှစ်ရက်လောက် ကြာမယ် ပြောတယ် …။ မာမီကိုပဲ … ကျောင်းလာကြိုဖို့ ပြောရတော့မှာ ”
” အော် … ပိုးရယ် … ကျနော် … အကြိုအပို့ လုပ်ပေးမှာပေါ့ …။ အခု … နေ့လည်စာ … သွားစားရအောင် … လိုက်ခဲ့နော် ”
ပိုးရတီတစ်ယောက် သော်တာထွန်းနှင့် ဝေးခဲ့ပြီး စိတ်ပြေလက်ပျောက် သူမကို ချစ်ခွင့်ပန်သူများထဲမှ ဆရာဖြစ်သူ ဒေါက်တာသိန်းဇံအား အပျော်တွဲနေ ရင်း မထင်မှတ်ပဲ ငြိစွန်းသွားရတော့သည်။ မိန်းမ ချင်းသာ ဆက်ဆံဖူးသော ပိုးရတီတစ်ယောက် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်နှင့် တွေ့သောအခါ မခံစားဖူးသော ကာမ အရသာလေးများ ရရှိနေရ၏။ မိန်းမချင်း ချစ်ကြိုက်မိသည်ကို နောင်တရမဆုံး ဖြစ်နေရှာသည်။
ခဏအကြာ ကားဖြူလေးမှာ ဆေးကျောင်း ကားပတ်ကင်ထဲမှ ထွက်လာကာ မြို့ထဲ အစားအသောက်နှင့် တွဲဖက်ရသော တည်းခိုခန်းသို့ ဦးတည်နေ၏။ ပိုးရတီတစ်ယောက် ဒေါက်တာသိန်းဇံနှင့် ၇ ကြိမ် ၈ ကြိမ်ခန့် ရောက်ဖူးသော်လည်း တည်းခိုခန်း ကောင်တာရှေ့ အခန်းသော့ယူကာ အပေါ်ထပ်တက်တိုင်း ရင်ခုန်နေရသည်။ ယူနေကြ အခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် သူမ အတွင်းခံ ဘောင်းလီလေးအား ချွတ်ပေးရာ ဒေါက်တာသိန်းဇံမှာ ကုတင်ပေါ်ထိုင်းရင်း ဘောင်းဘီဂွလေးအား တရှုံ့ရှုံ့ နမ်းနေတော့၏။
ပိုးရတီမှာ ဒေါက်တာသိန်းဇံရှေ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် မတ်တပ်ရပ်ရင်း ထမိန်အောက်နားစလေးအား ဗိုက်ထိလှန်ကာ စောက်ပတ်လေးအား ဖြဲပြလိုက်ပြန် သည်။ ဒေါက်တာသိန်းဇံတစ်ယောက် အမွှေးရိတ် ထားသော ပန်းရောင် စောက်ပတ်အုံအား ကြည့်ရင်း ဘယ်လက်ဖြင့် အတွင်းခံဘောင်းဘီအား နှာခေါင်းဝ တေ့ရှုကာ ညာလက်မှ ဘောင်းဘီဇစ်ဖွင်ရင်း လီး အားထုတ်ကာ ပွတ်သပ်နေပြန်၏။ ပိုးရတီမှာလည်း သူမရှေ့ မြင်ကွင်းကြောင့် စောက်စိအရည်ပြားလေး တင်းမာလာကာ အဖုတ်အုံကြီး ကြွတက်လာ တော့သည်။
ဒေါက်တာသိန်းဇံမှာ လီးကြီး မာထင်လာသည်နှင့် အတွင်းခံဘောင်းဘီအား ပါးစပ်ဖြင့်ကိုက်ကာ ထရပ် လိုက်၏။ ထမိန်အားလှန်ကာ စောက်ပတ်လေး ဖြဲထားသော ပိုးရတီခါးအား ဘယ်လက်ဖြင့် ဝိုက်ဖက် ကာ ညာလက်က လီးအား ထိန်းကိုင်ရင်း ဒစ်ဖြင့် စောက်စိလေးအား ထိုးကလော်နေသည်။
” အ … အ … ဆရာရယ် … ရှီးးးး … ကျွတ် ကျွတ်”
