ကိုရဲ…နွယ်လည်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေတာ” “နောက်တစ်ခေါက်ပေါ့…

ရှူး……..ဟား” လေယာဉ်ပေါ်က အဆင်းတွင် အေးမြပြီး လတ်ဆတ်သော ရန်ကုန်ဧ။် ဒီဇင်ဘာလေကို တဝ ရှူပြစ်လိုက်သည်။ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု နှောင့်နှေးသော နိုင်ငံတွင် ဖြစ်လေ့ရှိသော လူငယ်သဘာဝ အတိုင်း အများနည်းတူ စွန့်စားကာ မြို့ပြလူနေမှု စနစ် ရှေ့ရောက်နေသော ဂျပန်တွင် ကျောင်းတက်ရင်း အလုပ်လုပ်နေသည်မှာ ၃ နှစ်ကျော်လေပြီ။ အခုဆို နောင်ရဲ အသက် ၂၇ ပင် ပြည့်တော့မည်။ မိဘများ ဆုံးပါးပြီးနောက် တစ်ကောင်ကြွက် ဖြစ်နေသော နောင်ရဲအဖို့ လူငယ်ပီပီ တဇွတ်တိုး ထိုးထွက်ကာ ဂျပန်တွင် စကားပြောသင်တန်း တက်ရင်း အချိန်ပိုင်း အလုပ် လုပ်ဖြစ်သည်။ သင်တန်းကာလ တစ်နှစ်ပြီးသောအခါ work permit visa ဝယ်ပြီး ဆက်နေဖြစ်သည်။ လူငယ် သဘာဝ ပျော်ပျော်ပါးပါး သောက်သောက်စားစား ဆိုသော်ငြားလည်း မိန်းမ ကိစ္စတော့ ရှင်းသည်။ မမြင်ရသော ရောဂါတွေ အတွက် ကြုံရာ မိန်းမနှင့်လည်း မဖြစ်လိုသောကြောင့်ပင်။

လွန်ခဲ့သော ၆ လ လောက်ကမှ facebook မှ တဆင့် ကောင်မလေး တစ်ယောက်နှင့် သိကျွမ်းခဲ့သည်။ ကောင်မလေးကတော့ သူ့ထက် ငယ်သည်။ ၂၃ နှစ်၊ သူမသည်လည်း လက်ရှိ မြန်မာနိုင်ငံတွင် ဂျပန်စာကို လေ့လာနေကာ ဂျပန်သို့ လာရန် ကြိုးပမ်းနေသော သူ ဖြစ်သောကြောင့် သိလိုသည်များကို နောင်ရဲအား မေးမြန်းရမှ တဆင့် ခင်မင်ရင်းနှီးခြင်းသာ။ အတိုချုပ်ဆိုသော် ချစ်သူရည်းစား ဖြစ်ပြီးနောက် လူချင်းတွေ့ဆုံရန် ရန်ကုန်သို့ ရောက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ လေယာဉ်ပေါ်မှ ဆင်းကာ လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေး ဌာန ရှိသော ပထမထပ်သို့ အဆင်းတွင် အရှေ့တည့်တည့်တွင် ရှိသော မှန်ချပ်ကာထားသည့် နံရံကြီးမှ တဆင့် အကြည့်တွေ ထိုးဖောက်ကာ လူအုပ်ကြီးကြားထဲမှ ချစ်သူကို ရှာဖွေကြည့်လိုက်သည်။ ဖျတ်ကနဲ တွေ့လိုက်ရသည့် ချစ်သူကောင်မလေးက အလွန်လှပလွန်းနေသည်။ ဝမ်းပိစ် အကျီလက်ပြတ် အမည်းရောင်လေးကို ဝတ်ဆင်ကာ လည်ပင်းတွင် သူ လက်ဆောင်အနေနှင့် ပေးထားသော ပုလဲပုတီး ဆွဲကြိုးကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။

