အသဲနင့်အောင် ကောင်းတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးနေမှာပဲ ဦးလေးရယ်…
အော်…အေးအေး…အင်း…။ ဦးလေးနာမည်ကို ထိပ်တင်မောင်မောင်လို့ မှတ်ထားပေါ့..။ အေး… အခု ဦးလေးဘဝတစ်လျှောက်လုံးက အဖြစ်အပျက်အချို့ကို ပြောမယ်။ ဦးလေး အသက် (၃၅) နှစ်လောက်က ရန်ကုန်ကို ရောက်တယ်…။ ရန်ကုန်မှာရှိတဲ့ အစ်ကိုဝမ်းကွဲအိမ်မှာ ဘုရားဖူးရင်း ခဏဆိုပြီးနေရာက နှစ်အတန်ကြာ နေဖြစ်သွားတယ်…။ အကြောင်းကလည်း ရှိသကိုးကွဲ့။ အော်… ကြားဖြတ်ပြီး ပြောရဦးမယ်…။ ဟိုတုန်းက ဦးလေးဟာ အညာသားစစ်စစ် ဖြစ်ပေမယ့် အသားကဖြူ သျှောင်တစ်စောင်းနဲ့ သန်မာထွားကြိုင်းတဲ့ အစားထဲကပေါ့…။ ရှေးအစဉ်အလာအတိုင်း လူတစ်ကိုယ်လုံး ထိုးကွင်းမင်ကြောင်တွေနဲ့ဆိုတော့ ရန်ကုန်မြို့ လူကုံထံအသိုင်းအဝိုင်းမှာတော့ အထူးအဆန်း ဖြစ်နေပြန်တော့ သူတို့အခေါ် ပေါ်ပြူလာ ဆိုပဲ… ထားတော့…။ ဦးလေးရဲ့ အစ်ကိုဝမ်းကွဲနဲ့ မရီးဖြစ်သူ နှစ်ဦးစလုံး သဘောမနောကောင်းကြပါတယ်…။ ရောက်ကတည်းက ပျော်သလောက်နေ ဒါမှမဟုတ် တစ်သက်လုံး နေမယ်ဆိုလည်း … Read more