ပိုးရတီ စုပ်သပ်ညည်းရင်း ခေါင်းလေးမော့တက် သွားရ၏။ သူမ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီအား ရှူပြီး ဂွင်းထုပြတိုင်း စောက်ပတ်လေးထဲမှ တဆစ်ဆစ်ဖြင့် ယားနေတတ်သည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် မတ်တပ်ရပ် လျက် အနေအထားဖြင့် စောက်စိအား ဒစ်ဖြင့် ထိုး ကလော်ခံရစဉ် စောက်ရည်များ ထွက်ကျလာတော့ ၏။
ဒေါက်တာသိန်းဇံမှာ ကိုယ်လုံးလေး တဆက်ဆက် တုန်ကာ စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်နေသော ပိုးရတီ အား ကြည့်ရင်း စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ လီးထိပ် သွင်းကာ ဆွဲလိုးပစ်သည်။
” အ … အင့် … ရှီးးးးးးး … ဆရာ ရယ် … အား … အိုးးး … ဆောင့် ဆောင့် … အမလေး … မြန်မြန် … ဆောင့် လိုး ပါ …အဟင့် … အား … ပြီး … ပြီး ထပ် ထွက် တော့ မယ် … ရှီး … မြန် မြန် … အ … အားးးးးး … ပြီးးး ပြီးးး … ပြီး ပြန် ပြီ … ဟူးးးးးးး ရှီးးးးးးးးးးး ”
ပိုးရတီတစ်ယောက် ဒေါက်တာသိန်းဇံ နဖူးအား တဖွဖွ နမ်းကာ ပုခုံးဆွဲထားသော သူမလက်တွေလည်း အားလျော့ သွားရရှာသည်။ စောက်ခေါင်း အတွင်း သားများက လီးအား အလိုအလျောက် ညှစ်ပေးနေ သဖြင့် ဒေါက်တာသိန်းဇံလည်း အချက် ၃၀ ခန့် ထပ်ဆောင့်ကာ လရည်များ ပန်းထည့်လိုက်တော့၏။ လီးကြီး ဆွဲထုတ်ပြီးသည်နှင့် ပိုးရတီအား ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်တင်ကာ လိုးပြီးခါစ စောက်ပတ် နီတာရဲလေးအား လျှာဖြင့် အပြားလိုက် ပင့်ယက် နေသည်။ စောက်ခေါင်းပေါက်လေးထဲမှ အကျိအချွဲ များ စီးကျလာရာ ဖင်ဝလေးနားအရောက် လျှာဖြင့် သိမ်းယက်ပေးလိုက်သဖြင့် ပိုးရတီ ဖင်သားစိုင်လေး ကြုံ့သွားကာ ပေါင်တန်များ တဆက်ဆက် တုန်ခါ နေတော့၏။ နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ် ခဏ အမောဖြေပြီး တည်းခိုးခန်း အောက်ထပ် ဆင်းရင်း ထမင်း အတူစားကာ ဆေးကျောင်းသို့ ပြန်လာခဲ့ကြ၏။
………………………………………………………
ညနေပိုင်း ပိုးရတီတစ်ယောက် သူမ အတန်းချိန် ပြီးသည်နှင့် ဒေါက်တာသိန်းဇံအား အိမ်သို့ လိုက်ပို့ ခိုင်းတော့သည်။ ကျောင်းက ထွက်လာသည်နှင့် ကားလေးမှာ မောင်းနေကြ လမ်းအတိုင်း မောင်းရင်း တဖြည်းဖြည်း ပိုးရတီတို့ ရပ်ကွက်ထိပ်နား ရောက်ရှိ လာ၏။ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်လေးမို့ လူသွားလူလာ မရှိပဲ ကားတစ်စီး တလေသာ ရပ်ကွက်ထဲမှ အပြင်သို့ ထွက်လာသည်ကို မြင်နေရသည်။
” ဟင် … နေ့လည်က … တစ်ခါ လုပ်ပြီးပြီလေ … ဆရာကလည်း ”