မျက်နှာတွင် မိတ်ကပ်ကို ခပ်ပါးပါးလေး လိမ်းကျံကာ ခါးလောက်ရှိသော ဆံပင်အမည်းရောင်ကို ဒီအတိုင်းလေး ချထားကာ ဆံပင်ခွဲကြောင်း ညာဘက်တွင်မှ ညာဘက်နားတွင် အနီရင့်ရင့် နှင်းဆီပန်းပွင့်ကြီးကြီးကို ပန်ဆင်ထားသည်။ အလွန်လှပသော ချစ်သူကို လက်ပြကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ သူမကတော့ ခေါင်းလေးအသာငြိမ့်ကာ ပြုံးပြသည်။ သို့နှင့် အရှေ့တွင် တန်းစီနေသော လူတန်းကြီးနောက်တွင် ရပ်ကာ ကိုယ့်အလှည့်စောင့်နေလိုက်သည်။ “နောက်တစ်ယောက်” ခေါ်သံအပြီးတွင် နောင်ရဲ ကောင်တာသို့ သွားလိုက်သည်။ ကိုယ့်မှာရှိသော ပတ်စ်ပို့စ်စာအုပ်၊ စာရွက်စာတမ်းများကို ကောင်တာပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ အချက်အလက်များကို စစ်ဆေးနေသော ကောင်တာမှ အရာရှိကို ကြည့်ကာ စိတ်ထဲမှ ချီးကျူးလိုက်သည်။ တို့ မြန်မာနိုင်ငံ တိုးတက်လာတာပဲ။ ထိုသို့ တွေးနေစဉ်မှာပင် “ညီလေး ဂျပန်မှာ အလုပ်လုပ်ရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား” “ပြေပါတယ် အကို” “အေးကွာ ဝမ်းသာပါတယ်.. အကိုတို့လည်း ဒီမှာ အလုပ်လုပ်ရတာ ညီလေးတို့လောက် အဆင်မပြေဘူးကွ.. လက်ဖက်ရည် မတိုက်ချင်ဘူးလား ညီလေး” စောစောက အတွေးနှင့် တက်တက်စင်အောင် လွဲနေသည်။

အကျင့်တွေကတော့ မပျောက်သေးပါလား။ အဆင်ပြေအောင်တော့ ပြောလိုက်ရသည်။ “တိုက်ချင်ပါတယ်..အကိုရာ.. ကျနော့်မှာလည်း ပိုက်ဆံ မပါဘူးဗျ.. ဟိုမှာ စီးပွားကပ်ဆိုက်နေလို့ အလုပ်တွေ ရှားပြီး တော်တော်ရုန်းနေရတယ်.. အခုလည်း ရန်ကုန်မှာ ရှိတဲ့ အဒေါ်ဆီကို အမွေလာတောင်းတာ… အမွေရရင် တိုက်မယ်ဗျာ” “အေးပါကွာ.. ငါက ပြန်ပေးရမလို ဖြစ်နေပြီ…သွားပါတော့” “ကျေးဇူး…အကို” ရန်ကုန်တွင် တစ်ပတ်ပဲ နေမယ်ဖြစ်သောကြောင့် အဝတ်အစားကို နည်းနည်းပဲ အိတ်အသေးတွင် ထည့်ထားသောကြောင့် ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ ပစ္စည်းစစ်ဌာန ကို ဖြတ်ကာ ကောင်မလေးဆီ အမြန်ပြေးလာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲတွင်တော့ ပြေးဖက်ကာ အနမ်းခြွေလိုက်ချင်သော်လည်း လူချင်း အခုမှ တွေ့ဖူးသောကြောင့်လည်းကောင်း၊ မြန်မာ့ယဉ်ကျေးမှုနှင့် အမြင်မတော်ရာ ဖြစ်မှာစိုးသောကြောင့် လည်းကောင်း၊ ကိုယ်ရှိန်သပ်ကာ ကောင်မလေးကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

