ယဉ်ယဉ်အပိုးကျိုးပါပြီရှင်
ရေးသားသူ – zrasb (ဇရက်)
မအေးမြတဲ့ မတ်လရဲ့ ညနေခင်းတစ်ခုမှာပါ ။ အပြင်မှာလည်း မအေးသလို ရင်ထဲမှာလည်း ပူလောင်နေသည်။
“ ကဲ သမီး မေမေတို့သွားမယ် ဘဘစကား နားထောင်ပြီး လိမ်လိမ်မာမာနေခဲ့နော် ။ လက်ဆောင်တွေလည်း အများကြီး ဝယ်လာမယ်နော်”
“ အင်း”
“ မျက်နှာကြီးက ဘာလို့စူပုပ်နေတာတုန်း မေမေ့ချစ်သမီးလေးရဲ့ ”
သက်သက်ဖောင်းထားတဲ့ ပါးတစ်ဖက်ကို အသာဆွဲပြီးတော့ မေမေ လှည့်ထွက်သွားပါတယ် ။ ဖေကြီးနှင့် မောင်လေးကတော့ အိမ်အောက်တောင် ရောက်နှင့်နေပြီ ။ ကားပေါ်ကနေ လက်ပြသွားတဲ့ မေမေတို့ကိုကြည့်ပြီး ဝရံတာကနေ ငုံ့ကြည့်နေတဲ့ ယဉ်ယဉ်ဆုလတ် စိတ်ထဲလေးလံပြီး ကျန်ခဲ့ပါတယ် ။ မောင်လေး (၁၀) တန်း စာမေးပွဲကြီးပြီးလို့ ဖေကြီးနဲ့ မေမေက မြန်မာပြည်အနှံ့ ခရီးထွက်ပေးမယ်ဆိုပြီး သွားကြတာလေ ။ သူကတော့ ဆေးကျောင်း နောက်ဆုံးနှစ်ဆိုတော့ စာတွေပိနေတာနဲ့ လိုက်လို့ မဖြစ်တာကြောင့် နေခဲ့ရတာပါ ။
အိမ်မှာကလည်း အိမ်ဖော်ကောင်မလေး ရှိပေမယ့် မိန်းကလေး နှစ်ယောက်ထဲ မထားခဲ့ချင်တာမို့ မေမေ့အစ်ကိုကြီး ဘကြီးဦးမြင့်သောင်းကို အကူအညီတောင်းတာမို့ သူတို့နဲ့အတူတူ လာနေပါတယ် ။ အစကတည်းက ယဉ်ယဉ်နဲ့ မျက်နှာကြောမတည့်တဲ့ ဘကြီးမို့ မလာစေချင်ပေမယ့် မေမေတို့က မရမက ချော့မော့ပြောတာကြောင့် အခုတော့ ၃ ပတ်တိတိ မတည့်အတူ နေရပါတော့မယ်။
ယဉ်ယဉ်ဆုလတ်က ရုပ်ချော ဘော်ဒီတောင့်သလောက် ခပ်စွာစွာရယ် ။ ငယ်ငယ်တည်းကလည်း စာတော်တာမို့ အမျိုးတွေက ပစားပေး မြှောက်စားထားတာကြောင့် ထောင်ထောင် ထောင်ထောင်နဲ့ နေတဲ့သူ ။ ဦးမြင့်သောင်းကတော့ ဒုရဲမှုးဘ၀ကနေ အငြိမ်းစားယူထားတာ တစ်နှစ်တောင် ပြည့်သေးတာ မဟုတ်။ တစ်ဖက်က ခေတ်လူငယ်စွာကျယ် တူမလေးနဲ့ တစ်ဖက်က စည်းကမ်းတင်းကြပ်တဲ့ ဘကြီးရယ် တွေ့ကြပါပြီ ။
မေမေတို့သွားကတည်းက အခန်းထဲတံခါးပိတ်နေလိုက်တာ ညနေစာ ထမင်းစားမှပဲ ဘကြီးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်တော့တယ် ။ တွေ့ကြတော့လည်း စကားက (၄) ခွန်းပြည့်အောင်တောင် မပြောဖြစ်ဘူး။ ဘကြီးကတော့ တူမကြီးကို မေးပါသေးတယ်။
“ ယဉ်ယဉ် စာတွေလိုက်နိုင်ရဲ့လား ”
“ ဟုတ် ”
“ မနက်ဖြန် ဆေးရုံသွားမှာလား ”
“ အင်း ”
ယဉ်ယဉ်ကိုယ်တိုင်က မေးခွန်းတစ်ခုကို တစ်ခွန်းလောက်ပဲ ပြန်ဖြေတော့ စကားမဆက်ဖြစ်ကြတော့ပါ ။ သူ့ထမင်းသူစား ကိုယ့်ထမင်းကိုယ်စားပြီး ထထွက်ခဲ့ကြသည်။ ဦးမြင့်သောင်းစိတ်ထဲတော့ အဆင်မပြေ။ ဘကြီးအရင်းခေါက်ခေါက် မေးတာကိုတောင် မဖြေချင်သလို ဖြေချင်သလို လုပ်နေတဲ့ တူမကိုကြည့်ပြီး အချိုးလုံးဝမပြေဟု မှတ်သည် ။ အခု အိမ်ထောင်ကျသွားတဲ့ သူ့သမီး (၂) ယောက်ဆို ကောင်းကောင်း တီးထားပေးလို့ အမြီးကိုကုတ်နေသည် ။ ဒီတူမကြမှ ကိုယ့်ကို မတူမလို မတန်သလို ဆက်ဆံတာ ခံနေရတယ် ။ ဒါပေမယ့်လည်း ခဏတဖြုတ်သာ လာနေတာက တစ်ကြောင်း၊ တူမဆိုပေမယ့် သမီးအရင်း မဟုတ်တာက တစ်ကြောင်းမို့ စိတ်လျှော့ထားမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ မင်းစိတ်မင်းထိန်း မြင့်သောင်းရေလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာ စိတ်ထဲသတိပေးလိုက်ပါတော့တယ် ။
နောက်နေ့ညနေ ဆေးရုံကနေ ရေပြန်ချိုးပြီး ကျူရှင်သွားဖို့ ပြန်ထွက်လာတဲ့ ယဉ်ယဉ် ဧည့်ခန်းက ဖြတ်အသွား တူမကြီးပုံစံက အမြင်မတော်တတ်တဲ့ ဦးမြင့်သောင်းမျက်စိထဲ ကန့်လန့်ကြီးဝင်လာပါသည် ။ ဝတ်ထားတဲ့ စကပ်အဝါလေးက ဒူးအထက် မရောက်ခင်မှာတင် ဆုံးသွားတယ် ။ အသားက ခပ်ပျော့ပျော့ရယ်နှင့် ဘာသားမှန်းတော့မသိ ။ ဒါပေမယ့် ခပ်ကျပ်ကျပ်ကလည်း ဝတ်ထားသေး တင်ပါးကြီးကလည်း ကြီးတဲ့သူမို့ ယဉ်ယဉ့်နောက်ပိုင်း အောက်ပိုင်းက ဆူဆူဖြိုးဖြိုး အသားစိုင်တွေက တင်းရင်း အယ်ထွက်နေသည် ။ လုံးဝိုင်းပြီး ပြည့်တင်းနေတဲ့ တင်ပါးကြီးပေါ်မှာ ဝတ်ထားတဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီ အရာကြီးကိုပင် ထင်ထင်ရှားရှားကြီး မြင်နေရသည်။
ဦးမြင့်သောင်းက ရှေးဆန်တဲ့သူ၊ အခုလောက် အတိုအပြတ်မပြောနဲ့ မိန်းကလေး ဂျင်းဘောင်းဘီ ဖင်ကျပ်ဝတ်တာတောင် လုံးဝမကြိုက်သူမို့ ဒီတစ်ခါတော့ ပါးစပ်က မနေနိုင်တော့ ။
“ ယဉ်ယဉ် ညည်းဘယ်လို ဝတ်ထားတာလဲ ”
လှမ်းပြောတဲ့အသံကြောင့် တံခါးဝက အပြင်ထွက်ခါနီး ယဉ်ယဉ် ရုတ်တရက် လန့်သွားသည်။ ပြီးတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် မလုံမလဲ တစ်ချက် ငုံ့ကြည့်လိုက်သေးသည်။ ဘာများ ဖြစ်နေပါလိမ့်လို့ဆိုပြီး ။
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ကျူရှင်သွားမလို့လေ ”
ဦးမြင့်သောင်းက ရဲပီပီ စကားပြောတာ ဒဲ့ဒိုးပြောတတ်သည် ။ လူတင်ကြမ်းတာ မဟုတ် စကားပြောလည်း ကြမ်းသည် ။
“ ဘာဖြစ်ရမလဲ ပေါင်ကလည်းပေါ်နေပြီ။ ညည်းဖင်ကလည်း နောက်မှာ အလုံးလိုက် ထွက်နေတယ် ”
“ လူတိုင်း စကပ်ဝတ်နေတာပဲ ထူးဆန်းလား ဘဘရယ် ”
“ ဟ လူတိုင်းဝတ်တာနဲ့ နင်ဝတ်ကောလား ။ သူတို့ တုံးလုံးသွားရင် နင်ကော တုံးလုံးသွားမှာလား ”
“ သူတို့နဲ့ မဆိုင်ဘူး သမီးကြိုက်လို့ သမီးဝတ်တာလေ ”
“ အေး ကြိုက်လို့ဝတ်ချင်တိုင်း မသင့်တော်တာကော သင့်တော်တာကော ဝတ်စရာလား။ ကိုယ်ကမိန်းကလေး။ ပြီးတော့ ညည်းကိုယ်ညည်း ၄ တန်း ၅ တန်း ဖင်မရှိတဲ့ အရွယ်လို့ မှတ်နေလား။ ကိုယ့် တင်ပါး အရွယ်အစား ကိုယ်ပြန်ကြည့်ဦး ။ ညည်းဖင် အရွယ်ကြီးကို ဒီပုံစံနဲ့ ကြပ်ထုပ်နေအောင် ဝတ်သွားတော့ ယောင်္ကျားတိုင်းက နင့်နောက်ပိုင်းကို လိုက်ငမ်းတာ ခံမလား ”
ယဉ်ယဉ်လည်း ဘကြီးသောင်း ပွားတာတွေကြားပြီး ဒေါပွလေပြီ ။ သူ့ဘာသာ တစ်သက်လုံး ဝတ်လာတာ အခုမှ အဓိပ္ပါယ် မရှိတာတွေနဲ့ လာဆုံးမနေတယ် ။
“ ဘဘ ဒီခေတ်အခါမှာ ဒီလောက်ဝတ်တာကို ဘယ်သူမှ အထူးအဆန်းလုပ်ပြီး လိုက်ကြည့်မနေဘူး ။ ဘဘသာ ခေတ်အမြင်မရှိလို့ ကြည့်မရဖြစ်နေတာ ”
“ နင် တစ်ခွန်းမကျန် ပြန်ပြောနေပါလား ”
“ မဟုတ်တမ်း တရားတွေ လာပြောတာကိုး ။ သိပ်ပြောချင်လည်း နောက်မှပြောတော့ ကျူရှင်နောက်ကျနေပြီ ”
တံခါးကို ဂျိမ်းခနဲ မြည်အောင် ပိတ်ပြီး ထွက်သွားတဲ့ တူမကြောင့် ဦးမြင့်သောင်း တရှုးရှုး တရှဲရှဲ ဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့လေသည် ။
“ တောက် ဒီကောင်မ ”
“ မိနွယ် သွားစမ်း သွားစမ်းကွာ ရေတစ်ခွက် သွားခပ်လာစမ်း”
“ ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ဘဘကြီး”
ခုနတုန်းက အနားမှာ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ကြောင်ကြည့်နေတဲ့ အိမ်ဖော်မလေး ရေပြေးခပ်လာပါတယ် ။ ဒေါသတွေ အလိပ်လိုက် ထွက်နေတဲ့ ဦးမြင့်သောင်းကို ကတုန်ကရင်နဲ့ ပေးရင်း ဘေးကရပ်စောင့်နေပါတယ် ။
“ ယဉ်ယဉ် အရင်ကလည်း ဒီအတိုင်းပဲ ဝတ်တာလား ။ ဟဲ့ ညည်းကိုမေးနေတာ ”
“ ရှင် ဘဘကြီး ဟုတ်ဟုတ် ”
“ ဘယ်သူကမှကော မပြောကြဘူးလား ။ မဆူကြဘူးလား မဆုံးမကြဘူးလား ”
“ ဦးဦးနဲ့ အန်တီက မမလေးကို တအားချစ်တာ ဘဘကြီး ။ စကားတောင် မာမာမပြောဖူးဘူး ။ မမလေးကချည်း နည်းနည်းပြောတာနဲ့ ပြန်အော်နေကြ ”