” အင်း … ဒီနေ့ … ဘာဖြစ်မှန်း မသိဘူး … ကြည်ပါဦး … ပိုးရယ် ”
ဒေါက်တာသိန်းဇံမှာ ပိုးရတီတို့ လမ်းထိပ် သစ်ပင်ကြီး တစ်ပင်အောက် ကားထိုးကာ စကားပြောရင်း ဘောင်းဘီဇစ်ဖွင့်နေ၏။
” ဟွန့် … အဲ့ဒါပဲ စဉ်းစားနေတယ် … ပိုး … ဒီနေ့ … လက်တွေ့ … ပရယ်တီကယ် ဆင်းရတာ … ပင်ပန်းနေပြီ … ဆရာရဲ့ ”
” အင်းပါ … သိပါတယ် … ပိုးရယ် ”
လူရိပ်လူခြေ ကြည့်ရင်း ကားမှန်များပိတ်ပြီး ပိုးရတီ လက်တစ်ဖက်အား ဆွဲယူကာ ဘောင်းဘီထဲမှ ထုတ်ထားသော လီးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်ရာ ပိုးရတီတစ်ယောက် ပါးစပ်လေးဟပေးရင်း လက်ချောင်းလေးများက လီးအား ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးနေတော့သည်။ ၅ မိနစ်ခန့် အကြာ သူမလက်ထဲ ဒေါက်တာသိန်းဇံလီးကြီး တဒုတ်ဒုတ်နှင့် တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဖြစ်လာရ၏။ ကားရှေ့ခန်းထဲ ဘေးတိုက် အနေအထားဖြင့် နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နေရာမှ ခါးညွတ်ကာ ထောင်မတ်နေသော လီးအား ငုံ့စုပ်လိုက်သည်။ ပန်းရောင်သန်းကာ ကားထွက်နေသော ဒစ်အား ဆွဲစုပ်ပြီး ပါးစပ်ထဲရောက်မှ လျှာဖျားလေးနှင့် လီးထိပ် အပေါက်လေးထဲ ထိုးကလိပေးပြန်၏။
ဒစ်အခြေအား သွားလေးဖြင့် မနာ့တနာလေး ကိုက်ရင်း ဂွင်းမြန်မြန်ထုပေးရာ ခဏအကြာ ဒေါက်တာ သိန်းဇံတစ်ယောက် ထိုင်လျက်အနေအထားဖြင့် ဖင်ကြွတက်လာပြီး ပိုးရတီပါးစပ်ထဲ လရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်ရသည်။ ပိုးရတီမှာ လီးအား ပါးစပ်ထဲမှ ထုတ်မပစ်ပဲ ထွက်လာသမျှ လရည်များ ကုန်စင်အောင် မျိုချကာ ဒစ်အား ပါးခွက်အောင် စုပ်ပြီးမှ ထုတ်ပေးလိုက်၏။
” ဆရာ … ပိုး … အိမ်ကို မောင်းတော့ … နောက်ကျနေပြီ ”
အိမ်ရှေ့ ရောက်သည်နှင့် ပိုးရတီမှာ ကားရှေ့ခန်း ခေါင်းငုံ့ဝင်ကာ စကားခဏ ပြောပြီးမှ အိမ်ထဲဝင် လာနေ၏။ ဒေါက်တာဆုရတီ ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေစဉ် အိမ်ရှေ့ ကားအဖြူလေးတစ်စီး ရပ်ကာ သမီးဖြစ်သူ ဆင်းလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
” သမီး … ကျောင်းပြန်လာပြီလား … ကား ဘာဖြစ် လို့တုန်း ”
” ဟုတ် … မာမီ … ကားက … ကျောင်းနား မရောက်ခင် … ထိုးရပ်သွားလို့ … ပြင်နေကြ ဝါးရှော့ … ဖုန်းဆက်ခေါ် ပြီး … ပြင်ခိုင်းလိုက်ပြီ ”
” ခုန … လိုက်ပို့တာ … သမီးသူငယ်ချင်း လား ”