“နွယ်.. အရမ်းလှတယ်” “ကျေးဇူး…ကိုရဲ… ကိုရဲ ကို ဓါတ်ပုံထဲမှာ မြင်ဖူးပေမယ့် အပြင်မှာ ခန့်သားပဲ” “ဗိုက်ဆာပြီလား..နွယ်” “မဆာသေးပါဘူး… ဘာဖြစ်လို့လဲ..ကိုရဲကော ဆာပြီလား” “လေယာဉ်ပေါ်မှာ စားလာတယ်..မဆာသေးပါဘူး… နွယ်က မြှောက်ပြောနေလို့လေ..” “ခစ်ခစ်… ကိုရဲကတော့ လုပ်ပြီ” “ဟောဗျာ… ဘာမှ မလုပ်ရသေးပါဘူး” “ကိုရဲနော်… ဇာတိက ပြလာပြီ…အခုမှ စရောက်ကာစပဲ ရှိသေးတယ်” “ဟားဟား…ဟုတ်တယ်နော်…နောက်တစ်ပတ်ဆို ဘယ်လောက်ထိ ဆိုးမလဲ တွေးကြည့်…” “အာ…ကိုရဲ…တော်ပြီ…မ စနဲ့တော့” “ဟုတ်ပါပြီကွာ.. မတ်တပ်ကြီး စကားပြောနေတာ… လာ…နွယ်..တစ်ခုခု သွားစားရအောင်.. အချိန်ရတယ်မလား” “ဟုတ်..ကိုရဲ.. အိမ်ကို ပြောလာတယ်…သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် သွားကြိုမယ်လို့” “အိုခေ…နွယ်…ဘာစားချင်လဲ” “အင်း…အခုမှ ညနေ ၄ နာရီကျော်ပဲ ရှိသေးတယ်ဆိုတော့ အဆာပြေပဲ စားရအောင်လေ”

“နွယ်ပဲ..ဦးဆောင်သွားလိုက်နော်…ကိုက မရောက်တာ ၃ နှစ်ကျော်ပြီ ဆိုတော့ ဘာမှ မသိဘူး” “ကိုရဲ ဘယ်မှာတည်းဘို့ စီစဉ်ထားလဲ” “နွယ့်အိမ်မှာလေ” “အာ…ကိုရဲကတော့ ပြောတော့မယ်.. ပေါက်တတ်ကရ” “ဟားဟား…စတာပါကွာ…နွယ်နေတဲ့ နေရာနဲ့လည်း နီးအောင်..မြို့လယ်ခေါင် တရုတ်တန်းမှာပဲ တည်းမလားလို့လေ” “အင်း…ဒါဆို တရုတ်တန်းမှာပဲ လျှောက်ကြည့်ရင်း မုန့်တွေ စားကြတာပေါ့” သို့နှင့် တရုတ်တန်းရှိ ဟော်တယ်တစ်ခုတွင် တစ်ပတ်တည်းခိုရန် စာရင်းသွင်းကာ အထုပ်အပိုးထားပြီး ကောင်မလေးနှင့် မုန့်လျှောက်စားကြသည်။ ထိုနေ့က ညနေ ၇ နာရီခွဲလောက်တွင် ကောင်မလေးကို သူမအိမ်သို့ ပြန်ပို့လိုက်သည်။ တွေ့ကြဦးမှာပေါ့ ကောင်မလေးရယ်။ နောက်ရက်များတွင် ကောင်မလေးနှင့် ရန်ကုန်မြို့အနှံ့ လျှောက်လည်ကာ ချစ်သူဘဝကို ပျော်ရွှင်မြူးတူးစေခဲ့သည်။ ရုပ်ရှင်လည်း သွားကြည့်ဖြစ်တာပေါ့။ အေးချမ်းလွန်းလှသော သမ္မတ ရုပ်ရှင်ရုံထဲတွင် ပြသနေသောဇာတ်ကားကို လျစ်လျူရှုကာ နောင်ရဲတို့ အလုပ်များခဲ့သည်။ ထိုင်ခုံကတော့ အများသိသည့် နောက်ဆုံးမှ အတွဲခုံပင် ဖြစ်သည်။ အရမ်းချမ်းနေပုံရသော ချစ်သူနွယ့်ကို ဖက်ထားရမှ တဆင့် အနမ်းများခြွေကာ ချစ်သူဧ။် ရေမြောင်းလေးကို လက်ချောင်းလေးဖြင့် အသာတူးဖော်နေမိသည်။