မိနွယ်က သူ့အိမ်သခင်မလေး ယဉ်ယဉ့်ကို မမလေး ဟု ခေါ်တတ်သည် ။ မမလေးဟု ခေါ်ပေမယ့် မြန်မြန်ခေါ်နေကြ ဆိုတော့ မလေးဟုသာ တခါတရံ ကြားရတော့သည် ။
“ အင်း အဲဒါကြောင့်ဖြစ်နေတာ ။ ခုနက ငါ့ကို တစ်ခွန်းမကျန် ပြန်ပြောသွားတာ တွေ့တယ်မလား ”
“ ဟုတ် ဟုတ် ”
“ အေး ငါ့အိမ်က သမီးတွေသာဆို ငါချက်ချင်းထဆော်တယ် သိလား ”
“ ဟုတ် ဟုတ် ”
ဦးမြင့်သောင်း စိတ်တိုပြီး ပြောနေသမျှကို မိနွယ် တဟုတ်ဟုတ်နဲ့သာ သံယောင် လိုက်နေရပါသည် ။ ဘဘကြီး ကြည့်ရတာ စိတ်ကြီးမယ့် ပုံကြီး ။ မတော် မမလေးနဲ့ စကားများတာကို ငါ့ပါပတ်ရမ်းပြီး ထရိုက်ရင်တော့ ဒုက္ခ ဆိုပြီး ကြောက်လိုက်တာ ။
“ ဒီလောက်တောင် သရုပ်ပျက်တဲ့ စကပ်မပြောနဲ့ ငါ့သမီး ကောလိပ်ကျောင်းသူဘဝက ဘောင်းဘီဖင်ကြပ် တစ်ထည် ဝယ်လာပြီး ဝတ်တုန်းက ဘာလုပ်တယ်မှတ်လဲ ။”
မိနွယ် မျက်စိလေး ကလည်ကလည်နဲ့ နားထောင်နေပါသည်။
“ ကပ်ကြေးနဲ့ ကိုက်ပြီး လွှတ်ပစ်ပလိုက်တယ် ။ ဖင်ကြပ်ဘောင်းဘီ ဝတ်မရအောင် ဖင်ယောင်တဲ့အထိ ခါးပတ်စာ ကျွေးပစ်တာ နားလည်လား ”
“ ဟုတ် ”
“ သွားသွား ညည်းကြည့်ရတာလည်း အူလည်လည်နဲ့ ”
မိနွယ် သောက်ပြီးသား ရေခွက်ကို ယူလို့ နောက်ဖေးကို ပြန်ပြေးလာပါသည် ။ အခုမှပဲ သူလည်း သက်ပြင်းချရတော့တယ် ။ မိနွယ်လည်း ဒီဘဘကြီးရှိတဲ့ ရက်ပိုင်းမှာ အိမ်နေရင်းတောင် ဘောင်းဘီတိုဝတ်တာ ရှောင်ရမည်ဟု တွေးလိုက်မိပါသည် ။
မမလေးယဉ်ယဉ်က သူ့မဝတ်တော့တဲ့ စကပ်တိုလေးတွေ ဘောင်းဘီလေးတွေ ပေးထားတာတာတွေ အများကြီးရှိသည် ။ သူတို့ ၂ ယောက်က အသက် ၄ နှစ်ကွာပေမယ့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က သိပ်မကွာလှ။ ဖင်ကြီးတာချင်းလည်း တူသည်မို့ သူ့ကိုပေးတဲ့ အဝတ်တွေက ကွက်တိဖြစ်သည် ။ မမလေးက ဖင်ကြီးဖင်ကောက်တဲ့ သူဖြစ်သလို မိနွယ်လေးရဲ့ အိုးကလည်း စစ်ကိုင်းအိုးမို့ ဆိုဒ်အတူတူလောက် ရှိပါသည် ။
မမလေးနဲ့ မိနွယ်ကိုယ်လုံးမှာ ကွာတာကတော့ ရင်သား။ မမလေးနို့တွေကို မိနွယ် ခိုးခိုးကြည့်မိတာကြာပြီ ။ အိမ်မှာနေတော့လည်း ကုန်းဟယ်ပြုဟယ်နဲ့ တွေ့မိတဲ့ မမလေးနို့ကြီးတွေက ပြွတ်နေတာပဲ ။ မမလေးယဉ်ယဉ် လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တာလည်း မမြင်မိ။ ဒါတောင် ခါးလေးကသွယ် ဖင်ကြီးကလည်းထွားပြီး ရင်သားကြီးတွေအယ်နေတာ အတိတ်ကံ ကောင်းလို့သာ ဖြစ်မည်ဟု မိနွယ်တွေးကာ အားကျမိပါတယ် ။
တစ်ဖက်က ယဉ်ယဉ်ကို့ အားကျနေမိပေမယ့် တဖက်ကလည်း တခါတလေတော့ စိတ်ခုမိသား ။ မမလေးက မာနတအားကြီးတာ ။ စိတ်ကလည်း ကြီးတယ်လို့ ပြောရမလား မောက်မာတယ်လို့ ပြောရမလားပဲ ။ သူများအလိုမကျရင် မိနွယ်ကို ပိတ်ဟောက်တာ ရစရာကို မရှိဘူး ။
“ မိနွယ် လာစမ်း ”
ဘယ်ကစတွေးလို့ ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိအောင် အတွေးနယ်နေချယ့်နေတဲ့ မိနွယ် ရှေ့ကဦးမြင့်သောင်း ခေါ်သံကြောင့် ရှန်ခနဲ ပြန်ထူးလို့ ဧည့်ခန်းကို အပြေးကလေး ပြန်ထွက်သွားပါတယ် ။
ယဉ်ယဉ်လည်း စိတ်ဆိုးသည်။ မေမေတို့ ဖေကြီးတို့တောင် တစ်ခါမှ လေသံမာမာ မပြောဖူးတဲ့ သူ့ကို ဒီလိုမျိုး လာဆူဆဲတာ သက်သက်လာကြောတာလို့ မြင်သည်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ဒီဘကြီးနှင့်ဆုံတိုင်း အဆင်မပြေ။ ဘာရယ်တော့မဟုတ်။ သူ မေမေတို့ကို ဆိုးပြပြီဆိုလျှင် ဘေးကနေ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ဝင်ဝင်ပြောသောကြောင့် ဖြစ်သည် ။ သယ်ထည့်လိုက်ပါလားတို့ ၊ နားရွက်ဆွဲလိမ်လိုက်တို့ စသဖြင့် ဝင်အာရာ ယဉ်ယဉ် မကြည် ။ မေမေတို့ကတော့ ဘကြီး ဝင်ပြောလျှင်လည်း ပြုံးပြုံး ပြုံးပြုံးနှင့်သာ တုန့်ပြန်တတ်သည်။ ယဉ်ယဉ်ကိုတော့ လက်ဖျားနှင့်ပင် မတို့ဖူး။ ကျန်တဲ့ အချိန်များတွင်တော့ သူ့ကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံချင်ပုံပါပဲ။ ဒါပေမယ့် သူကို ဆုံးမဖို့ ဘေးက တွန်းကတည်းက အမြင်မကြည်တာကြောင့် ယဉ်ယဉ်ကတော့ ခပ်တန်းတန်းပဲ နေသည် ။
နောက် ၃ ရက်မှာလည်း ဘကြီးနဲ့တူမ အဆင်မပြေကြ။ အကြိမ်ကြိမ် စကားများသည်။ စောစောပြန်လာဖို့ ပြောထားတာကို ကြေးအိုးဝင်စားသည်ဆိုပြီး နောက်ကျသည်။ ဦးမြင့်သောင်း မကြိုက်မှန်း သိရက်နဲ့ပင် ဖင်ကြပ်ဘောင်းဘီ၊ ဂါဝန်စကပ် တိုနှံ့နှံ့များကိုသာ တစ်နေ့တစ်မျိုး မရိုးရအောင် ဝတ်ပြသည်။ ကတောက်ကဆ ဖြစ်ပြီးတိုင်းလည်း ယဉ်ယဉ်က ပြောချင်တာ ပြန်ပြောပြီး လှည့်ထွက်သွားကာ အခန်းတွင်း အောင်းသည် ။
ဦးမြင့်သောင်း မြိုသိပ်ရတဲ့ ဒေါသတွေ ရေကာတာကျိုးသလို လျှံကြလုလုပင် ဖြစ်လာပြီ။ သူ့အရင်စိတ်နှင့်သာဆို မလွယ်။ ဒီနေ့ညအိပ်တော့ ဦးမြင့်သောင်း နဖူးပေါ်လက်တင်ပြီး သေချာစဉ်းစားနေပါတယ် ။ သူ့ကိုဒီလောက်ထိ နှုတ်လှန်ထိုးနေတာ အဆိုးဆုံးက သူ့ကို ဘာမှမသိတဲ့သူကြီးပမာ မတူသလို မတန်သလို အချိုးမျိုးနဲ့ ပြောဆိုနေတာတွေကို ဆက်သည်းခံ သင့်၊ မသင့်ပါ ။
တူမကြီး ယဉ်ယဉ်ဆုလတ်က ချောသည်။ မျက်နှာလေးက ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင်အောင် လှသည်။ ဒေါင်ကောင်းသည်။ အဓိကက တင်ပါးကြီးတွေ အနည်းဆုံး ၃၈ ၊ ၃၉ လက်မလောက်ရှိအောင် ဖွံ့ထွားတောင့်သည်။ ထားပါ ဒါကသူနဲ့ မဆိုင်ပါ။ ဆိုင်တာက ဆေးကျောင်းသူပီပီ မာနကြီးပြီး စွာသည်။ အခြားနေရာမှာ စွာတာကို လက်ခံနိုင်သည်။ မာနကြီးသင့်တာတွေရှိလို့ ကြီးတာ မမှားပါ။ မာနကြီးသင့်သည့်နေရာ မကြီးသင့်သည်နေရာ ရှိသည်ကို ဒီတူမ သိပုံမပေါ်။ သူ့လို ဘကြီးအရင်းကိုပင် မတူမတန်ဆိုတဲ့ အမူအရာတွေကို ထပ်တလဲလဲ ပြနေသည်။ မလေးစားပဲ နှုတ်လှန်ထိုးသည်။ ရင့်ရင့်သီးသီး ဆက်ဆံသည် ။ ဒါတွေကိုတော့
သည်းမခံသင့်တော့ ဟုထင်လာသည် ။ သမီးအရင်း မဟုတ်ပေမယ့်လည်း ကိုယ့်ညီမကမွေးတဲ့ တူမအရင်းစစ်စစ် ဖြစ်တာမို့ ဆုံးမသင့်လျှင် ဆုံးမရမယ်လို့လည်း တွေးမြင်မိပါတယ် ။
အခုလည်း သူစိတ်ကိုထိန်းထားတာ ဆုံးခန်းတိုင်နေပြီ ။ မကြာမီ ပေါက်ကွဲထွက်တော့မည် ။ ဒီတော့
ဦးမြင့်သောင်းတော့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပါပြီ ။ ခဏတဖြုတ်ပဲနေမှာမို့လို့ စိတ်ကို ထိန်းမနေသင့်တော့ပါဘူး ။ နောက်နေ့ကစလို့ သူ့နဂို စိတ်အတိုင်းပဲ နေမယ် ။ အဲဒါကို လာပြီး အချိုးမပြေ ထပ်လုပ်လို့ကတော့ ဘကြီးတစ်ယောက်က တူမတစ်ယောက်ကို ဆုံးမသလိုပဲ ဆုံးမရတော့မယ် ။ လွန်လာလျှင် ရိုက်တန်ရိုက် ဗြင်းတန်ဗြင်းရတော့မယ် ။ သူ့ဘာသာသူ နောက်ဆုံးနှစ် ဆေးကျောင်းသူ မကလို့ ဘာကြီးပဲဖြစ်နေနေ တူမက တူမပဲဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်ရင်း စိတ်ဒုံးဒုံးချကာ အိပ်လိုက်ပါတော့တယ် ။
စနေနေ့မို့ ဆေးရုံမသွားတဲ့ ယဉ်ယဉ် အိမ်မှာပဲ နေသည် ။ နေ့လည်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်းမှာ တီဗွီဖွင့်ရင်း ရုပ်ရှင်ထိုင်ကြည့်နေမိသည်။ ခဏကြတော့ ဦးမြင့်သောင်းလည်း နေ့လည်နေ့ခင်း တရေးအိပ်ရာကနိုးတော့ ထပြီး သတင်းကြည့်ဖို့အလာ ဧည့်ခန်းမှာ ၂ ယောက်ဆုံ ဖြစ်ကြသည်။