” ရှင် … ဟို … ဟို … သမီးတို့ ဆရာ … တစ်ယောက်ပါ ”
” အော် … အဟင်း ဟင်း ”
မိခင်ဖြစ်သူ၏ ပြုံးစစ မျက်နှာဘေးကြောင့် ပိုးရတီ ဖခင်ဖြစ်သူအား နှုတ်မဆက်နိုင်ပဲ သူမ အိပ်ခန်း လေးထဲ ပြေးဝင်လာခဲ့တော့သည်။ ဒေါက်တာသိန်းဇံအား စွဲလမ်းနေသည်မှာ သူမကိုယ်သူမ မညာချင်တော့ပေ။
၁၀ ရက်ခန့်အကြာ ပိုးရတီတစ်ယောက် ဒေါက်တာသိန်းဇံနှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ခွင့် ရဖို့ လမ်းစလေး ပေါ်ထွက်လာရ၏။ ကျောင်းမှ သူငယ်ချင်းများ စုကာ ၂ ညအိပ် ၃ ရက် အပျော်ခရီး ထွက်ကြမည် ဖြစ်သဖြင့် ဒေါက်တာသိန်းဇံမှာ လိုက်ခဲ့ရန် ဇွတ် ပူဆာနေသည်။ ပိုးရတီကိုယ်တိုင် စိတ်ပါနေသည်မို့ မိဘနှစ်ပါးအား ခွင့်တောင်းကာ လိုက်ခဲ့တော့၏။
…………………………………………………
” ရွှိ … ဗွမ်း ဗွမ်း … ဘလပ်ဘလပ် ”
ဦးရဲကျော် မျက်နှာသစ်လိုက်ပေမယ့် စိတ်တွေက နုန်းနေရင်း ရှေ့လျှောက်မဲ့ လမ်းတွေ ဝေဝါးနေရ သည်။
” ကိုကြီး … မနက်စာ … လုပ်ထားခဲ့ပြီ … ဆု … ဆေးခန်း … သွားပြီနော် ”
ရေချိုးခန်းထဲမှ မျက်နှာသစ်ပြီး ထွက်လာသော ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးရဲကျော်အား လှမ်းပြောရင်း လုပ်ပေးနေကျ ဝတ္တရားတစ်ခု လုပ်ကိုင်ပေးကာ ဧည့်ခန်းထဲမှ ထွက်ခွာသွားတော့၏။ ဦးရဲကျော် စကားပြန်မပြောပဲ ဧည့်ခန်းထဲ လျှောက်လာရာ ခြံရှေ့တံခါးဝနား သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ စိုင်းမောင်၏ ကားလေးအား တွေ့လိုက်ရသည်။ ဇနီးချောလေး ဒေါက်တာဆုရ တီမှာ ခြံဝင်းတံခါးပိတ်ပြီး ဦးစိုင်မောင် ကားထဲ ဝင်သွားရာ ကားလေး ထွက်ခွာသွားသည်အထိ ရီဝေစွာ ကြည့်နေမိ၏။ ဧည့်ခန်းထဲ လူ ၄ ယောက်စာ ထိုင်နိုင်သော အနက်ရောင် သားရေဆိုဖါ ခုံကြီးအား ကြည့်ကာ မျက်နှာညိုးကျသွားသည်။
” ဟူးးးးးးး ”
သက်ပြင်းရှည်ချကာ မနေ့ညမှ အဖြစ်အပျက်များ ပြန်တွေးနေမိ၏။ ခါတိုင်း ၉ နာရီ လောက်ဆို အိပ်ပျော်ခဲ့သော ဦးရဲကျော်မှာ ၁၀ နာရီ ကျော်သည်အထိ အိပ်မပျော်ခဲ့ပေ။ သမီးဖြစ်သူ ဆေးကျောင်းမှ သူငယ်ချင်းများနှင့် ၂ ညအိပ် ၃ ရက် အပျော်ခရီး ဒီနေ့ မနက်ကတည်းက ထွက်သွားသဖြင့် သတိရကာ ဟိုတွေးဒီတွေး တွေးရင်း မျက်စိကြောင်ပြီး အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့၏။ ဧည့်ခန်းဘက် အဝင်စနားလေး အရောက် မြင်ကွင်းကြောင့် ခြေလှမ်းများ ရပ်တန့် သွားရသည်။ ဧည့်ခန်းထဲ လူ ၄ ယောက် ထိုင်နိုင်သော အနက်ရောင်ဆိုဖာခုံပေါ် ဒေါက်တာဆုရတီ အလျားလိုက် မှောက်အိပ်နေသည်။