ချစ်သူဆီမှ တအင့်အင့်နှင့် တိုးတိတ်ငြင်သာစွာ ထွက်လာသော အသံကလည်း နောင်ရဲကို ကာမစိတ် အမြင့်ဆုံးသို့ ရောက်စေသည်။ ပင်တီပေါ်မှတဆင့် ပွတ်နေရာမှ ပေါင်ကို အနည်းငယ် ကားစေကာ ပင်တီကို မချွတ်စေပဲ ဘေးဘက်မှတွန်းဖယ်ကာ ချစ်သူရဲ့ ညီမလေးကို ဆွပေးလိုက်သည်။ မြောင်းတစ်လျှောက် ပွတ်ပေးနေရာမှ ထိပ်ပိုင်းမှာ မြုပ်နေသော အစိလေးကို ရှာဖွေပြီး ကာမခလုတ်တွေကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ အပေါက်ထဲကိုတော့ လက်ချောင်းလေးတွေကို မထည့်ဖြစ်ပါ။ ဘုရင်မ သည် ဘုရင်နှင့်သာ ထိုက်တန်သည်ဟု ယူဆသောကြောင့် ရှေ့ပြေးတပ်သားနှင့် အရင် ပေးမတွေ့ပါ။ ချစ်သူရဲ့ ညီမလေးကလည်း တဖြေးဖြေး အရည်ရွှဲလာသည်။ ချစ်သူကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးစင်းကာ ခြောက်ကပ်လာသော နှုတ်ခမ်း ခပ်ဟဟ ထံမှ ငြီးသံလေးတွေ ခပ်အုပ်အုပ် ထွက်လာသည်။ ချစ်သူလည်ပင်းကို ခပ်ဖွဖွလေး နမ်းကာ နား နားသို့ ကပ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “နွယ်.. အဆင်ပြေရဲ့လား” “………အင်း” “ကောင်းရော ကောင်းလား” မျက်လုံးလေး အသာဖွင့်ကြည့်ကာ မျက်စောင်းထိုးရင်း “ဘာတွေ မေးနေတာလဲကွာ” “မရှက်ပါနဲ့ နွယ်ရယ်.. ကိုတို့ကြားမှာ ဘာဆို ဘာမှ မရှိအောင် လုပ်နေတာ…တစ်ခုပဲ ချန်ထားမယ်.. သံယောဇဉ် ချစ်ခြင်း ဆိုတဲ့ ကြိုးလေးပဲ” “ကိုရဲနော်…တော်တော် ပြောတတ်တယ်…လူလည်” နောင်ရဲ လက်ကတော့ လှုပ်ရှားမြဲပါ။

ကောင်မလေးကလည်း ခံစားမြဲပါ။ “ဖြေဦးလေ…ကောင်းလားလို့” “ဟုတ်….” ခပ်ပြတ်ပြတ်ပင် ပြန်ဖြေသည်။ နောင်ရဲလည်း ဆက်မမေးတော့ပဲ ညီမလေးကို ပွတ်သပ်နေသော လက် အရှိန်ကို မြှင့်လိုက်သည်။ ခြောက်ကပ်နေသော ချစ်သူနှုတ်ခမ်းကို အနမ်းများနှင့် စိုစွတ်စေလိုက်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိမရပါ။ သူတို့လည်း သူတို့ဘာသာ အချစ်ကမ္ဘာ တည်ဆောင်နေမည်မှာ အမှန်ပင်။ တအောင့်ကြာသော် ချစ်သူရဲ့ လက်ဖဝါးနုနုက နောင်ရဲ ပေါင်ခွကြားသို့ လာဆုတ်ကိုင်သည်။ အသာညှစ်သည်။ ခပ်ဖွဖွ ကိုင်သည်။ ဘောင်းဘီမှ ဇစ်ကို ဆွဲချကာ ညီလေးကို အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကြားမှ လျှိုကာ ခပ်သာသာလေး ညှစ်သည်။ သိပ်မကြာချေ။ ချစ်သူက တကိုယ်လုံး တုန်တက်ကာ အမြင့်ဆုံးမှ ခုန်ဆင်းသွားသည်။ ချစ်သူ ပြီးသွားတာကို ကြည့်ပြီး ချစ်သူနှဖူးသို့ အနမ်းပေးလိုက်သည်။ ကိုယ်နေ ကိုယ်ထား အကျီတွေ ပြန်ပြင်ကာ ချစ်သူခေါင်းလေးကို ရင်ခွင်ထဲသို့ ပြန်သွင်းလိုက်သည်။