ယဉ်ယဉ် အိမ်နေရင်း ဝတ်ထားတဲ့ အပြာနုရောင် ဗြောင်စပန့်သား ဘောင်းဘီကွာတားက အခြေပိုင်းမှာ ခပ်ပွပွရယ်။ အဲဒါကို ခြေတစ်ဖက်ထောင်ကာ ထိုင်နေတာမို့ ထောင်ထားတဲ့ ဒူးဘက်မှာ ဘောင်းဘီက ပေါင်ရင်းနားမှာ ပုံကျနေသည် ။ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး ပေါင်လုံးဖြူဖြူကြီးတွေက ဝင်းပနေသည် ။
“ ဘဘနိုးပြီလား ”
တစ်ခွန်းမေးပြီး ဒီအတိုင်း ဆက်ထိုင်နေလိုက်သည်။ တီဗွီရီမုတော့မပေး။ ထလည်း မထပေး ။ ကိုယ်ကအရင်ရောက်နေတာ သူလာတိုင်း ထပေးစရာလား ။ ဦးမြင့်သောင်း မျက်စိထဲ အမြင်မတော်တာက သူ့ကို ဖယ်မပေးလို့မဟုတ် ။ သူ့ကြည့်ချင်မှန်းသိတဲ့ သတင်းလိုင်းကို ပြောင်းမပေးလို့လည်း မဟုတ် ။ ဆက်ထိုင်နေတာလည်း ပြဿနာမရှိ ။ ဒါပေမယ့် ဘကြီး လာတာတောင် ဒူးထောင်ပြီး ထိုင်နေတာကို မပြင်တာကို သဘောမတွေ့တာ ။ ဦးမြင့်သောင်း အယူအဆ အနည်းငယ် ဒိတ်အောက်တယ်လို့ ဆိုပေမယ့် သူလည်း ခေတ်ကို မျက်ခြေပျက်နေသူ တစ်ယောက်တော့မဟုတ် ။
သူ့သမီး ကောလိပ်ကျောင်းသူခေတ်က ဘောင်းဘီဖင်ကြပ်ဝတ်တာ ရိုက်ခဲ့ပေမယ့် အခုခေတ်မှာတော့ လူတိုင်းဝတ်တဲ့ အဝတ်အစားမှန်း နားလည်ပေးရမည် ဖြစ်ကြောင်းသိသည် ။ စကပ်ဆိုလျှင်လည်း ဒူးလောက်ရှိလျှင် လက်ခံသင့်နိုင်သည် ။ အိမ်နေရင်း ဘောင်းဘီကွာတားတွေ ဂါဝန်ပွတွေ ဝတ်တယ် ဆိုကလည်း မဆန်းမှန်း နားလည်ပါသည်။ သူ့စိတ်ဖုတာက နေပုံထိုင်ပုံ ဖြစ်သည် ။
“ ယဉ်ယဉ် ငါလူကြီး လာတာတောင် ညည်းက ဒူးထောင်ပေါင်ကားနဲ့။ ပေါင်ကလည်း ပေါ်နေသေးတယ် ။ ချစမ်း ခြေထောက် ”
ယဉ်ယဉ် ထောင်ထားတဲ့ ဒူးကိုတော့ ချလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နှုတ်သီးကောင်း လျှာပါးပီပီ ပြန်တော့ပြောလိုက်သေးတယ်။
“ အော် ဘဘရယ် ပေါင်ပေါ်တာများ ဆန်းလား”
“ ညည်းက မိန်းကလေး အရှက်မရှိဘူးလား”
ဦးမြင့်သောင်း ဒီတစ်ခါတော့ စိတ်ကိုချွန်းအုပ်မထားတော့ ။
“ အိမ်မှာနေတာပဲ ။ ဒီလိုပဲ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး နေနေကြ ။ ဘဘ မမြင်ချင်ရင် မကြည့်နဲ့ပေါ့”
“ တောက် ”
ဒီတခါတော့ တောက်ခေါက်သံ အကျယ်ကြီးကြောင့် ယဉ်ယဉ် လန့်သွားပါသည် ။
“ ကောင်မ ညည်းတော်တော် တရားလွန်ပြီ။ နောက်တစ်ခွန်း ထပ်ပြောရင် ငါထရိုက်တော့မယ်နော် ”
ထရိုက်တော့မယ်ဆိုတာထက် ကောင်မဆိုတဲ့ စကားကြောင့် ယဉ်ယဉ်လည်း ဒေါသထောင်းခနဲ ထွက်သွားသည် ။ ဘယ်သူမှ သူ့ကို ကောင်မလို့ မခေါ်ဘူး မအော်ဘူး။
“ ရိုက်ရဲလား ရိုက်ရဲရင် ရိုက်လိုက်လေ ဘဘ ။ ဘဘသမီးတွေလို လုပ်တိုင်းခံမယ် ထင်နေလို့လား ”
“ ညည်း ညည်း ”
ဦးမြင့်သောင်း ဒေါသကထိန်းမရတော့ ။ ဝုန်းခနဲ ထရပ်သည် ။ ပြီးတော့ စောနကတည်းက အသံတွေကြားလို့ ရောက်လာတဲ့ မိနွယ်ကို လှမ်းအော်ပြီး
“ မိနွယ် သွား ကြက်မွှေးသွားယူစမ်း ”
“ ရှင် ဘဘကြီး ”
“ ညည်းကို ကြက်မွှေးသွားယူဖို့ ပြောတာ ။ သွားစမ်း မြန်မြန် ”
“ ဟုတ်ဟုတ် ”
မိနွယ်လည်း ပြေးလေပြီ ။ ယဉ်ယဉ်ကတော့ ဘာမှမပြောသေး ။ သူ့ရှေ့မှာ အခုပဲထ တစ်ခုခုလုပ်တော့မလို မတ်တပ်ကြီးရပ်ပြီး ရှုးရှဲ ဝူးဝဲ ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ဘကြီးကို ခပ်တည်တည်ပဲ စိုက်ကြည့်နေပါသည် ။
“ငါလည်း သမီးတွေချည်း မွေးထားတာပဲ ။ ညည်းကို ဘယ်သူမှမဆုံးမလို့ အခုလောက်ဖြစ်နေတာ ”
“ဘဘ သမီးတွေ မွေးထားတယ်လေ အဲဒါဘာဖြစ်တုန်း ။ သမီးက ဘဘသမီးမှ မဟုတ်တာ ”
“ ညည်းပြောလေ ဆိုးလေပါလား ။ အေး ညည်း ငါ့သမီး မဟုတ်ပေမယ့် ငါ့တူမဆိုတာ မမေ့နဲ့ ။ ထစမ်း ငါပြောနေတယ်လေ ”
သူကသာ အော်နေပေမယ့် သူ့တူမချောကြီး ယဉ်ယဉ်ဆုလတ်ကတော့ တုပ်တုပ်တောင်မလှုပ် ။ မထီသလို မျက်နှာပေးဖြင့် ပြန်ကြည့်နေသည် ။
“ အား အင်း ”
ဦးမြင့်သောင်း အရင်လို သည်းခံမနေတော့တာမို့ ပါးစပ်နဲ့ ပြောလို့မရတဲ့ ယဉ်ယဉ့်ကို လက်မောင်းက ဆွဲလို့ ထခိုင်းပါတော့တယ်။ ယဉ်ယဉ်ကလည်း ငြိမ်ငြိမ်လေးပါသွားမယ့်သူ မဟုတ်တော့ ရုန်းသေးသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့ဘာသာသူ ဒေါင်ဘယ်လောက် ကောင်းကောင်း အမျိုးသမီးနဲ့ သန်ဆဲမာဆဲ ယောင်္ကျားကြီးပေမို့ မခံနိုင်ပဲ ပါသွားသည် ။ အဲဒီမှာတင် လှုပ်နေရုန်းနေဆဲ ယဉ်ယဉ်ရဲ့ ဆက်တီခုံနဲ့လွတ်ပြီး ကြွတက်လာတဲ့ နုနုထွားထွား အပျိုဖင်ကြီးကို ၂ ချက်လောက် လက်ဝါးစာ ကျွေးလိုက်ပါတော့တယ်။
“ ဗြန်း ”
“ အ ”
“ ဗြန်း ”
“ အင့် ”
ကြီးမားကြမ်းတမ်းတဲ့ လက်ဝါးကြီးက ဖင်သားအိအိကြီးတွေကို ထိတဲ့ အသံကြီး ထွက်လာသည် ။ ယဉ်ယဉ်လည်း အင့်ခနဲ အော်ပြီး ဖင်ကြီးကော့ကာ လန့်ဖြန့်ထူပူသွားသည် ။
“ ရပ်စမ်း တည့်တည့် ”
ယဉ်ယဉ် သူ့ဘကြီးလက်ထဲ လွယ်လွယ်နဲ့ပဲ ဆွေ့ခနဲပါကာ မတ်တပ်ရပ်မိသွားတာ တခြားကြောင့်တော့မဟုတ် ။ ငယ်ငယ်ကတည်းက လက်ဖျားနဲ့တောင် အတို့မခံဖူးသူမို့ အခုလို တကယ်အရိုက်ခံလိုက်တော့ မယုံနိုင်ပဲ ရှော့ဖြစ်ပြီး ရုန်းဖို့ကန်ဖို့ မေ့သွားတာ ။ ပြီးတော့ ဗြင်းလိုက်တဲ့ နေရာကလည်း သူ့ရဲ့ ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား တင်ပါးကြီးကို ။ မျက်ရည်တွေကတော့ ချက်ချင်းကို ဝဲတက်လာပါသည် ။ နာလို့မဟုတ်ပဲ ဒေါသကြောင့် ကြိတ်မနိုင် ခဲမနိုင် ထွက်လာတဲ့ မျက်ရည်တွေမှန်း တင်းတင်းကြိတ်ထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက သက်သေခံနေပါသည် ။ အသက်ရှူတာတွေလည်း ပြင်းလာပြီး တီရှပ်အဖြူပေါ်က ရွှေရင်အစုံကလည်း လှုပ်ရှားနေပါတယ်။
“ ဘဘကြီး ”
တုန်တုန်ရီရီနဲ့ မိနွယ် လာပေးတဲ့ ကြက်မွှေးကို လှမ်းယူလိုက်ရင်း ။
“ ညည်း တအားရိုင်းတယ် ။ ငါပြောတာကို တစ်ခွန်းမကျန်ကို ပြန်ပြောတယ် ။ ငါသိပ်လာနေချင်လို့ လာတယ်များ မှတ်နေလား ။ ညည်းအမေက လာနေပေးပါဆိုပြီး မနည်းတောင်းပန်လို့ လာနေတာ ။ ညည်းက ငါ့ကို မဆက်ဆံချင်သလို အချိုးချိုးနေတာ ငါမသိဘူးများ ထင်နေလား ။ ညည်းတို့ မိသားစုက ငါ့ထက် အများကြီး ပိုချမ်းသာတယ် ။ ညည်းကလည်း သိပ်တော် သိပ်တတ်ပြီး ဆရာဝန်ဖြစ်ခါနီးဆိုတော့ သိပ်ထောင်နေတာ ငါသိတယ်။ အေး ဒါပေမယ့် ငါလည်း ငါ့မာနနဲ့ငါကွ ။ နင်ကတူမ ငါကဘကြီး ။ လာတော့ မစော်ကားနဲ့”
ကြောက်လို့ ငြိမ်သွားတာ မဟုတ်ပဲ အံသြဒေါသ ဖြစ်လွန်းလို့ ခေတ္တ ဆွံ့အသွားတဲ့ တူမကို ပြောချင်တာတွေ တရစပ် ပြောပစ်လိုက်ပါတယ် ။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာတော့ လန့်နေတဲ့ မိနွယ် မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ကျောက်ရုပ်ကြီးလို မလှုပ်မယှက် ရပ်ကြည့်နေပါတယ် ။ သူ့မမလေး မျက်ရည်တွေဝိုင်းပြီး မီးဝင်းဝင်းတောက်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ဘဘကြီးကို ပြန်ကြည့်နေပါလား ။ ခုနက သူ ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်ဝင်လာချင်း မမလေးကို လက်မောင်းကဆွဲရင်း ဖင်ဆုံကြီးကို လက်ဝါးကြီးနဲ့ ဆော်လိုက်တာ တွေ့လိုက်ပါတယ် ။ ဘဘကြီးကတော့ ကြောက်စရာကြီးပဲ ။