ဇနီးချောလေး ဒေါက်တာဆုရတီမှာ လူက မှောက် အိပ်နေသော်လည်း ဝိုင်းစက်အိကားနေသော ဖင်ကြီးအား အစွမ်းကုန်ထောင်ပြီး ဖြဲထားပေး၏။ ဦးရဲကျော်တစ်ယောက် မျက်မှန်ချွတ်ကာ မျက်လုံးနှစ်ဖက်အား ပွတ်သပ်ပြီး မျက်မှန်ပြန်တပ်ကာ ဧည့်ခန်းနံရံ၌ ကပ်ထားသော မှန်ဗီဒိုနား ခြေဖွနင်းရင်း တိုးကပ်လာသည်။ မှန်ဗီဒိုအကွယ်မှ ခိုးကြည့်ရာ ဧည်ခန်းထဲ ထွန်းထားသော မီးရောင်ဖြင့် ခြေ ၅ လမ်း အကွာမှ မြင်ကွင်းက ထင်ရှားနေ၏။ ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါက်တာဆုရတီ နှင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ စိုင်းမောင် တို့ နှစ်ဦးမှာ ကန်လန့်ဖြတ် အနေအထားနှင့် ကျော ပေးထားသည်မို့ ဦးရဲကျော်တစ်ယောက် အနီးကပ် မြင်နေရ၏။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ စိုင်းမောင်မှာ ဇနီးချောလေး၏ နောက်မှ ဖင်သားစိုင် နှစ်ခြမ်းအား ဖြဲကာ စောက်စိလေးမှ ဖင်ဝအထိ လျှာအပြားလိုက် ပင့်ယက်နေသည်။
” အ … အားးးးးးး… ရှီးးးးးးးး … ကောင်းလိုက်တာ … ကိုစိုင်း ရယ် ”
ဒေါက်တာဆုရတီ တီးတိုးညည်းရင်း ဖင်ကြီးအား နောက်တိုး ကပ်ပေးလိုက်ပြန်၏။ ဦးစိုင်းမောင် ဘယ်ဘက်လက်ချောင်းလေးမှာ မြောက်တက်လာပြီး စောက်စိလေးအား ဖိချေကာ လျှာဖျားထိပ်လေးမှာ ဖင်ဝနီတာရဲလေးထဲ ဖိထိုးနေသည်။
” အားးးးးးးး … ကောင်းလိုက်တာ … ကိုစိုင်းရယ် … အစိလေး … နာနာ ချေပစ် … အ … ဟုတ်တယ် အင့် … ဖင်ပေါက်ထဲ … လျှာနဲ့ လိုးပေး ……အဟင့် ဟင့် … မ ရ တော့ …… တော့ … အ …အားးးးးးးးးး ထွက် ပြီ …… အဟင့် ဟင့် … ထွက်ကုန် ပါပြီ ”
ဦးရဲကျော် အံသြမှင်သက်နေရသည်။ လင်မယား သက်တမ်းတလျှောက် ကျန်းမာရေးကောင်းစဉ် အချိန်များလည်း မယားချောလေး ဒီလောက် စိတ်ကြွတာ မမြင်ဖူးခဲ့ပေ။ သရေဆိုဖာခုံအား လက်ဖြင့် တဘုံးဘုံးထုကာ စောက်ရည်များ သေးပန်း သလို သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ရင်ဘတ်အား ထောင်ပန်း နေသည်။ ထိုအချိန် ဦးစိုင်းမောင်မှာ အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထဲ လီးထိပ်နှင့် အထက်အောက် ၁၀ ချက်ခန့် ပွတ်ဆွဲကာ အရည်ပန်းထွက်နေသော စောက်ခေါင်းပေါက်လေးအား လီးအရင်းထိ ပစ်ဆောင့် ပေးလိုက်ပြန်၏။