“ကောင်းလား…နွယ်” “ဟုတ်..” “ကိုရဲကော…” “ကိုက ဘာမှ မှ မလုပ်တာ..ဘာမှ မဖြစ်ဘူးလေ” “နွယ်…ဘာပြန်လုပ်ပေးရမလဲဟင်..” “ရတယ်..နွယ်…မလုပ်နဲ့” “သေချာလို့လား…” “အင်း….ဒါပေမယ့်…” ရင်ခွင်မှာ ခေါင်းမှီနေသော ကောင်မလေး မေးစေ့ကို အသာမော့ခိုင်းကာ မျက်ဝန်းလှလှလေးကို ကြည့်ပြီး “ကိုနဲ့… လိုက်ခဲ့ကွာ… နွယ့်ကို ချစ်ချင်တယ်” “အခုလည်း ချစ်နေတာပဲကို..” “မဟုတ်ဘူးလေ…နွယ်နဲ့ ကိုနဲ့ တစ်စိတ်ထဲ တစ်ကိုယ်ထဲ တစ်သားထဲ ဖြစ်ချင်တာ..” “ကိုရဲ သဘောပါရှင်” သို့နှင့် ရုပ်ရှင် အပြီးတွင် ဟိုတယ်သို့ အပြေးနှင်တော့သည်။ ကောင်မလေးကို အိမ်ပြန်ပို့ရန် ၁ နာရီလောက် အချိန်ရသဖြင့် အလျင်မလိုပေမယ့် နှေးလို့လည်း မဖြစ်ပေ။ ဟိုတယ်သို့ ရောက်သည်နှင့် ကောင်မလေးက ခဏဟု ဆိုကာ သန့်စင်ခန်းသို့ ဝင်သွားသည်။ နောင်ရဲလည်း အပျော်ကြီး ပျော်ကာ ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲနေသည်။ ကောင်မလေးက ရေချိုးခန်းမှ ထွက်လာကာ ဘေးသို့ ဝင်အိပ်သည်။ နောင်ရဲနှင့် မျက်နှာချင်းမဆိုင်ပဲ တဘက်စောင်း အိပ်နေသည်။ အချိန်အနည်းငယ် ကြာသည်အထိ တိတ်ဆိတ်နေသည်။

ကောင်မလေး ကိုယ်လုံးကို အသာလေး ဆွဲလှည့်ကာ တိတ်ဆိတ်မှုကို နောင်ရဲ ဖြိုခွဲလိုက်သည်။ “ချစ်တယ်…နွယ်ရယ်” “နွယ်လည်း ကိုရဲ ကို ချစ်ပါတယ်” “ဘယ်လောက်ထိ ချစ်လဲ” “ကိုရဲကလည်း ကိုရဲနဲ့ အခုလို လိုက်လာတာ ကိုရဲ ကို ချစ်လို့ပေါ့” “ကျေးဇူးပါ နွယ်” “နွယ့်ကို အထင်မသေးရဘူးနော်…ကိုရဲ ကို တအားချစ်လို့ နွယ့်ဘဝကို ပေးမှာ” “တအားချစ်တာပဲ နွယ်ရယ်” နွယ့် နှုတ်ခမ်းပါးကို အနမ်းစပျိုးလိုက်သည်။ အနမ်းတွေကို အသားကျစပြုလာသော နွယ်က တုံ့ပြန်အနမ်းတွေ ပေးသည်။ နောင်ရဲ လက်တစ်ဘက်က ကောင်မလေးပုခုံးကို လျှိုကာဖက်လိုက်ပြီး ကျန်တစ်ဘက်က အကျီပေါ်မှနေကာ ရင်သားတွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ ထို့နောက် အကျီများကို ချွတ်စေကာ ခပ်ထွားထွား နို့ ၂ လုံးကို ချေပေးနေတော့သည်။ ဘယ်ဘက်မှသည် ညာဘက်၊ ညာဘက်မှသည် ဘယ်ဘက် ပြောင်းကာ ချေပေးသည်။ ထို့နောက် နို့သီးခေါင်း တစ်ဘက်ကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ကျန်တစ်ဘက်ကိုလည်း အအားမပေးပါ။ လက်ညှိုး လက်မနှင့် အသာအယာ ပွတ်ချေပေးသည်။