မမလေးကလည်း မာနသိပ်ကြီးတာ ။ အခုလည်း ပေးလိုက်တဲ့ ကြက်မွှေးနဲ့ မမလေးကို တကယ်ပဲ ရိုက်တော့မှာလား မသိဘူး ။ မိနွယ် စိတ်ကူးထဲမှာ အတွေးပေါင်းစုံနဲ့ ကြောက်လည်းကြောက် စိတ်လည်းလှုပ်ရှားရင်း ပွဲကြီးပွဲကောင်းကို စောင့်နေပါတယ် ။ ဦးမြင့်သောင်းလက်ထဲက ကြက်မွှေးကိုကြည့်ပြီး တကယ် ရိုက်မယ်ဆိုတော့လည်း စဉ်းစားမိပြန်ပြီ ။ ရိုက်ဖို့ နှက်ဖို့ အတွက် သူ့တူမက အသက်လည်း ၂၂ နှစ် ကြီးကောင်ကြီးမားကြီး ။ အဲတော့ ဆုံးမချင်တာတွေသာ ပြောလိုက်ပြီး ခြေသလုံးကို သုံးလေးချက်လောက် ခပ်စပ်စပ်လေး တီးပေးလိုက်ရင် မှတ်သွားမလားပဲဟု တွေးထားလိုက်မိသည် ။ အခုတော့လည်း သူ့စိတ်ထဲက ပြောချင်တာတွေ ဆက်ပြောနေမိပါတယ် ။
ယဉ်ယဉ်လည်း တွေးနေသည် ။ ဒီခေတ်ဒီအခါမှာ သူ့လို အသက်အရွယ် ရောက်နေတဲ့ တူမကို ရိုက်မယ်နှက်မယ် တကဲကဲ လုပ်နေတာကိုက လွန်လှပြီ ။ ၁၈ နှစ်ကို အရွယ်ရောက်သူလို့ သတ်မှတ်ရင် သူ့အသက် ၂၂ နှစ်ဆိုတာ ဘယ်သူ့ထိမ်းကွပ်မှုမှ မရှိသင့်တော့ ။ သူ့တင်ပါးကို ရိုက်သွားတာဟာ တကယ်တော့ စော်ကားတာ၊ သက်သက် အရှက်ခွဲတာဟု တွေးရင်း စိတ်တွေ ပွက်ပွက်ဆူလာသည် ။ ယဉ်ယဉ် စိတ်ဆိုးလာလျှင် ပိုပိုပြီး ရွဲ့တတ်တာ ဘဘကြီး မသိဘူးလော။
“ ညည်းကို ငါက အမြင်မတော်လွန်းလို့ ပြောနေတာ ယဉ်ယဉ်။ ညည်းဝတ်ချင်တာ ဝတ်တယ်၊ အရင်ကလည်း ဝတ်နေတယ် ဆိုပေမယ့် အခု ညည်းဆီမှာ ငါလာနေတုန်းတော့ အဲလိုမနေနဲ့။ ညည်းကျန်တဲ့အချိန် ကြိုက်တာဝတ် ။ ဒါပေမယ့် အခု ဘကြီး အရင်းခေါက်ခေါက် ဆိုတာကို နည်းနည်းလေးစားပြီး ငါ့ကိုလည်း မျက်စိထည့်ဦး။ ငါမကြိုက်တာတွေ အားနာပါးနာနဲ့ ရှောင်ပေးပါဦးလား။ ညည်း ငါ့သမီး မဟုတ်လို့ သည်းခံနေတာ ။ ငါ့သမီးတွေသာ အဲလို အရှက်မရှိ စကပ်တို ဘောင်းဘီတိုဝတ်ရင် တွေ့တဲ့နေရာတင် ဆွဲချွတ်ပစ်မယ် ။ နားလည်လား ”
“ သမီးကိုကော ဆွဲချွတ်ချင်နေလို့လား ဟင် ”
မထိတထိ ငေါ့တော့တော့ ပြောလိုက်တဲ့ စကားကြောင့် ဦးမြင့်သောင်း မင်သက်သွားပါသည် ။
“ ဘာ ”
“ အော် ဘဘက အတိုဝတ်ရင်သာ မကြိုက်သာ ဆွဲချွတ်ဖို့ကြတော့ စဉ်းစားသား ”
“ ညည်း ငါ့ကိုစိန်ခေါ်တာလား ။ ငါညည်းကိုရော မလုပ်ရဲဘူးလို့ ထင်နေလား ”
“အော့် သမီးကိုရော အမြင်မတော်ဘူးဆိုတဲ့ ပုဒ်မနဲ့ ဖင်ချွတ်ကြည့်ချင်နေတာလား။ ဟင်းဟင်း ကိုယ့်အသက်အရွယ်မှ အားမနာ ”
ယဉ်ယဉ် ဒေါသကြောင့် ပြောသင့်လား မပြောသင့်လားကိုပင် မစဉ်းစားမိပဲ နားထဲကြားတာကိုပဲ ပါးစပ်က အတတ်နိုင်ဆုံး ပြန်ရွဲ့ပြီး ပြောလိုက်ပါတယ်။ တဖက်လူရဲ့ သိက္ခာကို အထိဆုံးဖြစ်မယ့် စကားတွေချည်းကို ရွေးပြောမိရက်သားလည်း ဖြစ်နေပါတယ်။
“ ငါ ငါ တယ် . . . တောက် . . . တယ်လေ ”
စောနကလို စိတ်ဆိုးနေချိန်မှာတောင်မှ မသိစိတ်ထဲ ရှိနေသေးတဲ့ အတားအဆီးတစ်ခုက အရှိန်အဟုန်ပြင်းပြင်းနဲ့ပဲ ပြိုပျက် သွားပါပြီ ။
“ ယဉ်ယဉ် ”
ဦးမြင့်သောင်း ဒီတစ်ခါတော့ မျက်လုံးချင်းဆုံအောင် တည့်တည့်ပြန်စိုက်ရင်း အေးစက်စက်အသံနဲ့ ခေါ်လိုက်ပါတယ် ။ ခုနကထိ သူတို့ဖြစ်နေတာ အချိုးမပြေတဲ့ကိစ္စ ။ အခုအချိန်မှာတော့ သူ့တူမက ဘကြီးကို စိန်ခေါ်လေသည် ။ သူ့သိက္ခာကိုလည်း ရွဲ့စောင်းမြောင်းလို့ စော်ကားနေပြီ ။ ဆိုးပါတယ် ပေပါတယ် မိုက်ပါတယ်ဆိုတဲ့ သူတွေရဲ့ စိတ်ကိုတောင် တစ်စစီဖြစ်အောင် စစ်ကျောခဲ့တဲ့ အရင်စိတ်ဓါတ်က ပြန်နေရာယူသွားပါပြီ ။
“ ညည်းတရားလွန်သွားပြီ ။ ငါပြောမယ် ငါအသက် ၆၀ ရှိပြီ ။ မိန်းမရတာ နှစ် ၃၀ ကျော်ပြီ ။ မွေးတာလည်း သမီး ၂ ယောက် ။ ငါမမြင်ဖူးတာ ဘာမှမရှိဘူး ရှင်းတယ်နော် ။ ငါလုပ်လာတာကလည်း ရဲ ။ ညည်းထက် မိုက်တဲ့သူတွေကိုချည်း ကိုင်လာတာ ”
“ အဲတော့”
“ ငါလုပ်ရဲလို့ ညည်း တုံးလုံးဖြစ်ရင် ငါဘာမှမဖြစ်ဘူး ။ ညည်းပဲ သောက်ရှက်ကွဲမှာနော် ယဉ်ယဉ် ။ တစ်သက်နဲ့ တစ်ကိုယ် အရှက်အကွဲဆုံး အဖြစ်နဲ့ ညည်းကြုံသွားမယ် ”
“ အဲတော့ ”
မေးလေးကိုရွဲ့ကာ မထီတဲ့အပြုံးနဲ့ ပြန်မေးလိုက်တဲ့ ယဉ်ယဉ်ကို မထီပြုံးနဲ့ပဲ တုန့်ပြန်လိုက်ရင်းက
“ အဲတော့လား အဲတော့ အခု ညည်းဘောင်းဘီချွတ်လိုက် ”
အဲတော့ဆိုတဲ့စကား ထပ်မထွက်လာပဲ ပါးစပ်ပိတ်သွားတာက ယဉ်ယဉ် ။ အံ့သြမင်တက်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားတာက မိနွယ် ။
“ ညည်း မကြားဘူးလား ။ ညည်းကို ခါးမှာရှိနေတဲ့ အဲဒီ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်ခိုင်းတာ ။ ၁ ထပ်တည်းမကလို့ ၂ ထပ်ဖြစ်နေရင်လည်း အစုံလိုက်သာ အခုအဲဒီ့နေရာမှာတင် ရပ်ပြီး ချွတ်ဖို့ပြောတာ ။ ညည်းရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်းမှာ မွေးကတည်းကပါတဲ့ ပစ္စည်းတွေက လွဲလို့ တခြားဘာတစ်ခုမှ မကျန်အောင်ချွတ် နားလည်တယ်နော် ”
တစ်လုံးချင်းဆီ ဖြေးဖြေးနဲ့ သဲသဲကွဲကွဲ ပြောလိုက်တဲ့ စကားသံက သွေးအေးလွန်းလှပါတယ် ။ ရုတ်တရက် အမ်းနေတဲ့ မာနခဲမလေး ယဉ်ယဉ့် ကိုကြည့်ပြီး ဆက်ပြောပါတယ် ။
“ ငါပြောပြီးပြီလေ။ ညည်းဆီမှာပစ္စည်း ငါမမြင်ဖူးတာ မရှိဘူးလို့။ ကဲကွာ အခုအချိန်ကစပြီး ရိုင်းရိုင်းပဲ ဒဲ့ပြောတော့မယ်။ ညည်းဂွကြားက ပစ္စည်းလေး။ ရိုင်းရိုင်းခေါ်ရင် အဖုတ်ပေါ့။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် ၄၀ ထဲက အဖုတ်ပေါင်းစုံ ငါမြင်ဖူးပြီးသား ။ ဒီအသက်အရွယ်ရောက်မှ ကိုယ့်တူမဟာတစ်ခု ပိုမြင်လို့ ငါအတွက် ဘာမှမထူးဘူး။ ညည်းအဖုတ်ကြီးကြတော့မှ အစေ့ကနေ အတက်ထွက်နေရင်တော့လည်း အထူးအဆန်းပေါ့ ယဉ်ယဉ်ရယ် ”
တစ်သက်လုံး ကောင်းကောင်းပင် မကြားခဲ့ဘူးတာတွေနဲ့ ပက်ပက်စက်စက်ကို အပြောခံလိုက်ရသလို သွေးအေး ရက်စက်လွန်းတဲ့ အသံကြောင့် ချက်ချင်းပဲ ငယ်ထိပ်ရောက်နေတဲ့ ဒေါသတွေ ခြေဖျားထိဆင်းပြီး မြေကြီးထဲ ဝင်သွားပါတယ် ။ ကျောရိုးထဲမှာ စိမ့်ခနဲ အေးလာကာ ပထမဆုံးအကြိမ် ကြောက်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ပေါ်လာပါတယ်။ ဒီလို အပြောခံနေရမယ်မှန်းလည်း ကိုယ့်နားကိုယ်ပင် မယုံ ။
“ မိနွယ် ဘေးကတံခါးကို သော့သွားခတ်လိုက်။ အပြင်သံပန်းခတ်တဲ့ သော့နဲ့ပဲ ဒီအထဲက မင်းတုံးမှာ ခတ်လိုက်။ ပြီးရင် ဝရံတာတံခါးလည်း သော့သွားခတ်လိုက် ”
“ ဟုတ် ဟုတ် ”
မိနွယ်လည်း ပြောတဲ့အတိုင်း သော့ခလောက်ကိုယူကာ ပြောတဲ့အတိုင်း ပြေးခတ်ရှာပါတယ်။ တူမချော ဆေးကျောင်းသူကြီး ယဉ်ယဉ်ကတော့ ခုနကလို ဒေါသအရိပ်အယောင်တွေ မရှိတော့ပဲ ရုတ်ခြည်းကြီး ပျော့ကျလာတဲ့ အခြေအနေက မျက်နှာမှာ အထင်းသားပေါ်နေပြီ ။ ဒါပေမယ့် ဘောင်းဘီချွတ်ရတော့မှာကိုတော့ လုံးဝမယုံသေးပါဘူး ။ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စကြီးမို့ သူ့ကိုခြောက်နေတယ်လို့ပဲ ထင်နေတုန်းပါပဲ ။
ဦးမြင့်သောင်း မလောတော့ပါဘူး ။ သူ့ခွန်အားနဲ့ ဒီတူမကြီး ချုပ်ပြီး ချွတ်ပြီး ရိုက်ချင်သလို ရိုက်လို့ရပါတယ် ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီလို တစ်ခါတည်း ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်တာမဟုတ်ပဲ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာပါ လုံးဝရိုက်ချိုးပြီး ပျော့ကျသွားအောင် အေးအေးဆေးဆေးပဲ လုပ်ပါတော့မယ်။ မြင့်သောင်းဆိုတာ ရဲလုပ်လာတဲ့ သက်တမ်းမှာ ဒီလိုပဲ အကြောမာပါတဲ့ဆိုတဲ့ သူတွေကို စစ်ကြောရင်း ချိုးချလာတဲ့သူပါ ။
