Uncategorized

(အချစ်တက္ကသိုလ် မြကျွန်းညို ဖိုရမ်တွင် အစအဆုံး ရေးသားတင်ဆက်သည်။) ကျုပ်နာမည်က ဘခက်။ အသက်က ၄၃။ အလုပ်အကိုင်က သင်္ဘောသား။ သင်္ဘောသားဆိုတော့ ဘီယာဗိုက်ကလေးနဲ့ပေါ့ဗျာ။ ထိပ်ကလေးကလည်း နည်းနည်းပြောင်ချင်တာပေါ့။ အရပ်က ၅ ပေ ၄။ သင်္ဘော စလိုက်တော့ ၁၈ နှစ်၊ ၁၀ တန်းအောင်ပြီးခါစလေး။ အသက် ၃၀ လည်းကြရော ပိုက်ဆံလေးလည်း စုမိ၊ အတွေ့အကြုံကလည်းစုံ၊ မိဘတွေကလည်း ဆုံးပါး၊ တစ်ဦးတည်းသော သားလေး ကျုပ် လောကအလယ်မှာ တစ်ယောက်တည်းပေါ့။ မွေးရာဇာတိ မြေလတ်လည်း မပြန်ချင်တာနဲ့ ရန်ကုန်မှာပဲ အခြေချမယ်ဆိုပြီး လိုက်ရှာရင်းနဲ့ ဒီရပ်ကွက်ထဲက ထောင့်ခြံလေးကို ဝယ်ဖြစ်ခဲ့တာ။ ဝန်ထမ်းအများစုနေတဲ့ ရပ်ကွက်ကလေးဆိုတော့ အေးအေးဆေးဆေး တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းပါပဲ။ ပေ ၄၀ ပေ … Read more

မီးရဲ့နာမည်က ဆောင်းပပအောင် ။ အသက်ကတော့ 23 နှစ်။ မန်နေဂျာလက်ထောက်။ မီးက နယ်ကပါ။ ရေကြည်ရာမြက်နု ဆိုသလို အလုပ်ကိုင် ပေါများရာ ရန်ကုန်ရွှေမြို့တော်ကြီးဆီသို့ တက်လှမ်းရာ ကိုကြီးနဲ့ ဆုံရတာ။ ကိုကြီးက မီးရဲ့အထက်လူကြီး မန်နေဂျာ။ ကိုကြီးလို့သာ ခေါ်တာပါ။ ခုဆို ကိုကြီးအသက်က 40 ပြည့်ပြီ။ ချစ်လွန်းလို့ ကိုကြီးလို့ခေါ်တာ။ ကိုကြီး နာမည်က စိုးမိုးအောင် လူအေးလို့ပြောရင် မမှားဘူး။ အကြီးအကဲတွေနဲ့ဆုံရင် သောက်ဖြစ်တာကလွဲလို့ အားလုံးရှင်းတယ်။ မီးရဲ့ ပထမဦးဆုံးဆိုတာထက်ပိုတဲ့ ကိုကြီး မီးရဲ့ အရာရာ ပထမဦးဆုံးသော ကိုကြီး။ အဲ့နေက အင်တာဗျူးတဲ့နေ ကိုကြီးနဲ့စဆုံရတဲ့နေ့ ကိုကြီးကို မကြည့်ရဲဘူး။ လက်ရှိမှာကိုယ့်ကို စီစစ်ကြီးကြပ် မေးခွန်းတေနဲ့ သတ်မဲ့သူကြီးလေ။ ခေါင်းကိုသာ ငုံ့ထားရင်း မေးတဲ့ … Read more

ထူးကျော် ဆုံးပြီးကတည်းက သီတာတစ်ယောက် နေ့စဉ်လို မျက်ရည်နှင့် မျက်ခွက်ဖြစ်နေရှာသည်။ မိခင်ဖြစ်သူ နေ့စဉ် ငိုနေသည်မို့လည်း ရှယ်လီ လေးခမျာ အချော့ခံရမည့်အစား သူမ ကပင် မိခင်ဖြစ်သူ သီတာကို ပြန်၍ ချော့မော့ရမလို ဖြစ်နေသည်။ အဆိုးဆုံးကား သီတာ အရက်သောက်တတ်လာ၏။ “ သီတာ…အရက်သောက်တတ်လာတာတော့ မကောင်းဘူး…” “ အော်…အော်….ကိုချစ်ထွန်းက ကျမကို သတိပေးဖော်ရသေးသားပဲ….အဟတ်ဟတ်….” ဒီနေ့လည်း သီတာ တစ်ယောက် ထုံးစံအတိုင်း မူးနေပြန်သည်။ “ ကျနော်က စေတနာနဲ့ သတိပေးတာပါ သီတာ…” “ စေတနာ….ဟလား…သီတာ့ကို ရှင်ဘယ်လောက်အထိ နားလည်ထားသလဲ ကိုချစ်ထွန်း…” မှေးစင်းထားသော မျက်တောင်ကော့ကြီးများဖြင့် သီတာက ချစ်ထွန်းကို ခပ်ငေါ့ငေါ့မေးလိုက်သည်။ “ ကျနော်က သီတာတို့လို ပညာတတ် တစ်ယောက်မဟုတ်ပါဘူး သီတာ…ရှင်းရှင်းပြောရရင် … Read more