ထိုသို့လုပ်နေရင်းမှ လက်ချောင်းများသည် ကောင်မလေး ဗိုက်သားလေးများကို ပွတ်ပြီးဆင်းကာ ပင်တီဘက်သို့ ရောက်လာသည်။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ ပင်တီကို ချွတ်စေကာ လက်နှင့် အသာအုပ်ပြီး ပွတ်ပေးတော့သည်။ ကောင်မလေးဆီမှလည်း တအင်းအင်း အသံတွေ တဖြေးဖြေး ကျယ်လောင်လာသည်။ တရစပ် နမ်းနေသော နှုတ်ခမ်းတို့ကို ခဏရပ်ကာ ကောင်မလေး ပေါင်ကြားသို့ မျက်နှာမူလိုက်သည်။ ညီမလေးက အရည်တွေနှင့် တောက်ပြောင်ရွှန်းလဲ့နေသည်။ အမွှေးတွေကလည်း မထူမပါး ခပ်ပါးပါးရယ်။ ပန်းရောင်နုနုသန်းနေသော အပေါက်ဝနှုတ်ခမ်းသားကို အသာဖြဲကာ အစေ့ကို ရှာလိုက်သည်။ လျှာဖျားနှင့် အသာထိုးဆွကာ လျှာကို အထက်အောက် လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ တပြတ်ပြတ် အသံနှင့်အတူ ကောင်မလေးဆီမှ တအားအား အော်သံပါ စည်းချက်ကျကျ ထွက်လာသည်။ ဖင်အနည်းငယ် ကြွလာကာ စည်းချက်အလိုက် လှုပ်ရှားလာသည်။

“ကိုရဲ…နွယ် မနေတတ်တော့ဘူး…လုပ်ပေးပါတော့” “ကောင်းလား…နွယ်” “တအားကောင်းလို့ ခက်နေတာ…မြန်မြန်လုပ်တော့ကွာ” အခုချိန်ထိ အဝတ်အစား ဘာမှ မချွတ်ရသေးသော နောင်ရဲ လျှပ်တပြတ်အတွင်း အမြန် ချွတ်လိုက်သည်။ ခုဏက ဟိုတယ်ပြန်ကာစတွင် ဝန်ထမ်းကောင်လေးထံမှ မှာထားသော ကွန်ဒုံးကို ဖောက်လိုက်သည်။ အတွေ့အကြုံ မရှိသော်လည်း အောကားများကြည့်ထားသောကြောင့် ဒီလောက်တော့ ဖောက်တတ်သည်။ မြင်ဖူးထားသည့်အတိုင်း ကွန်ဒုံးကို ထိပ်ဖျားလေးကို ဖိကာ ညီလေးကို စွပ်လိုက်သည်။ အဆုံးထိ ဆွဲချလိုက်သည်။ မခံစားဖူးလို့လား မသိ။

ညီလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဖြစ်စေသည်။ နောင်ရဲ လုပ်သမျှကို ကြည့်နေသော ကောင်မလေးကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။ “ကို ထည့်လိုက်တော့မယ်နော်” ကောင်မလေးက မျက်လုံးမှိတ်ပြကာ ခွင့်ပြုလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကားနေသော ပေါင်ကို အသာကိုင်ဖြဲကာ ညီလေးခေါင်းတိုးရန် အပေါက် ရှာရတော့သည်။ အမြှောင်းတစ်လျှောက်ကို အချောင်းလိုက် ပွတ်သပ်ရင်း အပေါက်ဝကို မှန်းဆကာ ညီလေးနှင့် ခပ်ဆဆ ထိုးလိုက်သည်။ ထိုးလို့ မရ။ အပေါက်ပျောက်နေသည်။ သေချာအောင် အပေါက်ဝကို တစ်ခါ ဖြဲကြည့်ကာ စိတ်နှင့် မှတ်သားလိုက်သည်။ အစေ့လေးရဲ့ အောက်မှာ အပေါက် တစ်ပေါက်ရှိတယ်။