“ ညည်းပြောတယ်မလား။ သမီးကိုကော ဖင်ချွတ်ကြည့်ချင်နေသလားဆို ။ အေး ချွတ်ချင်တယ်ကွ ။ နင်ရွဲ့သလို နှာထပြီး နင့်ဟာတွေ မြင်ချင်လို့တော့ မဟုတ်ဘူး ။ ညည်းစောက်ရှက်ကွဲပြီး အချိုးပြေအောင် ။ မချွတ်ရဲသေးဘူး မယုံသေးဘူးမလား ”
လက်ထဲက ကြက်မွှေးကို လေထဲရမ်းကြည့်ရင်း တူမကြီးရပ်နေတဲ့ နေရာနဲ့ အနီးဆုံး မျက်နှာချင်းဆိုင် ခုံမှာ ထိုင်လိုက်ပါတယ်။ လက်လှမ်းလိုက်ယုံနဲ့တင် ထိတဲ့ နေရာလောက်မှာပါ ။
“ အင်း ချွတ်ရမှာ အကြောက်လွန်ပြီး အရိုက်ခံရမှာကို မေ့မသွားနဲ့ဦး။ ဟင်းဟင်း ငါကတော့ ဖင်ကိုရိုက်ရင်တောင် ညည်းအသက်အရွယ်နဲ့ အရှက်ရမှာ စိုးလို့ ခြေသလုံးလေးကို ၃ ချက် ၄ ချက်လောက်ပဲ ရိုက်ပေးလိုက်မယ် စဉ်းစားထားတာ ။ အခုတော့လည်း ဗလာကျင်းတဲ့ တင်ပါးပေါ်ကို ဖြစ်တော့မယ် ။ ညည်းဖင်ကြီးကလည်း အယ်စတုံကြီးပါ။ ဒီကြက်မွှေးလောက်တော့ ခံနိုင်မှာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား ။ ညည်းအသက် ၂၂ နှစ်မလား ။ အဲတော့ ညည်း အကုန်ချွတ်ပြီးရင် ဖင်ပြောင်ပြောင် အရိုက်ခံရမယ့် အချက်အရေအတွက်ကလည်း ၂၂ ပဲ ။ ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ် ငါ့သမီးအကြီးမကိုတောင် ၁၂ နှစ်ထိပဲ ဖင်ချွတ်ဆော်ဖူးတယ် ။ တူမကြီးကြတော့မှ ၂၂ နှစ်အရွယ်ကြီးကို ဖင်လှန်တီးရတော့မယ် ။ ညည်းလည်း တစ်ခါမှ လက်ဖျားနဲ့တောင် အတို့မခံဖူးတာ ။ ဒီအရွယ်ရောက်မှပဲ ညည်းဖင်ထွားထွားကြီး ချွတ်အရိုက်ခံရတော့မယ် ဆိုတာကတော့ ဖြစ်ရလေ ယဉ်ယဉ်ရယ် ”
သူ့ဘကြီး သက်သက်ခြောက်နေတာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကို စတင်လက်ခံမိပြီး ကျောရိုးတလျှောက် ကြောက်စိတ်နဲ့ အတူတူ အေးစိမ့်သွားပါတယ်။ ထထွက်ပြေးဖို့ နှိုးဆော်စိတ်တွေ ရုတ်ခြည်းပေါ်လာတာကြောင့် မျက်စိက ကျီးကန်း တောင်းမှောက်နဲ့ ဘေးဘယ်ညာကို ကြည့်ဖြစ်သွားပါတယ် ။
” ပြေးဖို့ကြံပြီလား ယဉ်ယဉ်။ ကြိုးစားမနေပါနဲ့ကွာ။ ပြေးစရာ တစ်ပေါက်မှ မရှိတော့ဘူး။ ကဲကဲ ညည်း မချွတ်ရဲသေးလို့ ဒီအတိုင်းကြီး ရပ်နေရင် ညောင်းနေမဲ့အတူတူ ထိုင်ထလောက်တော့ လုပ်နေသင့်တာပေါ့ ”
“ မိနွယ် ညည်းလည်း ညောင်းရော့မယ် ။ ဒီဘေးနားလာထိုင်။ ညည်း မမလေးက ရှက်နေတော့ သူ့ဖင်နဲ့အဖုတ်က မြင်ရဖို့က ကြာဦးမှာ ”
အိမ်ဖော်မလေး မိနွယ်လေး တုန်ချိတုန်ချိနဲ့ ဦးမြင့်သောင်းဘေး တစ်ခုံကျော်မှာ လာထိုင်ပါတယ်။ ဘဘကြီးကို ကြည့်ရတာတော့ မမလေးကို တကယ်လုပ်တော့မယ်ဆိုတာ သေချာပါတယ်။ မျက်နှာကြောတင်းလှတဲ့ မမလေးယဉ်ယဉ်လည်း အခုတော့ မျက်ရည်တွေဝေ့နေတဲ့ ဇီးရွက်သာသာ မျက်နှာဖြစ်နေပြီ။ ဘဘကြီး ပြောတာတွေကလည်း ဒဲ့ဒိုးနဲ့ ပက်စက်လွန်းလို့ တောသူမိနွယ်တောင် နားထဲမသက်သာလှဘူး ။
“ ယဉ်ယဉ် ပြောနေတယ်လေ ။ ဘောင်းဘီမချွတ်ရဲသေးရင် ထိုင်ထလုပ်နေလို့ ။ နင်ထိုင်ထလုပ်တာ ကြာလွန်းလို့ ငါပျင်းပြီး စိတ်ပြောင်းသွားတော့ တမျိုးဖြစ်တာပေါ့ ။ ကဲကဲ နားရွက်လေးကို ကြက်ခြေခတ်ဆွဲ ။ ညည်း ဒီလောက်တော့ သိပါတယ် ။ ဆွဲလေနားရွက် ဘာလုပ်နေတာလဲ ”
“ ဖျန်း ”
“ အ ”
ပြောပြောဆိုဆိုပဲ ထိုင်လျက်သားဖြင့်ပင် မျက်နှာချင်းဆိုင်နေတဲ့ ယဉ်ယဉ့်ပေါင်လုံးကြီး ဘေးဘက်ကို တစ်ချက် လှမ်းရိုက်လိုက်ပါတယ် ။ စိတ်ပြောင်းသွားရင်ဆိုတဲ့ စကားလုံးက တာအလွန်သွားပါတယ်။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ ယဉ်ယဉ် လက်ချောင်းလေးတွေက နားရွက် (၂) ဖက်ကို ကိုင်လိုက်တာနဲ့အတူ
“ ဟီး ဟီး ဟင့် ”
တဟီးဟီး ထွက်လာတဲ့ အသံကြီးနဲ့အတူ ဝေ့နေတဲ့ မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် စီးကြလာပါတယ် ။ စိတ်ဓါတ်ချင်း တိုက်ပွဲမှာ ယဉ်ယဉ် ရှုံးနိမ့်သွားပါပြီ။
“ ကဲကဲ စတော့ ”
ဘောင်းဘီချွတ်ရမှာထက်စာရင် ထိုင်ထဆိုတာက ကလေးကစားစရာ သာသာပါ ။ မာနကြီးလှတဲ့ နောက်ဆုံးနှစ် ဆေးကျောင်းသူချောကြီး ယဉ်ယဉ်လည်း နားရွက်ဆွဲလို့ ထိုင်ထလုပ်တဲ့ ကလေးမလေး ဘဝကို တစ်ခါတည်း ရောက်သွားပြီ ။
“ မိနွယ် ဘယ်နှစ်ခေါက်လဲဆိုတာ သေချာကြည့်ပြီး လိုက်ရေစမ်း ။ အသံထွက်ပြီး မှန်မှန်ရေ ”
“ ဟုတ် ဟုတ် ဘဘကြီး . . . ၁ . . . ၂ . . . ၃ . . . ၄ . . . ၅ ”
မိနွယ် အသံကိုကြားရတော့ ရွေးစရာမရှိလို့ ထိုင်ထလုပ်နေတဲ့ ယဉ်ယဉ့် အသိပေးနေတာနဲ့ အတူတူပါပဲ။ သူ အင်မတန်နိုင်တဲ့ အိမ်ဖော်မလေးလည်း သူ အခုလိုမျိုး အရှက်တကွဲ ဖြစ်ပျက်နေတာကို ငုတ်တုတ်ကြီး ထိုင်ကြည့်နေတယ် ရှိနေတယ်ဆိုတာ တရစပ် သတိပေးနေသလိုပဲ။ ကြောက်လန့်တုန်လှုပ်တဲ့ မျက်ရည်တွေအပြင် အရှက်ကြောင့်ကျတဲ့ မျက်ရည်တွေပါ ရောနှောပြီး စီးနေပါတယ် ။ မျက်စိကို ထောင့်နားကပ်မိတော့ သူ့ကိုပြူးပြီး ကြည့်နေတဲ့ မိနွယ်နဲ့ မျက်လုံးချင်းဆိုင်သွားပါတယ်။ သေးသိမ် ရှက်ရွံ့မှုတွေပူသွားပြီး ချက်ချင်းပဲမျက်လွှာချလိုက်ပါတယ်။
အရင်က မိနွယ်ဆိုတာ သူ့ကို မျက်လုံးချင်းတောင် စေ့စေ့ဆိုင်ပြီး ကြည့်ရဲတဲ့သူ မဟုတ်။ ဦးမြင့်သောင်းကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပဲ ထိုင်ကြည့်နေပါတယ် ။ အဖြူရောင်တီရှပ်လေးအောက် ဖွံ့ဖွံထွားထွား ရင်အစုံကတော့ အထိုင်အထနှင့် အတူ စည်းချက်ညီစွာ နိမ့်တုန်မြင့်တုန် လှုပ်ရှားနေပါတယ်။
“ မိနွယ် ညည်းမမလေး ထိုင်ထလုပ်တာ ဘယ်နှယ့်လဲ ကြည့်လို့ကောင်းရဲ့လား ”
“ ၄၃ . . . ရှင်ဘဘကြီး . . . ၄၄ . . . ၄၅ ”
အထိုင်နဲ့အထပေါင်းမှာ ဂဏန်းတစ်ခု ရေရတာမို့ ဦးမြင့်သောင်းနဲ့ ပြောတာပြန်ဖြေဖို့တော့ ကောင်းကောင်း အချိန်ရပါတယ် ။
“ အော် ကြည့်ရတာ ဘယ်လိုနေတုန်းလို့။ ဒီအရွယ် ဒီကိုယ်လုံးကြီးနဲ့ ကလေးပေါက်စတွေလို ထိုင်ထလုပ်နေတော့လေ ”
မိနွယ် အကျဉ်းအကြပ်ထဲ ရောက်လေသည် ။ ဘဘကြီးကလည်း မေးနေပြီ ။ မမလေး အခုလိုအခြေအနေ ရောက်နေပေမယ့် အရင်က တအားကြောက်ခဲ့ရတဲ့ အခံကရှိသလို နောက်လည်း တွေ့နေရမယ့် သူတွေဆိုတော့ ဘယ်နှယ့်ဖြေရမှာတုန်း မသိ ။
“ ငါမေးနေတာ မကြားဖူးလား ”
အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ ပြောလိုက်တော့မှ
“ ၅၆ . . . ဟုတ် ဟုတ် . . .၅၇ . . . ရှက် ရှက်စရာကြီး ”
“ အေးပေါ့ ရှက်ရမှာပေါ့ ။ ရှက်ရမှာက သူလေ။ ညည်းကော ဘေးကကြည့်ရတာ ဘယ်လိုနေတုန်း ”
တူမကြီးမျက်နှာကို တည့်တည့်ကြည့်ပြောပေမယ့် အခုအချိန်မှာတော့ တူမကြီးက မျက်လွှာ အပြီးချထားပြီမို့ ကြက်ခြေခတ် လက်နှစ်ဖက်ကြား မျက်ရည်များနဲ့ရွှဲနေတဲ့ မျက်နှာကိုသာ မြင်ရပါတယ်။ တဟီးဟီး ရှိုက်သံကတော့ ပုံမှန်ထွက်နေတဲ့ အသံ ဖြစ်သွားပါပြီ ။
“ ၆၀ . . . ဟုတ် ရယ် ရယ်စရာကြီးပါ ဘဘကြီး . . . ၆၁ . . . ၆၂ ”
မိနွယ်လည်း ဘယ်လိုလုပ် ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေးတွေ ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်တွေ ဖြေနိုင်မတုန်း။ နဂိုကတည်းကမှ ပညာသိပ်မတတ်သူမို့ ကြောက်ကြောက်နဲ့ သူမြင်တာသာ တန်းဖြေပါတော့သည် ။
“ ဟား..ဟား..ဟား ”