” အိုးးးး … အားးးးးးး … အားးးးးးး … အဟင့် ဟင့် ဟင့် … ထွက် … ထွက် … ထွက် ပြန် ပြီ … ကိုစိုင်း ရဲ့ … အမလေးးးး … အ … အားးးး … ရှီးးးးးးးးးးးးး ”
ဒေါက်တာဆုရတီ တစ်ယောက် ဖင်ကြီးရမ်းကာ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ဇပ်ငင်ဇပ်ငင်ဖြင့် ဒုတိယအကြိမ် စောက်ရည်များ ပန်းထွက်လာ၏။
” ကောင်းလား ……… မဆု ”
ဦးစိုင်းမောင်မှာ လီးအား ပြန်ထုတ်ရင်း ဒေါက်တာ ဆုရတီ ဖင်ကြီးအား ဆုပ်နယ်ကာ မေးလိုက်ပြန်သည်။
” အသဲခိုက်အောင်ကို ကောင်းတယ် … ကိုစိုင်း ရယ် … ဒီည … သမီးလည်း မရှိဘူး … ဆု … ယောင်္ကျားလည်း … အိပ်ပျော်နေပြီ …… မနက်ထိ …… မပြန်မချင်း …… လိုး ပေး ရမှာနော် ”
ဦးရဲကျော် ကြည့်ရင်း ရင်ထဲ နှင့်ကနဲ့ ခံစားနေရ၏။မယားဖြစ်သူ ကိုယ်တိုင်မှ သူစိမ်းယောင်္ကျားအား လိုးပေးရန် တောင်းဆိုနေသည်ကို မြင်တွေ့ရပြန် သည်။ ဒေါက်တာဆုရတီ တောင်းဆိုနေသော်လည်း ဦးစိုင်းမောင်မှာ မလိုးသေးပဲ လီးထိပ်အား စောက် ခေါင်းဝလေး တေ့ကာ ဖင်သားစိုင်နှစ်ဖက်အား ညှစ်ချေနေပြန်သည်။ ဦးစိုင်းမောင် လီးအားမြင်ရာ ဦးရဲကျော်တစ်ယောက် စိတ်ထဲ သိမ်ငယ်သွားရရှာ၏။ လုံးပတ်ရော အရှည်ပါ သာသည့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ လီးမှာ မယားချော စောက်ပတ်လေးအား ဘယ်နှစ်ကြိမ်လောက် လိုးထားမှန်း မခန့်မှန်းတတ်ပေ။
” ဟာ … ကိုစိုင်းရယ် … လီးကို … ခုနလို ဆောင့်သွင်း လိုက်လေ … ရှီးးးးးးး …… ကျွတ် ”
ဒေါက်တာဆုရတီ မှာ သူမဖင်ကြီး ထောင်ထားလျက် နောက်သို့ ပစ်ပေးရင်း လီးထိပ်အား စောက်ပတ်လေးထဲ ဝင်ရန် ကြိုးစားနေရှာ၏။ အားမလို အားမရဖြင့် ဖင်ကြီး နောက်ကော့ပေးရာ ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဘွတ်ကနဲ လီးကြီးအား ဆောင့်သွင်းလိုက်တော့သည်။
” အားးးးးးးးးးး ”
ဒေါက်တာဆုရတီ တစ်ယောက် ဖင်နောက်အပစ် လီးကြီးမှာ အရှိန်ဖြင့် ဝင်လာသဖြင့် သားအိမ်ဝအား ဆောင့်မိကာ စူးစူးဝါးဝါး အော်လိုက်ရသည်။ ချောင်းကြည့်နေသော ဦးရဲကျော်ပါ ခန္ဓာကိုယ် ဆက်ကနဲ တုန်သွားမိ၏။ အခုမှ ဇနီးချောလေးမှာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူအား ဘာလို့ စွဲလမ်းနေကြောင်း သဘောပေါက်လာရသည်။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူမှာ မယားဖြစ်သူ၏ ကာမစိတ်အား အမြင့်ဆုံးထိ နိုးဆွပြီးမှ လိုးပေးနေသည်ကို မြင်နေရ၏။ ဖင်ကြီး ကော့ပေးတိုင်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးရာ မယားဖြစ်သူမှာ တအား အား ညည်းရင်း လီးအရသာ ထူးကဲနေသည်ကို လက်တွေ့ သိရှိလိုက်သည်။
