ရှမ်းမလေးကလျာ

by

သူရလည်း ခရီးလမ်းတစ်လျောက် အချိန်တော်တော်ကြာအောင်တွေးလိုက်တာ နောက်ကနေ ပုခုံးကို လာပုတ်မှ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူရ သူငယ်ချင်းဖြစ်သည်။ ”လာလေကွာ…။ မင်းမလည်း အလွမ်းသယ်နေတာနဲ့ မပြီးတော့ဘူး။ ငါတို့က မင်းကိုစောင့်နေတာ။ ဒီမှာ မိန်းကလေးတွေနဲ့ ဘာမှလုပ်တတ်တာမဟုတ်ဘူး” ”အေးပါကွာ။ လာပါပြီ” သူရ စိတ်ကိုတစ်ချက်တင်းပြီး အလုပ်တွေကို ဆက်ပြီးလုပ်လိုက်သည်။ ကားငှားတာ၊ ကားသမားနဲ့ စာချုပ်ချုပ်တာ၊ ခရီးစဉ်ရွေးတာတွေအားလုံး သူရ တစ်ယောက်ထဲ ဦးဆောင်ပြီးလုပ်ထားတာဖြစ်လို့ ကိစ္စတော်တော်များများ သူရမပါလို့မပြီးဖြစ်နေသည်။ ထိုင်ခုံနေရာတွေအားလုံးချထားပေးပြီးတော့ ကျန်တဲ့ ယူစရာရှိတာတွေ အားလုံးမမေ့ကျန်ခဲ့အောင် အကုန်လုံးလိုက်စစ်ရသည်။ သူရ တို့သွားရတဲ့ မြို့က မွန်ပြည်နယ်ရဲ့ မြို့တော် အနီးမြို့ငယ်လေးတစ်မြို့။ ပိုပြီးတိတိကျကျပြောရရင်တော့ မော်လမြိုင်နဲ့ မိုင်ခြောက်ဆယ်လောက်ဝေးတဲ့ မြို့လေးတစ်မြို့ဖြစ်သည်။သူရတို့ အဲဒီမြို့ကိုရောက်တော့ ဆေးရုံအုပ်က အစည်းအဝေးရှိလို့ နေပြည်တော်သွားတာ ငါးရက်လောက်ကြာမည်ပြောသည်။သူရတို့လည်း လုပ်စရာအလုပ်တွေ မပုံသေးခင် … Read more

ငါတော့ ဒီည နားရတော့မယ် မထင်ဘူး “ သီတာက

by

ဒီနေ့ ည ညစာအတူစားဖို့ ဖိတ်ထားတာမို့ ဇော်မျိုးအိမ်ကို ကျနော်လာခဲ့ရတယ်။ လာသာလာရတာ။ မျက်နှာတော့ အပူသား။ အဖြစ်က ဒီလိုဗျ။ ဇော်မျိုးမှာ အရမ်းလှတဲ့ သီတာဆိုတဲ့ မိန်းမရှိတယ်။ သီတာက ခေတ်မီမီနဲ့ အားကစားလိုက်စားလို့ ထင်ပါရဲ့။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကလည်း တကယ့်ရှယ်ပဲ။ မြင်သမျှယောကျၤားတိုင်းက လှည့်မကြည့်ဘဲ မနေနိုင်လောက်အောင် လှသလို အရမ်းလည်း ဆက်ဆီ ကျလွန်းတယ်။ ဇော်မျိုးနဲ့သီတာက တကယ့် ဂုဏ်အသရေရှိ လူကြီးလူကောင်း အသိုင်းအဝိုင်းတွေဆိုတော့ အနေအထိုင်ကလည်း စည်းကမ်းတကျရှိပါတယ်။ အိမ်ထောင်သက် ၈ နှစ်ကျော်ပေမယ့် သားသမီး မရကြတော့ နှစ်ယောက်စလုံးက အရွယ်တင်တယ်။ ဇော်မျိုးဆိုတာကလည်း ခန္ဓာကိုယ်က ကျစ်လစ်ပြီး စမတ်ကျကျနဲ့ တကယ်လန်းတဲ့လူဗျ။ သူ့ကို ကြွေတဲ့စော်တွေဆိုတာလည်း မနည်းဘူး။ သူတို့လင်မယားနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အရမ်းချစ်ကြတာပဲ။ ကျနော်နဲ့ … Read more

ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲ–သမီးရှက်လာပြီ”

by

ဦးမြတ်ကျော်ထိုင်နေသောနှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာကြီးမှာ မီမီကျော်က လာကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး“အဖေ–မနက်ဖြန်သမီးမွေးနေ့လေ–ဘာလက်ဆောင်ပေးမှာလဲ” “သမီးက ဘာလိုချင်လို့လဲ” “စိန်နားကပ်လေးလိုချင်တယ်” “စိန်နားကပ်?” “ဟုတ်တယ်အဖေရဲ့–ရုံးမှာ မိုးမိုးခိုင်က ကျောက်စိမ်းနားကပ်လေးဝတ်လာပြီးလာလာကြွားနေတာ–သမီးကမဝယ်နိုင်တော့မျက်နှာငယ်တာပေါ့–ဝယ်ပေးနော် အဖေ နော်–အရမ်းအများကြီးထဲကမဟုတ်ပါဘူး–ငါးသိန်းတန်လောက်ဆိုတော်ပါပြီ–နော်အဖေ့”ပြောရင်းနှင့် ဦးမြတ်ကျော် လက်မောင်းကို သူမလက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာလှုပ်ရမ်းရင်း နို့အုံဖြင့်မသိမသာထိလိုက်သည်။ ရုံးသွားရန်ပြင်ဆင်ထားပြီး သော လှပမွှေးကြိုင်နေသည့် မီမီခိုင်က တမင်လာထိမှန်းသိလိုက်သော အသက်လေးဆယ့်ငါးနှစ်အရွယ် သန်မာဆဲဦးမြတ် ကျော်၏လီးက ချက်ချင်းမာချင်လာသည်။မိန်းကလေးကတောင် စ သေးတာ ဘာဖြစ်လဲကွာ ဟူသောအတွေးရိုင်းတို့ဝင်လာသည်။ သေချာအောင်စူးစမ်းဖို့တော့လိုသည်။ “အဲ့ဒါဆိုသမီးက ဘာပြန်ကျွေးမှာလဲ” “အဖေစားချင်တာကျွေးမယ်လေ”လက်မောင်းကို ရင်သားထိပ်လေးဖြင့်ထိထားရာမှ အိကနဲ ဖိကပ်လိုက်ပြီး မခို့တရို့အပြုံးလေးဖြင့်မော့ကြည့်နေသောမီမီကျော့်နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်ချင်စိတ်ပင်ပေါက်သွားသည်။မဖြစ်သေး။ “သမီးတကယ်သေချာတယ်နော်” “အဖေသာဝယ်ပေး–အဖေစားချင်တာသမီးတကယ်ကျွေးမယ်” “အင်း–အဲ့ဒါဆိုဒီနေ့ဝယ်ထား လိုက်မယ်” “ဟေး–အာ့ကြောင့်အဖေ့ကိုချစ်တာ” မီမီခိုင်က အပျော်မျက်နှာလေးဖြင့်ပြောလိုက်ပြီး မချင့်မရဲဟန်လေးဖြင့် ဦးမြတ် ကျော်လက်မောင်းကို ဖွဖွလေးကိုက်လိုက်တော့ ခုနက မာချင်ချင်ဖြစ်နေသောလီးက ငေါက်ကနဲမတ်လာသည်။ပေါင်နှင့်ညှပ်ထားဖို့ ပင်အချိန်မရလိုက်။မီမီကျော်က စားပွဲပေါ်တင်ထားသောဆွဲခြင်းလေးကိုယူကာ အခန်းဝသို့သုတ်ကနဲထပြေးရင်းနောက်ကိုတချက် ပြန်လှည့်ကာ“အာ့ဆိုသမီးရုံးသွားတော့မယ်နော်–တာ့တာ” … Read more