သူ့ဘကြီးရဲ့ ရယ်သံနဲ့အတူ မိနွယ်ရဲ့ “ရယ်စရာကြီးပါ” ဆိုတဲ့ အသံက ယဉ်ယဉ့်ရင်ထဲ ထိထိမိမိကို မှန်ပါတယ် ။
“ သိပ်မကြာမီ ဒီထက် အပြန် ၁၀၀ ရှက်ရ ရယ်ရဦးမှာ မိနွယ်ရဲ့ ”
စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုပဲနေနေ ခန္ဓာကိုယ်က ပင်ပန်းမှုကို စတင် သတိပြုမိလာပါပြီ။ ဒူးထဲမှာ လေးလံစပြုလာပြီ။ ထရထိုင်ရတာ ပိုခက်လာပြီ ။
“ ၉၈ . . . ၉၉ . . .၁၀၀ ”
“ ကဲကဲ ခနရပ် ဘယ်နှယ့်တုန်း ညောင်းနေပြီလား ။ မေးရင်ဖြေလေ ”
“ ဟီးဟီးဟီး ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ”
“ ညောင်းလည်း ညည်း ဘောင်းဘီမချွတ်ချင်သေးဘူးမလား ။ ဆက်လုပ်ရမှာပေါ့။ ကဲကဲ ဟိုဘက်လှည့်ပြီး ဒီဘက်ကျောပေးလိုက် ”
တရွေ့ရွေ့လှည့်သွားတဲ့ ယဉ်ယဉ် လုံးဝကျောပေးအပြီး ။
“ ကဲ ပြန်စပြီးလုပ်တော့ ”
“ ရှင် ဘဘကြီး ဟီးအီးအီး ”
“ အော် ညည်းက တစ်ဖက်တည်း လှည့်လုပ်နေတော့ ငါတော့ကြည့်ရတာ ပျင်းလာပြီလေ ။ အခုလိုကြတော့ ညည်းတင်ပါးကြီး တက်လိုက်ကျလိုက်နဲ့ လုပ်တာ ကြည့်ရတော့ ပိုရယ်ရတာပေါ့ ။ မဟုတ်ဘူးလား ။ ညည်းဖင်ကြီးက ကြီးလွန်းတော့ ပိုတောင်လှုပ်ဦးမှာ ”
ဦးမြင့်သောင်း စကားက ယဉ်ယဉ့်ကိုယ်လုံးကို ချက်ချင်းကို ပြန်လှည့်လာစေပါတယ် ။
“ ဟီးဟီး ဘဘရယ် သမီး မလုပ်ပါရစေနဲ့ ။ ဟီးအီး တောင်းပန်ပါတယ် ဟီးဟင့် ”
ယဉ်ယဉ်ရဲ့ ပထမဆုံး တောင်းပန်စကားသံကြောင့် ဦးမြင့်သောင်း ကျေနပ်သွားပါတယ်။ ဒီကောင်မလေးတော့ မာနလုံး၀ ကျိုးသွားပါပြီ ။
“ ကဲလေ ခုနက မျက်နှာချင်းဆိုင်ကြတော့ လုပ်ပြီး အခုမှ ဘယ်နှယ့်ဖြစ်တာတုန်း ”
“ သမီးတောင်းပန်ပါတယ် ဘဘရယ် ဟီးဟီး ”
“ ဖင်ပေးလုပ်ရမှာ ရှက်တယ်ပေါ့ ။ ညည်း ဖင်ထွားကြီးနဲ့ ဘောင်းဘီအကြပ်တွေ၊ စကပ်အတိုတွေ ကြပ်ထုပ်နေအောင်ဝတ်ပြီး လမ်းမှာ ဖင်ဆုံကြီးတရမ်းရမ်းနဲ့ လှုပ်ပြလျှောက်ပြရတာကြတော့ မရှက်ဘူးလား ။ ဟင် ဖြေဦးလေ ”
“ ဟီး…ဟီး…ဟင့် . . . သမီး မှားပါတယ် ဘဘရဲ့ ”
“ ကဲကဲ ကိုယ့်တူမကတောင် တောင်းပန်မှတော့ ငါလည်း တစ်ဆင့်တော့ အလျှော့ပေးရတာပေါ့။ ညည်း ထိုင်ထအခါ ၁၀၀၀ ပြည့်အောင် လုပ်နိုင်ရင် ဖင်မချွတ်ရတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် အခေါက် ၁၀၀ ပြည့်တိုင်း ညည်းဖင်ကြီးကို ကြက်မွှေးနဲ့ ၁ ချက်ရိုက်မယ်။ ကဲ ဘယ့်နှယ့်တုန်း ”
ရေနစ်လျှင် ကောက်ရိုးတစ်မျှင်ကိုပင် ဆွဲမိဆွဲရာ ဆွဲကြသည်ဆိုသည့် စကားမှာ အလကားမဟုတ်။ လူတိုင်း မျှော်လင့်ချက်နဲ့သာ ရပ်တည်ရုန်းကန် လှုပ်ရှားကြသည်မှာ လောကရဲ့ အမှန်တရားပါ။ မျှော်လင့်ချက်မရှိလျှင် မည်သူမှ မရပ်တည်နိုင်ပါချေ ။ အခုလည်း ယဉ်ယဉ်တစ်ယောက်အဖို့ မျှော်လင့်ချက် ရောင်ခြည်လေးတစ်ခု ပေါ်လာပါပြီ ။ အခုအချိန်ကစပြီး ယဉ်ယဉ့်ရဲ့ ရုန်းကန်မှုအားလုံးက ထိုင်ထခေါက်ရေ ၁၀၀၀ ပြည့်မြောက်ပြီး ခါးဝတ်ဘောင်းဘီကို ခါးမှာမြဲအောင် ကာကွယ်ရပါတော့မယ် ။
” ဘယ်လိုလဲ သဘောတူလား ”
” ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ”
ခေါင်းငြိမ့်ရုံကလွဲလို့ ဘာတတ်နိုင်ဦးမှာလဲ မယဉ်ယဉ်ဆုလတ် ရယ်….။
“ ကဲ ဟိုဘက်ပြန်လှည့်ပြီး စလုပ်တော့ ။ ဘယ်ဘက်လှည့်လုပ်ရမယ် ဆိုတာတော့ ငါကတိအထဲ မပါဘူး။ ငါပြောတဲ့အခါမှာ ပြောတဲ့အခြေအနေအတိုင်း အခေါက် (၁၀၀၀) ပေါ့။ ဒါပေမယ့် ပြောထားတဲ့အတိုင်း တစ်ချက်တော့ ရိုက်ရမှာပေါ့။ ရိုက်တာကိုလည်း ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ ရိုက်မယ်ဆိုတာ ငါ့သဘောပဲ အဲတော့ တစ်ခါတည်းလှည့် ”
ယဉ်ယဉ် ငိုရင်းရှိုက်ရင်းပဲ တစ်ဖက်သို့ ပြန်လှည့်ကာသွားလေသည်။ ဦးမြင့်သောင်း မတ်တပ်ထရပ်ရင်း တဇောင်းလောက်မှ နေရာယူလိုက်သည်။
“ ညည်း အရိုက်ခံရမယ့် ပုံစံကိုပြောမယ် ။ ဒူးကိုကွေးလိုက် လက်ကိုပေါင်မှာထောက်ပြီး ဖင်ကိုနောက်ပစ်ပေး ”
“ ငါပြောတာ ဒူးကိုကွေး လူကို ရှေ့ကုန်း ”
ပြောရင်းနဲ့ တစ်ခါတည်း ကျောကုန်းကိုပါ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဖိပေးလိုက်ပါတော့ အိုးအကိတ်ကြီးက နောက်ဖက်ကို ကော့ထွက်လာပါတယ် ။
“ ပြီးရင် ဖင်ကိုကောက်ပေး ။ ပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်လေ ”
မခံနိုင်လောက်အောင်ဆိုးတဲ့ အရာပေမယ့် မျက်ရည်ပေါက်ပေါက်ကျရင်း ဖင်ဆုံထွားထွားကြီးကို နောက်ပစ်ပေးလိုက်ရပါတယ်။ နဂိုကတည်းကမှ ခါးသေးဖင်ကြီး ခါချဉ်ကိုယ်လုံးကြီးကို သည့်နှယ်လုပ်တော့ နဂိုရှိတဲ့ ကောက်ကြောင်းကြီးတွေ နဂိုင်းထွက်ကာ ရေအိုးတစ်အိုးမက နှစ်အိုးတင်လို့ရသော ဖင်ဆုံကြီးပမာ ဖြစ်သွားလေသည်။ ကိုယ့်ဘဘကြီး ရိုက်ဖို့ ကိုယ့်ဖင်ကြီးကို ကော့ပေးထားရတာ ။ ကြက်မွှေးက ချိန်ဖို့အတွက် တဖတ်ဖတ် လာထိတာနဲ့ ဖင်တွန့်သွားသည် ။ ချစ်ဘကြီးကလည်း အချိန်ဆွဲသည်။ ဒီအချိန်မှာ ခံစားရတဲ့ စိုးရွံ့မှုက အဆိုးဆုံးဆိုတာ သိလို့။ ပြီးတော့ တူမချောကြီး ဖြစ်နေတဲ့ ပုံစံကြီးကလည်း ရယ်ပြုံး အသားယားစဖွယ်ကြီးမို့ အရှက်ကြီးရှက်နေမှန်းလည်း သိလို့ ကြာကြာထား ထားတာ ။
“ ဖြန်း ”
“ အား အူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ”
အားပါးတရ အလွှဲခံရပြီးမှ ကျလာတဲ့ ရိုက်ချက်ကြောင့် နောက်ပစ်ထားတဲ့ဖင်ကြီး ရှေ့ပြန်ကော့သွားသည် ။ ကျယ်လောင်တဲ့ အသံကြီးနဲ့ အော်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကလည်း သက်သာလိုသက်သာငြား ဖင်ကို ဆုပ်ကာနယ်ကာ ပွတ်ပါသည်။ တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် ကြက်မွှေးစာ ပထမဆုံး အမြည်းခံဖူးခြင်းမှာတင် အရသာကို တစ်သက်လုံး စွဲသွားတော့မည် ။ အပြန်ပြန်အခါခါ ပွတ်လို့ ခုန်လို့ဝတော့ ဦးမြင့်သောင်းအသံကြီးက ပြန်ထွက်လာသည် ။
“ ကဲ ထိုင်ထကိစ္စ ပြန်စဖို့လုပ်တော့။ ညည်း လုပ်ရမှာ ၁၀၀၀ နော် ”
ခြေထောက်ကော လက်ကော နေရာပြန်ယူပါသည် ။ ခြေထောက်က သူ့ဘကြီးရှေ့ ခုနကနေရာ ၊ လက်က နားရွက်နှစ်ဖက်ပေါ်မှာ။ သို့ပေမယ် ချက်ချင်းမစမိသေးပဲ တုန့်ဆိုင်းနေသေးသည်မို့
“ ကြာတယ် စတော့ ”
“ ဗြန်း . . . ဗြန်း . . . ဗြန်း ”
အားထည့်ပြီး ရိုက်လိုက်တာတော့ မဟုတ်။ ဗုံတီးလိုက်သည့်ပမာ ဖင်လုံးထွားထွားအယ်အယ်ကြီး နှစ်ဖက်စလုံး ဘယ်ညာ တဗြန်းနဲ့ တီးပေးလိုက်တာ ။ တင်ပါးအိုးကြီးတွေက အိကနဲအိကနဲ တုန်ခါသွားသည် ။
ဒီတစ်ခေါက်တော့ မိနွယ် ခိုးပြုံးလိုက်မိပါတယ် ။ မမလေးကို သနားပေမယ့် အခုလိုကြတော့ စိတ်ထဲ တစ်ခုခုကို ရယ်ချင်လာသလိုလို ကျေနပ်သလိုလို ဖြစ်လာပါလား ။ ယဉ်ယဉ်ကတော့ ရှိုက်သံအကျယ်ကြီး ထွက်လာပြီး ထိုင်ချလိုက်ကာ ထိုင်ခြင်းထခြင်း အလုပ်နှစ်ခုကို ပြန်စလုပ်ပါတော့သည် ။
“ ဟဲ့ ရေလေ ”
“ ဟုတ် ဟုတ် . . . ၂ . . . ၃ . . . ၄ ”
မိနွယ် အာရုံပြောင်းနေသည်မို့ မေ့နေတာ ဘဘကြီးသောင်း ပြောမှပဲ သတိရပြီး အလျှင်အမြန် ပြန်စရေ ရတော့သည် ။ ဘကြီးဦးမြင့်သောင်းပြောသလိုပဲ ပိုရယ်ဖို့ကောင်းသည် ဆိုသည်မှာ မှန်သည်။ ထိုင်အချမှာ အိုးကြီးကို နောက်ပစ်ကာ ထိုင်ချမိပြီးလျှင် အိုးကြီးက ကားသွားသည် ။ ပြန်အထမှာ ဖင်လုံးကြီး အရင်ထောင်တက်လာသည် ။ ကြည့်နေရင်းနဲ့ သတိထားမိလာတာက လွတ်နေတဲ့ ခါးဖွေးဖွေးကို ။ အင်္ကျီက ခါးတိုမို့လို့ ခါးကလွတ်နေသည် ။ ပိုဆိုးတာကတော့ ဘောင်းဘီက စပန့်သားဆိုတော့ ထိုင်လိုက်ထလိုက်နဲ့ လျှောလျှောကျလာသည်မို့ အခုဆိုလျှင် မိတ်ကပ်ရောင် အောက်ခံဘောင်းဘီက ခါးမှာ ပေါ်နေပြီ ။