ဒေါက်တာဆုရတီမှာ ဦးစိုင်းမောင်၏ မီးပွင့်မတတ် ဆောင့်ချက်များအောက် တကိုယ်လုံး ခါရမ်းနေကာ စောက်ရည်များ ခဏတိုင်း ပန်းထွက်နေရှာ၏။ ဦးစိုင်းမောင် ပြီးခါနီး လီးအား ဆွဲထုတ်ရာ ကိုယ်တပတ်လှည့်ပြီး လီးထိပ်အား အငမ်းမရ ဆွဲစုပ်တော့သည်။ သို့သော် ဦးစိုင်းမောင်မှာ ပါးစပ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်ကာ လီးအား လက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ပင့်ပေး လိုက်ပြန်၏။ ဒေါက်တာဆုရတီမှာ လီးပင့်ပေးသည် နှင့် လီးအရင်းအောက် တွဲကျနေသော လဥများအား တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး လျှာဖြင့်ယက်ကာ ပါးစပ်ထဲ သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးနေသည်။
” အ … ရှီးးးးးး … အားးးးး … ကောင်း လိုက် တာ … မဆု ရယ် … ပါး စပ် ဟ တော့ … အ … အားးးး ”
ဦးစိုင်းမောင် စကားအဆုံး စုပ်လက်စ လဥတစ်လုံးအား ခပ်ပြင်းပြင်း ဆွဲစုပ်ကာ ပါးစပ်လေး ဟပေး လိုက်တော့၏။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ လီးထိပ်အား ပါးစပ်ထဲ သွင်းကာ ခေါင်အား ဖမ်းကိုင်ရင်း ဒေါက်တာဆုရတီ၏ လည်ပင်ကြောများ ထောင်လာအောင် ဆွဲလိုးရင်း လရည်များ ပန်းထည့်နေ၏။
ဦးရဲကျော် စိတ်ထဲ ဖော်မပြနိုင်သော ဝေဒနာလေး တစ်ရပ် ခံစားရင်း ဇနီးချောလေးအား ကြည့်ကာ မျက်ရည်စီးကျလာတော့သည်။ ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါက်တာဆုရတီမှာ ရမ္မက်စိတ် မကျသေးပဲ ခဏ အနားယူကာ ဦးစိုင်းမောင်လီးအား ပြန်စုပ်ပေးစဉ် မြင်ကွင်းအား ဆက်မကြည့်တော့ပဲ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်လာကာ ကြိတ်မှိတ် အိပ်ပစ်လိုက်၏။
” ဒင်းဒေါင် … ဒင်းဒေါင် … ဒင်းဒေါင် ”
ရုတ်တရက် ဧည်ခန်းထဲမှ တိုင်ကပ်နာရီ အသံကြောင့် အတွေးစပျက်ကာ လူ ၄ ယောက်စာ ထိုင်နိုင်သော သရေဆိုဖာခုံအား ကြည့်ပြီး တွေးနေရာမှ နာရီဆီသို့ အကြည့်ရွေ့လိုက်သည်။ နေ့လည် ၁၂ နာရီသို့ နာရီ လက်တံများက အချက်ပြနေ၏။ အခုထိ ဇနီးဖြစ်သူ ပြင်ဆင်ပေးသော မနက်စာလည်း မစားဖြစ်၊ စားချင်စိတ်လည်း မရှိ။ လေးလံသော ခြေလှမ်းများဖြင့် အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့ တော့သည်။
ပြီးပါပြီ။