အဲ့ဒါ သေးပေါက်သည့်အပေါက်။ ထိုအပေါက်မှတဆင့် အောက်သို့ အတန်ငယ်မျှတွင် အပေါက် ယောင်ယောင် တစ်ခု ရှိသည်။ ထိုနေရာပင် ဖြစ်မည်။ ညီလေးကို အရင်းမှ ကိုင်ကာ အစေ့ကို ချိန်လိုက်သည်။ တဖြေးဖြေး အောက်သို့ ဆင်းလာကာ အပေါက်ဝဟု ထင်သော နေရာကို ပြန်ထိုးထည့်ကြည့်သည်။ ကောင်မလေးကို ကြည့်တော့ ရှက်လို့ ထင်မည် မျက်စိမှိတ်ထားသည်။ လုပ်စရာ ရှိတာကို ဆက်လုပ်လိုက်သည်။ ထိုးထည့်သည်။ မဝင်။ ညီလေးက ခပ်တင်းတင်း ဖြစ်လာသည်။ ကွန်ဒုံးစွပ်ထားသည့် အရှိန်အပြင် တင်ပါး၊ ခါးတို့ လှုပ်ရှားမှုကြောင့် တင်းရင်းလာသလို ခံစားရသည်။ အပေါက်ဝက ကိုယ့်အရှေ့မှာ မျှော်တော်ယောင်ဖြစ်နေသည်။ စိတ်ပြန်တင်းကာ ပြန်ထည့်သည်။ “အ..အ…အား” ဘယ်လိုမှ မထင်မှတ်ထားသော အဖြစ်အပျက်။ ညီလေးဆီမှ ခပ်ပျစ်ပျစ် အရည်တွေ ကွန်ဒုံးထဲသို့ ထွက်လာသည်။ သွားပြီ။ ခဲလေသမျှ သဲရေကျပြီ။

အသံကြားသောကြောင့် မျက်လုံးဖွင့်ကာ ကောင်မလေးက လှမ်းမေးသည်။ “ကိုရဲ..ဘာဖြစ်တာလဲ” “ပြီးသွားလို့…နွယ်….ကို မထိန်းနိုင်လို့ ထွက်သွားတာ” အားတုံ့အားနာ ရယ်ကျဲကျဲနှင့် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ “ဟင်…ကိုရဲကလည်း…လုပ်တော့ မလုပ်ရသေးဘူး” “ဆောရီးပါ…နွယ်…ကို ပထမဆုံးလုပ်တာဆိုတော့ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင် ဖြစ်သွားတယ်” “ရပါတယ်…ကိုရဲ…နွယ်လည်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေတာ” “နောက်တစ်ခေါက်ပေါ့…နွယ်” “ဟင်…လုပ်ဦးမလို့လား” “ညီလေး ပြန်နိုးလာရင်လေ” “ခစ်ခစ်…ဟုတ်ပါပြီ” ထို့နေက သူတို့ နောက်တစ်ကြိမ် လုပ်လိုက်သည်။

ပထမတစ်ကြိမ် ပြီးထားသောကြောင့်လည်းကောင်း စိတ်ကလည်း တင်းထားသောကြောင့် လည်းကောင်း အပေါက်ဝကို ရှာတွေ့ကာ အဆုံးထိ တက်လှမ်းနိုင်ခဲ့သည်။ နောက်ရက်များမှာတော့ အချိန်ရရင် ရသလို ဘယ်မှ မသွားတော့ပဲ အချစ်မြို့ကို ပနက်ရိုက် မြေကွက်ချနေလိုက်သည်။ တစ်ပတ်ပြည့်လို့ အပြန်မှာတော့ လေဆိပ်တွင် ချစ်သူက မှာသည်။ “ကိုရဲ…နောက်တစ်ခါ ပြန်လာရင် မိုးမရွာပဲ မိုးကာဝတ်ကြီးနဲ့ မငိုနဲ့နော်…ခစ်ခစ်” …ပြီးပါပြီ.