ထိုင်ရင်းထရင်း ၅၀ ကျော် နောက်ပိုင်းမှာတော့ လေးရုံမကလို့ ဒူးတွေက နာလာပြီ ။ ထိုင်အချမှာ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ပစ်ပစ်ထိုင်ချလိုက်ရသလို ပြန်အထမှာလည်း တဝက်တပျက် ဖင်နောက်ပစ်ကာ မနည်းအားယူကာ မတ်ရပ်ယူရသည်။
“ ဘယ်နှယ့်လဲ အထအထိုင် ခက်လာပြီလား”
သိသိသာသာ နှေးလာပြီဖြစ်တဲ့ ယဉ်ယဉ့်ကို ကြည့်ပြီး ဦးမြင့်သောင်းက ဝင်ပြောပါတယ် ။
“ ကြည့်ရတာ ညည်း ၁၀၀၀ မလုပ်တော့ဘူးထင်တယ်နော် ”
မျက်ရည်ပေါက်ကြီးငယ်နဲ့အတူ ချွေးပေါက်ကြီးငယ်ပါ ကျစပြုလာတဲ့ ယဉ်ယဉ်လည်း ငါမလုပ်နိုင်တော့ဘူးထင်တယ် ဆိုသော အတွေးဆိုးကြီး ဝင်စပြုလာပါတယ် ။
“ အင်း ညည်း အဖုတ်ကြီးတော့ ငါတို့ကို ပြရတော့မယ်ထင်တယ် ယဉ်ယဉ်ရယ် ”
အဖုတ်ကြီးဆိုတဲ့ စကားက ဆေးခါးကြီး နားထဲလောင်းချသလို ဝင်လာပါတယ် ။ ဒါပေမယ့် သူသာ ၁၀၀၀ ပြည့်အောင် မလုပ်နိုင်ရင် သူ့ဘဘကြီး ရည်ညွှန်းပြောနေတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်တွေ့ပြရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးက ဘာနှင့်မှ မတူအောင် ဆိုးရွားလှသည် ။ အသည်းထိတ်စရာ ကောင်းလှသည် ။
“ ကြွရခက်နေပြီမလား။ ညည်းအောက်ပိုင်းက အလေးချိန်စီးတာကိုး ဖင်ကြီးမရဲ့ ”
မိနွယ် အသံထွက်သွားမှာစိုးလို့ မနည်းထိန်းလိုက်ရသည်။ ရယ်ချင်တာလေ။ ပထမအစတုန်းက မိနွယ်ပါ ရောကြောက်နေပေမယ့် အခုတော့လည်း ကြောက်ရမယ့်သူက သူမဟုတ်။ သူကဘေးက ထိုင်ရှုစားရတဲ့ ပရိသတ်သာဖြစ်မှန်း သိလာပြီမို့ စိုးရွံ့စိတ်ပျောက်ကာ ရယ်ချင်စိတ်၊ မမလေး အရှက်အကြီးကျယ် ကွဲနေတာကို ကျေနပ်တဲ့စိတ်က အလိုလို ပေါ်လာပါသည် ။ သနားစိတ်ကလေး တစ်ချက်တစ်ချက် ဝင်လာပေမယ့် ဟိုဘက် အာရုံများကို လွှမ်းမိုးနိုင်လောက်တဲ့ အတိုင်းအတာ အထိတော့ မရှိတော့ ။
“ ဖုတ် ”
“ ကြွဟ ဒီဖင်ကြီးနှယ် ”
ညာဘက်ဖင်လုံးကြီးဘက်ကို ကြက်မွှေးနဲ့ ခပ်စပ်စပ်လေး တို့ပေးလိုက်တော့ ဘယ်ဘက်ကို တွန့်သွားသလို။
“ ဖုတ် ”
ဘယ်ဘက်ကို ဖတ်ခနဲ့ ရိုက်လိုက်တော့ တင်ပါးကြီးက ညာဘက်ကို ရမ်းသွားပါတယ်။
“ ၆၇ . . . ခွိခွိ . . . ၆၈ ”
မိနွယ်ရဲ့ ရယ်သံလေးက ထိန်းမရပဲ ထွက်လာပါသည် ။ မိနွယ် သူ့ဘာသာသူတော့ လန့်သွားသည်။ ဦးမြင့်သောင်းများ သူ့ကိုပါ စိတ်ဆိုးသွားမလားဆိုပြီး။ သို့ပေမယ့်. . .
“ ကြားလား မိနွယ်တောင် ရယ်နေပြီ ။ နင်ဖြစ်ပျက်နေပုံကို ကြည့်ပြီး ”
အခုအချိန်မှတော့ ရယ်နေလည်း ယဉ်ယဉ် ဘာလုပ်နိုင်တော့မှာတုန်း ။ အံကိုကြိတ်လို့ အားကုန်တင်းရင်း ။
“ ၉၉ . . . ၁၀၀ ”
(၂၀၀) အပြည့်မှာ ယဉ်ယဉ်တစ်ယောက် ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ကျသွားပါတယ်။ ရင်ထဲကမောတာထက် သူ့ပေါင်ကြွက်သားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေပြီ။
“ ညည်းကြည့်ရတာ ၁၀၀၀ ဘယ်လိုမှ ပြည့်မှာမဟုတ်ဘူး ”
ယဉ်ယဉ် ပြန်မထသေးပဲ ဆက်ထိုင်နေရင်း တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ငိုနေသည် ။ သူကိုယ်တိုင်လည်း သိပါသည်။ ၁၀၀၀ ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်တော့ပါ ။
“ အဲတော့က ညည်းကိုငါ ရွေးချယ်စရာ တစ်ခုပေးမယ် ။ ညည်း အောက်ခံဘောင်းဘီပါတယ်ဆိုတာ ငါတွေ့ပြီးပြီ။ အဲတော့ အပေါ်က ဘောင်းဘီကိုချွတ်ပြီး ထိုင်ထဆက်လုပ်မယ်ဆိုရင် ၃၀၀ လျှော့ပေးမယ်။ အခါ ၇၀၀ ပဲ လုပ်ရတော့မှာပေါ့ ”
“ ရှင် အီးဟီးဟီး ”
ရွေးချယ်စရာတစ်ခု ရှိသော်လည်း ရင်းရမယ့်အရာက မသေးလှ။ အောက်ခံစက်စပိုင်နာနဲ့ပဲ ဘဘကြီးတို့ရှေ့မှာ နေရမယ်ဆိုတာလည်း အပျိုလေးတစ်ယောက်အဖို့ လွယ်ကူတဲ့ ကိစ္စတော့ မဟုတ် ။
“ ငါက အကောင်းပြောတာကို ညည်း စဉ်းစားနော်။ ၁၀၀၀ မပြည့်ရင် ညည်းအဖုတ်ကြီးကို ငါတို့က အဖုံးအကာ မကျန်ပဲ အရှိအတိုင်း အကုန်တွေ့မှာ ။ အခု အောက်ခံကျန်သေးတယ် ။ ညည်း စကပ်တွေက ပေါင်လယ်သာသာရှိတာ ။ တခါတလေ ဒီထက်တောင်တိုသေး ။ အောက်ခံဘောင်းဘီနဲ့ လက်တစ်ဖဝါးလောက်ပဲ ကွာတာ ။ ညည်း ရေသွားကူးလည်း အဲလောက်တော့ ပေါ်တာပဲ မဟုတ်လား ”
ယဉ်ယဉ်ကတော့ တအင့်အင့်နဲ့ ပြန်မပြော။
“ ညည်းသဘောပါ ။ ငါကတော့ ၁၀၀၀ မပြည့်ရင် တကယ်ချွတ်မှာ ။ ”
ယဉ်ယဉ် စိတ်ပိုင်းဖြတ်ရင်း ဆုံးဖြတ်ချက် ဒုံးဒုံးချလိုက်ပါတယ် ။
“ ဟီးအီးအီး သမီး ချွတ်ပါမယ် ဟီးးးးး ”.
“ ကဲ ချွတ်ရင်လည်း ထ ”
အားယူထရင်း မတ်တပ်ဖြစ်သွားတော့ ယဉ်ယဉ် နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစိပြီး ရပ်နေသေးသည် ။ ပြီးမှ သတ္တိမွေးကာ ဆတ်ခနဲ ဘောင်းဘီကို ဒူးခေါင်းလောက်ရောက်အောင် ဆွဲချလိုက်တော့တယ် ။ ပြီးလျှင် ဘကြီးသောင်း ကြက်မွှေးနဲ့ ညွှန်ပြတဲ့ အတိုင်း ဘောင်းဘီကို ခြေထောက်ကနေ အပြီးချွတ်ရင်း ဘေးဖယ်လိုက်ပါသည် ။ ကွဲလေတဲ့ အရှက်ရယ် အခုတော့ စက်စပိုင်နာရယ်သာ ကျန်တော့သည် ။ လက်က ပေါင်ရင်းခွဆုံမှာ ယှက်လျက်သား ကာသည် ။
“ နားရွက်ပြန်ဆွဲထား ယဉ်ယဉ် ”
အတွန့်မတက်ပေမယ့် တွန့်ဆုတ်စွာနဲ့ လက်ကိုရုတ်ပြီး နားနှစ်ဖက်ကို ပြန်ဆွဲထားလိုက်ပါတယ် ။ မိတ်ကပ်ရောင် အောက်ခံစက်စပိုင်နာက မကြီးလွန်း မသေးလွန်းသော အရွယ်အစား ။ ဆီးခုံတပြင်လုံးကို မြင်ကွင်းကနေ လုံခြုံအောင် ဖုံးလွှမ်းပေးထားသော်လည်း မို့ဖောင်းတက်နေမှုကိုတော့ မကာရံသာ ။ စောက်ဖုတ်နေရာကြီးက ဖားဂုံညင်းကြီး ပမာ သိသိသာသာ ခုံးကြွထနေသည်။
“ ညည်းဟာကြီး ကြည့်ရတာတော့ မဟားဒယားကြီးမယ့် ပစ္စည်းကြီး ထင်တယ် ။ ဖောင်းဖောင်းကားကားကြီးနဲ့ ခုံးထနေတာ ကိုယ့်ဟာကို ပြန်ငုံ့ကြည့်ဦး ”
ဘယ်နေရာကို ရည်ညွှန်းပြောမှန်း သိသည်မို့ ဆတ်ဆတ်တုန်အောင် ရှက်ကာ ။
“ အီးဟီးဟီး ဘဘ သမီးကို အဲလိုတွေ ဟင့် မပြောပါနဲ့ ဘဘရယ်။ ဟီးး ဟီးဟီးဟင့် သမီးရှက်လွန်းလို့ပါ ဘဘရယ် ဟီးးး ”
“ ဟဲ့ ဘာတွေတုန်း။ ငါပြောတာ ပါးစပ်ကပဲလေ။ တကယ်လည်း အောက်ခံဘောင်းဘီအောက်က ညည်းအဖုတ်ကြီး ဖောင်းနေတာ မြင်နေရလို့ ငါပြောတာပဲဟာ မဟုတ်လို့လား ။ ပြောတာကြတော့ ရှက်တယ်။ ငါအခု မျက်စိနဲ့ တပ်အပ်မြင်နေတာကိုကြတော့ မရှက်ဘူးလား ”
ရှက်ပါတယ်လို့ တောင်းပန်ခါမှ ပိုဆိုးအောင် ပြောလိုက်တော့ ယဉ်ယဉ် ငိုသံကလွဲပြီး ထွက်မလာတော့ ။
“ နောက်ကျောပေးစမ်း လှည့် ”
ပြောတဲ့အတိုင်း လှည့်ပေးရတော့ မြင်ကွင်းထဲ ရောက်လာတာက အိုးဖြူထွားကြီးတွေ ။ စက်စပိုင်နာလေးက ကြီးမားလှတဲ့ တင်ပါးကြီး တဝက်လောက်ကိုသာ ဖုံးကာပေးထားနိုင်သည်ဖို့ ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးတွေက ဘေးတစ်ဖက်စီမှာ အပြင်ဘက် အစ်ထွက်နေသည်။ ဗလာမကျင်းရဖို့အရေး အခုလို အောက်ခံတစ်လွှာတည်း အကြည့်ခံချင်တိုင်း ကြည့်ဖို့ လှည့်ပြရသော အနေအထားကို ယဉ်ယဉ်ဆုလတ် တစ်ယောက် ရောက်မှန်းမသိ ရောက်လို့လာပါပြီ။
