အပျိုကြီးရဲ့အထူးလက်ဆောင်
ကျမ မသီသီမြင့် အသက်သုံးဆယ့် ငါးရှိပြီ။ကျမရန်ကုန်ကိုရောက်လာ တယ်။ဇာတိကတော့အညာက၊အညာသူဆိုပြီးမဲမဲသဲသဲ မဟုတ်ဘူး။ အသားတော့ဖြူယုံမကဝင်းတယ်။ လှလားလို့မေးရင်တော့ရွာမှာတော့ ကွမ်းတောင်ကိုင်စာရင်းမဝင်ပေမယ့်ရွက် ကြမ်းရေကြိုအဆင့်ပေါ့။အ သားဖွေးယုံလေးထိန်းထားနိုင်တယ်။ပြောစရာအပြစ်ကတော့နို့သေး တာတစ်ခုပဲ။ဒီအသက်အရွယ် အထိ အပျိုကြီးဘဝနှင့်နေခဲ့တာ။ဘာစိတ် မှတော့မရှိခဲ့ဘူး၊ခုဒီအရွယ်ရောက်မှ ကျမစိတ်ကတမျိုးကိုဖြစ်လာတယ်။ဖြစ်ပုံကဒီ လို။မောင်လေးကရန် ကုန်မှာအိမ်ထောင်ကျတယ်။သူတို့ကတိုက်ခန်းငှားနေကြတာ။သူ တို့မှာသမီးလေးတစ်ယောက်ရှိတယ်။ကျ မတူမလေးပေါ့၊ကျမတို့ရဲ့အသဲ လေးလေ။တနှစ်နီးနီးရှိပြီ၊အဲဒီက နေပြီးတော့ကျမကိုရန်ကုန်ကိုခေါ် တယ်။ဘာလို့ခေါ်လဲဆိုရင် သူနိုင်ငံ ခြားသွားရမယ့်ရက်နီးလာလို့တဲ့။ သူ့သမီးနှင့်သူ့မိန်းမကိုထားခဲ့ရမှာ စိတ်မချလို့ဆိုတော့ကျမလိုက်သွား ရတယ်။ ရွာမှာ အမေနဲ့ညီမကိုထား ခဲ့ရတယ်။အဲဒီမှာကျမကသူတို့နေတဲ့မြို့ကိုလိုက်လာရတဲ့အခါသူတို့ တိုက်ခန်းကHallခန်း၊ငှားနေတာ လဲ ဖြစ်လေတော့ အခန်းတွေကန့်မထားဘူး လိုက်ကာခန်းဆီးလေးပဲကာထား တယ်။ကျမလည်းခန်းဆီးရှေ့အိမ် ရှေ့မှာပဲအိပ်ရ တယ်။ကျမမောင်က နိုင်ငံခြားထွက်ခါနီးတော့အမရှိနေ တာတောင်မရှောင်ဘူးရှင့်။ညဆိုသူ တို့လိုးသံတဖတ်ဖတ်နှင့်ကျမ ယောက်မကလည်းတအားညည်းတယ်။ အမှန်ဆိုရွာမှာမကြားဖူးတဲ့အရာ တွေ၊အစကတော့ရှက်တာပေါ့၊ အသံကြားတိုင်း ရင်တုန်ပန်းတုန် အမြဲဖြစ်ရသည်။။ သူတို့လုပ်ရင်ကြားရတဲ့အသံတွေက ဒါမျိုးမကြားဖူးတဲ့ကျမအတွက် တော့တမျိုးကြီးပဲရှင့်။ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်သံတွေလည်းကြားရတယ်။ အမှန်ဆိုရင်ကျမရှိတော့မောင်လေး ရှောင်ရမှာ၊ဒါပေမယ့်သူနိုင်ငံခြား … Read more