“ ယဉ်ယဉ် နင့်ကို ငါနောက်ထပ် ရွေးစရာတစ်ခု ထပ်ပေးမယ် ။ အဲဒါကို လုပ်မယ်ဆိုရင် နောက်ထပ် ၂၀၀ အလျှော့ပေးပြီး နင် ၅၀၀ ပဲ လုပ်ရတော့မယ် ”
၅၀၀ ဆိုရင် နောက်ထပ် ၃၀၀ ပဲကျန်တော့တယ်။ အံကြိတ်လုပ်ရင် ရနိုင်သေးတာမို့ ဘကြီးရဲ့ ထပ်ထွက်လာမယ့် စကားကို နားစွန့်နေမိသည် ။
“ ညည်း အောက်ခံဘောင်းဘီကို အပေါ်ကို ဆွဲတင်နိုင်သမျှ ဆွဲတင်ပြီးရင် ညည်းနောက်ဖက်က ဘောင်းဘီကို ဖင်ကြားထဲညှပ်လိုက်။ ခါးတောင်းမြှောင်နေအောင် ကြိုက်သလိုပေါ့ ”
“ ဘဘရယ် မလုပ်ပါနဲ့ ဟင့် အီးးးးးး ”
လုပ်ခိုင်းတဲ့ ပုံစံက ရက်စက်သည် ။ အဲလိုသာ လုပ်လိုက်လျှင် နောက်ပိုင်းမှာ ဘာမှမရှိသလိုပဲ ဖြစ်သွားမှာကိုလည်း သိသည်မို့ ယဉ်ယဉ် မလုပ်ရဲ ။
“ သဘောပါပဲ ။ ငါက ညည်းကို ၇၀၀ လုပ်ဖို့ မလွယ်တော့ဘူးဆိုတာ သိလို့ ပြောတာ။ ရွေးချယ်တာကတော့ ညည်းသဘောပဲ ။ အေး ငါအခုပြောတဲ့ ပုံစံဆို ညည်းဖင်တော့ ပိုပေါ်သွားမှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ညည်းအရှေ့က ညည်းပေါ်မှာ အကြောက်ဆုံး ပစ္စည်းကြီးလည်း မပေါ်ဘူး ။ ပြီးမှ ၇၀၀ တောင် မပြည့်လို့ အဲဒီ့လက်ကျန်လေးပါ ချွတ်ရတော့မှ ကုန်းကောက်စရာ အရှက်ပါ မကျန်ဘူး ဖြစ်သွားမယ် ”
တကိုယ်လုံး တုန်တုန်တက်တဲ့အထိ ငိုရှိုက်သံ အကျယ်ကြီး ထွက်လာပြီး ယဉ်ယဉ့်လက်က တင်ပါးပေါ်က စက်စပိုင်နာပေါ်ကို ရောက်လာပါတယ် ။
“ ဒီဘက်ပြန်လှည့်မလာနဲ့။ အခုအတိုင်းပဲ ရပ်ပြီးလုပ် ။ အပေါ်ကို ဆွဲနိုင်သမျှ အရင်ဆွဲတင်စမ်း ။ ဆွဲဦး ဆွဲတင် ”
အောက်ခံဘောင်းဘီကို ခါးပေါ်တက်တဲ့ အထိကို မရမက ဆွဲတင်ခိုင်းတာမို့ ပေါင်ရင်းဂွကြားက ဘောင်းဘီအသားက တအားကို တင်းကြပ်လာပါတယ် ။ စောက်ဖုတ်ကြီးဆို ကြပ်လွန်းလို့ နေရခက်လှပါသည် ။
“ နောက်ကဟာကို ဖင်ကြားထဲညှပ် ။ ကြာတယ် ယဉ်ယဉ် ။ မြန်မြန်လုပ်စမ်း ”
ပြောတဲ့အတိုင်း ဘောင်းဘီအသားတွေကိုစုပြီး ဖင်လုံးတုန်တုန်ကြီး နှစ်ခုကြားရောက်တဲ့အထိ စုလိုက်တော့ ဖင်သားဖြူဖြူကြီးတွေက လုံးဝကို အတိုင်းသား ပေါ်လာသည်။ ခုနက ကြက်မွှေးစာရဲ့ အမှတ်အသားအဖြစ် ခပ်ရဲရဲ ဖြစ်နေတဲ့ အရှိုးရာတစ်ခုက ကန့်လန့်ဖြတ်ကြီး ရှိနေသည်။
“ ညည်းက ကိုယ့်ကိုယ်ကို ညှာနေတာပဲ ။ ငါလုပ်ခိုင်းတာက ဒီလိုမျိုး ”
ဦးမြင့်သောင်း ရှေ့နည်းနည်းကိုင်းလိုက်ပြီး အပေါ်ဖက် တက်နေတဲ့ စက်စပိုင်နာရှုံ့ကြိုးစကို ကိုင်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်ပြီး ဆွဲတင်လိုက်တော့
“ အား ဟီးဟီး ”
ဖင်ကြားရော စောက်ပတ်ကြီးပါ ကျိန်းပြီး နာသွားတာကြောင့် ယဉ်ယဉ် အော်သံကြီးနဲ့အတူ ခါထွက်သွားပါသည် ။ လက်ကလည်း နာသွားတဲ့ ဆီးခုံပေါ်ကို အလိုအလျောက် ရောက်သွားပါတယ် ။ နောက်ပိုင်းက ဘောင်းဘီစကတော့ ဖင်လုံးအိအိ တုန်တုန်ကြီး နှစ်လုံးကြားမှာ လုံးဝညှပ်ပြီး ပျောက်သွားပါတယ်။ ဖင်လုံးကြီးလို့ ဖင်ကြားကြီး နက်တာကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။ ဂွကြားက ဘောင်းဘီတချို့တဝက် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းကြီး နှစ်ခုကြားထဲ နစ်ဝင်သွားလို့ စောက်ဖုတ်ကို ထက်ခြမ်းခြမ်းခံရသလိုကို နာပါတယ် ။ ဘေးကကြည့်နေတဲ့ မိနွယ်တောင် အသည်းယားပြီး ဖင်ကြောရှုံ့သွားသည် ။ မမလေးတော့ တော်တော် အီစိမ့်သွားမယ် ဆိုတာ သေချာပါတယ် ။
“ ရပြီ ဒီလိုမှ ဖင်တစ်ခုလုံး ကောင်းကောင်းပေါ်တာ ”
ဦးမြင့်သောင်း ပြောပြောဆိုဆို မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရင်း….
“ ကဲ ၁၀၀ ပြည့်ပြီမို့ ကြက်မွှေးနောက်တစ်ချက် ။ ခုနက အရိုက်ခံရတဲ့ ပုံစံအတိုင်း ပြန်နေ ။ ဒူးကွေး ရှေ့ကိုကုန်း ဖင်ကိုနောက်ပစ် ။ ကြားလား ”
တစ်ခေါက်လုပ်ဖူးပြီးသားမို့ ဒီတစ်ခါတော့ ပုံစံကျသည်။ ထွားထွားစွံ့စွံဖင်ကြီးက နောက်ကိုကော့ထွက်လာသည် ။ ခြေထောက်တွေက မတရားညောင်းနေပြီမို့ အောက်မှာ ထောက်ထားရတဲ့ လက်တွေကော၊ ပေါင်သားတွေပါ တုန်ရီနေသည်။
“ ဖြန်း ”
“ အားးးးးးးးးးး ”
အခုအခံဆိုလို့ တစ်လွှာမျှပင် မရှိတော့တာမို့ ကြက်မွှေးနဲ့ ဖင်သား တစ်သားတည်း တန်းထိသည် ။ ယဉ်ယဉ် ဖင်လုံးတုန်တုန်ကြီးတွေကို သက်သာလိုသက်သာငြား ဆုပ်ရင်းကိုင်ရင်း စွေ့စွေ့ခုန်ပါတယ် ။ စကပ်ကြပ်ကြပ် ဝတ်လည်း ဖင်သားကြီးတွေ တုန်တာပါပဲ ။ ထိုင်ထလုပ်တုန်းကလည်း တင်ပဆုံကြီးတွေ လှုပ်တာပါပဲ ။ သို့ပေမယ့် အခုတစ်ခေါက်မှာတော့ ဖင်ကြီးက ပြောင်နေပြီ ။ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် အရှိုးရာတစ်ခုနဲ့ အရောင်မှိန်မှိန် အရှိုးရာတစ်ခုက ယှဉ်ရက်သား ။
“ ပြီးရင်လည်း ထိုင်ထပြန်စမယ် ။ ဒီတခါ ဒီဘက်ပြန်လှည့်ပြီး လုပ် ”
ယဉ်ယဉ့်မျက်နှာကြီးမှာ ငိုရလွန်းလို့ မို့အစ်လို့ ။ မျက်ရည်များကလည်း ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်နဲ့ ပါးပြင်ထက်က စီးကျနေသည် ။
“ ငါလည်း မြင်တာကို မပြောပဲကို မနေနိုင်တာ ။ ညည်းပစ္စည်းက ထွက်နေပြီ။ လက်ကို နားမှာ ပြန်ကပ်ထားစမ်း ”
လန့်ဖြန့်ပြီး လာကာတဲ့လက် လမ်းတဝက်တင် ရပ်သွားပါတယ် ။ ဟုတ်ပါရဲ့ ဘောင်းဘီက ရွှေကြုတ်ကြား ညပ်နေပြီဆိုတော့ စောက်ဖုတ်ဘေးသား ထူထူကြီးတွေရဲ့ တချို့တဝက်က ဘေးတစ်ချက်တစ်ချက်ကနေ အပြင်ကို ပြူထွက်နေကြပြီ ။ အသားထဲ နစ်ဝင်မတတ် တင်းကြပ်တဲ့ စက်စပိုင်နာကြောင့် ထွက်ပေါ်နေတဲ့ စောက်သားတစ်လေးတွေက နီမြန်းလို့၊ တင်းပြောင်ဖုဖောင်း လို့နေသည် ။ ဆီးခုံမှာလည်း စောက်မွှေးစလေးတွေကလည်း ဟိုတစ်မွှေးဒီတစ်မွှေးလောက် ဘောင်းဘီအပြင်ကို ရောက်နေပါတယ် ။
“ ဟီးဟင့် ဘဘ သမီး သမီး ရှုးပေါက်ချင်တယ် ဟီး အီး ”
သေးကလည်း တကယ်ပင်ပေါက်ချင်နေပြီ ။ တစ်ခါတည်း အခုလောက် ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဖြစ်နေတဲ့ ပေါင်ကြားကိုလည်း နည်းနည်း ပြုပြင်လို့ ရမှာပါ ။ တူမချောကြီးက တောင်းဆိုတော့လည်း ဘကြီးက အဖြေပြန်ပေးပါတယ် ။
“ ရပါတယ် ။ ဒါပေမယ့် တံခါးမပိတ်ရဘူး ။ ငါလိုက်စောင့်မယ် ”
ဘကြီးဦးမြင့်သောင်းက ကြမ်းတမ်းပေမယ့် ဒီလောက်ရက်စက်မယ်လို့ ထင်တောင် မထင်ထားမိခဲ့ပါ ။
” မတော်လို့ ညည်းတံခါးပြန်မဖွင့်ပဲ အထဲမှာ ပိတ်နေရင် ဘယ်နှယ့်လုပ်မလဲ ။ ဒါမှမဟုတ် ညည်းက သောက်ရှက်ကွဲထားပြီဆိုတော့ အရှက်လွန်ပြီး တစ်ခုခု လုပ်လိုက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ။ ဒီတော့ ငါလိုက်စောင့်မယ် ။ ငါရှေ့မှာ ပေါက်ရဲတယ်ဆိုရင်တော့ သွားပေါက်ပေါ့ ။ သွားမှာလား ”
အငိုမျက်နှာကြီးနဲ့ပဲ ခေါင်းခါရပါပြီ ။ ဘယ်လိုလုပ်ပေါက်ရဲမှာလည်းကွယ် ။
“ ဒါဆိုရင် ပြန်စတော့ ”
“ ၁ . . . ၂ . . . ၃ . . . ၄ ”
ယဉ်ယဉ့် ရဲ့ အကြိမ်ရေ လိုက်ရေတဲ့ အသံနဲ့အတူ ကွတကွတ ထိုင်ထလုပ်တာကို ပြန်စရပါပြီ ။ ဦးမြင့်သောင်းရဲ့ အမြင်မတော်တာတွေပဲ လိုက်မြင်တတ်တဲ့ မျက်စိက ဒီတစ်ခါတော့ ထိုင်ထိုင်ချလိုက်ရင် ဟဟသွားတဲ့ ပေါင်ကြားကို ရောက်နေပါတယ် ။ ဒါကတော့ အမြင်မတော်တာလား တော်တာလား မသိပါ ။
ယဉ်ယဉ်မှာတော့ အင်မတန် ခံစားနေရသည်။ ထိုင်လိုက်ရင် စက်စပိုင်နာက ပိုပိုတင်းသ